Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Magdalena Bosakirska (spr.) Sędzia NSA Jan Bała Sędzia NSA Cezary Pryca Protokolant Paweł Gorajewski po rozpoznaniu w dniu 31 maja 2011 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej "T. & B., [...]" w H. ([...]) od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 października 2009 r. sygn. akt VI SA/Wa 644/09 w sprawie ze skargi "T. & B., [...]" w H. ([...]) na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] czerwca 2008 r. nr [...] w przedmiocie unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania, 2. zasądza od Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej na rzecz "T. & B., [...]" w H. ([...]) kwotę 1067 (jeden tysiąc sześćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 19 października 2009 r. o sygn. akt VI SA/Wa 644/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę T. & B., [...] z siedzibą w [...] (USA) na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] czerwca 2008 r., nr [...], w przedmiocie unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy.

I

Z uzasadnienia wyroku wynika, że za podstawę rozstrzygnięcia Sąd pierwszej instancji przyjął następujące ustalenia.

W dniu [...] lipca 2005 r. T. & C. z siedzibą w [...], USA (dalej określany jako T. & C.) wniósł sprzeciw wobec prawomocnej decyzji Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] kwietnia 2004 r. o udzieleniu, z pierwszeństwem od dnia 26 lutego 1997 r., prawa ochronnego na znak towarowy słowno-graficzny TIFFANY nr R-153644 na rzecz T. & B. [...] (dalej określany jako T. & B.) dla oznaczenia towarów: walizki, torebki, paski, parasole, buty, odzież skórzana, szaliki, apaszki, kapelusze.

W ocenie wnoszącego sprzeciw (T. & C.), produkowane lub sprzedawane przez niego towary (m.in. wyroby jubilerskie, zegary i zegarki, przedmioty dekoracyjne, sztućce, zastawa stołowa, serwisy do kawy i herbaty, luksusowe produkty osobiste, porcelana) są synonimem luksusu, zaś jego firma często opisywana jest na łamach prasy, a także wymieniana w literaturze i filmach (np. "Śniadanie u Tiffany’ego"). Powołał się również na powszechną znajomość i światową renomę używanego przez niego od ponad stu pięćdziesięciu lat znaku towarowego TIFFANY, który w jego ocenie należy do znaków powszechnie znanych lub wręcz sławnych, także w Polsce. Zdaniem sprzeciwiającego, rejestracja znaku TIFFANY jest sprzeczna z art. 8 pkt 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych (Dz. U. Nr 5, poz. 17, ze zm.; dalej powoływana jako: u.z.t.), który wyłącza od rejestracji znaki sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego. Znak TIFFANY został natomiast zgłoszony w okolicznościach wskazujących na złą wiarę zgłaszającego w postaci wykorzystania sławy tego znaku. Funkcjonowanie na rynku znaku towarowego TIFFANY, lecz przeznaczonego dla innych towarów i zarejestrowanego na rzecz nieuprawnionego podmiotu, prowadzi do osłabienia zdolności odróżniającej tego oznaczenia, czyli tzw. "rozwodnienia" znaku.

Ponadto w piśmie z dnia 13 grudnia 2006 r. wnoszący sprzeciw stwierdził, że znak TIFFANY cieszy się światową eksterytorialną sławą i jako taki zasługuje na szeroką ochronę. Wykreowanie znaku i zbudowanie wokół niego legendy to dekady wytężonej pracy właściciela znaku. Bezpośrednią grupą klientów T. & C. są osoby o tak wysokim statusie majątkowym, że nie stanowi dla nich żadnej bariery brak salonu tej firmy w Polsce. Rozpoznawalność znaku wykracza poza ten segment klienteli w Polsce. Zdaniem T. & C., uprawniony T. & B. działał w złej wierze, bowiem chciał przenieść pozytywne skojarzenia związane ze sławnym znakiem TIFFANY na odbiorców swoich towarów i wywołać u nich poczucie, że towary nim opatrzone są tak wyjątkowe i wysokiej jakości, jak towary T. & C. Wnoszący sprzeciw podniósł, że jego wyroby ze znakiem TIFFANY znajdują się w Polsce we wtórnym obiegu, na aukcjach dzieł sztuki i w antykwariatach, są także obecne za pośrednictwem literatury i filmu. Do pisma dołączone zostały liczne materiały na dowód, że znak TIFFANY przed datą zgłoszenia był w Polsce i za granicą powszechnie znany, renomowany a także miał światową eksterytorialną sławę.

