Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Kwiecińska (spr.), Sędziowie WSA Iwona Maciejuk, Andrzej Góraj, Protokolant specjalista Sylwia Mikuła, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 września 2018 r. sprawy ze skargi W. T. na decyzję Szefa Kancelarii Prezydenta RP z dnia [...] grudnia 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej - oddala skargę -

Szef Kancelarii Prezydenta RP działając na podstawie art. 16 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1764 z późn. zm., dalej: "u.d.i,p") i art, 104 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2016 r., poz. 23, z późn. zm., dalej: "k.p.a"), po rozpoznaniu wniosku W. T. z dnia [...] listopada 2017 r. wydał decyzję z dnia [...] grudnia 2017 r. nr [...].

Decyzją tą organ odmówił udostępnienia informacji publicznej w zakresie danych osobowych, tj. imion i nazwisk osób fizycznych – wykonawców umów zlecenia zawartych przez Skarb Państwa - Kancelarię Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej o numerach:

- [...] z dnia [...] września 2f)17 r.,

- [...] z dnia [...] września 2017 r,

- [...] z dnia [...] września 2017 r.,

- [...] z dnia [...] września 2017 r.

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że w dniu [...] listopada 2017 r. W. T. złożył do Kancelarii Prezydenta RP za pośrednictwem platformy ePUAP wniosek o udostępnienie informacji w zakresie kopii treści (skan) wszystkich umów zawartych przez Kancelarię Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej we wrześniu 2017 r. wraz z ukryciem w umowach danych prywatnych, tj. adresu zamieszkania i numer PESEL, ale zachowaniem np. imion i nazwisk wykonawców i nazw przedsiębiorców.

Pismem z [...] grudnia 2017 r. Kancelaria Prezydenta RP udzieliła żądanej informacji. Jednocześnie organ wydał decyzję administracyjną z dnia [...] grudnia 2017 r. nr [...]. W uzasadnieniu przedmiotowej decyzji wskazane zostało, że ustawa o dostępie do informacji publicznej nie jest środkiem do wykorzystania w celu wystąpienia z wnioskiem o udzielenie każdej informacji. Zakres przedmiotowy ustawy wytycza i obejmuje dostęp tylko do informacji publicznej, a nie publiczny dostęp do wszystkich informacji.

W prawie polskim nie ma zasady "dostępu do informacji za wszelką cenę". Dlatego też art. 61 ust. 3 Konstytucji stanowi, że ograniczenie prawa do informacji publicznej jest dopuszczalne ze względu na ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa. Normy wyrażone w tym postanowieniu konstytucyjnym znajdują odzwierciedlenie w szczególności w przepisach art. 5 ust. 2 u.d.i.p. Prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy.

Bezspornym, zdaniem organu, pozostaje, że wnioskowana informacja w postaci treści umów cywilnoprawnych stanowi informację publiczną w rozumieniu u.d.i.p. Treść umów została wnioskodawcy udostępniona w postaci skanów umów.

Wnioskodawca, domagając się informacji publicznej na temat treści umów zawartych przez Kancelarię Prezydenta RP we wrześniu 2017 r., żąda tym samym informacji o przedmiocie, wynagrodzeniu i wszystkich innych warunkach, na jakich wykonywana jest umowa oraz danych osobowych w postaci imienia i nazwiska osób, które zawarły z Kancelarią Prezydenta RP umowy cywilnoprawne, nie prowadząc jednocześnie działalności gospodarczej.

Wnioskowane dane pozwalają na zidentyfikowanie konkretnych osób fizycznych, a jednocześnie udostępniają informacje na temat ich wynagrodzenia, czy dochodów oraz całokształtu warunków wykonywania przez nich danego przedmiotu umowy. Organ, rozpatrując niniejszą sprawę, musi rozważyć pełen zakres przekazywanych informacji, a nie jej poszczególne elementy.

Prawna ochrona wszelkich informacji dotyczących zidentyfikowanej lub możliwej do zidentyfikowania osoby fizycznej, jako jednego z aspektów prawa do prywatności, znajduje swoje uszczegółowienie w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2016 r., poz. 922, dalej: "u.o.d.o,").

