Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Agnieszka Wójcik Sędziowie sędzia WSA Kaja Angerman (spr.) sędzia WSA Anna Sękowska Protokolant ref. Bartłomiej Grzybowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 września 2020 r. sprawy ze skargi A. P. i J. P. na uchwałę Rady [...] z dnia [...] marca 2019 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w odniesieniu do działki ewidencyjnej nr [...] położonej w [...] przy ulicy [...], obręb [...] w części tekstowej w zakresie § 25 pkt 1; 2. zasądza od [...] solidarnie na rzecz A. P. i J. P. kwotę 300 zł (słownie: trzystu złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

IV SA/Wa 81/20

UZASADNIENIE

Przedmiotem skargi wniesionej przez A. P. i J. P. (dalej także jako skarżący) do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie jest uchwała Rady Miasta [...] NR [...] z [...] marca 2019 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego rejonu [...], część I - w rejonie ul. [...].

Stan faktyczny, istotny dla rozstrzygnięcia sprawy jest następujący:

Rada [...] w podjęła [...] marca 2019 r. uchwałę w sprawie planu miejscowego dla obszaru wyżej wskazanego.

Skarżący będący właścicielami niezabudowanej nieruchomości gruntowej położonej w [...]przy ul. [...], stanowiącej działkę ew. nr [...] z obrębu [...], wnieśli skargę na przedmiotową uchwałę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Skarżący w oparciu o art. 101 ust. 1 ustawy z 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym, po dokonaniu modyfikacji żądania skargi na rozprawie, wnieśli o stwierdzenie nieważności ww. uchwały Rady Miasta [...] w części obejmującej § 25 pkt 1 w odniesieniu do działki stanowiącej ich własność.

Skarżący zarzucili zaskarżonej uchwale naruszenie przepisów art. 15 ust. 2 pkt 10 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, naruszenie § 26 ust. 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, a także art. 7, art. 21 i art. 32 Konstytucji RP w wyniku wykroczenia poza kompetencje ustawowe, sprzeczność ustalenia z obowiązującymi przepisami prawa i dowolność działania gminy.

W uzasadnieniu skargi podnieśli, że kwestionowane ustalenie planu miejscowego nakłada na nich obowiązek podłączenia instalacji odprowadzania ścieków bytowych do nieistniejącej miejskiej sieci kanalizacyjnej, której budowa w najbliższych latach nie jest planowana. Taki obowiązek jest sprzeczny z obowiązującymi odrębnymi przepisami prawa, narusza konstytucyjną zasadę równości, a także nieproporcjonalnie ogranicza prawo własności, wykluczając możliwość realizacji inwestycji budowlanej.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej odrzucenie, gdyż skarga nie została poprzedzona wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa, a skarżący nabyli nieruchomość już po uchwaleniu planu, co powoduje, że uchwała nie mogła naruszyć ich prawa własności. Organ ewentualnie wniósł o oddalenie skargi argumentując, że wprowadzone ustalenie określające obowiązek podłączenia planowanej na działce zabudowy do miejskiej sieci kanalizacyjnej mieści się w kompetencjach gminy i uzasadnione jest względami ochrony środowiska (zapobieganie zanieczyszczeniu wód podziemnych i poprawa czystości wód podziemnych), a więc ważnym interesem publicznym. Organ podniósł, że na przedmiotowym terenie istnieje możliwość wybudowania sieci kanalizacyjnej, co zostało potwierdzone w załączonym przez skarżących piśmie od MPWiK, jednak budowa sieci jest inwestycją wymagającą czasu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Rozpoznawana skarga została wniesiona na podstawie art. 101 ust.1 u.s.g.