T. & B. - podmiot uprawniony z rejestracji krajowej uznał sprzeciw za bezzasadny. Uprawniony podniósł, że T. & C. nie udowodniła renomy światowej znaku ani jego znajomości w Polsce. Sprzeciwiający nie przedstawił wystarczających dowodów na obecność i znajomość jego firmy w Polsce w relewantnym okresie, to jest na początku lat 90-tych XX w. W tym czasie przedsiębiorstwo T. & C. – w porównaniu do T. & B. – działało w zupełnie innym segmencie rynku, kierując swoje wyroby do zupełnie innych odbiorców, a co najważniejsze – na innym geograficznie obszarze. Sklepy strony wnoszącej sprzeciw poza granicami USA były zakładane dopiero od końca lat 80-tych XX w. Firma ta nie posiada swoich sklepów w Europie Środkowo – Wschodniej. Uprawniony z rejestracji wskazał, że ustawa o znakach towarowych nie wymienia kategorii znaków sławnych i nie przyznaje im żadnych szczególnych praw. Ustawa ta chroni jedynie znaki towarowe zarejestrowane i powszechnie znane. Rozwodnienie znaku już nastąpiło, bowiem nawet w USA funkcjonuje duża liczba podmiotów mająca w nazwie handlowej słowo TIFFANY. Dla uznania znajomości firmy w Polsce należy udowodnić rzeczywiste kontakty handlowe w Polsce. Pierwszeństwo do używania w Polsce oznaczenia Tiffany w nazwie handlowej przysługuje T. & B., który używa tej nazwy jako oznaczenia identyfikującego przedsiębiorcę.

Decyzją z dnia [...] czerwca 2008 r. Urząd Patentowy RP, działając na podstawie art. 8 pkt 1 u.z.t. w związku z art. 315 ust. 3 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (tekst jednolity: Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 ze zm.; dalej powoływana jako: p.w.p.), unieważnił prawo ochronne na znak towarowy TIFFANY nr R-153644.

W ocenie organu, przy badaniu naruszenia zasad współżycia społecznego, o których mowa w art. 8 pkt 1 u.z.t. należy badać również elementy podmiotowe. Naganne zachowania zgłaszającego mogą przesądzać o zaistnieniu naruszenia. Zgłoszenie do rejestracji znaku, które ma prowadzić do wykorzystania renomy innego znaku jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Charakter pojęcia renomy jest złożony i ocena powinna być dokonywana w sposób indywidualny. Inne czynniki będą brane pod uwagę przy towarach masowych, a inne przy produktach ekskluzywnych. W tym ostatnim przypadku istotne będą okoliczności o charakterze subiektywnym tj. pozytywne wyobrażenia konsumentów o danej marce.

Organ uznał, że podmiot wnoszący sprzeciw (T. & C.) należycie wykazał, iż co najmniej od kilkudziesięciu lat na rynku amerykańskim jego znak towarowy TIFFANY jest znakiem powszechnie znanym i jednocześnie cieszącym się bardzo wysoką opinią i uznaniem, kojarzonym w szczególności z luksusową biżuterią. Na to ustalenie nie ma wpływu używanie oznaczenia Tiffany przez podmioty niezależne od wnoszącego sprzeciw. Sława i renoma tego znaku wykracza poza terytorium Stanów Zjednoczonych i jest ogólnoświatowa, o czym świadczą w szczególności ustalenia faktyczne stwierdzone w postępowaniach toczących się przed właściwymi organami oraz sądami różnych państw.

Organ stwierdził, że produkty oznaczane znakiem towarowym TIFFANY są luksusowe i przeznaczone dla nielicznej grupy odbiorców. Produkty te są od wielu lat kupowane przez Polaków, mimo że wnoszący sprzeciw nie ma i nie miał swoich salonów na terenie Polski, ani też nie prowadził bezpośrednio sprzedaży swoich towarów. Okoliczność ta wynika z zeznań świadków: T. T., J. K., M. P. i M. B. Marka Tiffany jest także kojarzona przez profesjonalistów (złotników) z najwyższą jakością i synonimem znakomitej pracy jubilerskiej. Zdaniem organu, fakt, iż T. & C. nie posiada w Polsce firmowych salonów i nie legitymuje się skutecznym na terenie Polski prawem wyłącznym nie odbiera mu prawa do ochrony renomy oznaczenia TIFFANY i nie wyłącza możliwości zastosowania w sprawie art. 8 pkt 1 u.z.t.

