Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Małgorzata Borowiec Sędziowie NSA Małgorzata Masternak-Kubiak del. NSA Roman Ciąglewicz (spr.) Protokolant specjalista Edyta Pawlak po rozpoznaniu w dniu 22 marca 2012 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej N. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 30 listopada 2010 r. sygn. akt III SA/Wr 645/10 w sprawie ze skargi N. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Jeleniej Górze z dnia [...] lipca 2010 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia prawa jazdy kategorii B oddala skargę kasacyjną

Wyrokiem z dnia 30 listopada 2010 r., sygn. akt III SA/Wr 645/10, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił skargę N. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Jeleniej Górze z dnia [...] lipca 2010 r., nr [...], w przedmiocie cofnięcia prawa jazdy.

Wyrok wydany został w następujących okolicznościach sprawy.

Dnia [...] marca 2010 r. Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze przesłał do Wydziału Komunikacji Urzędu Miasta w Jeleniej Górze odpis prawomocnego wyroku z dnia [...] lutego 2010 r., sygn. akt [...], w celu wykonania punktu II, którym orzeczono, na okres 1 roku, wobec N. B., zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych, do których prowadzenia uprawnia prawo jazdy kategorii B oraz punktu III, którym na podstawie art. 63 § 2 Kodeksu karnego na poczet orzeczonego środka karnego zaliczono N. B. okres zatrzymania prawa jazdy od dnia [...] stycznia do dnia [...] lutego 2010 r.

Prezydent Miasta Jeleniej Góry, decyzją z dnia [...] marca 2010 r., nr [...], wydaną na podstawie art. 182 § 2 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny wykonawczy (Dz. U. Nr 90, poz. 557 ze zm.) oraz art. 104 K.p.a. cofnął N. B. na okres 12 miesięcy, to jest od dnia 10 stycznia 2010 r. do dnia 9 stycznia 2011 r., uprawnienia do kierowania pojazdami kategorii B oraz B+E, w prawie jazdy nr [...], wydanym dnia [...] sierpnia 2000 r. przez Prezydenta Miasta Jeleniej Góry. W uzasadnieniu organ wskazał na powołany wyrok Sądu Rejonowego.

W odwołaniu N. B. zarzucił błędną wykładnię art. 182 § 2 K.k.w., poprzez przyjęcie, że cofnięciu podlegają prawa jazdy kategorii B oraz kategorii B+E, podczas gdy organ był zobowiązany do cofnięcia tylko prawa jazdy kategorii B. Skoro sąd orzekł o zakazie prowadzenia pojazdów, do których prowadzenia uprawnia prawo jazdy kategorii B, to orzeczony środek karny nie dotyczy prawa jazdy kategorii B+E. Odwołujący się wniósł o zmianę decyzji poprzez cofnięcie mu uprawnienia do kierowania pojazdem, do którego uprawnia prawo jazdy kategorii B.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Jeleniej Górze zwróciło się do Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze o wyjaśnienie wątpliwości co do wykonania wyroku z dnia [...] lutego 2010 r. Postanowieniem z dnia [...] lipca 2010 r., sygn. akt [...], Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze dokonując wykładni tego wyroku wskazał, że orzeczony wobec N. B. środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, do których prowadzenia uprawnia prawo jazdy kategorii B na okres jednego roku, obejmuje również prawo jazdy kategorii B+E. Po uzyskaniu wykładni wyroku organ odwoławczy utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. Powołał się na art. 182 § 2 K.k.w., według którego organ, do którego przesłano orzeczenie o zakazie prowadzenia pojazdów, zobowiązany jest cofnąć uprawnienia do ich prowadzenia w orzeczonym zakresie oraz nie może wydać tych uprawnień w okresie obowiązywania zakazu. Organ stwierdził, że odwołujący się posiada bezterminowe uprawnienie do kierowania pojazdami kategorii B, C, B+E, C+E, wydane w dniu [...] sierpnia 2000 r. przez Prezydenta Miasta Jeleniej Góry jako prawo jazdy nr [...]. Zdaniem organu, bezspornie wobec odwołującego prawomocnie orzeczono na okres 1 roku zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych, do których prowadzenia uprawnia prawo jazdy kategorii B oraz B+E.

