Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Marcinowski (sprawozdawca) Sędziowie WSA Robert Hałabis WSA Iwona Tchórzewska Protokolant referent Marcin Ścibor po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 16 maja 2019 r. sprawy ze skargi A. Ł. na zarządzenie Wójta Gminy S. z dnia [...] stycznia 2019 r. nr [...] w przedmiocie odwołania z funkcji dyrektora I. uchyla zaskarżone zarządzenie; II. zasądza od Wójta Gminy S. na rzecz A. Ł. kwotę 480 zł (czterysta osiemdziesiąt złotych) z tytułu zwrotu kosztów postępowania.

Zaskarżonym zarządzeniem Nr [...] z dnia [...] stycznia 2019 r. Wójt Gminy S. (dalej jako "Wójt" lub "organ") odwołał z dniem 21 stycznia 2019 r., bez okresu wypowiedzenia, A. Ł. (dalej jako "skarżący") ze stanowiska Dyrektora Zespołu Placówek Oświatowych im. K. w S.

Jako przyczynę odwołania wskazano nieprzestrzeganie przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ograniczeniu prowadzenia działalności gospodarczej przez osoby pełniące funkcje publiczne (Dz.U. 2017, poz. 1393), dalej jako "ustawa antykorupcyjna" w ten sposób, że w trakcie zajmowania stanowiska kierownika jednostki organizacyjnej Gminy S. - Dyrektora Zespołu Placówek Oświatowych w S., skarżący był pełnomocnikiem przy prowadzeniu działalności gospodarczej.

W uzasadnieniu zarządzenia organ podniósł, że Centralne Biuro Antykorupcyjne – Delegatura w L. (dalej jako "CBA") ustaliło, że skarżący pełnił funkcję pełnomocnika przedsiębiorcy w trakcie zajmowania powyższego stanowiska. W trakcie kontroli okazał on pełnomocnictwo sporządzone w formie aktu notarialnego z dnia [...] marca 2012 r. (rep. A nr [...]).

W toku postępowania wyjaśniającego prowadzonego przez Wójta skarżący oświadczył, że w ramach udzielonego pełnomocnictwa podpisywał w imieniu zastępowanego przedsiębiorcy faktury VAT oraz protokoły kontroli przeprowadzanych przez służby sanitarne. Został również wpisany do CEIDG przedsiębiorcy, jako jego pełnomocnik. Powyższe okoliczności w sposób oczywisty wskazują, że skarżący faktycznie prowadził działalność gospodarczą, jako pełnomocnik przedsiębiorcy.

L. Kurator Oświaty w piśmie z dnia [...] stycznia 2019 r. zaopiniował pozytywnie odwołanie skarżącego z zajmowanego stanowiska.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie A. Ł. zaskarżył powyższe zarządzenie Wójta Gminy S. w całości, zarzucając naruszenie:

- art. 4 pkt 6 z związku z art. 2 pkt 6 ustawy antykorupcyjnej poprzez przyjęcie, że działania podejmowane przez niego w ramach udzielonego pełnomocnictwa mieściły się w pojęciu "prowadzenia działalności gospodarczej";

- art. 4 pkt 6 w związku z art. 2 pkt 6 ustawy antykorupcyjnej poprzez przyjęcie, że zakaz obejmuje niemożność działania w ramach tzw. "pomocy małżeńskiej" przewidzianej przepisami ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r. poz. 682 z późn. zm.) - dalej jako "k.r.o.";

- art. 30 ust. 2 pkt 5 ustawy o samorządzie gminnym poprzez odwołanie skarżącego z zajmowanego stanowiska bez zachowania okresu wypowiedzenia.

