Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marek Szumilas Sędziowie Sędzia WSA Aleksandra Wieczorek (spr.) Sędzia WSA Grażyna Staniszewska Protokolant st. sekr. sąd. Monika Walentynowicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 listopada 2015 r. sprawy ze skargi T.F. na bezczynność Burmistrza w przedmiocie zameldowania I. zobowiązuje Burmistrza do wydania decyzji w przedmiocie zameldowania skarżącego T.F. w terminie 1 miesiąca od otrzymania prawomocnego wyroku wraz z aktami administracyjnymi sprawy, II. stwierdza, że przewlekłe prowadzenie postępowania nie miało miejsca z rażącym naruszeniem prawa, III. oddala skargę w pozostałym zakresie, IV. zasądza od Burmistrza na rzecz skarżącego T.F. kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

1. W dniu 7 lipca 2015r. do Urzędu Miejskiego wpłynął wniosek T.F. o wszczęcie postępowania w sprawie zameldowania. Powołując się na przepis art. 61 § 1 Kpa i 31 pkt 1 ustawy o ewidencji ludności wnosił o wszczęcie postępowania w sprawie zameldowania go na pobyt stały z uwagi na fakt, iż zamieszkuje w [...]. Do wniosku dołączony został formularz zgłoszenia pobytu stałego z dnia [...] lipca 2015 r. ze wskazaniem jako adres nowego miejsca pobytu stałego miejscowości [...] i bez potwierdzenia właściciela lokalu lub innego podmiotu dysponującego tytułem prawnym do lokalu o przebywaniu wnioskodawcy pod wskazanym adresem.

2. 17 lipca 2015 r. do Urzędu Wojewódzkiego wpłynęło zażalenie T.F. z dnia [...] lipca br. na niezałatwienie sprawy w terminie. Powołując się na przepis art. 37 Kpa wskazał, że 7 lipca złożył podanie o wszczęcie postępowania w sprawie zameldowania go, a organ do dnia złożenia zażalenia nie wydał decyzji mimo, że sprawa możliwa była do załatwienia wg reguły z § 2 art. 35 Kpa tj. niezwłocznie, jeszcze przed upływem terminów wynikających z § 3 tego przepisu.

3. Pismem z dnia [...] lipca 2015 r., na podstawie art. 50 § 1 i 54 § 1 Kpa, Burmistrz wezwał T.F. do przedłożenia postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku po, zmarłej [...] lutego 2009r., K.S., ostatnio zamieszkałej w [...], ponieważ jako wnioskodawca nie wykazał, że posiada tytuł prawny do nieruchomości przy ul. [...]. Jednocześnie organ pouczył wzywanego, iż niezłożenie wskazanego dokumentu w terminie 1 miesiąca od otrzymania wezwania spowoduje pozostawienie podania bez rozpoznania ( art. 64 § 2 Kpa ).

4. Wezwany przez Wojewodę do udzielenia wyjaśnień z związku z zażaleniem T.F. na niezałatwienie sprawy w terminie, Burmistrz pismem znak [...] ( bez daty ) wyjaśnił, iż wobec niekompletności wniosku wnioskujący o zameldowanie [...] lipca 2015 r. wezwany został do jego uzupełnienie o zakres informacji stanowiących, stosownie do art. 28 ust. 1 ustawy o ewidencji ludności, podstawę do zameldowania. Wyjaśnił, że z dokonanych na podstawie ewidencji ludności ustaleń wynika, iż właścicielem lokalu wskazanego w zgłoszeniu była zmarła w dniu [...] lutego 2009 r. K.S., zaś z zapisów księgi wieczystej nie wynika by wnioskodawca nabył prawo do tego lokalu lub posiadał inny tytuł do zamieszkiwania w nim. Zdaniem Burmistrza, mimo, iż zameldowanie na pobyt czasowy lub stały służy jedynie celom ewidencyjnym i potwierdzeniu faktu pobytu w miejscu zameldowania, to w prowadzonym postępowaniu wymagane jest uzyskanie dodatkowych dowodów dla uznania spełnienia wszystkich warunków wynikających z ustawy o ewidencji ludności dla dokonania w okolicznościach sprawy zameldowania T.F..

5. W dniu 31 lipca 2015. T.F. złożył w Urzędzie Miejskim skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. na bezczynność "Urzędu Miejskiego". Zarzucił organowi naruszenie przepisów art. 8, 12, 35 § i 36 § 1 Kpa przez rażące naruszenie terminów do załatwienia sprawy i wniósł o :

- zobowiązanie organu do wydania odpowiedniego aktu administracyjnego w terminie 14 dni od otrzymania akt sprawy,

- dokonanie kontroli przewlekłości postępowania administracyjnego, którego dotyczy skarga,

- zobowiązanie organu do ukarania dyscyplinarnego pracownika winnego niezałatwienia sprawy w terminie,

- orzeczenie czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa lub, że nie było ono rażące, również w sytuacji gdyby zaszły podstawy do umorzenia postępowania w zakresie dotyczącym zobowiązania do wydania aktu gdyby został wydany po wniesieniu skargi,

- wymierzenie organowi grzywny w maksymalnej wysokości wynikającej z art. 149 § 2 ppsa,

- zasądzenie kosztów postępowania.

W motywach skargi, przedstawiając okoliczności sprawy, wskazał dodatkowo, że już w dniu [...] lipca 2015 r. podczas wizyty w Urzędzie poinformował urzędniczkę, iż nie ma żadnych praw do lokalu i wnioskuje o przeprowadzenie postępowania stosownie do art. 31 pkt 1 ustawy o ewidencji ludności. Uzyskał wówczas informację, iż otrzyma pismo zobowiązujące go do przedstawienia postanowienia w sprawie stwierdzenia nabycia spadku, w związku z czym, uznając brak podstaw do takiego działania urzędu, złożył zażalenie do organu wyższej instancji. Jego zdaniem, brak odpowiedzi tego organu na złożone zażalenie nie pozbawia go prawa złożenia skargi do sądu na przewlekłe postępowanie, bo spełnił wymóg formalny złożenia zażalenia o jakim mowa w art. 37 Kpa. Jako bezpodstawne, w świetle orzeczeń NSA II OSK 1432/05 i II OSK 727/12, uznał wzywanie go przez Urząd do wykazania tytułu prawnego do lokalu i przedłożenia postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku. Cytując orzecznictwo NSA i sądów administracyjnych wywodził, iż organ pozostaje w bezczynności zaś obowiązkiem sądu pozostaje kontrola z urzędu przewlekłości postępowania w sprawie, również w sytuacji ewentualnego wydania aktu przez organ po wniesieniu skargi, jak też zbadanie czy doszło do niej w wyniku rażącego naruszenia prawa.

