Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Joanna Kube, Sędziowie WSA Danuta Kania (spr.), Iwona Dąbrowska, Protokolant ref. staż. Eliza Kusy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 marca 2012 r. sprawy ze skargi M. K. na decyzję Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych z dnia [...] października 2011 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania – oddala skargę –

Przedmiotem skargi wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie przez M. K. jest decyzja Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych z dnia [...] października 2011 r. nr [...] wydana na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071 ze zm.), powoływanej dalej jako: "k.p.a." oraz art. 12 pkt 2, art. 22 i art. 43 ust. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. 2002 r. Nr 101, poz. 926 ze zm.), utrzymująca w mocy własną decyzję z dnia [...] lipca 2011 r. nr [...] o umorzeniu postępowania w sprawie ze skargi M. K. na przetwarzanie jego danych osobowych przez Proboszcza Parafii [...] z siedzibą w M.

W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ przedstawił dotychczasowy tok postępowania wskazując, co następuje:

M. K. złożył do Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych skargę z dnia [...] maja 2011 r. na przetwarzanie jego danych osobowych przez Proboszcza Parafii [...] z siedzibą w M. [...], zarzucając Proboszczowi Parafii, iż mimo złożenia przez niego oświadczenia o wystąpieniu z Kościoła [...] nie została o tym fakcie zamieszczona stosowna adnotacja w księdze chrztu. Skarżący wniósł do Generalnego Inspektora o wydanie decyzji administracyjnej zobowiązującej Proboszcza do sprostowania nieaktualnych danych osobowych "na podstawie art. 32 ust. 1 pkt 6, na podstawie art. 12 pkt 2 Ustawy".

Następnie organ wskazał, że skarżący w dniu [...] września 2011 r. skierował do Proboszcza Parafii pismo, w którym zwrócił się o dokonanie adnotacji przy informacji o jego chrzcie o treści "Dnia [...] września 2010 r. formalnym aktem wystąpił z Kościoła [...]". Jednocześnie Skarżący podniósł, iż oczekuje w ciągu 14 dni na odpis aktu chrztu ze stwierdzeniem zgodności z Księgą Chrztów.

W toku prowadzonego postępowania do organu wpłynęły wyjaśnienia Proboszcza Parafii, w których podniósł on, iż skarżący nie wystąpił formalnie z Kościoła [...], nie zjawił się w kancelarii parafialnej i nie rozpoczął procedury z tym związanej określonej przez Konferencję [...] w dokumencie "Zasady Postępowania w Sprawie Formalnego Aktu Wystąpienia z Kościoła" z dnia [...] września 2008 r.

W tym stanie faktycznym Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych wydał decyzję administracyjną z dnia [...] lipca 2011 r. nr [...] mocą której, na podstawie art. 105 § 1 k.p.a., umorzył postępowanie w sprawie.

We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy M. K. wskazał, że w jego ocenie została ona podjęta w oparciu o sprzeczny z ustawodawstwem europejskim, a w szczególności z dyrektywą 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych oraz swobodnego przepływu tych danych (Dz. Urz. WE L. 281 z dnia 23 listopada 1995 r., s. 31 ze zm.), przepis art. 43 ust. 2 ustawy o ochronie danych osobowych, w treści którego błędnie wyłączona została kognicja Generalnego Inspektora do wydawania decyzji merytorycznych w sprawach przetwarzania danych dotyczących osób należących do kościoła lub innego związku wyznaniowego, o uregulowanej sytuacji prawnej, przetwarzanych na potrzeby tego kościoła lub związku wyznaniowego. W dalszej części przedmiotowego wniosku skarżący przedstawił genezę umieszczenia znaków "i 3" w treści wskazanego przez niego przepisu, stwierdzając, iż znalazły się tam one "w tajemniczych okolicznościach". Wobec powyższego skarżący wniósł o wydanie w sprawie decyzji administracyjnej na podstawie art. 12 pkt 2 ustawy o ochronie danych osobowych.

