drukuj    zapisz    Powrót do listy

6211 Przydział i opróżnienie lokalu mieszkalnego oraz kwatery tymczasowej w służbach mundurowych, Żołnierze zawodowi, Prezes Wojskowej Agencji Mieszkaniowej, Oddalono skargę kasacyjną, I OSK 884/07 - Wyrok NSA z 2008-06-12, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I OSK 884/07 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2008-06-12 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2007-06-01
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Arkadiusz Despot-Mładanowicz
Barbara Adamiak /przewodniczący/
Marek Stojanowski /sprawozdawca/
Symbol z opisem
6211 Przydział i opróżnienie lokalu mieszkalnego oraz kwatery tymczasowej w służbach mundurowych
Hasła tematyczne
Żołnierze zawodowi
Sygn. powiązane
II SA/Wa 1271/06 - Wyrok WSA w Warszawie z 2007-01-08
Skarżony organ
Prezes Wojskowej Agencji Mieszkaniowej
Treść wyniku
Oddalono skargę kasacyjną
Powołane przepisy
Dz.U. 2000 nr 98 poz 1071 art. 145 § 1 pkt 6, art. 149, art. 148 § 1
Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r.- Kodeks postępowania administracyjnego - tekst jednolity
Dz.U. 2002 nr 153 poz 1270 art. 135, art. 184
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Barbara Adamiak, Sędzia NSA Marek Stojanowski - spr., Sędzia del. WSA Arkadiusz Despot - Mładanowicz, Protokolant Kamil Wertyński, po rozpoznaniu w dniu 12 czerwca 2008 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej K. C. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 stycznia 2007 r. sygn. akt II SA/Wa 1271/06 w sprawie ze skargi K. C. na decyzję Prezesa Wojskowej Agencji Mieszkaniowej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie wznowienia postępowania dotyczącego przydziału kwatery przy ul. [...] w Ł. oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 8 stycznia 2007 r., sygn. akt II SA/Wa 1271/06, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę K. C. na decyzję Prezesa Wojskowej Agencji Mieszkaniowej z dnia [...], nr [...], w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie wznowienia postępowania dotyczącego przydziału kwatery przy ulicy [...] w Ł..

W uzasadnieniu powyższego wyroku Sąd wskazał na następujący stan faktyczny i prawny sprawy: Dyrektor Oddziału Terenowego Wojskowej Agencji Mieszkaniowej w Ł. decyzją z dnia [...] nr [...], na podstawie art. 13 ust. 4, art. 26 ust. 1-3 i art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczpospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 86, poz. 433 ze zm.), oraz art. 104 k.p.a., przydzielił K. C. osobną kwaterę stałą w Ł. przy ul. [...].

K. C. pismem z dnia 10 grudnia 1997 r. odesłał decyzję przydziału kwatery stwierdzając, że we wniosku o takie rozwiązanie zakwaterowania stałego nie występował, występował bowiem o przydział kwatery pozyskanej w wyniku zakupu.

Dyrektor Oddziału Rejonowego Wojskowej Agencji Mieszkaniowej w B. decyzją z dnia [...] nr [...], utrzymał w mocy decyzję nr [...].

W dniu 27 września 2001r., skarżący wystąpił z wnioskiem o wznowienie postępowania administracyjnego w powyższej sprawie i jako podstawę wznowienia wskazał art. 145 § 1 pkt 1 i 5 k.p.a. podnosząc jednocześnie, że organy administracji wydając decyzję oparły się na fałszywych dowodach lub też nie znały okoliczności istotnych dla sprawy, a istniejących w dniu wydania decyzji, tj. listy kolejności przydziału kwater w garnizonie Ł.. Przydział kwatery bowiem nastąpił z pominięciem tej listy.

