drukuj    zapisz    Powrót do listy

6150 Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego 6391 Skargi na uchwały rady gminy w przedmiocie ... (art. 100 i 101a ustawy o samorządzie gminnym), Planowanie przestrzenne, Rada Miasta, Stwierdzono nieważność uchwały w części, IV SA/Wa 1047/11 - Wyrok WSA w Warszawie z 2012-01-09, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

IV SA/Wa 1047/11 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia
2012-01-09 orzeczenie nieprawomocne
Data wpływu
2011-06-30
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie
Agnieszka Łąpieś-Rosińska /przewodniczący/
Marian Wolanin /sprawozdawca/
Tomasz Wykowski
Symbol z opisem
6150 Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego
6391 Skargi na uchwały rady gminy w przedmiocie ... (art. 100 i 101a ustawy o samorządzie gminnym)
Hasła tematyczne
Planowanie przestrzenne
Sygn. powiązane
II OSK 706/12 - Wyrok NSA z 2012-06-05
II OZ 959/11 - Postanowienie NSA z 2011-10-18
Skarżony organ
Rada Miasta
Treść wyniku
Stwierdzono nieważność uchwały w części
Powołane przepisy
Dz.U. 2003 nr 80 poz 717 art. 3 ust. 1
Ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Agnieszka Łąpieś-Rosińska, Sędziowie Sędzia WSA Marian Wolanin (spr.), Sędzia WSA Tomasz Wykowski, Protokolant sekr. sąd. Izabela Urbaniak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 stycznia 2012 r. sprawy ze skargi B. M. i W. M. na uchwałę Rady W. z dnia [...] marca 2011 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. stwierdza nieważność paragrafu 31 ust. 2 pkt 1 lit. c oraz paragrafu 37 zaskarżonej uchwały w części dotyczącej działki gruntu numer ewidencyjny [...] z obrębu [...]; 2. stwierdza nieważność paragrafu 31 ust. 2 pkt 1 lit. c zaskarżonej uchwały w części dotyczącej działki gruntu numer ewidencyjny [...] z obrębu [...]; 3. stwierdza nieważność graficznego załącznika zaskarżonej uchwały w części dotyczącej działki numer ewidencyjny [...] z obrębu [...]; 4. stwierdza, że zaskarżona uchwała w części opisanej w punktach 1, 2 i 3 nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku; 5. zasądza od Rady W. na rzecz skarżących B. M. i W. M. kwotę 300 (trzysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

W piśmie z dnia [...] kwietnia 2011 r. (złożonym w Biurze Rady Miasta W. w dniu [...] kwietnia 2011 r.) B. i W. M. wezwali Radę Miasta W. do usunięcia naruszenia prawa uchwałą nr [...] z dnia [...] marca 2011 r. w sprawie planu zagospodarowania przestrzennego Gminy B. w części obejmującej działki gruntu stanowiące ich własność, tj. działki rolne nr [...],[...],[...] i [...] , jednakże Rada Miasta W. nie ustosunkowała się do tego wezwania, dlatego B. i W. M. w ustawowo określonym do tego terminie, złożyli na powołaną uchwałę skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, żądając jej uchylenia w całości, a w szczególności w części obejmującej działki skarżących nr [...],[...],[...] i część działki [...]. W skardze zarzucili naruszenie obowiązującego prawa ustaleniami zawartymi w szczególności w §31 ust. 1 pkt 1 lit. a, w §31 ust. 1 pkt 2, w §31 ust. 2 pkt 1 lit. a, b i c, oraz w §37 ust. 3 pkt 1 zaskarżonej uchwały.

W bardzo obszernym uzasadnieniu skargi podnieśli argumentację mającą świadczyć o rażącym naruszeniu wskazanych w skardze przepisów prawa, w tym bezprawne wprowadzenie do §37 ust. 3 pkt 1 dodatkowych treści na posiedzeniu Rady Miasta W., na którym podjęto zaskarżoną uchwałę, a więc z naruszeniem ustawowo określonego trybu podejmowania uchwały w sprawie planu miejscowego. Skarżący ze szczególną wnikliwością opisali w uzasadnieniu skargi m.in. kwestię bezprawnego posłużenia się w treści zaskarżonej uchwały nr ew. [...] działki gruntu mającej powstać z połączenia działek skarżących nr [...] i [...], gdy tymczasem według skarżących działka nr [...] legalnie nie istnieje, jeżeli zaś istnieje, to została stworzona nielegalnie. W skardze obszernie opisano kwestie dotyczące numeracji, położenia i wielkości działek gruntu skarżących ze wskazaniem na niezgodne z prawem działania podejmowane przez urzędników gminnych wobec skarżących i ich działek gruntu. Skarżący wskazali także m.in. na pismo Wojewody [...] z dnia [...] maja 2011 r. skierowane do Prezydenta Miasta W. zawierające liczne zastrzeżenia wobec zaskarżonej uchwały, co w ocenie skarżących potwierdza nielegalność zaskarżonej uchwały. Ponadto, skarżący zgłosili szereg zastrzeżeń w sprawie dotyczącej ustalenia w 2007 r. warunków zabudowy m.in. dla działek gruntu nr [...],[...] i [...]. W skardze przytoczyli również treść uzasadnienia swojego wniosku skierowanego do Wojewody [...] o zakwestionowanie zaskarżonej uchwały z przyczyn wskazanych w tym wniosku.

