Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Małgorzata Włodarska (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Renata Owczarzak Sędzia WSA Anna Klotz Protokolant Justyna Straka po rozpoznaniu w II Wydziale na rozprawie w dniu 27 lutego 2008r. sprawy ze skargi S. S. – Sz., A. Sz., Spółdzielni Mieszkaniowej " K." w T. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w T. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie warunków zabudowy oddala skargę.

II SA/Bd 605/07

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia [...]2007 r. nr [...] Prezydent Miasta [...] po rozpatrzeniu wniosku pełnomocnika Przedsiębiorstwa [...] ustalił warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego wielorodzinnego

z sześcioma mieszkaniami oraz parkingiem podziemnym na terenie obejmującym

dz. nr [...],[...],[...] z obr. [...] w [...] przy ul. [...].

Odwołania od powyższej decyzji złożyli: Spółdzielnia Mieszkaniowa [...] z siedzibą w [...] oraz S. S.-S. i A. S..

Spółdzielnia Mieszkaniowa [...] w swoim odwołaniu podniosła,

iż kwestionowana decyzja została wydana bez uzyskania wymaganych uzgodnień

z organami wymienionymi w art. 53 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowania przestrzennym, w szczególności z zarządcą drogi oraz, że usytuowanie zjazdu

na terenie posesji przy ul [...] powinno nastąpić w formie decyzji przed wydaniem decyzji o warunkach zabudowy. Wywiodła również, iż opracowana analiza

nie spełnia wymogów przepisu art. 61 ust. 1 cyt. ustawy, bowiem cechy zabudowy zamierzonej inwestycji nie stanowią kontynuacji funkcji i zabudowy działki sąsiedniej dostępnej z tej samej drogi publicznej, na której istnieje budownictwo jednorodzinne.

S. S.-S. i A. S. w złożonym odwołaniu od wyżej wskazane decyzji zarzucili, iż decyzja ta narusza przepisy postępowania administracyjnego, gdyż została podjęta bez należytego wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy, a jej uzasadnienie nie spełnia wymogów wynikających z przepisu art. 107 § 3 k.p.a.. Ich zdaniem decyzja ta narusza również przepis art. 59 w związku z art. 61 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu przestrzennym. Odwołujący się wskazali ponadto, iż kwestionowane rozstrzygnięcie nie chroni ich interesów oraz, że zwiększenie ruchu pieszych i samochodów będzie zagrożeniem dla wszystkich użytkowników ul. [...] oraz źródłem konfliktów.

Decyzją z dnia [...]2007 r., nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję. W motywach uzasadnienia organ wskazał, iż projekt decyzji organu I instancji został sporządzony, zgodnie z wymogami ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym przez osobę wpisaną na listę Izby Urbanistów, uzasadnienie decyzja spełnia zaś wymogi określone w przepisie art. 107 §3 k.p.a. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] nie dopatrzyło się również naruszenia przez organ I instancji przepisów art. 7 i 77 § 1 k.p.a. Zdaniem Kolegium z dokonanej przez organ I instancji analizy wynika, że obszar planowanej inwestycji jest zlokalizowany w sąsiedztwie zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej dwukondygnacyjnej o charakterze szeregowym i jednokondygnacyjnej gospodarczej, linie zabudowy wyznacza zaś budynek przy ul. [...]. Teren obok planowanej inwestycji ma dostęp do drogi publicznej – przy ul. [...] poprzez działki [...] będące własnością Spółdzielni Mieszkaniowej [...] w [...] na zasadach służebności gruntowej, na podstawie § 6 aktu notarialnego z dnia [...]1998 r., Repertorium A numer [...]. Ustalenia te zdaniem organu odwoławczego są wystarczające dla wydania decyzji ustalającej warunki zabudowy. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] stwierdziło ponadto, iż realizowana inwestycja będzie tworzyła urbanistyczną całość wraz z zabudową szeregową jednorodzinną znajdująca się przy ul. [...] i będzie stanowiła jej uzupełnienie, gdyż budynek mieszkalny wielorodzinny z sześcioma mieszkaniami oraz parkingiem podziemnym nie odbiega charakterem od istniejącej zabudowy. Odnosząc się do zarzutów zawartych w odwołaniu Spółdzielni Mieszkaniowej [...] organ wskazał, iż w niniejszej sprawie nie istniała konieczność uzgodnienia planowanej inwestycji z właściwym zarządcą drogi na podstawie art. 53 ust. 4 pkt 9 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, bowiem przepis ten ma zastosowanie tylko, gdy obszar inwestycji przylega do pasa drogowego. Uzyskanie decyzji w sprawie usytuowania zjazdu na terenie posesji z ulicy [...] będzie zaś konieczne przed uzyskaniem decyzji w sprawie pozwolenia na budowę, nie zaś decyzji w sprawie ustalenia warunków zabudowy, jak błędnie wywodzi odwołująca się. Organ odwoławczy wskazał również, iż nie zachodzi tożsamość niniejszej sprawy z sprawą zakończoną ostateczną decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...]2006r., gdyż wnioski wszczynające te postępowania znacząco się różniły. Dodał także, iż na postępowanie w niniejszej sprawie nie ma wpływu fakt złożenia przez mieszkańców domków jednorodzinnych przy ul. [...],[...],[...],[...] wniosku do Prezydenta Miasta [...]

