Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Elżbieta Kremer Sędziowie: Sędzia NSA Maciej Dybowski Sędzia del. WSA Przemysław Szustakiewicz (spr.) Protokolant: asystent sędziego Iwona Rzucidło-Grochowska po rozpoznaniu w dniu 24 lutego 2016 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej H. C. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 21 stycznia 2014 r. sygn. akt II SA/Wr 850/13 w sprawie ze skargi H. C. na postanowienie Dolnośląskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego we Wrocławiu z dnia [...] października 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania zaświadczenia potwierdzającego umiejscowienie dwóch zjazdów na działkę 1/ oddala skargę kasacyjną; 2/ oddala wniosek Dolnośląskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego we Wrocławiu o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z dnia 21 stycznia 2014 r., sygn. akt II SA/Wr 850/13 oddalił skargę H. C. na postanowienie Dolnośląskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego we Wrocławiu z dnia [...] października 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania zaświadczenia potwierdzającego umiejscowienie dwóch zjazdów. W uzasadnieniu wskazano na następujący stan faktyczny i prawny:

H. C. wystąpił do Dyrektora Zarządu Dróg, Komunikacji i Utrzymania Miasta w Wałbrzychu (ZDKiUM) o wydanie zaświadczenia dotyczącego umiejscowienia istniejących dwóch wjazdów z ulicy [...] na działkę nr [...] położoną w Wałbrzychu, obręb [...]. Uzasadniając wniosek strona wskazała, że zamierza zbyć część nieruchomości, a lokalizacja wjazdów jest elementem rozmów z ewentualnymi kontrahentami.

Postanowieniem z dnia [...] maja 2012 r. Dyrektor ZDKiUM odmówił wydania zaświadczenia o żądanej treści, wskazując że formą uzyskania zgody zarządcy drogi na lokalizację zjazdu z drogi publicznej na teren nieruchomości przyległych do drogi publicznej jest decyzja administracyjna. W dokumentach zarządu brak jest takiej zgody, również wnioskodawca nie przedstawił zarządowi drogi decyzji ani pisemnej zgody na lokalizację zjazdów. Istniejące zjazdy nie odpowiadają warunkom technicznym zgodnie z obowiązującymi przepisami rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Wałbrzychu postanowieniem z dnia [...] czerwca 2012 r. (nr [...]) utrzymało w mocy postanowienie organu I instancji. Na skutek skargi na to postanowienie, wyrokiem z dnia 8 stycznia 2013 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu sygn. akt III SA/Wr 442/12 uchylił zaskarżone postanowienie. W uzasadnieniu Sąd wskazał, że organy orzekające wykroczyły poza zakres kompetencji oceniając, że miejsca wskazane przez skarżącego jako zjazdy z przedmiotowej działki nie odpowiadają warunkom technicznym wskazanego rozporządzenia. Dyrektor ZDKiUM był jedynie właściwy do stwierdzenia, czy zjazdy są ujęte w prowadzonej przez niego ewidencji, rejestrach lub innym zbiorze danych znajdujących się w jego posiadaniu. Według Sądu, w przypadku braku takich danych organ obowiązany był zastosować się do dyspozycji art. 65 § 1 K.p.a. i przekazać wniosek o wydanie zaświadczenia do organu właściwego. W wyroku wskazano, że w aktach administracyjnych znajduje się kserokopia mapy geodezyjnej, na której naniesione są dwa zjazdy, których potwierdzenie w formie zaświadczenia żądał skarżący i takiego potwierdzenia może jedynie dokonać organ dysponujący ewidencją, rejestrami lub innymi danymi znajdującymi się w jego posiadaniu.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Wałbrzychu postanowieniem z dnia [...] kwietnia 2013 r. (Nr [...]) uchyliło postanowienie Dyrektora Zarządu Dróg, Komunikacji i Utrzymania Miasta w Wałbrzychu i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji. Pismem z dnia 27 maja 2013 r. Zarząd Dróg, Komunikacji i Utrzymania Miasta w Wałbrzychu przekazał w trybie art. 65 § 1 K.p.a wniosek H. C. (z dnia 17 lutego 2012 r.) do załatwienia Prezydentowi Miasta Wałbrzycha (Biuro Geodezji i Kartografii), jako organu właściwego w sprawie.