W odpowiedzi na skargę pełnomocnik Rady Miasta W. wniosła o jej oddalenie opisując stan faktyczny sprawy, cały przebieg postępowania planistycznego, okoliczności utworzenia działki nr ew. [...] oraz okoliczności i cel wprowadzenia zmian do §37 ust. 3 pkt 1 zaskarżonej uchwały na posiedzeniu Rady, na którym doszło do uchwalenia zaskarżonej uchwały.

W kolejnych pismach procesowych skarżący zgłosili dodatkowe argumenty mające świadczyć o niezgodności zaskarżonej uchwały z obowiązującym prawem.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga jest zasadna, aczkolwiek tylko w części, ponieważ zaskarżona uchwała we wskazanej poniżej części w odniesieniu do nieruchomości skarżących narusza ich interes prawny w rozumieniu art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, ze zm.) w sposób nie znajdujący uzasadnienia w powszechnie obowiązującym prawie.

Uznając spełnienie przez skarżących wymogów formalnych do złożenia skargi w trybie art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym należy stwierdzić, że sąd administracyjny może rozpatrywać skargę w kontekście przesłanek określonych w powołanym art. 101 ust. 1, a więc przez pryzmat naruszenia interesu prawnego skarżących. Z tego względu, wbrew żądaniu skarżących, Sąd nie mógł uznać całej zaskarżonej uchwały za naruszającą prawo, ponieważ uchwała ta obejmuje nie tylko teren działek gruntu skarżących, lecz wiele innych terenów, do których skarżący nie wykazali przysługiwania jakichkolwiek praw, co w konsekwencji oznacza brak przysługiwania skarżącym interesu prawnego wobec całej uchwały, a jedynie wobec jej części dotyczącej działek gruntu skarżących.

Przepis §31 ust. 1 pkt 1 lit. a zaskarżonej uchwały Rady Miasta W. z dnia [...] marca 2011 r. Nr [...] w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego osiedla T. (Dz.Urz. Woj. [...]), kwestionowany przez skarżących, stanowi, że dla terenu 8.U/MW (obejmującego działki skarżących nr ew. [...],[...][...], [...] i część działki nr [...]) ustala się podstawowe przeznaczenie terenu: usługi z zakresu administracji, kultury i rozrywki, turystyki. W ocenie skarżących ustalenie to ogranicza bezprawnie prawa skarżących do tworzenia innych usług poza wskazanymi w tym przepisie, co stanowi ograniczenie prawa do prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717, ze zm.), mającej zastosowanie w niniejszej sprawie, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, należy do zadań własnych gminy. Według zaś art. 4 ust. 1 powołanej ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

O przeznaczeniu terenu decyduje zatem gmina w planie miejscowym uwzględniając okoliczność, czy przeznaczenie to nie pozostaje w oczywistej sprzeczności z porządkiem prawnym dotyczącym terenu, dla którego następuje ustalenie przeznaczenia. Obowiązujące akty prawne nie konkretyzują bowiem dopuszczalności określania przeznaczenia w planie miejscowym dla poszczególnych terenów, lecz wyznaczają jedynie normy mogące ograniczać określanie stosownego przeznaczenia. Do gminy należy zatem ustalanie przeznaczenia terenu z uwzględnieniem okoliczności określonych przede wszystkim w art. 1 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w tym zatem z uwzględnieniem prawa własności (art. 1 ust. 2 pkt 7 ustawy). Zgodnie z art. 6 ust. 1 powołanej ustawy, ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kształtują, wraz z innymi przepisami, sposób wykonywania prawa własności nieruchomości. Prawo własności terenu objętego planem miejscowym nie stanowi zatem ustawowego wyznacznika dopuszczalności ustalenia przeznaczenia dla tego terenu, lecz to przeznaczenie wynikające z planu miejscowego determinuje sposób wykonywania prawa własności. Ocena ustaleń planu miejscowego w kontekście art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym sprowadza się zatem do ustalenia, czy przeznaczenie terenu określone w tym planie narusza powszechnie obowiązujące prawo.