N. B. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu. Zarzucił naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 182 § 2 K.k.w. polegającą na przyjęciu, że cofnięciu podlega prawo jazdy kategorii B i B+E. Cofnięciu powinno podlegać prawo jazdy kategorii B. Nadto, zarzucił naruszenie prawa procesowego, to jest art. 6 i 7 K.p.a. poprzez oparcie decyzji o nieprawomocne postanowienie Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze, dokonującego wykładni wyroku tego Sądu z dnia [...] lutego 2010 r. Podniósł, że zaskarżył to postanowienie.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w odpowiedzi na skargę wniosło o oddalenie skargi. Podtrzymało argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu uznał, że organy prawidłowo ustaliły stan faktyczny i prawidłowo zastosowały do niego przepisy prawa materialnego oraz nie naruszyły prawa procesowego. Wskazał że przedmiotem sporu jest interpretacja przepisów prawa zastosowanych przez organy orzekające, to jest art. 182 § 2 K.k.w., art. 88 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm.), oraz art. 43 § 2 K.k. Zdaniem Sądu, należy tak interpretować i stosować te przepisy, by decyzja podjęta na podstawie art. 182 § 2 K.k.w. czyniła rzeczywiście zadość orzeczonemu zakazowi. Sąd pierwszej instancji wywodził dalej, że pojęcie zakresu uprawnień do prowadzenia pojazdów mechanicznych należy interpretować z wykorzystaniem reguł celowościowych (funkcjonalnych) oraz systemowych. W związku z tym odnotował, że zakaz, o którym mowa w art. 42 § 1 K.k. ma uniemożliwić prowadzenie przez sprawcę przestępstwa pojazdów, "w szczególności, jeżeli z okoliczności popełnionego przestępstwa wynika, że prowadzenie pojazdu przez tę osobę zagraża bezpieczeństwu w komunikacji", przez wskazany okres co najmniej jednego roku (art. 43 § 1 K.k). Nawiązał do wykładni art. 42 § 2 K.k., według której "w zakres orzeczenia o zakazie prowadzenia pojazdów mechanicznych, w pierwszej kolejności, powinno wchodzić uprawnienie do prowadzenia pojazdu tego typu, którym sprawca dopuścił się przestępstwa" (wyrok SN z dnia 10 stycznia 2007 r., sygn. akt III KK 437/06, OSNKW 2007/3/29). Podkreślił, że ustawa - Prawo o ruchu drogowym wiąże określone kategorie z dokumentem stwierdzającym uprawnienie do kierowania pojazdem silnikowym (art. 88 i nast.). W taki sposób dokonano podziału praw jazdy na kategorie, a nie podziału pojazdów mechanicznych na kategorie. Użycie sformułowań z art. 88 Prawa o ruchu drogowym przy orzekaniu zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych określonego rodzaju może być więc odpowiednie, np. zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych określonych w art. 88 ust. 1 pkt 3 (uprawnienie do kierowania którymi stwierdza prawo jazdy kategorii B). Biorąc to pod uwagę Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, że organ administracji publicznej właściwy do wykonania wyroku w zakresie zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, na podstawie art. 182 K.k.w., związany jest przepisami o ruchu drogowym, w tym art. 88 Prawa o ruchu drogowym, według którego dokumentem stwierdzającym uprawnienie do kierowania pojazdem silnikowym jest prawo jazdy określonej kategorii (ust. 1); prawa jazdy dzielą się na kategorie, uprawniające do kierowania wymienionymi w tym przepisie pojazdami (ust. 2). Cofając uprawnienia w wykonaniu sądowego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, należy zatem cofnąć uprawnienia w ramach wyróżnionych kategorii prawa jazdy. Sąd Rejonowy cofnął skarżącemu uprawnienie kategorii B, do kierowania: a) pojazdem samochodowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 t, z wyjątkiem autobusu lub motocykla; b) pojazdem, o którym mowa w lit. a, z przyczepą o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej masy własnej pojazdu ciągnącego, o ile łączna dopuszczalna masa całkowita zespołu tych pojazdów nie przekracza 3,5 t; c) ciągnikiem rolniczym lub pojazdem wolnobieżnym. Wojewódzki Sąd Administracyjny przyjął natomiast, że konsekwencją cofnięcia owych uprawnień jest także cofnięcie uprawnień kategorii B+E, uprawniające do kierowania: pojazdem określonym odpowiednio w kategorii B łącznie z przyczepą. Ograniczenie cofnięcia do kategorii B spowodowałoby, że skarżący mógłby, korzystając z prawa jazdy kategorii B+E, kierować takim pojazdem z przyczepą. Taka wykładnia prawa nie czyniłaby zadość orzeczonemu zakazowi prowadzenia pojazdów mechanicznych, wynikającemu z art. 182 § 2 K.k.w., art. 88 Prawa o ruchu drogowym oraz art. 43 § 2 K.k. Wojewódzki Sąd Administracyjny przyjął zatem, że skoro skarżący został pozbawiony prawa do kierowania pojazdem określonym w powołanym art. 88 ust. 1 pkt 3 Prawa o ruchu drogowym, to nie ma także prawa kierowania takim pojazdem z przyczepą. W tym stanie rzeczy, w ocenie Sądu pierwszej instancji, zarzut nieprawomocności postanowienia Sądu Rejonowego z dnia [...] lipca 2010 r. w sprawie wykładni wyroku z dnia [...] lutego 2010 r. jest bezprzedmiotowy.