Przepis ten w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 czerwca 2017 r. nie wymaga, by złożenie skargi na uchwałę organu gminy było poprzedzone uprzednim wezwaniem organu do usunięcia naruszenia prawa. Zgodnie z art. 17 ust. 2 ustawy z dnia 7 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2017 r. poz. 935) przepisy art. 52 i art. 53 p.p.s.a. w brzmieniu nadanym ustawą nowelizującą oraz przepis art. 101 ust. 1 u.s.g. w brzmieniu nadanym ustawą nowelizującą, stosuje się do aktów i czynności organów administracji publicznej dokonanych po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy. Oznacza to, że w przypadku uchwał wydanych po 1 czerwca 2017 r., jak ma to miejsce w niniejszej sprawie, nie ma obowiązku uprzedniego wezwania organu do usunięcia naruszenia prawa.

Stosownie do treści art. 101 ust. 1 u.s.g. prawo do wniesienia skargi do sądu administracyjnego na uchwałę z zakresu administracji publicznej ma każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostało naruszone takim aktem.

Sąd dokonując oceny dopuszczalności złożonej skargi podkreśla, że przepis art. 101 ust. 1 u.s.g. stanowi lex specialis w stosunku do ogólnej normy art. 50 p.p.s.a. określającej legitymację do wniesienia skargi do sądu administracyjnego. Strona inicjująca postępowanie sądowe w trybie art. 101 ust. 1 u.s.g musi wykazać istnienie związku pomiędzy zaskarżoną uchwałą, a jej indywidualną sytuacją prawną (interes prawny), a także musi wykazać, że ze względu na istnienie tego związku zaskarżona uchwała negatywnie wpływa na jej sytuację prawną, pozbawiając np. uprawnień lub uniemożliwiając ich realizację (naruszenie interesu prawnego).

W rozpoznawanej sprawie skarżący posiadają interes prawny, gdyż przysługuje im prawo własności działki o nr ew. [...] położonej w [...] objętej tym planem, a ich interes prawny został naruszony, ponieważ na skutek ustaleń zawartych w uchwale istotnemu ograniczeniu uległy możliwości inwestycyjnego wykorzystania nieruchomości. Kwestionowane ustalenie narzuca obowiązek odprowadzania ścieków do kanalizacji miejskiej, co powoduje, że do czasu wybudowania sieci kanalizacji nie jest możliwe wykorzystanie działki zgodne z jej przeznaczeniem do zabudowy mieszkaniowej.

Obowiązek uwzględniania skargi na uchwałę organu gminy z zakresu administracji publicznej powstaje wówczas kiedy naruszenie interesu prawnego związane jest z jednoczesnym naruszeniem obiektywnego porządku prawnego.

Należy przypomnieć, że ochrona własności nie ma charakteru absolutnego i tym samym może podlegać ograniczeniom. Możliwość tych ograniczeń dopuszcza art. 64 ust. 3 Konstytucji RP stanowiąc, że własność może być ograniczana, jednakże tylko w drodze ustawy i tylko w takim zakresie, w jakim nie narusza to istoty prawa własności. Stosownie też do art. 31 ust. 3 Konstytucji RP, ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw, w tym prawa własności, mogą być ustanawiane w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i wolności publicznej, albo wolności i praw innych osób. Ingerencja w sferę prawa własności musi zatem pozostawać w racjonalnej i odpowiedniej proporcji do wskazanych celów, dla osiągnięcia których ustanawia się określone ograniczenia, przy czym ograniczenia te powinny być dokonane wyłącznie w formie przepisów ustawowych (tak m.in. Naczelny Sąd Administracyjny w wyrokach z dnia 15 listopada 2005 r., sygn. akt II OSK 214/05 i z dnia 9 grudnia 2005 r., sygn. akt II OSK 319/05).

W niniejszej sprawie ustawą, której przepisy stanowiły podstawę do ograniczenia prawa własności była ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2018 r., poz.1945 j.t.), w brzmieniu obowiązującym w dacie podejmowania zaskarżonej uchwały.

Według art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (j.t. Dz.U. z 2015 r., poz.199 z późn. zm.) istotne naruszenie zasad sporządzania studium lub planu miejscowego, istotne naruszenie trybu ich sporządzania, a także naruszenie właściwości organów w tym zakresie, powodują nieważność uchwały rady gminy w całości lub części.

