Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym Przewodniczący : Sędzia NSA Julia Szczygielska (spr.) Sędziowie : Sędzia NSA Tadeusz Kuczyński Sędzia WSA Alojzy Wyszkowski Protokolant : st. sekr. sądowy Dorota Hurman po rozpoznaniu w Wydziale IV na rozprawie w dniu 1 lipca 2014 r. sprawy ze skargi K. W. na bezczynność Burmistrza Miasta O. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej I. zobowiązuje Burmistrza Miasta O. do rozpoznania wniosku skarżącego [...]z dnia 30 października 2013 r. w terminie 14 dni od dnia doręczenia organowi zobowiązanemu, prawomocnego wyroku; II. stwierdza, że bezczynność Burmistrza Miasta O. w rozpatrzeniu wniosku skarżącego nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; III. oddala wniosek o wymierzenie grzywny Burmistrzowi Miasta O.; IV. zasądza od Burmistrza Miasta O. na rzecz skarżącego K. W. kwotę 100 (słownie: sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Pismem z dnia 17 kwietnia 2014 r. K. W. złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu skargę na bezczynność Burmistrza O. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej oraz o stwierdzenie, że bezczynność miała miejsce w rażącym naruszeniem prawa oraz wymierzenie organowi grzywny.

W motywach skargi K. W. podał, że w dniu 30 października 2013r. złożył za pośrednictwem systemu ePUAP wniosek o udzielenie przez Urząd Miejski w O. informacji publicznej dotyczącej wszystkich umów cywilnoprawnych zawartych przez osoby fizyczne z Gminą Miasto O. we wrześniu 2013r., poprzez przesłania skanów tych umów. Podkreślił, że pomimo, iż złożył organowi wyjaśnienie, że żądana informacja nie jest informacją przetworzoną, decyzją z dnia [...] listopada 2013r. Burmistrz Miasta O. odmówił skarżącemu udostępnienia żądanych informacji określonych w w/w wniosku. Podmiot zobowiązany powołał się na art. 16 ust. 1 w związku z art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dn. 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej - uznając, iż żądana informacja stanowi informację przetworzoną.

Samorządowego Kolegium Odwoławczego w wyniku rozpatrzenia odwołania od w/w decyzji organu I instancji, decyzją z dnia [...] grudnia 2013r. uchyliło powyższą decyzję i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia, stwierdzając, że nie ma możliwości nakazania innemu organowi udzielenia informacji, natomiast w sytuacji bezczynności organu, przysługuje mu wniesienie skargi do sądu administracyjnego.

W wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy, decyzją z dnia [...] stycznia 2014r., Nr [...] Burmistrz Miasta O. odmówił skarżącemu udostępnienia żądanych informacji, wskazując, że skanowanie umów za cały miesiąc wiązałoby się z zaangażowaniem znacznych sił i środków, skoro w miesiącu zawieranych jest przeciętnie około 100 umów, a każda składa się z około 3 stron, co stanowi zeskanowanie co najmniej 300 stron. Samorządowego Kolegium Odwoławczego w wyniku rozpatrzenia odwołania od w/w decyzji organu I instancji, decyzją z dnia [...] lutego 2014r., Nr [...] uchyliło powyższą decyzję i umorzyło postępowanie pierwszej instancji.

W dalszej części skargi, skarżący podniósł, że do dnia wniesienia skargi wniosek o udzielenie informacji publicznej nie został wykonany, również do dnia wniesienia skargi nie została mu doręczona żadna nowa decyzja administracyjna, ani żadne inne pismo w tej sprawie od Burmistrza Miasta O.

