Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Krystyna Daniel Sędziowie : Sędzia WSA Kazimierz Bandarzewski (spr.) Sędzia WSA Agnieszka Nawara-Dubiel Protokolant : Teresa Jamróz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 lutego 2014 r. sprawy ze skargi A. I. na decyzję nr [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. z dnia 2 września 2013 r., znak: [...] w przedmiocie umorzenia postępowania I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji; II. zasądza od [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. na rzecz skarżącego A. I. kwotę 200 zł (dwieście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

A. I. w piśmie z dnia 29 września 2008 r. zwrócił się do Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w B. o zbadanie legalności słupa energetycznego niskiego napięcia P - 10 oznaczonego nr 3, posadowionego przy ul. P. w B.. Zdaniem skarżącego lokalizacja słupa koliduje przy tym z dostępem do stanowiącej jego własność działki nr [...] przy ul. P. w B..

Decyzją Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w B. z dnia 25 stycznia 2012 r. znak [...], na podstawie art. 105 § 1 K.p.a. umorzono w całości postępowanie "w sprawie realizacji dwóch stacji MSTW-20/630 wraz z nawiązaniem do linii 15 kV i sieci nn na os. K. przy ul. P. w B.".

W toku prowadzonego postępowania wyjaśniającego organ I instancji ustalił, że przedmiotowy słup energetyczny nr 3 posadowiony jest na działce nr [...] w obrębie [...], stanowiącej drogę - ul. P. w B.. Do opisanej drogi przylega nieruchomość utworzona z działek nr [...] i nr [...], stanowiąca własność B. I. i A. I..

W toku prowadzonych na gruncie kilkukrotnych oględzin (między innymi w dniu 17 listopada 2008 r. (akta organu I instancji, karta nr 4 i karta nr 16) stwierdzono, że sporny słup nr 3 wchodzi w skład przebiegającej równolegle do ul. P. napowietrznej sieci energetycznej niskiego napięcia, z którego odprowadzone są przyłącza do okolicznych budynków mieszkalnych. Ustalono, że przedmiotowy obiekt posadowiony jest na działce nr [...] w pobliżu północno - zachodniego narożnika działki nr [...] należącej miedzy innymi do skarżącego. W toku czynności scharakteryzowano też następujące parametry słupa: betonowy o przekroju prostokątnym; podwieszona sieć elektryczna, oraz oświetlenie uliczne. Stan techniczny słupa został określony jako średni. Szczegółowe umiejscowienie obiektu w terenie względem obiektów sąsiednich zostało odwzorowane na szkicu stanowiącym załącznik do protokołu oględzin z dnia [...] listopada 2008 r.

Postępowanie dowodowe prowadzone przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego ukierunkowane zostało na poszukiwanie dokumentacji potwierdzającej legalność sieci energetycznej, w której skład zaliczał się sporny słup energetyczny. W tym celu organ nadzoru budowlanego występował do podmiotów i instytucji, które mogły dysponować stosownym zasobem dokumentów. W oparciu o pozyskane materiały archiwalne Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego ustalił, że sieć energetyczna obejmująca sporny słup nr 3, zlokalizowana w rejonie ul. P. w B. została zrealizowana na przełomie lat 80. i 90. XX w. w oparciu o decyzję Urzędu Miejskiego w B. z dnia 5 lutego 1988 r. znak [...] o zatwierdzeniu planu realizacyjnego i pozwoleniu na budowę dwóch stacji MSTW-20/630 wraz z nawiązaniem do linii 15kV i sieci nn na os. K. w B.. Inwestorem robót budowlanych objętych wzmiankowanym orzeczeniem był Zakład Energetyczny w T. Postępowanie dowodowe doprowadziło również do pozyskania wydanych na rzecz inwestora orzeczeń poprzedzających decyzję o pozwoleniu na budowę, a to: wskazanie lokalizacyjne z dnia 19 stycznia 1988 r. znak [...] oraz decyzję o ustaleniu lokalizacji inwestycji z 23 stycznia 1988 r. znak [...] - obie wydane przez Naczelni Miasta B., jak również plan sytuacyjny projektowanych stacji MSTW-20/630 linii kablowych 15kV oraz sieci niskiego napięcia na os. K. - datowany na październik 1987 r. (stanowiąc załącznik do protokołu rozprawy administracyjnej z dnia 18 stycznia 2010, karta nr 30 akt organu I instancji).

Odtworzenie stanu faktycznego sprawy, dokonane przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w oparciu o pozyskane wówczas dokumenty, dało podstawę organowi I instancji do uznania, że sporny słup został posadowiony w terenie z przesunięciem względem warunków określonych we wzmiankowanym wyżej pozwoleniu na budowę. Podstawą do wnioskowania w tym zakresie był odnotowany fakt zmiany lokalizacji spornego słupa w terenie względem miejsca jego posadowienia przewidzianego we wzmiankowanym wyżej planie sytuacyjnym z października 1987 r.

W tej sytuacji Powiatowy Inspektor uznał, że zachodzą przesłanki do wdrożenia postępowania naprawczego. Postanowieniem z dnia 24 lipca 2009 r. znak [...] organ I instancji - w oparciu o art. 81c ust. 2 Prawa budowlanego zobowiązał ustalonego, aktualnego właściciela urządzeń przesyłowych zlokalizowanych na ul. P. w B. (w tym spornego słupa nr 3), tj. Spółkę "E" S.A. w K. - do przedłożenia ekspertyzy technicznej przedmiotowego obiektu (akta administracyjne organu I instancji, karta nr 21). W dniu 17 listopada 2009 r. zobowiązany przedłożył żądany przez organ I instancji dokument pn. "Ocena techniczna zgodności projektu budowlanego z realizacją sieci nn przy ul. P. w B." autorstwa K. J. (akta administracyjne organu I instancji., karta nr 23).

W toku dalszych czynności organ I instancji przeprowadził także rozprawę administracyjną w dniu 18 stycznia 2010 r. z udziałem niektórych z ustalonych stron postępowania. W toku rozprawy skarżący A. I. wskazał, że aktualna lokalizacja słupa - zdaniem skarżącego niezgodna z przewidzianą w decyzji o pozwoleniu na budowę sieci - uniemożliwia mu urządzenie dodatkowego wjazdu na jego posesję. Z tej przyczyny skarżący domagał się przesunięcia spornego słupa z obecnego miejsca posadowienia na działce drogowej nr [...] w miejsce, w którym granica tej działka zbiega się z granicami działki nr [...], stanowiącej własność T. i M. P. (akta administracyjne organu I instancji, karta nr 25 i 26), oraz działki nr [...], stanowiącej własność między innymi skarżącego.