Wskazując na powyższe zarzuty, skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego zarządzenia i zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skargi podniósł, że nigdy nie brał udziału w prowadzeniu działalności gospodarczej swojej żony. Fakt odnotowania w CEIDG przedsiębiorcy pod nazwą "F. T.-U. E. A. W." informacji o udzieleniu skarżącemu pełnomocnictwa do prowadzenia spraw wyżej wymienionej firmy nie jest wystarczający do przyjęcia prowadzenia przez skarżącego działalności gospodarczej. Skarżący podkreślił, że czynności, które podejmował miały wyłącznie charakter techniczny. Zarzucił organowi brak ustaleń faktycznych i oparcie się wyłącznie na informacji o posiadaniu przeze skarżącego pełnomocnictwa oraz na wyjaśnieniach, które zostały wadliwie zinterpretowane. W zaskarżonym zarządzeniu nie wykazano, że działanie skarżącego w ramach udzielonego pełnomocnictwa miało charakter reprezentowania przy prowadzeniu działalności gospodarczej.

Skarżący podniósł, że pełnomocnictwo udzielone zostało przez jego żonę i wszystkie podejmowane przeze niego czynności miały charakter wzajemnej pomocy małżeńskiej, o której mowa w przepisie art. 29 k.r.o. Działania podejmowane przez niego nie miały charakteru ciągłego, a wynikały jedynie z potrzeby doraźnej pomocy żonie. Żadna z czynności podejmowanych przez skarżącego nie była związana z prowadzeniem przez nią działalności.

W odpowiedzi na skargę Wójt Gminy S. wniósł o oddalenie skargi, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie i argumentację.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem kontroli sądu w niniejszej sprawie jest zarządzenie Wójta Gminy S. o odwołaniu skarżącego, bez okresu wypowiedzenia, ze stanowiska Dyrektora Zespołu Placówek Oświatowych im. K. w S.

Materialnoprawną podstawę zaskarżonego zarządzenia stanowiły przepisy ustawy antykorupcyjnej.

W art. 2 pkt 6 ustawy antykorupcyjnej wprowadzono ograniczenia w prowadzeniu działalności gospodarczej przez wójtów (burmistrzów, prezydentów miast), zastępców wójtów (burmistrzów, prezydentów miast), skarbników gmin, sekretarzy gmin, kierowników jednostek organizacyjnych gminy, osoby zarządzające i członków organów zarządzających gminnymi osobami prawnymi oraz inne osoby wydające decyzje administracyjne w imieniu wójta (burmistrza, prezydenta miasta).

Z art. 4 pkt 6 wynika, że osoby wymienione w art. 1 i 2, w okresie zajmowania stanowisk lub pełnienia funkcji, o których mowa w tych przepisach, nie mogą prowadzić działalności gospodarczej na własny rachunek lub wspólnie z innymi osobami, a także zarządzać taką działalnością lub być przedstawicielem czy pełnomocnikiem w prowadzeniu takiej działalności; nie dotyczy to działalności wytwórczej w rolnictwie w zakresie produkcji roślinnej i zwierzęcej, w formie i zakresie gospodarstwa rodzinnego, a także pełnienia funkcji członka zarządu na podstawie umowy o świadczenie usług zarządzania, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 9 czerwca 2016 r. o zasadach kształtowania wynagrodzeń osób kierujących niektórymi spółkami (Dz. U. poz. 1202 i 2260).

Naruszenie zakazów, o których mowa w art. 4, przez osoby wymienione w art. 2 pkt 5 i 7-10 stanowi podstawę do odwołania ze stanowiska (art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy).

W myśl przepisu art. 5 ust. 2 ustawy antykorupcyjnej, jeżeli zakazy, o których mowa w art. 4, narusza osoba, o której mowa w art. 2 pkt 6-6c, z wyłączeniem wójta (burmistrza, prezydenta miasta), właściwy organ, z zastrzeżeniem ust. 3-5, odwołuje ją albo rozwiązuje z nią umowę o pracę, najpóźniej po upływie miesiąca od dnia, w którym uzyskał informację o przyczynie odwołania albo rozwiązania umowy o pracę. Odwołanie i rozwiązanie umowy o pracę w trybie określonym w ust. 2-5 jest równoznaczne z rozwiązaniem umowy o pracę bez wypowiedzenia na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy (art. 5 ust. 6 ustawy).

Na marginesie podnieść należy, że powołane wyżej przepisy ustawy antykorupcyjnej stanowią odrębną i niezależną podstawę do odwołania dyrektora szkoły publicznej od podstawy określonej w art. 66 ustawy z dnia z dnia 14 grudnia 2016 r. - Prawo oświatowe (Dz. U. z 2018 r., poz. 996).

