Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Jadwiga Smołucha, , Sędzia WSA Jolanta Augustyniak-Pęczkowska, Sędzia WSA Grzegorz Rudnicki (spr.), , Protokolant st. ref. Piotr Czyżewski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 kwietnia 2019 r. sprawy ze skargi J B na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] lipca 2018 r. nr [...] w przedmiocie zezwolenia na uprzywilejowanie w ruchu drogowym pojazdów samochodowych oddala skargę

Uzasadnienie.

Zaskarżoną decyzja Nr [...] z dnia [...] lipca 2018 r. Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji (dalej: "Minister"), na podstawie art. 53 ust. 1 pkt. 12 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (dalej: "u.p.r.d.") oraz art. 104 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego (dalej: "k.p.a."), po rozpatrzeniu wniosku [...] , prowadzącego działalność gospodarczą [...] , reprezentowanego przez radcę prawnego E R – odmówił zezwolenia na uprzywilejowanie w ruchu drogowym pojazdów samochodowych marki [...] nr rej. [...] i [...], nr rej. [...].

Uzasadniając decyzję, Minister wyjaśnił, że wnioskiem z dnia 21 marca 2018 r. [...] , prowadzący ww. działalność gospodarczą, zwrócił się o wydanie zezwolenia na uprzywilejowanie w ruchu drogowym ww. pojazdów samochodowych. W uzasadnieniu wniosku podano, że ww. pojazdy są wykorzystywane do realizacji umów zawartych z [...] " Sp. z o. o. z siedzibą w [...] w zakresie przewozu pacjentów w stanach zagrażających życiu i zdrowiu oraz do zabezpieczeń medycznych imprez masowych.

Pismem z dnia 28 marca 2018 r. organ poinformował wnioskodawcę, że zezwolenia na używanie pojazdów, jako uprzywilejowanych w ruchu drogowym są wydawane jedynie w przypadkach wykorzystywania tych pojazdów w akcjach związanych bezpośrednio z ratowaniem życia lub zdrowia ludzkiego. Jednocześnie poproszono o nadesłanie między innymi szczegółowego uzasadnienia, które wskazywałoby na konieczność uprzywilejowania w ruchu drogowym dwóch pojazdów; w szczególności o udzielenie informacji, w jaki sposób dotychczas realizowana była umowa o świadczenie usług z zakresu transportu sanitarnego zawarta z [...] Sp. z o. o., która obowiązuje od kwietnia 2014 r.

W odpowiedzi, skarżący poinformował, że dotychczas umowa na świadczenie usług transportu medycznego dla [...] realizowana była zgodnie "z Kodeksem Drogowym, co było dla nas niekomfortowe i przedłużało transport do szpitala".

Pismem z dnia 18 kwietnia 2018 r. organ poinformował wnioskodawcę, że ze zgromadzonego materiału dowodowego nie wynika konieczność uprzywilejowania w ruchu drogowym dwóch pojazdów. Stosownie do dyspozycji art. 79a § 1 i § 2 k.p.a. organ poinformował stronę, że zebrane w sprawie dowody oraz materiały wskazują na brak spełnienia lub wykazania przez stronę przesłanek przemawiających za uprzywilejowaniem w ruchu drogowym kolejnego pojazdu.

Pismem z dnia 7 maja 2018 r. strona ponownie wyjaśniła, że zawarcie umowy o świadczenie usług z zakresu transportu sanitarnego z dnia 12 kwietnia 2014 r. świadczy o tym, że pojazdy są wykorzystywane do ratowania zdrowia i życia ludzkiego. Podkreślone zostało, że wnioskodawca świadczy usługi na rzecz [...] Sp. z o. o. od 2014 r., jednak powodem wystąpienia z wnioskiem o wydanie zezwolenia na uprzywilejowanie w ruchu drogowym w 2018 r. jest rozszerzenie przedmiotu umowy o transport krwi, jak również "z pogorszenia sytuacji drogowej w [...] ". Do pisma dołączone zostały między innymi karty zleceń transportu medycznego zrealizowane przez wnioskodawcę.

W dniu 16 maja 2018 r. organ zwrócił się do [...] Sp. z o. o. z siedzibą w [...] o udzielenie informacji, w jaki sposób realizowane były transporty pacjentów w stanach zagrożenia życia lub zdrowia oraz transporty krwi w ramach realizacji umowy zawartej z wnioskodawcą w 2014 r. Pismem z dnia 4 czerwca 2018 r. [...] Sp. z o. o. poinformowała, że popiera przedmiotowy wniosek o uprzywilejowanie w ruchu drogowym pojazdów. Jednocześnie Spółka podała, że posiada również umowę o świadczenie usług transportu medycznego z Wojewódzką Stacją Pogotowia Ratunkowego w [...].

Minister wyjaśnił też, że u.p.r.d. reguluje zasady ruchu na drogach publicznych oraz w strefach zamieszkania, warunki dopuszczenia pojazdów do tego ruchu, wymagania w stosunku do osób kierujących pojazdami i innych uczestników ruchu oraz zasady kontroli ruchu drogowego. Art. 53 ust. 1 tej ustawy stanowi o wyjątkach od ogólnych zasad poruszania się po drogach. Zgodnie z art. 53 ust. 1 pkt. 12 ww. ustawy zezwolenie ministra właściwego do spraw wewnętrznych może zostać udzielone jedynie jednostkom, których pojazdy proponowane do uprzywilejowania w ruchu drogowym, są używane w związku z ratowaniem życia lub zdrowia ludzkiego. Zgodnie z dotychczasową linią orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego i Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie dotyczy to stałego i bezpośredniego wykorzystywania pojazdów, nie zaś w hipotetycznych sytuacjach, które mogą wystąpić w nieokreślonej przyszłości.

Pojazdy wykorzystywane do celów ratowania życia lub zdrowia ludzkiego powinny być pojazdami, które zarówno pod względem wyposażenia, jak również stanu tego wyposażenia oraz ogólnego stanu technicznego, niebudzącymi wątpliwości. W odniesieniu do zaproponowanych do uprzywilejowania pojazdów można mieć wątpliwości, co do właściwego ich stanu, tak technicznego jak i stanu wyposażenia. [...] został wyprodukowany szesnaście lat temu i w tym czasie był eksploatowany, jako pojazd sanitarny. Zatem z dużym prawdopodobieństwem można było stwierdzić, że jego wyposażenie stanowi przestarzały i wyeksploatowany sprzęt (wnioskodawca nie przedstawił żadnego dowodu na tę okoliczność, poza zaświadczeniem producenta, że pojazd został wyprodukowany w 2002 r., jako ambulans specjalistyczny). Z uwagi na bezpieczeństwo i dobro pacjentów, którzy byliby przewożeni tym pojazdem, należy mieć także na względzie fakt, że przewóz pojazdem uprzywilejowanym odbywa się z pominięciem reguł obowiązujących w ruchu lądowym, w tym również prędkości, co jednak wymaga wyjątkowej sprawności technicznej, co w przypadku tego pojazdu może budzić wątpliwości, pomimo aktualnych badań technicznych. Odnośnie [...] organ wskazał, że wnioskodawca nie przedłożył dokumentu potwierdzającego spełnienie przez ten pojazd cech technicznych i jakościowych określonych w Polskich Normach - przenoszących europejskie normy zharmonizowane, a odnoszących się do specjalistycznych środków transportu. Tym samym nie potwierdził, podanej we wniosku informacji, że oba pojazdy proponowane do uprzywilejowania w ruchu drogowym to ambulanse typu "S" i "P".

