Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Arkadiusz Windak, Sędziowie Sędzia NSA Elżbieta Makowska (spr.), Sędzia WSA Maria Mysiak, Protokolant starszy sekretarz sądowy Teresa Zauerman, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 22 grudnia 2016 r. sprawy ze skargi R. K. i W. K. na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w S. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania administracyjnego I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w W. z dnia [...] nr [...], znak [...], II. zasądza od Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w S. na rzecz skarżących W. K. i R. K. solidarnie kwotę [...] ([...]) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia [...] na podstawie art. 105 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r. poz. 267 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku R. i W. K., umorzył postępowanie administracyjne w sprawie prowadzonych robót na granicy działek nr [...] w m. gm. przez S. K. i T. K.

W uzasadnieniu decyzji organ I instancji podał, że w dniu 26 sierpnia 2015 r. wpłynęło pismo W. i R. K. zam. , gm. informujące o wykonaniu robót budowlanych przez S. i T. K. polegających na utworzeniu tamy i zatrzymaniu przepływu wody bez wymaganego prawem pozwolenia na wspólnym stawie w miejscowości na granicy pomiędzy działkami nr [...] przez co został naruszony akwen wodny i tym samym art. 192 Prawa wodnego. W dniu 24 września 2015 r. przeprowadzona została kontrola (oględziny) oraz sporządzona została dokumentacja fotograficzna, a strony miały możliwość wniesienia swoich uwag i spostrzeżeń.

W wyniku analizy posiadanych dokumentów oraz uwag i wniosków stron organ I instancji stwierdził, że działka oznaczona geodezyjnie nr [...] stanowi, zgodnie z zapisami rejestru gruntów, wody stojące (Ws) z linią brzegową w obszarze tej działki. Użytek działki sąsiedniej oznaczonej geodezyjnie nr , zgodnie z zapisami rejestru gruntów, to grunty orne klasy czwartej (RIVb) oraz użytki rolne zabudowane (Br-RIVb). Na działce nr [...], zgodnie z zapisami rejestru gruntów, nie znajduje się staw, czy też wspólny staw. Przedłożony akt notarialny [...] w § 2 ust. 1 nie wskazuje na to, aby na działce oznaczonej nr [...] występował staw. Natomiast pismo Burmistrza Miasta i Gminy oznaczone sygn. [...] dotyczy możliwości przeznaczenia gruntu działki nr [...] i nie jest potwierdzeniem, że na tej działce znajduje się staw. Zdaniem organu I instancji, nie można zakwalifikować wykonanych robót jako robót związanych z budową tamy, ponieważ wykonany wał nie oddziela, jak wykazano na wstępie, wód stojących, lecz stanowi element oddzielający działkę nr od działki nr . Prace właścicieli działki nr [...] należy traktować jako działania mające na celu wykonanie ogrodzenia pomiędzy działkami, a tego typu czynności zwolnione są z zakresu działań organu nadzoru budowlanego, ponieważ zostały wyłączone z katalogu obiektów do wybudowania których należy uzyskać pozwolenia na budowę bądź zgłoszenie, zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 23 oraz art. 30 ustawy Prawo budowlane. W związku z tym mogące wystąpić naruszenia praw własności pozostają w gestii właścicieli działek, którzy mogą dochodzić swoich praw przed sądem powszechnym. Dokonane ustalenia nie wykazały naruszenia przepisów ustawy Prawo budowlane w zakresie wykonanych robót, a tym samym brak jest podstaw prawnych do dalszego prowadzenia postępowania administracyjnego.