Kluczowym zagadnieniem jest ocena zaskarżonego zarządzenia pod względem formalnym. Na str. 1 zarządzenia znajduje się rozstrzygnięcie, zawierające podstawy prawne, podpisane przez Wójta Gminy S. oraz pouczenie o możliwości wniesienia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie oraz odwołania do Sądu Pracy – Sądu Rejonowego w B. Na str. 2 zawarte jest uzasadnienie, które jednak nie zostało podpisane.

W orzecznictwie sądowoadministracyjnym kwestia charakteru prawnego aktów odwołania ze stanowiska kierowniczego (także powołania na to stanowisko) nie budzi wątpliwości. Zarządzenia są formą aktu władczego, jednostronnego – normatywnego (zarządzenie porządkowe), ogólnego – wewnętrznego (regulamin urzędu gminy) czy jednostkowo - konkretnego, w tym dotyczącego zatrudniania lub zwalniania kierowników gminnych jednostek organizacyjnych. Nie tylko ustawa o samorządzie gminnym, ale także ustawa o systemie oświaty oraz ustawa antykorupcyjna nie określają formy prawnej działania wójta w sprawie odwołania ze stanowiska kierowniczego. Mimo braku określenia tej formy, w orzecznictwie powszechnie przyjmuje się dla takich czynności formę zarządzenia. Odwołanie ze stanowiska kierowniczego ma charakter kompetencji władczej, związanej z wykonywaniem zadań określonych w przepisach mających charakter publicznoprawny.

W orzecznictwie przyjmuje się, że charakter prawny aktu (zarządzenia) o odwołaniu z funkcji dyrektora przemawia za koniecznością traktowania tego aktu na równi z decyzją administracyjną (tj. aktem jednostronnym, władczym, skierowanym do skonkretyzowanego podmiotu). Zgodnie z zasadą dopuszczającą stosowanie do postępowania analogii legis, w sprawie ma zastosowanie wymóg wynikający z art. 107 § 3 k.p.a. Brak sporządzenia przez organ uzasadnienia aktu administracyjnego zawsze pozbawia możliwości jego kontroli, co jest sprzeczne z zasadą demokratycznego państwa prawnego, wynikającą z art. 2 Konstytucji RP (zob. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego : z dnia 18 kwietnia 2008 r., sygn. akt I OSK 86/08; z dnia 1 grudnia 2006 r., sygn. akt I OSK 706/06; z dnia 25 lutego 2011 r., sygn. akt I OSK 2032/10).

W ocenie składu orzekającego w niniejszej sprawie, na równi z brakiem uzasadnienia należy traktować sytuację, w której zarządzenie o odwołaniu dyrektora zawiera wprawdzie uzasadnienie, ale nie zostało ono podpisane. Odwołując się do przepisów k.p.a. (analogia legis) przypomnieć trzeba, że uzasadnienie jest integralną częścią decyzji administracyjnej (art. 107 § 3 k.p.a.). W myśl art. 107 § 1 pkt 8 k.p.a. decyzja zawiera podpis z podaniem imienia i nazwiska oraz stanowiska służbowego pracownika organu upoważnionego do wydania decyzji, a jeżeli decyzja wydana została w formie dokumentu elektronicznego - kwalifikowany podpis elektroniczny. Brak podpisu powoduje, że określony akt nie wchodzi do obrotu prawnego, bo można go traktować co najwyżej jako projekt aktu.

Brak uzasadnienia zarządzenia o odwołaniu w trybie natychmiastowym dyrektora szkoły spowodował, że nie sposób jest ocenić czy organ podjął wszelkie kroki niezbędne do dokładnego wyjaśnienia sprawy, co całkowicie dyskwalifikuje zaskarżone zarządzenie i nakazuje jego eliminację z obrotu prawnego.

Gdyby powyższe stanowisko było nietrafne, z ostrożności należy ocenić czy organ wykazał istnienie przesłanek do wydania zarządzenia o odwołaniu skarżącego z zajmowanego stanowiska.