Odnosząc się do stanowiska organu (dotyczącego konieczności "przetworzenia" informacji, skarżący stwierdził, że nieprawidłowość tego stanowiska została wyjaśniona w uzasadnieniu decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego. Skarżący zauważył, że w orzecznictwie i doktrynie wskazuje się, że takie czynności organu, jak selekcja dokumentów, decyzji i protokołów, ich analiza pod względem treści, są zwykłymi czynnościami, które nie mają wypływu i nie dają podstaw do zakwalifikowania żądanych dokumentów jako informacji publicznej przetworzonej (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 4 lutego 2010 r. sygn. akt II SA/Wa 1474/09). Przyjęcie, iż zeskanowanie dokumentów jest "przetworzeniem informacji" jest zdaniem skarżącego nieprawidłowe. Podmiot zobowiązany myli przekształcenie z przetworzeniem, a podnoszenie, iż skanowanie dokumentów wiązałoby się z "zaangażowaniem znacznych środków osobowych i finansowych" nie znajduje podstaw w sytuacji, gdy w każdym komercyjnym punkcie ksero zeskanowanie nawet kilkuset kartek formatu A4 trwa kilkanaście minut za symboliczną opłatą.

Dalej skarżący wskazał, że odmowa udostępnienia informacji publicznej musi być dokonana w formie decyzji administracyjnej, a takiej mu nie doręczono. W świetle ugruntowanego stanowiska sądów administracyjnych pozostawanie w bezczynności przez podmiot obowiązany do udostępnienia informacji publicznej w rozumieniu ustawy, oznacza niepodjęcie przez ten podmiot, w terminie wskazanym w art. 13 ust. 1 w/w ustawy, stosownych do sytuacji czynności prawnych lub faktycznych o skutkach prawnych.

Odnośnie wniosku o stwierdzenie, iż bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, skarżący zwrócił uwagę, iż od kilku miesięcy Burmistrz Miasta O. w sprawach składanych przeze niego wniosków dotyczących informacji publicznej podejmuje identyczne czynności, które wydają się działaniem celowo obliczonym na nieudostępnienie informacji publicznej. Organ najpierw wysyła identyczne pismo z prośbą o wskazanie "istnienia szczególnego interesu publicznego, zgodnie z art. 3, ust 1, pkt. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznych, ponieważ żądane informacje są informacjami przetworzonymi" oraz z pytaniem "czy informacje żądane we wniosku są informacjami do ponownego wykorzystywania" - niezależnie od tego, czego pytanie dotyczy i czy w ogóle istnieją jakieś przesłanki aby domniemywać, iż żądana informacja może stanowić informacje przetworzoną, jak również czy istnieje jakiś powód, aby zakładać, iż wnioskodawca wnioskuje o informację publiczną do ponownego wykorzystywania (skoro wnioskodawca nie wspomina o tym we wniosku). Następnie, organ wydaje kolejne decyzje, których uzasadnienie jest wciąż praktycznie identycznego do treści (np. [...] z dn. [...] listopada 2013, [...] z dn. [...] stycznia 2014, [...] z dn. [...] lutego 2014, [...] z dn. [...] lutego 2014 i w końcu [...] z dn. [...] marca 2014), mimo iż takie uzasadnienie uznania informacji publicznej za przetworzoną zostało już pięciokrotnie uchylone przez SKO.

W odpowiedzi na skargę, Burmistrz Miasta O. wniósł o jej oddalenie, jako bezzasadnej. W motywach podał m.in., że po analizie wniosku K. W., stwierdził, że wnioskodawca żąda udzielenia informacji przetworzonej, co zgodnie z art.3 ust.1 pkt.1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej musi być szczególnie istotne dla interesu publicznego.

W dniu 7 listopada 2013r. do K. W., na adres skrzynki w systemie e-puap zostało wysłane pismo wzywające do podania szczególnie istotnego interesu publicznego, dla którego niezbędne jest przetworzenie informacji publicznej. W odpowiedzi K. W. nie podał istotnego interesu publicznego, wobec czego Burmistrz Miasta O. w dniu [...] listopada 2013r. uznając wnioskowaną informację za informację przetworzoną, wydał decyzję odmawiającą udzielenia informacji publicznej ze względu na brak istotnego interesu publicznego.

W dniu 28 listopada 2013r. K. W. odwołał się od powyższej decyzji, w konsekwencji czego Samorządowe Kolegium Odwoławczego decyzją z dnia [...] grudnia 2013r. uchyliło decyzję organu I instancji i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia ze względu na brak szacunkowych ustaleń dot. nakładów finansowych, kosztów osobowych i poświeconego na te czynności czasu, a które uzasadniałyby potraktowanie wnioskowanej informacji jako informacji przetworzonej.