R. i W. K. wnieśli odwołanie od powyższej decyzji, w którym zarzucili, że decyzja umarzająca postępowanie administracyjne jest niezasadna i wydana została na podstawie błędnych ustaleń stanu faktycznego, a organ nadzoru budowlanego, określając status działki nr , uporczywie odwołuje się do treści zapisów rejestru gruntów, pomijając całkowicie stan faktyczny, który niejako wytworzyła natura. Skarżący podali, że od lat na działce tej znajdował się staw, co potwierdza wydane w dniu 26 czerwca 2013 r. zaświadczenie o przeznaczeniu gruntów. Zdaniem skarżących, właściciel działki nie może odpowiadać za aktualizację tego rejestru i ponosić negatywnych konsekwencji w związku z brakiem pełnego w niej odzwierciedlenia stanu faktycznego. Nadto, według skarżących, nawet gdyby przyjąć za miarodajne ustalenia organu powiatowego, to i tak organ ten, badając sprawę, powinien "stwierdzić rażące naruszenie warunków technicznych, jakie muszą spełniać tego typu obiekty". Zgodnie bowiem z § 41 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, ogrodzenie nie może stwarzać zagrożenia dla bezpieczeństwa ludzi i zwierząt, a tymczasem powstał obiekt budowlany wykonany niezgodnie z jakąkolwiek sztuką budowlaną, z wystającymi ostrymi elementami metalowymi. W ocenie skarżących, jest to "trwały obiekt budowlany", wymagający decyzji o warunkach zabudowy. Ponadto, skarżący podnieśli, iż nie ulega wątpliwości, że S. K., wykonując tamę, czy też "ogrodzenie" (jak chce PINB) doprowadził do zaburzeń stosunków wodnych na terenie budowy, pozbawiając w ten sposób właścicieli istniejącego w warunkach naturalnych stawu; przy czym działania te podjęte zostały bez jakiegokolwiek zezwolenia, "ingerując w naturalne środowisko objęte ochroną obszarów N.".

Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia [...] na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 i art. 105 § 1 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2016 r. poz. 23), po rozpatrzeniu odwołania W. i R.K., utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

Uzasadniając rozstrzygnięcie organ odwoławczy powołał się na ustalenia organu I instancji, że wykonany został wał ziemny oddzielający działkę nr od działki odwołujących się o nr [...]. Według oświadczenia do protokołu S. K. "wał usypany został w celu wykonania ogrodzenia oddzielającego jego działkę nr [...] jako woda stojąca". Część wykonanego wału "wchodzi nieznacznie na teren działki nr [...]". Z dokumentów wynika, iż działka nr [...] oznaczona jest symbolem woda stojąca, natomiast działka nr symbolami [...]. Na załączonych do protokołu z oględzin fotografiach widoczny jest szalunek wykonany z desek zabezpieczonych wbitymi w grunt drewnianymi palami, zaś w szalunku znajduje się - jak wynika z protokołu z oględzin - ziemia - piach. Z jednej strony szalunku widoczne jest lustro wody, natomiast z drugiej tylko nieznaczna ilość wody, a dalej suchy grunt.