Postanowieniem z dnia [...] sierpnia 2013 r. Nr [...] Prezydent Miasta Wałbrzycha, działając na podstawie art. 219 w związku z art. 217 i art. 218 K.p.a. odmówił H. C. wydania zaświadczenia o żądanej treści tzn. poświadczenia istnienia dwóch wjazdów na działkę nr [...], obręb [...] w Wałbrzychu.

W postanowieniu z dnia [...] października 2013 r. nr [...] Dolnośląski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego wskazał, że do zadań starosty należy w szczególności prowadzenie powiatowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, w tym ewidencji gruntów i budynków, gleboznawczej klasyfikacji gruntów i geodezyjnej ewidencji sieci uzbrojenia terenu, a także tworzenie i prowadzenie standardowych opracowań kartograficznych, tj. mapy ewidencyjnej i mapy zasadniczej.

Zgodnie z art. 2 pkt 8 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne, poprzez ewidencję gruntów i budynków (kataster nieruchomości) rozumie się jednolity dla kraju, systematycznie aktualizowany zbiór informacji o gruntach, budynkach i lokalach, ich właścicielach oraz innych osobach fizycznych lub prawnych władających tymi gruntami, budynkami i lokalami.

W posiadaniu organu prowadzącego państwowy zasób geodezyjny i kartograficzny na terenie miasta Wałbrzycha znajdują się m.in.: rejestr ewidencji gruntów i budynków oraz standardowe opracowanie kartograficzne, tj. mapa zasadnicza i mapa ewidencyjna. Ewidencja gruntów i budynków w świetle powołanej definicji a także art. 20 ust. 1 i 2 Prawa geodezyjnego i kartograficznego obejmuje m.in. informacje dotyczące położenia gruntów, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz klas gleboznawczych, a także ich właściciela oraz innych osób fizycznych lub prawnych, w których władaniu znajdują się grunty i budynki. Organ odwoławczy, podobnie jak Prezydent Miasta Wałbrzycha wyraźnie podkreślił, że ewidencja gruntów zarówno w części opisowej jak i kartograficznej nie zawiera żadnych danych dotyczących zjazdów, czy wjazdów na nieruchomości.

Na mapie zasadniczej znajdują się informacje o przestrzennym rozmieszczeniu obiektów oraz elementów ewidencji gruntów i budynków a także sieci uzbrojenia terenu. Zakres informacji, które ma zawierać mapa zasadnicza określony został w rozporządzeniu Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 12 lutego 2013 r. w sprawie bazy danych geodezyjnej ewidencji sieci uzbrojenia terenu, bazy danych obiektów topograficznych oraz mapy zasadniczej. Przy aktualizacji mapy zasadniczej w postaci analogowej należy stosować oznaczenia i symbole stosowane przed wejściem powołanego rozporządzenia, tj instrukcji technicznych K-1"Mapa zasadnicza". Analogowa mapa zasadnicza funkcjonująca na terenie miasta Wałbrzycha prowadzona jest według instrukcji K-1"Mapa zasadnicza". Katalog znaków zawarty w tej instrukcji zawiera wykaz symboli oraz ich rodzaj, które należy umieszczać na mapie w wyniku terenowych pomiarów geodezyjnych. Katalog ten nie zawiera symbolu określającego "wjazd do nieruchomości".