Skarżący w żaden sposób nie wykazali, aby określone przeznaczenie w zaskarżonej uchwale naruszało obowiązujący porządek prawny. Wskazali jedynie na wykluczenie prowadzenia przez nich na przedmiotowych działkach gruntu innego rodzaju usług, aniżeli dopuszczone w §31 ust. 1 pkt 1 lit. a zaskarżonej uchwały. Nie wynika jednak z akt, aby na przedmiotowych działkach gruntu prowadzili jakąkolwiek działalność gospodarczą, która miałaby doznać ograniczeń ustalonym przeznaczeniem. Analiza treści całej uchwały wskazuje zaś, że taki zakres przeznaczenia terenu pod wykonywanie usług określony został także dla innych obszarów objętych zaskarżoną uchwałą (dla obszaru oznaczonego symbolem [...],[...],[...],[...],[...],[...]), co świadczy o zachowaniu jednorodności przeznaczenia w tym zakresie różnych terenów mającego służyć zapewnieniu ładu przestrzennego postulowanego przez ustawodawcę w art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Kwestionowane przez skarżących przeznaczenie nie ma więc także charakteru dyskryminującego, skoro także inne tereny objęte zaskarżoną uchwałą zostały objęte takim samym zakresem przeznaczenia. Takie przeznaczenie narusza oczywiście interes prawny skarżących, skoro nie uwzględnia ich oczekiwań co do przeznaczenia ich nieruchomości, jednakże nie narusza to obowiązującego porządku prawnego, ponieważ brak jest norm prawnych wykluczających uprawnienie gminy do określenia tego przeznaczenia. Takim ograniczeniem nie są przy tym przepisy kodeksu cywilnego, czy też przepisy Konstytucji RP, z których nie wynika absolutny charakter prawa własności, lecz wręcz odwrotnie, prawo to może być poddawane ograniczeniom służącym osiąganiu innych celów ustawowo lub konstytucyjnie usprawiedliwionych. W rozpatrywanej sprawie nie doszło jednak do ograniczenia prawa własności, lecz do wyznaczenia jedynie sposobu jego wykonywania w sferze zagospodarowania przestrzennego stanowiącego przejaw korzystania z przedmiotu prawa własności. Samo korzystanie nie zostało zatem w żaden sposób wyłączone.

Kwestionowany przez skarżących §31 ust. 1 pkt 2 zaskarżonej uchwały stanowi, że dla terenu [...] ustala się przeznaczenie uzupełniające: usługi podstawowe wbudowane w bryły budynków o funkcji podstawowej. W skardze zarzucono, że przepis ten ogranicza bezprawnie prawa skarżących uniemożliwiając budowę usług wolnostojących. Wobec tak sformułowanego zarzutu należy podtrzymać ocenę wyrażoną powyżej, iż stanowi to naruszenie interesu prawnego skarżących, jednakże nie narusza to obowiązującego porządku prawnego. Takie kształtowanie zabudowy terenu mieści się bowiem w ustawowym uprawnieniu gminy do określania przeznaczenia terenu. Gdyby przeznaczenie terenu mogło być ograniczone przez gminę tylko w przypadkach enumeratywnie określonych w prawie powszechnie obowiązującym to tworzenie planu miejscowego nie byłoby efektem samodzielności gminy w kształtowaniu rozwoju przestrzennego, lecz mechanicznym obowiązkiem dopuszczenia przez gminę każdego rodzaju przeznaczenia i sposobu zagospodarowania terenu, który nie byłby zabroniony przez stosowny przepis prawa.

Kwestionowany przez skarżących §31 ust. 2 pkt 1 lit. a zaskarżonej uchwały stanowi, że dla terenu [...] dopuszcza się zachowanie istniejącej zabudowy z prawem do działań remontowych, bez prawa do nadbudowy, przebudowy, rozbudowy lub wymiany oraz bez prawa do adaptacji na funkcje docelowe. W skardze zarzucono, że przepis ten ogranicza bezprawnie prawa skarżących. Także i ten zapis zaskarżonej uchwały, który odniesiono również do innych terenów objętych tą uchwałą (tereny oznaczone symbolem [...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...]) jest jednak wyrazem ustawowego uprawnienia gminy do określania zasad kształtowania zabudowy oraz szczególnych warunków zagospodarowania terenów i ograniczenia w ich użytkowaniu (art. 15 ust. 2 pkt 6 i 9 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym), co w rozpatrywanej sprawie nie narusza obowiązującego prawa zwłaszcza, gdy takie ograniczenie odniesiono do większości terenów objętych zaskarżona uchwałą.