W dalszej części uzasadnienia decyzji z dnia [...] października 2011 r. organ wskazał, że zarzuty skarżącego odnoszące się do porządku prac nad uchwalaniem ustawy o ochronie danych osobowych, uznać należy za nieodnoszące się do przedmiotu postępowania. Natomiast zarzuty Skarżącego stanowiące polemikę z celowością oraz zasadnością art. 43 ust. 2 ustawy stanowią postulaty de lege ferenda wobec przepisów regulujących kwestię kognicji Generalnego Inspektora do wydawania decyzji merytorycznych w sprawach przetwarzania danych dotyczących osób należących do kościoła lub innego związku wyznaniowego, o uregulowanej sytuacji prawnej, przetwarzanych na potrzeby tego kościoła lub związku wyznaniowego.

Organ podkreślił, że art. 43 ust. 2 ustawy o ochronie danych osobowych stanowi, iż w odniesieniu do zbiorów, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 3, oraz zbiorów, o których mowa w ust. 1 pkt 1a, przetwarzanych przez Agencję Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencję Wywiadu, Służbę Kontrwywiadu Wojskowego, Służbę Wywiadu Wojskowego oraz Centralne Biuro Antykorupcyjne, Generalnemu Inspektorowi nie przysługują uprawnienia określone w art. 12 pkt 2, art. 14 pkt 1 i 3 - 5 oraz art. 15-18 ustawy. Przepis art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy stanowi zaś, iż z obowiązku rejestracji zbioru danych zwolnieni są administratorzy danych dotyczących osób należących do kościoła lub innego związku wyznaniowego o uregulowanej sytuacji prawnej, przetwarzanych na potrzeby tego kościoła lub związku wyznaniowego. Generalny Inspektor ma zatem w stosunku do powyższych instytucji prawo kontroli zgodności przetwarzania danych z przepisami o ochronie danych osobowych, nie ma jednak prawa wydawania decyzji administracyjnych ani rozpatrywania skarg w sprawach wykonania przez nie przepisów o ochronie danych osobowych.

Kościół [...] niewątpliwie należy do instytucji o uregulowanej sytuacji prawnej, bowiem jest instytucją, której funkcjonowanie zostało unormowane w Konstytucji RP, w umowie międzynarodowej jaką jest Konkordat oraz w ustawach, nad którymi umowa międzynarodowa ma pierwszeństwo.

Generalny Inspektor powołał treść art. 25 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 2 i 3 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz U. z 1989 r. Nr 29, poz. 154 ze zm.), a następnie podniósł, że w związku z treścią art. 43 ust. 2 ustawy o ochronie danych osobowych, nie może prowadzić postępowania wyjaśniającego ukierunkowanego na wydanie merytorycznej decyzji administracyjnej ani przeprowadzać czynności kontrolnych, z wyłączeniem prawa żądania złożenia pisemnych lub ustnych wyjaśnień oraz wzywania i przesłuchiwania osób w zakresie niezbędnym do ustalenia stanu faktycznego.

Reasumując, Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych na podstawie dokonanych ustaleń stwierdził brak swojej kognicji do wydania merytorycznej decyzji administracyjnej w sprawie, co stanowiło podstawę umorzenia postępowania w trybie art. 105 § 1 k.p.a.

Odnosząc się zaś do podniesionej przez skarżącego kwestii przetwarzania przez Kościół [...] danych osobowych parafian za pomocą programu [...], organ wskazał, że powyższe nie było przedmiotem niniejszego postępowania, zatem ocena tego procesu nie może zostać dokonana w wydanej decyzji.