W tak określonych okolicznościach sprawy Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego wydał w dniu 2 marca 2010 r. decyzję znak: [...], w której orzekł o umorzeniu postępowania w niniejszej sprawie. Organ I instancji wskazał w motywach decyzji, że w oparciu o zgromadzone dowody nie znalazł podstaw do podważenia legalności inwestycji, co tym samym wykluczało ingerencję organu nadzoru budowlanego. Po rozpoznaniu odwołania A. I., Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w K., decyzją z dnia 11 października 2010 r. znak [...] uchylił zaskarżone orzeczenie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego i przekazał sprawę temu organowi do ponownego rozpatrzenia (akta administracyjne organu I instancji, karta nr 44). Z zaleceń organu odwoławczego sformułowanych w motywach decyzji wynikała konieczność zintensyfikowania przez organ I instancji poszukiwań dokumentacji procesu budowy spornej inwestycji. Zdaniem Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego pozyskana dotychczas niekompletna dokumentacja, w tym zwłaszcza brak zatwierdzonego w pozwoleniu na budowę przedmiotowej sieci planu realizacyjnego inwestycji, uniemożliwiała poczynienie jednoznacznych ustaleń, czy realizacja słupa nastąpiła zgodnie z pozwoleniem na budowę. Skarga "E" S.A. w K. na wzmiankowaną decyzję kasacyjną Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego została oddalona prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 24 marca 2011 r. sygn. akt II SA/Kr 1520/10.

Prowadząc ponownie postępowanie wyjaśniające, organ I instancji w celu zrealizowania zaleceń organu odwoławczego przeprowadził m. in. ponowne oględziny spornego obiektu w dniu 5 września 2011 r. Ustalono wówczas, że stan faktyczny w odniesieniu do lokalizacji słupa w terenie nie uległ zmianie (akta organu I instancji, karta nr 49). Nadto organ I instancji zwracał się o udostępnienie wszelkich dokumentów związanych z realizacją sieci energetycznej na os. K. miedzy innymi do Spółki "T" S.A. (tj. następcy prawnego Spółki "E" S.A. w K.) jako właściciela spornego słupa, Urzędu Miejskiego w B. Przeprowadzone poszukiwania nie dostarczyły jednak nowego materiału dowodowego w relewantnym zakresie.

W takich okolicznościach sprawy, po umożliwieniu ustalonym stronom zapoznania się i wypowiedzenia co do zgromadzonego materiału dowodowego PINB, decyzją z dnia 25 stycznia 2012 r. znak [...] ponownie orzekł o umorzeniu postępowania w przedmiotowej sprawie. Organ I instancji wskazał w motywach swojej decyzji, że w oparciu o przeprowadzone dodatkowe postępowanie wyjaśniające nie zostało potwierdzone, by realizacja spornej inwestycji, a zwłaszcza posadowienie spornego słupa nr 3 na działce nr [...] w sąsiedztwie nieruchomości skarżącego nastąpiła z istotnymi odstępstwami od warunków określonych w decyzji Urzędu Miejskiego w B. z dnia 5 lutego 1988 r. znak [...] o pozwoleniu na budowę (akta organu I instancji, karta nr 76). Z tej też przyczyny PINB nie znalazł podstaw do sformułowania jakichkolwiek nakazów w odniesieniu do spornej inwestycji, a w tym do nakazania jego przesunięcia w miejsce wskazane przez skarżącego, w którym krzyżują się granice działek nr [...], nr [...] i nr [...].

Odwołanie od ww. decyzji w ustawowo przewidzianym terminie złożył A. I..

Decyzją z dnia 2 września 2013 r. znak: [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję organu I instancji.

Organ odwoławczy wskazał, że przedmiotem postępowania w niniejszej sprawie jest weryfikacja legalności budowy elementu sieci energetycznej niskiego napięcia - słupa P - 10 o oznaczeniu nr 3, posadowionego na działce nr [...], stanowiącej drogę - ul. P. w B. Jak wynika z niekwestionowanych w sprawie ustaleń, sporny słup znajduje się w odległości 2,35 m od krawędzi drogi (ul. P.), 2,60 m od granicy z działką nr [...] i 3,65 m od narożnika budynku na działce nr [...], należącej m. in. do skarżącego (akta organu I instancji, karta nr 4). Poza sporem pozostaje przy tym, że właścicielem tego urządzenia przesyłowego jest aktualnie "T" SA w K. Nadto wskazano, że w zasadzie bezsporną pozostaje też okoliczność, że sporny w sprawie słup nr 3 stanowi element sieci energetycznej niskiego napięcia, która została zrealizowana na przełomie lat 80. i 90. XX w. w oparciu o decyzję Urzędu Miejskiego w B. z dnia 5 lutego 1988 r. znak [...] (akta organu II instancji, karta nr 91). Wzmiankowaną decyzją zatwierdzono plan realizacyjny i udzielono Zakładowi Energetycznemu w T. pozwolenia na budowę dwóch stacji MSTW-20/630 wraz z nawiązaniem do linii 15kV i sieci niskiego napięcia na os. K. w B.

Podkreślono, że zgodnie z art. 84 i 84a ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane do zadań organów nadzoru budowlanego należy miedzy innymi kontrola przestrzegania i stosowania przepisów prawa budowlanego. Biorąc pod uwagę ustawowe zadania organów nadzoru budowlanego, w niniejszej sprawie organy zobligowane były więc do zbadania legalności i prawidłowości wykonanej pod koniec lat 80. ubiegłego stulecia linii energetycznej niskiego napięcia. Zakres kontroli, wyznaczający jednocześnie przedmiot postępowania, został zaś dookreślony zarówno treścią zarzutów skarżącego, podniesionych w piśmie z dnia 29 września 2008 r. (akta administracyjne organu I instancji, karta nr 2), inicjującym niniejsze postępowanie, jak i sformułowanym w toku rozprawy administracyjnej przeprowadzonej w dniu 18 stycznia 2010 r. żądaniem przesunięcia słupa nr 3 (akta organu I instancji, karta nr 30).