Zdaniem organu II instancji, z ustaleń poczynionych przez organ powiatowy jednoznacznie wynika, że na działce nr istnieje staw. Z opisu w protokole z oględzin oraz fotografii załączonych do protokołu, wynika że wykonany nasyp w drewnianym szalunku stanowi element mający uniemożliwiać odpływanie wody ze stawu na działkę sąsiednią. Nietrafny jest zatem wniosek organu powiatowego, że przedmiotowy nasyp stanowi ogrodzenie pomiędzy działkami, gdyż ogrodzenie oddziela działki gruntowe, nie zaś grunty pokryte wodami. Z powyższego wynika zatem, że wykonany nasyp stanowi urządzenie wodne, gdyż zgodnie z art. 9 ust. 1 pkt 19 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne (Dz.U. z 2015 r. poz. 469 ze zm.), przez urządzenia wodne rozumie się urządzenia służące kształtowaniu zasobów wodnych oraz korzystaniu z nich. Organ odwoławczy wskazał dalej, że uwzględnił stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażone w postanowieniu z dnia 28 września 2011 r., sygn. akt II OW 78/11 (pub. http://orzeczenia.nsa.gov.pl), zgodnie z którym, z art. 64a ustawy Prawo wodne wynika, że organ właściwy do wydania pozwolenia wodnoprawnego jest organem właściwym do legalizacji urządzenia wodnego wykonywanego bez tego pozwolenia. W tym miejscu, organ II instancji przytoczył treść art. 64a w brzmieniu obowiązującym na dzień 28 września 2011 r. i aktualnie oraz podał, iż w myśl art. 122 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo wodne, pozwolenie wodnoprawne jest wymagane na wykonanie urządzeń wodnych. Organ stwierdził następnie, że w celu legalnego wybudowania przedmiotowego obiektu wymagane było uprzednie uzyskanie pozwolenia wodnoprawnego. Tak więc Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego nie jest w przedmiotowej sprawie organem właściwym, a zatem decyzja tego organu, umarzająca wszczęte w tej sprawie postępowanie, zgodnie z art. 105 § 1 kpa, jest zasadna, aczkolwiek - jak wykazano powyżej - jej zasadność znajduje oparcie w innych przesłankach, niż w niej wskazano. W ocenie organu II instancji, umorzenie postępowania uzasadnione jest także z tego względu, iż przedmiotowy nasyp, wał ziemny, został wykonany bez użycia wyrobów budowlanych, co oznacza, iż w rozumieniu art. 3 pkt 1 ustawy z 1994 r. Prawo budowlane nie jest on obiektem budowlanym, a tym samym organy nadzoru budowlanego nie są kompetentne do wszczęcia i prowadzenia tego postępowania administracyjnego. Organ przytoczył również definicję "wyrobu budowlanego" z art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o wyrobach budowlanych (Dz. U. z 2014 r., poz. 883 ze zm.).

R. i W. K. wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skargę na decyzję ZWINB zarzucając jej naruszenie :

- art. 156 § 1 ustawy Kodeks postępowania administracyjnego z uwagi na fakt, że wszczęcie postępowania i jego prowadzenie nastąpiło przez organ niewłaściwy do jego prowadzenia,

- art. 65 § 1 kpa poprzez nieprzekazanie ich wniosku do organu właściwego w sprawie,

- art. 7 kpa poprzez brak dokładnego wyjaśnienia sprawy.

Skarżący podkreślili, że w istocie Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego dokonał innych, sprzecznych z ustaleniami Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego, ustaleń stanu faktycznego i prawnego sprawy. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego ustalił bowiem, że sporny obiekt jest urządzeniem wodnym, zaś Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego stwierdził jednoznacznie, że należy go traktować jako ogrodzenie. Ten dysonans jednoznacznie przesądza o braku rzetelności w prowadzeniu sprawy. Nadto, Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego stwierdził, że przedmiotowy nasyp, wał ziemny, został wykonany bez użycia wyrobów budowlanych, co z kolei przeczy stanowi faktycznemu i dokumentacji fotograficznej dołączonej do akt sprawy (nie tylko wał ziemny, ale drewniane i stalowe wyroby budowlane). Jeśli zaś ów wał jest rzeczywiście ogrodzeniem, to należytego wyjaśnienia wymagało czy jest to urządzenie, czy obiekt budowlany. Nie ulega natomiast żadnej wątpliwości, że został wykonany niezgodnie z jakąkolwiek sztuką budowlaną i zagraża bezpieczeństwu. Naruszenie tak elementarnych zasad postępowania dyskwalifikuje jego prowadzenie zgodnie z prawem.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy podtrzymał swoje stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje :

Skarga okazała się zasadna, albowiem sądowa kontrola legalności zaskarżonej decyzji wykazała, że organy obu instancji naruszyły przepisy postępowania administracyjnego w stopniu uzasadniającym wyeliminowanie z obrotu prawnego wydanych przez nie decyzji.

Przedmiot kontroli stanowiła decyzja Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego utrzymująca w mocy decyzję organu I instancji o umorzeniu, na podstawie art. 105 § 1 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2016 r. poz. 23 ze zm.- dalej zwaną "kpa"), postępowania wszczętego na wniosek skarżących w sprawie robót budowlanych wykonanych przez S. i T. K. na granicy pomiędzy działkami nr (należąca do inwestora) i nr (współwłasność skarżących).