Pojazdy proponowane do uprzywilejowania w ruchu drogowym, jak wynika z przedstawionego materiału dowodowego, przeznaczone są do realizacji umowy zawartej z [...]Sp. z o. o. z siedzibą w [...] , w zakresie świadczenia usług transportu sanitarnego oraz do zabezpieczeń medycznych imprez masowych.

Usługi transportu sanitarnego na rzecz [...] Sp. o. o. wnioskodawca świadczy od 2014 r., natomiast wniosek o wydanie zezwolenia na uprzywilejowanie w ruchu drogowym pojazdów przeznaczonych do realizacji cytowanej wyżej umowy wpłynął w dniu 23 marca 2018 r. Uznać zatem należało, że usługi te nic wymagały dotychczas korzystania z pojazdów uprzywilejowanych w ruchu drogowym. Argument przedstawiony w piśmie z dnia 7 maja 2018 r., że dopiero rozszerzenie cytowanej umowy o usługi transportu krwi, skłoniło wnioskodawcę do wystąpienia z wnioskiem o wydanie zezwolenia na uprzywilejowanie w ruchu drogowym pojazdów, był mało przekonujący. Aneks do umowy z dnia 12 kwietnia 2014 r. o świadczenie usług z zakresu transportu sanitarnego rozszerzający zakres przedmiotowej umowy o usługi transportu krwi został zawarty w dniu 25 kwietnia 2018 r., a więc po dacie złożenia wniosku o wydanie zezwolenia na uprzywilejowanie w ruchu drogowym pojazdów (data wpływu wniosku 23 marca 2018 r.) oraz po pismach organu informujących wnioskodawcę o braku przesłanek przemawiających za uprzywilejowaniem w ruchu drogowym pojazdów.

W 2018 r. na rzecz [...] Sp. z o. został zrealizowany jeden transport sanitarny. Pozostałych kilka transportów, jak wynika z przedstawionych kart zleceń, zrealizowano w latach wcześniejszych - głównie 2011 r. Stanowiska wnioskodawcy nie potwierdzało także pismo z [...] Sp. z o. o. z dnia 4 czerwca 2018 r., w którym wskazano, że "(...) nasza lecznica posiada również umowę o świadczenie usług transportu medycznego z Wojewódzką Stacją Pogotowia ratunkowego w [...] . W swojej praktyce, w sytuacjach nagłych, staraliśmy się korzystać z usług Wojewódzkiej Stacji. Jednakże względy bezpieczeństwa skłaniają do zagwarantowania sobie przynajmniej dwóch usługodawców świadczących w pełnym zakresie tego rodzaju na naszą rzecz."

Zdaniem Ministra, wnioskodawca stanowi swego rodzaju zabezpieczenie w zakresie transportu medycznego dla tego podmiotu leczniczego, zaś brak informacji w zakresie sposobu realizacji umowy, tak w zakresie transportu pacjentów, jak i krwi, świadczą o znikomej lub żadnej ilości tych usług. Zgromadzony materiał dowodowy w przedmiotowej sprawie nie potwierdza wykonywania usług transportu pacjentów w stanach zagrożenia życia lub zdrowia ludzkiego w sposób stały i bezpośredni.

Wobec powyższego, przywołany w piśmie pełnomocnika wnioskodawcy z dnia 7 maja 2018 r., aneks do umowy w zakresie transportu krwi nie został poparty żadnym dowodem, że takie transporty wnioskodawca w rzeczywistości realizuje.

Dyspozycja art. 53 ust 1 pkt. 12 u.p.r.d., stwarzająca możliwość uprzywilejowania w ruchu drogowym pojazdów należących do innych, aniżeli wymienione w katalogu podmiotów wskazanych w art.53 ust. 1 pkt. 1-11 cyt. ustawy, wskazuje na "używanie" pojazdów, a więc wymaga zachowania pewnej systematyczności w istnieniu okoliczności skutkujących koniecznością podejmowania działań (ratujących życie lub zdrowie ludzkie), których efektywność realizacji uwarunkowana jest użyciem sygnałów uprzywilejowania w ruchu drogowym, co oznacza, że wymaga odzwierciedlenia w realnie podejmowanych na co dzień działaniach, a nie wyłącznie zaistnienia, w bliżej niesprecyzowanych okolicznościach, potencjalnie możliwej potrzeby. Pozostawanie pojazdu w gotowości, na wypadek konieczności jego użycia, nie może być podstawą do uprzywilejowania w ruchu drogowym pojazdu. Jedyną przesłanką do uprzywilejowania w ruchu drogowym pojazdu jest jego rzeczywisty udział w akcjach związanych z bezpośrednim ratowaniem życia lub zdrowia ludzkiego.

Odnosząc się natomiast do zabezpieczeń medycznych imprez masowych, organ stwierdził, że nie można założyć a priori, że wnioskodawca będzie podejmował działania związane z ratowaniem życia lub zdrowia ludzkiego tylko dlatego, że podczas imprez masowych może zdarzyć się wypadek wymagający użycia pojazdu w celu ratowania życia lub zdrowia ludzkiego (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 lutego 1999 r., sygn. akt I1SA 1750/98).

Odwołanie się do zapisów rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 6 lutego 2012 r. w sprawie minimalnych wymagań dotyczących zabezpieczenia pod względem medycznym imprezy masowej (Dz. U. z 2012 r., poz. 181), nie można uznać za wystarczający argument na poparcie zasadności uprzywilejowania w ruchu drogowym pojazdów. Ustawodawca nie uznał, że do zapewnienia usług zabezpieczenia medycznego imprez masowych konieczne jest posiadanie pojazdów uprzywilejowanych.

Minister uznał więc, że wnioskodawca nie dowiódł, że proponowane do uprzywilejowania w ruchu drogowym pojazdy używane są w związku z bezpośrednim ratowaniem życia lub zdrowia ludzkiego. Na podstawie materiału dowodowego stwierdzić należy, że nie zachodzi okoliczność, która dawałaby podstawę do wydania zezwolenia na korzystanie przez wnioskodawcę z pojazdów uprzywilejowanych w ruchu drogowym.

Organ powołał się także na to, że ograniczenie liczby pojazdów korzystających z uprzywilejowania w ruchu drogowym, ma wpływ na bezpieczeństwo pozostałych uczestników tego ruchu. Poruszanie się bowiem pojazdu uprzywilejowanego w warunkach natężającego się stale ruchu drogowego powoduje dodatkową dezorganizację i zagrożenie bezpieczeństwa innych, uczestników ruchu.

Z tą decyzją nie zgodził się skarżący, reprezentowany przez r. pr. E R, który pismem datowanym na 9 sierpnia 2018 r. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, zaskarżają ja w całości.