6. Skarga, przekazana przez Burmistrza, wpłynęła do Sądu 10 sierpnia 2015 r. W przesłanej wraz z nią odpowiedzi z dnia [...] sierpnia 2015 r., organ relacjonując okoliczności sprawy wskazał, iż strona domaga się wydania decyzji administracyjnej w sprawie jej zameldowania w lokalu przy ul. [...], bez wskazywania okoliczności i podstaw do przebywania w nim. Burmistrz wniósł o odrzucenie skargi na bezczynność na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 ppsa, jako przedwczesnej, bowiem zażalenie o jakim mowa w art. 37 § 1 Kpa, skierowane przez skarżącego do Wojewody jest w toku rozpoznawania i dopiero po jego rozstrzygnięciu można złożyć ewentualną skargę. W okolicznościach sprawy zatem skarga - jako niedopuszczalna - podlega odrzuceniu.

7. W załatwieniu zażalenia T.F., Wojewoda, pismem znak [...] ( bez pełnej daty, które w dniu 11 sierpnia 2015 r. wpłynęło do Burmistrza) uznał je za zasadne. Wskazał, iż obowiązkiem organu było, w sytuacji gdy dane wskazane w zgłoszeniu budzą wątpliwości, wszczęcie postępowania administracyjnego i wydanie decyzji o zameldowaniu lub odmowie zameldowania. Za błędne uznał też stanowisko Burmistrza, że w przypadku odmowy uzupełnienia wymaganych prawem dokumentów można odmówić wszczęcia postępowania na podstawie art. 61a § 1 Kpa. Poinformował skarżącego, iż odrębnym pismem zobowiązał Burmistrza do wszczęcia postępowania.

8. Zawiadomieniem z dnia [...] sierpnia 2015r. Burmistrz poinformował T.F. o wszczęciu postępowania administracyjnego w sprawie zameldowania go w lokalu przy ul. [...], pouczając o obowiązku wynikającym z art. 28 ust. 1 i 2 ustawy o ewidencji ludności.

9. Pismem z dnia [...] października 2015 r. Burmistrz zawiadomił Sąd, iż w toczącym się postępowaniu w sprawie zameldowania pojawiły się nowe okoliczności. W załączeniu do niego przekazał kopię skierowanego do organu wniosku z dnia [...] października 2015 r. J.S., syna zmarłej właścicielki lokalu, o "wstrzymanie" postępowania administracyjnego w sprawie zameldowania T.F. do czasu zakończenia postępowania spadkowego z jego oświadczeniem, iż jako spadkobierca właścicielki lokalu, nie wyraża zgody na zameldowanie wskazanej osoby, a także protokół z dnia [...] października z przesłuchania go w charakterze strony postępowania.

10. W dniu 2 listopada 2015 r. Sąd uzyskał informację, iż postępowanie w przedmiocie zameldowania skarżącego nie zostało zakończone.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

11. Stosownie do przepisu art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( tekst jednolity Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.; powoływana jako: ppsa ) sądowa kontrola działalności administracji publicznej, obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4a. Kontrola ta, sprawowana w oparciu o kryterium legalności ( zgodności z prawem ), przeprowadzona w niniejszej sprawie wykazała zasadność skargi.

12. Zważywszy na postawiony przez Burmistrza w odpowiedzi na skargę zarzut jej niedopuszczalności, w pierwszej kolejności odnieść się należało do wniosku organu o odrzucenie skargi. W tym miejscu zauważyć należy, iż skarga T.F. wniesiona została do Sądu ( o czym decyduje data złożenia jej organie ) w dniu 31 lipca 2015 r. w związku z czym do jej rozpoznania znajdują zastosowanie przepisy ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w brzmieniu obowiązującym do 14 sierpnia 2015 r. ( vide: art. 2 ustawy z dnia 9 kwietnia 2015 r. o zmianie ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz.U. z 2015 r. poz. 658 ).

13. Skarga do sądu administracyjnego na bezczynność organu lub przewlekłe prowadzenie postępowania co do zasady musi być, stosownie do przepisu art. 52 § 1 i 2 ppsa, poprzedzona środkiem zaskarżenia na drodze administracyjnej. Oznacza to, że skargę można wnieść dopiero po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie. Zgodnie z art. 37 § 1 Kpa takim środkiem zaskarżenia, służącym zwalczaniu bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania przez organ właściwy w sprawie, jest zażalenie do organu wyższego stopnia, a jeżeli nie ma takiego organu - wezwanie do usunięcia naruszenia prawa. Zatem warunkiem skutecznego wniesienia skargi do sądu administracyjnego na bezczynność organu administracji jest uprzednie złożenie zażalenia (wezwania do usunięcia naruszenia prawa) w trybie art. 37 § 1 Kpa. Regulacja zawarta w tym przepisie ma na celu zwalczanie bezczynności organu pierwszej instancji w merytorycznym załatwieniu sprawy zawisłej przed tym organem. Zażalenie, o którym mowa w art. 37 § 1 Kpa, służy zakwestionowaniu przekroczenia ustawowego terminu załatwienia sprawy (art. 35 i art. 36 Kpa ). Stanowisko organu wyższego stopnia wyrażone w trybie art. 37 § 1 Kpa ma charakter incydentalny (wpadkowy), nie rozstrzyga sprawy co do istoty, a także nie kończy postępowania w sprawie. Niezależnie zatem od pozytywnego lub negatywnego stanowiska organu wyższego stopnia, strona może wnieść skargę na bezczynność organu. Z tych też względów, złożenie zażalenia w trybie art. 37 § 1 Kpa stanowi wyłącznie warunek formalny do wniesienia przez osobę zainteresowaną skargi do sądu administracyjnego na bezczynność organu. W sprawach bezczynności organu istotne znaczenie ma nie tyle sposób rozpatrzenia zażalenia złożonego w trybie art. 37 Kpa, ale sam fakt dopełnienia takiej czynności przez stronę. Złożenie omawianego zażalenia wywiera więc skutek w postaci wyczerpania przez stronę przysługujących jej środków zaskarżenia stosownie do wymogu wynikającego z art. 52 § 1 ppsa, a tym samym umożliwia skuteczne wniesienie skargi na bezczynność organu lub przewlekłość prowadzonego przez niego postępowania i niepodejmującego, w ustawowo określonych terminach, aktów wymienionych w art. 3 § 2 pkt 1 – 4a. W sprawach skarg na bezczynność czy przewlekłość nie ma zatem znaczenia, jaki okres upłynął pomiędzy zażaleniem wniesionym w trybie art. 37 § 1 Kpa a skargą do sądu administracyjnego. Warunkiem formalnym skargi w obu przypadkach jest bowiem wyłącznie złożenie omawianego zażalenia ( vide: postanowienie NSA z dnia 10 października 2013 r. I OZ 893/13, LEX nr 1385941, Monitor Prawniczy 2013/21/1123 ). W innym orzeczeniu ( vide: postanowienie z 7 listopada 2013 r. I OZ 1024/13, LEX nr 1397198 ) NSA stwierdzając, że dla dopuszczalności skargi na bezczynność czy przewlekłość wystarczy, aby zachowana była następująca kolejność czynności: wniesienie zażalenia na podstawie art. 37 § 1 Kpa, a następnie wniesienie skargi do sądu administracyjnego, wskazał jednocześnie, że nie ma wymogu, aby przed wniesieniem skargi upłynął ustawowy termin do załatwienia zażalenia przez organ wyższego stopnia.

