Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 17 stycznia 2019 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Adam Matuszak (spr.) Sędziowie sędzia WSA Beata Jezielska sędzia WSA Piotr Chybicki Protokolant specjalista Wojciech Grabowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 stycznia 2019 roku sprawy ze skargi R. Ż. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej - oddala skargę.

"[...]" (dalej jako: "skarżący") wnioskiem z dnia 26 września 2017 r. zwrócił się do Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w "[...]" (dalej: jako "organ pierwszej instancji") z wnioskiem o udzielenie informacji publicznej, czy zakończyło się prowadzone przez MOPS postępowanie administracyjne nr "[...]" i przesłanie skarżącemu aktu kończącego to postępowanie.

Pismem z dnia 16 października 2017 r. Kierownik Zespołu ds. Realizacji Wywiadów Środowiskowych i Pracy Socjalnej MOPS w "[...]" poinformował skarżącego, że brak jest możliwości udzielenia wnioskowanych informacji, gdyż nie mają one charakteru informacji publicznej. Przedmiotowe postępowanie jest prowadzone w sprawie indywidualnej, zatem prawo do informacji posiada strona tego postępowania.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie, po rozpoznaniu skargi skarżącego na bezczynność Dyrektora MOPS w udostępnieniu informacji publicznej, wyrokiem

z dnia 20 lutego 2018 r., sygn. akt II SAB/Ol 9/18, zobowiązał organ administracji do rozpoznania wniosku skarżącego z dnia 26 września 2017 r., w terminie 14 dni od zwrotu akt administracyjnych sprawy; stwierdził, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa oraz zasądził od organu na rzecz skarżącego kwotę 100 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Sąd stwierdził, że żądana przez skarżącego informacja stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej, zaś kierownik ośrodka pomocy społecznej należy do grupy podmiotów, o których mowa w art. 4 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 6 września 2011 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2017 r.

poz. 1764, z późn. zm.) dalej "u.d.i.p.". Sąd wywiódł z art. 100 ust. 1 i ust. 7 ustawy

z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz.U. z 2017 r. poz. 1769, z późn. zm.), że organ obowiązany był do rozpoznania wniosku skarżącego w świetle przepisów u.d.i.p., gdyż treść decyzji administracyjnej żądanej przez skarżącego stanowi informację publiczną. Wskazał jednocześnie organowi pierwszej instancji, że uznanie określonej informacji za informację publiczną nie przesądza o bezwzględnym obowiązku udostępnienia takiej informacji, stosownie do art. 5 u.d.i.p. Oceniając zatem, czy określona informacja publiczna może zostać udostępniona z uwagi na ograniczenia wynikające z powołanego przepisu, organ winien zwrócić uwagę, że ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa. W tym zakresie bezwzględnie organ winien uwzględnić szczególną regulację wynikającą z art. 100 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej. Sąd ocenił, że organ nie wydał decyzji administracyjnej o odmowie udzielenia informacji publicznej oraz nie udzielił w ustawowym terminie innej informacji i nie poinformował o przyczynach opóźnienia w realizacji wniosku (art. 13 ust. 2 u.d.i.p.), zatem pozostawał w bezczynności.

Decyzją nr "[...]" z dnia 7 maja 2018 r. organ pierwszej instancji odmówił udostępnienia żądanej informacji publicznej oraz wydania treści orzeczenia kończącego to postępowanie ze względu na ustawową ochronę informacji dotyczących osób korzystających z pomocy i wysokości przyznanych im świadczeń oraz ze względu na prywatność osoby fizycznej - strony tego postępowania.