Zaskarżonej decyzji pełnomocnik skarżącego zarzucił naruszenie art. 53 ust. 1 pkt. 12 u.p.r.d. poprzez jego wadliwą interpretację mającą wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, prowadzącą do odmowy zezwolenia na uprzywilejowanie w ruchu drogowym pojazdów samochodowych wskazanych we wniosku i naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 7 k.p.a., art. 77 § 1 k.p.a. oraz 80 k.p.a. poprzez rozstrzygniecie sprawy bez dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i uwzględnienia całości materiału dowodowego.

Pełnomocnik skarżącego wniósł o uchylenie skargi i zasądzenie kosztów postępowania. Ponadto, wniósł "o przeprowadzenie dowodów uzupełniających z dokumentów załączonych do niniejszej skargi na okoliczności wskazane w jej uzasadnieniu".

Uzasadniając skargę, pełnomocnik skarżącego wyjaśnił, że organ w sposób całkowicie dowolny i nieuprawniony przyjął, że wyposażenie pojazdu marki [...] stanowi "przestarzały i wyeksploatowany sprzęt". Taki wniosek w żaden sposób nie wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Co więcej, stan techniczny pojazdu jest bardzo dobry, ponieważ pojazd z uwagi na znajdowanie się w ciągłej eksploatacji jest na bieżąco serwisowany. Skarżący wykonuje wszelkie niezbędne naprawy i wymiany - co jest oczywiste, jeśli weźmie się pod uwagę, że skarżący zawodowo trudni się transportem medycznym i nie może pozwolić sobie, aby pojazd wykorzystywany przez niego do ratowania życia i zdrowia ludzkiego był w najmniejszym nawet stopniu niesprawny. Również umowa zawarta z [...] obliguje skarżącego do wyposażenia pojazdów w odpowiedni sprzęt niezbędny do świadczenia usług transportu sanitarnego.

Ponadto skarżący w toku postępowania przed organem przedłożył oświadczenie System [...] z dnia 26 kwietnia 2018 r. potwierdzające przystosowanie pojazdu [...] do wykorzystania jako ambulans zgodnie z normą EN 1789 (typ C).

Celem potwierdzenia właściwego stanu technicznego zarówno samego pojazdu, jak i sprzętu, w który tenże pojazd jest wyposażony, skarżący załączył do skargi fakturę VAT nr [...] z dnia [...] czerwca 2018 r., dokumentującą dokonanie szeregu napraw w samochodzie [...] (wymiana resorów, wymiana układu wydechowego, wymiana komputera, naprawa komputera, naprawa skrzyni biegów) za łączną kwotę 9 840 zł, fakturę VAT nr [...] z dnia [...] kwietnia 2018 r. dokumentującą zakup części samochodowych (tłumik, rura wydechowa, obejma tłumika, linka hamulca ręcznego) i dokonanie naprawy układu wydechowego za łączną kwotę 480, 20 zł oraz karty techniczne oraz świadectwo przeglądu dokumentującej przeglądy okresowe aparatury medycznej - pompy infuzyjnej [...] , respiratora [...] , ssaka [...] , defibrylatora [...].

Pełnomocnik skarżącego stwierdził też, że [...] to pojazd przeznaczony wyłącznie transportu krwi. Jest wyposażony w regularnie serwisowany defibrylator [...] , a ponadto w lipcu 2018 r. przeszedł badanie techniczne w Stacji Kontroli Pojazdów [...] jako pojazd, który ma być używany jako uprzywilejowany. Co więcej, przeznaczenie pojazdu zostało zmienione na samochód specjalistyczny-sanitarny, co potwierdza oświadczenie [...] sp. z o.o. (autoryzowanego dealera marki [...]) z dnia 9 lipca 2009 r. przedstawione przez skarżącego w toku postępowania administracyjnego. Pojazd jest zarejestrowany jako "samochód specjalny" i wyposażony w jedno dodatkowe miejsce leżące.

Zgodnie z art. 53 ust. 1 pkt. 12 u.p.r.d., pojazdem uprzywilejowanym w ruchu drogowym może być pojazd samochodowy używany w związku z ratowaniem życia lub zdrowia ludzkiego - na podstawie zezwolenia ministra właściwego do spraw wewnętrznych. Skarżący zdaje sobie sprawę, że każde zwiększenie liczby pojazdów uprzywilejowanych w ruchu istotnie wpływa na zagrożenie bezpieczeństwa tegoż ruchu, a wydawanie zezwoleń w trybie art. 53 ust. 1 pkt. 12 u.p.r.d. winno mieć miejsce wyłącznie w sytuacjach uzasadnionych, jednak podkreśla, że w okolicznościach niniejszej sprawy zachodziły przesłanki do wydania decyzji pozytywnej, uwzględniającej żądanie Skarżącego, czego jednak Organ nie uczynił.

W ocenie pełnomocnika skarżącego, przedstawił on dowody na okoliczność, że pojazdy wskazane we wniosku są stale i bezpośrednio wykorzystywane w akcjach związanych z ratowaniem zdrowia lub życia ludzkiego. Świadczy m.in. umowa o świadczenie usług z zakresu transportu sanitarnego z dnia 12 kwietnia 2014 r. zawarta z [...] . Przedmiotem umowy jest transport pacjentów w stanie zagrożenia życia i zdrowia. Zgodnie z § 1 ust. 2 umowy skarżący zobowiązany jest do oddania na każde telefoniczne żądanie w ciągu całej doby przez wszystkie dni tygodnia odpowiedniej karetki do przewozu pacjentów. Jest też zobowiązany do realizacji przedmiotu umowy specjalistycznymi pojazdami samochodowymi (karetka typu "S" i "P").

Skarżący złożył również do akt postępowania administracyjnego karty transportów medycznych. Potwierdzeniem, że transporty te nie są hipotetycznych założeniem, lecz były faktycznie realizowane przez skarżącego, są potwierdzenia przyjęcia na oddział ratunkowy, którymi opatrzona jest każda karta. Stany, w których znajdowali się transportowani pacjenci, niewątpliwie zagrażały ich życiu i zdrowiu. Z kolei ilość transportów świadczy o tym, że są one wykonywane stale, a nie incydentalnie.

Skarżący przedłożył także wydruk wiadomości e-mail z dnia 25 kwietnia 2018 r. od pracownika Sądu Rejonowego [...] na potwierdzenie zlecenia przez tenże sąd wykonania transportu medycznego - karetką sanitarną - oskarżonego z Aresztu Śledczego w [...] do Aresztu Śledczego w [...] . Transport odbył się przy obecności funkcjonariusza Policji w karetce oraz w asyście radiowozu policyjnego jadącego za karetką.

Skarżący świadczy usługi na rzecz [...] sp. z o.o. od pewnego czasu, jednak dopiero stosunkowo niedawno zdecydował się na wystąpienie o udzielenie zezwolenia na wykorzystanie sygnałów optyczno-dźwiękowych - wynika to z roszczenia przedmiotu umowy o transport krwi, jak również ze znacznego pogorszenia się sytuacji drogowej w [...] . Ponadto, w dniu 25 kwietnia 2018 r. zawarty został aneks do umowy, na podstawie którego skarżący zobowiązał się dodatkowo do przewozu krwi z Regionalnego Centrum Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa w [...] na każde nagłe wezwanie.