Ustawa stosownie do treści art. 3 ust. 1, art. 4 ust. 1 i art. 15 ust. 2 upoważnia gminy do uchwalania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w ramach którego następuje ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu.

Plan miejscowy wspólnie z innymi przepisami kształtuje zatem sposób wykonywania prawa własności (art. 6 ust. 1 ustawy) i tym samym może w to prawo ingerować. Jednak samodzielność gminy w zakresie wykonywania zadań planistycznych i przyznanego jej uprawnienia zwanego doktrynalnie "władztwem planistycznym" nie jest nieograniczona, a władztwa tego organy gminy nie mogą nadużywać. Gmina wykonując swoje uprawnienie ma obowiązek działać w granicach prawa, kierować się interesem publicznym, wyważać interesy publiczne z interesami prywatnymi, uwzględniać aspekt racjonalności działania i proporcjonalności ingerencji w sferę wykonywania prawa własności. Prawnie wadliwymi ustaleniami planu będą zatem nie tylko te, które naruszają przepisy prawa, ale także te, które będą wynikiem nadużycia przysługujących gminie uprawnień władczych.

Ingerencja w sferę prawa własności musi pozostawać w racjonalnej i odpowiedniej proporcji do celów, którymi gmina kierowała się wprowadzając w planie miejscowym określone ograniczenia. Jeżeli skala ingerencji w prawo własności nie znajduje uzasadnienia w interesie publicznym lub nie jest konieczna czy racjonalna, to wówczas pozostaje ingerencją nieproporcjonalną i jest wyrazem nadużycia władztwa publicznego.

Sąd podzielił stanowisko skarżących, że z uwagi na istotne naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego zachodziła konieczność stwierdzenia w części nieważności zaskarżonej uchwały Rady Miasta [...].

Istota wskazanych w skardze zarzutów wiąże się z naruszeniem zasad sporządzania planu miejscowego wobec przekroczenia kompetencji prawodawczej przez gminę, niezgodności ustaleń z przepisami odrębnymi, jak też z przekroczeniem granic władztwa planistycznego, co uzasadnia stanowisko o istotnym charakterze tych naruszeń.

Zasady sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego zostały naruszone przez Radę Miasta [...]w odniesieniu do nieruchomości skarżących (działka ew. nr [...]z obrębu [...]) w związku z ustaleniem zawartym w części tekstowej uchwały, w § 25 pkt 1.

Zawarto w nim ustalenie z którego wynika, że "W zakresie odprowadzenia ścieków ustala się:

1) odprowadzenie ścieków sanitarnych w systemie rozdzielczym do miejskiej sieci kanalizacyjnej w oparciu o kolektory w ulicach: [...],[...],[...]i [...], a następnie do przewodów dosyłowych do z Oczyszczalni Ścieków "[...]" na terenie [...].".

Możliwość wprowadzenia ustaleń dotyczących zasad odprowadzania ścieków nie mieści się w zakresie określonym w art. 15 ust. 2 pkt 2 u.p.z.p. oraz w przepisach § 4 rozporządzenia w sprawie wymaganego zakresu projektu m.p.z.p. stanowiących uszczegółowienie wymogów wynikających z obowiązującej ustawy.

Zgodnie z art. art. 15. ust. 2 pkt 2 ustawy w planie miejscowym określa się obowiązkowo zasady ochrony i kształtowania ładu przestrzennego.

Z kolei według § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. z dnia 19 września 2003 r.) ustala się następujące wymogi dotyczące stosowania standardów przy zapisywaniu ustaleń projektu tekstu planu miejscowego:

- ustalenia dotyczące zasad ochrony i kształtowania ładu przestrzennego powinny zawierać określenie cech elementów zagospodarowania przestrzennego, które wymagają ochrony, określenie cech elementów zagospodarowania przestrzennego, które wymagają ukształtowania lub rewaloryzacji, oraz określenie nakazów, zakazów, dopuszczeń i ograniczeń w zagospodarowaniu terenów.

