Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 20 stycznia 2016 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział III w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krzysztof Szczygielski, Sędziowie Sędzia NSA Irena Krzemieniewska (spr.), Sędzia WSA Małgorzata Łuczyńska, , Protokolant Sekretarz sądowy Bartosz Adamus, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 stycznia 2016 roku sprawy ze skargi J. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie cofnięcia uprawnień diagnosty do wykonywania badań technicznych pojazdów oddala skargę.

III SA/Łd 995/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia [...] nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta Ł. z dnia [...] znak [...] orzekającą o cofnięciu J. P. uprawnienia do wykonywania badań technicznych pojazdów, udzielonego przez Prezydenta Miasta Ł. w dniu [...] za numerem 140.

W sprawie ustalono następujący stan faktyczny:

Zawiadomieniem z dnia 2 kwietnia 2015 r. Prezydent Miasta Ł. poinformował skarżącego o wszczęciu postępowania administracyjnego w sprawie cofnięcia uprawnienia do wykonywania badań technicznych pojazdów, udzielonego przez Prezydenta Miasta Ł. w dniu [...], za numerem 140. W uzasadnieniu zawiadomienia wskazano, iż postępowanie zostaje wszczęte w oparciu o dokumenty przesłane przez Sąd Okręgowy w Ł., w tym między innymi prawomocny wyrok Sądu Okręgowego w Ł. [...] Wydział [...] z dnia [...]sygn. akt [...], którym uznano J. P. winnym wielokrotnego poświadczenia nieprawdy w zaświadczeniach o przeprowadzanych badaniach technicznych pojazdów.

W następstwie przeprowadzonego postępowania administracyjnego, Prezydent Miasta Ł. decyzją z dnia [...] znak [...] orzekł, na podstawie art. 84 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym, o cofnięciu J. P. uprawnienia do wykonywania badań technicznych pojazdów, udzielonego przez Prezydenta Miasta Ł. w dniu [...] za numerem 140.

Nie zgadzając się wydanym rozstrzygnięciem skarżący reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika wniósł odwołanie do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. zarzucając:

- naruszenie art. 84 ust. 3 pkt 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym w zw. z art. 66 tej ustawy poprzez ich bezzasadne zastosowanie pomimo braku – w ustalonym stanie faktycznym – określonych w nim przesłanek w postaci stwierdzenia wydania przez diagnostę zaświadczenia albo dokonania wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym w wyniku przeprowadzonej kontroli, o której mowa w art. 83 ust. 6 powołanej ustawy;

- naruszenie art. 6 K.p.a., art., 7 K.p.a., art. 8 K.p.a., art. 12 K.p.a. w zw. z art. 35 K.p.a., art. 61 K.p.a., art. 75 § 1 K.p.a. oraz art. 77 § 1 K.p.a. poprzez oczekiwanie przez organ I instancji na rozstrzygnięcie postępowania przed sądem karnym i wszczęcie przedmiotowego postępowania dopiero w kwietniu 2005 r., pomimo, że już co najmniej od marca 2009 r. organowi znane były okoliczności uzasadniające wszczęcie z urzędu postępowania w sprawie cofnięcia J. P. uprawnienia do wykonywania badań technicznych pojazdów;

- art. 105 § 1 K.p.a. poprzez niewydanie decyzji o umorzeniu postępowania, pomimo że stało się one bezprzedmiotowe z uwagi na wcześniejsze zrealizowanie celów sankcji administracyjnej przewidzianej w art. 84 ust. 3 pkt 2 w zw. z art. 84 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym, poprzez złożenie przez stronę w dniu 6 marca 2009 r., w depozycie organu oryginału dokumentu uprawniającego do przeprowadzania badań technicznych, gdzie dokument ten znajduje się do dnia dzisiejszego, a zatem dłużej niż 5 lat.

Z powyższych względów pełnomocnik skarżącego wniósł o uchylenie w całości decyzji organu I instancji i orzeczenie o odmowie cofnięcia stronie posiadanego przez nią uprawnienia , ewentualnie o uchylenie decyzji i umorzenie postępowania pierwszej instancji.