Dyrektor Oddziału Rejonowego WAM w B. postanowieniem z dnia [...] nr [...], wznowił postępowanie w przedmiotowej sprawie a następnie, ostatecznie, decyzją z dnia [...] nr [...] odmówił uchylenia decyzji z dnia [...]. Decyzję tę utrzymał w mocy Prezes Wojskowej Agencji Mieszkaniowej decyzją z dnia [...] nr [...], która stała się przedmiotem skargi do Sądu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 13 lipca 2004 r. sygn. akt l SA 3106/02, uchylił zaskarżoną i poprzedzającą ją decyzję. W uzasadnieniu wskazał m.in., że z uzasadnienia postanowienia z dnia [...] o wznowieniu postępowania nie wynika, czy jego wydanie zostało poprzedzone sprawdzeniem zachowania przez skarżącego terminu do złożenia podania o wznowienie postępowania. Z treści tego postanowienia nie wynika też, czy któraś z podstaw wznowieniowych wymienionych w art. 145 § 1 k.p.a. miała w tym przypadku zastosowanie. Ponadto w decyzji odmawiającej uchylenia decyzji o przydziale kwatery, wydanej we wznowionym postępowaniu, jak również w zaskarżonej decyzji, organy nie wykazały przesłanki wznowieniowej, która dała podstawę do przeprowadzenia postępowania, co do przyczyny wznowienia oraz co do rozstrzygnięcia sprawy. Stąd też decyzje te zostały wydane z naruszeniem art. 148 § 2 i art. 149 § 2 k.p.a. w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy.

Organ pierwszej instancji zwrócił się do K. C. pismem z dnia 11 stycznia 2005 r. o uzupełnienie i jednoznaczne określenie swojego wniosku w przedmiocie wznowienia postępowania.

Pismem z dnia 2 lutego 2005 r. skarżący podtrzymał, że nadal aktualna jest podstawa wznowienia z art. 145 § 1 pkt 1 i 5 k.p.a. dodając, że o powyższych okolicznościach dowiedział się w dniu 28 sierpnia 2001 r.

Dyrektor Oddziału Rejonowego WAM w B., decyzją z dnia [...] nr [...], działając na podstawie art. 150 § 1 i art. 151 § 1 pkt 1 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 i 5 k.p.a. oraz art. 16 ust. 2 pkt 1 i art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2005 r., Nr 41, poz. 398), odmówił uchylenia decyzji dyrektora Oddziału Rejonowego WAM w B. z dnia [...] nr [...], utrzymującej w mocy decyzję dyrektora Oddziału Terenowego WAM w Ł. z dnia [...] nr [...].

W uzasadnieniu organ podał, że wznowienie postępowania było "poprawne i uzasadnione". Nie stwierdzono bowiem żadnych przesłanek formalnych, powodujących niedopuszczalność wznowienia postępowania, w związku z czym "prawidłowe i dopuszczalne było wydanie postanowienia o wznowieniu postępowania z dnia 18 lutego 2002 r." Ponadto wskazano, że nie występuje żadna z przesłanek wznowienia postępowania, na które powołuje się skarżący, tj. z art. 145 § 1 pkt 1 i 5 k.p.a. Przydzielenie bowiem skarżącemu osobnej kwatery stałej nastąpiło z uwzględnieniem przysługującego mu prawa do przyspieszonego przydziału kwatery z uwagi na fakt, że pełnił on obowiązki dowódcy jednostki wojskowej. Pominięcie zatem osób oczekujących na przydział kwatery, było zgodne z § 17 ust. 1 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 27 maja 1996 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP (Dz. U. Nr 65, poz. 320 ze zm.).

Od powyższej decyzji skarżący złożył odwołanie do Prezesa Wojskowej Agencji Mieszkaniowej, wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji. W uzasadnieniu opisał sytuację mieszkaniową w Garnizonie Ł. w chwili podjęcia przez niego starań o uzyskanie kwatery, podając, że nigdy nie wyraził zgody na przydział lokalu w inny sposób, niż zostało to określone w § 11 ust. 1 i 2 powołanego rozporządzenia. Wskazał także, że z zestawienia treści zaskarżonej decyzji z decyzją nr [...] wynika, iż ta ostatnia została sfałszowana. Ponadto przydział kwatery - zdaniem skarżącego - był bezprawny, bowiem nastąpił niezgodnie z wnioskiem.

Prezes Wojskowej Agencji Mieszkaniowej decyzją z dnia [...] nr [...], mając za podstawę art. 138 § 1 k.p.a. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję i w uzasadnieniu, powołując się na argumenty w niej zawarte dodał, że rozszerzone podstawy wznowienia postępowania o przesłanki zawarte w art. 145 § 1 pkt 2,4 i 6 k.p.a. nie mogą być objęte kontrolą organu odwoławczego, bowiem nie stanowiły przedmiotu rozważań organu pierwszej instancji.