Skargę kasacyjną złożył N. B. Zaskarżył wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu w całości. Wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie. Skargę kasacyjną oparł na:

1. naruszeniu prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 182 § 2 K.k.w. polegającą na przyjęciu przez Sąd, że cofnięciu podlegają prawa jazdy kategorii B oraz prawa jazdy kategorii BE (w przypadku cofnięcia tylko prawa jazdy kat. B orzeczony zakaz nie byłby wykonany), podczas gdy organ wykonawczy zobowiązany był cofnąć uprawnienia do ich prowadzenia w orzeczonym zakresie, a więc zgodnie z wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia [...].02.2010 r., sygn. akt [...] – prawo jazdy kategorii B;

2. naruszenie prawa procesowego:

- art. 106 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) poprzez nie przeprowadzenie dowodu z urzędu, polegającego na zupełnym pominięciu – postanowienia Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze IV Wydziału Penitencjarnego i Nadzoru nad Wykonywaniem Orzeczeń Karnych z dnia [...].10.2010 r. wraz z jego uzasadnieniem, co doprowadziło do powstania dwóch wykładni stosowania prawa w niniejszej sprawie wykluczających się wzajemnie,

- art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) poprzez naruszenie wynikającego z obrażonego przepisu obowiązku dokonania oceny zgodności zaskarżonej decyzji ze wszystkimi przepisami wchodzącymi w grę w niniejszej sprawie (nawet gdy dany zarzut nie został podniesiony w skardze), w szczególności wyjaśnienia jakiego rodzaju legitymację posiada Samorządowy Organ Odwoławczy do zwrócenia się przed sąd w trybie 13 § 1 K.k.w. i czy mógł on oprzeć swoją decyzję na nieprawomocnym orzeczeniu Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia [...].07.2010 r.,

- art. 141 § 4 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi poprzez niewyjaśnienie zarzutu naruszenia prawa procesowego przez organ, w szczególności wskazania, czy postępowanie organu było działaniem na podstawie przepisów prawa z zachowaniem wszelkich zasad praworządności.