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. utrzymało w mocy decyzję z dnia [...] Powołując przepis art. 84 ust. 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym organ odwoławczy wskazał, że właściwy starosta cofa diagnoście uprawnienie do wykonywania badań technicznych, jeżeli w wyniku przeprowadzonej kontroli, o której mowa w art. 83 ust. 6 stwierdzono: 1. przeprowadzenie przez diagnostę badania technicznego niezgodnie z określonym zakresem i sposobem wykonania; 2. wydanie przez diagnostę zaświadczenia albo dokonanie wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami. Dalej organ odwoławczy powołując wyrok WSA w Białymstoku z dnia 16 grudnia 2010 r., II SA/Bk 674/10 wskazał, iż cytowany przepis odwołuje się do kontroli "o której mowa w art. 83 ust. 6". Tymczasem art. 83 w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania decyzji, nie zawierał ust. 6, co należy uznać jako oczywiste niedopatrzenie ustawodawcy, który nowelizując treść art. 83 mocą art. 22 pkt 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 173, poz. 1808), wchodzącą w życie z dniem 21 sierpnia 2004 r., nie dokonał zmian w art. 84 ust. 3 pkt 2, pozostawiając odesłanie do nieistniejącego ust. 6 art. 83. Obowiązujący do 20 sierpnia 2004 r. przepis art. 83 ust. 6 ustawy stanowił, że "starosta przeprowadza, co najmniej raz w roku, kontrolę stacji kontroli pojazdów w zakresie zgodności z wymaganiami, o których mowa w ust. 2 i art. 82 ust. 2, prawidłowości wykonywania badań technicznych pojazdów oraz prowadzenia wymaganej dokumentacji". Wraz z wejściem w życie nowej treści art. 83, nie zawierającego już ust. 6, ustawodawca wprowadził do ustawy art. 83b. Ten nowo dodany art. 83b w istocie zastąpił normę prawną wynikającą z ust. 6 art. 83, podtrzymując m.in. zasadę zgodnie, z którą nadzór nad stacjami kontroli pojazdów sprawuje starosta. Stąd też organ administracji, stosując art. 84 ust. 3 powyższej ustawy zobowiązany jest zastosować ust. 2 art. 83b tejże ustawy.

Ponadto powołując się na uchwałę 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 marca 2012 r., II GPS 2/11 organ odwoławczy wskazał, że sposób ujawnienia dopuszczenia się przez diagnostę naruszenia określonego w art. 84 ust. 3 pkt 2 ustawy Prawo ruchu drogowym niema znaczenia dla oceny możliwości zastosowania sankcji przewidzianej w tym przepisie.

W ocenie Samorządowego Kolegium Odwoławczego z znajdującego się w aktach sprawy prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w Ł. [...] Wydział [...] z dnia [...] sygn. akt [...], bezopornie wynika, że strona w okresie od 20 maja 2005 r. do 2 marca 2006 r. wykonując funkcję publiczną diagnosty, poświadczył nieprawdę, co do wykonania badań technicznych wskazanych pojazdów. Tym samym Prezydent Miasta Ł. , jako organ właściwy, był zobowiązany do wydania decyzji o cofnięciu J. P. posiadanego uprawnienia do wykonywania badań technicznych pojazdu. W związku z powyższym zarzut naruszenia art. 84 ust. 3 pkt 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym uznać należało za niezasadny.

Za niezasadne organ odwoławczy uznał także zarzuty odwołania, co do naruszenia przepisów procesowych. W szczególności, w ocenie organu nie znajduje uzasadnienia zarzut naruszenia art. 105 § 1 K.p.a.. Wskazać bowiem należy, że bezprzedmiotowość postępowania, o której stanowi powołany przepis zachodzi w sytuacji, w której brak jest jednego z elementów stosunku materialnoprawnego, co uniemożliwia wydanie decyzji załatwiającej sprawę co do istoty. Bezprzedmiotowość postępowania może mieć charakter podmiotowy (np. z żądaniem występuje podmiot, któremu nie przysługuje przymiot strony) lub przedmiotowy (gdy sprawa niema charakteru administracyjnego, albo gdy nastąpiło przedawnienie żądania lub też brak jest przedmiotu żądania). W niniejszej sprawie w ocenie organu odwoławczego nie występuje bezprzedmiotowość postępowania, z uwagi jak podnosi pełnomocnik strony zrealizowania celów sankcji administracyjnej, określonej w art. 84 ust. 23 pkt 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Z powyższych względów Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. orzekło jak w sentencji.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi J. P. ponowił zarzuty przedstawione w odwołaniu od decyzji organu I instancji, zarzucając:

- naruszenie art. 84 ust. 3 pkt 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym w zw. z art. 66 tej ustawy poprzez ich bezzasadne zastosowanie pomimo braku – w ustalonym stanie faktycznym – określonych w nim przesłanek w postaci stwierdzenia wydania przez diagnostę zaświadczenia albo dokonania wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym w wyniku przeprowadzonej kontroli, o której mowa w art. 83 ust. 6 powołanej ustawy;

- naruszenie art. 6 K.p.a., art., 7 K.p.a., art. 8 K.p.a., art. 12 K.p.a. w zw. z art. 35 K.p.a., art. 61 K.p.a., art. 75 § 1 K.p.a. oraz art. 77 § 1 K.p.a. w zw. z art. 140 K.p.a. i art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a. poprzez oczekiwanie przez organ I instancji na rozstrzygnięcie postępowania przed sądem karnym i wszczęcie przedmiotowego postępowania dopiero w kwietniu 2005 r., pomimo, że już co najmniej od marca 2009 r. organowi znane były okoliczności uzasadniające wszczęcie z urzędu postępowania w sprawie cofnięcia J. P. uprawnienia do wykonywania badań technicznych pojazdów;

- art. 105 § 1 K.p.a. poprzez niewydanie decyzji o umorzeniu postępowania, pomimo że stało się one bezprzedmiotowe z uwagi na wcześniejsze zrealizowanie celów sankcji administracyjnej przewidzianej w art. 84 ust. 3 pkt 2 w zw. z art. 84 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym, poprzez złożenie przez stronę w dniu 6 marca 2009 r., w depozycie organu oryginału dokumentu uprawniającego do przeprowadzania badań technicznych, gdzie dokument ten znajduje się do dnia dzisiejszego, a zatem dłużej niż 5 lat.

Wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji, ewentualnie o umorzenie postępowania administracyjnego w sprawie. Wniósł ponadto o zasądzenie kosztów postępowania. Uzasadniając wniesioną skargę pełnomocnik skarżącego podniósł, że zarówno zaskarżona decyzja, jak i poprzedzająca ją decyzja organu I instancji opiera się na poglądzie prawnym wyrażonym w uchwale 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 marca 2012 r. , II GPS 2/11, zgodnie z którym cofnięcie diagnoście uprawnień do wykonywania badań technicznych, jest możliwe nie tylko wtedy, gdy stwierdzenie określonych uchybień nastąpi w wyniku kontroli, o której mowa obecnie w art. 83b ust. 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym, ale również, gdy w innej sytuacji wyjdzie na jaw jego nierzetelność, w szczególności zaś, gdy okoliczność ta wynika prawomocnego wyroku sądu karnego. Skarżący nie zgadza się z powyższym poglądem. Przedstawiając argumentację w tym zakresie pełnomocnik skarżącego stwierdził, że z uwagi na sankcyjny charakter przepisu art. 84 ust. 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym, przepis ten winien być interpretowany i stosowany ściśle. Tym samym niezbędnym warunkiem jego zastosowania jest łączne spełnienie określonych w nim przesłanek, w tym stwierdzenie określonych uchybień w wyniku kontroli, o której mowa w art. 83b ust. 2 ustawy. W niniejszej sprawie uchybienia skarżącego nie zostały stwierdzone w wyniku przeprowadzenia tej kontroli. Na zasadność tego stanowiska powołał wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 10 lutego 2015 r., III SA/Łd 1047/14. W dalszej części uzasadnienia pełnomocnik skarżącego ponowił przedstawioną w odwołaniu od decyzji organu I instancji, argumentację, co do naruszenia przepisów postępowania, w tym art.. 105 § 1 K.p.a.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. wniosło o jej oddalenie argumentując, jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie jest zasadna.