W uzasadnieniu decyzji podał, że objęte wnioskiem skarżącego postępowanie administracyjne dotyczy świadczeń pomocy społecznej, w którym to postępowaniu skarżący nie był i nie jest stroną ani pełnomocnikiem strony. Pozostawał zatem poza kręgiem osób upoważnionych do wglądu do akt tej sprawy, określonych w art. 73 K.p.a. Zaznaczył, że z akt sprawy wynika jedynie, że skarżący udzielał w tym postępowaniu pisemnych informacji dotyczących sytuacji beneficjenta. Organ pierwszej instancji podniósł, że beneficjent nie jest osobą pełniącą funkcje publiczne, a w aktach postępowania nie ma jego zgody na udzielanie informacji innym osobom z zakresu postępowań w sprawie świadczeń z pomocy społecznej, w tym ich rezultatu. Wywiódł, że art. 100 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej ustanawia ochronę tajemnicy osób korzystających z pomocy społecznej w zakresie dotyczącym nie tylko rodzaju i zakresu przyznanej tym osobom pomocy, lecz również samego faktu korzystania przez nich z pomocy społecznej. Przepisy tej ustawy zabraniają upowszechniania informacji dotyczących osób korzystających z pomocy i wysokości przyznanych im świadczeń. To do osoby uprawnionej winna należeć decyzja, czy chce ujawnić ten fakt i komu. W ocenie organu, obowiązany jest on chronić dobra osobiste, w tym prawo do prywatności, osób ubiegających się o świadczenia z pomocy społecznej lub korzystających z tych świadczeń. Organ pierwszej instancji stwierdził, że strona postępowania prowadzonego w przedmiocie świadczeń z pomocy społecznej jest osobą znaną skarżącemu, który posiada wiedzę o jej sytuacji. W realiach tej konkretnej sprawy udostępnienie skarżącemu informacji w postaci treści orzeczenia zapadłego w przedmiocie pomocy społecznej, jak również informacji o prowadzeniu lub zakończeniu tego postępowania naruszałoby ochronę tajemnicy przewidzianą w art. 100 ust. 1 i byłoby jednoznaczne z poinformowaniem wnioskodawcy o prywatnej, osobistej sytuacji konkretnej, możliwej do identyfikacji osoby fizycznej. Uzasadnienie każdego orzeczenia wydawanego w sprawach z pomocy społecznej zawiera bowiem informacje m.in. o stanie zdrowia, nałogach stron postępowania, ich stosunkach rodzinnych, dochodowych i majątkowych, w zależności od rodzaju przyznawanego świadczenia. Ujawnienie tych informacji skarżącemu naruszyłoby również prawo do prywatności strony postępowania, która nie jest osobą pełniącą funkcje publiczne i nie wyraziła zgody na informowanie osób trzecich o korzystaniu przez niego z pomocy społecznej. Z tych względów dostęp do informacji publicznej we wskazanym przez skarżącego zakresie musiał zostać ograniczony ze względu na ustawowa ochronę informacji dotyczących osób korzystających z pomocy, stosownie do art. 5 ust. 1 u.d.i.p. oraz ze względu na prywatność osoby fizycznej, stosownie do art. 5 ust. 2 i 3 u.d.i.p.

W złożonym odwołaniu skarżący podniósł, że w wyroku z dnia 20 lutego 2018 r., sygn. akt II SAB/OI 9/18, Sąd stwierdził, że wnioskowana informacja stanowi informację publiczną i podlega udostępnieniu, gdyż decyzje wydawane przez MOPS stanowią informację publiczną. Wskazał, że domaga się zarówno udostępnienia informacji czy postępowanie się zakończyło, jak i wydania treści decyzji kończącej to postępowanie. Zdaniem skarżącego, bezpodstawnie organ pierwszej instancji odmówił mu podania daty zakończenia postępowania administracyjnego z uwagi na naruszenie prywatność osoby, której postępowanie dotyczyło. Wywiódł ponadto, że informacją publiczną jest informacja o fakcie wydania decyzji administracyjnej przez organ, gdyż jest to wiadomość dotycząca działania organu w zakresie wykonywania zadań władzy publicznej. Wskazał ponadto na możliwość udostępnienia zanonimizowanej decyzji i na konieczność stosowania takich zasad wykładni, które sprzyjają poszerzaniu, a nie zawężaniu obowiązku informacyjnego.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w "[...]" (dalej jako: "Kolegium") decyzją

z dnia 22 maja 2018 r. utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.