Ustalenia dotyczące lokalizowania systemu rozdzielczego miejskiej sieci kanalizacyjnej i zasad odprowadzania ścieków bytowych z nieruchomości nie dotyczą przecież obiektów, które są widoczne w przestrzeni urbanistycznej i tym samym mają wpływ na kształtowanie ładu przestrzennego.

Nie mieszczą się także w zakresie kompetencji wynikających z art. 15 ust. 2 pkt 10 u.p.z.p. i § 4 pkt 9 ww. rozporządzenia. Według art. 15 ust. 2 pkt 10 ustawy w planie określa się obowiązkowo zasady modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji i infrastruktury technicznej. Uszczegółowienie tego obowiązku wynika z § 4 pkt 9 ww. rozporządzenia, zgodnie z którym ustalenia dotyczące tych zasad powinny zawierać:

a) określenie układu komunikacyjnego i sieci infrastruktury technicznej wraz z ich parametrami oraz klasyfikacją ulic i innych szlaków komunikacyjnych,

b) określenie warunków powiązań układu komunikacyjnego i sieci infrastruktury technicznej z układem zewnętrznym,

c) wskaźniki w zakresie komunikacji i sieci infrastruktury technicznej, w szczególności ilość miejsc parkingowych w stosunku do ilości mieszkań lub ilości zatrudnionych albo powierzchni obiektów usługowych i produkcyjnych.

Z przepisów tych wynika, że gmina posiada kompetencję do określenia układu sieci infrastruktury technicznej, parametrów tych sieci i warunków powiązań, nie zaś do narzucenia sposobu odprowadzania ścieków bytowych.

Dokonywanie ustaleń w zakresie określenia zasad odprowadzania ścieków mogłyby zasadniczo mieścić się w kompetencji wynikającej z art. 15 ust. 2 pkt 3, a więc obowiązku określenia zasad ochrony środowiska, przyrody i krajobrazu kulturowego i jego konkretyzacji wynikającej z § 4 pkt 3 rozporządzenia. Z przepisu tego wynika, że obowiązek ten oznacza określenie nakazów, zakazów, dopuszczeń i ograniczeń w zagospodarowaniu terenów wynikających z:

a) potrzeb ochrony środowiska, o których mowa w szczególności w art. 72 i 73 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska (Dz. U. Nr 62, poz. 627, z późn. zm.2)),

b) obowiązujących ustaleń planów ochrony ustanowionych dla parków narodowych, rezerwatów przyrody i parków krajobrazowych, a także dla innych form ochrony przyrody występujących na terenach objętych projektem planu miejscowego.

Należy zauważyć, że według art. 72 ust. 1 ustawy Prawo ochrony środowiska w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmin oraz miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego zapewnia się warunki utrzymania równowagi przyrodniczej i racjonalną gospodarkę zasobami środowiska, w szczególności przez m.in.: zapewnianie kompleksowego rozwiązania problemów zabudowy miast i wsi, ze szczególnym uwzględnieniem gospodarki wodnej, odprowadzania ścieków, gospodarki odpadami, systemów transportowych i komunikacji publicznej oraz urządzania i kształtowania terenów zieleni (pkt 3); uwzględnianie innych potrzeb w zakresie ochrony powietrza, wód, gleby, ziemi, ochrony przed hałasem, wibracjami i polami elektromagnetycznymi (pkt 6).

Uwzględnienie potrzeb w zakresie ochrony wód i jednocześnie zaspokojenie potrzeb mieszkańców miasta w zakresie odprowadzania ścieków, a takie racje brała pod uwagę gmina ustalając zasady odprowadzania ścieków do miejskiej sieci kanalizacji mieści się więc co do zasady w ramach kompetencji gminy wynikającej z art. 15 ust. 2 pkt 3 u.p.z.p.

Jednak należy zauważyć, że w porządku prawnym obowiązuje ustawa z 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz.U. z 2019 r., poz. 2010 j.t.), która jest regulacją określającą zarówno obowiązki obywateli, jak też uprawnienia w zakresie korzystania z sieci kanalizacji.