14. Odnosząc poczynione rozważania do realiów rozpoznawanej sprawy uznać należało, iż wymóg poprzedzenia skargi z dnia [...] lipca 2015 r. zażaleniem o jakim mowa w art. 37 § 1 Kpa został bezsprzecznie dochowany. W myśl art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 24 września 2010 r. o ewidencji ludności ( tekst jednolity Dz. U. z 2015 r. poz. 388 ze zm. ), która weszła w życie z dniem 1 marca 2015 r. ( art. 80 ) wojewoda jest organem wyższego stopnia w stosunku do organów gmin ( czyli wójta, burmistrza, prezydenta miasta ) wydających rozstrzygnięcia administracyjne na podstawie tej ustawy. Poza sporem pozostaje, że do Wojewody, jako organu wyższego stopnia w rozumieniu art. 17 pkt 1 Kpa, w stosunku do Burmistrza skarżący, przed wniesieniem skargi do sądu administracyjnego, skierował zażalenie o jakim mowa w art. 37 § 1 Kpa. Okoliczność, że skarga została wniesiona zanim Wojewoda rozstrzygnął o jego zasadności, nie wpływa na skuteczność jej wniesienia do sądu. Tym samym zarzut niedopuszczalności skargi, spowodowanej jej przedwczesnością, pozostawał nieuzasadniony i nie zachodziły podstawy do jej odrzucenia w oparciu o przepis art. 58 § 1 pkt 6 ppsa, co uzasadniało jej merytoryczne rozpoznanie.

15. Odnosząc się do skargi to mimo, iż złożona ona została na "bezczynność Urzędu Miejskiego" to organem, którego działalność poddawana jest kontroli sądowoadministracyjnej pozostaje Burmistrza jako organu administracji publicznej właściwego w przedmiocie dokonania zameldowania, zarówno w wyniku czynności materialnotechnicznej jak w drodze decyzji administracyjnej.

16. Treść skargi wskazuje, iż skarżący zarzuca organowi właściwemu w sprawie dokonania zameldowania zarówno bezczynność jak i przewlekłość postępowania, domagając się przy tym kontroli przez sąd prowadzonego postępowania administracyjnego w odniesieniu do stanu zaskarżalnej przewlekłości, skutkującej niezałatwieniem sprawy administracyjnej w terminach wynikających z Kpa.

W związku z tym stwierdzić należy, że w zakresie wskazanych w piśmie inicjującym postępowanie przed sądem administracyjnym postaci niedziałania organu, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 8 ppsa, sąd administracyjny nie jest związany kwalifikacją wskazaną przez skarżącego. Ostateczne stanowisko dotyczące tego, czy w danej sprawie istnieje stan bezczynności organu, czy stan przewlekłości prowadzonego postępowania podejmuje sąd administracyjny, dając temu wyraz w wyroku wydanym po zamknięciu rozprawy. Zarzucenie organowi w jednym piśmie zarówno bezczynności jak i przewlekłości prowadzonego przez niego postępowania nie musi stanowić skumulowania dwóch skarg, o ile kwestionowana jest terminowość i sprawność postępowania w zakończeniu tej samej sprawy administracyjnej. W takiej sytuacji dopuszczalność objęcia jedną skargą obu form opieszałości organu inicjuje jedną sprawę sądowoadministracyjną, w której sąd ma obowiązek rozpoznać i rozstrzygnąć spór o legalność braku wydania aktu lub podjęcia czynności ( vide: postanowienie NSA z dnia 26 lipca 2012 r., sygn. akt II OSK 1360/12, wyrok WSA w Białymstoku 20 lutego 2014 r. II SAB/Bk 55/13; baza orzeczeń nsa gov.pl, ). Podobnie wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 11 października 2013 r. ( I OSK 1495/13 ; baza orzeczeń nsa.gov.pl ) stwierdzając, iż dopuszczalność objęcia jedną skargą obu form opieszałości organu inicjuje jedną sprawę sądowoadministracyjną, w której sąd ma obowiązek rozpoznać i rozstrzygnąć spór o legalność braku wydania aktu lub podjęcia czynności. Pozostaje to w związku z zasadą, że przedmiotem zaskarżenia w konkretnym postępowaniu może być tylko jedna decyzja, postanowienie, inny akt lub podjęta czynność.

17. W ocenie Sądu, w sprawie niniejszej, zważywszy na ustalony na dzień orzekania stan sprawy, za przedmiot zaskarżenia uznać należy nie bezczynność organu, tylko przewlekłe prowadzenie postępowania.