Kolejną decyzją z dnia z dnia [...] stycznia 2014r. Burmistrz Miasta O. odmówił skarżącemu udzielenia żądanej informacji publicznej ze względu na brak istotnego interesu publicznego.

W dniu 18 marca 2014r. wpłynęła do Urzędu Miejskiego w O. decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia z dnia [...] lutego 2014r., Nr [...] uchylająca w/w decyzję organu I instancji i umarzająca postępowanie pierwszej instancji na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 in fine k.p.a. W ocenie organu odwoławczego nie znalazła uznania argumentacja dotycząca pracochłonności i czasochłonności przygotowania wnioskowanej informacji publicznej. Od tej decyzji przysługiwała skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, za pośrednictwem Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. w terminie 30 dni od dnia doręczenia decyzji stronie.

Jednakże w dniu 18 kwietnia 2014 roku do Urzędu Miejskiego w O. wpłynęły cztery skargi K. W. na bezczynność Burmistrza Miasta O. zarzucające nieudostępnienie informacji publicznej. Te skargi odnoszą się do czterech decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego wydanych w ciągu dwóch tygodni marca w podobnych sprawach o udostępnienie informacji publicznej, t.j. odwołań od decyzji Burmistrza Miasta O. Wnioskodawca zmierzając do pozyskania całości dokumentacji tj. umów cywilnoprawnych zawartych przez osoby fizyczne z Gminą Miasto O. składał wnioski o udostępnienie skanów tych umów za kolejne miesiące lub kolejne dwa tygodnie. Burmistrz Miasta O. uznając te informacje za informacje przetworzone odmawiał udostępnienia informacji publicznej. Samorządowe Kolegium Odwoławcze wydało takie same decyzje, czyli uchylające zaskarżone decyzje i umarzające postępowanie pierwszej instancji na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 in fine Kodeksu postępowania administracyjnego.

Zdaniem organu skarga na bezczynność Burmistrza Miasta O. nie zasługuje na uwzględnienie ponieważ:

1. K. W. zgodnie z pouczeniem zawartym w decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego przysługuje skarga na decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem Samorządowego Kolegium Odwoławczego. Nie przysługuje natomiast skarga na bezczynność Burmistrza Miasta O., ponieważ organ pierwszej instancji jest związany decyzją Kolegium. Zamieszczona na stronie 6 decyzji Kolegium, informacja o możliwości złożenia skargi na bezczynność burmistrza dotyczy sytuacji gdy wnioskodawca uważa, że podmiot zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej jest bezczynny - nie dotyczy postępowania umorzonego w całości lecz ewentualnego nie udzielenia informacji po złożeniu ponownego wniosku o jej udzielenie.

2. W obrocie prawnym funkcjonuje prawomocna decyzja Kolegium uchylająca decyzję organu I instancji i umarzająca postępowanie pierwszej instancji na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 in fine k.p.a. Zdaniem Burmistrza, przez "umorzenie postępowania pierwszej instancji" należy rozumieć umorzenie całego postępowania wszczętego na wniosek o udostępnienie informacji publicznej, a nie tylko postępowania administracyjnego w części dotyczącej wydania decyzji odmawiającej udzielenia informacji. Uchylenie zaskarżonej odwołaniem decyzji powoduje, iż postępowanie przed organem pierwszej instancji nie jest zakończone, a zatem dopuszczalne jest jego umorzenie przez organ odwoławczy. Dopuszczalne jest umorzenie postępowania przed organem pierwszej instancji w części w rezultacie uchylenia zaskarżonej decyzji. Kolegium nie skorzystało z tej możliwości. Środek prawny przysługujący wnioskodawcy w celu uzyskania żądanej informacji to ponowny wniosek o udostępnienie informacji publicznej. W literaturze i orzecznictwie jest ugruntowane stanowisko, iż organy wyższego stopnia nie są uprawnione do wydawania decyzji określonej w art. 138 § 1 pkt 2 in principio ustawy o dostępie do informacji publicznej (tzw. decyzji refomartoryjnej), ponieważ oznaczałoby to równocześnie nieuprawnione wprowadzenie dwóch odmiennych form działania administracji publicznej w odniesieniu do tej samej sprawy - informacja publiczna byłaby udostępniana raz w drodze czynności materialno-technicznej, a raz w drodze decyzji administracyjnej. Pomimo złożonego charakteru przyjętego rozwiązania zagwarantowana jest ochrona prawna wnioskodawcy, gdyż ewentualna decyzja odmowna pierwszej instancji wydana przy zachowaniu identycznych okoliczności prawnych i faktycznych będzie podlegać stwierdzeniu nieważności na podstawie art.156 § 1 pkt 3 kpa, gdyż będzie dotyczyć sprawy już poprzednio rozstrzygniętej inna decyzją ostateczną.