Na kopii mapy zasadniczej znajdującej się w aktach sprawy, obrębu [...] (według stanu na dzień 3 czerwca 2013 r.), na granicy działki oznaczonej numerem [...] z ulicą [...], naniesione są charakterystyczne zakola, jednakże taki obraz terenu nie może jeszcze świadczyć, że na dzień sporządzenia tej mapy istniał tam wjazd na nieruchomość. Mapa zasadnicza jest tylko obrazem terenu opracowanym przez geodetę w wyniku terenowych pomiarów geodezyjnych. Pomiarami takimi obejmuje się, zgodnie ze wspomniana instrukcją K-1, miedzy innymi krawężniki, czy ogrodzenia trwałe i jeśli na dzień pomiaru istniały w terenie to zostały naniesione na mapę zasadniczą tego obszaru. W aktach sprawy znajduje się ponadto kopia mapy zasadniczej obszaru obejmującego działkę nr [...], według stanu na dzień 11 września 2013 r., na której nie wykazano charakterystycznych elementów w postaci zakoli. Mapa ta została zaktualizowana po pomiarze powykonawczym ulicy [...] (nr DZ [...], nr KERG [...]). Również w dokumentach przyjętych do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego w wyniku tej pracy geodezyjnej nie wykazano elementów sytuacyjnych mogących świadczyć o istnieniu wjazdów na nieruchomość oznaczoną jako działka ewidencyjna nr [...].

Podsumowując organ odwoławczy wskazał, że mając na uwadze, iż w rejestrach prowadzonych przez organy prowadzące państwowy zasób geodezyjny i kartograficzny nie ewidencjonuje się elementów oznaczonych "wjazd" na nieruchomość oraz to, że organ prowadzący państwowy zasób geodezyjny i kartograficzny nie posiada innych danych mogących świadczyć o istnieniu takich elementów, Dolnośląski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie.

Na powyższe postanowienie wniesiona została skarga przez H. C. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu ,

W odpowiedzi na skargę Dolnośląski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie i wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił skargę, podnosząc, że w sprawie wypowiedział się już Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 8 stycznia 2013 r. sygn. akt III SA/Wr 442/12 uchylającym postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Wałbrzychu z dnia [...] czerwca 2012 r. (nr [...]) stwierdzając, że Dyrektor Zarządu Dróg, Komunikacji i Utrzymania Miasta Wałbrzycha (ZDKiUM) nie dysponował takiego rodzaju ewidencją, rejestrami lub innymi danymi, które by pozwoliły na wydanie żądanego zaświadczenia, wobec czego organ ten był niewłaściwy w sprawie. Według Sądu organem właściwym do wydania żądanego zaświadczenia jest organ, który posiada w tym zakresie stosowną ewidencję i rejestry, zatem organ I instancji (Dyrektor ZDKiUM) obowiązany był zastosować się do dyspozycji art. 65 § 1 K.p.a. i przekazać podanie skarżącego organowi właściwemu, wskazując przy tym, iż w aktach administracyjnych znajduje się kserokopia mapy geodezyjnej, na której są naniesione dwa zjazdy, których potwierdzenia istnienia w formie zaświadczenia żądał skarżący.

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia. Ocena prawna może dotyczyć stanu faktycznego, wykładni przepisów prawa materialnego i procesowego, prawidłowości korzystania z uznania administracyjnego, jak i kwestii zastosowania określonego przepisu prawa jako podstawy do wydania decyzji. Obowiązek podporządkowania się ocenie prawnej wyrażonej w wyroku sądu administracyjnego ciążący zarówno na organie jak i na sądzie, może być wyłączony tylko w wypadku istotnej zmiany stanu prawnego lub faktycznego. Związanie samego sądu administracyjnego oznacza, że nie może on formułować nowych ocen prawnych - sprzecznych z wyrażonym wcześniej poglądem, lecz zobowiązany jest do podporządkowania się mu w pełnym zakresie oraz konsekwentnego reagowania w razie stwierdzenia braku zastosowania się do wskazań w zakresie dalszego postępowania przed organem administracji publicznej.