Organ stwierdził, że zachodzi istotne podobieństwo pomiędzy spornym znakiem towarowym a przeciwstawionym mu słownym znakiem TIFFANY. Używanie tego oznaczenia przez podmiot niezwiązany z wnoszącym sprzeciw na różnorodnych, ogólnodostępnych towarach i usługach (ze swej istoty w przeważającej mierze masowych i całkowicie różnych niż luksusowe wyroby, z których słynie T. & C.) może w zasadniczy sposób wpłynąć na sposób postrzegania tego oznaczenia przez konsumentów dóbr luksusowych. W tej sytuacji istnieje duże prawdopodobieństwo "rozmycia" renomy znaku TIFFANY.

W skardze na powyższą decyzję uprawniona do znaku (T. & B.) podniosła m.in., że organ nie zebrał w sposób wyczerpujący materiału dowodowego w zakresie spełniania przez dany znak kryteriów renomy w ogóle i renomy w Polsce. Skarżąca zarzuciła również pominięcie kwestii używania przez nią spornego znaku przez kilkanaście lat przed datą sprzeciwu, w tym 6 lat przed datą zgłoszenia i prawie 15 lat przed datą rejestracji tego znaku. Skarżąca wskazała ponadto, że szereg znaków towarowych ze słowem TIFFANY jest zarejestrowanych w różnych krajach, w tym także w Urzędzie Patentowym.

Wyrokiem z dnia 19 października 2009 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę.

Sąd pierwszej instancji stwierdził, że zgodnie z art. 8 pkt 1 u.z.t. niedopuszczalna jest rejestracja znaku, który jest sprzeczny m.in. z zasadami współżycia społecznego. W orzecznictwie sądowym i doktrynie przyjęto, że wskazana w tym przepisie sprzeczność z zasadami współżycia społecznego odnosi się nie tylko do samego znaku towarowego ale także należy brać pod uwagę elementy podmiotowe, zatem o zaistnieniu przesłanki z art. 8 pkt 1 u.z.t. mogą przesądzać także naganne zachowania. Art. 8 ust. 1 u.z.t. jest odpowiednikiem art. 3 ust. 2 Pierwszej dyrektywy Rady z dnia 21 grudnia 1988 r. mającej na celu zbliżenie ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do znaków towarowych (89/104 EWG, Dz. Urz. WE Nr L 40 z dnia 11 lutego 1989 r., str. 1, ze zm.; dalej powoływana jako Pierwsza dyrektywa Rady), który to przepis umożliwia wprowadzenie rozszerzonej ochrony renomowanych znaków towarowych w sytuacji, gdy już w momencie zgłoszenia do rejestracji znaku późniejszego, można przypisać zgłaszającemu naganne intencje. W szczególności chodzi o zamiar czerpania nienależnych korzyści kosztem uprawnionego do wcześniejszego – niezarejestrowanego – znaku renomowanego (pasożytniczego wykorzystania tego znaku), czego konsekwencją jest obniżenie siły odróżniającej znaku renomowanego, czyli jego rozwodnienie.

Zdaniem Sądu pierwszej instancji, w toku postępowania w sposób wyczerpujący wykazano odnośnie spornego znaku towarowego renomę o zasięgu światowym. Urząd Patentowy w sposób prawidłowy ocenił, że znak ten podlega w Polsce ochronie pomimo, iż nie jest tu zarejestrowany, a ponadto – pomimo braku podobieństwa towarów nim oznaczanych. W ocenie Sądu pierwszej instancji, organ skorzystał z szerszej ochrony przysługującej znakom renomowanym w przypadku stwierdzenia złej wiary zgłaszającego znak późniejszy do rejestracji. Polega ona w szczególności na tym, że przesłanką tej ochrony nie jest jednorodzajowość towarów. Zdaniem Sądu pierwszej instancji, objęcie znaku renomowanego ochroną w Polsce jest możliwe wówczas, gdy zostanie wykazane istnienie relewantnego kręgu odbiorców świadczących o tym, że renoma konkretnego znaku swoim zasięgiem terytorialnym obejmuje Polskę. Urząd Patentowy wskazał, iż renoma znaku Tiffany odnosi się do luksusowej biżuterii oraz wyrobów z metali i kamieni szlachetnych oraz że przeciętnym odbiorcą takich towarów w Polsce przed datą zgłoszenia do rejestracji spornego znaku było wąskie grono osób zamożnych (odbiorców dóbr luksusowych). Powyższe ustalenia organu zostały, zdaniem Sądu, poparte wszechstronnie zgromadzonym i poddanym stosownej analizie materiałem dowodowym (m.in. fakt umieszczania czasopism reklamujących omawianą markę na pokładach samolotów rozmaitych linii lotniczych, poparty ustaleniem, według którego w latach 1984 – 94 ponad pół miliona Polaków odbyło podróż do USA; wielokrotnie wznawiany nakład powieści Trumana Capote’a "Śniadanie u Tifanny’ego" i film nakręcony na jej podstawie). Ustalenie renomy znaku towarowego powoduje skutek w postaci rozszerzenia dotyczącej go ochrony prawnej – ma ona charakter transgraniczny i sięga poza granice podobieństwa znaków.