Kolegium podniosło w uzasadnieniu decyzji fakt związania oceną prawną i wskazaniami co do dalszego postępowania wyrażonymi w wyroku tut. Sądu z 20 lutego 2018 r., sygn. akt II SAB/Ol 9/18. Stwierdziło ponadto, że odmowa udostępnienia informacji publicznej dotyczyła obu żądań wniosku skarżącego. Wyjaśniło, że prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych (art. 5 ust. 1 u.d.i.p.). Organ pierwszej instancji w uzasadnieniu wydanej decyzji wyraźnie wskazał, że beneficjent, którego dotyczy postępowanie administracyjne w przedmiocie świadczeń z pomocy społecznej, nie jest osobą pełniącą funkcje publiczne, a w aktach postępowania nie ma jego zgody na udzielanie informacji innym osobom z zakresu dotyczącego postępowań w sprawie świadczeń z pomocy społecznej, w tym ich rezultatu. W ocenie Kolegium, w pełni uzasadnione było powołanie się w przedmiotowej sprawie przez organ pierwszej instancji na art. 100 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej, który przewiduje m.in. szczególną ochronę dóbr osobistych osób korzystających z pomocy społecznej. Kolegium zaznaczyło, że wymienione w art. 100 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej zakazy dotyczące upublicznianie danych podane są przykładowo, co nie oznacza, że inne dane dotyczące osób korzystających z pomocy społecznej bądź przebiegu postępowań w tych sprawach w stosunku do konkretnych osób nie korzystają z takiej ochrony. Wyjaśniło też, że "anonimizacji" podlegałyby nie tylko dane osobowe, ale również samo rozstrzygnięcie, podstawa prawna rozstrzygnięcia, gdyż z konkretnych przepisów ustawy o pomocy społecznej można łatwo wywieść, o jakie świadczenie chodziło, a także wszelkie informacje zawarte w uzasadnieniu decyzji dotyczące m.in.: dochodów, wydatków, kryterium dochodowego, składu rodziny, a także przebiegu postępowania wyjaśniającego, przyczyn dla których zostało wydane (bądź nie zostało wydane) rozstrzygnięcie merytoryczne albo niemerytoryczne. W ocenie Kolegium, nie można skutecznie zakwestionować stanowiska, że organy pomocy społecznej nie posiadają żadnych uprawnień do przekazywania - w trybie udostępniania informacji publicznej - jakichkolwiek danych dotyczących konkretnej, indywidualnej sprawy w przedmiocie świadczeń z pomocy społecznej.

W złożonej skardze skarżący zarzucił decyzji Kolegium naruszenie:

- art. 5 ust. 2 u.d.i.p. przez przyjęcie, że anonimizacja decyzji organu pierwszej instancji nie zabezpieczy prywatności osoby, której decyzja dotyczy, podczas gdy prawidłowa i pełna ocena sprawy w tej materii prowadzi o wniosku przeciwnego;

- art. 100 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej przez przyjęcie, że zachodzą przesłanki do odmowy wydania żądanej informacji publicznej w odniesieniu do podania daty zakończenia postępowania i przesłania kopii decyzji, a także pominięcie, że skarżący brał udział w "wytworzeniu" decyzji, której kopii żąda oraz pominięcie, że anonimizacja decyzji zabezpiecza prywatność osoby, której decyzja dotyczy;

- art. 107 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 2096, z późn. zm.), dalej powoływanej jako K.p.a., przez zbyt lakoniczne uzasadnienie podstawy zaskarżonej decyzji.

Skarżący podniósł, że był pełnomocnikiem beneficjenta, brał czynny udział w tej sprawie, a pełnomocnictwo znajduje się w aktach sprawy dotyczącej pomocy społecznej, która jest przedmiotem wniosku. Wywiódł ponadto, że możliwość zapoznania się z wydaną w sprawie decyzją organu pierwszej instancji pozwoli na zweryfikowanie działań tego organu, a także pozwoli na uzyskanie informacji, w jaki sposób są wydawane lub odzyskiwane publiczne pieniądze. Uniemożliwienie wydania wnioskowanej informacji ograniczy konstytucyjne prawo do informacji i kontroli działalności organów władzy publicznej i udziału w wykonywaniu tej władzy oraz jej transparentności. Zdaniem skarżącego, przy zaistniałej w sprawie kolizji prawa do informacji i prawa do prywatności, należy zastosować anonimizację.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko i argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji. Kolegium wyjaśniło, że

w kontrolowanym postępowaniu administracyjnym nie było uprawnione do żądania akt sprawy z zakresu pomocy społecznej dotyczącej osoby trzeciej. Podkreśliło, że w przedmiotowej sprawie żadna, nawet najdalej idąca anonimizacja ewentualnej decyzji wydanej w sprawie pomocy społecznej, nie chroniłaby organów administracji przed uzasadnianym zarzutem rażącego naruszenia art. 5 ust. 1 i 2 u.d.i.p. w zw. z art. 100 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej i związaną z tym odpowiedzialnością prawną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 2107), uprawnienia wojewódzkich sądów administracyjnych sprowadzają się do kontroli działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, tj. kontroli zgodności zaskarżonego aktu z przepisami postępowania administracyjnego, a także prawidłowości zastosowania i wykładni norm prawa materialnego.