Wypełniając zalecenie sądu zawarte w wyroku z dnia 8 stycznia 2013 r. organ I instancji (Dyrektor ZDKiUM) prawidłowo zastosował się do treści wyroku i w trybie art. 65 § 1 K.p.a. przekazał wniosek o wydanie zaświadczenia do organu właściwego miejscowo i rzeczowo, który prowadzi kataster nieruchomości na terenie miasta Wałbrzycha. Wojewódzki Sąd Administracyjny podkreślił, że w postępowaniu oznaczonym sygn. akt III SA/Wr 442/12, w ogóle nie wyrokował i nie rozstrzygał o istnieniu na działce nr [...] w Wałbrzychu jakiejkolwiek budowli, czy też jej charakterze (2 wjazdów), lecz oceniał jedynie legalność zaskarżonego postanowienia Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Wałbrzychu z dnia [...] czerwca 2012 r. Nr [...] utrzymującego w mocy postanowienie organu I instancji o odmowie wydania zaświadczenia o żądanej treści. Nie ma zatem racji pełnomocnik skarżącego twierdząc, że Sąd w powołanym wyroku przesądził o istnieniu i charakterze budowli zgodnie z art. 4 pkt 4 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (definicja zjazdu).

Zdaniem WSA we Wrocławiu organy obu instancji (zarówno Prezydent Miasta Wałbrzycha jak i Dolnośląski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego) prawidłowo ustaliły treść i zakres żądania skarżącego, co uprawniało do zastosowania wskazanych wyżej przepisów K.p.a. Skarżący zwrócił się bowiem o potwierdzenie, że na jego działce nr [...] umiejscowione są dwa wjazdy z ulicy [...].

W sytuacji zatem, z jaką mamy do czynienia w kontrolowanej sprawie, organ I instancji nie mógł wydać zaświadczenia na podstawie posiadanych danych, ewidencji i rejestrów, gdyż prowadzony przez niego kataster nieruchomości nie zawiera takich informacji jakich żąda skarżący.

W myśl art. 2 pkt 8 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz.U. z 2010 r. Nr 193, poz. 1287, ze zm.), ewidencja gruntów i budynków to jednolity dla kraju, systematycznie aktualizowany zbiór informacji o gruntach, budynkach i lokalach, ich właścicielach oraz o innych osobach fizycznych lub prawnych władających tymi gruntami, budynkami i lokalami.

Zgodnie z § 51 ust. 1 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz.U. Nr 38, poz. 454, ze zm.) udostępnienie danych ewidencyjnych następuje w formie:

1) komputerowych wydruków mapy ewidencyjnej, rejestrów, kartotek, zestawień, wykazów i skorowidzów, o których mowa w § 22-32,

2) wypisów z rejestrów i kartotek,

3) wyrysów z mapy ewidencyjnej,

4) plików komputerowych,

5) informacji przekazywanych ustnie i wizualnie.

W sytuacji wpłynięcia do organu prowadzącego ewidencję wniosku o wydanie wypisu i wyrysu z katastru nieruchomości, organ jest zobowiązany udostępnić żądane informacje w formie wypisu lub wyrysu. Udostępnienie wypisu lub wyrysu następuje w drodze tzw. czynności materialno-technicznej, a zatem nie wymaga wydania rozstrzygnięcia w formie decyzji, czy też postanowienia.

W badanej przez Sąd sprawie nie mamy jednakże do czynienia z wnioskiem o sporządzenie wypisu, czy też wyrysu z ewidencji gruntów i budynków, lecz wniosek skarżącego dotyczy wydania zaświadczenia w istocie potwierdzającego istnienie budowli w postaci 2 wjazdów na działkę skarżącego. Zaświadczenie o potwierdzeniu istnienia 2 wjazdów ma ułatwić skarżącemu, jak podaje w uzasadnieniu wniosku z dnia 17 lutego 2012 r., sprzedaż części swojej działki nr [...]. Jednakże istnienie (legalne) budowli w postaci wjazdów na nieruchomość (zjazdów z nieruchomości) nie może i nie wynika z ewidencji czy rejestrów prowadzonych przez Prezydenta Miasta Wałbrzycha wykonującego zadania starosty w zakresie spraw objętych ustawą z dnia 17 maja 1989r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz.U. z 2010 r, Nr 193, poz. 1287, ze zm.), co wyraźnie i jasno wyłożone zostało w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia.