Obowiązujące przepisy prawa nie zawierają legalnej definicji pojęcia "przewlekłe prowadzenie postępowania". W doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się, że przewlekłość w prowadzeniu postępowania wystąpi wówczas, gdy organ nie załatwia sprawy w terminie, nie pozostając jednocześnie w bezczynności, a podejmowane przez ten organ czynności procesowe nie charakteryzują się koncentracją niezbędną w świetle art. 12 Kpa, ustanawiającego zasadę szybkości postępowania, względnie mają charakter czynności pozornych, nie istotnych dla merytorycznego załatwienia sprawy. Przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ zaistnieje zatem wówczas, gdy będzie mu można skutecznie przedstawić zarzut niedochowania należytej staranności w takim zorganizowaniu postępowania administracyjnego, by zakończyło się ono w rozsądnym terminie, względnie zarzut prowadzenia czynności (w tym dowodowych) pozbawionych dla sprawy jakiegokolwiek znaczenia. Za postępowanie przewlekłe uznać należy postępowanie prowadzone w sposób nieefektywny poprzez wykonywanie czynności w dużym odstępie czasu bądź wykonywaniu czynności pozornych nie zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych z punku widzenia przedmiotu rozstrzygania, powodujących, że formalnie organ nie jest bezczynny, ewentualnie mnożenie przez organ czynności dowodowych ponad potrzebę wynikającą z istoty sprawy ( vide: J. P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Komentarz Wydanie 5, Warszawa 2012, str. 44; J. Drachal J. Jagielski, R. Stankiewicz. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Komentarz pod red. R. Hausera i M. Wierzbowskiego, Warszawa 2011, str. 69-70, wyrok NSA z dnia 5 lipca 2012 r., sygn. II OSK 1031/12; baza orzeczeń nsa.gov.pl ). Znamiona przewlekłości może mieć także postępowanie w którym organ powstrzymuje się od czynności niezbędnych do rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy, co w konsekwencji prowadzi do nieracjonalnego przedłużenia terminu jej załatwienia. ( vide. P. Tarno "Bezczynność organu a przewlekłe prowadzenie postępowania"; Casus – Jesień 2013, str. 10 i n.). "Pojęcie "przewlekłość postępowania" obejmować będzie zatem opieszałe, niesprawne i nieskuteczne działanie organu, w sytuacji, gdy sprawa mogła być załatwiona w terminie krótszym. Zakwalifikowanie postępowania organu jako dotkniętego przewlekłością, wymaga dokonania oceny czynności procesowych, analizy faktów i okoliczności zależnych od działania organu i jego pracowników oraz stanu zastoju procesowego sprawy wynikającego z zaniechania lub wadliwości działań podejmowanych przez strony lub innych uczestników postępowania (J. Borkowski [w:] B. Adamiak, J. Borkowski. Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz. Wydanie 11. Warszawa 2011, str. 238). Zaakcentować przy tym należy, że znamiona przewlekłości postępowania mogą być wyczerpane w sytuacji, gdy organ - choć mieści się w maksymalnym terminie załatwienia sprawy - nie załatwia jej niezwłocznie, mimo że jej wyjaśnienie nie wymaga przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego ( naruszenie normy z art. 35 § 2 Kpa ) albo jeżeli organ nie dotrzymuje terminu jednego miesiąca choć sprawa nie jest szczególnie skomplikowana ( naruszenie normy z art. 35 § 3 Kpa ) lub gdy w bezzasadny sposób przedłuża termin załatwienia sprawy w trybie art. 36 § 2 Kpa. Przewlekłość może mieć miejsce także wtedy, gdy bieg terminu został zatrzymany, w szczególności wskutek bezzasadnego zawieszenia postępowania lub jego niepodjęcia.

18. Rozstrzygając w przedmiocie przewlekłego prowadzenia postępowania trzeba mieć bowiem na uwadze, że zgodnie z art. 12 § 1 Kpa organy administracji publicznej mają obowiązek działać w sprawie wnikliwie i szybko, posługując się możliwie najprostszymi środkami prowadzącymi do jej załatwienia. Na organie prowadzącym postępowanie spoczywa obowiązek podejmowania wszelkich kroków niezbędnych do załatwienia sprawy (art. 7 i 77 § 1 Kpa). Stosownie natomiast do treści art. 35 § 1 Kpa zasadą pozostaje niezwłoczne załatwianie spraw, które mogą być rozpatrzone w oparciu o dowody przedstawione przez stronę łącznie z żądaniem wszczęcia postępowania lub w oparciu o fakty i dowody powszechnie znane albo znane z urzędu organowi, przed którym toczy się postępowanie, bądź możliwe do ustalenia na podstawie danych, którymi rozporządza ten organ. Załatwienie sprawy wymagającej postępowania wyjaśniającego powinno nastąpić zaś nie później niż w ciągu miesiąca ( termin maksymalny ), a sprawy szczególnie skomplikowanej - nie później niż w ciągu dwóch miesięcy od dnia wszczęcia postępowania. W myśl natomiast art. 36 § 1 Kpa o każdym przypadku niezałatwienia sprawy w terminie określonym w art. 35 Kpa lub w przepisach szczególnych organ administracji publicznej jest obowiązany zawiadomić strony podając przyczyny zwłoki i wskazując nowy termin załatwienia sprawy. Ten sam obowiązek ciąży na organie administracji publicznej również w przypadku zwłoki w załatwieniu sprawy z przyczyn niezależnych od organu (art. 36 § 2 Kpa).

19. Stosownie do art. 28 ust. 1 powoływanej już ustawy o ewidencji ludności, obywatel polski dokonuje zameldowania się na pobyt stały lub czasowy w formie pisemnej na formularzu w organie gminy właściwym ze względu na położenie nieruchomości, w której zamieszkuje, przedstawiając do wglądu dowód osobisty lub paszport. Stosownie do ust. 2 przedstawia on potwierdzenie pobytu w lokalu, dokonane przez właściciela lub inny podmiot dysponujący tytułem prawnym do lokalu na formularzu zgłoszenia pobytu stałego lub formularzu zgłoszenia pobytu czasowego oraz, do wglądu, dokument potwierdzający tytuł prawny do lokalu tego właściciela lub podmiotu. Dokumentem potwierdzającym tytuł prawny do lokalu może być w szczególności umowa cywilno-prawna, wypis z księgi wieczystej, decyzja administracyjna lub orzeczenie sądu. Z kolei w ust. 4 art. 28 ustawy ustawodawca określił cel zameldowania, zarówno na pobyt stały lub czasowy, stwierdzając, iż służy ono wyłącznie celom ewidencyjnym i ma na celu potwierdzenie faktu pobytu osoby w miejscu, w którym się zameldowała. Zgodnie zaś z art. 31 ust. 1 ustawy jeżeli dane zgłoszone do zameldowania lub wymeldowania budzą wątpliwości o zameldowaniu rozstrzyga organ gminy w drodze decyzji administracyjnej. Również wątpliwości co do stałego lub czasowego charakteru pobytu osoby pod deklarowanym adresem rozstrzyga organ gminy w drodze decyzji administracyjnej ( ust. 2 ).