W uzasadnieniu skarżący podniósł, że Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze, sygn. akt [...], orzekł wobec niego zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych, do których prowadzenia uprawnia prawo jazdy kategorii B. Sąd orzekający każdorazowo określa zakres obowiązywania zakazu. W kontekście tego, sąd wydał orzeczenie nie budzące wątpliwości, tj. "zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym do którego uprawnia prawo jazdy kategorii B". To orzeczenie jest prawomocne i korzysta z powagi rzeczy osądzonej.

Według skarżącego, Sąd nie dokonał oceny zgodności zaskarżonej decyzji ze wszystkimi przepisami wchodzącymi w grę w niniejszej sprawie. Nie wyjaśnił toku postępowania organu II instancji, nie wskazał jakiego rodzaju legitymacja uprawniała Samorządowy Organ Odwoławczy do zwrócenia się przed sąd orzekający w trybie 13 § 1 K.k.w. Nie odniósł się również do drugiego zarzutu skarżącego, a mianowicie naruszenia prawa procesowego. Całkowicie pominął milczeniem okoliczność, że organ II instancji miał wątpliwości, co do wykładni art. 182 § 2 K.k.w. w niniejszej sprawie. Nie zbadał toku postępowania Samorządowego Kolegium Odwoławczego, które w zestawieniu z treścią uzasadnienia postanowienia Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze IV Wydziału Penitencjarnego i Nadzoru nad Wykonywaniem Orzeczeń Karnych w ogóle nie powinno zaistnieć. Skoro organ ten nie może być organem uprawnionym do występowania o wykładnię wyroku, to tym samym Samorządowe Kolegium Odwoławcze winno uchylić decyzję organu I instancji i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania z wytycznymi, by organ I instancji, jako właściwy do wystąpienia na podstawie art. 13 § 1 K.k.w. wystąpił do sądu orzekającego o wykładnię wyroku.

Dalej skarżący wywodził, że oddalenie skargi przez Wojewódzki Sąd Administracyjny doprowadziło do wymierzenia skarżącemu przez organ wykonawczy nowego środka karnego, a to zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych do których uprawnia prawo jazdy kategorii B + E. Nadto, Wojewódzki Sąd Administracyjny, nie kwestionując stanu faktycznego, zupełnie pominął milczeniem okoliczność, że w niniejszej sprawie zapadło orzeczenie Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze IV Wydziału Penitencjarnego i Nadzoru nad Wykonywaniem Orzeczeń Karnych. Skoro Wojewódzki Sąd Administracyjny powziął informację, zawartą w drugim zarzucie skargi do WSA, że w niniejszej sprawie toczy się postępowanie przed Sądem Karnym o wykładnię wyroku, to winien zapoznać się z orzeczeniem kończącym to postępowanie. Zdaniem skarżącego, decyzja Prezydenta Miasta Jeleniej Góry tylko potwierdza – zgodnie z treścią cyt. art. 182 § 2 K.k.w. – fakt cofnięcia skazanemu określonych uprawnień. W tym przypadku mamy do czynienia z sytuacją, gdy prawa i obowiązki strony są kształtowane przez orzeczenie sądu powszechnego, a nie decyzję organu wykonawczego, która jest typową decyzją związaną. Wnoszący skargę kasacyjną zauważył jeszcze, iż w ramach wyjaśniania podstawy prawnej rozstrzygnięcia sąd winien ustosunkować się do wszystkich zgłoszonych zarzutów oraz ewentualnych uchybień, które zostały dostrzeżone w toku badania sprawy, bowiem dopiero w konkluzji tego wywodu możliwym staje się usprawiedliwienie tezy, że zaskarżone orzeczenie administracyjne jest, bądź nie jest, zgodne z prawem.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw.

Przepis art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. Poz.270) stanowi, że Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak pod rozwagę nieważność postępowania. Nie zachodzą okoliczności skutkujące nieważność postępowania, określone w art. 183 § 2 pkt 1 – 6 P.p.s.a.