W ocenie Sądu pierwszej instancji, działania T. & B. wskazują na chęć wykorzystania renomy znaku TIFFANY dla promocji towarów i usług skarżącego w celu przeniesienia na nie pozytywnych skojarzeń związanych z tym znakiem, a także wyróżnienia ich spośród szerokiej gamy podobnych towarów i usług oferowanych na rynku przez inne firmy. Z uwagi zaś na to, że towary i usługi oznaczane spornym znakiem są powszechnego użytku, masowe, stwarza to zagrożenie rozwodnienia renomy znaku TIFFANY, utraty jego atrakcyjności. Prawdopodobieństwo, że znak TIFFANY zacznie być kojarzony z towarami i usługami masowymi, nie najwyższej jakości, może działać zniechęcająco na dotychczasowych nabywców towarów ekskluzywnych oznaczanych tym znakiem. Mogą oni też uznać, że towary oznaczane tym znakiem utraciły swoje dotychczasowe właściwości.

Konkludując, Sąd pierwszej instancji stwierdził, że zgłoszenie znaku przez spółkę T. & B. nosi znamiona korzystania z dorobku i nakładów spółki T. & C., których efektem było wypromowanie renomowanej marki nacechowanej opinią ekskluzywności. Naganność postępowania skarżącego uzasadniała zatem stwierdzenie, że rejestracja spornego znaku narusza zasady współżycia społecznego.

Sąd wskazał, że dokonanej ocenie sprawy nie stoją na przeszkodzie art. 4 ust. 4 lit. a) w związku z art. 5 ust. 2 Pierwszej Dyrektywy Rady, gdyż zawierają one jedynie ogólne zalecenia co do ustawodawstw Państw Członkowskich, a nie zawierają ograniczeń w postaci zakazu ochrony przed pasożytniczym wykorzystaniem znaku.

II

Skargę kasacyjną od wyroku Sądu pierwszej instancji złożyła T. & B.

Zaskarżyła to orzeczenie w całości.

Wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, ewentualnie, w razie niestwierdzenia naruszenia przepisów postępowania – o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i rozpoznanie skargi, a także o zasądzenie niezbędnych kosztów postępowania kasacyjnego.

Zaskarżonemu wyrokowi strona wnosząca skargę kasacyjną zarzuciła:

1. na podstawie art. 174 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.; dalej jako: p.p.s.a.) - naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie:

1.1. naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w związku z art. 3 § 1 p.p.s.a. oraz naruszenie art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez brak rozpatrzenia wszelkich zarzutów skargi w zakresie naruszenia przepisów postępowania, to jest art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 oraz art. 107 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, ze zm.; dalej powoływana jako: k.p.a.) określonych kolejno i szczegółowo w punktach od 1.1. do 1.11. w petitum skargi oraz w punktach od 2.1. do 2.11. w uzasadnieniu tej skargi, w tym zwłaszcza poprzez zupełny brak ustosunkowania się do wszelkich powoływanych w tych zarzutach okoliczności faktycznych i prawnych oraz dowodów, w odniesieniu do których Urząd Patentowy – jak stwierdzono to w powołanych zarzutach skargi – nie podjął niezbędnych działań w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, nie zebrał w sposób wyczerpujący materiału dowodowego oraz nie przeprowadził wszechstronnej i wnikliwej oceny całego tego materiału, a także nie dokonał w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji wyjaśnienia dotyczącego wymienionych okoliczności ani sprzeczności występujących w tym uzasadnieniu, a które to rozpatrzenie i ustosunkowanie się przez Sąd pierwszej instancji powinno prowadzić do wniosku o naruszeniu wskazanych przepisów k.p.a., a więc o zasadności powyższych zarzutów skargi;