w sprawie zmiany studium uwarunkowania i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

Skargi na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego

w [...] złożyli S. S.-S., A. S. i Spółdzielnia Mieszkaniowa [...] w [...].

W swoich skargach S. S.-S. i A. S. zarzucili kwestionowanej decyzji, iż rażąco narusza ona prawo, ponieważ dotyczy ona sprawy zakończonej decyzją ostateczną Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...]2006 r. Wskazali również, iż przy jej wydawaniu organ odwoławczy pominął dowód z uchwały Nr [...] Rady Miasta [...] z [...]2006 r. uchwalającej studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta [...] – z którym to studium sprzeczna jest kwestionowana decyzja. Mając na względzie treść wyżej wskazanej uchwały organ winien był, zdaniem skarżących, zawiesić postępowanie na podstawie art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Skarżący zarzucili również organowi naruszenie przepisu art. 53 ust. 4 pkt 9 w związku z art. 60 ust. 1 cyt. wyżej ustawy, poprzez brak uzgodnienia zaskarżonej decyzji w formie decyzji administracyjnej z właściwym zarządcą drogi. Wywiedli również, iż decyzja ta narusza zasadę trwałości decyzji ostatecznych na podstawie, których nie tylko strony, ale i osoby trzecie nabyły prawa, a także zasadę pogłębiania zaufania obywateli do organów Państwa. Podnieśli ponadto, iż organy obu instancji nie ustaliły, która działka sąsiednia może stanowić punkt odniesienia dla określenia funkcji i cech zabudowy działki objętej wnioskiem inwestora, a także nie wskazały jak wygląda obszar analizowany stanowiący podstawę analizy sposobu zabudowy

dla określenia wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów i cech kształtowania zabudowy terenu. Zaskarżona decyzja zdaniem skarżących narusza również uzasadnione interesy osób trzecich, o których mowa w art. 1 ust. 2 pkt 7 oraz w art. 54 pkt 2 lit d w związku z art. 64 ust 1 ustawy

z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Spółdzielnia Mieszkaniowa [...] w [...] w swojej skardze

do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w [...] na decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...]2007 r., podtrzymała zarzuty zawarte w odwołaniu, podnosząc, iż organ odwoławczy się do nich należycie nie ustosunkował. Wskazała, że organ odwoławczy nie wykazał, iż w aktach sprawy znajdują się wymagane uzgodnienia, o których mowa w art. 53 ust. 4 pkt 6, 9 i 10 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Zarzuciła również, że nie ustalił on, kto sporządził w niniejszej sprawie analizę funkcji oraz czy osoba sporządzająca projekt decyzji o warunkach zabudowy z dnia [...]2007 r. posiadała nieograniczone uprawnienia budowlane w zakresie urbanistyki i architektury. Podniosła także, iż z decyzji organów obu instancji nie wynika, która działka sąsiednia może stanowić punkt odniesienia dla określenia funkcji i cech zabudowy działki objętej wnioskiem, a także jak wygląda obszar analizowany będący podstawą analizy sposobu zabudowy dla określenia wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuowania funkcji, parametrów i cech kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu w obszarze istniejącej zabudowy, nie podaje numerów działek, które były podstawą analizy szerokości budynków istniejących w obszarze analizowanym dla ustalenia średniej szerokości planowanego budynku, potrzebnej do ustalenia szerokości elewacji frontowej. Tym samym, zdaniem strony skarżącej, organy naruszyły zasady wyrażone w § 6 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy

i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego

W odpowiedzi na powyższe skargi organ odwoławczy wniósł o ich oddalenie, podtrzymując dotychczasową argumentację

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż zaskarżonej decyzji nie można postawić skutecznie zarzutu, iż została ona wydana z naruszeniem prawa mogącym mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia.