Jak wynika z akt podstawą stwierdzenia bezprzedmiotowości postępowania przez organ I instancji było ustalenie na podstawie oględzin działek nr i , że sporny obiekt to ogrodzenie pomiędzy dwoma działkami, którego budowa nie wymaga ani pozwolenia na budowę, ani zgłoszenia w rozumieniu przepisów ustawy z 7 lipca 1994 r. Prawo budowlanego (Dz.U. z 2016 r. poz. 290 ze zm.). Natomiast organ II instancji odmiennie zakwalifikował sporny obiekt jako urządzenie wodne w rozumieniu art. 9 ust. 1 pkt 19 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne (Dz.U. z 2015 r. poz. 469 ze zm.) i z tego względu uznał niewłaściwość organów nadzoru budowalnego w sprawie i orzekł o umorzeniu postępowania.

Zdaniem Sądu, zebrany materiał dowodowy w postaci protokołu z oględzin z dnia 24 września 2015 r. wraz z dokumentacją fotograficzną nie był wystarczający dla jednoznacznego uznania spornego obiektu za ogrodzenie, o którym mowa w prawie budowlanym, ani też za urządzenie wodne, w rozumieniu przepisów prawa wodnego – jak to uczynił organ II instancji. Nie sposób zgodzić się tu z organem II instancji, że sporny obiekt nie może być uznany za obiekt budowlany, w rozumieniu art. 3 pkt 1 Prawa budowlanego, również z uwagi na to, że nie został wykonany z użyciem tzw. "wyrobów budowlanych". Jak wynika ze zdjęć dołączonych do protokołu oględzin jest to drewniana konstrukcja, z elementami stali, jak twierdzą skarżący, i z nasypaną ziemią, a zatem nie ulega wątpliwości, że została wykonana z materiałów używanych powszechnie w budownictwie.

Sąd zauważa, że protokół z oględzin inwestycji przede wszystkim odzwierciedla stanowiska stron w tym postępowaniu, nie zaś rzeczywisty wygląd i konstrukcję kwestionowanego przez skarżących obiektu. Brak jest w tym dokumencie szczegółowej analizy wykonanych robót, opisu obiektu z podaniem jego podstawowych paramentów, sposobu jego posadowienia, czy osadzenia, dokładnego usytuowania względem działek. Na podstawie zdjęć równie trudno jest dokonać oceny charakteru spornego obiektu. Tak zebrany materiał dowodowy nie pozwala na rzetelną i prawidłową, a przede wszystkim jednoznaczną ocenę charakteru i rodzaju spornej konstrukcji. Zwrócić należy uwagę, że w protokole zapisano, że jest to "wał ziemny", w uzasadnieniu decyzji organ II instancji używa zamiennie tego pojęcia z określeniem "nasyp", zaś w decyzji powiatowego organu nadzoru pojawił się termin "tama" i ostatecznie "ogrodzenie". Nadto, żaden z organów nadzoru budowlanego nie uzasadnił w decyzji w sposób przekonujący z jakich powodów i w oparciu o jakie kryteria, dokonał takiej, a nie innej kwalifikacji wybudowanej na granicy działek konstrukcji drewnianej z ziemią w środku. W szczególności nie wyjaśnił tego organ odwoławczy, odmiennie klasyfikując obiekt w oparciu o ten sam materiał dowodowy, co organ I instancji.