Organ podniósł, że w realiach sprawy istotnego znaczenia nabiera przede wszystkim kwestia ustalenia właściwych przepisów prawa - jako wzorca kontroli prowadzonej przez organy nadzoru budowlanego w aspekcie stwierdzenia stanu naruszenia przepisów prawa budowlanego w procesie inwestycyjnym. Dopiero bowiem stwierdzenie tej ostatniej okoliczności uprawniałoby organy nadzoru budowlanego do władczej ingerencji w prawa i obowiązki określonych przez ustawodawcę adresatów rozstrzygnięć. W efekcie, dla weryfikacji czy doszło w ogóle do szeroko rozumianej samowoli budowlanej przy realizacji inwestycji musi być stwierdzone naruszenie prawa obowiązującego w dacie jej realizacji. Ocena legalności określonej inwestycji, czyli weryfikacja czy w konkretnym przypadku mamy w ogóle do czynienia z przypadkiem samowoli budowlanej uzasadniającym ingerencję, zaistniałym przed wejściem w życie nowej ustawy, odbywa się na podstawie przepisów obowiązujących w dacie jej realizacji (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 kwietnia 2011 r. sygn. akt II OSK 752/2010; także wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 28 maja 2009 r. sygn. akt II SA/Wr 673/08 opublikowane w internetowej Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych - CBOSA).

Przedmiotowa inwestycja objęta była pozwoleniem na budowę wydanym w dniu 5 lutego 1988 r., a więc w okresie obowiązywania przepisów ustawy Prawo budowlane z dnia 24 października 1974 r. (Dz. U. z 1974 r. Nr 38, poz. 229, z późn. zm.). Nie budzi też wątpliwości organu odwoławczego, że przedmiotowa inwestycja została zrealizowana w okresie obowiązywania tej samej ustawy. W tym stanie rzeczy istota sporu w niniejszej sprawie zasadza się na wyjaśnieniu przede wszystkim zarzutów skarżącego, czy obiekt ten został posadowiony w tożsamym miejscu z lokalizacją przewidzianą w planie realizacyjnym zatwierdzonym wzmiankowanym pozwoleniem. Stosownie bowiem do przepisów ustawy Prawo budowlane z 1974 r., wykonywanie robót budowlanych w sposób istotnie odbiegający od ustaleń i warunków określonych w przepisach lub w pozwoleniu na budowę stanowiło przypadek samowoli budowlanej (art. 32 ust. 2 w związku z art. 36 ust. 1 pkt 3 ustawy z 1974r.).

Zdaniem organu odwoławczego należy uznać, że zmiana lokalizacji słupa energetycznego jako elementu większej inwestycji w postaci sieci energetycznej stanowiłaby przykład istotnego odstępstwa od ustaleń i warunków określonych w pozwoleniu na budowę. Realizacja inwestycji objętej pozwoleniem na budowę miała następować zgodnie z zatwierdzonym planem realizacyjnym, o czym stanowiła między innymi expressis verbis rozważana w sprawie decyzja z dnia 5 lutego 1988 r. Elementem części graficznej planu realizacyjnego było miedzy innymi "usytuowanie i obrysy oraz układy projektowanych obiektów budowlanych, ze wskazaniem charakterystycznych elementów, wymiarów, rzędnych i wzajemnych odległości tych obiektów oraz ich przeznaczenia" (o czym stanowił § 13 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 20 lutego 1975 r. w sprawie nadzoru urbanistyczno – budowlanego (Dz. U. z 1975 r. Nr 8, poz. 48, z późn. zm.)). Mając to na uwadze, prowadzenie robót niezgodnie z warunkami przewidzianymi w zatwierdzonym planie realizacyjnym należało uznać za istotne odstępstwo od warunków określonych w pozwoleniu na budowę. Stwierdzenie tego rodzaju naruszenia dawało właściwym organom podstawę między innymi do wstrzymania prowadzonych robót budowlanych (art. 36 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo budowlanego z 1974 r.), a następnie wdrożenie procedury określonej w art. 37 i art. 40 ustawy z 1974 r. zmierzającej do likwidacji skutków stwierdzonej samowoli. Usunięcie skutków naruszenia prawa w tym zakresie mogło następować bądź to poprzez nakazanie rozbiórki obiektu budowlanego, bądź to poprzez nakazanie określonemu adresatowi wykonanie zmian i przeróbek niezbędnych do doprowadzenia obiektu budowlanego do stanu zgodnego z przepisami.

Powyższe rozważania należy jeszcze w ocenie organu, uzupełnić o stwierdzenie, że wobec utraty mocy ustawy Prawo budowlane z 1974 r. i wejścia w życie aktualnie obowiązującej ustawy Prawo budowlane z dnia 7 lipca 1994 r., likwidacja skutków stwierdzonej samowoli budowlanej, polegającej na istotnym odstąpieniu od warunków określonych w przepisach bądź warunkach określonych w decyzji o pozwoleniu na budowę - obowiązujących pod reżimem ustawy poprzedniej z 1974 r., następowałaby w oparciu o procedurę tzw. naprawczą uregulowaną w art. 50-51 ustawy Prawo budowlane z 1994 r. (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 czerwca 2012 r., sygn. akt II OSK 553/2011, publ. CBOSA). Z uwagi bowiem na ogólną zasadę bezpośredniego stosowania przepisów ustawy nowej, analizowany przypadek nie podpadałby pod dyspozycję przepisu art. 103 ust. 2 obecnej ustawy, który przewidywał stosowanie dotychczasowych wyłącznie do samowoli polegającej na budowy obiektu budowlanego bez uprzedniego pozyskania przez inwestora wymaganej prawem decyzji o pozwoleniu na budowę.

Przenosząc powyższe rozważania ogólne na grunt niniejszej sprawy podzielono pogląd organu I instancji wyrażony w zaskarżonej decyzji, że brak jest dostatecznych podstaw do uznania, że inwestycja, obejmująca realizację dwóch stacji MSTW-20/630 wraz z nawiązaniem do linii 15kV i sieci osiedla K. przy ul. P. w B., której elementem był sporny słup energetyczny oznaczony jako nr 3, została zrealizowana z istotnym odstępstwem od warunków określonych w pozwoleniu na budowę z dnia 5 lutego 1988 r. znak [...].

Organ wyjaśnił, że porównanie zaplanowanego w planie sytuacyjnym z października 1987 r. miejsca posadowienia spornego słupa względem obecnej lokalizacji obiektu w terenie wykazało niezgodność. Słup nr 3 został bowiem przesunięty względem lokalizacji określonej w omawianym planie sytuacyjnym. Okoliczność ta została przedstawiona przez geodetę Z. S. na kopii mapy zasadniczej załączonej do oceny technicznej z 2009 r. autorstwa K. J., złożonej do akt Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego przez właściciela sieci (akta organu I instancji, karta nr 23).