Wynikająca z art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej zasada legalizmu statuuje obowiązek działania organów władzy publicznej na podstawie prawa i w jego granicach. Konsekwencją tej zasady jest zakaz domniemania kompetencji organu władzy publicznej do działania, musi ona wynikać z przepisów prawa. Uszczegółowieniem tej zasady w odniesieniu do działania polegającego na stanowieniu aktów prawa miejscowego jest art. 94 Konstytucji RP, zgodnie z którym organy samorządu terytorialnego oraz terenowe organy administracji rządowej na podstawie i w granicach upoważnień zawartych w ustawie, ustanawiają akty prawa miejscowego obowiązujące na obszarze działania tych organów.

Zasada działania zgodnego z przepisami prawa w zakresie sporządzania planu miejscowego wynika również z art. 15 ust. 1 u.p.z.p.

Tak więc akt prawa miejscowego nie może być wydany z naruszeniem przepisów odrębnych i nie może wkraczać w materię nimi uregulowaną. Granicę przyznanego gminie władztwa planistycznego stanowią zarówno obowiązujące przepisy prawa, jak też zasady proporcjonalności i równości wobec prawa.

Przedmiotowa uchwała w części obejmującej § 25 pkt 1 została podjęta z naruszeniem zasad sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, ponieważ nie uwzględnia przepisów odrębnych stanowiących akty wyższego rzędu. Zagadnienie związane z odprowadzaniem ścieków bytowych i korzystaniem z kanalizacji zostało, jak słusznie wskazali skarżący, uregulowane w art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, ale też w § 26 ust. 1 i 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. z 2019, poz.1065 j.t.).

Według art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, właściciele nieruchomości zapewniają utrzymanie czystości i porządku przez przyłączenie nieruchomości do istniejącej sieci kanalizacyjnej lub w przypadku gdy budowa sieci kanalizacyjnej jest technicznie lub ekonomicznie nieuzasadniona, wyposażenie nieruchomości w zbiornik bezodpływowy nieczystości ciekłych lub w przydomową oczyszczalnię ścieków bytowych, spełniające wymagania określone w przepisach odrębnych; przyłączenie nieruchomości do sieci kanalizacyjnej nie jest obowiązkowe, jeżeli nieruchomość jest wyposażona w przydomową oczyszczalnię ścieków spełniającą wymagania określone w przepisach odrębnych.

Zgodnie z § 26 ust. 1 i 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, działka budowlana, przewidziana pod zabudowę budynkami przeznaczonymi na pobyt ludzi, powinna mieć zapewnioną możliwość przyłączenia uzbrojenia działki lub bezpośrednio budynku do sieci wodociągowej, kanalizacyjnej, elektroenergetycznej i ciepłowniczej. W razie braku warunków przyłączenia sieci wodociągowej i kanalizacyjnej działka taka może być wykorzystana pod zabudowę budynkami przeznaczonymi na pobyt ludzi, pod warunkiem zapewnienia możliwości korzystania z indywidualnego ujęcia wody, a także zastosowania zbiornika bezodpływowego lub przydomowej oczyszczalni ścieków, jeżeli ich ilość nie przekracza 5 m3 na dobę. Jeżeli ilość ścieków jest większa od 5 m3, to ich gromadzenie lub oczyszczanie wymaga pozytywnej opinii właściwego terenowo inspektora ochrony środowiska.

Nie może być wątpliwości, że to ww. przepisy odrębne regulują uprawnienia i obowiązki właścicieli nieruchomości w zakresie przyłączenia do sieci kanalizacyjnej i dopuszczalnej alternatywy dotyczącej odprowadzania ścieków.

W tej sytuacji wprowadzenie regulacji w tym przedmiocie w uchwale stanowi przekroczenie władztwa planistycznego, ponieważ gmina działała bez upoważnienia wynikającego z delegacji ustawowej. Wprowadzenie zaś regulacji o takiej treści, dodatkowo stanowi naruszenie obowiązujących przepisów odrębnych, ponieważ gmina nałożyła na właścicieli nieruchomości obowiązek ukształtowany bardziej rygorystycznie, aniżeli wynika to z obowiązujących przepisów prawa.