Z powyższych względów Sąd uznał, że organy nadzoru budowlanego naruszyły w tym postępowaniu standardy procedury administracyjnej określone w art. 7, 8, 77 § 1 i 80 kpa. Zgodnie z tymi regułami, w toku postępowania organy stoją na straży praworządności, z urzędu lub na wniosek stron podejmują wszelkie czynności niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli (art. 7 kpa) oraz prowadzą postępowanie w sposób budzący zaufanie jego uczestników do władzy publicznej (art. 8 kpa). W toku postępowania wyjaśniającego jako dowód organ winien dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Na organie spoczywa obowiązek wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego (art. 77 § 1 kpa) z tym, że dana okoliczność może zostać przezeń uznana za udowodnioną wyłącznie na podstawie całokształtu materiału dowodowego (art. 80 kpa). Uzasadnienie faktyczne decyzji powinno w szczególności zawierać wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, zaś uzasadnienie prawne - wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji, z przytoczeniem przepisów prawa (art. 107 § 3 kpa). W ocenie Sądu, także uzasadnienia obu decyzji nie odpowiadają wymogą procedury, są nieczytelne, nie przedstawiają w sposób klarowny i jasny podstaw faktycznych i prawnych rozstrzygnięcia o umorzeniu postępowania, podjętego na podstawie art. 105 § 1 kpa.

Zgodnie z tym przepisem, gdy postępowanie z jakiejkolwiek przyczyny stało się bezprzedmiotowe w całości lub w części, organ administracji publicznej wydaje decyzję o umorzeniu postępowania odpowiednio w całości lub w części. Przy czym, według orzecznictwa sądów administracyjnych, bezprzedmiotowość postępowania rozumiana jest jako brak przedmiotu postępowania. Tym przedmiotem jest zaś konkretna sprawa, w której organ administracji publicznej jest władny i jednocześnie zobowiązany rozstrzygnąć na podstawie przepisów prawa materialnego o uprawnieniach lub obowiązkach indywidualnego podmiotu. Decyzja o umorzeniu postępowania zapada zatem w sytuacji, gdy przyznanie określonego uprawnienia stało się zbędne lub organ administracji stwierdził oczywisty brak podstaw prawnych i faktycznych do merytorycznego rozpatrzenia sprawy.

Podkreślić należy, że badając tego rodzaju decyzję rolą sądu jest dokonanie oceny, czy faktycznie wystąpiła w tej sprawie przesłanka bezprzedmiotowości postępowania, a zatem czy umorzenie postępowania na podstawie art. 105 § 1 kpa było zgodne z prawem.

Niezależnie od stwierdzonych, a wykazanych powyżej uchybień, które przesądzają o tym, że umorzenie nastąpiło przedwcześnie, trzeba zwrócić uwagę na relację zachodzącą między Prawem budowlanym a Prawem wodnym. Mianowicie, zgodnie z art. 2 ust. 2 pkt 2 Prawa budowlanego, przepisy tej ustawy nie naruszają przepisów Prawa wodnego – w odniesieniu do urządzeń wodnych. Z kolei w myśl art. 62 ust. 2 Prawa wodnego przepisy art. 63-66 tej ustawy nie naruszają przepisów ustawy - Prawo budowlane. Wzajemne relacje między tymi ustawami wskazują, że w stosunku do urządzeń wodnych, zdefiniowanych w art. 9 ust. 1 pkt 19 Prawa wodnego, a do tego rodzaju urządzeń zakwalifikował organ odwoławczy sporny obiekt, stosuje się łącznie przepisy obu wskazanych wyżej ustaw. Oznacza to, że, przy braku szczególnych zwolnień, wykonanie urządzenia wodnego będzie wymagało zarówno pozwolenia na budowę (albo zgłoszenia), jak i pozwolenia wodnoprawnego (zob. Z. Niewiadomski, [w:] Prawo budowlane. Komentarz, Warszawa 2011, s. 30, M. Kałużny, Prawo wodne. Komentarz, 2012, s. 254, W. Piątek [w:] Prawo budowlane. Komentarz pod red. A Glinieckiego, Warszawa 2014, s. 27, wyroki NSA: z dnia 23 sierpnia 2013 r., II OSK 800/12, z dnia 7 lutego 2012 r., II OSK 2227/10, z dnia 22 października 2010 r., II OSK 1654/09, z 16 stycznia 2009 r., II OSK 1874/07, z dnia 30 listopada 2005 r., OSK 1604/04, publ. www.orzeczenia.nsa.gov.pl). W wyroku z dnia 23 sierpnia 2013 r. II OSK 800/12 Naczelny Sąd Administracyjny podkreślił, że przepisów art. 2 ust. 2 pkt 2 Prawa budowlanego i art. 62 ust. 2 Prawa wodnego wyznaczających wzajemne relacje między tymi ustawami, nie można tak rozumieć, że powstają pewne obszary w zakresie regulacji Prawa budowlanego, które przestają podlegać organom nadzoru budowlanego i nie należą też do organów właściwych do wydania pozwolenia wodnoprawnego z racji ograniczeń wynikających z Prawa wodnego.