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tj. Dz.U. z 2014 r. poz. 1647) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę administracji publicznej. Kontrola, o której mowa w § 1 sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej (§ 2 art. 1 tej ustawy).

Stosownie do treści art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. Dz.U. z 2012r. poz. 270.) – dalej: p.p.s.a., sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie.

Z wymienionych przepisów wynika, że sąd bada legalność zaskarżonego aktu, czy jest on zgodny z prawem materialnym, określającym prawa i obowiązki stron oraz z prawem procesowym, regulującym postępowanie przed organami administracji publicznej.

Stosownie do treści art. 134 § 1 p.p.s.a. sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Wskazać również należy, iż przepis art. 269 § 1 zdanie 1 p.p.s.a. stanowi, iż jeżeli jakikolwiek skład sądu administracyjnego rozpoznający sprawę nie podziela stanowiska zajętego w uchwale składu siedmiu sędziów, całej Izby albo w uchwale pełnego składu Naczelnego Sądu Administracyjnego, przedstawia powstałe zagadnienie prawne do rozstrzygnięcia odpowiedniemu składowi.

Z treści powyższego przepisu wynika moc ogólnie wiążąca zarówno uchwał abstrakcyjnych , jak i uchwał konkretnych. Istota mocy ogólnie wiążącej uchwał sprowadza się do tego, że stanowisko zajęte w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego wiąże pośrednio wszystkie składy orzekające sadów sądów administracyjnych. Dopóki więc nie nastąpi zmiana tego stanowiska, dopóty sądy administracyjne powinny je respektować. Przy czym sformułowanie "stanowisko zajęte w uchwale", występujące w art. 269 § 1 p.p.s.a. należy rozumieć ściśle, obejmując nim wykładnię zawartą w sentencji uchwały (por. B.Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka- Medek. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz., Wydanie III, LEX, Warszawa 2009, s. 741-743).

Przeprowadzona przez Sąd w rozpoznawanej sprawie kontrola aktu administracyjnego we wskazanym wyżej aspekcie nie wykazała, że zaskarżona decyzja, jak i poprzedzająca ją decyzja organu I instancji zostały wydane z naruszeniem prawa w stopniu obligującym do ich wyeliminowania z obrotu prawnego.

Przedmiotem niniejszej skargi jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...] wydana, na podstawie art. 84 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (tj. Dz.U. z 2012 r. poz. 1137 ze zm)- dalej: p.r.d., w przedmiocie cofnięcia J. P. uprawnienia do wykonywania badań technicznych pojazdów, udzielonego przez Prezydenta Miasta Ł. w dniu [...], za numerem 140.

Zgodnie z treścią art. 84 ust. 3 pkt. 2 p.r.d., starosta cofa diagnoście uprawnienie do wykonywania badań technicznych, jeżeli w wyniku przeprowadzonej kontroli, o której mowa w art. 83 ust. 6, stwierdzono wydanie przez diagnostę zaświadczenia albo dokonanie wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami.

Z wymienionego przepisu wynika, iż przesłanką cofnięcia diagnoście uprawnienia do wykonywania badania technicznego jest stwierdzenie w czasie kontroli, iż wydał on zaświadczenie lub dokonał wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie z stanem faktycznym lub przepisami.

Przeprowadzone w niniejszej sprawie postępowanie dowodowe wykazało, że Sąd Okręgowy w Ł. [...] Wydział [...] wyrokiem z dnia z dnia [...] sygn. akt [...] uznał J. P. winnym wielokrotnego, w okresie od 20 maja 2005 r. do 2 marca 2006 r., przyjęcia korzyści majątkowej w związku z pełnioną funkcją publiczną diagnosty oraz poświadczenia przy tym nieprawdy co do wykonania okresowych badań technicznych wskazanych w wyroku pojazdów, pomimo, iż żaden z ww. pojazdów nie został poddany okresowemu badaniu technicznemu w wystawionej dacie badania. Innymi słowy diagnosta potwierdził dokonanie badania technicznego pojazdów pomimo, że w rzeczywistości ich nie przeprowadził. Nie ulega wątpliwości, iż wpisanie w dowodzie rejestracyjnym wykonania pozytywnego badania technicznego mimo jego nieprzeprowadzenia jest niezgodne ze stanem faktycznym oraz obowiązującymi przepisami.