Jednakże wskazano, że wzmiankowany plan sytuacyjny należało odróżnić od planu realizacyjnego. Dopiero ten ostatni stanowił przedmiot akceptacji organu udzielającego pozwolenia na budowę przedmiotowej inwestycji i jednocześnie - zgodnie z treścią decyzji - integralną część pozwolenia na budowę (akta organu II instancji, karta nr 91). Z tej przyczyny pozbawione podstaw jest utożsamianie tych dwóch różnych opracowań, z których treść jednego pozostaje dotychczas nieustalona. Jak słusznie wskazał organ I instancji nie można bowiem wykluczyć, że ustalenia zawarte w zatwierdzonym w decyzji o pozwoleniu na budowę planie realizacyjnym różniły się co do usytuowania planowanych obiektów budowlanych (w tym spornego słupa nr 3) względem rozwiązań przyjętych w planie sytuacyjnym.

Na zasadność tego rozumowania może wskazywać, w ocenie organu, stwierdzona następczo okoliczność, że plan sytuacyjny z października 1987 r. nie odzwierciedlał wiernie planowanej, a zrealizowanej w późniejszym okresie zabudowy. Wniosek ten wynika bowiem z porównania treści tego planu z przedłożonym przez skarżącego A. I. planu realizacyjnego zagospodarowania działki nr [...] i nr [...], stanowiącego załącznik do pozwolenia na budowę budynku skarżącego z dnia 25 stycznia 1989 r. znak: [...] (akta administracyjne organu I instancji, karta nr 31). Według stanu ujawnionego w planie realizacyjnym zagospodarowania działki nr [...] i nr [...] obowiązywał wówczas inny projekt zabudowy tej części osiedla niż uwidoczniony jeszcze w planie sytuacyjnym z października 1987 r. Wskazuje na to zwłaszcza porównanie położenia i wzajemnej konfiguracji planowanych tamże budynków. Skoro zaś określona lokalizacja słupów energetycznych miała nawiązywać do planowanej zabudowy os. K., to nie można a limine wykluczyć, że zmiana umiejscowienia budynków mogła rzutować również na zmianę umiejscowienia słupów energetycznych, obsługujących przecież także przyłącza do okolicznych zabudowań.

Zdaniem organu brak też dostatecznych podstaw do uznania, że omawiany plan sytuacyjny stanowił opracowanie w zakresie lokalizacji przedmiotowej inwestycji objętej wskazaniem lokalizacyjnym z dnia 19 stycznia 1988 r. znak [...] (akta organu II instancji, karta nr 94) o ustaleniu lokalizacji inwestycji z dnia 23 stycznia 1988 r. znak [...] (akta organu II instancji, karta nr 93) - wydanych przez Naczelnika Miasta B. Wzmiankowane orzeczenia poprzedzały w toku przygotowania procesu inwestycyjnego decyzję o pozwoleniu na budowę z dnia 5 lutego 1988 r. W tej sytuacji wywodzenie, że ujawniony na planie sytuacyjnym przebieg sieci w terenie i umiejscowienie poszczególnych słupów odpowiadało planowi realizacyjnemu objętemu decyzją o pozwoleniu na budowę stanowiłoby daleko idące, niczym nieuprawnione uproszczenie. Konstruowanie stanu faktycznego na tak poczynionych założeniach nie podlegałoby ochronie w ramach obowiązującej organy administracji publicznej zasady swobodnej oceny dowodów (art. 80 K.p.a.).

Dyskwalifikacja jednoznacznej przydatności dowodowej opisanego wyżej planu sytuacyjnego z października 1987 r., przy braku innych korespondujących z nim dowodów, zmusiła organy nadzoru budowlanego obu instancji do prowadzenia szeroko zakrojonych poszukiwań materiałów źródłowych dokumentujących ustalone w niniejszej sprawie poszczególne stadia procesu inwestycyjnego prowadzonego przez Urząd Miejski w B. pod sygnaturą [...], a to: wskazania lokalizacyjnego, decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji i wreszcie decyzji o pozwoleniu na budowę. Przedmiotem poszukiwań były przede wszystkim załączniki graficzne, stanowiące integralne części pozyskanych przez organ I instancji wcześniej rozstrzygnięć, a przede wszystkim plan realizacyjny zatwierdzony decyzją o pozwoleniu na budowę. Wyniki kwerendy dały rezultat negatywny. Z oświadczeń składanych przez poszczególne jednostki organizacyjne Spółki "T" S.A. w K. (tj. aktualnego właściciela spornej sieci i jednocześnie następcę prawnego jej inwestora - Zakładu Energetycznego w T.) wynikało, że spółka nie dysponuje pełną dokumentacją budowy, a wszystkie posiadane dokumenty zostały już udostępnione organowi nadzoru budowlanego (akta organu I instancji, karta nr 65).

W ramach uzupełniającego postepowania dowodowego organ odwoławczy zwracał się o kwerendę w omawianym zakresie do Zakładowego [...] Urzędu Wojewódzkiego - Oddział Zamiejscowy w T., Archiwum Państwowego w B. oraz Urzędu Miasta B. Poza pozyskaniem kolejnych odpisów zapadłych w procesie inwestycyjnym dokumentów: wskazania lokalizacyjnego i decyzji, nie udało się odnaleźć relewantnych załączników graficznych do wydawanych orzeczeń, a zwłaszcza planu realizacyjnego. Pozyskane przez organ odwoławczy jedyne opracowanie graficzne, opieczętowane jako załącznik do decyzji o pozwoleniu na budowę z dnia 5 lutego 1988 r. znak [...] pn. Plan orientacyjny projektowanej linii napowietrznych i kablowych 15kV oraz stacji transformatorowych na os. K., datowany na wrzesień 1987 r. (akta organu II instancji, karta nr 90) - z uwagi na stopień ogólności tego opracowania - nie pozwala na ustalenie szczegółowego rozmieszczenia planowanych słupów energetycznych wzdłuż ul. P. w B. Podobnie, odnaleziony przez Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego załącznik nr 2 do decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji nie zawierał istotnych informacji w relewantnym zakresie (akta organu II instancji, karta nr 92).