W skardze na powyższą decyzję skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie M. K., wniósł o jej uchylenie w całości, zarzucając organowi naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 3 ust. 2 Dyrektywy 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych. Wniósł ponadto, aby Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 267 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Dz. Urz. Unii Europejskiej C 115/164) zwrócił się do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z pytaniem prejudycjalnym o wykładnię prawa wspólnotowego, a to czy przepis art. 3 ust. 2 ww. Dyrektywy 95/46/WE obejmuje przetwarzanie danych dotyczących osób należących do kościoła lub innego związku wyznaniowego, o uregulowanej sytuacji prawnej, na potrzeby tego kościoła lub związku wyznaniowego.

W uzasadnieniu skargi skarżący wskazał, że Generalny Inspektor winien stosować wprost uregulowania wspólnotowe, jako że Państwo Członkowskie Unii Europejskiej jest zobowiązane do implementowania i stosowania na swoim obszarze rozwiązań prawnych przyjętych w ramach Wspólnoty. Powołał się na wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 6 listopada 2003 r. o sygn. akt C-101/01 wskazując, że działalność niezarobkowa lub religijna nie może być traktowana na równi z rodzajami działalności wymienionymi w art. 3 ust. 2 tiret pierwsze dyrektywy 95/46/WE i nie jest objęta tym wyłączeniem - co stwierdził Trybunał.

W ocenie skarżącego wniosek o wydanie decyzji administracyjnej wobec Kościoła [...] wynika z prawa materialnego, ze względu na członkostwo Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej. Z ugruntowanego orzecznictwa europejskiego wynika, że na Państwach Członkowskich spoczywa nie tylko obowiązek wykładni swego prawa krajowego zgodnie z prawem wspólnotowym, lecz również dbania o to, by nie opierać się na wykładni tekstu prawa wtórnego, która pozostawałaby w konflikcie z prawami podstawowymi chronionymi przez wspólnotowy porządek prawny lub z innymi ogólnymi zasadami prawa wspólnotowego.

Zdaniem skarżącego, twierdzenie o braku kognicji wobec kościołów, które dysponują programami komputerowymi do obsługi parafii, z możliwością tworzenia sieci i "eksportu" danych, jest całkowicie niezgodne z europejskim i światowym kierunkiem rozwoju ochrony danych. Połączenie wzmacniania ochrony danych osobowych z utrzymywaniem de facto wyłączenia spod kontroli Generalnego Inspektora oraz kontroli sądowej istotnej kategorii administratorów, jakimi są kościoły i związki wyznaniowe, nie jest możliwe.

Reasumując skarżący stwierdził, iż koniecznym jest wydanie przez Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych decyzji administracyjnej w sprawie przetwarzania jego danych osobowych przez Proboszcza Parafii [...] w M.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

W "Oświadczeniu" z dnia [...] marca 2012 r. złożonym na rozprawie w dniu 9 marca 2012 r., skarżący podtrzymał przedstawione w skardze wnioski i argumenty. Wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości oraz nakazanie Generalnemu Inspektorowi Ochrony Danych Osobowych dokonania ustalenia, tj. czy dokument roboczy Konferencji [...] pt. "Zasady postępowania w sprawie formalnego aktu wystąpienia z Kościoła" uchwalony w dniu [...] września 2008 r., został przyjęty przez Metropolitę [...] do stosowania przez duchowieństwo Archidiecezji [...].

Proboszcz Parafii [...] w M., będący uczestnikiem niniejszego postępowania, nie przedstawił stanowiska procesowego w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę pod względem zgodności z prawem zaskarżonej decyzji administracyjnej i to z przepisami obowiązującymi w dacie jej wydania. Innymi słowy, sąd administracyjny kontroluje legalność rozstrzygnięcia zapadłego w postępowaniu z punktu widzenia jego zgodności z prawem materialnym i obowiązującymi przepisami prawa procesowego.

W ocenie Sądu, skarga analizowana pod tym kątem nie zasługuje na uwzględnienie.

Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (tekst jedn. Dz. U. z 2002 r. Nr 101, poz. 926 ze zm.) jest regulacją stwarzającą prawne podstawy stosowania ochrony państwowej w sytuacjach nielegalnego przetwarzania danych osobowych obywateli zarówno przez podmioty prawa publicznego, jak i podmioty prawa prywatnego, posługujące się ich danymi osobowymi. W celu realizacji tej ochrony, organ ochrony danych osobowych został wyposażony w kompetencje władcze, umożliwiające mu sankcjonowanie stwierdzanych nieprawidłowości w procesie przetwarzania danych osobowych. Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych może zatem - w drodze decyzji administracyjnej - nakładać stosowne nakazy bądź zakazy, których zasadniczą rolą jest przywrócenie stanu zgodnego z prawem. Jednak wydanie decyzji merytorycznej możliwe jest jedynie wówczas, gdy ingerencja organu jest prawnie dopuszczalna - nie każdy bowiem stan faktyczny pozwala na stosowanie wspomnianej ochrony prawnej. Organ ochrony danych osobowych jest zobowiązany do merytorycznego rozstrzygania tylko w tych sytuacjach, w jakich przepisy ustawy o ochronie danych osobowych pozwalają mu na wydanie odpowiedniego zakazu bądź nakazu. Generalny Inspektor, oceniając stan sprawy i dokonując subsumpcji, stwierdza w pierwszej kolejności, czy kwestionowane przetwarzanie danych osobowych pozwala mu na władczą ingerencję, w dalszej kolejności zaś, czy znajduje oparcie choćby w jednej z legalnych podstaw przetwarzania danych osobowych, i w zależności od występujących w sprawie ustaleń - organ albo wydaje nakaz lub zakaz, albo odmawia uwzględnienia wniosku, ewentualnie umarza postępowanie.

W rozpoznawanej sprawie, z uwagi na treść art. 43 ust. 1 pkt 3 i art. 43 ust. 2 ustawy o ochronie danych osobowych, Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych nie miał podstaw prawnych do wydania decyzji merytorycznej.

Zgodnie z brzmieniem art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy o ochronie danych osobowych, z obowiązku rejestracji zbioru danych zwolnieni są administratorzy danych dotyczących osób należących do kościoła lub innego związku wyznaniowego, o uregulowanej sytuacji prawnej, przetwarzanych na potrzeby tego kościoła lub związku wyznaniowego. Z kolei w myśl art. 43 ust. 2 ww. ustawy, w odniesieniu do zbiorów, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 3, oraz zbiorów, o których mowa w ust. 1 pkt 1a, przetwarzanych przez Agencję Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencję Wywiadu, Służbę Kontrwywiadu Wojskowego, Służbę Wywiadu Wojskowego oraz Centralne Biuro Antykorupcyjne, Generalnemu Inspektorowi nie przysługują uprawnienia określone w art. 12 pkt 2, art. 14 pkt 1 i 3-5 oraz art. 15-18. Z przepisów tych wynika, że nie jest dopuszczalna merytoryczna ingerencja Generalnego Inspektora w sprawach przetwarzania danych osobowych osób należących do kościoła lub innego związku wyznaniowego, o uregulowanej sytuacji prawnej, przetwarzanych na potrzeby tego kościoła lub związku wyznaniowego. Innymi słowy, organ ochrony danych osobowych nie może badać legalności przetwarzania danych osobowych osób należących do kościoła lub innego związku wyznaniowego, o uregulowanej sytuacji prawnej, przetwarzanych na potrzeby tego kościoła lub związku wyznaniowego.

M. K., kierując do Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych skargę na niezgodne z prawem przetwarzanie jego danych osobowych przez Proboszcza Parafii [...] w M., w związku z jego oświadczeniem o wystąpieniu z Kościoła [...], oczekiwał od organu, by ten doprowadził do sprostowania jego nieaktualnych danych osobowych przez Proboszcza wymienionej Parafii w trybie art. 14 pkt 2 ustawy o ochronie danych osobowych, wydając w tym względzie decyzję administracyjną na podstawie art. 12 pkt 2 i art. 32 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy. Z punktu widzenia interesu skarżącego, zasadne jest postawienie pytania, dlaczego ustawodawca, mocą powołanych wyżej przepisów, wykluczył w sprawach przetwarzania danych osobowych osób należących do kościoła lub innego związku wyznaniowego, o uregulowanej sytuacji prawnej, przetwarzanych na potrzeby tego kościoła lub związku wyznaniowego, merytoryczną ingerencję organu ochrony danych osobowych.