Rozpatrując niniejszą sprawę w pierwszej kolejności należało odnieść się

do zarzutów strony skarżącej wskazujących na istnienie podstaw do stwierdzenia nieważności decyzji obu instancji z powodu, o którym mowa w art. 156 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity Dz. U. z 2000r., Nr 98, poz. 1071; z późn. zm. – zwanej dalej "kpa"). Zgodnie z wyżej wskazanym przepisem organ administracji stwierdza nieważność decyzji, która dotyczy sprawy już poprzednio rozstrzygniętej inną decyzją administracyjną. Zaistnienie przesłanki wynikającej z tego przepisu wymaga ustalenia tożsamości sprawy administracyjnej pod względem podmiotowym

i przedmiotowym. Tożsamość podmiotowa będzie miała miejsce wtedy, gdy

w sprawie występują te same strony. Natomiast sprawy są tożsame pod względem przedmiotowym, o ile tożsama jest podstawa prawna, stan faktyczny oraz prawa

i obowiązki stron, które z nich wynikają.

Zdaniem skarżących, kwestionowana decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] dotyczy sprawy zakończonej decyzją ostateczną tegoż organu z dnia [...]2006 r. ([...]), utrzymującą w mocy decyzję Prezydenta Miasta [...] z dnia [...]2006 r..

Odnosząc się do powyższego wskazać należy, iż wspomniana decyzja Prezydenta Miasta [...] z dnia [...]2006 r., zapadła po rozpoznaniu wniosku z dnia [...]2005 r. dotyczącego wprawdzie ustalenia warunków dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego wielorodzinnego na terenie położonym przy ul. [...] w [...] (działki nr [...],[...],[...] w obrębie [...]) i pochodzącego od tego samego podmiotu co w niniejszej sprawie (tj. od Przedsiębiorstwa [...]), jednakże wniosek z dnia [...]2005 r. odbiegał znacznie treścią od wniosku z [...]2007 r., wszczynającego postępowanie administracyjne w sprawie będącej przedmiotem niniejszego postępowania. We wniosku z dnia [...]2005r., w charakterystyce zabudowy wskazano bowiem m.in., iż w planowanym budynku ma być 10 mieszkań i 10 stanowisk parkingowych, pow. zabudowy ma wynosić 260 m², wysokość budynku określono 11,5 m, dach planowanego budynku miał być zaś mansardowy z kalenicą wzdłuż budynku lub stropodach. Natomiast we wniosku z dnia [...]2007 r. zmniejszono, w porównaniu z treścią poprzedniego wniosku, liczbę mieszkań i miejsc parkingowych do sześciu, powierzchnie zabudowy określono na ok. 160m², wysokość budynku to ok. 9 metrów, zaś dach ma być płaski, stropodach wentylowany ewentualnie fragment tarasów na dachu lub wykusze z balkonami.

W świetle powyższego należy stwierdzić, iż nie zachodzi tożsamość przedmiotowa między sprawą rozstrzygniętą kwestionowaną decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] a sprawą zakończoną ostateczną decyzją tegoż Kolegium z dnia [...]2006 r.. Tym samym nie znajduje uzasadnienia zarzut skarżących wskazujący na naruszenie przez organy obu instancji powagi rzeczy osądzonej, a co za tym idzie, nieważności decyzji wydanych przez te organy w niniejszej sprawie.

Wskazać należy, iż podstawą materialnoprawną rozpoznania sprawy będącej przedmiotem zaskarżonej do sądu decyzji są przepisy ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717;

z późn. zm.) oraz wydanego na jej podstawie (art. 61 ust. 6) rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. Nr 164, poz. 1588).

W przepisie art. 61 ust. 1 tejże ustawy wskazuje się na wymogi, jakie muszą być spełnione by wydanie decyzji o warunkach zabudowy było możliwe. Jeśli warunki te zostaną spełnione, a zamierzenie inwestycyjne jest zgodne z przepisami odrębnymi, w świetle treści przepisu art. 64 ust. 1 w związku z art. 56 cytowanej wyżej ustawy, organ nie może odmówić ustalenia warunków zabudowy.

Pierwszym z warunków jest, aby co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej, była zabudowana w sposób pozwalający

na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu (art. 61 ust. 1 pkt 1 cyt ustawy).