Pogląd ten obecny skład Sądu w pełni podziela. Przyjęte przez ustawodawcę rozwiązanie skutkuje tym, że w stosunku do urządzeń wodnych stosuje się łącznie przepisy prawa wodnego i prawa budowlanego, a więc uzyskanie pozwolenia wodnoprawnego musi być połączone ze spełnieniem wymogów wynikających z prawa budowlanego.

Z powyższych rozważań wynika, iż skoro większość urządzeń wodnych w rozumieniu Prawa wodnego stanowi jednocześnie obiekty budowlane w rozumieniu Prawa budowlanego, na których budowę wymagane jest uzyskanie pozwolenia na budowę lub dokonania zgłoszenia organom architektoniczno-budowalnym, to również organy nadzoru budowlanego mają kompetencje do załatwiania spraw dotyczących rozbiórki tego rodzaju samowolnie wybudowanych obiektów budowlanych.

Dlatego też trudno przyjąć za prawidłowe stanowisko organu II instancji, że jeżeli inwestor wykonał urządzenie wodne bez wymaganego prawem pozwolenia lub zgłoszenia budowlanego, to organy nadzoru budowlanego nie mają kompetencji do prowadzenia postępowania w trybie Prawa budowlanego, zwłaszcza, jeśli nie toczy się równocześnie postępowanie w sprawie legalizacji tego urządzenia wodnego w trybie art. 64a Prawa wodnego.

Ponownie prowadząc postępowanie organy winny prawidłowo przeprowadzić postępowanie, wyjaśniając istotne dla sprawy okoliczności i stosownie do poczynionych ustaleń przeprowadzić postępowanie stosownie do przepisów prawa budowlanego kwestie te regulujących, lub też podjąć inne stosowne rozstrzygnięcie, o ile znajdzie ono uzasadnienie w ustalonym stanie faktycznym.

Podkreślenia wymaga, że właściwa kwalifikacja spornego obiektu pozwoli na prawidłowe ustalenie właściwego organu nadzoru budowlanego do rozpoznania sprawy, albowiem zgodnie z zgodnie z art. 83 ust. 1 Prawa budowlanego, do właściwości powiatowego inspektora nadzoru budowlanego jako organu pierwszej instancji należą zadania i kompetencje, o których mowa między innymi w art. 48 - 51 ww. ustawy. Natomiast stosownie do ust. 3 ww. przepisu do właściwości wojewódzkiego inspektora nadzoru budowlanego jako organu pierwszej instancji należą zadania i kompetencje określone w ust. 1, w sprawach, o których mowa w art. 82 ust. 3 i 4. Zgodnie z regulacją zawartą w art. 82 ust. 3 pkt 2 Prawa budowlanego sprawami tymi są - między innymi - sprawy dotyczące obiektów hydrotechnicznych piętrzących, upustowych, regulacyjnych, melioracji podstawowych oraz kanałów i innych obiektów służących kształtowaniu zasobów wodnych i korzystaniu z nich, wraz z obiektami towarzyszącymi.

W tym stanie rzeczy Sąd, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c w związku z art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.) orzekł, jak w pkt I sentencji wyroku. O kosztach postępowania orzeczono w pkt II sentencji, stosownie do art. 200 p.p.s.a.