Biorąc pod uwagę wyniki postępowania dowodowego, organ odwoławczy uznał za zasadne wskazać na implikacje wynikające z faktu, że nie odnaleziono planu realizacyjnego stanowiącego załącznik do decyzji o pozwoleniu na budowę m. in. spornego słupa. W tym stanie rzeczy nie można niekompletności dokumentacji procesu budowlanego traktować równoznacznie ze stwierdzeniem, że posadowienie słupa na działce nr [...] nastąpiło z istotnym odstąpieniem od warunków objętych pozwoleniem na budowę (zatwierdzonym planem realizacyjnym). Raz jeszcze należy przy tym zaakcentować, że nie ma dostatecznych podstaw do konstruowania domniemania faktycznego, polegającego na utożsamieniu treści planu sytuacyjnego z października 1987 r. (który przewidywał lokalizację spornego słupa w innym miejscu na gruncie) z warunkami posadowienia słupa w zatwierdzonym planie realizacyjnym. Zdaniem [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego samowoli budowlanej, bez względu na jej postać, nie może domniemywać (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 18 grudnia 2007 r., sygn. akt II SA/Bk 739/07, opubl. CBOSA). Tylko zatwierdzony w decyzji o pozwoleniu na budowę plan realizacyjny stanowił podstawę do realizacji robót. Plan ten obecnie dla organu nadzoru budowlanego stanowić miał nadto wzorzec dla oceny zgodności zrealizowanej inwestycji z warunkami pozwolenia na budowę.

W ocenie [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego, uwzględniając wyniki uzupełniającego postępowania dowodowego, organy nadzoru budowlanego przedsięwzięły wszelkie możliwe środki dowodowe zmierzające do wykazania, czy przedmiotowa inwestycja powstała z istotnymi odstępstwami od warunków określonych w przepisach i udzielonym pozwoleniu na budowę. Wyniki poszukiwań sprowadzają się do wniosku o niezachowaniu kompletnej dokumentacji procesu budowy spornej inwestycji.

Podkreślenia przy tym wymaga, że przepisy ustawy Prawo budowlane z 1974 r. obowiązującej w toku realizacji spornej inwestycji nie przewidywały obowiązku przechowywania przez właściciela obiektu budowlanego dokumentacji związanej z realizacją obiektu, jak to czyni obecnie obowiązujący art. 63 ustawy z 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 lutego 2007 r., sygn. akt II OSK 394/2006, opubl. CBOSA). Z tej przyczyny nie można czynić zarzutu Spółce "T" S.A. w K. jako obecnemu właścicielowi samej sieci, jak i wchodzących w jej skład urządzeń przesyłowych, że nie dysponuje pełną dokumentacją procesu budowy spornej inwestycji. Nie można stracić dodatkowo z pola widzenia faktu, że Spółka "T" S.A. w K. nie była inwestorem, a jest jedynie jego następcą prawnym. Z samego zatem faktu, iż właściciel urządzeń przesyłowych wybudowanych przeszło dwadzieścia pięć lat wcześniej nie jest w stanie obecnie okazać kompletnego pozwolenia na budowę nie można wysuwać twierdzenia, że powstały one z naruszeniem udzielonego pozwolenia. Okoliczności te nie dają łącznie podstaw do czynienia niekorzystnych dla właściciela (inwestora) domniemań w zakresie zgodności zrealizowanej inwestycji z prawem i decyzją o pozwoleniu na budowę.

W ocenie [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego, prowadząc postępowanie wyjaśniające w tej sprawie organy obu instancji wyczerpały możliwe środki dowodowe. Z racji upływu czasu i specyfiki inwestycji, zdaniem Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego prowadzenie dowodów z przesłuchania ewentualnych świadków byłoby niecelowe.

Niczego nowego nie wniosłyby również do sprawy wyjaśnienia stron złożone w trybie art. 86 K.p.a. Co warte podkreślenia, oświadczenia stron postępowania w zakresie zgodności zrealizowanej budowy z warunkami pozwolenia na budowę były całkowicie sprzeczne.

Zauważono, że A. I. wraz z żoną byli inwestorami budynku mieszkalnego pobudowanego na działkach nr [...] i nr [...]. który miał powstać w okresie zbliżonym do realizacji spornego odcinka sieci. Określona lokalizacja zabudowań na gruncie skarżącego, a zwłaszcza urządzenie dotychczasowego wjazdu na posesję korespondują z lokalizacją istniejących w otoczeniu słupów energetycznych w ten sposób, że obiekty te nie kolidują ze sobą (akta organu I instancji, karta nr 51). Skarżący nie podnosił przy tym w toku postępowania, aby w okresie budowy przez siebie budynku mieszkalnego lub też w okresie sadowienia spornych słupów zgłaszał jakiekolwiek zastrzeżenia co do zgodności ich lokalizacji z pozwoleniem na budowę.

Reasumując, w ocenie [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego organ I instancji zasadnie uznał, że postępowanie w sprawie wybudowania opisanego odcinka sieci elektroenergetycznej, a w tym słupa posadowionego na działce nr [...] w pobliżu północno - zachodniego narożnika działki nr [...] jest bezprzedmiotowe i podlega umorzeniu na podstawie art. 105 § 1 K.p.a.

Wskazano, że organ odwoławczy analizując zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, a zwłaszcza treść przedłożonej do akt sprawy oceny technicznej z 2009 r. autorstwa K. J. (akta organu I instancji, karta nr 23) nie dostrzegł podstaw do stwierdzenia, że realizacja spornej inwestycji naruszała obowiązujące w dacie budowy przepisy, w tym przede wszystkim techniczno-budowlane. W tym kontekście godzi się nadmienić, że [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego nie miał podstaw do zakwestionowania zawartego tamże stwierdzenia co do zgodności realizacji sieci niskiego napięcia przy ul. P. w B. z przepisami, sztuką budowlaną i zasadami wiedzy technicznej.

Biorąc pod uwagę powyższe oznaczało to, że brak było podstaw do podejmowania czynności naprawczych w sprawie.

Organ odwoławczy dokonał weryfikacji przyjętego przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego kręgu stron postępowania. Co do zasady, krąg stron postępowania winien obejmować, obok właściciela spornego urządzenia przesyłowego i właściciela nieruchomości zabudowanej analizowanym obiektem, także właścicieli nieruchomości, których prawa i obowiązki mogą być kształtowane w efekcie objęcia tych gruntów sferą oddziaływania spornego obiektu. W efekcie Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego uznał, że z uwagi na zawężenie zakresu weryfikacji spornej inwestycji wyłącznie do lokalizacji słupa P - 10 oznaczonego nr 3, posadowionego na działce nr [...], stronami niniejszego postępowania powinni być, obok właściciela działki drogowej nr [...] zabudowanej spornym słupem (Gmina B.) i właściciela spornej sieci (Spółka "T" S.A. w K.), wyłącznie właściciele nieruchomości utworzonej z działki nr [...] (T. i M. P.) oraz nieruchomości utworzonej z działek nr [...] i nr [...] (B. i A. I.), tj. najbliżej położonych gruntów sąsiednich, przylegających bezpośrednio do tej części działki drogowej nr [...], przy której zlokalizowany jest sporny słup (akta organu I instancji, karty nr 25 – 26). W tym stanie rzeczy organ odwoławczy ograniczył krąg stron niniejszego postępowania, eliminując z niego osoby właścicieli innych okolicznych nieruchomości, a to: W. D., B. K., K. K., Z. R., oraz E. R.. Zgodnie z przyjętym założeniem, osoby te nie legitymują się interesem prawnym podlegającym ochronie w niniejszym postępowaniu. Wszystkie zainteresowane podmioty zostały przez organ odwoławczy poinformowane o fakcie i przyczynach wyłączenia z kręgu stron niniejszego postępowania.