Prezydent Miasta Wałbrzycha wykonujący zadania przypisane staroście na podstawie art. 7d ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz.U z 2010 Nr 193, poz.1287): 1) prowadzi powiatowy zasób geodezyjny i kartograficzny, w tym ewidencję gruntów i budynków, gleboznawczą klasyfikację gruntów i geodezyjną ewidencję sieci uzbrojenia terenu; 2) koordynuje usytuowanie projektowanych sieci uzbrojenia terenu; 3) zakłada osnowy szczegółowe; 4) przeprowadza powszechną taksację nieruchomości oraz opracowuje i prowadzi mapy i tabele taksacyjne dotyczące nieruchomości; 5) zajmuje się ochroną znaków geodezyjnych, grawimetrycznych i magnetycznych; 6) tworzy, prowadzi i udostępnia bazy danych, o których mowa w art. 4 ust. 1a pkt 2, 3, 7 i 10 oraz ust. 1b, a także standardowe opracowania kartograficzne w skalach: 1:500, 1:1000, 1:2000, 1:5000, o których mowa w art. 4 ust. 1e pkt 1 i 2.

Zgodnie zaś z art. 20 ust. 1 powołanej ustawy, ewidencja gruntów i budynków obejmuje informacje dotyczące: 1) gruntów - ich położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych lub zbiorów dokumentów, jeżeli zostały założone dla nieruchomości, w skład której wchodzą grunty; 2) budynków - ich położenia, przeznaczenia, funkcji użytkowych i ogólnych danych technicznych; 3) lokali - ich położenia, funkcji użytkowych oraz powierzchni użytkowej. W ewidencji gruntów i budynków wykazuje się także: 1) właściciela, a w odniesieniu do gruntów państwowych i samorządowych - inne osoby fizyczne lub prawne, w których władaniu znajdują się grunty i budynki lub ich części; 2) miejsce zamieszkania lub siedzibę osób wymienionych w pkt 1; 3) informacje o wpisaniu do rejestru zabytków; 4) wartość nieruchomości.

Z powyższego wynika, że w prowadzonej ewidencji gruntów i budynków brak jest informacji dotyczących "budowli" niebędących budynkami, takich jak np. wjazd czy zjazd na/z nieruchomość/ci. Także na mapie zasadniczej analogowej, co wyjaśniły szeroko i prawidłowo organy obu instancji w zaskarżonych postanowieniach, nie zaznacza się symboli(znaków) w postaci zjazdów czy wjazdów, gdyż nie wynika to z instrukcji K-1 mającej zastosowanie do prowadzonej przez organ mapy zasadniczej.

Skoro organ prowadzący ewidencję gruntów i budynków nieruchomości położonych na terenie miasta Wałbrzycha w ogóle nie ewidencjonuje elementów oznaczających "wjazd" czy też "zjazd" na/z nieruchomości, to nie posiadając żadnych danych do wydania zaświadczenia o żądanej treści, prawidłowo odmówił wydania zaświadczenia o poświadczeniu istnienia dwóch wjazdów na działkę nr [...] obręb [...] w Wałbrzychu. Również organ odwoławczy podzielając stanowisko organu I instancji, prawidłowo orzekł o utrzymaniu w mocy zaskarżonego postanowienia. Argumentacja organu II instancji zawarta w uzasadnieniu postanowienia jest prawidłowa, wyjaśniająca wszechstronnie przesłanki podjętego rozstrzygnięcia i odnosi się do wszystkich zarzutów zawartych w zażaleniu.

W dniu 14 marca 2014 r. skargę kasacyjna na powyższy wyrok złożył H. C. wnosząc o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. Zarzucił on WSA we Wrocławiu:

1. naruszenie przepisów postępowania mogące mieć wpływ na wynik sprawy tj.:

- art. 145 § 1 lit. c P.p.s.a. przez oddalenie skargi skarżącego mimo wydania postanowienia z naruszeniem art. 7 K.p.a. to jest wydania orzeczenia pomimo braku dokładnego ustalenia stanu faktycznego i prawnego;

- art. 153 P.p.s.a poprzez nieuwzględnienie oceny prawnej Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wyrażonej w wyroku z dnia 8 stycznia 2013 r. (sygn. akt III SA/Wr 442/12) w zakresie ustalenia wjazdów na działkę [...].