Udzielenie odpowiedzi na powyższe pytanie wymaga w niniejszej sprawie analizy podstaw ustrojowych, bowiem Kościół [...] należy do instytucji o uregulowanej sytuacji prawnej, a jego funkcjonowanie zostało unormowane zarówno w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, jak i w umowie międzynarodowej, jaką jest Konkordat, oraz w ustawach, wobec których umowa międzynarodowa korzysta z prawa pierwszeństwa.

W świetle art. 25 ust. 1 Konstytucji RP, kościoły i inne związki wyznaniowe są równouprawnione. Władze publiczne w Rzeczypospolitej Polskiej zachowują bezstronność w sprawach przekonań religijnych, światopoglądowych i filozoficznych, zapewniając swobodę ich wyrażania w życiu publicznym (ust. 2). Stosunki między Państwem a kościołami i innymi związkami wyznaniowymi są kształtowane na zasadach poszanowania ich autonomii oraz wzajemnej niezależności każdego w swoim zakresie, jak również współdziałania dla dobra człowieka i dobra wspólnego (ust. 3). Stosunki między Rzecząpospolitą Polską a Kościołem [...] określają umowa międzynarodowa zawarta ze Stolicą Apostolską i ustawy (ust. 4). Stosunki między Rzecząpospolitą Polską a innymi kościołami oraz związkami wyznaniowymi określają ustawy uchwalone na podstawie umów zawartych przez Radę Ministrów z ich właściwymi przedstawicielami (ust. 5). Ustrojodawca, gwarantując równoprawność wszystkim kościołom i związkom wyznaniowym w Polsce, zwraca uwagę, że stosunki w relacji Państwo - kościoły i związki wyznaniowe kształtowane są na zasadach poszanowania ich autonomii oraz wzajemnej niezależności, jak również współdziałania dla dobra człowieka i dobra wspólnego. Choć nie zostało to wyrażone expressis verbis, to jednak "autonomia", o której mowa w powołanym przepisie, niewątpliwie świadczy, że intencją ustrojodawcy było zachowanie rozdziału między Państwem a kościołami i związkami wyznaniowymi. Władze publiczne mają więc zachowywać bezstronność zarówno w sprawach przekonań religijnych, światopoglądowych i filozoficznych, jak również zapewnić swobodę ich wyrażania w życiu publicznym. Konstytucyjny rozdział między Państwem a kościołami i związkami wyznaniowymi uzasadnia zatem niedopuszczalność ingerencji organów władzy publicznej w kwestie wewnętrznych relacji danego kościoła z jego wyznawcami, co oznacza, że w sprawie niniejszej, organ ochrony danych osobowych nie ma prawnej możliwości ingerowania w proces przetwarzania danych osobowych skarżącego przez Proboszcza Parafii [...] w M. W tym przypadku chodzi bowiem o wewnętrzną relację Kościół [...] - wierny, która to relacja wyłączona jest spod właściwości Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych, jako organu władzy publicznej - organu Państwa.

Prezentowane przez Sąd stanowisko potwierdza analiza przepisów ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 29, poz. 154 ze zm.), stanowiąc w art. 2, że Kościół rządzi się w swych sprawach własnym prawem, swobodnie wykonuje władzę duchowną i jurysdykcyjną oraz zarządza swoimi sprawami. W art. 3 ust. 1 wskazano, że ustawa niniejsza określa zasady stosunku Państwa do Kościoła, w tym jego sytuację prawną i majątkową. Natomiast w sprawach odnoszących się do Kościoła, nie uregulowanych niniejszą ustawą, stosuje się powszechnie obowiązujące przepisy prawa, o ile nie są sprzeczne z wynikającymi z niej zasadami (ust. 2). Również Konkordat nie wprowadza w przedmiotowej kwestii rozwiązań, które zmieniałyby przedstawioną ocenę.