Biorąc powyższe pod uwagę, w ocenie Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. organ pierwszej instancji zgromadził materiał dowodowy, który po uzupełnieniu przez organ odwoławczy został uznany za wystarczający do rozstrzygnięcia mniejszej sprawy. Samo zaś rozstrzygnięcie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego odpowiada prawu. Dlatego też organ odwoławczy, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a. zobligowany był do utrzymania zaskarżonej decyzji w mocy.

Z powyższą decyzją nie zgodził się A. I. zaskarżając ją do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie. Skarżący zarzucił naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 105 § 1 K.p.a. oraz naruszenie prawa procesowego poprzez naruszenie: art. 7, 11, 107 K.p.a. Skarżący wniósł o uchylenie decyzji Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. i Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w B. oraz nakazanie Spółce "E" S.A. usunięcia kolizji słupa nr 3 i doprowadzenie obiektu budowlanego do stanu zgodnego z przepisami, zasądzenie kosztów postępowania, usunięcie urządzeń w trybie art. 222 § 2 K.c. i przesunięcie słupa art. 3571 K.c.

W uzasadnieniu skargi skarżący podał, że organ Nadzoru Budowlanego nie zebrał nakazanego przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie sygn. akt II SA/Kr 1520/10 z dnia 24 marca 2011 r. materiału dowodowego, na który powołuje się K. J. pracownik Spółki "E" S.A. w "Ocena techniczna zgodności projektu budowlanego z realizacją sieci nn przy ul. P. w B.." Niedostarczenie przez Spółkę "E" S.A. planu realizacyjnego inwestycji nie może być powodem umorzenia postępowania.

W ocenie skarżącego nie zachodzi w sprawie bezprzedmiotowość postępowania określona w art. 105 § 1 K.p.a. zarówno ze względu na przedmiot jak i podmiot postępowania. Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 7 K.p.a. nie ma żadnych podstaw do umorzenia postępowania, a ponadto do wydania decyzji niekorzystnej dla skarżącego. Organy poprzez przeprowadzone postępowanie dowodowe nie znalazły podstaw do uznania, iż inwestor zalegalizował linię energetyczną lub legalnie ją pobudował. Brakuje więc, dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego. Zdaniem skarżącego organ nie wyjaśnił dostatecznie zasadności przesłanek, którymi kierował się przy załatwieniu sprawy, co stanowi naruszenie zasady wyrażonej w art. 11 K.p.a. Naruszenie art. 107 K.p.a. przez organ polega na lakonicznym uzasadnieniu decyzji.

Decyzja Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 2 września 2013 w uzasadnieniu zawiera nieprawdziwe dane. "Stan techniczny słupa został określony jako średni", a w decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w B. z dnia 2 marca 2010 r. stwierdzono, że "Powierzchnia słupa jest zarysowana na całej długości, miejscami występują odparzenia betonu. Elementy zbrojenia oraz podwieszone elementy stalowe są skorodowane. Powierzchnia słupa jest nierówna, miejscami wykruszona, pokryta nalotem organicznym. Stan techniczny słupa jest dostateczny". Organ nadzoru budowlanego całkowicie zignorował ustalenia geodety Z. S., że "Słup nr 3 został, bowiem przesunięty względem lokalizacji określonej w omawianym planie sytuacyjnym".

Błędne jest założenie organu nadzoru budowlanego, że "określona lokalizacja słupów energetycznych miała nawiązywać do planu zabudowy os K., to nie można a limine wykluczyć, że zmiana umiejscowienia budynków mogła rzutować również na zmianę umiejscowienia słupów energetycznych, obsługujących także przyłącza do okolicznych zabudowań". W rzeczywistości nawiązanie miało dotyczyć planu podziału działek, ponieważ nie było jeszcze w tym okresie zabudowań (plan sytuacyjny z dnia 27 lipca 1987 r. wskazuje podział działek bez linii energetycznej nn oraz brak zabudowań). W późniejszym planie po wykonaniu linii energetycznej nn widnieje, że słup nr 1 powoduje kolizję i jest posadowiony na prywatnej działce nr [...], a lina energetyczna przebiega przez tę działkę uniemożliwiając budowę domu (słup został przesunięty na działkę drogową nr [...]). Podobnie jest ze słupem nr 5, który również powoduję kolizję uniemożliwiając wjazd do garażu na działkę nr [...] (słup został przesunięty na granicę działki nr [...] i nr [...] oraz drogowej nr [...]). Oznaczone jest to na kopii mapy zasadniczej z dnia 1 lutego 2012 r. dołączonej do akt sprawy. Tak, więc tylko słupy nr 2 i nr 4 zostały posadowione zgodnie z projektem i nie powodują kolizji. Obecnie jeszcze słup nr 3 powoduje kolizję, gdyż uniemożliwia wjazd na działkę nr [...] (możliwy jest tylko wjazd na działkę nr [...]) i jest posadowiony niezgodnie z przepisami. Nie ma żadnych przeciwwskazań technicznych do lokalizacji słupa zgodnie z projektem. Również przepisy K.c. przewidują doprowadzenie do stanu zgodnego z prawem i umożliwienie wykonania wjazdu na działkę nr [...].

W odpowiedzi na skargę Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. wniósł o jej oddalenie w pełni podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w ramach kontroli działalności administracji publicznej, przewidzianej w art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.), zwanej dalej w skrócie "P.p.s.a.", uprawniony jest do badania, czy przy wydaniu zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu l instancji nie doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania, nie będąc przy tym związanym granicami skargi (art. 134 P.p.s.a.). Sąd administracyjny ocenia jedynie legalność działania administracji, co oznacza, że zobowiązany jest zbadać, czy w czasie podejmowania danego aktu administracyjnego, organ administracji nie naruszył prawo.