Spornym w niniejszej sprawie pozostaje ustalenie, czy możliwe jest wydanie decyzji o cofnięciu uprawnień diagnosty w sytuacji, gdy nieprawidłowości w pracy diagnosty, o jakich mowa w punkcie 2 art. 84 ust. 3 p.r.d. stwierdzono nie na podstawie kontroli, o jakiej mowa w art. 83b ust. 2 p.r.d., lecz ujawniono je w inny sposób - na podstawie prawomocnego wyroku karnego.

Kwestię tę rozstrzygnął Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z dnia 21 marca 2012 r. sygn. akt II GPS 2/11, podjętej w składzie siedmiu sędziów, w której stwierdził, że "sposób ujawnienia dopuszczenia się przez diagnostę naruszenia określonego w art. 84 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (tekst jednolity: Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm.) nie ma znaczenia dla oceny możliwości zastosowania sankcji przewidzianej w tym przepisie".

W uzasadnieniu uchwały Naczelny Sąd Administracyjny wskazał na fakt, że ustawodawca w treści art. 84 ust. 3 nie zmienił odesłania do art. 83 ust. 6, mimo iż przepis ten nie obowiązuje od 20 sierpnia 2004 r. (...) W obecnym stanie prawnym o przeprowadzeniu kontroli stanowi (...) art. 83 b ust. 2 pkt 1 Prawa o ruchu drogowym, dodany do tej ustawy mocą art. 22 pkt 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. Przepisy wprowadzające ustawę o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 173, poz. 1808). (...) To ewidentne zaniedbanie ustawodawcze nie ma jednak znaczenia dla dalszych rozważań (...)".

Naczelny Sąd Administracyjny dla wyjaśnienia znaczenia użytego w art. 84 ust. 3 ustawy – Prawo o ruchu drogowym zwrotu "w wyniku przeprowadzonej kontroli" dokonał analizy przepisów regulujących uprawnienia nadzorcze starosty w stosunku do stacji kontroli pojazdów i uprawnienia nadzorcze starosty w stosunku do diagnostów. W wyniku tej analizy NSA stwierdził, że "określenie to odnosi się do istnienia podstaw faktycznych do wszczęcia postępowania administracyjnego w przedmiocie cofnięcia uprawnień diagnoście. Postępowanie to wszczynane jest z urzędu, a "wynik przeprowadzonej kontroli" jest informacją o takim stanie faktycznym, który w świetle prawa materialnego obliguje organ do uregulowania sytuacji poprzez podjęcie określonej decyzji".

Jednocześnie NSA wskazał, że "nie oznacza to, że wszczęcie z urzędu postępowania w przedmiocie cofnięcia uprawnień diagnoście może nastąpić tylko wówczas, gdy wynik kontroli przeprowadzonej u przedsiębiorcy ujawni wydanie przez diagnostę zaświadczenia albo dokonanie wpisu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami. Co do zasady bowiem wszczęcie postępowania z urzędu następuje również wówczas, gdy z żądaniem wystąpi podmiot na prawach strony (182 k.p.a.), czy też w wyniku skargi powszechnej wniesionej przez osobę trzecią."