Skarżący, kwestionując podjęte w sprawie rozstrzygnięcia, twierdzi, że są one nieprawidłowe, gdyż Generalny Inspektor winien uwzględnić uregulowania prawa wspólnotowego, jako że Rzeczpospolita Polska należy do Wspólnoty Europejskiej. Jego zdaniem, organ orzekający, stosując przepisy art. 43 ust. 1 pkt 3 i art. 43 ust. 2 ustawy o ochronie danych osobowych, całkowicie pominął Dyrektywę 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych oraz swobodnego przepływu tych danych (Dz. Urz. WE L. 281 z dnia 23 listopada 1995 r., s. 31 ze zm.), a w szczególności jej art. 3 ust. 2 tiret pierwsze, pomijając przy tym wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 6 listopada 2003 r. o sygn. akt C-101/01.

Dokonując analizy zarzutów i wniosków, jakie skarżący zawarł w skardze, Sąd uznał je za nieuzasadnione.

Stosownie do art. 3 ust. 2 tiret pierwsze Dyrektywy 95/46/WE, niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do przetwarzania danych osobowych w ramach działalności wykraczającej poza zakres prawa Wspólnoty, jak np. dane, o których stanowi tytuł V i VI Traktatu o Unii Europejskiej, a w żadnym razie do działalności na rzecz bezpieczeństwa publicznego, obronności, bezpieczeństwa Państwa (łącznie z dobrą kondycją gospodarczą Państwa, gdy działalność ta dotyczy spraw związanych z bezpieczeństwem Państwa) oraz działalności Państwa w obszarach prawa karnego. Z pierwszej części tego przepisu wprost wynika, że dyrektywa wyłącza spod zakresu swego stosowania przetwarzanie danych osobowych w ramach działalności wykraczającej poza zakres prawa Wspólnoty. Skoro Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej gwarantuje rozdział między Państwem a kościołami i związkami wyznaniowymi na zasadzie autonomii, to nie można przyjąć, by zakresem prawa Wspólnoty (prawa Państw Członkowskich) było objęte przetwarzanie danych osobowych wyznawców Kościoła [...] przez tenże Kościół w relacji czysto wewnętrznej. Sfera wewnętrznych relacji Kościoła [...] i jego wiernych nie jest bowiem objęta prawem Państwa Członkowskiego, a tym samym - nie wchodzi w zakres prawa Wspólnoty. Oznacza to, że przetwarzanie przez Kościół [...] danych osobowych jego wiernych nie korzysta z ochrony państwowej, a przez to także i wspólnotowej. W takiej sytuacji stwierdzić należy, że ww. dyrektywa nie znajduje zastosowania w rozpoznawanej sprawie. Nie ma przy tym konieczności odnoszenia się do dalszej części tego przepisu, gdyż nie dotyczy ona zaistniałego w przedmiotowej sprawie stanu faktycznego. Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych nie miał zatem podstaw do stosowania ww. dyrektywy. Z tego względu Sąd nie przychylił się do wniosku skarżącego o wystąpienie z pytaniem prejudycjalnym do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej o wykładnię art. 3 ust. 2 Dyrektywy 95/46/WE.