[...] korzysta z usług skarżącego w zakresie transportu krwi w przypadku komplikacji pozabiegowych, jak również w przypadku pogorszenia się stanu pacjentów innych oddziałów, celem kontynuowania leczenia w ośrodku o wyższej referencyjności lub zaopatrzenia lecznicy w preparaty krwi. Powyższe zdarzenia, w ramach których niezbędny jest szybki transport krwi, nie są odosobnionymi przypadkami i wpisane są w ryzyko zabiegowe oraz ryzyko związane z procesem leczenia pacjentów, których stan może w każdej chwili ulec nagłemu, znacznemu pogorszeniu.

Pełnomocnik skarżącego załączył też dwa zlecenia (z dnia 8 maja 2018 r. oraz 25 maja 2018 r.) zrealizowane na rzecz [...] , a polegające na odbiorze i transporcie krwi do przetoczenia z RCKiK w [...] . Krew ta była potrzebna dla pacjentów onkologicznych (przy niskim poziomie hemoglobiny pacjent, który nie otrzyma krwi na czas, może się udusić), jak również do operacji, gdzie jej ubytek, ewentualny krwotok, może doprowadzić do wstrząsu hipowolemicznego, a w konsekwencji do śmierci.

Jak stwierdził pełnomocnik, w orzecznictwie sądowoadministracyjnym podkreśla się, że transport krwi wiąże się z ratowaniem życia lub zdrowia ludzkiego, o którym mowa w art. 53 ust. 1 pkt. 12 u.p.r.d.

Pojazdy samochodowe, które służą do transportu krwi i jej składników, odpowiadają kryterium używania w związku z ratowaniem życia lub zdrowia ludzkiego, o którym mowa w art. 53 ust. 1 pkt. 12 u.p.r.d., nawet gdy nie za każdym razem wykonują transport na hasło "ratunek". Liczy się bowiem, że w każdym czasie - stosownie do potrzeb - mogą do takiego transportu służyć. W świetle art. 7 k.p.a. organ obowiązany jest rozważyć, czy słuszny interes strony i względy społeczne przemawiają za uwzględnieniem jej żądania, bacząc przy tym na to, że interes społeczny (publiczny) z samego założenia nie może być traktowany jako przeciwieństwo interesu indywidualnego, a zadaniem organu podejmującego decyzje w sferze uznania administracyjnego jest harmonizowanie, czy też godzenie tych interesów. Indywidualny interes skarżącego prowadzącego działalność w zakresie krwiodawstwa i krwiolecznictwa, w tym zaopatrującego zakłady opieki zdrowotnej w krew i jej składniki i wykorzystującego do tej działalności pojazdy samochodowe korzystające z uprzywilejowania w ruchu drogowym, nie może być przeciwstawiony interesowi społecznemu wyrażającemu się w bezpieczeństwie ruchu drogowego, skoro ta działalność również jest wykonywana w interesie społecznym. Dostarczanie krwi jest tak samo ważne, jak działanie na rzecz bezpieczeństwa w ruchu drogowym, gdyż w obu tych aspektach działalności chodzi w ostatecznym rachunku o zdrowie i życie ludzkie. W tym zakresie pełnomocnik przywołał wyrok WSA w Warszawie z 26 marca 2008 r., sygn. akt VI SA/Wa 85/08.

Skarżący stara się ponadto pozyskać zlecenia zabezpieczania imprez masowych, co podkreślał w toku postępowania administracyjnego. Organizatorzy imprez masowych wymagają od zleceniobiorców wpisu do Rejestru Podmiotów Leczniczych, polisy ubezpieczeniowej oraz zezwolenia na użycie sygnałów optyczno-dźwiękowych (potwierdza to zapytanie ofertowe wystosowane przez [...] Stowarzyszenie Sportowe, które stanowiło załącznik do wniosku z dnia 21 marca 2018 r.).

Zabezpieczając imprezy masowe skarżący musi spełnić wymogi niezbędne dla zapewnienia bezpieczeństwa życiu i zdrowiu uczestników imprezy. W szczególności dotyczy to maratonów, podczas których często dochodzi do zawałów serca, omdleń czy utraty przytomności. W takich sytuacjach po podjęciu czynności ratunkowych należy jak najszybciej dowieść pacjenta do szpitala. Dotyczy to również imprez sportowych obejmujących sztuki walki, takich jak zawody KSW, MMA, jujitsu brazylijskiego, taekwondo etc. Na tego typu imprezach dochodzi często do ciężkich urazów, nokautów, złamań, podduszeń itp. Specyfiką takich imprez jest wysokie prawdopodobieństwo wystąpienia nieszczęśliwego wypadku, a możliwość szybkiego przetransportowania poszkodowanego przy użyciu pojazdu uprzywilejowanego jest w takiej sytuacji nieocenione.

Pełnomocnik załączył też do skargi zlecenie Burmistrza Gminy [...] nr [...]z dnia [...] lipca 2018 r. na zapewnienie punktu medycznego podczas wizyty Prezesa Rady Ministrów, stwierdzając, że załączone do skargi dowody w postaci dokumentów mają istotne znaczenie dla sprawy i są niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości, przy czym ich przeprowadzenie nie spowoduje nadmiernego przedłużenia postępowania. Część dokumentów nie mogła zostać przedłożona w postępowaniu przed organem, bowiem powstała już po terminie wyznaczonym przez organ na zajęcie stanowiska przez wnioskodawcę lub już po wydaniu decyzji.

W obszernej odpowiedzi na skargę Minister podtrzymał swoje stanowisko i wnosił o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t. jedn. Dz.U. z 2018 r., poz. 2107) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, a kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Oznacza to, że sądy administracyjne nie orzekają merytorycznie, tj. nie wydają orzeczeń, co do istoty sprawy, lecz badają zgodność zaskarżonego aktu administracyjnego z obowiązującymi przepisami prawa, określającymi prawa i obowiązki stron oraz przepisami procedury administracyjnej, normującymi zasady postępowania przed organami administracji publicznej. Z brzmienia zaś art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. jedn. Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.), zwanej dalej "p.p.s.a." wynika, że w wypadku, gdy sąd stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, bądź naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, bądź inne naruszenie przepisów postępowania, jeśli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy, wówczas - w zależności od rodzaju naruszenia – uchyla decyzję lub postanowienie w całości lub w części, albo stwierdza ich nieważność bądź niezgodność z prawem. Nie ulega więc wątpliwości, że zaskarżona decyzja lub postanowienie mogą ulec uchyleniu tylko wtedy, gdy organom administracji publicznej można postawić uzasadniony zarzut naruszenia prawa, czy to materialnego, czy to procesowego, jeżeli naruszenie to miało, bądź mogło mieć wpływ na wynik sprawy.

Biorąc pod uwagę powyższe, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że kontrolowana decyzja nie naruszała prawa, zaś skarga była niezasadna.

1. Na wstępie należy wyjaśnić, że tut. Sąd w pełni podzielił stanowisko organu, że z akt sprawy nie wynikają przesłanki, określone w art. 53 ust. 1 pkt. 12 u.p.r.d., a mianowicie tego, że oba samochody [...] – o których uprzywilejowanie w ruchu drogowym wnosił – były w dacie składania wniosku używane (a nie że mogą być używane) w związku z ratowaniem życia lub zdrowia ludzkiego. Skarżący także okoliczności tej nie wykazał. Ze zgromadzonych przez organ dowodów – przede wszystkim w postaci umowy pomiędzy skarżącym, a [...] i aneksu do tej umowy, jak również wyjaśnienia Lecznicy z dnia 4 czerwca 2018 r. - takie przesłanki również nie wynikają, o czym mowa w dalszej części uzasadnienia wyroku.