Jednocześnie zaś, zgodnie z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.), zwanej dalej: "p.p.s.a.", sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, natomiast

art. 135 p.p.s.a. obliguje sąd do wzięcia pod uwagę z urzędu wszelkich naruszeń prawa.

Przeprowadzona przez Sąd kontrola legalności zaskarżonej decyzji oraz decyzji organu pierwszej instancji według wskazanych wyżej kryteriów wykazała, że nie naruszają one przepisów prawa. Tym samym, skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem skargi jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego utrzymująca w mocy decyzję organu pierwszej instancji, wydaną na podstawie art. 16

ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 1 i 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Decyzją tą odmówiono udostępnienia informacji publicznej w zakresie informacji czy zakończyło się postępowanie administracyjne opisane we wniosku skarżącego z dnia 26 września 2017 r. i odmówiono udostępnienia treści aktu kończącego to postępowanie.

Decyzja ta jest konsekwencją wyroku tut. Sądu z dnia 20 lutego 2018 r., sygn. akt

II SAB/Ol 9/18, którym m.in. zobowiązano organ administracji do rozpoznania wniosku skarżącego z dnia 26 września 2017 r. w terminie 14 dni od zwrotu akt administracyjnych sprawy. Sąd przesądził, że żądana przez skarżącego informacja stanowi informację publiczną w rozumieniu u.d.i.p., zaś kierownik ośrodka pomocy społecznej należy do grupy podmiotów, o których mowa w art. 4 ust. 1 pkt 4 u.d.i.p. Jednocześnie Sąd stwierdził, że bezwzględnie organ winien uwzględnić szczególną regulację wynikającą z art. 100 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej.

Organ pierwszej instancji odmówił skarżącemu udzielenia żądanych informacji, to jest udostępnienia kopii decyzji wydanej w przedmiocie świadczeń z pomocy społecznej dotyczącej osoby trzeciej oraz podania daty ewentualnego zakończenia tego postępowania, z uwagi na ochronę prywatności beneficjenta, stosownie do art. 5 ust. 2 u.d.i.p. w związku z art. 100 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej.

Stanowisko to zasługuje na akceptację.

Przyznać należy, że na mocy art. 61 ust. 1 Konstytucji RP obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Nie można jednakże pominąć, że stosownie do art. 47 Konstytucji RP każdy ma prawo do ochrony prawnej życia prywatnego, rodzinnego, czci i dobrego imienia oraz do decydowania o swoim życiu osobistym. Konsekwentnie, stosownie do art. 51 ust. 2 Konstytucji RP władze publiczne nie mogą pozyskiwać, gromadzić i udostępniać innych informacji o obywatelach niż niezbędne w demokratycznym państwie prawnym.

Niewątpliwie, prawo dostępu do informacji publicznej ma charakter powszechny, gdyż art. 2 ust. 1 u.d.i.p przyznaje je każdemu, zakazując równocześnie w ust. 2 żądania od osoby wykonującej to prawo wykazania interesu prawnego lub faktycznego. Bezspornie też, na mocy art. 5 ust. 1 u.d.i.p. prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych. W ust. 2 tego artykułu ustawodawca przewidział wprost, że prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa.

Prawidłowo, uwzględniając ocenę prawną i wskazania zawarte w powołanym wyżej wyroku tut. Sądu, organy obu instancji stwierdziły, że przepisem, który ogranicza dostęp skarżącego do żądanej informacji publicznej ze względu na prywatność osoby fizycznej jest art. 100 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej. Przepis ten stanowi, że w postępowaniu w sprawie świadczeń z pomocy społecznej należy kierować się przede wszystkim dobrem osób korzystających z pomocy społecznej i ochroną ich dóbr osobistych. W szczególności nie należy podawać do wiadomości publicznej nazwisk osób korzystających z pomocy społecznej oraz rodzaju i zakresu przyznanego świadczenia.