1.2. naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. poprzez niestwierdzenie naruszenia przez zaskarżoną decyzję art. 7 k.p.a. z powodu niepodjęcia wszelkich niezbędnych działań w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy w kwestii istnienia renomy znaku towarowego uczestnika TIFFANY, a mianowicie co do spełnienia w przypadku tego znaku towarowego wszystkich niezbędnych, wypracowanych w orzecznictwie, kryteriów posiadania renomy przez dany znak towarowy, w tym realizacji takich kryteriów konkretnie względem terytorium Polski, a także poprzez niestwierdzenie naruszenia przez zaskarżoną decyzję art. 77 § 1 k.p.a. i art. 80 k.p.a. z powodu braku zebrania w sposób wyczerpujący materiału dowodowego oraz braku wszechstronnej i wnikliwej oceny całego tego materiału w powołanej wyżej kwestii, w tym co do przyznania renomy w Polsce znakowi towarowemu uczestnika;

1.3. naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. poprzez niestwierdzenie naruszenia przez zaskarżoną decyzję art. 7 k.p.a. z powodu niepodjęcia wszelkich niezbędnych działań w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy w kwestii zakresu renomy znaku towarowego uczestnika TIFFANY, a mianowicie co do ustalenia występowania renomy tego znaku wśród ogółu odbiorców w Polsce na zasadzie renomy światowej, wśród samych krajowych odbiorców towarów luksusowych, ograniczonych zarazem tylko do krajowych odbiorców luksusowej biżuterii, a także poprzez niestwierdzenie naruszenia przez zaskarżoną decyzję art. 77 § 1 k.p.a. i art. 80 k.p.a. z powodu braku zebrania w sposób wyczerpujący materiału dowodowego oraz braku wszechstronnej i wnikliwej oceny całego tego materiału w powołanej wyżej kwestii;

1.4. naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 li. c) p.p.s.a. poprzez niestwierdzenie naruszenia przez zaskarżoną decyzję art. 7 k.p.a. z powodu niepodjęcia wszelkich niezbędnych działań w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy w kwestii naruszenia renomy znaku towarowego uczestnika TIFFANY, a mianowicie w zakresie przyjmowanych w orzecznictwie unijnym okoliczności, które w stanie faktycznym przedmiotowej sprawy przemawiałyby za działaniem rejestracji i używania znaku towarowego R-153644 na szkodę renomy znaku towarowego uczestnika, a także poprzez niestwierdzenie naruszenia przez zaskarżoną decyzję art. 77 § 1 k.p.a. i art. 80 k.p.a. z powodu braku zebrania w sposób wyczerpujący materiału dowodowego oraz braku wszechstronnej i wnikliwej oceny całego tego materiału w powołanej wyżej kwestii;

1.5. naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. poprzez niestwierdzenie naruszenia przez zaskarżoną decyzję art. 107 § 3 k.p.a. z powodu braku wyjaśnienia w uzasadnieniu tej decyzji znaczenia, jakie dla rozstrzygnięcia w kwestii istnienia renomy znaku towarowego uczestnika TIFFANY w Polsce ma fakt rejestracji w zagranicznych rejestrach znaków towarowych oraz w takim rejestrze prowadzonym przez Urząd Patentowy wielu znaków z wyrazem TIFFANY przysługujących różnym podmiotom dla różnych towarów lub usług, a także z powodu zawartej w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji sprzeczności co do znaczenia, jakie dla oceny światowej renomy znaku towarowego uczestnika oraz jego renomy w Polsce ma fakt używania takiego samego znaku przez wiele różnych podmiotów dla różnych towarów lub usług, w szczególności też dla biżuterii;

1.6. naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. poprzez niestwierdzenie naruszenia przez zaskarżoną decyzję art. 77 § 1 k.p.a. w związku z art. 80 k.p.a. oraz naruszenia art. 107 § 3 k.p.a. z powodu niewłaściwej oceny dowodów oraz braku wyjaśnienia w uzasadnieniu tej decyzji znaczenia, jakie dla rozstrzygnięcia w kwestii istnienia renomy znaku towarowego uczestnika TIFFANY w Polsce i w konsekwencji w kwestii naganności postępowania strony wnoszącej skargę kasacyjną w związku z jej znakiem towarowym R-153644 ma fakt używania przez nią tego znaku w Polsce przez kilkanaście lat przed datą sprzeciwu w niniejszej sprawie, w tym sześć lat przed datą zgłoszenia i prawie piętnaście lat przed datą rejestracji tego znaku, a także fakt braku sprzeciwu uczestnika wobec używania tego znaku oraz nieprowadzenia przez uczestnika nigdy w Polsce działalności gospodarczej;