Tylko zaś w wypadku zaistnienia ww. przesłanek mogło być udzielone oczekiwane przez skarżącego zezwolenie ministra właściwego do spraw wewnętrznych. Jak bowiem słusznie podkreślił Minister, art. 53 ust. 1 tej ustawy stanowi o wyjątkach od ogólnych zasad poruszania się po drogach.

Owa konieczność stwierdzenia przez organ, że pojazd jest używany w związku z ratowaniem życia lub zdrowia ludzkiego musi wynikać z udowodnionego stanu faktycznego.

2. Co do zasady, zgodnie z art. 77 § 1 k.p.a., obowiązek zgromadzenia dowodów spoczywa na organie. Jeżeli ustalenie tego stanu faktycznego może nastąpić na podstawie dowodów, które – z uwagi na przedmiot sprawy - mogą znajdować się w posiadaniu strony wnoszącej podanie, to organ może wskazać jej na konieczność złożenia takich dowodów w celu wykazania przesłanek od niej zależnych i niezbędnych do pozytywnego rozpatrzenia sprawy (art. 79a § 1 k.p.a.). Minister, oceniając niewystarczające wykazanie przez skarżącego przesłanek z art. 53 ust. 1 pkt. 12 u.p.r.d. w taki właśnie sposób postąpił.

Jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy (art. 75 § 1 k.p.a.). Dlatego tez organ, prawidłowo, wobec lakonicznego uzasadnienia wniosku skarżącego, pismami z 28 marca i 18 kwietnia 2018 r. wyjaśnił skarżącemu, jakie przesłanki są niezbędne do wykazania dopuszczalności uprzywilejowania pojazdu w ruchu drogowym i wskazał na to, że z wniosku skarżącego przesłanki takie nie wynikają. Organ zwrócił się do skarżącego w trybie art. 79a § 1 k.p.a. o udzielenie niezbędnych informacji – ale skarżący pismem z 6 kwietnia 2018 r. poinformował organ wyłącznie o tym, że wniosek o uprzywilejowanie 2 pojazdów uzasadniony jest koniecznością zapewnienia możliwości wykonania umowy z ww. Lecznicą na wypadek, gdyby jeden z pojazdów uległ uszkodzeniu lub był serwisowany. W piśmie tym skarżący powołał się na "niekomfortową" sytuację przymusu podporządkowania się przepisom o ruchu drogowym, co przedłużało dotarcie do szpitala. Wskazał też, że zabezpieczenie imprez masowych "podwyższonego ryzyka", jakim są imprezy sztuk walki, koncerty itp., wymaga uprzywilejowania w ruchu drogowym. Nie są to jednak wskazane wyżej przesłanki do uprzywilejowania pojazdu.

Z kolei, w piśmie pełnomocnika skarżącego z dnia 7 maja 2018 r. wskazano na przystosowanie obu pojazdów do specjalistycznego transportu sanitarnego i podkreślono, że oba pojazdy są stale i bezpośrednio wykorzystywane do ratowania życia i zdrowia ludzkiego. Pełnomocnik wywiódł taki wniosek z umowy z [...] z 12 kwietnia 2014 r., jak również kart przewozu pacjentów na oddział ratunkowy, załączonych do ww. pisma. Z aneksu z dnia 25 kwietnia 2018 r. do ww. umowy, pełnomocnik wnioskodawcy wywodził też, że jego mocodawca zobowiązał się do transportu krwi "na każde nagłe wezwanie". Uzasadnieniem wniosku o uprzywilejowanie pojazdu miał być też – zdaniem profesjonalnego pełnomocnika – fakt towarzyszenia karetki transportowi osadzonego do Sądu Rejonowego w [...] oraz starania jego mandanta w pozyskaniu zleceń na zabezpieczenie imprez masowych.

W świetle powyższych wyjaśnień strony, treści wniosku oraz znajdujących się w aktach sprawy na dzień orzekania przez Ministra dowodów, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdza, że skarżący rzeczywiście nie wykazał w sposób dostateczny przesłanek do uprzywilejowania obu pojazdów w ruchu drogowym przez Ministra. Takie przekonanie umacnia dodatkowo treść pisemnego oświadczenia [...] z 4 czerwca 2018 r., uzyskanego przez Ministra, z którego wprost wynika, że Lecznica ta wyraźnie stwierdziła, że "w swojej praktyce, w wypadkach nagłych, staraliśmy się korzystać z usług Wojewódzkiej Stacji" Pogotowia Ratunkowego w [...] . Lecznica oświadczyła też, że usługi skarżącego mają zagwarantować jej "względy bezpieczeństwa" i dlatego popierają wniosek skarżącego. Podkreślić należy, że [...] nie potwierdziła faktu stałego używania pojazdów przez skarżącego w celu ratowania zdrowia i życia, choć tego właśnie dotyczyło skierowane do niej pytanie Ministra.

3. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyjaśnia też, że przesłanką do zastosowania odstępstwa od reguł poruszania się po drogach publicznych, wynikających z ustawy Prawo o ruchu drogowym, nie jest fakt zobowiązania się w rozumieniu cywilistycznym przez jakikolwiek podmiot do świadczenia przewozów sanitarnych, nawet ratujących życie lub zdrowie. Przesłanką ustawową z art. 53 ust. 1 pkt. 12 u.p.r.d. jest bowiem rzeczywiste (a nie hipotetyczne) i stałe używanie pojazdu (pojazdów) w związku z ratowaniem życia lub zdrowia ludzkiego.

Zasadniczą różnicą pomiędzy zobowiązaniem umownym o charakterze cywilnoprawnym, a rzeczywistym używaniem pojazdów w ww. celu jest to, że w tym pierwszym wypadku mamy do czynienia ze zdarzeniem przyszłym, a w drugim wypadku ze zdarzeniami, które już wystąpiły. Ustawodawca nie przewidział dopuszczalności uprzywilejowania w ruchu drogowym innych, niż wymienione w art. 53 ust. 1 pkt. 1 – 11 u.p.r.d. pojazdów, w związku z tym, że mogą one być używane dla ratowania życia lub zdrowia ludzi, ale właśnie, że są używane.

Odmiennie, niż w wypadku pojazdów jednostek ochrony przeciwpożarowej; zespołu ratownictwa medycznego; Policji; jednostki ratownictwa chemicznego; Straży Granicznej; Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego; Agencji Wywiadu; Centralnego Biura Antykorupcyjnego; Służby Kontrwywiadu Wojskowego; Służby Wywiadu Wojskowego; Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej; Służby Więziennej; Służby Ochrony Państwa; straży gminnych (miejskich); podmiotów uprawnionych do wykonywania zadań z zakresu ratownictwa górskiego; Służby Parku Narodowego; podmiotów uprawnionych do wykonywania zadań z zakresu ratownictwa wodnego; Krajowej Administracji Skarbowej wykorzystywany przez Służbę Celno-Skarbową; Inspekcji Transportu Drogowego – co do których ustawodawca przyjął, że mogą być uprzywilejowane wyłącznie dlatego, że należą do ww. jednostek – pojazdy inne muszą spełniać warunek ustawowy. Tym warunkiem jest właśnie używanie pojazdu w związku z ratowaniem życia lub zdrowia ludzkiego.