Na tę decyzję K. C. złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz jej poprzedzającej, zarzucając jej naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego oraz inne naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie art. 10 § 1, art. 24 pkt 5 i 6, art. 79 § 1 i 2, art. 81, art. 88 i art. 156 § 2 i 7 k.p.a.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 28 czerwca 2006 r. sygn. akt II SA/Wa 592/06, oddalił skargę. W uzasadnieniu Sąd wskazał, że w rozpoznawanej sprawie zarówno we wniosku skarżącego z dnia 27 września 2001 r., jak i jego w piśmie z dnia 2 lutego 2005 r. wyraźnie wskazał na podstawy wznowienia określone w art. 145 § 1 pkt 1 i 5 k.p.a. Z tego wynika, że tylko te podstawy mogły zakreślać ramy postępowania. Jeżeli zatem skarżący dopatrzył się innych podstaw wznowienia, a mianowicie wyszczególnionych w art. 145 § 1 pkt 2, 3 i 6 k.p.a., to mogą one jedynie stanowić podstawę do zainicjowania nowego postępowania o wznowienie postępowania administracyjnego. W każdym bądź razie wskazanie na nie dopiero w odwołaniu od decyzji organu pierwszej instancji nie rodzi po stronie organu obowiązku ich badania. W przeciwnym razie, organ dopuściłby się rażącego naruszenia prawa w rozumieniu art. 156 § 1 k.p.a.

Sąd podzielił stanowisko organu, że w sprawie będącej przedmiotem badania, nie doszło do fałszerstwa dowodów, będących podstawą ustalenia okoliczności faktycznych istotnych dla sprawy. Fałszerstwo dowodów może dotyczyć dowodów, na podstawie których została wydana decyzja, a nie samej decyzji.

Ponadto Sąd pierwszej instancji wskazał, że powołane przez skarżącego okoliczności, nie są okolicznościami nowymi, ani też nieznanymi organowi w dniu wydania decyzji.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie K. C. złożył skargę kasacyjną, zaskarżając wyrok w całości i zarzucając mu naruszenie prawa materialnego tj. art. 26 ust. 1 ustawy z 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 1996 r.), § 17 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z 28 maja 1996 r. (Dz. U. Nr 65, poz. 320) oraz naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 150 § 1 i § 2 oraz art. 156 § 2 kpa i art. 7 Konstytucji RP.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną niepodzielając zarzutów w niej zawartych.

W dniu 8 września 2005 r. K. C. złożył wniosek o wznowienie postępowania powołując jako podstawę art. 145 § 1 pkt 2, 4 i 6 k.p.a., w sprawie przydziału przedmiotowej kwatery. W piśmie uzupełniającym z dnia 9 listopada 2005 r. doprecyzował, że szczegółowe uzasadnienie przyczyn wznowienia postępowania zawarte jest w odwołaniu z dnia 30 maja 2005 r. od decyzji Dyrektora Oddziału Regionalnego WAM w B. z dnia [...] nr [...] (o odmowie uchylenia decyzji Dyrektora Oddziału Rejonowego WAM w B. z dnia [...] nr [...] utrzymującej w mocy decyzję dyrektora Oddziału Terenowego WAM w Ł. z dnia [...] nr [...]).

K. C. utrzymywał, że o przyczynach wznowienia dowiedział się podczas zapoznawania się z decyzją z dnia [...], tj. w dniu 16 maja 2005 r.

Dyrektor Oddziału Regionalnego Wojskowej Agencji Mieszkaniowej w B. decyzją z dnia [...] nr [...], na podstawie art. 150 § 1 i art. 149 § 3 w związku z art. 148 i art. 145 § 1 pkt 2, 4 i 6 k.p.a. oraz art. 13 ust. 6, art. 16 ust. 2 pkt 1 i art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych ROP (Dz. U. z 2005 r., Nr 41, poz. 398), odmówił wszczęcia postępowania w sprawie wznowienia postępowania dotyczącego przydziału kwatery przy ul. [...] w Ł., wskazując, że podanie o wznowienie zostało złożone z uchybieniem terminu określonego w art. 148 § 1 i 2 k.p.a., a ponadto podkreślił, że wskazane podstawy wznowienia nie są nowymi okolicznościami.

Prezes Wojskowej Agencji Mieszkaniowej decyzją z dnia [...], nr [...], utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Oddziału Regionalnego Wojskowej Agencji Mieszkaniowej w B. z dnia [...].