Z art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku wynika, że choć co do zasady istnieje obowiązek podłączenia nieruchomości do sieci kanalizacji, to w przypadku braku sieci właściciel uprawniony jest do wyposażenia nieruchomości w zbiornik bezodpływowy, zaś zawsze do korzystania z przydomowej oczyszczalni ścieków.

Kwestionowane ustalenie wynikające z § 25 pkt 1 uchwały takich alternatyw nie przewiduje.

Co więcej w przypadku działki skarżących alternatywa w postaci bezodpływowego zbiornika lub oczyszczalni ścieków nie będzie miała zastosowania w oparciu o treść art. 35 u.p.z.p. i odpowiednio § 36 ust. 2 zaskarżonej uchwały dotyczące możliwości wykorzystania terenu zgodnie z dotychczasowym przeznaczeniem do czasu zagospodarowania zgodnego z planem, ponieważ działka nie była dotychczas zabudowana, ani wyposażona w zbiornik bezodpływowy lub oczyszczalnię ścieków.

Zważywszy, że działka skarżących usytuowana jest w terenie oznaczonym symbolem 5 MN/U o przeznaczeniu podstawowym zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej w formie domów wolnostojących, bliźniaczych lub szeregowych, - nieuciążliwych usług handlu, biur, usługi kultury, rekreacji i gastronomii, kwestionowane ustalenie prowadzi w istocie do zakazu zabudowy na tym terenie do czasu wybudowania przez gminę sieci miejskiej kanalizacji ze względu na treść przepisów odrębnych tj. § 26 ust. 1 i 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Zakaz ten nie znajduje żadnego uzasadnienia w obowiązujących przepisach prawa, nawet dotyczących ochrony środowiska. Oczywiście nowe przeznaczenie terenu ustalane jest na przyszłość i trudno oczekiwać by gmina niezwłocznie po podjęciu uchwały zdołała zrealizować zadania własne dotyczące zapewnienia dostępu do kanalizacji. Jednak gmina nie może lekceważyć obowiązujących przepisów i w sposób sprzeczny z nimi, ograniczać tak istotnie prawa własności. Z pewnością w zestawieniu z obowiązującymi przepisami prawa zakaz realizacji alternatywnych metod odprowadzania ścieków i tym samym zakaz zabudowy nie znajdują żadnego usprawiedliwienia i są wyrazem nadużycia władztwa planistycznego. W tej sytuacji omawiane naruszenie należało uznać za istotne, gdyż wpływa niekorzystnie na zakres uprawnień wynikających z obowiązujących przepisów prawa.

Mając powyższe na uwadze sąd uznał, że gmina naruszyła istotnie zasady sporządzenia miejscowego planu w części tekstowej uchwały w zakresie § 25 pkt 1 w odniesieniu do działki skarżących. Nie było konieczne stwierdzenie nieważności § 25 pkt 2 uchwały, ponieważ ustalenie to dotyczy parametrów przyszłej, planowanej przez gminę sieci kanalizacyjnej i wynika z realizacji obowiązku gminy określonego w art. 15 ust. 2 pkt 10 u.p.z.p. Tak więc nie ma przeszkód, by planowana docelowo zgodnie z § 23 uchwały obsługa zabudowy i obiektów na obszarze objętym planem z wykorzystaniem sieci kanalizacyjnej, także w odniesieniu do działki skarżących miała parametry określone jak w § 25 pkt 2 uchwały.

Z tych względów sąd na podstawie art. 147 § 1 p.p.s.a. w związku z art. 28 ust. 1 u.p.z.p. orzekł o stwierdzeniu nieważności zaskarżonej uchwały w części w odniesieniu do działki skarżących.

O kosztach postępowania sąd orzekł na podstawie art. 200 p.p.s.a.