20. Analiza wskazanych przepisów prowadzi do wniosku, iż dla skuteczności dokonania zameldowania na pobyt stały lub czasowy obywatel polski przedstawia, oprócz wymienionych dokumentów tożsamości, potwierdzenie pobytu w lokalu, dokonane przez właściciela lub inny podmiot dysponujący tytułem prawnym do lokalu na formularzu zgłoszenia pobytu stałego lub czasowego. Potwierdzenie pobytu w lokalu powinno zatem znaleźć odzwierciedlenie w treści formularza zgłoszeniowego w postaci podpisu właściciela lokalu lub innego podmiotu dysponującego tytułem prawnym do lokalu, w którym ma nastąpić zameldowanie. Niezależnie od tego jednak konieczne jest jeszcze okazanie organowi do wglądu dokumentu potwierdzającego tytuł prawny do lokalu osoby potwierdzającej pobyt. Ustawodawca jednocześnie przykładowo wskazuje, jakiego rodzaju dokumenty będą traktowane jako potwierdzające ten tytuł, wymieniając w tej grupie umowę cywilnoprawną (np. najmu czy dzierżawy), wypis z księgi wieczystej, decyzję administracyjną czy orzeczenie sądu. Nie ulega zatem wątpliwości, że podmiotem, który może dokonać potwierdzenia pobytu w lokalu może być właściciel, ale także każdy podmiot, który legitymuje się jakimkolwiek tytułem do lokalu, np. dzierżawca, najemca. Powyższe zaś wskazuje, że w czynności zgłoszenia pobytu uczestniczy, obok osoby zgłaszającej, także osoba dysponująca tytułem do lokalu (oczywiście, pod warunkiem że nie jest to jednocześnie ten sam podmiot).

21. W sytuacji gdy złożony formularz meldunkowy został przez osobę ubiegającą się o zameldowanie wypełniony poprawnie pod względem formalnym, tj. zawiera potwierdzenie pobytu w lokalu, dokonane przez właściciela lub inny podmiot dysponujący tytułem prawnym do tego lokalu i tytuł ten został okazany, organ właściwy dokonuje zameldowania na podstawie zgłoszenia danych, działając w formie czynności materialno-technicznej. W takim postępowaniu rejestracyjnym, właściwy organ, niczego nie rozstrzygając, ogranicza się do sprawdzenia czy formularz zgłoszenia jest prawidłowo wypełniony pod względem wymagań formalnych.