Organ wskazał, że K. C., z decyzją Dyrektora Oddziału Terenowego WAM z Ł. z dnia [...] nr [...] w sprawie przydziału kwatery zapoznał się w 1997 r., natomiast w roku 1998 r. zapoznał się z decyzją wydaną przez Dyrektora Oddziału Rejonowego WAM w B. z dnia [...] nr [...] (w sprawie utrzymania w mocy decyzji wydanej przez Dyrektora Oddziału Terenowego WAM w Ł. z dnia [...] nr [...] w sprawie orzeczonej utraty prawa do równoważnika pieniężnego za brak osobnej kwatery stałej).

W związku z tym organ uznał, że został przekroczony miesięczny termin na złożenie podania o wznowienie postępowania z przyczyny określonej w art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. (nieuczestniczenie bez własnej winy w postępowaniu).

Pozostałe zaś wskazane przez K. C. podstawy wznowienia postępowania, tj. art. 145 § 1 pkt 2 k.p.a. (rzekome przestępstwo przy wydawaniu decyzji) i pkt 6 (decyzję wydano bez wymaganego stanowiska Dowódcy Garnizonu Ł.), nie są, w ocenie organu, nowymi okolicznościami i nie można uznać argumentu, iż skarżący dowiedział się o nich dopiero z decyzji z dnia [...] nr [...].

Organ wskazał, że okoliczności, które wypełniają dyspozycję art. 145 § 1 pkt 2,4,6, były podnoszone przez skarżącego już wcześniej - po raz pierwszy we wniosku o wznowienie postępowania w sprawie przydziału przedmiotowej kwatery, złożonego w dniu 27 września 2001 r.

Wyrokiem z dnia 8 stycznia 2007 r., sygn. akt II SA/Wa 1271/06, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę K. C. na decyzję Prezesa Wojskowej Agencji Mieszkaniowej z dnia [...], nr [...], w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie wznowienia postępowania dotyczącego przydziału kwatery przy ulicy [...] w Ł..

Sąd podkreślił, że wznowienie postępowania administracyjnego, jest postępowaniem nadzwyczajnym i jego przedmiotem jest przeprowadzenie kontroli prawidłowości decyzji wydanej w postępowaniu zwykłym, w związku z czym, zanim dojdzie do ponownego rozpatrzenia sprawy, muszą być spełnione warunki formalne, od których uzależniona jest dopuszczalność wznowienia postępowania.

Sąd wskazał, że w niniejszej sprawie podanie o wznowienie postępowania w sprawie przydziału kwatery przy ulicy [...] w Ł. zostało złożone w dniu 8 września 2005 r., a zatem, organ słusznie wskazał, że termin do wznowienia postępowania na podstawie art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a., został przekroczony, ponieważ skarżący dowiedział się o decyzji Dyrektora Oddziału Terenowego WAM w Ł., z dnia [...], w 1997 r., a o decyzji z dnia [...], w roku 1998.

W ocenie Sądu należy się również zgodzić ze stanowiskiem organu, że wskazywane przez skarżącego okoliczności związane z rzekomym popełnieniem przestępstwa przy wydaniu decyzji, jak i wydanie decyzji bez stanowiska odpowiedniego organu, nie są nowymi okolicznościami w sprawie. Powyższe kwestie były już bowiem wcześniej podnoszone przez skarżącego we wniosku, który złożył w 2001 r. i podnoszone w postępowaniu wszczętym w sprawie przedmiotowego wniosku. Okoliczności te, wówczas określone jako przesłanki wznowienia z art. 145 § 1 pkt 1 i 5, były przedmiotem rozważania przez Sąd w uzasadnieniu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 lipca 2004 r. w sprawie o sygn. akt I SA 3106/02, oraz wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 czerwca 2006 r. w sprawie sygn. akt II SA/Wa 592/06.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, skargę kasacyjną złożył K. C., wnosząc o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia oraz o zasądzenie na rzecz K. C. od Wojskowej Agencji Mieszkaniowej zwrotu kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa adwokackiego.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 145 § 1 pkt 6 k.p.a. oraz obrazę art. 135 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) i art. 7 konstytucji RP.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, że Sąd pierwszej instancji pomylił podstawę wznowienia postępowania wymienioną w art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. z podstawą wznowienia postępowania wymienioną w art. 145 §1 pkt 6 k.p.a.

Podkreślono, że zgodnie z art. 145 § 1 pkt 6 k.p.a., w sprawie zakończonej decyzją ostateczną wznawia się postępowanie, jeżeli decyzja wydana została bez uzyskania wymaganego prawem stanowiska innego organu, a zatem brak stanowiska odpowiedniego organu przed wydaniem decyzji, nie musi być nową okolicznością, jak to przyjął Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie.