Sąd nie podzielił także stanowiska skarżącego co do tego, że wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 6 listopada 2003 r. o sygn. akt C-101/01 wskazuje kierunek, w którym - zgodnie z oczekiwaniami skarżącego - winna zmierzać wykładnia powołanego przepisu art. 3 ust. 2 Dyrektywy 95/46/WE. Wyrok ten zapadł w zupełnie odmiennym stanie faktycznym, w którym B. L. świadczyła nieodpłatnie pracę na rzecz jednej z parafii kościoła [...] w S., a zatem pozostawała z tymże kościołem w relacji zewnętrznej, co oznacza - zdaniem Sądu - że w pełni uzasadnioną jest teza Trybunału, w myśl której działalność niezarobkowa lub religijna, taka jak prowadzona przez B. L., nie może być traktowana na równi z rodzajami działalności wymienionymi w art. 3 ust. 2 tiret pierwsze Dyrektywy 95/46/WE i nie jest objęta tym wyłączeniem. Innymi słowy, Trybunał Sprawiedliwości uznał, że działalność, którą podejmowała B. L. na rzecz kościoła, nie wyłącza stosowania dyrektywy. Chodzi w niej bowiem o relację zewnętrzną, pozwalającą na ingerencję organów władzy publicznej, która to relacja nie występuje w stanie faktycznym niniejszej sprawy, gdyż skarżący, jako wyznawca Kościoła [...], chcący z niego wystąpić, pozostaje z Proboszczem Parafii [...] w M. w relacji czysto wewnętrznej, która wyklucza merytoryczną ingerencję Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych.

Z powyższych względów nieuzasadnione jest, zawarte w piśmie procesowym z dnia [...] marca 2012 r., żądanie skarżącego dotyczące nakazania Generalnemu Inspektorowi Ochrony Danych Osobowych dokonania ustalenia, czy "Zasady postępowania w sprawie formalnego aktu wystąpienia z Kościoła" określone przez Konferencję Episkopatu Polski w dniu [...] września 2008 r., zostały przyjęte przez Metropolitę [...] do stosowania przez duchowieństwo Archidiecezji [...]. Zasady te stanowią wewnętrzne unormowania organizacji, regulujące wzajemne relacje Kościół [...] - wierny, a jak wywiedziono powyżej relacje te obejmują sferę wyłączoną spod właściwości Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych, jako organu władzy publicznej.

Odnośnie sposobu zakończenia postępowania administracyjnego zainicjowanego skargą M. K., stwierdzić należy, że stan sprawy uzasadniał wydanie decyzji o umorzeniu postępowania. Przepis art. 105 § 1 k.p.a., w oparciu o który wydane zostało przedmiotowe rozstrzygnięcie, jako przesłankę obligatoryjną umorzenia postępowania wskazuje bezprzedmiotowość tego postępowania. Powołany przepis zezwala organom administracji na wydanie decyzji o umorzeniu postępowania w sytuacji, gdy w świetle przepisów prawa materialnego i ustalonego stanu faktycznego, brak jest sprawy administracyjnej mogącej być przedmiotem postępowania. Sprawa administracyjna jest bowiem konsekwencją istnienia stosunku administracyjno-prawnego, czyli takiej sytuacji prawnej, w której strona ma prawo żądać od organu administracyjnego skonkretyzowania jej indywidualnych uprawnień wynikających z prawa materialnego (v. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 1995 r., sygn. akt III ARN 50/59, OSNP 11/96/150). Bezprzedmiotowość postępowania administracyjnego, o której mowa w art. 105 § 1 k.p.a. oznacza, że brak jest któregoś z elementów materialnego stosunku prawnego, a wobec tego nie można wydać decyzji załatwiającej sprawę poprzez rozstrzygnięcie co do istoty. Taka sytuacja miała miejsce w niniejszej sprawie. Organ po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego stwierdził bowiem, że nie ma kognicji do wydania decyzji merytorycznej dotyczącej przetwarzania danych osobowych skarżącego przez Parafię [...] w M.

W konkluzji Sąd stwierdza, że wydane w sprawie decyzje nie naruszają prawa, zaś zarzuty podniesione w skardze oraz późniejszym piśmie procesowym są nieuzasadnione i mają charakter jedynie polemiczny.

Z uwagi na powyższe, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, działając na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), orzekł, jak w sentencji wyroku.