1.7. naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) p.p.s.a. w związku z art. 3 § 1 p.p.s.a. oraz naruszenie art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez brak rozpatrzenia wszelkich zarzutów skargi w zakresie naruszenia prawa materialnego, to jest art. 8 pkt 1 u.z.t., określonych kolejno i szczegółowo w punktach od 2.1. do 2.6. w petitum skargi oraz w punktach od 3.1. do 3.6. w uzasadnieniu tej skargi, w tym zwłaszcza poprzez zupełny brak ustosunkowania się do wszelkich powoływanych w tych zarzutach okoliczności faktycznych i prawnych oraz dowodów, a w związku z którymi Urząd Patentowy – jak stwierdzono to w powołanych zarzutach skargi – dopuścił się błędnej wykładni i niewłaściwego zastosowania tego przepisu, a które to rozpatrzenie i ustosunkowanie się przez Sąd pierwszej instancji powinno prowadzić go do wniosku o naruszeniu wskazanego przepisu u.z.t., a więc o zasadności powyższych zarzutów skargi;

2. na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a. – naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie:

1. naruszenie art. 8 pkt 1 u.z.t. w związku z art. 4 ust. 4 lit. a) Pierwszej dyrektywy Rady poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, w następstwie przyjęcia, że na podstawie tego przepisu korzysta z ochrony w Polsce, jako renomowany, znak towarowy niezarejestrowany w Urzędzie Patentowym, w tym też przez uznanie tego przepisu w ogóle za podstawę prawa podmiotowego w Polsce do niezarejestrowanego znaku towarowego;

2. naruszenie art. 8 pkt 1 u.z.t. poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, w następstwie przyjęcia, że z ochrony na podstawie tego przepisu korzysta w Polsce, jako renomowany, znak towarowy, który nie jest używany bezpośrednio na terytorium Polski, a tylko korzysta z "międzynarodowej renomy", a więc bez konieczności wykazywania renomy tego znaku konkretnie dla terytorium Polski;

3. naruszenie art. 8 pkt 1 u.z.t. poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, polegające na pozbawieniu znaczenia, dla oceny renomy znaku towarowego w Polsce, faktu istnienia wielu zagranicznych, jak i krajowych rejestracji takiego samego znaku na rzecz innych przedsiębiorców i dla różnych towarów lub usług, a także na przyjęciu, że używanie takich samych znaków w obrocie przez innych przedsiębiorców dla różnych, a także dla identycznych towarów, wskazuje na silny charakter odróżniający tego znaku towarowego i potwierdza jego renomę wśród odbiorców tych towarów;

4. naruszenie art. 8 pkt 1 u.z.t. poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, polegające na pominięciu, że rozszerzona ochrona renomowanego znaku towarowego jest uzależniona nie tylko od skojarzenia pomiędzy tym znakiem oraz znakiem przeciwstawionym, lecz od wystąpienia szkody dla znaku wcześniejszego, będącej skutkiem faktycznego i trwałego naruszenia zdolności odróżniającej oraz niepowtarzalności tego znaku w wyniku rejestracji znaku przeciwstawionego, która to szkoda wymaga stwierdzenia zmiany zachowania odbiorców towarów na danym rynku, dla których zarejestrowany jest znak wcześniejszy;

3. naruszenie art. 8 pkt 1 u.z.t. poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, w następstwie przyjęcia, że o złej wierze w zgłoszeniu do rejestracji w Polsce znaku towarowego R-153644 przekonuje sama świadomość zgłaszającego o używaniu podobnego znaku przez uczestnika – dla zupełnie różnych towarów – na terytorium innego państwa niż Polska oraz w następstwie przyjęcia, że w ocenie zgodności tego zgłoszenia z zasadami współżycia społecznego nie ma znaczenia fakt wieloletniego używania spornego znaku w Polsce przez zgłaszającego przy braku sprzeciwu uczestnika, powołującego się na swoje prawo z używania podobnego znaku poza granicami Polski, a także fakt wieloletniej działalności zgłaszającego w Polsce pod firmą z wyrazem "TIFFANY".