Wskazano, że to, iż organ przed wydaniem pierwotnej decyzji nie uzyskał wymaganego prawem stanowiska innego organu, nie ma większego znaczenia i może być traktowane jako uchybienie proceduralne, nie mające jednak wpływu na merytoryczne rozstrzygniecie.

W ocenie skarżącego, skoro w postępowaniu wznawiającym postępowanie, nie wymieniono konkretnej podstawy wznowienia, oraz nie uzupełniono, bądź skonkretyzowano tego postanowienia, to należy wnioskować, iż organ wznawiając postępowanie powinien badać z urzędu wszystkie podstawy wznowieniowe i ustalać, czy nie zachodzi którakolwiek z nich, bez względu no to, którą z tych podstaw wskaże wnioskodawca.

Autor skargi kasacyjnej zauważył, że dopiero w decyzji z dnia [...], nr [...] organ po raz pierwszy przyznał, że przed wydaniem decyzji z dnia [...] nr [...] (w sprawie przydziału osobnej kwatery stałej), Oddział Terenowy WAM w Ł. nie dysponował stanowiskiem - wnioskiem Dowódcy Garnizonu Ł. wskazującym, że ów przydział kwatery K. C. nastąpił zgodnie z § 17 ust 1 powołanego rozporządzenia MON z dnia 27 maja 1996r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP (Dz. U. Nr 65, poz. 320 ze zm.).

W rozumieniu skarżącego jest to nowa okoliczność. do braku, której organ się przyznał.

Wskazano ponadto, że skoro o braku wspomnianego wniosku K. C. po raz pierwszy dowiedział się z decyzji nr [...], to podanie o wznowienie postępowania na podstawie art. 145 §1 pkt 6 k.p.a. złożył w terminie, gdyż wskazaną decyzję otrzymał 16 maja 2005r., zaś podanie złożył 30 maja 2005r. Zaznaczono, że co prawda podanie to zatytułował "odwołanie od decyzji [...] ", ale z jego treści wynikało wprost, iż dokument ten organ winien traktować jako podanie o wznowienie postępowania między innymi na podstawie art. 145 § 1 pkt 6 k.p.a.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną, Prezes Wojskowej Agencji Mieszkaniowej, wniósł o jej oddalenie, przychylając się do stanowiska Sądu pierwszej instancji.

Organ wskazał, że użycie przez Sąd zwrotu "nowe okoliczności w sprawie", nie dotyczy art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a., a Sąd w próbował w ten sposób wyjaśnić, że skarżący wiedział wcześniej o wskazywanych okolicznościach mających uzasadniać wznowienie postępowania i jedynie dokonywał odmiennej kwalifikacji prawnej powołanych zdarzeń.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania sądowego. W sprawie nie występują enumeratywnie wyliczone w art. 183 § 2 powołanej ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego. W tym stanie rzeczy, Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej.

Według art. 174 powołanej ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach - a) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie oraz b) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik postępowania.

W niniejszej sprawie skargę kasacyjną oparto na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, tj. art. 145 § 1 pkt 6 k.p.a. (obowiązek współdziałania) oraz obrazę art. 135 powołanej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi i art. 7 konstytucji RP.

Podstawa ta, nie jest usprawiedliwiona.

Zaskarżona do sądu administracyjnego decyzja dotyczy odmowy wszczęcia postępowania w sprawie wznowienia postępowania dotyczącego przydziału K. C. kwatery przy ulicy [...] w Ł..

Zaznaczyć należy, że postępowanie zainicjowane wnioskiem skarżącego było postępowaniem nadzwyczajnym, a nie kolejną instancją zwykłego postępowania. Instytucja wznowienia postępowania administracyjnego stanowi w swej istocie otwarcie możliwości ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy administracyjnej rozstrzygniętej ostateczną decyzją administracyjną w sytuacji, kiedy to decyzja ta zapadła w trybie postępowania dotkniętego kwalifikowaną wadliwością procesową wymienioną enumeratywnie w treści art. 145 § 1 i art. 145a § 1 kodeksu postępowania administracyjnego. Dopuszczalność ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy administracyjnej jest ograniczona ustaleniem kwalifikowanej wadliwości procesowej.