Zgodnie z art. 1 ust. 1 u.o.d.o., każdy ma prawo do ochrony dotyczących go danych osobowych. Przez dane osobowe rozumie się, w myśl art. 6 ust. 1 u.o.d.o., wszelkie informacje dotyczące zidentyfikowanej lub możliwej do zidentyfikowania osoby fizycznej. Pojęcie "osoby możliwej do zidentyfikowania" określone w art. 6 ust. 2 u.o.d.o. obejmuje osobę, której tożsamość można określić bezpośrednio lub pośrednio, w szczególności przez powołanie się na numer identyfikacyjny albo jeden lub kilka specyficznych czynników określających jej cechy fizyczne, fizjologiczne, umysłowe, ekonomiczne, kulturowe lub społeczne. Należy podkreślić, że użycie w art. 6 ust. 1 u.o.d.o. zwrotu "wszelkie informacje" służy podkreśleniu, iż przepis dotyczy informacji odnoszących się do każdego aspektu osoby, jej stosunków osobistych i rzeczowych, życia zawodowego, prywatnego, wykształcenia, wiedzy czy cech charakteru. Nie ma znaczenia, w jakiej roli występuje w danym przypadku osoba (np. członka rodziny, członka grupy zawodowej).

Danymi osobowymi będą zarówno informacje już rozpowszechnione lub opublikowane (zamieszczone w publikowanych materiałach), jak i w ogóle jeszcze nieujawnione.

Należy wskazać, że zakres prawa do prywatności był przedmiotem analizy sądów administracyjnych. Celem ustawy o ochronie danych osobowych jest ochrona prywatności w rozumieniu art. 47 Konstytucji RP, zgodnie z którym każdy ma prawo do ochrony prawnej życia prywatnego, rodzinnego, czci i dobrego imienia oraz do decydowania o swoim życiu osobistym.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 i 2 u.o.d.o. za dane osobowe uważa się wszelkie informacje dotyczące zidentyfikowanej lub możliwej do zidentyfikowania osoby fizycznej, tj. osoby, której tożsamość można określić bezpośrednio lub pośrednio, w szczególności przez powołanie się na numer identyfikacyjny albo jeden lub kilka specyficznych czynników określających jej cechy fizyczne, fizjologiczne, umysłowe, ekonomiczne, kulturowe lub społeczne, to nie ulega wątpliwości, że takie dane, jak imię i nazwisko osoby fizycznej są danymi osobowymi i dotyczą sfery prywatności tej osoby.

W przedmiotowej sprawie udostępnienie informacji publicznej wykraczałoby poza cel ustawy polegający na możliwości wglądu w działalność organów publicznych, z korzyścią dla znacznego kręgu podmiotów.

Organ podkreśla również, że ochrona życia prywatnego, o której stanowi art. 47 Konstytucji RP, obejmuje również autonomię informacyjną, która oznacza prawo do samodzielnego decydowania o ujawnianiu innym informacji dotyczących swojej osoby, jak również prawo do kontrolowania tych informacji, jeżeli znajdują się w dyspozycji innych podmiotów.

Organ nadmienił, że dniu [...] września 2017 r. Skarb Państwa – Kancelaria Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej zawarła umowę zlecenia nr [...], której przedmiotem było przeprowadzenie przedmiotowej analizy spraw z zakresu prawa karnego, systemu sądownictwa, systemu penitencjarnego,

‒ w dniu [...] września 2017 r. Skarb Państwa – Kancelaria Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej zawarła umowę zlecenia nr [...], której przedmiotem było dokonywanie analiz statystycznych zgłaszanych przez obywateli spraw, kategoryzacji według problematyki prawnej spraw wpływających do Biura Interwencyjnej Pomocy Prawnej,

‒ w dniu [...] września 2017 r. Skarb Państwa – Kancelaria Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej zawarła umowę zlecenia nr [...], której przedmiotem było świadczenie pomocy administracyjno-biurowej na rzecz Biura Administracyjno-Finansowego,

– w dniu [...] września 2017 r. Skarb Państwa – Kancelaria Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej zawarła umowę zlecenia nr [...], której przedmiotem była obsługa serwisu i systemu sterowania okolicznościowym oświetleniem, znajdującego się w Pałacu Prezydenckim.

Z analizy powyższych umów wynika, że przedmiotem ww. umów było sporządzanie analiz na potrzeby funkcjonowania organu oraz czynności biurowych i technicznych.