W obszernym i szczegółowym uzasadnieniu strona wnosząca skargę kasacyjną wskazała argumenty przemawiające – jej zdaniem – za trafnością zarzutów przedstawionych w petitum skargi kasacyjnej.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną uczestnik postępowania (T. & C.) wniósł o oddalenie tego środka odwoławczego jako w całości bezzasadnego.

Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej nie skorzystał z prawa wniesienia odpowiedzi na skargę kasacyjną.

III

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie rozważań wskazać należy, iż Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a., a zatem w zakresie wyznaczonym w podstawach kasacyjnych przez stronę wnoszącą ten środek odwoławczy, z urzędu biorąc pod rozwagę tylko nieważność postępowania, której przesłanki w sposób enumeratywny wymienione zostały w art. 183 § 2 tej ustawy, a które w niniejszej sprawie nie występują.

Skarga kasacyjna w niniejszej sprawie zarzuca zarówno naruszenie prawa materialnego, jak i prawa procesowego.

Na wstępie Naczelny Sąd Administracyjny odnosi się do zarzutów dotyczących błędnej wykładni prawa materialnego tj. art. 8 pkt 1 u.z.t. oraz art. 4 ust. 4 lit. a) Pierwszej Dyrektywy Rady. Zarzuty te są najdalej idące, bowiem kasator kwestionuje istnienie podstawy prawnej do objęcia ochroną prawną w Polsce znaku towarowego renomowanego, który nie został zarejestrowany. Pogląd kasatora jest błędny, a omawiany zarzut kasacyjny jest nieusprawiedliwiony.

Zgodnie z art. 8 pkt 1 u.z.t. niedopuszczalna jest rejestracja znaku, który jest sprzeczny z obowiązującym prawem lub zasadami współżycia społecznego. Ustawa z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych nie przewidywała wprost żadnej szczególnej ochrony dla niezarejestrowanych, renomowanych znaków towarowych. Jednakże doktryna i praktyka orzecznicza dopuszcza udzielanie takiej ochrony, na podstawie art. 8 pkt 1 u.z.t., dopatrując się w "sprzeczności znaku z zasadami współżycia społecznego" również elementów podmiotowych. Przyjmuje się, że o sprzeczności z zasadami współżycia społecznego mogą świadczyć okoliczności dotyczące zachowań zgłaszającego, a w szczególności naganny cel jego działania. Za sprzeczną z zasadami współżycia społecznego uznaje się rejestrację, której celem jest wykorzystanie renomy cudzego znaku towarowego, bądź zagrożenie tej renomie. W doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się, że takie zgłoszenie, jako dokonane w złej wierze, jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego (por. R. Skubisz: "Prawo znaków towarowych. Komentarz", Warszawa 1997, s. 73, J. Piotrowska "Renomowane znaki towarowe i ich ochrona", Warszawa 2001, s. 117; stanowisko to znalazło również wyraz w wielu orzeczeniach Komisji Odwoławczej przytaczanych przez J. Piotrowską op.cit., s. 118 i inne). Naczelny Sąd Administracyjny uznaje za trafny pogląd Sądu pierwszej instancji, że zgłoszenie oznaczenia w celu wykorzystania renomy cudzego znaku powinno być oceniane jako zgłoszenie z naruszeniem zasad współżycia społecznego (dokonane w złej wierze) niezależnie od tego, czy dotyczy znaku renomowanego zarejestrowanego, czy znaku renomowanego niezarejestrowanego. Zatem art. 8 pkt 1 u.z.t. może stanowić podstawę materialnoprawną do udzielenia ochrony znakowi towarowemu renomowanemu, także wtedy, gdy znak ten nie został zarejestrowany.

Wbrew twierdzeniom kasatora, za takim rozumieniem omawianej regulacji przemawia również interpretacja Pierwszej Dyrektywy Rady. W preambule tejże dyrektywy zadeklarowano, że "nie wydaje się konieczne podejmowanie procesu zbliżania ustawodawstw Państw Członkowskich w zakresie znaków towarowych w pełnym zakresie oraz że wystarczające będzie ograniczenie tego procesu do tych przepisów prawa krajowego, które w sposób najbardziej bezpośredni oddziałują na funkcjonowanie rynku wewnętrznego". W preambule tej stwierdza się ponadto, że "dla ułatwienia swobodnego obrotu towarów i usług podstawowe znaczenie ma zapewnienie, że od tej chwili zarejestrowane znaki towarowe korzystają z takiej samej ochrony na podstawie systemów prawnych wszystkich Państw Członkowskich; nie powinno to jednakże uniemożliwiać Państwom Członkowskim udzielania, z ich wyboru, szerokiej ochrony tym znakom towarowym, które cieszą się renomą".