22. W przypadku gdy dane wskazane w formularzu zgłoszenia pobytu ( stałego czy czasowego ) budzą jakiekolwiek wątpliwości organ obowiązany jest wszcząć z urzędu postępowanie administracyjne i w przedmiocie zameldowania danej osoby ( pozytywnie lub negatywnie ) rozstrzygnąć w drodze decyzji administracyjnej stosownie do przepisu art. 31 ust. 1 ustawy. Jako źródło wątpliwości, obligujących organ do wszczęcia z urzędu postępowania w przedmiocie zameldowania, w orzecznictwie wskazuje się m.in. zgłoszenie pobytu stałego, nie zawierające potwierdzenia pobytu zgodnie z art. 28 ust. 2 ustawy o ewidencji ( vide: wyrok WSA w Poznaniu z dnia 17 września 2008 r. w sprawie III SA/Po 246/08 LEX nr 524033 ). Już na gruncie ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji i dowodach osobistych ukształtował się ( nadal aktualny ze względu na podobieństwo rozwiązań ustawowych ) pogląd, iż brak potwierdzenia pobytu w formularzu zgłoszeniowym nie stanowi negatywnej przesłanki do zameldowania pod adresem wskazanym w zgłoszeniu, ale skutkuje niemożnością dokonania zameldowania w formie czynności materialnotechnicznej, prowadząc do konieczności wszczęcia postępowania administracyjnego zmierzającego do orzeczenia w formie decyzji administracyjnej. Podobnie aktualny nadal pozostaje pogląd, iż osoba zgłaszająca pobyt stały powinna przedstawić potwierdzenie pobytu dokonane przez właściciela lub inny podmiot dysponujący tytułem prawnym do lokalu oraz dokument potwierdzający tytuł prawny tego podmiotu do lokalu. Z treści ustawy z 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych nie można jednak wywieść, iż brak spełnienia przez osobę zgłaszającą pobyt stały określonych w nim wymogów czyni niemożliwym dokonanie jej zameldowania pod oznaczonym w zgłoszeniu adresem. Brak przedstawienia przez osobę zgłaszającą pobyt stały potwierdzenia jej pobytu w lokalu, dokonanego przez właściciela lub inny podmiot dysponujący tytułem prawnym do lokalu oraz dokumentu potwierdzającego tytuł prawny takiej osoby do tego lokalu stanowi jedynie podstawę do przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w tym zakresie i wydania decyzji na podstawie art. 47 ust. 2 ustawy z 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych ( vide: wyrok WSA w Olsztynie z 22 lipca 29 lipca 2014 r. II SA/Ol 572/14; LEX nr 1503847 ), którego odpowiednikiem pozostaje aktualnie przepis art. 31 ust. 1 ustawy o ewidencji. Nie może bowiem umykać z pola widzenia, iż pod rządem zarówno uchylonej jak i obecnie obowiązującej ustawy o ewidencji ludności celem postępowania dotyczącego realizacji obowiązku meldunkowego jest zapewnienie zgodności zapisów ewidencji ludności z rzeczywistym miejscem pobytu osób, na których ciąży obowiązek zameldowania się. Dlatego też podstawę do zameldowania stanowi ustalenie czy osoba zgłaszająca przebywa pod danym adresem. Z uwagi na cel, jakiemu służy obowiązek meldunkowy, ustawodawca wprowadził jedynie warunek przedstawienia potwierdzenia pobytu w lokalu jako okoliczności faktycznej. Jeżeli właściciel bądź inna osoba dysponująca prawem do lokalu nie może lub nie chce poświadczyć tej okoliczności, wówczas organ administracji, działając na podstawie art. 47 ust. 2 ustawy z 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych, ( obecnie art. 31 ust. 1 ustawy o ewidencji ) przeprowadza postępowanie wyjaśniające. Oznacza to, że brak potwierdzenia pobytu w lokalu przez jego właściciela, ale też brak zgody właściciela na zameldowanie, nie stanowi negatywnej przesłanki do dokonania zameldowania. Decydujące jest to, czy fakt pobytu oznaczonej osoby w konkretnym lokalu znajdzie potwierdzenie w dowodach przeprowadzonych w postępowaniu administracyjnym ( vide: wyrok NSA z dnia 11 grudnia 2012 r., II OSK 1434/11, LEX nr 1367266; wyrok NSA z dnia 5 czerwca 2014 r., II OSK 5/13, LEX nr 1519405; wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 8 stycznia 2013 r., LEX nr 13300474 ). Brak po stronie właściciela bądź innej osoby dysponującej prawem do lokalu woli bądź możliwości potwierdzenia tej okoliczności dla organu stanowi sygnał do wszczęcia postępowania na podstawie art. 31 ustawy i przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego, które ma na celu ustalenie, czy osoba wnioskująca o zameldowanie faktycznie w lokalu przebywa. Należy mieć na uwadze, że skoro ewidencja ludności służy wyłącznie rejestrowaniu pobytu i ma charakter wyłącznie porządkowy, to oznacza, że zameldowanie nie jest związane z rozstrzyganiem uprawnień do lokalu, ani tym samym prawa do przebywania w nim. Celem postępowania o zameldowanie jest odzwierciedlenie faktu przebywania (stałego lub czasowego) osoby w oznaczonym miejscu, a więc zapewnienie zgodności pomiędzy stanem faktycznym, a wpisem figurującym w ewidencji ludności ( vide: wyrok WSA w Poznaniu z dnia 22 sierpnia 2012 r.; LEX nr 1259047 ). Przy zameldowaniu na pobyt stały nie jest wymagane przedstawienie potwierdzenia prawa do przebywania danej osoby w lokalu, dokonanego przez właściciela lub zarządcę budynku, a jedynie przedstawienie potwierdzenia okoliczności faktycznej, tj. pobytu danej osoby w tym lokalu, dokonanego przez właściciela lub inny podmiot dysponujący tytułem prawnym do tego lokalu. Natomiast w przypadku, gdy takiego potwierdzenia nie można uzyskać, gdyż właściciel lub inna osoba mająca tytuł prawny do lokalu nie wyraża zgody na potwierdzenie tego faktu albo nie można ustalić, komu przysługuje prawo własności lub inny tytuł prawny do danej nieruchomości, organ - zgodnie z art. 47 ust. 2 ustawy z 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych ( obecnie art. 31 ust. 1 ustawy o ewidencji ) ma obowiązek przeprowadzenia postępowania administracyjnego i rozstrzygnięcia o zameldowaniu lub jego odmowie w drodze decyzji ( vide: wyrok WSA z Poznaniu z 7 grudnia 2011 r. II SA/Po 561/11; LEX nr 1259055 ). W orzecznictwie wyrażony też został pogląd, że organ prowadzący postępowanie w sprawie zameldowania na podstawie art. 47 ust. 2 ustawy z 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (co odnieść też należy do art. 31 ust. 1 ustawy o ewidencji ) ma obowiązek ustalenia osób, którym przysługuje tytuł prawny do danej nieruchomości na podstawie urzędowych rejestrów, bądź wyjaśnień stron postępowania. W przypadku, gdy osoby te nie są organowi znane, nie ma on obowiązku ustalania następców prawnych w drodze postępowania sądowego lub zawieszania postępowania do czasu ustalenia tych następców. Organ gminy prowadząc ewidencję ludności stwierdza jedynie okoliczności faktyczne związane z pobytem poszczególnych osób w określonej miejscowości pod oznaczonym adresem, nie potwierdzając ich uprawnień do przebywania ( zamieszkiwania ) w danym lokalu ( vide: wyrok WSA Poznaniu z dnia 26 maja 2010 r. II SA/Po 114/10, LEX nr 674338 ). Wyraźnego zaakcentowania wymaga bowiem, iż rejestracja meldunkowa nie jest źródłem jakichkolwiek praw majątkowych, w tym do własności lokalu, w którym zostało dokonane zameldowanie. Dlatego też podstawę do zameldowania powinno stanowić ustalenie, czy osoba zgłaszająca fakt pobytu przebywa pod danym adresem. Natomiast niewyrażenie zgody przez właściciela nieruchomości na zameldowanie czy też brak potwierdzenia przez niego faktu przebywania ma takie tylko znaczenie, że organ w takiej sytuacji nie dokonuje zameldowania poprzez podjęcie czynności materialnotechnicznej, ale poprzez wydanie na podstawie art. 47 ust. 2 ustawy z 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych ( obecnie art. 31 ust. 1 ustawy o ewidencji ) stosownej decyzji ( vide: wyrok WSA w Kielcach z 25 maja 2010 r., II SA/Ke 222/10; LEX nr 665112 ).