Obowiązek zleceniobiorcy ograniczał się jedynie do czynności usługowych i technicznych w określonym zakresie i tematyce. Podejmowane przez zleceniobiorców czynności nie wpływały bezpośrednio na sytuację prawną innych osób lub nawet pośrednio nie wpływały na przygotowywanie decyzji dotyczących tych osób. Wykonawcy nie realizowali zadań publicznych, które nałożone zostały na Prezydenta RP, zatem nie można uznać, iż są to osoby pełniące funkcje publiczne, co miałoby wpływ na możliwość ograniczenia ochrony prywatności Zleceniobiorców, będących osobami fizycznymi nie prowadzącymi działalności gospodarczej.

Okoliczność czy dana osoba wykonuje funkcję publiczną, powinno odnosić się do badania, czy w ramach instytucji publicznej realizuje w pewnym zakresie nałożone na tę instytucję zadanie publiczne.

Umowne obowiązki wykonawców analizowanych umów obejmowały wyłącznie wykonanie określonego zlecenia. Wykonawcom zawartych umów nie przysługiwały żadne kompetencje decyzyjne wykonywane przez Prezydenta RP, bądź też przez Szefa Kancelarii Prezydenta RP.

Osoby, które zawarły wskazane umowy, nie złożyły oświadczenia o wyrażeniu zgody na udostępnienie ich danych osobowych w postaci imienia i nazwiska, zatem ich dane osobowe w postaci imion i nazwisk podlegają ochronie wskazanej w art. 5 ust. 2 u.d.i.p.

Organ stwierdził, że osoby fizyczne będące stronami powyższych umów, nie mogą być uznane za osoby pełniące funkcje publiczne.

Wniosek ten wynika z analizy charakteru czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów. Wobec tego dostęp do ich danych osobowych, w postaci imion i nazwisk, w kontekście zestawienia tych danych z danymi dotyczącymi wynagrodzenia otrzymanego z racji zawarcia umów oraz informacją o zakresie szczegółowych warunków umownych, na jakich dana osoba fizyczna zdecydowała się zawrzeć umowę z organem, podlega ograniczeniu ze względu na prawo do prywatności wykonawców tych umów.

W treści pozostałych, nieujętych w decyzji umów o nr nr: [...],[...],[...],[...],[...],[...], których stroną są osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej, dane zleceniobiorców zostały udostępnione, bowiem wyrazili oni na to zgodę, co znalazło odzwierciedlenie w treści ww. umów.

W. T. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzje Szefa Kancelarii Prezydenta RP z dnia [...] grudnia 2017 r. nr [...].

Zdaniem skarżącego organ dopuścił się naruszenie przepisów:

‒ art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP w zw. z art. 10 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, poprzez rozstrzygnięcie wątpliwości w ramach toczącego się postępowania w ten sposób, iż zastosowana wykładania art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej prowadzi do wyłączenia jawności we wnioskowanym zakresie,

‒ art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP, art. 31 ust. 3 Konstytucji RP w zw. z art. 8 ustawy Kodeks postępowania administracyjnego poprzez rozstrzygnięcie wątpliwości na korzyść wyłączenia prawa do informacji publicznej,

‒ art. 33 ust. 1 ustawy o finansach publicznych w zw. z art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP poprzez przyjęcie, iż wydatki ponoszone w związku ze zlecaniem usług przez podmiot dysponujący środkami publicznymi mogą podlegać wyłączeniu z jawności w zakresie strony umowy.

Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz zasądzenie od organu na rzecz skarżącego zwrotu kosztów postępowania.

Argumentacja czy też powołane przez organ orzecznictwo miało potwierdzić tezę o ograniczeniu jawności żądanych informacji.

Skarżący podkreślił, że gospodarka finansami publicznymi jest jawna. Możliwość kontrolowania wydatków publicznych pełni doniosłe funkcje w demokratycznym państwie. Prywatność osoby otrzymującej wynagrodzenie ze środków publicznych poprzez udostępnienie informacji o wysokości wynagrodzenia doznaje pewnego (uprawnionego) uszczerbku. Jednakże jest to uzasadnione, ponieważ osoba taka podejmując dobrowolnie pracę na rzecz urzędów publicznych, powinna liczyć się z tym, że wskutek zasady transparentności życia publicznego jawne będzie także jej wynagrodzenie.