W uzasadnieniu wskazano ponadto, że "brak jest racjonalnych przesłanek do wykluczenia możliwości wszczęcia postępowania administracyjnego w przedmiocie cofnięcia uprawnień, w sytuacji gdy informacje o wydaniu przez diagnostę zaświadczenia albo dokonaniu wpisu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami zostały uzyskane podczas analizy akt w innej sprawie, czy też pochodzą od innych organów. Przyjęcie poglądu przeciwnego spowodowałby, iż przepis art. 84 ust. 3 pkt 2 Prawa o ruchu drogowym nie mógłby spełniać swojej funkcji. Nie może budzić wątpliwości, że celem tego przepisu jest odsunięcie od czynności diagnostycznych nierzetelnych diagnostów. Wydanie przez diagnostę zaświadczenia, czy też dokonanie wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami, może mieć bezpośredni wpływ na bezpieczeństwo ruchu drogowego, godzić w życie i zdrowie ludzkie. Założenie, że nie można wszcząć postępowania o cofnięcie uprawnień diagnoście, który przy wykonywaniu czynności diagnostycznych godzi się na takie zagrożenia, tylko z tego powodu, iż nie ujawniono naruszającego prawo działania w toku kontroli przeprowadzonej u zatrudniającego go przedsiębiorcy, prowadzi do rażąco niesprawiedliwych i irracjonalnych konsekwencji. (...). Zakładając racjonalność ustawodawcy brak jest argumentów dla wykazania, że tylko w sytuacji, gdy postępowanie w przedmiocie cofnięcia uprawnień diagnoście z powodów określonych w art. 84 ust. 3 pkt 2 Prawa o ruchu drogowym zostało wszczęte w "wyniku przeprowadzonej kontroli" wobec diagnosty można stosować sankcje administracyjnoprawne i karnoprawne. Natomiast nieujawnienie fałszu intelektualnego "w wyniku kontroli" znosi sankcję administracyjną (...)".

W ocenie NSA "wynik kontroli", o którym mowa w art. 83 ust. 3 pkt 2 ustawy "nie stanowi (...) przesłanki zastosowania sankcji, lecz określa źródło informacji uzasadniające wszczęcie z urzędu postępowania administracyjnego w przedmiocie cofnięcia uprawnień diagnoście".

Sąd orzekający w niniejszej sprawie pogląd ten w pełni podziela i jest nim związany na mocy powołanego na wstępie art. 269 § 1 ustawy p.p.s.a.

"Wynik przeprowadzonej kontroli" w niniejszej sprawie – zgodnie z przedstawionym wyżej poglądem - to informacja o treści wyroku Sądu Okręgowego w Ł. [...] Wydział [...] z dnia z dnia [...] sygn. akt [...].Treść tego wyroku uprawniała w sposób niewątpliwy organy do uznania, że skarżący będąc diagnostą dokonał wpisów do dowodu rejestracyjnego pojazdów niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami. Zachowanie takie wypełnia dyspozycję pkt 2 art. 83 ust. 3 p.r.d.

Wobec powyższego organy zasadnie uznały, iż możliwe jest cofnięcie skarżącemu uprawnień diagnosty w oparciu o przepis art. 84 ust. 3 p.r.d.. Prawidłowe było też uznanie na podstawie zebranego materiału dowodowego, że spełnione zostały przesłanki z art. 84 ust. 3 pkt 2 p.r.d., obligujące organ do cofnięcia skarżącemu uprawnienia do wykonywania badań technicznych.

Zaznaczyć należy, iż celem przepisu art. 84 ust. 3 p.r.d. drogowym jest odsunięcie od czynności diagnostycznych nierzetelnych diagnostów. Diagnosta decyduje bowiem o dopuszczeniu pojazdu do ruchu drogowego. W sytuacji gdy dopuszcza on do ruchu pojazd o niesprawdzonym stanie technicznym powoduje tym zagrożenie dla bezpieczeństwa ruchu pojazdów na drogach. Diagnosta pełni funkcję publiczną. W związku z czym wymagana jest od niego szczególna staranność w wykonywaniu swoich czynności oraz przestrzeganie obowiązujących w tym zakresie przepisów. Skoro zatem od pracy diagnosty zależy bezpieczeństwo w ruchu drogowym to w sytuacji gdy dopuszcza się on uchybień, o których mowa w art. 84 ust. 3 pkt. 2 p.r.d., to tym samym stwarza zagrożenie dla bezpieczeństwa wszystkich uczestników ruchu drogowego. Konsekwencje tych uchybień są zatem znaczne a więc i sankcja za te uchybienia winna być do tego proporcjonalna. W przekonaniu Sądu, nie można uznać, że zachwiana została proporcja pomiędzy konsekwencjami uchybień diagnosty, o których mowa w art. 84 ust. 3 pkt. 2 p.r.d. a skutkiem takich uchybień jakim jest cofnięcie uprawnienia diagnoście.