Zauważyć też należy, że potwierdzenia pobytu w lokalu w żaden sposób nie należy utożsamiać z wyrażeniem zgody na dokonanie zameldowania. Już na gruncie poprzednio obowiązującej ustawy w orzecznictwie sądów administracyjnych wyraźnie podkreślano, że jej przepisy nie zakładają konieczności wyrażenia przez właściciela lokalu zgody na dokonanie zameldowania. Uprawnienie do lokalu nie ma bowiem znaczenia dla rozstrzygnięcia wniosku o zameldowanie. Przepisy o ewidencji ludności nie stanowią bowiem regulacji prawnej, w oparciu o którą ustala się, czyjej zgody wymaga zamieszkanie jakiejś osoby w danym lokalu. W tej kwestii decydujące pozostają przepisy prawa cywilnego, normujące różnorodne typy stosunków prawnych, których elementem jest uprawnienie do używania lokalu. Jedyną przesłanką zameldowania jest bowiem fakt pobytu w danym lokalu. Zatem dopiero w braku potwierdzenia pobytu w lokalu, dokonanego przez osobę posiadającą do niego tytuł prawny, powstanie konieczność wykazania tej okoliczności wszystkimi środkami dowodowymi dostępnymi na gruncie postępowania administracyjnego, które organ będzie musiał wszcząć, obecnie w oparciu o art. 31 ustawy o ewidencji. Potwierdzenie pobytu w lokalu przez osobę posiadającą do niego tytuł prawny nie jest zatem elementem niezbędnym do dokonania zameldowania. Nie stanowi tym samym przesłanki materialno prawnej warunkującej zameldowanie. Dokument potwierdzający tytuł prawny stanowi element formalny wniosku o zameldowanie i jego brak nie wyłącza możliwości zameldowania danej osoby w takim lokalu, co powinno nastąpić w trybie decyzyjnym. Organy administracji prowadzące postępowanie w przedmiocie zameldowania nie mogą badać uprawnień do lokalu osób ubiegających się o zameldowanie w nim. Brak zgody właściciela lub innego podmiotu dysponującego tytułem prawnym do lokalu na jego zajmowanie przez osobę wnioskującą o zameldowanie, skutkujący odmową wydania stosownego potwierdzenia w trybie art. 28 ust. 2 ustawy o ewidencji powoduje tylko obowiązek przeprowadzenia postępowania administracyjnego, które kończy się wydaniem decyzji co do zameldowania bądź jego odmowy, na podstawie art. 31 ust. 1 tej ustawy. Zatem przedstawienie takiego potwierdzenia służy jedynie celom dowodowym czyli potwierdzeniu, że osoba zgłaszająca pobyt w określonym lokalu faktycznie w nim przebywa. Obowiązujące w tym zakresie przepisy nie warunkują bowiem zameldowania od wyrażenia zgody na tę czynność przez właściciela lub inny podmiot dysponujący tytułem prawnym do lokalu. W orzecznictwie sądów administracyjnych wyraźnie wskazuje się na dowodowy charakter potwierdzenia pobytu w lokalu, które stanowi wyłącznie stwierdzenie faktu, a nie stwierdzenie istnienia uprawnienia i jako takie ma charakter wyłącznie dowodowy. Organ meldunkowy nie rejestruje bowiem uprawnień do lokalu osób występujących o zameldowanie, lecz wyłącznie gromadzi informacje dotyczące danych o miejscu pobytu. Zadaniem organu jest zatem zbadanie, czy osoba występująca z wnioskiem o zameldowanie faktycznie zamieszkuje w lokalu. Badaniu podlegają zatem zdarzenia ze sfery faktów, a nie ze sfery faktów oraz prawa (do lokalu). Ewidencja ludności jako instrument służący rejestracji stanu faktycznego, nie stanowi bowiem formy kontroli legalności zamieszkania i pobytu, czyli posiadania prawa do korzystania z lokalu .

23. Istotą postępowania administracyjnego w przedmiocie zameldowania, prowadzonego na podstawie art. 31 ust. 1 ustawy o ewidencji, w odróżnieniu od postępowania rejestracyjnego ( w którym bada się wyłącznie warunki formalne zgłoszenia pobytu ), jest rozstrzyganie - według reguł ogólnego postępowania administracyjnego - o tym czy zachodzą materialnoprawne przesłanki zameldowania. W procesie administracyjnym nie chodzi więc o ocenę czy zgłoszenie odpowiadało wymaganiom formalnym, ale czy zachodzą materialnoprawne warunki obowiązku meldunkowego. Podstawę rozstrzygnięcia wątpliwości w przedmiocie zameldowania w postępowaniu, które kończy decyzja administracyjna, stanowi wyjaśnienie materialnoprawnych przesłanek zameldowania, a nie sprawdzenie formularza zgłoszenia meldunkowego. Oznacza to, że należy w toku takiego postępowania administracyjnego wyjaśnić, czy osoba zameldowana faktycznie w danym czasie zamieszkiwała pod oznaczonym adresem z zamiarem stałego pobytu (w odniesieniu do zameldowania na pobyt stały), a ustalenie tej przesłanki należy do istoty procesu administracyjnego w takiej sprawie.

24. Odnosząc poczynione wywody do okoliczności rozpoznawanej sprawy stwierdzić należy, że już wpływ do organu w dniu 7 lipca 2015 r. zgłoszenia pobytu stałego dokonanego przez skarżącego, nie zawierającego potwierdzenia pobytu pod adresem [...], obligował Burmistrza do wszczęcia – z urzędu – na podstawie art. 31 ust. 1 ustawy o ewidencji, postępowania administracyjnego w przedmiocie zameldowania na pobyt stały. W rozpoznawanej sprawie już sam ten brak w wypełnionym formularzu zgłoszenia pobytu stałego powinien był stanowić źródło wątpliwości organu, a w sposób oczywisty pogłębić je wniosek o wszczęcie postępowania, pochodzący od osoby ubiegającej się o zameldowanie. Z momentem zaś wszczęcia postępowania organ powinien niezwłocznie przystąpić do realizacji ciążących na nim obowiązków wynikających z art. 7, 8,9,10, 11,12 i 77 § 1, 79 § 1, 80 Kpa jak też posiłkować się posiadaną z urzędu ( art. 77 § 4 Kpa ) wiedzą odnośnie faktycznego miejsca pobytu stałego osoby wnoszącej o dokonanie zameldowania. W sytuacji posiadania takiej wiedzy urzędowej lub możliwości ustalenia faktów lub zgromadzenia dowodów na podstawie danych, którymi rozporządza organ powinien rozstrzygnąć sprawę niezwłocznie ( art. 35 § 2 Kpa ) zaś w razie konieczności prowadzenia postępowania wyjaśniającego w terminie miesiąca ( § 3 Kpa ), bowiem trudno uznać sprawę w przedmiocie zameldowania za szczególnie skomplikowaną.

25. Analiza przekazanych akt administracyjnych sprawy wskazuje, iż Burmistrz ciążących na nim obowiązków nie podjął. Nie kwestionując twierdzeń skarżącego o stawieniu się w organie w dniu [...] lipca 2015 r., to z akt wynika, że postępowanie nie zostało wszczęte, a pierwszą czynnością organu pozostawało – niezasadne w świetle poczynionych już rozważań - wezwanie z dnia [...] lipca 2015 r. obligujące skarżącego do wykazania się tytułem prawnym do nieruchomości przy ul. [...] poprzez złożenie postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku po zmarłej właścicielce nieruchomości. Jak już bowiem wywiedziono organ nie jest uprawniony do badania tytułu prawnego do lokalu, a jego obowiązkiem pozostaje czynienie ustaleń co do miejsca pobytu stałego osoby zgłaszającej w organie ewidencyjnym pobyt stały. Bezzasadne pozostawało też obwarowanie wezwania rygorem pozostawienia podania bez rozpoznania ( art. 64 § 2 Kpa ). Zgłoszenie pobytu stałego nie stanowi bowiem podania wszczynającego postępowanie administracyjne ( art. 61 § 1 i § 3 oraz 63 Kpa ), a brak potwierdzenia pobytu nie jest brakiem formalnym podania o jakim mowa w art. 64 § 2 Kpa.