Przedmiotem wniosku nie są informacje wykraczające poza wskazaną konieczność. Wydając zaskarżoną decyzję, organ uznaje pierwszeństwo prawa do prywatności nad prawem do informacji, mimo że ustawodawca nie dał pierwszeństwa żadnemu z tych praw.

W treści odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie oraz podtrzymał twierdzenia zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2188 ze zm.) kontrola sądowa zaskarżonych aktów administracyjnych, czynności oraz bezczynności organów sprawowana jest w oparciu o kryterium zgodności z prawem. Zgodnie z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1302), sąd rozstrzygając w granicach danej sprawy, nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w skardze podstawą prawną.

Sądowa kontrola zaskarżonej decyzji dokonana według powyższego kryterium wykazała, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż akt ten odpowiada prawu.

Podstawę materialną zaskarżonej decyzji stanowiły przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2015 r., poz. 2058 ze zm.). W myśl art. 1 ust. 1 cytowanej ustawy, każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu i ponownemu wykorzystywaniu na zasadach i w trybie określonych w ustawie.

Zgodnie z treścią art. 4 ust. 1 ustawy, podmiotami zobowiązanymi do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności: organy władzy publicznej, organy samorządów gospodarczych i zawodowych, podmioty reprezentujące zgodnie z odrębnymi przepisami Skarb Państwa, podmioty reprezentujące państwowe osoby prawne albo osoby prawne samorządu terytorialnego oraz podmioty reprezentujące inne państwowe jednostki organizacyjne albo jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego, podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów.

W świetle powyższego przepisu Szef Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej bez wątpienia należy do podmiotów zobowiązanych do udzielenia informacji publicznej.

Przechodząc natomiast do analizy charakteru żądanej we wniosku informacji, należy odwołać się do treści art. 1 ust. 1 ustawy, który stanowi, że każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu i ponownemu wykorzystywaniu na zasadach i w trybie określonych w niniejszej ustawie. Innymi słowy informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych rozumianych jako działalność organów władzy publicznej oraz samorządów, osób i jednostek organizacyjnych w zakresie wykonywania zadań władzy publicznej oraz gospodarowania mieniem publicznym, komunalnym lub Skarbu Państwa. Przepis art. 6 ustawy zawiera przykładowy katalog informacji oraz danych, które podlegają reżimowi ustawy. W świetle tego przepisu przesłanką kwalifikującą konkretną informację do kategorii informacji publicznej jest spełnianie przez nią kryterium przedmiotowego. Decydująca jest zatem wyłącznie treść i charakter konkretnej informacji.

W orzecznictwie za informację publiczną uznaje się każdą wiadomość wytworzoną lub odnoszoną do władz publicznych, a także wytworzoną lub odnoszoną do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa (por. wyrok WSA w Poznaniu z dnia 19 grudnia 2007 r., sygn. akt IV SA/Po 652/07, LEX nr 460751). Takie też stanowisko wyrażono w wyrokach WSA w Lublinie z dnia 8 czerwca 2006 r., sygn. II SAB/Lu 19/06 (LEX Nr 236231), WSA w Warszawie z dnia 7 maja 2004 r., sygn. IV SA/Wa 221/04 (LEX Nr 146742) oraz postanowieniu WSA w Białymstoku z dnia 21 sierpnia 2008 r., sygn. akt II SAB/Bk 36/08 (LEX Nr 146742).

Przepis art. 6 ust. 1 pkt 2 ustawy stanowi, że udostępnianiu podlega informacja publiczna, w szczególności o podmiotach, o których mowa w art. 4, w tym o przedmiocie działalności i kompetencjach (lit. c) oraz o majątku, którym dysponują (lit. f). Natomiast art. 6 ust. 1 pkt 5 lit. a ustawy stanowi o udostępnieniu informacji publicznej o majątku publicznym, w szczególności o majątku Skarbu Państwa i państwowych osób prawnych.

Skoro zatem wskazywana przez skarżącego informacja dotyczy majątku publicznego, to bez wątpienie stanowi informację publiczną.