W uzasadnieniu zaskarżonego zarządzenia przyjęto, że skarżący w czasie pełnienia wskazanej funkcji, był pełnomocnikiem swojej żony A. W. – Ł., prowadzącej działalność gospodarczą pn. "F. T.– U. E. A. W." z siedzibą w B. Wójt powołał się na informację uzyskaną z CBA, z której wynikało, że skarżący pełni funkcję pełnomocnika w/w na podstawie pełnomocnictwa potwierdzonego notarialnie – Repertorium A Nr [...] z dnia [...] marca 2012 r. Wskazał również, że skarżący w ramach udzielonego pełnomocnictwa podpisywał w imieniu wskazanego przedsiębiorcy faktury VAT oraz protokoły kontroli sanitarnych oraz był wykazany w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej (dalej jako "CEIDG") jako jego pełnomocnik.

Art. 4 pkt 6 ustawy antykorupcyjnej zakazuje wprawdzie określonym osobom m.in. pełnienia funkcji przedstawiciela czy pełnomocnika w prowadzeniu działalności gospodarczej, ale zakaz ten nie dotyczy działalności wytwórczej w rolnictwie w zakresie produkcji roślinnej i zwierzęcej, w formie i zakresie gospodarstwa rodzinnego, a także pełnienia funkcji członka zarządu na podstawie umowy o świadczenie usług zarządzania, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 9 czerwca 2016 r. o zasadach kształtowania wynagrodzeń osób kierujących niektórymi spółkami (Dz. U. poz. 1202 i 2260).

Skoro Wójt stwierdził, że skarżący naruszył powyższy zakaz działając jako pełnomocnik swojej żony, prowadzącej działalność gospodarczą, to powinien w tym zakresie przeprowadzić postępowanie wyjaśniające i zgromadzić odpowiednie dowody potwierdzające przyjętą tezę.

W ocenie sądu okoliczność ta nie została wystarczająco wyjaśniona i udokumentowana.

Wójt w zaskarżonym zarządzeniu powołał się jedynie na treść pisma CBA, z którego wynikało, że żona skarżącego, prowadząca działalność gospodarczą pn. "F. T.–U. E. A. W." z siedzibą w B., udzieliła skarżącemu pełnomocnictwa do reprezentowania przed wszelkimi urzędami, instytucjami, organami administracji rządowej i samorządowej, sądami, bankami, osobami prawnymi i fizycznymi we wszelkich sprawach dotyczących wyżej wymienionej działalności gospodarczej.

Rzecz w tym, że organ nie zażądał od CBA protokołu kontroli ani odpisu pełnomocnictwa. Wójt nie zobowiązywał również skarżącego do złożenia dokumentu pełnomocnictwa. Brak jest zatem podstawowego dowodu, mogącego świadczyć o naruszeniu zakazu ustawy antykorupcyjnej.

Wyjaśnić trzeba, że pełnomocnictwo stanowi jednostronną czynność prawną, której treścią jest oświadczenie woli mocodawcy, upoważniające określoną osobę do dokonywania w jej imieniu czynności prawnych, czy też faktycznych, sprecyzowanych w pełnomocnictwie. Na podstawie umocowania, pełnomocnik jest upoważniony do reprezentowania mocodawcy, w zakresie podanym w pełnomocnictwie. Skoro jednak pełnomocnictwo jest jednostronną czynnością prawną, pełnomocnik jest tylko upoważniony, a nie zobowiązany do działania w imieniu mocodawcy. Zdarza się, że osoba wskazana w dokumencie pełnomocnictwa jako pełnomocnik, nie ma nawet wiedzy o powyższym. Okoliczność udzielenia pełnomocnictwa nie przesądza jeszcze, że umocowany reprezentował mocodawcę i podejmował w jego imieniu jakieś działania.

Odnosząc powyższe do rozpoznawanej sprawy stwierdzić należy, że organ nie ustalił zakresu pełnomocnictwa udzielonego skarżącemu i nie wyjaśnił, czy skarżący na mocy tego pełnomocnictwa podejmował jakieś czynności i czy czynności te były wykonywane, w związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez A. W.-Ł. Nie ustalono również, czy mocodawczyni prowadziła działalność wytwórczą w rolnictwie w zakresie produkcji roślinnej i zwierzęcej, w formie i zakresie gospodarstwa rodzinnego, bowiem w takim przypadku zakaz określony w art. 4 pkt 6 ustawy antykorupcyjnej nie działa. Brak powyższych ustaleń nie pozwala bezspornie przyjąć, że skarżący naruszył powyższy zakaz.