Ustalając wymogi dotyczące nowej zabudowy organ administracji

nie ogranicza się jednakże tylko do analizy funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz powierzchni zabudowy sąsiedniej działki (ewentualnie działek) dostępnej z tej samej drogi. Zawarta w art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy

tzw. zasada dobrego sąsiedztwa, uzależniająca zmianę zagospodarowania terenu

od dostosowania się do określonych cech zabudowy i zagospodarowania terenu sąsiedniego, oceniana jest na podstawie analizy przewidzianej w § 3 przywołanego rozporządzenia. Zgodnie z tymże przepisem w celu ustalenia wymagań

dla nowej zabudowy i zagospodarowania terenu właściwy organ wyznacza wokół działki budowlanej, której dotyczy wniosek o ustalenie warunków zabudowy, obszar analizowany i przeprowadza na nim analizę funkcji oraz cech zabudowy

i zagospodarowania terenu w zakresie warunków, o których mowa w art. 61 ust. 1-5 ustawy. W § 3 ust. 2 sprecyzowano, że granice obszaru analizowanego powinny znajdować się w odległości nie mniejszej niż trzykrotna szerokość frontu działki

(tj. części działki przylegającej do drogi, z której odbywa się główny wjazd

lub wejście na działkę - § 2 pkt 5 cyt. rozporządzenia). Granice obszaru analizowanego powinny zatem z każdej strony działki budowlanej obejmować trzykrotną szerokości jej frontu.

Dokonując oceny czy w rozpoznawanej sprawie zostały spełnione przesłanki

z art. 61 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy, organ pierwszej instancji, zgodnie przywołanym wyżej przepisem § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy

i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, wytyczył obszar analizowany (granice tegoż obszaru określił na około 100m wokół terenu objętego wnioskiem) i przeprowadził

na nim analizę funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu w zakresie powyższych warunków.

Wspomnianą analizą objęto zarówno działki dostępne z ulicy [...], jak

i znajdujące się w obszarze analizowanym działki dostępne z ulic [...],[...],

i [...]. Jak wynika z części graficznej i tekstowej analizy, w obszarze analizowanym występuje budowa jednorodzinna (działki dostępne z ulicy [...])

i wielorodzinna z dachami płaskimi. W zabudowie jednorodzinnej występują przy tym dwie kondygnacje, zaś w zabudowie wielorodzinnej pięć kondygnacji. Powierzchnia zabudowy działki sąsiedniej oznaczonej nr 677 – działka [...], wynosi około 20%, zaś terenów zabudowy wielorodzinnej w kwartale ulic [...]-[...]-[...]-[...]-[...] ok. 17,6 %.

W świetle powyższego należy stwierdzić, iż organy administracji prawidłowo stwierdziły, że w przypadku planowanej inwestycji spełnione zostały przesłanki

z art. 61 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy i na omawianym terenie może powstać budynek mieszkalny wielorodzinny, dwukondygnacyjny, o powierzchni zabudowy nieprzekraczającej 20% powierzchni działki terenu objętego wnioskiem.

Linie zabudowy dla planowanej inwestycji, zgodnie z § 4 cyt. rozporządzenia, wyznaczono zaś jako przedłużenie linii istniejącej zabudowy na działce sąsiedniej – przy ul [...].

Zastrzeżenia skarżących wzbudził sposób określenia szerokości elewacji frontowej planowanej inwestycji.

Zgodnie z § 6 ust 1 ustawy szerokość elewacji frontowej, znajdującej się

od strony frontu działki, wyznacza się dla nowej zabudowy na podstawie średniej szerokości elewacji frontowych istniejącej zabudowy na działkach w obszarze analizowanym, z tolerancją do 20%. Z ustaleń organu wynika, iż szerokość elewacji frontowej budynku na działce sąsiedniej położonej przy ul [...]wynosi ok. 9m, przy czym budynek ten znajduje się w zabudowie szeregowej, której szerokość elewacji frontowej wynosi ok. 34 m. Organ administracji nie określił precyzyjnie szerokości elewacji frontowej dla planowanej inwestycji, zaznaczył jedynie, iż szerokość tejże elewacji powinna zostać wyznaczona zgodnie z przepisami techniczno-budowlanymi. Należy w związku z tym wskazać, iż zgodnie z § 12 ust 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. Nr 75 poz. 690; z późn. zm.) budynki na działce budowlanej sytuuje się,

co do zasady, w odległości od granicy z sąsiednią działką budowlaną nie mniejszej niż 4 m - w przypadku budynku zwróconego ścianą z otworami okiennymi

lub drzwiowymi w stronę tej granicy, lub 3 m - w przypadku budynku zwróconego ścianą bez otworów okiennych lub drzwiowych w stronę tej granicy.