26. W okolicznościach badanej sprawy wszczęcie postępowania administracyjnego przez Burmistrza nastąpiło dopiero pismem z dnia [...] sierpnia 2015 r., w wyniku działań Wojewody, jako organu wyższego stopnia, przy czym jego treść wskazuje, że postępowanie zostało wszczęte nie z urzędu ( art. 31 ust. 1 ustawy o ewidencji ludności ), ale na wniosek T.F.. Zamieszczenie w zawiadomieniu pouczenia o treści art. 28 ust. 1 i 2 ustawy o ewidencji wskazuje, iż organ nadal pozostaje w – jak wykazano wadliwym - przekonaniu o ciążącym na skarżącym obowiązku przedstawienia potwierdzenia pobytu w lokalu, dokonanego przez właściciela lub inny podmiot dysponujący prawem do lokalu przy ul. [...] oraz obowiązku okazania do wglądu tytułu prawnego do tego lokalu.

27. Przytoczone stanowisko organu i brak udokumentowania w aktach administracyjnych jego działań zmierzających do dokonania ustaleń istotnych z punktu widzenia przedmiotu postępowania wskazuje na nie budzącą wątpliwości przewlekłość postępowania Burmistrza w sprawie zameldowania skarżącego na pobyt stały. W aktach administracyjnych brak potwierdzenia działań organu w postaci czy to przesłuchania świadków, stron postępowania, czy wykazania urzędowej wiedzy organu co do faktycznego miejsca pobytu (zamieszkania) skarżącego czyli czynności procesowych, zmierzających do załatwienia sprawy. Posiadanie wiedzy urzędowej może wynikać choćby z faktu wydania zaświadczenia o zameldowaniu od [...] marca 2013r., pod tym samym adresem urodzonego w dniu [...] marca 2013r. J.T.F., prawdopodobnie dziecka skarżącego lub pozostającego z nim w innym stosunku pokrewieństwa.

28. Odnosząc się do informacji Burmistrza z dnia [...] października 2015 r. o "pojawieniu się nowych okoliczności w sprawie" stwierdzić należy, że organ prowadzący postępowanie w sprawie zameldowania w trybie art. 31 ust. 1 ustawy o ewidencji ma obowiązek ustalenia osób, którym przysługuje tytuł prawny do danej nieruchomości na podstawie urzędowych rejestrów bądź wyjaśnień stron postępowania. W przypadku, gdy osoby te nie są organowi znane, nie ma on obowiązku ustalania następców prawnych w drodze postępowania sądowego lub zawieszania postępowania do czasu ustalenia tych następców. Burmistrz jako organ prowadzący ewidencję ludności uprawniony jest jedynie do stwierdzenia okoliczności faktycznej związanej z pobytem osoby składającej zgłoszenie pobytu pod oznaczonym adresem, nie potwierdzając – o czym już była mowa - jej uprawnień do przebywania w danym lokalu. Konieczność ustalania stanu prawnego nieruchomości, niejednokrotnie związana z długotrwale toczącymi się postępowaniami w sprawach cywilnych o stwierdzenie nabycia spadku powodowałaby znaczne utrudnienie w dokonywaniu czynności zameldowania faktycznie zamieszkujących w nich osób, co jest sprzeczne z celem prowadzenia ewidencji miejsca pobytu obywateli, która powinna odzwierciedlać aktualne stany faktyczne. W razie, gdy osoby uprawnione nie byłyby zainteresowane uregulowaniem kwestii własnościowych danej nieruchomości zameldowanie w nich osób, które faktycznie w nich przebywają pozostawałoby faktycznie niemożliwe. Tak więc w okolicznościach sprawy brak jest podstaw do zawieszenia postępowania w przedmiocie zameldowania skarżącego do czasu zakończenia postępowania w przedmiocie stwierdzenia nabycia spadku po zmarłej właścicielce nieruchomości w [...].

29. Podstawą orzekania przez sąd administracyjny w sprawie skarg na bezczynność lub przewlekłość ( wniesionych do dnia 15 sierpnia 2015 r. ) pozostawał przepis art. 149 § 1 ppsa, ( w brzmieniu obowiązującym do tego dnia ) zgodnie z którym sąd administracyjny, uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania, zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Stosownie do § 2 art. 149 ppsa sąd, w przypadku, o którym mowa w § 1, może ponadto orzec z urzędu albo na wniosek strony o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 ppsa.

Stwierdzając, z powyżej omówionych przyczyn, przewlekłość postępowania, Sąd zobowiązał Burmistrza do wydania ( pozytywnej lub negatywnej ) decyzji w przedmiocie zameldowania skarżącego nie później niż w terminie 1 miesiąca od dnia otrzymania akt sprawy wraz z odpisem prawomocnego wyroku ( art. 286 § 2 ppsa ). uznając ten termin za adekwatny w razie konieczności przeprowadzenia postępowania dowodowego obejmującego dowody osobowe ( przesłuchanie świadków czy stron ).

30. Oceniając charakter stwierdzonej na datę wyrokowania przewlekłości, Sąd uznał, że postępowanie Burmistrza nie świadczy o celowym zamiarze uchylenia się organu od merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy, co pozostaje jego ustawowym obowiązkiem, ale jest wynikiem wadliwej wykładni przepisów ustawy o ewidencji ludności , co przekłada się na wadliwy sposób procedowania w sprawie zameldowania. Z tych też powodów Sąd uznał, że brak jest podstaw do stwierdzenia że przewlekłe prowadzenie postępowania miało miejsce z rażącym naruszeniem prawa i wymierzenia organowi grzywny. W tym zakresie jak i w odniesieniu do żądania zobowiązania organu do ukarania dyscyplinarnego pracownika winnego niezałatwienia sprawy w terminie ( do czego brak podstawy w przepisie art. 149 ppsa ) skarga podlegała oddaleniu.

31. Zważywszy na wynik sporu tj. uwzględnienie skargi w zasadniczej części, o kosztach postępowania sądowego, obejmujących uiszczony wpis od skargi, orzeczono na podstawie art. 200 i 205 § 1 ppsa.