Okoliczności pełnienia przez skarżącego funkcji pełnomocnika przedsiębiorcy A. W.-Ł. oraz podejmowania działań w ramach prowadzonej przez nią działalności gospodarczej nie potwierdza również fakt wykazania skarżącego jako pełnomocnika przedsiębiorcy, w CEIDG. Z wydruku z CEIDG z dnia 21 stycznia 2019 r. wynika jedynie, że skarżący został ujawniony w ewidencji przedsiębiorców jako pełnomocnik A. W.-Ł., prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą W. A. F. T. – U. E.

Z wpisu do ewidencji działalności gospodarczej nie wynika natomiast zakres pełnomocnictwa, ani też czy skarżący wykonywał jakieś czynności objęte pełnomocnictwem. Sam wpis w rejestrze nie przesądza o podejmowaniu przez skarżącego czynności w ramach udzielonego pełnomocnictwa. Wpis do ewidencji działalności gospodarczej ma charakter deklaratoryjny i rodzi jedynie określone domniemanie. Istnienie określonego wpisu w CEIDG nie wyklucza możliwości przeprowadzenia przeciwdowodu, m.in. w celu wykazania rzeczywistego zaprzestania prowadzenia lub zawieszenia wykonywania działalności jako przedsiębiorcy czy też pełnomocnika przedsiębiorcy, pomimo braku odpowiedniego wpisu w ewidencji. (por. wyrok NSA z dnia 10 kwietnia 2014 r., sygn. akt II GSK 246/13; wyrok NSA z dnia 3 lipca 2015 r., sygn. akt II GSK1237/14 wyrok NSA z dnia 15 grudnia 2017 r., sygn. akt I OSK 1074/17).

A zatem, aby stwierdzić, czy pełnomocnik jest lub był aktywny i wykonywał faktycznie czynności objęte zakresem przedmiotowym pełnomocnictwa, organ musi te okoliczności wykazać odpowiednimi dowodami. Jeśli skarżący składał wyjaśnienia przed Wójtem, to można się było na nie powołać jedynie w sytuacji utrwalenia tych wyjaśnień na piśmie i podpisania wytworzonego z inicjatywy organu dokumentu przez skarżącego.

Tymczasem na rozprawie w dniu 16 maja 2019 r. pełnomocnik organu oświadczył, że Wójt przeprowadził rozmowę ze skarżącym, która nie została jednak w żaden sposób utrwalona oraz, że przed wydaniem zarządzenia nie były sporządzone żadne protokoły. Oświadczył również, że przedłożone sądowi akta sprawy są kompletne, a w postępowaniu wyjaśniającym nie zgromadzono innych dowodów aniżeli te, które znajdują się w aktach administracyjnych.

Należy zauważyć, że akta sprawy zawierają jedynie wniosek CBA z dnia [...]grudnia 2018 r. o rozwiązanie ze skarżącym umowy o pracę, pismo z dnia [...]stycznia 2019 r. skierowane do L. Kuratora Oświaty, wydruk z CEIDG z dnia [...]stycznia 2019 r., opinię L. Kuratora Oświaty z dnia [...]stycznia 2019 r., przedmiotowe zarządzenie oraz pismo z dnia [...]stycznia 2019 r. skierowane do CBA.

W myśl art. 5 ust. 2 ustawy antykorupcyjnej, jeżeli zakazy, o których mowa w art. 4, narusza osoba, o której mowa w art. 2 pkt 6-6c, z wyłączeniem wójta (burmistrza, prezydenta miasta), właściwy organ, z zastrzeżeniem ust. 3-5, odwołuje ją albo rozwiązuje z nią umowę o pracę, najpóźniej po upływie miesiąca od dnia, w którym uzyskał informację o przyczynie odwołania albo rozwiązania umowy o pracę.