2. Prawa materialnego poprzez niewłaściwe zastosowanie:

- art. 4 pkt 1, 2 i 8 w zw. z art. 20 pkt 9 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych w zw. z § 10 i § 12 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie sposobu numeracji i ewidencji dróg publicznych obiektów mostowych, tuneli, przepustów i promów oraz rejestru numerów nadanych drogom, obiektom mostowym i tunelom z dnia 16 lutego 2005 r. poprzez przyjęcie, że zjazdy nie podlegają ewidencji przez organy administracji.

W odpowiedzi na skargę Dolnośląski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego wniósł o jej oddalenie, ponieważ orzeczenie jest zgodne z prawem.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r.- Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), dalej P.p.s.a Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania, której przesłanki określone w § 2 art. 183 P.p.s.a. w rozpoznawanej sprawie nie występują.

Związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego podstawami skargi kasacyjnej wymaga prawidłowego ich określenia w samej skardze. Należy zatem wskazać konkretne przepisy prawa, którym - zdaniem skarżącego - uchybił sąd i zamieścić uzasadnienie podstawy kasacyjnej, czyli uzasadnić uchybienia zarzucane sądowi. Uzasadnienie podstaw kasacyjnych polega na wykazaniu przez autora skargi kasacyjnej, że stawiane przez niego zarzuty mają usprawiedliwioną podstawę i zasługują na uwzględnienie. Uzasadniając zarzut naruszenia prawa materialnego przez jego błędną wykładnię wykazać należy, że sąd mylnie zrozumiał stosowany przepis prawa, natomiast uzasadniając zarzut niewłaściwego zastosowania przepisu prawa materialnego wykazać należy, iż sąd stosując przepis popełnił błąd w subsumcji czyli, że niewłaściwie uznał, iż stan faktyczny przyjęty w sprawie odpowiada stanowi faktycznemu zawartemu w hipotezie normy prawnej zawartej w przepisie prawa. W obu tych przypadkach autor skargi kasacyjnej wykazać musi ponadto w uzasadnieniu, jak w jego ocenie powinien być rozumiany stosowany przepis prawa, czyli jaka powinna być jego prawidłowa wykładnia bądź jak powinien być stosowany konkretny przepis prawa ze względu na stan faktyczny sprawy, a w przypadku zarzutu niezastosowania przepisu - dlaczego powinien być zastosowany. Uzasadniając zaś naruszenie przepisów postępowania wykazać należy, że uchybienie im mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Skarga kasacyjna nieodpowiadająca powyższym wymaganiom uniemożliwia sądowi ocenę jej zasadności.

W rozpoznawanej sprawie zarzuty skargi kasacyjnej obejmują zarówno naruszenie przepisów postępowania, jak i przepisów prawa materialnego aczkolwiek nie określają formy naruszeń.

W pierwszej kolejności rozpoznaniu podlegały zarzuty naruszenia przepisów postępowania.

Wskazywanie przez skarżącą kasacyjnie na naruszenie przez Sąd Wojewódzki art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) P.p.s.a., w powiązaniu z art. 7 K.p.a., które to naruszenie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, nie było trafne.