Kwestionowany przez skarżących §31 ust. 2 pkt 1 lit. b zaskarżonej uchwały stanowi, że dla terenu [...] ustala się minimalną powierzchnię działki budowlanej – 2000 m2. W skardze zarzucono, że przepis ten ogranicza bezprawnie prawa skarżących uniemożliwiając podział na mniejsze działki. Zgodnie jednak z art. 15 ust. 3 pkt 10 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w planie miejscowym określa się w zależności od potrzeb minimalną powierzchnię nowo wydzielonych działek budowlanych. Gmina posiada zatem ustawowe uprawnienie do określenia w planie miejscowym minimalnej powierzchni działek budowlanych. Wielkość tej powierzchni nie jest jednak w prawie powszechnie obowiązującym skonkretyzowana, co należy do ustalenia przez gminę adekwatnie do istniejących uwarunkowań i zamierzonych przez nią efektów planistycznych. Taka wielkość działek budowlanych także dla niektórych innych terenów objętych zaskarżona uchwałą, stąd oznacza to dążenie gminy do zachowania względnej równomierności powierzchni działek gruntu przeznaczonych do zabudowy. Określenie wielkości powierzchni wobec terenu obejmującego działki gruntu skarżących nie jest więc wynikiem planistycznej dyskryminacji.

Kwestionowany przez skarżących §31 ust. 2 pkt 1 lit. c zaskarżonej uchwały stanowi, że dla terenu [...] ustala się minimalną szerokość frontu działki budowlanej – 40 m. W skardze zarzucono, że przepis ten ogranicza bezprawnie prawa skarżących uniemożliwiając podział na mniejsze działki. Ten zarzut zasługuje na uwzględnienie, ponieważ z tak sformułowanego ustalenia zaskarżonej uchwały nie wynika, czy jest to ustalenie dla dokonywania scalenia i podziału nieruchomości (unormowanego w art. 101 – 108 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, Dz.U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651, ze zm.), czy też jest to ustalenie stosowane także przy podziale nieruchomości unormowanym w art. 92 – 99 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Z art. 15 ust. 2 pkt 8 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wynika, że w planie miejscowym określa się obowiązkowo szczegółowe zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości objętych planem miejscowym, co koresponduje z art. 102 ust. 1 zd. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami, według którego szczegółowe warunki scalenia i podziału nieruchomości określa plan miejscowy. W §4 pkt 8 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. Nr 164, poz. 1587) stwierdzono przy tym, że ustalenia dotyczące szczegółowych zasad i warunków scalania i podziału nieruchomości powinny zawierać określenie parametrów działek uzyskiwanych w wyniku scalania i podziału nieruchomości, w szczególności minimalnych lub maksymalnych szerokości frontów działek, ich powierzchni oraz określenie kąta położenia granic działek w stosunku do pasa drogowego. Z powyższego jednoznacznie zatem wynika, że określenie szerokości frontu działki może nastąpić w planie miejscowym jedynie dla działek uzyskiwanych w wyniku scalania i podziału nieruchomości, jako ustawowa zasada scalenia i podziału unormowanego w art. 101 – 108 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Nie wynika z ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, jak również z ustawy o gospodarce nieruchomościami, aby normatywne pojęcie podziału nieruchomości było tożsame z pojęciem scalenia i podziału. Scalenie i podział stanowi bowiem ustawowo wyodrębnioną procedurę kształtowania wielkości i parametrów działek gruntu przeznaczonych pod zabudowę w planie miejscowym, z którą nie można utożsamiać podziału nieruchomości, jako także ustawowo wyodrębnionej procedury ewidencyjnego rozdrabniania powierzchni terenu dla umożliwienia tworzenia z wyodrębnionych działek gruntu nowych nieruchomości. Skoro więc §31 ust. 2 pkt 1 lit. c zaskarżonej uchwały nie został odniesiony jedynie do scaleń i podziałów terenu, to tak niejednoznaczne jego sformułowanie, mające stanowić przepis prawa miejscowego, narusza art. 15 ust. 2 pkt 8 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, co wypełnia przesłankę naruszenia interesu prawnego skarżących w rozumieniu art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym w sposób niezgodny z obowiązującym prawem skutkując nieważnością powołanego przepisu uchwały w odniesieniu do nieruchomości skarżących, zgodnie z art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Kwestionowany przez skarżących §37 ust. 3 pkt 1 zaskarżonej uchwały stanowi, że dla terenu [...] - ul. [...] (obejmującego obszar działki skarżących nr ew. [...]) dopuszcza się zachowanie znajdującego się w liniach rozgraniczających ulicy istniejącego budynku mieszkalnego jednorodzinnego na terenie działki nr ew. [...] z obrębu [...] z prawem do działań remontowych, bez prawa do nadbudowy, przebudowy, rozbudowy lub wymiany. W skardze zarzucono, że przepis ten wprowadzono z naruszeniem konieczności ponowienia procedury planistycznej, jak również wpisano bezprawnie rzekomo ograniczoną pow. własności skarżących pod nieistniejącym nr działki [...] bezprawnie ograniczając prawa skarżących do domu jednorodzinnego w przypadku kiedy dom skarżących jest domem wielorodzinnym, a ponadto ograniczono w ten sposób prawo własności skarżących.