W orzecznictwie utrwalone jest już stanowisko, że przy wyznaczeniu miesięcznego terminu do odwołania określonej osoby albo rozwiązania z nią umowy o pracę od dnia, w którym organ uzyskał informację o przyczynie odwołania albo rozwiązania umowy o pracę ustawodawcy chodziło o to, aby wskazane w tym przepisie sankcje były stosowane w oczywistych przypadkach naruszenia przepisów antykorupcyjnych, tzn. takich, których ustalenie nie wymaga przeprowadzenia żmudnego i długotrwałego postępowania wyjaśniającego. Jednocześnie przyjmuje się, że nie dochodzi do naruszenia miesięcznego terminu, jeżeli w dacie wydania zarządzenia trwa stan naruszenia zakazu wymienionego w art. 4 ustawy antykorupcyjnej. Z wykładni językowej przytoczonego przepisu wynika wprost, że po upływie tej daty właściwy organ traci kompetencję odwołania ze stanowiska osoby, która naruszyła zakazy antykorupcyjne (vide wyrok NSA z dnia 24 stycznia 2019 r., sygn. akt I OSK 548/17 i dnia 26 lutego 2019 r., sygn. akt I OSK 836/17).

Końcowo należy stwierdzić, że przed wydaniem zarządzenia na podstawie przepisów ustawy antykorupcyjnej, nie jest wymagane zasięgnięcie opinii kuratora oświaty w sprawie odwołania ze stanowiska dyrektora szkoły. Jest to całkowicie odrębna i niezależna podstawa do odwołania dyrektora szkoły publicznej od tej, określonej w art. 66 ustawy z dnia z dnia 14 grudnia 2016 r. - Prawo oświatowe. Celem ustawy antykorupcyjnej jest bowiem zapobieganie sytuacjom, w których osoby pełniące funkcje publiczne wykorzystują te funkcje do czerpania korzyści materialnych w sposób sprzeczny z zasadami współżycia społecznego.

W świetle przedstawionych rozważań stwierdzić należy, że Wójt nie wykazał aby doszło do naruszenia przez skarżącego art. 4 pkt 6 ustawy antykorupcyjnej. Zaskarżone zarządzenie nie poddaje się kontroli, bowiem nie można zweryfikować tez przyjętych przez organ.

Zarówno wady tkwiące w samym zarządzeniu wydanym przez Wójta, jak również w przeprowadzonym postępowaniu wyjaśniającym, a w istocie – de facto, w braku takiego postępowania, obligują do wyeliminowania tego zarządzenia z obrotu prawnego.

Sąd administracyjny nie jest kolejnym organem administracji publicznej, do którego kompetencji należy samodzielne gromadzenie dowodów, późniejsza ich ocena oraz merytoryczne rozpatrzenie sprawy, gdyż jego zadaniem jest wyłącznie kontrola legalności zaskarżonych rozstrzygnięć. Gdyby sąd uwzględnił wnioski dowodowe zgłoszone przez pełnomocnika skarżącego (zob. protokół rozprawy – k. 69 – 69v oraz pismo pełnomocnika skarżącego z dnia 16 maja 2019 r.), naruszyłby dyspozycję art. 106 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.), dalej jako "p.p.s.a.".

W myśl tego przepisu sąd może z urzędu lub na wniosek stron przeprowadzić dowody uzupełniające z dokumentów, jeżeli jest to niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości i nie spowoduje nadmiernego przedłużenia postępowania w sprawie. Uwzględnienie wniosku spowodowałoby, że sąd – w sposób nieuprawniony wszedłby w rolę organu, a właściwie zastąpił organ, który nie poczynił właściwych ustaleń, koniecznych do wydania zarządzenia na podstawie art. 5 ust. 2 ustawy antykorupcyjnej.

Z tych przyczyn Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie uchylił zaskarżone zarządzenie, na podstawie art. 146 § 1 p.p.s.a.

O kosztach orzeczono na mocy art. 200 i art. 205 p.p.s.a. Zasądzona kwota 480 zł stanowi wynagrodzenie pełnomocnika skarżącego, zgodnie z § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r., poz.1800).