Art. 53 ust. 1 pkt. 12 u.p.r.d. ma charakter przepis iuris stricti. Przepis ten przewiduje jasny i niezbędny warunek udzielenia przedmiotowej zgody przez Ministra - wykazanie, że pojazd "jest używany w związku z ratowaniem życia i zdrowia ludzkiego". Z przedstawionego kontekstu językowego i pozajęzykowego wynika, że w przypadku pojazdów służb medycznych lub sanitarnych uprzywilejowanie jest dopuszczalne niezależnie, a więc dodatkowo, pomocniczo w stosunku do jednostek ratownictwa medycznego, działającego na podstawie odrębnych przepisów. To dlatego właśnie zgoda na uprzywilejowanie pojazdu w ruchu drogowym niepodlegających przepisom o ratownictwie medycznym i niepodlegającym pozostałym przepisom art. 53 ust. 1 ustawy, nie jest automatyczna, lecz zależy od konkretnej, szczegółowo uzależnionej kontekstowo decyzji ministra. Minister nie dysponuje tu swobodą rozstrzygania, komu udzielić mawianego przywileju, a komu nie, lecz musi stwierdzić, że pojazd jest używany w związku z ratowaniem życia lub zdrowia ludzkiego. Brzmienie powoływanego przepisu wyraźnie wskazuje, że przesłanką udzielenia zgody jest faktyczne, aktualne, a nie potencjalne używanie pojazdu we wskazanym celu (podobnie WSA w Warszawie w wyroku z 31 sierpnia 2017 r., sygn. akt VII SA/Wa 2457/16).

Z dokumentów przedłożonych przez skarżącego do dnia wydania zaskarżonej decyzji (a więc w zakresie wykazania przesłanek do ewentualnego uprzywilejowania pojazdów w ruchu drogowym) nie wynika natomiast fakt rzeczywistego używania przedmiotowych pojazdów w celu ratowania i życia ludzi.

Z odpisu "Księgi rejestrowej" [...] s sp. z o.o., znajdującej się w aktach, wynika jedynie system organizacyjny tej spółki. Z załączonych do wniosku kopii umów, których strona był skarżący, wynika wyłącznie, że zobowiązał się on za wynagrodzeniem do:

1. świadczenia usług transportu medycznego specjalistycznymi pojazdami – karetka typu "S" w zakresie przewozu pacjentów w stanie zagrożenia życia i zdrowia i "P" – umowa z [...] z [...] kwietnia 2014 r.,

2. "zabezpieczenia" meczów koszykówki w sezonie 2017 – 2018 przez odwiezienie pacjenta w stanie zagrożenia życia do szpitala – umowa z Fundacja [...] z [...] września 2017 r.,

3. "zabezpieczenia medycznego" ambulansem "P" 2 meczów koszykówki (bez sprecyzowani przedmiotu umowy) – umowa z Organizacją Środowiskową [...] z [...] września 2017 r.,

4. "zabezpieczenia medycznego" w asyście ratownika medycznego meczów piłkarskich – umowa z [...] z [...] lutego 2017 r.,

Z załączonego do wniosku zapytania ofertowego XXIV Ogólnopolskiej Olimpiady Młodzieży w Sportach Halowych z 12 marca 2018 wynika zaś wyłącznie to, że organizator tej Olimpiady wskazał skarżącemu na możliwość i warunki potencjalnego zawarcia umowy.

Żaden z ww. dowodów nie dotyczy więc rzeczywistego i faktycznego używania pojazdów skarżącego dla ratowania i życia zdrowia ludzi; jedynie umowa 1 i 2 powyżej dotyczą takiej hipotetycznej i przyszłej możliwości.

Załączone do pisma r. pr. [...] z 7 maja 2018 r. kopie "kart transportu medycznego" udowadniają natomiast jedynie to, że na zlecenie różnych podmiotów skarżący przewiózł: w 2018 r. 2 pacjentów z obrzękiem płuc, w 2016 r. 1 pacjenta w stanie po użyciu środków odurzających i 1 wymiotującego pacjenta z bólem głowy, w 2012 r. 1 pacjenta z niedokrwiennym udarem mózgu, zaś w roku 2011 następujących pacjentów: 1 z nadciśnieniem i rakiem płuc, 1 z nieczytelnym opisem, 1 z miażdżycą i udarem wielonaczyniowym mózgu, 1 z przewlekłą obturacyjną chorobą płuc, 1 z zaostrzeniem POCHP (przewlekła obturacyjna choroba płuc), 1 z zawałem mózgu (adnotacja zespołu: stan pacjenta bez zastrzeżeń),1 ze zdrenowaną odmą samoistną, 1 ze stłuczeniem twarzy i mózgu, 1 z majaczeniem i z częstymi wymiotami.

W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie nie jest potrzebna wiedza specjalistyczna, aby stwierdzić że znaczna część ww. przewozów pacjentów nie była związana z bezpośrednim ratowaniem życia. Nawet fakt przywiezienia ich na oddział ratunkowy nie przesądzał jednoznacznie o stanie bezpośredniego zagrożenia życia, a jedynie o miejscu, do którego zostali przywiezieni przez zespół medyczny.

Ponadto, skoro w roku 2018 i 2016 skarżący wykonał tylko 2 przewozy, w roku 2012 1 przewóz, zaś w roku 2011 tylko 2, natomiast w latach 2013, 2014, 2015 nie wykazał, aby przy użyciu przedmiotowych pojazdów realizował jakiekolwiek przewozy w celu ratowania życia i zdrowia, to należy uznać, że – nawet, gdyby część ze zrealizowanych transportów medycznych uznać za dokonane w warunkach ratowania życia i zdrowia – usługi skarżącego były okazjonalne i sporadyczne i zostały wykonane pomimo braku uprzywilejowania pojazdu, a nie że proponowane pojazdy do uprzywilejowania w ruchu drogowym wykorzystywane są w dacie składania podania nieokazjonalnie w akcjach związanych z bezpośrednim ratowaniem życia lub zdrowia ludzkiego.

4. Tut. Sąd wyjaśnia ponadto, że nie noszą takich cech transporty pacjenta, transporty sanitarne wykonywane przez wnioskodawcę w ramach świadczeń z zakresu podstawowej opieki zdrowotnej, ani nawet transport krwi.

Nie jest bowiem działaniem w akcji ratowania życia i zdrowia przewożenie karetką krwi np. z punktu krwiodawstwa do banku krwiodawstwa, lecz może nim być, gdy na tę krew oczekuje pacjent na stole operacyjnym – tak np. Kotowski, Komentarz do art. 53 ustawy – Prawo o ruchu drogowym, stan prawny na 11 maja 2011 r. System Informacji Prawnej LEX), a tego skarżący w żaden sposób nie wykazał.