3. K. W. nie złożył ponownego wniosku o udostępnienie o udzielenie informacji publicznej w postaci liczby i skanów umów cywilnoprawnych zawartych przez osoby fizyczne z Gminą Miasto O. za miesiąc wrzesień 2013r.

Pismem z dnia 25 czerwca 2014r. K. W. podtrzymał twierdzenia i zarzuty skargi. Odwołując się do orzecznictwa, wskazał na specyfikę postępowania w sprawie udostępnienia informacji publicznej, do którego jedynie w wąskim zakresie stosuje się przepisy kodeksu postępowania administracyjnego. Podniósł, że wydana przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze we W. decyzja uchylająca decyzję I instancyjną o odmowie udostępnienia informacji publicznej i umarzająca postępowanie I instancji dotyczyła postępowania w sprawie odmowy udostępnienia informacji publicznej, a nie postępowania w sprawie udostępnienia informacji publicznej, gdyż to drugie postępowanie z racji swojego przedmiotu – nie podlegało ocenie organu odwoławczego.

Podczas rozprawy, która odbyła się w dniu 1 lipca 2014 r. strony podtrzymały swoje stanowiska.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i art. 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

W świetle przytoczonych wyżej przepisów, sądy administracyjne orzekają, w zakresie swojej właściwości, m. in. w zakresie skarg na bezczynność organów, w przypadkach określonych w art. 3 § 2 pkt 1 – 4a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270, zwaną dalej p.p.s.a.), oceniając postępowanie organów z punktu widzenia zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego. Właściwość Sądu dotyczy zatem niepodejmowania przez organy administracji nakazanych prawem aktów lub czynności w sprawach indywidualnych (art.3 § 2 pkt 8 p.p.s.a.).

W przypadku skargi na bezczynność organu, przedmiotem sądowej kontroli nie jest określony akt lub czynność organu administracji, lecz ich brak w sytuacji, gdy organ miał obowiązek podjąć działanie w danej formie i w określonym przez prawo terminie.

Sąd uwzględnia skargę na bezczynność organu tylko wówczas, gdy uzna, że w sprawie wystąpiła taka bezczynność. Dlatego też, zaistnienie bezczynności oznacza naruszenie prawa i wystąpienie materialnej przesłanki do uwzględnienia skargi w myśl art. 149 p.p.s.a. Natomiast bezzasadność skargi, czyli brak stanu bezczynności, prowadzi do jej oddalenia stosownie do art. 151 p.p.s.a.

W doktrynie przyjmuje się, że z bezczynnością organu administracji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy w prawnie określonym terminie organ nie podejmuje żadnych czynności w sprawie lub, gdy wprawdzie prowadził postępowanie w sprawie, jednakże, mimo istnienia ustawowego obowiązku, nie kończy go wydaniem stosownego aktu lub nie podejmuje czynności (zob. Woś, H. Krysiak-Molczyk i M. Romańska, Komentarz do ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Warszawa 2005, s. 86). Wniesienie skargi na "milczenie władzy" jest przy tym uzasadnione nie tylko w przypadku niedotrzymania terminu załatwienia sprawy, ale także w przypadku odmowy wydania aktu mimo istnienia w tym względzie ustawowego obowiązku, choćby organ mylnie sądził, że załatwienie sprawy nie wymaga wydania aktu (zob. J. P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2006, s. 37). Dla uznania bezczynności konieczne jest zatem ustalenie, że organ administracyjny zobowiązany był na podstawie przepisów prawa do wydania decyzji lub innego aktu albo do podjęcia określonych czynności.