Przed dalszą analizą zauważyć trzeba, że zawarty w skardze kasacyjnej wniosek o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie wydaje się oczywistą omyłką, która nie uniemożliwia merytorycznej kontroli kasacyjnej. Na wstępie skargi kasacyjnej skarżący oznaczył przecież zaskarżony wyrok i nie ulega wątpliwości, iż chodzi o wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 30 listopada 2010 r., sygn. akt III SA/Wr 645/10.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do zarzutów proceduralnych. Nie jest zasadny zarzut naruszenia art. 106 § 3 P.p.s.a. poprzez pominięcie postanowienia Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia [...] października 2010 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny wskazał, że kierował się wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze w zakresie orzeczenia zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, a w tym stanie rzeczy zarzut nieprawomocności orzeczenia w przedmiocie wykładni jest bezprzedmiotowy. Należy podzielić stanowisko Sądu pierwszej instancji o braku wpływu orzeczenia w przedmiocie wykładni orzeczenia karnego na wynik sprawy administracyjnej o cofnięcie uprawnień do prowadzenia pojazdów. Konieczność przeprowadzenia dowodu, w tym przypadku dowodu z dokumentów, w myśl art. 106 § 3 P.p.s.a., zachodzi, jeżeli jest to niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości. Prawidłowe jest stanowisko, ze treść wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia [...] lutego 2010 r., sygn. akt [...], w zakresie orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych nie budzi wątpliwości. Dopuszczenie dowodu z postanowienia Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze nie miałoby wpływu na wynik sprawy o cofnięcie uprawnień do prowadzenia pojazdów. Jest to, w stosunku do postępowania w sprawie o wykroczenie, odrębna sprawa. Ocena zakresu orzeczonego zakazu należy, zgodnie z art. 182 § 2 K.k.w., do organu administracyjnego rozstrzygającego sprawę o cofnięcie uprawnień.

Nie jest zasadny zarzut naruszenia art. 134 § 1 P.p.s.a. Sąd pierwszej instancji nie ograniczył się do zarzutów i wniosków skargi. Przeprowadził kontrolę zaskarżonej decyzji w pełnym zakresie. Odniósł się do ustalonego stanu faktycznego, wskazał podstawę materialną rozstrzygnięcia oraz system przepisów karnych i administracyjnych regulujących zakaz prowadzenia pojazdów i cofanie uprawnień do prowadzenia pojazdów. Dokonał wszechstronnej wykładni zastosowanych norm. Wyjaśniając podstawę prawną rozstrzygnięcia, wskazał na brak znaczenia, dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, wyniku postępowania o wykładnię wyroku karnego. W tej sytuacji, niezbadanie okoliczności dotyczących procedury składania przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosku o wykładnię nie miało znaczenia dla prawidłowego zastosowania i prawidłowej wykładni norm prawa materialnego. Ocena zgodności tej procedury z art. 13 § 1 K.k.w. nie była więc objęta orzekaniem w granicach sprawy, w rozumieniu art. 134 § 1 P.p.s.a.

Nie doszło także do naruszenia art. 141 § 4 P.p.s.a. Sąd pierwszej instancji, jak wynika z powyższych uwag, nie oparł się, odczytując treść wyroku skazującego, na nieprawomocnym postanowieniu w przedmiocie wykładni wyroku skazującego. Koncentrując się na istocie sprawy (por. wyrok NSA z dnia 12 stycznia 2007 r., sygn. akt I OSK 634/06, niepublikowany, treść [w:] System Informacji Prawnej LEX nr 320607), wskazał na rzeczywiste relacje między art. 182 § 2 K.k.w. i art. 42 § 1 K.k. Uchybienie Kolegium, polegające na inicjowaniu procedury interpretacyjnej i oparcie się na postanowieniu sądu powszechnego w tym zakresie, nie zostało zaakceptowane przez Sąd pierwszej instancji. Nie oznaczało to jednak, że kontrola sądowa została przeprowadzona wadliwie, z naruszeniem art. 141 § 4 P.p.s.a. w związku z art. 6 i 7 K.p.a. Wojewódzki Sąd Administracyjny przyjął w uzasadnieniu wyroku, że zaskarżona decyzja odpowiada normom materialnym w zakresie cofania uprawnień do kierowania pojazdami i nie narusza przepisów postępowania w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy. Dodać jeszcze można, że na gruncie podstawy kasacyjnej opartej o zarzut naruszenia art. 141 § 4 P.p.s.a. nie można badać przyjętej podstawy rozstrzygnięcia oraz trafności samego wyroku (por. wyrok NSA z dnia 7 maja 2008 r., sygn. akt I OSK 998/07, niepublikowany, treść [w:] System Informacji Prawnej LEX nr 466506).