Postępowanie w przedmiocie wznowienia postępowania można podzielić na dwie fazy. Pierwsza z nich polega na badaniu formalnych podstaw wznowienia, a w efekcie wydaniu postanowienia o wznowieniu postępowania (art. 149 § 1 k.p.a.) lub decyzji o odmowie wznowienia postępowania (art. 149 § 3 k.p.a.). Ocena formalnych podstaw wznowienia sprowadza się do badania, czy żądanie wznowienia postępowania zostało zgłoszone przez stronę, czy powołuje ona podstawy wznowienia, wymienione w art. 145 § 1 k.p.a., oraz czy został zachowany termin do wniesienia podania o wznowienie postępowania, określony w art. 148 § 1 k.p.a. W toku drugiej fazy postępowania, prowadzonej po wydaniu postanowienia o jego wznowieniu, zgodnie z uregulowaniem zawartym w art. 149 § 2 k.p.a., prowadzone jest postępowanie co do przyczyn wznowienia oraz co do rozstrzygnięcia istoty sprawy. Tylko na tym etapie możliwy jest wgląd w materialnoprawny przedmiot sprawy, której wznowienie dotyczy.

W sprawie niniejszej organy orzekające, przy aprobującym stanowisku Sądu pierwszej instancji, odmówiły wszczęcia postępowania w przedmiocie wznowienia postępowania dotyczącego przydziału wyżej opisanej kwatery ze względu na to, że podanie o wznowienie zostało złożone z uchybieniem terminu określonego w art. 148 § 1 i 2 k.p.a., a ponadto, iż wskazane podstawy wznowienia nie są nowymi okolicznościami.

Materiał dokumentacyjny zgromadzony w sprawie świadczy o tym, że organy orzekające obu instancji, jak też i Sąd, zasadnie przyjęły, iż nie został zachowany termin do wniesienia podania o wznowienie postępowania zaś wskazane we wniosku o wznowienie postępowania okoliczności nie stanowią przesłanek do wznowienia postępowania określonych w powołanych wyżej przepisach k.p.a.

Nie jest bowiem wystarczające do wznowienia postępowania, gdy strona tylko werbalnie odnosi się do przepisów prawa i wskazuje konkretne podstawy wznowienia (art. 145 § 1 pkt 2,4 i 6 k.p.a. - chociaż w skardze kasacyjnej zarzucono jedynie naruszenie art. 145 § 1 pkt 6 k.p.a.), nie podając jednocześnie żadnych istotnych dla sprawy nowych okoliczności faktycznych czy dowodów, które istniałyby w dniu wydania decyzji i nie były znane organowi administracyjnemu orzekającemu w sprawie. Takie działanie stanowi w swej istocie nadużycie prawa i jest próbą nadania innego znaczenia podstawom wznowienia, niż wynika to z przesłanek kodeksowych.

Z tego też względu, skoro decyzja dotyczy odmowy wszczęcia postępowania w przedmiocie wznowienia postępowania administracyjnego, to tym samym nie można zarzucić Sądowi naruszenia przy rozpoznawaniu sprawy art. 145 § 1 pkt 6 k.p.a., a także wynikającego z tego przepisu braku współdziałania.

Nie jest również usprawiedliwiony zarzut naruszenia prawa procesowego, polegający na obrazie przepisu art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Unormowanie zawarte w art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej stanowi "Organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa". Ustanowiona w art. 7 konstytucyjna zasada praworządności musi być powiązana z określonymi w art. 174 powołanej ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, podstawami kasacyjnymi. Omawiany art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, bez określenia rodzaju naruszenia prawa w procesie rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy, nie może stanowić samoistnej podstawy skargi kasacyjnej. Powiązanie z art. 135 powołanej ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi nie jest usprawiedliwione. Art. 135 tej ustawy mówi "Sąd stosuje przewidziane ustawą środki w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów lub czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach sprawy, której dotyczy skarga, jeżeli jest to niezbędne dla końcowego jej zastosowania". Art. 135 rozszerza właściwość sądu do kontroli i stosowania środków w celu usunięcia naruszenia w stosunku do innych aktów lub czynności, nie tylko do zaskarżonego aktu. Granice wyznaczają akty i czynności podjęte przez organy administracji. Sąd nie może wkraczać w sprawy nierozstrzygnięte przez organy administracji publicznej.

W tym stanie rzeczy, skoro skarga kasacyjna nie została oparta na usprawiedliwionych podstawach, na mocy art. 184 powołanej ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, jak w sentencji.



Powered by SoftProdukt