Kwestią sporną w niniejszej sprawie jest natomiast to, czy żądana przez skarżącego informacja jest informacją objętą prawem do prywatności w rozumieniu art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Przechodząc do oceny wskazanej kwestii, w pierwszej kolejności należy odnieść się do problemu anonimizacji żądanych w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej dokumentów oraz formy, w jakiej ta anonimizacja winna nastąpić. Zwrócić należy uwagę, iż zagadnienie to było przedmiotem rozważań sądów administracyjnych. I tak, tytułem przykładu, wspomnieć należy, iż Naczelny Sąd Administracyjny w wyrokach z dnia 12 kwietnia 2017 r., sygn. akt I OSK 1928/15 oraz z dnia 30 stycznia 2018 r., sygn. akt I OSK 1449/16 przedstawił pogląd prawny co do analizowanej kwestii, który to pogląd skład orzekający w niniejszej sprawie w całości podziela i aprobuje.

Tak w wyroku z dnia 11 stycznia 2013 r., sygn. akt I OSK 2267/12 NSA wyjaśnił, że "Z zestawienia tych dwóch wartości, tj. zasady jawności informacji publicznych oraz obowiązku ochrony prywatności, tajemnic przedsiębiorcy i danych osobowych osób fizycznych, można wyprowadzić wniosek, że możliwe jest udostępnianie informacji publicznej w sposób nie naruszający wskazanych dóbr chronionych. Służy temu m. in. zastosowana przez organ w rozpatrywanej sprawie tzw. anonimizacja danych wrażliwych. W takim wypadku nie zachodzi jednak potrzeba wydawania oddzielnej decyzji na podstawie art. 16 ustawy [o dostępie do informacji publicznej], gdyż przepis ten może mieć zastosowanie tylko w wypadku odmowy udostępnienia informacji, a nie w przypadku jej udzielenia z zachowaniem zasady ochrony dóbr chronionych." Należy jednak podkreślić, że Naczelny Sąd Administracyjny dodał w wyroku z dnia 11 stycznia 2013 r. kluczowe zastrzeżenie, iż "Naczelny Sąd Administracyjny nie podziela poglądu, że w każdym wypadku, kiedy zachodzi możliwość ujawnienia »przy okazji« udostępniania informacji publicznej danych podlegających ochronie na podstawie przepisów ustawy o ochronie danych osobowych, należy całkowicie odmówić udzielenia informacji na podstawie przepisu art. 16 [ww.] ustawy, zwłaszcza, gdy strona nie jest sama zainteresowana ujawnieniem takich danych, żądając udzielenia informacji o konkretnych sprawach publicznych. Wydanie decyzji odmownej na podstawie przepisu art. 16 [ww.] ustawy byłoby konieczne tylko w przypadku gdyby istota żądanej informacji dotyczyła żądania ujawnienia chronionych prawem danych wskazanych osób lub danych wrażliwych innych podmiotów."

Z kolei w wyroku z dnia 17 kwietnia 2017 r., wydanym w sprawie o sygn. akt I OSK 1928/15 Naczelny Sąd Administracyjny podkreślił, iż "kluczowe dla oceny, czy organ ma obowiązek anonimizując częściowo daną informację wydać w związku z tym na podstawie art. 5 ust. 2 w zw. z art. 16 ust. 1 u.d.i.p. decyzję o odmowie udostępnienia informacji publicznej w tej części, czy też anonimizacja ta nie niesie konieczności wydania takiej decyzji, gdyż nie stanowi odmowy udostępnienia informacji publicznej – jest to, czy anonimizowana informacja jest wprost objęta zakresem żądania wniosku, czy też pojawia się, jak wskazał NSA, "przy okazji" udostępniania informacji publicznej (np. dane osobowe wymagające anonimizacji znajdują się na żądanym nośniku informacji publicznej, lecz nie są objęte uzewnętrznionym we wniosku zainteresowaniem wnioskodawcy, które odnosi się do fragmentów irrelewantnych z punktu widzenia ochrony danych osobowych). Ocenę tę należy przeprowadzać przez pryzmat złożonego w sprawie wniosku i wskazanego w nim wyraźnie zakresu żądanych informacji. W niniejszej sprawie wniosek skarżącego obejmował żądanie udostępnienia danych osobowych w zakresie imienia i nazwiska oraz nazwy przedsiębiorcy umów zawartych przez Kancelarię Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej we wrześniu 2017 r. Wydanie zatem w takim przypadku decyzji odmownej było konieczne z uwagi na wskazany wyraźnie we wniosku zakres żądanych informacji".