Wskazać należy, że przedmiotem skargi w niniejszej sprawie jest bezczynność Burmistrza Miasta O. w zakresie udostępnienia informacji publicznej na podstawie ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej, zwaną dalej u.d.i.p. (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), a która to ustawa w kompleksowy sposób reguluje procedurę dostępu do informacji publicznej.

Ustawa o dostępie do informacji publicznej, stanowiąc generalną zasadę udostępnienia informacji publicznej, przewiduje jednocześnie różne sposoby udostępniania, wymienione w art. 7 ust. 1 u.d.i.p. Jednym z nich jest udostępnianie informacji publicznej na wniosek (art. 10 u.d.i.p.).

W niniejszej sprawie, skarżący zarzuca organowi bezczynność w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej określonej we wniosku z dnia 30 października 2013r., w postaci przesłania w formie skanów umów cywilnoprawnych zawartych przez osoby fizyczne z Gminą Miasta O. w miesiącu wrześniu 2013r.

Kluczową zatem kwestią w niniejszej sprawie jest rozstrzygnięcie, czy wydanie przez organ odwoławczy decyzji w następstwie której uchylono decyzję organu I instancji w całości i umorzono postępowanie pierwszej instancji w sprawie odmowy udostępnienia wnioskodawcy żądanej informacji publicznej - oznacza, że Burmistrz O. nie jest zobowiązany, ani nawet uprawniony do podjęcia jakichkolwiek działań związanych z rozpoznaniem wniosku skarżącego z dnia 30 października 2013r., oraz czy decyzja ta rozstrzygała o umorzeniu całego postępowania w sprawie udostępnienia informacji publicznej wszczętego w/w wnioskiem skarżącego, czy też rozstrzygała o umorzeniu postępowania administracyjnego w sprawie odmowy udostępnienia informacji publicznej, żądanej przez skarżącego.

Istotne znacznie w niniejszej sprawie ma niewątpliwie funkcjonująca w obrocie prawnym ostateczna decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. z dnia [...] lutego 2014r., Nr [...], którą uchylono decyzję Burmistrza Miasta O. z dnia [...] stycznia 2014r., Nr [...] i umorzono postępowanie w pierwszej instancji w sprawie odmowy udostępnienia wnioskodawcy żądanej informacji publicznej, określonej wnioskiem z dnia 30 października 2013r. Oznacza to, że rozstrzygnięcie zawarte w tej decyzji organu drugiej instancji ma charakter wiążący. Decyzja ta powoduje w skutkach stan powagi rzeczy osądzonej w sprawie, w której wydano decyzję Burmistrza O. z dnia [...] stycznia 2014r. o odmowie udostępnienia informacji publicznej. Zasada ta dotyczy bowiem także decyzji o umorzeniu postępowania (por. wyrok NSA z dnia 21 stycznia 1998r., sygn.akt III SA 103/97, OSP 1999, z. 1, poz. 19 z glosą B. Adamiak). Jak wskazuje się w wyroku NSA z dnia 29 kwietnia 1998r. sygn.akt I SA/Gd 1279/96 (Lex nr 35931), cyt.: "Przyjęta w procedurze administracyjna konstrukcja umorzenia postępowań w drodze decyzji powoduje, iż stabilność decyzji ostatecznej o umorzeniu postępowania korzysta z tej samej ochrony jak każda inna decyzja. Wzruszenie jej może nastąpić jedynie w jednym z nadzwyczajnych trybów przewidzianych w kodeksie postępowania administracyjnego, a nowa decyzja w tej samej sprawie wydana w zwyczajnym trybie zawsze musi spotkać się ze skutecznym zarzutem nieważności (art. 156 § 1 pkt 3 k.p.a.)".