Nie każde naruszenie prawa uzasadnia wyeliminowanie z obrotu prawnego zaskarżonego aktu administracyjnego. Zgodnie z art. 145 § 1 pkt 1 P.p.s.a., sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie uchyla taki akt w przypadku, gdy stwierdzi: 1) naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy; 2) naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego; 3) inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Sąd administracyjny stwierdza nieważność decyzji lub postanowienia w całości lub w części, jeżeli zachodzą przyczyny określone w art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego lub w innych przepisach (art. 145 § 1 pkt 2 P.p.s.a.) lub stwierdza wydanie decyzji lub postanowienia z naruszeniem prawa, jeżeli zachodzą przyczyny określone w Kodeksie postępowania administracyjnego lub w innych przepisach (art. 145 § 1 pkt 3 P.p.s.a.).

W tej sprawie miało miejsce naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Zachodzi więc podstawa do uchylenia wydanych w sprawie decyzji w związku z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a.

Istota sprawy sprowadza się do oceny, czy organy administracji trafnie uznały, że nie ma możliwości nakazania rozbiórki wybudowanego słupa energetycznego nr 3 na działce nr [...] stanowiącej drogę publiczną - ul. P. w B. Do tej działki przylega, między innymi, działka skarżącego [...] i aktualne umiejscowienie tego słupa ogranicza możliwość wjazdu z drogi publicznej na działkę skarżącego. Organy uznały bowiem, że realizacja inwestycji pod nazwą: budowa dwóch stacji MSTw-20/630 wraz z nawiązaniem do linii 15kV i sieci nn na os. K. w B., której elementem jest słup nr 3 na działce nr [...], nastąpiła na podstawie decyzji Urzędu Miejskiego w B. z dnia 5 lutego 1988 r. znak [...] o zatwierdzeniu planu realizacyjnego i pozwoleniu na budowę dla ww. inwestycji. Inwestorem robót budowlanych objętych wzmiankowanym orzeczeniem był Zakład Energetyczny w T.. Jak podnoszą to organy, postępowanie dowodowe doprowadziło również do pozyskania wydanych na rzecz inwestora orzeczeń poprzedzających decyzję o pozwoleniu na budowę, a to: wskazanie lokalizacyjne z dnia 19 stycznia 1988 r. znak [...] oraz decyzję o ustaleniu lokalizacji inwestycji z 23 stycznia 1988 r. znak [...] - obie wydane przez Naczelni Miasta B.; jak również plan sytuacyjny projektowanych stacji MSTw-20/630 linii kablowych 15kV oraz sieci niskiego napięcia na os. K. - datowany na październik 1987 r.

Zastanawiająca jest w sprawie okoliczność, że w toku postępowania dowodowego odnaleziono w istocie wszystkie istotne dokumenty związane z realizacją przedmiotowej inwestycji poza jednym – najistotniejszym w tej sprawie – mianowicie brak jest jednego załącznika do pozwolenia na budowę z daty 5 lutego 1988 r. - planu realizacyjnego stanowiącego załącznik nr 1. Jest np. a aktach sprawy załącznik graficzny do ww. pozwolenia na budowę (akta organu II instancji, karta nr 90) i – co istotne - jest to załącznik będący kopią załącznika do uzgodnień dokumentacji sporządzonej w październiku 1987 r.

Nie ma również, o co w sposób wyraźny nie zwracały się organy do Spółki "T" S.A., inwentaryzacji powykonawczej wykonania ww. inwestycji, mimo że taka inwentaryzacja powinna być sporządzona. Był to obowiązek nałożony w decyzji z 5 lutego 1988 r.

Nawet jednak i bez tego załącznika (załącznika graficznego) zgromadzony materiał dowodowy pozwala na ustalenie prawidłowości umiejscowienia słupa energetycznego nr 3 względem planu realizacyjnego objętego pozwoleniem na budowę. Organy administracji zanegowały uznania, że mapy lub rysunki sporządzone dla celu uzyskania wskazań lokalizacyjnych dla tej inwestycji, mogły w sposób wiążący wyznaczyć miejsce lokalizowania słupa energetycznego nr 3. To stanowisko nie jest prawidłowe co najmniej z dwóch powodów.

Po pierwsze, z akt sprawy wynika, że uzgodniono w dniu 6 października 1987 r. dokumentację projektową dla budowy ww. inwestycji. Do tego uzgodnienia została sporządzona mapa sytuacyjna (plan sytuacyjny projektowanych stacji MSTw-20/630, linii kablowych 15 kV oraz sieci niskiego napięcia). Z tej mapy da się ustalić projektowane miejsce posadowienia słupa energetycznego nr 3. Następnie uzyskano dla przedmiotowej inwestycji wskazania lokalizacyjne, wydane 19 stycznia 1988 r. Pozwolenie zaś na budowę wydano 5 lutego 1988 r. Już chociażby porównanie dat wydawania poszczególnych aktów w tej sprawie prowadzi do wniosku, że plan sytuacyjny uzgodniony z szeregiem różnych podmiotów stanowił podstawę do udzielenia wskazań lokalizacyjnych i wydania pozwolenia na budowę.

Po drugie, uzgodnienie dokumentacji projektowej z 6 października 1987 r. miało charakter wiążący dla inwestora. Zgodnie z pkt 2 tych wskazań, wszelkie odstępstwa od uzgodnionej dokumentacji wymagały dodatkowego uzgodnienia w Zespole Uzgadniania Dokumentacji Projektowej. Z żadnego dokumentu nie wynika, aby jakiekolwiek inne uzgodnienia lub zmiana dokonanych uzgodnień miała miejsce. Tym samym skoro z akt nie wynika, aby zmieniono uzgodnienie planu inwestycji, a z tego planu można wywnioskować posadowienie słupa energetycznego nr 3 – to zgodnie z logiką zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji nie można przyjmować, że miała miejsce w późniejszym okresie jakakolwiek zmiana. Skoro tak, to także nie można zakładać, że Kierownik Wydziału w Urzędzie Miejskim w B. wydając w dniu 5 lutego 1989 r. pozwolenie na budowę świadomie wydał taką decyzję wbrew wcześniej uzgodnionej dokumentacji. Dopóki w żadnym trybie nie nastąpiło zakwestionowanie prawidłowości decyzji z 5 lutego 1988 r., to korzysta ona z domniemania prawidłowości, a więc i z tego, że zatwierdzono nią plan realizacyjny zgodny z wcześniej uzgodnioną dokumentacją. Na identyczność przebiegu linii energetycznej może wskazywać także i ta okoliczność, że z zebranych w aktach sprawy załączników do pozwolenia na budowę (z wyjątkiem planu realizacyjnego w skali 1:500) wprost wynika, że załączniki te były kopiami załączników graficznych przygotowywanych do uzgadniania dokumentacji projektowej i zarazem zawierających te uzgodnienia. Nie można pominąć i tej okoliczności, że sama Spółka "T" S.A. nie neguje okoliczności przesunięcia posadowienia poszczególnych słupów energetycznych na tej trasie (np. pismo z daty 18 października 2012 r., akta administracyjne organu II instancji, karta nr 51).