Odnośnie podnoszonego przez skarżącego argumentu, dotyczącego ratującego życie i zdrowie potencjalnego transportu krwi, to – oprócz powyższych uwag o tym, że przewozy muszą być rzeczywiste, a nie hipotetyczne – wskazać też należy, co następuje.

Choć nie miało to wpływu na treść decyzji, to Minister nie zwrócił uwagi w zaskarżonej decyzji na to, jaki jest rzeczywisty przedmiot działalności gospodarczej skarżącego. W szczególności, organ nie przywiązał należytej wagi do tego, że zgodnie z obowiązującym w dniu orzekania art. 16 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 6 marca 2018 r. o Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej i Punkcie Informacji dla Przedsiębiorcy (Dz. U. z 2018 r., poz. 647) obowiązuje domniemanie, że dane wpisane do CEIDG są prawdziwe, zaś zgodnie z art. 45 ust. 1 tej ustawy dane te są jawne.

Jak wynika z wypisu z CEIDG skarżącego, znajdującego się w aktach sprawy, prowadzi on działalność gospodarczą o klasyfikacjach PKD: 46.46.Z - Sprzedaż hurtowa wyrobów farmaceutycznych i medycznych; 47.74.Z - Sprzedaż detaliczna wyrobów medycznych, włączając ortopedyczne, prowadzona w wyspecjalizowanych sklepach; 85.59.B - Pozostałe pozaszkolne formy edukacji, gdzie indziej niesklasyfikowane; 86.21.Z - Praktyka lekarska ogólna; 86.22.Z - Praktyka lekarska specjalistyczna; 86.90.B - Działalność pogotowia ratunkowego.

Należy więc wyjaśnić, że "Działalność pogotowia ratunkowego" sklasyfikowana w sekcji Q - OPIEKA ZDROWOTNA I POMOC SPOŁECZNA działu 86 - OPIEKA ZDROWOTNA Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD) pod numerem PKD 86.90.B (patrz: pkt. 86.90.B "WYJAŚNIENIA PKD 2007" do rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD) z dnia 24 grudnia 2007 r. – Dz. U. Nr 251, poz. 1885 ze zm.) polega na działalności pogotowia ratunkowego wyłącznie w zakresie transportu chorych, włączając transport samolotowy. Podklasa ta nie obejmuje: transportu chorych, bez użycia sprzętu do ratowania życia ani udziału personelu medycznego, sklasyfikowanego w odpowiednich podklasach Sekcji H, działalności szpitalnego oddziału ratunkowego, sklasyfikowanej w 86.10.Z.

W ramach działalności pogotowia ratunkowego nie mieści się więc transport krwi, wyrobów krwiopochodnych i tkanek oraz materiałów biologicznych – bo nie jest to transport chorych. Skoro w ww. rozporządzeniu znajduje się wyjaśnienie, czym jest "działalność pogotowia ratunkowego" i nie nasuwa ono wątpliwości interpretacyjnych, to niedopuszczalne jest stosowanie wykładni rozszerzającej owo pojęcie. Skarżący natomiast uzasadniał swe żądanie w zakresie uprzywilejowania jednego z pojazdów cywilnoprawną umową o świadczenie usług transportu krwi.

Skoro, jak wynika z powyższego, wyraźnego wyjaśnienia, działalność pogotowia ratunkowego nie obejmuje działalności z zakresu transportu krwi i krwiopochodnych, tkanek i materiału biologicznego, to działalność taka powinna być ewentualnie zakwalifikowana do określonej pod pozycją PKD 86.90.E, to jest "Pozostałej działalności w zakresie opieki zdrowotnej, gdzie indziej niesklasyfikowanej". Jak wynika natomiast z ww. wypisu z CEIDG skarżącego na dzień 20 marca 2018 r. działalność gospodarcza skarżącego takiego zakresu nie przewidywała.

Fakt dokonania zmiany umowy zawartej przez skarżącego z [...] (wskazywany w piśmie pełnomocnika z 7 maja 2018 r.), zgodnie z którą zobowiązał się on również do transportu krwi na rzecz Lecznicy "w przypadku komplikacji pozabiegowych, jak również w przypadku pogorszenia się stanu pacjentów innych oddziałów (...) lub zaopatrzenia lecznicy w preparaty krwi" nie jest więc dowodem na okoliczność rzeczywistego wykonywania do dnia złożenia podania do Ministra przez skarżącego przewozu krwi w celu ratowania życia i zdrowia pacjentów, o jakim wspomina art. 53 ust. 1 pkt. 12 u.p.r.d., ani na okoliczność, że skarżący w ogóle taką działalność prowadzi.

5. Nie można też uznać, w ocenie tut. Sądu, że powołane przez skarżącego fakty w postaci transportu osadzonego do sądu karnego lub zabezpieczanie wizyty urzędnika państwowego w jakikolwiek sposób uzasadniają, wobec treści art. 53 ust. 1 pkt. 12 u.p.r.d., wniosek o uprzywilejowanie 2 pojazdów w ruchu drogowym.

6. Odnośnie argumentacji pełnomocnika skarżącego w zakresie "zabezpieczania imprez masowych", jako wskazującej na konieczność uzyskania przez pojazdy skarżącego uprzywilejowania w ruchu drogowym, stwierdzić należy, co następuje.

Zabezpieczanie posiadanymi pojazdami imprez masowych nie uzasadnia udzielenia zezwolenia na uprzywilejowanie pojazdów w ruchu drogowym, nie tylko dlatego, że w takim wypadku konieczność użycia pojazdów bezpośrednio do ratowania życia i zdrowia jest hipotetyczna i przyszła, a nie aktualna (a więc wobec niewykazania, by w czasie takiej imprezy pojazdy były używane do przypadków nagłych). Nie uzasadnia również dlatego, że zgodnie z art. 65a ust. 2 pkt 3 lit. d u.p.r.d. organizator imprezy masowej ma obowiązek zabezpieczyć od strony medycznej taką imprezę zespołami ratownictwa medycznego, o których mowa w ustawie z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz.U. Nr 191, poz. 1410 ze zm.).

Jak wynika z ww. przepisu, organizator imprezy jest zobowiązany zapewnić rodzaje, zakres i sposób zabezpieczenia ratowniczego imprezy, w uzgodnieniu z właściwym komendantem powiatowym Państwowej Straży Pożarnej oraz innymi służbami ratowniczymi, w tym z właściwym dysponentem jednostki w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym. Zgodnie zaś z art. 3 pkt. 1 ustawy z dnia 8 września 2006 r. o państwowym ratownictwie medycznym (Dz.U. z 2017 r. poz. 2195), dysponentem jednostki jest podmiot leczniczy w rozumieniu przepisów o działalności leczniczej, w którego skład wchodzi jednostka systemu, o której mowa w art. 32 ust. 1 ustawy, to znaczy szpitalne oddziały ratunkowe lub zespoły ratownictwa medycznego, w tym lotnicze zespoły ratownictwa, wchodzące w skład podmiotu leczniczego będącego samodzielnym publicznym zakładem opieki zdrowotnej albo jednostką budżetową, albo spółką kapitałową, w której co najmniej 51% udziałów albo akcji należy do Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego.