Ocena przyjętej podstawy rozstrzygnięcia wchodzi w zakres badania materialnej podstawy skargi kasacyjnej. W materialnej podstawie kasacji skarżący zarzucił błędną wykładnię art. 182 § 2 K.k.w. Zarzut ten nie jest zasadny. Niezależnie od wskazanych w uzasadnieniu wyroku Sądu pierwszej instancji argumentów natury celowościowej, zauważyć trzeba, że literalna i systemowa wykładnia tego przepisu uprawniała organ do cofnięcia skarżącemu uprawnień w zakresie wskazanym w decyzji organu pierwszej instancji i zaaprobowanym w zaskarżonej decyzji Kolegium. Wbrew bowiem wywodowi skargi kasacyjnej, decyzja cofająca uprawnienia nie jest prostym odwzorowaniem orzeczenia sądu karnego. Jak już wyżej zasygnalizowano, sąd karny zakazuje prowadzenia określonych pojazdów, zaś organ administracji cofa uprawnienia do prowadzenia tych pojazdów. Sprawa administracyjna wymaga odczytania przesłanek zawartych w art. 182 § 2 K.k.w. i zastosowania do tych przesłanek stanu faktycznego, którego elementem jest orzeczenie o zakazie prowadzenia pojazdów. Cofnięcie uprawnienia w orzeczonym zakresie sprowadza się do ustalenia pojazdów, co do których orzeczono zakaz i następnie cofnięcia tych uprawnień, które odnoszą się do "zakazanego" pojazdu. Z art. 88 ust.2 pkt 10 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz.908 ze zm.) wynika, że prawo jazdy kategorii B+E obejmuje uprawnienie do kierowania pojazdem określonym w kategorii B łącznie z przyczepą. Zakaz prowadzenia pojazdów wymienionych w kategorii B odnosi się zatem uprawnień określonych w kategorii B oraz w kategorii B+E. Nieodłącznym elementem pojazdu "podpadającego" pod kategorię B+E jest pojazd wymieniony w kategorii B. Nie ma więc możliwości przyjęcia, że są jakieś pojazdy kategorii B, które mieszczą się w kategorii B+E, a nie należą do kategorii B. Zakaz prowadzenia pojazdów wymienionych w art. 88 ust.2 pkt 3 Prawa o ruchu drogowym dotyka także pojazdy wymienione w art. 88 ust.2 pkt 10 tej ustawy. Nie ma uprawnienia określanego jako kategoria B+E bez uprawnienia określanego jako kategoria B. Wynika to z powołanych przepisów oraz z art. 2 pkt 31, 32, 33, 40 i 50 oraz art. 71 ust.4 Prawa o ruchu drogowym. Pojazd samochodowy i przyczepa stanowią, w myśl art. 71 ust.4 Prawa o ruchu drogowym, zespół pojazdów. Tak więc kategoria "uprawnienie do prowadzenia pojazdów kategorii B+E" nie kreuje jakiejś szczególnej kategorii pojazdów. Obejmuje pojazd samochodowy i przyczepę. Zakaz prowadzenia pojazdu wchodzącego w skład takiego zespołu pojazdów oznacza utratę uprawnienia do prowadzenia zespołu składającego się z takiego samochodu i przyczepy, nawet, gdy orzeczenie karne o zakazie nie obejmuje wprost zespołu pojazdów.

W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 P.p.s.a., oddalił skargę kasacyjną.