Niezastosowanie przez Sąd Wojewódzki przepisu zawartego w art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) P.p.s.a. było spowodowane bowiem uznaniem, że skarga wniesiona do Sądu przez H. C. nie była zasadna, czemu Sąd dał wyraz w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Dodać należy, że Sąd I instancji oddalił skargę, ponieważ zgodnie z art. 217 K.p.a. zaświadczenie jest wyłącznie przejawem wiedzy organu do określonych okoliczności faktycznych i prawnych. Podczas wydawania zaświadczenia organ nie prowadzi postępowania wyjaśniającego w takim zakresie, w jakim przewiduje to postępowanie ogólne. Przewidziane w art. 218 § 2 K.p.a. postępowanie wyjaśniające spełnia tylko rolę pomocniczą przy ustaleniu treści zaświadczenia, ponieważ podstawowe znaczenie mają dane z ewidencji, rejestru lub zbiorów dokumentów (por. Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, red. M. Wierzbowski, A. Wiktorowska, Warszawa 2011, s. 1010, B. Adamiak, J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Warszawa 2011, s. 692). Organ prowadzący postępowanie na podstawie art. 218 § 2 K.p.a. nie może zatem wychodzić poza ustalenia zawarte w prowadzonej przez niego ewidencji, rejestrze lub zbiorze dokumentów. W tym zakresie postępowanie z art. 218 § 2 K.p.a. polega na ustaleniu na podstawie, jakiej ewidencji, rejestru lub zbioru dokumentów można wydać żądane zaświadczenie, ustalenie, czy osoba żądająca wydania zaświadczenie jest do tego uprawniona oraz określenie stanu prawnego lub faktycznego, którego potwierdzenia domaga się wnioskodawca. Natomiast w toku postępowania wyjaśniającego nie można domagać się, aby organy administracji prowadzące mapy geodezyjne zbierały nowe informacje lub dokonywały nowych ustaleń. Organy orzekające w sprawie mogły się opierać na posiadanych informacjach zebranych na podstawie opisanych szczegółowo na stronach 8-12 uzasadnienia wyroku Sądu I instancji przepisach. Nie można było zatem dokonywać w toku postępowania o wydanie zaświadczenia ustaleń, które powodowałby zmianę danych zawartych w ewidencji gruntów i budynków prowadzonej przez Prezydenta Miasta Wałbrzycha oraz prowadzonych przez ten organ mapach geodezyjnych.

Nie można uznać za zasadny zarzut nie uwzględnienia przez Sąd I instancji oceny prawnej wyrażonej przez Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 8 stycznia 2013 r., sygn. akt III SA/Wr 442/12 w zakresie ustalenia wjazdów na działkę, której właścicielem jest skarżący. W tym zakresie WSA we Wrocławiu nie dokonywał bowiem własnych ustaleń faktycznych. Natomiast jak słusznie podkreślił to Sąd I instancji w zaskarżonym wyroku, ocena prawna zawarta w wyroku z dnia 8 stycznia 2013 r., sygn. akt III SA/Wr 442/12 dotyczyła ustalenia organu właściwego do załatwienia wniosku H. C. o wydanie zaświadczenia. Sąd w wyżej wskazanym orzeczeniu podniósł, że organy, które dotychczas orzekały w sprawie były niewłaściwe, a zatem wniosek powinien zostać przekazany do organu właściwego, którym powinien być organ prowadzący dokumenty w zasobie geodezyjnym i kartograficznym. Związanie to przesądziło o kompetencji organów administracji publicznej i jednocześnie zakresie sprawy, która miała być prowadzona przez organy administracji geodezyjnej i kartograficznej.

Całkowicie bezpodstawny jest zarzut naruszenia przez Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu przepisów prawa materialnego tj. art. 4 pkt 1, 2 i 8 w zw. z art. 20 pkt 9 ustawy z dnia 21 marca 1985 roku o drogach publicznych w zw. z § 10 i § 12 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 16 lutego 2005 r. w sprawie sposobu numeracji i ewidencji dróg publicznych obiektów mostowych, tuneli, przepustów i promów oraz rejestru numerów nadanych drogom, obiektom mostowym i tunelom, ponieważ nie miały one zastosowania w sprawie. Zaświadczenie, którego wydania żądał skarżący zostało skierowane do Prezydenta Miasta Wałbrzycha, jako organu prowadzącego ewidencję geodezyjną. To oznacza, że podstawą prawną wydania zaświadczenia był art. 2 pkt 8 w zw. z art. 6a oraz 7d Prawa geodezyjnego i kartograficznego

Biorąc zatem pod uwagę, że skarga kasacyjna nie zawierała usprawiedliwionych podstaw, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji.

Jednocześnie Sąd oddalił wniosek organu o zwrot kosztów postępowania kasacyjnego wobec niewykazania, że takie niezbędne koszty, o których mowa w art. 205 P.p.s.a., zostały poniesione.