Skarżący – co wynika z wypisu z CEIDG - nie jest jednak jednostką systemu, o której mowa w ww. art. 32 ust. 1 ustawy o państwowym ratownictwie medycznym. Jest wprawdzie podmiotem leczniczym, zgodnie z art. ust. 1 pkt. 1 ustawy z dnia z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (t. jedn. Dz. U. z 2018 r., poz. 2190), ale nie jest ani samodzielnym publicznym zakładem opieki zdrowotnej, ani jednostką budżetową, ani spółką kapitałową.

Słusznie też zauważył organ, że aneks do umowy z dnia 12 kwietnia 2014 r. o świadczenie usług z zakresu transportu sanitarnego rozszerzający zakres przedmiotowej umowy o usługi transportu krwi został zawarty dopiero w dniu 25 kwietnia 2018 r., a więc już po dacie złożenia wniosku o wydanie zezwolenia na uprzywilejowanie w ruchu drogowym pojazdów – nie mógł być więc dowodem na okoliczności wskazywane we wniosku.

7. Stan techniczny pojazdów, o uprzywilejowanie których wnosił skarżący, nie jest samodzielną przesłanką zgody lub odmowy udzielenia zgody przez organ. Jak już była o tym mowa, przesłanki decyzji określone są enumeratywnie w art. 53 ust. 1 pkt. 12 u.p.r.d. Dlatego też czynione przez Ministra rozważania dotyczące braku pewności organu co do stanu technicznego obu pojazdów skarżącego i ich wieku nie mogły być wyłącznymi (samodzielnymi) przesłankami odmowy udzielenia zezwolenia, ale niewątpliwie powinny być brane pod uwagę przez organ przy rozważaniu kwestii bezpieczeństwa innych użytkowników ruchu drogowego. Ta bowiem kwestia (bezpieczeństwa) jest okolicznością bardzo istotną przy uznaniowym charakterze orzekania Ministra. Skoro wydanie ostatecznej decyzji, o czym była już mowa w niniejszym uzasadnieniu, wymaga kontekstowego rozważenia wszelkich okoliczności faktycznych, to ewentualne wątpliwości co do stanu technicznego tych pojazdów, które miałyby poruszać się po drogach w sposób uprzywilejowany, a więc bez obowiązku stosowania się do reguł obowiązujących innych kierujących pojazdami, mają – w ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie – poważne znaczenie.

Jak wynika z załączonych do skargi – a nieznanych organowi w dacie wydania decyzji – dokumentów, pojazd [...] przeszedł 21 czerwca 2018 r. (a więc na kilka dni przed wydaniem zaskarżonej decyzji) poważne naprawy. Naprawie i wymianie uległ komputer, skrzynia biegów wymagała naprawy, wymienione zostały resory i układ wydechowy. Podobnie, w wypadku drugiego pojazdu wymagał on naprawy układu wydechowego, wymiany rury wydechowej i naprawy hamulca ręcznego – co wykonane zostało 4 lipca 2018 r.

Twierdzenie więc skarżącego, że pojazdy te w dniu składania podania (21 marca 2018 r.) były w dobrym stanie technicznym jest przynajmniej nieuzasadnione.

Minister, zdaniem tut. Sądu, odpowiednio wyważył więc interes skarżącego i interes społeczny polegający na dążeniu do zapewnienia ochrony bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla wszystkich uczestników ruchu. Należy zauważyć, że orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego w zakresie spraw rozpatrywanych na podstawie art. 53 ust. 1 pkt. 12 Prawa o ruchu drogowym jest spójne i uznaje uzasadnioną odmowę uprzywilejowania w ruchu drogowym pojazdów za zgodną z prawem i intencją ustawodawcy zmierzającą do ścisłego zawężenia kategorii pojazdów uprzywilejowanych w ruchu drogowym z uwagi na zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Sens uprzywilejowania w ruchu niektórych pojazdów polega na ułatwieniu możliwie szybkiego dotarcia do określonego miejsca pojazdom bezpośrednio biorącym udział w akcjach ratowniczych, z ratowaniem życia lub mienia albo w celu zmniejszenia skutków katastrofy. Skuteczność tego rozwiązania jest zachowana dopóty, dopóki liczba pojazdów uprzywilejowanych jest ograniczona do niezbędnego minimum, a pojazdy już uprzywilejowane dają gwarancję bezpieczeństwa ich uprzywilejowanego użytkowania, w tym biorąc pod uwagę ich rok produkcji i stan techniczny. Im bowiem więcej jest takich pojazdów, tym mniejsze są faktyczne ułatwienia jazdy. To dlatego właśnie zgoda na uprzywilejowanie pojazdu w ruchu drogowym niepodlegających przepisom o ratownictwie medycznym i niepodlegającym pozostałym przepisom art. 53 ust. 1 u.p.r.d., nie jest automatyczna, lecz zależy od konkretnej, szczegółowo uzależnionej kontekstowo decyzji ministra.

Oznacza to, że w sprawie prawidłowo został zastosowany art. 53 ust. 1 pkt. 12 u.p.r.d.

8. Wbrew stanowisku pełnomocnika skarżącego, organ prawidłowo zastosował się do dyspozycji art. 7 k.p.a. i nie naruszył art. 77 § 1 i 80 k.p.a. Minister pozyskał dowód w postaci oświadczenia [...], jako głównego zleceniodawcy i zwracał się do skarżącego z informacją, że powinien uzasadnić swoje podanie, gdyż nie wynika z niego rzeczywista konieczność wydania decyzji pozytywnej. Strona miała więc możliwość – i była o tym przez Ministra informowana – przedstawić dowody na poparcie swego żądania. Mogła też poczynić stosowne wyjaśnienia w odniesieniu do zakresu prowadzonej działalności w kontekście informacji wynikających z wypisu z CEIDG. Nie uczyniła tego, więc własnym zaniechaniem doprowadziła do takiego stanu, że organ mógł orzekać tylko w oparciu o zgromadzone przez siebie i wskazane przez stronę w toku postępowania dowody. Oceniając zaś te istniejące w sprawie dowody Minister nie dokonał ich dowolnej oceny, ale wysnuł z nich prawidłowe wnioski, które wyjaśnił w uzasadnieniu negatywnej decyzji.

Sąd administracyjny – zgodnie z art. 133 § 1 w zw. z art. 106 § 1 p.p.s.a. – orzeka na podstawie akt sprawy i prowadzi postępowanie dowodowe tylko w wyjątkowych wypadkach. Dlatego też przedłożone przez skarżącą w załączeniu do skargi kopie dokumentów, jako niewyjaśniające w żadnej mierze tych wątpliwości, które mogłyby powstać w subsumpcji art. 53 ust. 1 pkt. 12 u.p.r.d. do stanu faktycznego sprawy, nie miały dla rozstrzygnięcia sprawy przez Sąd znaczenia. Dowody, które powstały przed wydaniem zaskarżonej decyzji mogły być ponadto przedłożone organowi w toku postępowania administracyjnego, a nie załączone dopiero do skargi. Te zaś dowody, które powstały w dacie lub po wydaniu decyzji nie mają w sprawie znaczenia, gdyż nie były organowi znane, a więc nie mógł ich brać pod uwagę ustalając stan faktyczny przed wydaniem decyzji.

W takim stanie rzeczy, na podstawie art. 151 p.p.s.a. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie orzekł, jak w sentencji.