W niniejszej sprawie wniosek skarżącego obejmował żądanie udostępnienia danych osobowych w zakresie imienia i nazwiska oraz nazwy przedsiębiorcy umów zawartych przez Kancelarię Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej we wrześniu 2017 r. Wydanie zatem w takim przypadku decyzji odmownej było konieczne z uwagi na wskazany wyraźnie we wniosku zakres żądanych i informacji.

Zgodnie z art. 5 ust. 2 u.d.i.p. prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa.

Analiza powyższej regulacji wykazuje w pierwszej kolejności, że przewidziane ustawowo ograniczenie prawa do informacji publicznej ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy zostaje wyłączone, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa. Oznacza to, że gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca nie rezygnują z przysługującego im prawa, to prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Brak rezygnacji osoby fizycznej lub przedsiębiorcy nie wyłącza prawa do informacji publicznej, które nadal istnieje, a ma ten skutek, że prawo to – jak wprost wynika z treści art. 5 ust. 2 u.d.i.p. – podlega jedynie ograniczeniu "ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy". Konsekwencją takiej regulacji prawnej jest przyjęcie, że brak rezygnacji osoby fizycznej lub przedsiębiorcy z przysługującego im prawa, które należy określić jako prawo do prywatności lub ochrony tajemnicy przedsiębiorcy, obliguje podmiot zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej do ustalenia wpływu udostępnienia wnioskowanej informacji publicznej na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy, bo tylko wzgląd na te wartości daje podstawy do ograniczenia dostępu do informacji publicznej. Skoro bowiem wzgląd na te wartości nie wyklucza prawa do informacji publicznej, a jedynie je ogranicza, to zadaniem podmiotu zobowiązanego do udzielenia informacji publicznej jest ustalenie w konkretnej sprawie zasięgu tego ograniczenia.

W niniejszej sprawie, jak ustalił organ, stronami umów objętych żądaniem udostępnienia w trybie u.d.i.p. były osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej. Osoby te nie wyraziły zgody na udostępnienie ich imion i nazwisk w przypadku ewentualnej realizacji wniosków o dostęp do informacji publicznej (str. 8 zaskarżonej decyzji).

W ocenie Sądu dane dotyczące imienia i nazwiska osób nieprowadzących działalności gospodarczej są objęte prawem do prywatności osoby fizycznej. Upublicznienie danych osobowych, jeżeli wiadomo jakie wynagrodzenie oznaczona osoba otrzymała, stanowi bowiem ingerencję w sferę stosunków majątkowych, uznawaną w naszym kręgu kulturowym za wrażliwą i wymagającą szczególnej ochrony prawnej.

Trafnie również, w ocenie Sądu, organ przyjął, że w sprawie nie ma zastosowania wyłączenie prawa do prywatności osoby fizycznej ze względu na pełnienie funkcji publicznej i związek z pełnieniem takiej funkcji (art. 5 ust. 2 zdanie drugie u.d.i.p.).

Osoby te nie mogą być traktowane, w okolicznościach rozpatrywanej sprawy, za "pełniące funkcję publiczną", gdyż nie dysponowały minimum władztwa decyzyjnego, a ich rola polegała wyłącznie na świadczeniu usług doradczych, pomocniczych i technicznych (analiza określonych spraw, danych statystycznych, pomoc administracyjno-biurowa, obsługa serwisu i systemu, sterowanie okolicznościowym oświetleniem). Nie sposób zatem przyjąć, że w analizowanej sprawie doszło do prywatyzacji wykonywania zadań publicznych.

Odnosząc się z kolei do podniesionego w skardze zarzutu naruszenia art. 33 ust. 1 ustawy o finansach publicznych w związku z art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP, stwierdzić należy, iż przepis art. 33 ust. 1 statuujący zasadę jawności gospodarki środkami publicznymi nie stanowi, jak wynika z orzecznictwa sądów administracyjnych, samodzielnej podstawy żądania udostępnienia informacji publicznej. Przepis ten wprowadza bowiem ogólną zasadę, która znajduje dopiero swoje uszczegółowienie w przepisach art. 34, art. 35 i następnych ustawy o finansach publicznych.

Mając na względzie powyższe, na podstawie art. 151 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzeczono jak w sentencji.