Uwzględniając obowiązek zachowania określonej w przepisach odległości

od działki sąsiedniej, a także szerokość i kształt działek, na których ma powstać planowana inwestycja w porównaniu z szerokością elewacji frontowej zabudowy szeregowej występującej w obszarze analizowanym, należało stwierdzić, iż takie określenie szerokości elewacji frontowej planowanej inwestycji nie stanowi naruszenia prawa, mającego wpływ na wydane rozstrzygnięcie. Za takim stanowiskiem przemawia dodatkowo fakt, iż, jak to wynika z części graficznej analizy,

w obszarze analizowanym dominują budynki wielorodzinne i zabudowa szeregowa

o szerokościach frontu zbliżonych lub przekraczających szerokość działek, na której ma powstać planowana inwestycja.

Jak wynika z ustaleń organu, w niniejszej sprawie zostały spełnione również wymogi określone art. 61 ust. 1 pkt 2 cyt. ustawy, w zakresie dostępu terenu inwestycji do drogi publicznej. Teren inwestycji ma dostęp do drogi publicznej - ulicy [...] poprzez działki nr [...]i [...] (oznaczone w rejestrze gruntów jako drogi) będące własnością Spółdzielni Mieszkaniowej [...] w [...] na zasadach służebności gruntowej na podstawie aktu notarialnego z dnia [...]1998 r., rep A [...].

Podobnie sytuacja wygląda, jeśli chodzi o wymogi wynikające z pkt 3, 4 i 5 tegoż przepisu. Teren działek objętych wnioskiem jest uzbrojony, w ewidencji gruntów jest on oznaczony jako tereny mieszkaniowe i nie jest on objęty ochroną konserwatorską. Zgodnie z wygasłym dnia [...]2004 r. miejscowym planem ogólnym zagospodarowania przestrzennego miasta [...] dla terenu inwestycji objętego jednostką planistyczną [...] obowiązywały ustalenia: "zabudowa mieszkaniowa o wysokiej intensywności-adaptacja".

Mając na uwadze, iż z dokonanych przez organy administracyjny ustaleń jednoznacznie wynika, iż zamierzenie inwestycyjne, którego dotyczy niniejsza sprawa spełnia wszystkie wymagania określone w art. 61 ust. 1 pkt 1-5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (cyt. wyżej), podnieść należy iż, organy nie mogły odmówić ustalenia warunków zabudowy.

Odnosząc się do zarzutu skarżących, że organy administracji powinny były zawiesić postępowanie do czasu uchwalenia nowego planu miejscowego przez Radę Miasta, wskazać należy, iż zawieszenie byłoby uzasadnione jedynie w przypadku istnienia pewności, że w okresie zawieszenia postępowania dojdzie do uchwalenia tegoż planu. Zauważyć przy tym należy, że niezawieszenie postępowania w trybie art. 62 ust 2 cyt. ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym nie miało wpływu

na rozstrzygnięcie sprawy, bowiem, aż do chwili wydania rozstrzygnięcia przez organ II instancji nie uchwalono miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Nie można podzielić również zarzutów skarżących, co do sporządzenia projektu decyzji o warunkach zabudowy przez osobę nieuprawnioną. Jak wynika

z akt administracyjnych projekt decyzji w niniejszej sprawie sporządził A. P. wpisany do [...] Okręgowej Izby Urbanistów (nr wpisu [...]), a więc osoba posiadające wymagane uprawnienia. Odnosząc się natomiast do zarzutu sporządzenia analizy przez osobę nieuprawnioną, należy wskazać, iż z art. 60 ust. 4 cyt. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzenny wynika obowiązek sporządzenie projektu decyzji o ustaleniu warunków zabudowy przez osobę wpisaną na listę izby samorządu zawodowego urbanistów albo architektów, wymogi te nie obejmują zatem analizy, będącej zgodnie z przepisem § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (cyt. wyżej) jedynie załącznikiem do decyzji o warunkach zabudowy.