Zatem wydanie w niniejszej sprawie w toku instancji decyzji ostatecznej obliguje Burmistrza O. do rozpoznania wniosku skarżącego z dnia 30 października 2013r. na zasadach i w trybie przewidzianym w ustawie o dostępie do informacji publicznej. Wniosek winien organ rozpoznać w terminach określonych w powyższej ustawie dla udostępnienia informacji publicznej lub wydania decyzji, liczonych od dnia doręczenia Burmistrzowi O. decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. z [...] lutego 2014r., przy czym przy zachowaniu identycznych okoliczności prawnych i faktycznych nie może odmówić wnioskodawcy udostępnienia informacji publicznej powołując taką samą podstawę prawną jak w uchylonej decyzji. Konkluzja taka została wywiedziona w wyroku WSA w Krakowie z dnia 11 grudnia 2009 r., sygn.akt II SAB/Kr 65/09, utrzymanym w mocy wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 lipca 2010r., sygn.akt I OSK 557/10 (oba wyroki dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych), a którą skład orzekający w niniejszej sprawie w pełni podziela.

Wskazać przy tym równocześnie należy, że w orzecznictwie, przyjęte zostało, iż orzekając w sprawie dotyczącej skargi na bezczynność organu, Sąd nie przeprowadza kontroli określonego aktu lub czynności danego organu, lecz biorąc za podstawę stan faktyczny i prawny danej sprawy rozstrzyga czy istotnie organ pozostaje w bezczynności (art. 149 p.p.s.a.). Oznacza to, że opisana wyżej decyzja Kolegium z dnia [...] lutego 2014r., Nr [...], pozostaje poza kontrolą Sądu orzekającego w niniejszej sprawie, jako, że badanie legalności tejże decyzji przekracza granice niniejszej sprawy.

Równocześnie podkreślić należy, że żądanie udostępnienia informacji publicznej, chociaż bardzo szeroko interpretowane i realizowane, nie ma charakteru bezwzględnego i w pewnych okolicznościach organ może odmówić udzielenia takiej informacji. Prawo do informacji publicznej podlega bowiem ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub ochronę informacji niejawnych albo innych tajemnic ustawowo chronionych (art.5 ustawy o dostępie do informacji).

Mając na względzie powyższe, Sąd orzekł jak w pkt. I sentencji wyroku.

Kolejna kwestia dotyczy oceny czy bezczynność organu miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Zgodnie z dyspozycją art. 149 § 1 zdanie drugie p.p.s.a., Sąd stwierdza czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa, co ma umożliwić stronie ewentualne dochodzenie odszkodowania, o którym mowa w art. 417 § 3 kodeksu cywilnego, z tytułu niezgodnego z prawem zaniechania organu co do wydania aktu administracyjnego. W przedstawionych okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy Sąd nie znalazł podstaw do uznania, że bezczynność organu miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Wprawdzie - jak wskazano wyżej - organ pozostawał w bezczynności, lecz w ocenie Sądu bezczynność organu nie była zamierzona. Całokształt materiału dowodowego sprawy wskazuje, że organ starał się wyjaśnić wszystkie okoliczności istotne do załatwienia, zaś jego zaniechanie wynikało z przeprowadzonej przezeń wykładni prawa, której Sąd nie podzielił. W związku z powyższym orzeczono jak w pkt II sentencji wyroku.

Sąd nie znalazł także podstaw do wymierzenia organowi grzywny, o co wnioskował skarżący. Zgodnie bowiem z treścią z art. 149 § 2 p.p.s.a. sąd, w przypadku, o którym mowa w § 1, może orzec z urzędu albo na wniosek strony o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6. Przepis ten nie obliguje sądu do wymierzenia grzywny. Przy czym może on mieć zastosowanie tylko w przypadku uznania, że bezczynność organu lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Skoro zaś w niniejszej sprawie Sąd nie znalazł podstaw do uznania, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, to tym samym brak było podstaw do wymierzenia organowi grzywny. W związku z tym orzeczono tak jak w pkt. III wyroku.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 ustawy o p.p.s.a.