Odnosząc się do podniesionych zarzutów skargi, co do naruszenia wskazanych przepisów postępowania administracyjnego Sąd stwierdził, że nie zasługują one na uwzględnienie.

W szczególności za chybiony należy uznać zarzut naruszenia art. 105 § 1 K.p.a., tj. nie umorzenia postępowania administracyjnego z uwagi na jego bezprzedmiotowość . W ocenie pełnomocnika na zasadność tego zarzutu wskazuje , iż cel regulacji zawartej w art. 84 ust. 4 p.r.d.- odsunięcie nierzetelnych diagnostów od wykonywania czynności diagnostycznych na okres 5 lat, został w stosunku do osoby skarżącego zrealizowany. Strona skarżąca wykonując bowiem wezwanie Prokuratury Okręgowej w C., prowadzącej postępowanie karne, zawarte w postanowieniu z dnia [..] do złożenia w depozycie oryginału dokumentu uprawnień do wykonywania badań technicznych, wykonała powyższe wezwanie w dniu 12 marca 2009 r. Od tego czasu skarżący nie może i nie wykonuje czynności diagnostycznych, co oznacza że został odsunięty od wykonywania tych czynności na okres znacznie przekraczający 5 letni termin określony w powołanym wyżej przepisie.

Odnosząc się do powyższej argumentacji Sąd wskazał, iż art. 84 ust. 3 pkt 2 p.r.d., stanowiący podstawę cofnięcia uprawnień diagnosty, ma charakter bezwzględnie obowiązujący, co oznacza, że stwierdzenie uchybienia polegającego na wydaniu przez diagnostę zaświadczenia lub dokonanie wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami skutkuje zastosowaniem przewidzianej w nim sankcji. Ta odpowiedzialność administracyjna w postaci cofnięcia uprawnień jest niezależna od odpowiedzialności karnoprawnej. Stąd też okoliczność, iż skarżący wykonując postanowienie Prokuratury Okręgowej w C. z dnia [...] wydane w toku prowadzonego postępowania karnego, a więc postępowania odrębnego w stosunku do postępowania administracyjnego, nie oznacza, iż skarżącemu nie mogły zostać cofnięte mu uprawnienia w oparciu o normy administracyjnego prawa materialnego. Sąd karny nie zastępuje bowiem organu administracji w realizacji obowiązku wynikającego z prawa administracyjnego. Tym samym w sprawie nie wystąpiła przesłanka bezprzedmiotowości postępowania, o której mowa w art. 105 § 1 K.p.a.

Niezasadne są także – w kontekście podanych powyżej ustaleń i faktów - zarzuty skarżącego, iż organy administracji nie zebrały w sposób wyczerpujący i nie rozważyły całego materiału dowodowego, w szczególności spełnienia przesłanek do wydania decyzji w przedmiocie cofnięcia uprawnień do wykonywania badań technicznych pojazdów, a także naruszenia zasady ważenia interesu społecznego i słusznego interesu obywatela. Wbrew bowiem tym zarzutom organy ustaliły prawidłowy stan faktyczny i wyjaśniły okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. W szczególności swoje ustalenia dokonały w oparciu o treść wyroku sądu karnego.

Reasumując Sąd uznał, iż skarga nie jest zasadna. Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, że J. P. w okresie od 20 maja 2005 r. do 2 marca 2006 r. wpisując w dowodach rejestracyjnych szeregu pojazdów pozytywny wynik badania technicznego mimo, że go nie przeprowadził, naruszył obowiązujące przepisy prawa. Organy administracji słusznie uznały, że spełnione zostały przesłanki do cofnięcia skarżącemu uprawnienia do przeprowadzenia badań technicznych. Rozpoznając sprawę Sąd nie stwierdził naruszenia przez organy administracji przepisów prawa materialnego, bądź przepisów postępowania administracyjnego mogących mieć wpływ na wynik sprawy.

Mając powyższe na uwadze na podstawie art. 151 p.p.s.a. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oddalił skargę

d.j.