Jednym z celów cytowanego przepisu jest poszanowanie prywatności osób ubiegających się o przyznanie świadczenia z pomocy społecznej (bez względu na skuteczność złożonego przez nich wniosku w tym przedmiocie, a także na etap realizacji świadczenia czy też weryfikacji zasadności przyznania takich świadczeń). Zasadnie Kolegium podniosło, że wymienione w art. 100 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej zakazy dotyczące upublicznienia danych podane są przykładowo, a wyliczenie, w niewyczerpującym katalogu, informacji korzystających z klauzuli poufności, nazwisk osób korzystających z pomocy, rodzaju i zakresu przyznanego świadczenia, jednoznacznie wskazują, że właśnie te dane zasługują - zdaniem ustawodawcy - na objęcie szczególną ochroną. Osoby korzystające z pomocy społecznej mają bowiem prawo oczekiwać, że fakt korzystania przez nie z pomocy społecznej nie będzie ujawniony innym osobom, z uwagi na konieczność poszanowania ich prawa do prywatności, przewidzianą w art. 100 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej. Dobrem osobistym podlegającym szczególnej ochronie w pomocy społecznej jest m.in. godność osoby ludzkiej, gdyż jednym z nadrzędnych celów pomocy społecznej jest umożliwienie osobom i rodzinom życia w warunkach odpowiadających godności człowieka (art. 3 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej). Już sam fakt, że wobec danej osoby została wydana przez organ pomocy społecznej decyzja (bez względu na jej treść), sugeruje, że dana osoba znalazła się w trudnej sytuacji życiowej, której – z różnych względów, np.: materialnych, rodzinnych czy zdrowotnych – nie była w stanie pokonać, wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości, że musiała zwrócić się o udzielnie pomocy ze strony Państwa. Upublicznienie zatem nawet wyłącznie faktu ubiegania się o taką pomoc, w określonych warunkach, może uzasadniać zarzut naruszenia dobra osobistego danej osoby. Nie można więc podzielić stanowiska skarżącego, że podanie daty zakończenia postępowania w sprawie świadczenia z pomocy społecznej nie naruszy prywatności osoby, której to postępowanie dotyczy.

Wskazany przez skarżącego sposób usunięcia kolizji pomiędzy konstytucyjnymi prawami: do dostępu do informacji publicznej i do ochrony prywatności, przez zanonimizowanie decyzji nie może mieć zastosowania, gdy przedmiotem wniosku o udzielenie informacji publicznej jest treść decyzji wydanej w sprawie z zakresu pomocy społecznej. Wynikający z art. 5 ust. 2 u.d.i.p. w związku z art. 100 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej nakaz ograniczenia udostępnienia informacji publicznej wyklucza możliwość udostępnienia także zanonimizowanej informacji w tym przedmiocie. Sąd podziela pogląd, że organy pomocy społecznej nie posiadają żadnych uprawnień do przekazywania informacji o osobach korzystających z pomocy społecznej oraz rodzaju i zakresu przyznanego świadczenia (por. wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 4 listopada 2009 r., sygn. akt IV SA/Wr 249/09, i powołane tam orzecznictwo dostępny [w:] Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych: http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Ograniczenie udostępnienia, stosownie do art. 5 ust. 2 u.d.i.p., obejmuje takie informacje dotyczące osoby korzystającej z pomocy społecznej, jak, np.: jej dane osobowe, treść i podstawa prawna rozstrzygnięcia, wszelkie informacje zawarte w uzasadnieniu decyzji dotyczące m.in.: dochodów, wydatków, kryterium dochodowego, składu rodziny, sytuacji życiowej czy przebiegu postępowania wyjaśniającego, przyczyn, dla których zostało wszczęte dane postępowanie (np. w przypadku nienależnie pobranych świadczeń) i wydano dane rozstrzygnięcie.

Na marginesie należy zauważyć, że jeśli wbrew twierdzeniom organu pierwszej instancji zawartym w uzasadnieniu decyzji z dnia 7 maja 2018 r., skarżący w postępowaniu prowadzonym przez ten organ rzeczywiście reprezentował beneficjenta jako pełnomocnik (czego jednak nawet nie uprawdopodobnił ani na etapie kontrolowanego postępowania administracyjnego, ani przed tut. Sądem, np. przedkładając kopię udzielonego mu pełnomocnictwa), to ewentualna decyzja organu winna być doręczona skarżącemu stosownie do art. 40 § 2 K.p.a., zgodnie z którym jeżeli strona ustanowiła pełnomocnika, pisma doręcza się pełnomocnikowi.

W tym stanie rzeczy, wobec braku podstaw do kwestionowania zgodności z prawem zaskarżonej decyzji, na podstawie art. 151 p.p.s.a., skargę należało oddalić.