Jeśli zaś chodzi o podnoszony przez skarżących brak dokonania uzgodnień,

o których mowa w przepisach art. 53 ust. 4 pkt 6, 9, 10 ustawy o planowaniu

i zagospodarowaniu przestrzennym (cyt. wyżej) – tj. z organami właściwymi

w sprawach ochrony gruntów rolnych i leśnych oraz melioracji wodnych, zarządcą drogi oraz wojewodą, marszałkiem województwa i starostą (prezydentem miasta) należy stwierdzić, iż wymóg taki nie istniał w niniejszej sprawie. Konieczność dokonywania uzgodnień z organami właściwymi w sprawach ochrony gruntów rolnych i leśnych istnieje, w świetle treści przepisu art. 53 ust. 4 pkt 6 w odniesieniu do gruntów wykorzystywanych na cele rolne i leśne w rozumieniu przepisów

o gospodarce nieruchomościami, a do takich nie zalicza się teren objęty planowaną inwestycją. Uzgodnień z właściwym zarządcą drogi dokonuje się zaś, zgodnie z art.53 ust. 4 pkt 9 cyt. ustawy, w odniesieniu do obszarów przyległych do pasa drogowego, a zatem mających wspólną granicę z pasem drogowym. Jak słusznie wskazał organ odwoławczy, ze względu na fakt, iż działki objęte planowanym przedsięwzięciem nie mają bezpośredniego dostępu do drogi publicznej, a zatem nie są usytuowane w obszarze przyległym do pasa drogowego, nie istniała konieczność dokonywania uzgodnień z zarządcą drogi. Nie istniała również potrzeba dokonania uzgodnień decyzji z wojewodą, marszałkiem województwa oraz starostą, bowiem wymóg ten w świetle treści pkt 10 cyt. przepisu, istnieje w stosunku do terenów przeznaczonych w planach miejscowych, które utraciły moc, na inwestycje celu publicznego, zaś teren inwestycji, której dotyczy niniejsza sprawa przeznaczony był w nieobowiązującym już planie miejscowym pod zabudowę mieszkaniowa o wysokiej intensywności.

Podnieść trzeba, iż decyzja ustalająca warunki zabudowy i zagospodarowania terenu wytycza ogólne kierunki projektowania inwestycji budowlanej, podlegające dalszym szczegółowym ustaleniom przewidzianym w prawie budowlanym

i w rozporządzeniach wykonawczych do tego prawa, konkretyzujących warunki techniczne, jakim powinny odpowiadać obiekty budowlane. Decyzja taka musi być

na tyle ogólna w zakresie opisu inwestycji, jej parametrów technicznych i gabarytów oraz usytuowania na działce, aby nie wkraczać w sferę zarezerwowaną dla prawa budowlanego. Zgodnie bowiem z art. 54 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym decyzja ta powinna określać jedynie rodzaj inwestycji oraz linie rozgraniczające jej teren, a także wskazywać przewidziane w przepisie tym warunki i wymagania. Związane z budową szczegółowe kwestie techniczne należą natomiast do przedmiotu regulacji Prawa budowlanego. W odniesieniu do ochrony interesów osób trzecich na obecnym etapie postępowania organy mogły zatem jedynie zakreślić ramy tej ochrony i zobligować inwestora do ich przestrzegania przy tworzeniu projektu budowy. W zaskarżonej decyzji w pkt 2.6 zostały określone wymagania dotyczące ochrony interesów osób trzecich, które muszą być uwzględnione i zachowane w kolejnych etapach procesu inwestycyjnego, gdyż organ wydający decyzję o pozwoleniu na budowę jest tymi warunkami związany. Tym samym, wbrew twierdzeniom skarżących, zaskarżona decyzja nie narusza interesu osób trzecich.

Jeśli natomiast chodzi o zarzut skarżących wskazujący na nieuwzględnienie przez organy administracji zapisów "Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta [...]" podnieść należy, iż stosownie

do art. 9 ust. 5 cyt. ustawy nie jest ono aktem prawa miejscowego i nie może stanowić podstawy prawnej do wydawania decyzji o ustaleniu warunków zabudowy.

W ocenie Sądu nieuzasadniony był również zarzut naruszenia przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] przepisów postępowania administracyjnego, a w szczególności zasad ogólnych Kodeksu postępowania administracyjnego zamieszczonych w art. 7 i art. 8 oraz zarzut naruszenia art. 77 § 1 tej ustawy. Organ odwoławczy poprawnie bowiem ocenił zebrane w sprawie dowody, dokonał na ich podstawie trafnych ustaleń faktycznych oraz przeprowadził prawidłowe rozważania prawne.

W tym stanie rzeczy Sąd stwierdził, że zaskarżona decyzja nie narusza przepisów prawa materialnego, ani przepisów postępowania w stopniu, który mógłby skutkować uchyleniem zaskarżonej decyzji i na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) oddalił skargę jako nieuzasadnioną.