Te okoliczności potwierdzają, że nawet mimo braku odszukania dokumentu w postaci planu realizacyjnego w skali 1:500 jako załącznika do pozwolenia na budowę z 5 lutego 1988 r., przebieg linii energetycznej i usytuowanie słupów energetycznych były identyczne w tym załączniku, jak i uzgodnionej wcześniej dokumentacji (uzgodnionej na potrzeby wydania pozwolenia na budowę).

Należy również niezgodzić się z organami, że przedłożone przez skarżącego zatwierdzenie planu realizacyjnego z 31 grudnia 1988 r. wraz z załącznikiem graficznym potwierdzają, że zatwierdzony 5 lutego 1988 r. plan realizacyjny nie musiał być zgodny z wcześniejszymi wskazaniami sytuacyjnymi lub uzgodnioną dokumentacją. Z planu sytuacyjnego z października 1987 r. wynika, że słup energetyczny miał być usytuowany na granicy działek [...] i [...], zapewne po to, aby w możliwie najmniejszym stopniu kolidowało to z możliwością zagospodarowania obu działek. Realizacja budynków na działkach nr [...] i [...] miała miejsce w okresie późniejszym, po dacie 5 lutego 1988 r. Okoliczność ta wynika z planu realizacyjnego działki nr [...] i [...], z której treści wynika, że na działce nr [...] dopiero w przyszłości ma być budowany budynek, a na działce nr [...] budynek jest dopiero w trakcie realizacji. Zmiana usytuowania obu budynków na działkach nr [...] i [...] względem ogólnego zarysu wybudowania osiedla K. w B. polegała na tym, że na rysunku uzgodnienia przebiegu linii energetycznej wraz ze stacjami WSTw-20/630 w sposób niewiążący usytuowano te budynki w zbliżeniu do granicy między nimi, a w później wydanych pozwoleniach na budowę dla tych budynków inwestorzy ci zlokalizowani budynki w odległości 4 metrów od wspólnej granicy z ich działkami. O ile plan sytuacyjny nie był wiążący dla posadowienia budynków na działkach nr [...] i [...], o tyle był on wiążący dla przebiegu linii energetycznej. Oznacza to, że tym bardziej zatwierdzony plan sytuacyjny nie pozwalał na przesuwanie miejsca usytuowania słupa energetycznego nr 3, bo wówczas każde jego przesunięcie musiałoby wiązać się z niedogodnością do zagospodarowania działki nr [...] lub [...] w sposób wynikający z planu sytuacyjnego z października 1987 r.

Ponadto sama możliwość rozpoczęcia realizacji inwestycji w postaci budynku mieszkalnego wymaga przede wszystkim zapewnienia dostępu i korzystania z energii elektrycznej. Tym samym w pierwszej kolejności następuje umożliwienie korzystania właśnie z energii elektrycznej (tzw. uzbrojenie terenu), a dopiero potem inwestor może legalnie przystąpić do budowy budynku. Słup energetyczny, który umożliwiał sam etap budowy budynku i na działce nr [...] i [...], musiał więc być wybudowany przed rozpoczęciem inwestycji przez inwestorów na ww. działkach. Jeżeli natomiast miałaby miejsce sytuacja polegająca na tym, że niezależnie od zatwierdzonego przebiegu linii energetycznej i miejsc posadowienia słupów energetycznych, a trakcie prowadzenia samej inwestycji następowało ich przesunięcie względem dokumentacji, to nie można tego uzasadniać dostosowywaniem do aktualnego sposobu zagospodarowania danego terenu, chyba że przed takimi zmianami zostało także zmienione pozwolenie na budowę.

Rekapitulując, w ocenie Sądu wydane w tej sprawie decyzje są przedwczesne i oparte o domniemanie legalności posadowienia słupa energetycznego nr 3 tylko z tego powodu, że nie odnaleziono jednego załącznika do pozwolenia na budowę. To zaś oznacza, że naruszono art. 7, art. 77 § 1 i art. 107 § 3 K.p.a. poprzez brak zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego w sprawie.

W ocenie Sądu w przypadku ustalenia, że słup energetyczny nie jest posadowiony w miejscu wyznaczonym w planie realizacyjnym stanowiącym załącznik do pozwolenia na budowę, ale przesunięty o niewielką odległość w inną stronę tym niemniej zgodnie z przebiegiem trasy linii energetycznej - to takie odstępstwo nie jest odstępstwem istotnym i nawet bez uchylania pozwolenia na budowę może nastąpić dostosowanie posadowienia tego słupa do wydanego pozwolenia na budowę w trybie art. 51 ust. 1 pkt 1 lub 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 z późn. zm.).

Odnosząc się do pozostałych zarzutów skargi, w tej sprawie nie ma znaczenia stan techniczny słupa energetycznego nr 3. Sąd administracyjny nie ma także kompetencji do nakazywania przesunięcia obiektu budowlanego w trybie przepisów prawa cywilnego lub innego aktu prawnego.

Stosownie do art. 141 § 4 P.p.s.a. ponownie rozpoznając sprawę organ I instancji powinien podjąć czynności celem uzupełnienia materiału dowodowego w następujących kierunkach: poprzez poszukiwanie inwentaryzacji powykonawczej przedmiotowej inwestycji (objętej pozwoleniem na budowę z 5 lutego 1988 r.), poprzez poszukiwanie załącznika graficznego stanowiącego plan realizacyjny do pozwolenia na budowę z daty 5 lutego 1988 r., poprzez ponowne poszukiwanie w Archiwum Urzędu Miejskiego w B. dokumentów dotyczących tej sprawy i nie będących w posiadaniu organów (początkowo takich dokumentów nie odnaleziono, ale przy piśmie z daty 20 lutego 2013 r. dołączono dość istotny ich zbiór) oraz wrócenie się ponownie do Spółki "T" S.A. (lub filii tej Spółki bądź innego podmiotu, który miałby w tej sprawie wiedzę) o ponowne odszukanie dodatkowych materiałów dotyczących realizacji przedmiotowej inwestycji (między innymi także dziennika budowy, inwentaryzacji, itp.). Ponadto w tej sprawie organy winny stosować się do wskazówek i wykładni zawartej w tym wyroku.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200 P.p.s.a.