Teren oznaczony symbolem [...] stanowi planowaną drogę publiczną klasy lokalnej. W odpowiedzi na skargę pełnomocnik rady Miasta W. wskazała zaś, że w miejscu planowanej drogi znajduje się część budynku mieszkalnego skarżących, dlatego zgodnie z art. 38 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz.U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115, ze zm.) dopuszczono do istnienia w liniach rozgraniczających planowanej drogi publicznej budynek mieszkalny skarżących, jako obiekt budowlany niezwiązany z gospodarką drogową lub obsługą ruchu, ale który nie powoduje zagrożenia i utrudnień ruchu drogowego i nie zakłóca wykonywania zadań zarządu drogi. Z art. 2a ustawy o drogach publicznych wynika jednak, że drogi publiczne stanowią własność Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego. Zachowanie budynku skarżących w liniach rozgraniczających projektowanej drogi publicznej naraża skarżących na utratę do części swojego budynku w liniach rozgraniczających projektowanej drogi prawa własności, skoro obowiązującemu prawu nie jest znana możliwość przysługiwania prawa własności do obiektu budowlanego bez przysługiwania praw do gruntu zajętego pod ten obiekt – wyjąwszy instytucję prawa użytkowania wieczystego, która nie występuje w niniejszej sprawie. Jakkolwiek art. 38 ust. 1 ustawy o drogach publicznych dopuszcza istnienie w pasie drogowym obiektów budowlanych niezwiązanych z funkcją drogi publicznej, to jednak nie można tego odnosić w niniejszej sprawie do budynku mieszkalnego skarżących, skoro przystąpienie do budowy drogi publicznej wywoła konflikt własnościowy ze skarżącymi, którego efektem może być utrata prawa do części budynku mieszkalnego, której nie da się prawnie i fizycznie wyodrębnić. Prawo miejscowe nie może zaś prowadzić do powstawania konfliktów własnościowych. Skutkiem jego stosowania musi być powstawanie jednoznacznych sytuacji własnościowych. Z tego względu, przeznaczenie działek gruntu skarżących pod projektowaną drogę publiczną z jednoczesnym dopuszczeniem do zachowania istnienia ich budynku mieszkalnego w tej drodze narusza art. 38 ust. 1 w zw. z art. 2a ust. 2 ustawy o drogach publicznych, co wypełnia przesłankę naruszenia interesu prawnego skarżących w rozumieniu art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym w sposób niezgodny z obowiązującym prawem skutkując nieważnością powołanego przepisu uchwały w odniesieniu do nieruchomości skarżących, zgodnie z art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Należy przy tym wskazać, iż kwestionowanie przez skarżących oznaczenia części ich gruntów działką nr ew. [...] nie ma znaczenia w niniejszej sprawie, skoro takim oznaczeniem posłużono się w zaskarżonej uchwale, a który wynika z prowadzonej ewidencji gruntów i budynków niezależnie od tego, czy numer ten prawidłowo został określony w tej ewidencji. Zadaniem sądu administracyjnego oceniającego plan miejscowy nie jest ocena prawidłowości oznaczeń działek gruntu ujętych w ewidencji gruntów i budynków, lecz ocena ustaleń tego planu wobec nieruchomości skarżących według takiego oznaczenia, jakie zastosowano w zaskarżonej uchwale i w ewidencji gruntów i budynków.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 147 §1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.) Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł, jak w sentencji.

W wstrzymaniu wykonania zaskarżonej decyzji orzeczono na podstawie art. 152 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

O zwrocie kosztów postępowania orzeczono na podstawie art. 200 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.



Powered by SoftProdukt