Co więcej, dyrektywa przewiduje w art. 4 ust. 4 lit. a) wprost możliwość udzielania w prawie krajowym ochrony wcześniejszym zarejestrowanym renomowanym znakom towarowym, poza granicami podobieństwa towarów, jeżeli używanie późniejszego znaku towarowego bez właściwego powodu przyniosłoby nieuzasadnioną korzyść lub byłoby szkodliwe dla odróżniającego charakteru lub renomy wcześniejszego znaku towarowego.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego w składzie rozpoznającym niniejszą skargę kasacyjną, w świetle przytoczonych postanowień preambuły dyrektywy, art. 4 ust. 4 lit. a) Pierwszej Dyrektywy Rady nie można interpretować jako ustalenia maksymalnego pułapu ochrony znaków renomowanych w prawie krajowym. Dyrektywa wprost dopuszcza m. in. możliwość udzielania, z wyboru Państwa Członkowskiego, "szerokiej ochrony tym znakom towarowym, które cieszą się renomą" nie odnosząc tej uwagi do znaków zarejestrowanych. Tę szeroką ochronę można również rozumieć jako ochronę wykraczającą, poza ramy określone w art. 4 ust. 4 lit. a) omawianej dyrektywy.

Trudno znaleźć przekonujące argumenty na rzecz tezy, że Pierwsza Dyrektywa Rady stanowi przykład tzw. "harmonizacji zupełnej", ustala wyczerpująco standardy ochrony, uniemożliwiając tym samym modyfikowanie ochrony w prawie krajowym. Przeciwko przyjmowaniu takiego rozumienia przemawia wyrok ETS z dnia 9 stycznia 2003 r., sygn. C-292/00, w sprawie Davidoff & Cie S. A. i dopuszczenie szerszej ochrony niezarejestrowanych renomowanych znaków towarowych. Nie wydaje się, aby taka interpretacja postanowień dyrektywy burzyła logikę określonych w niej przesłanek odmowy lub stwierdzenia nieważności rejestracji (art. 3 i 4). Dyrektywa dopuszcza bowiem ochronę niezarejestrowanych znaków towarowych na podstawie art. 4 ust. 4 lit. b).

W konkluzji rozważań dotyczących tej kwestii należy więc stwierdzić, że w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego przepisy Pierwszej Dyrektywy Rady nie wykluczają możliwości udzielenia w prawie krajowym ochrony niezarejestrowanym renomowanym znakom towarowym.

Ze wskazanych wyżej względów Naczelny Sąd Administracyjny za niezasadny uznał zarzut błędnej wykładni art. 8 pkt 1 u.z.t. Zastosowana przez Sąd pierwszej instancji wykładnia jest prawidłowa i nie pozostaje w sprzeczności z art. 4 ust. 4 lit. a) Pierwszej dyrektywy Rady, bowiem powołane przepisy nie sprzeciwiają się udzielaniu w prawie krajowym ochrony prawnej znakom towarowym renomowanym niezarejestrowanym.

Z prawidłowo rozumianej normy prawa materialnego wynika, jaki zakres czynności jest niezbędny do ustalenia, czy dana norma ma zastosowanie w konkretnej sprawie. Uznając, że co do zasady, niezarejestrowany renomowany znak towarowy może korzystać z ochrony prawnej w Polsce, Sąd pierwszej instancji powinien poddać szczegółowej kontroli poczynione przez organ ustalenia. Ustalenia te powinny dawać odpowiedź na podstawowe pytania: czy znak którego ochrony domaga się wnoszący sprzeciw w ogóle ma renomę, a następnie czy ma renomę na terytorium Polski, jaki jest zakres renomy wśród odbiorców w Polsce, a także czy kręgi odbiorców towarów opatrywanych znakiem renomowanym i znakiem spornym pokrywają się w jakimkolwiek zakresie. Dopiero wyjaśnienie powyższych okoliczności pozwala ocenić, czy działanie uprawnionego rzeczywiście było sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, jako nakierowane na wykorzystanie cudzej renomy i rozwodnienie znaku, a zatem czy w sprawie może znaleźć zastosowanie art. 8 pkt 1 u.z.t. jako podstawa unieważnienia znaku. Sąd powinien zatem dokonać oceny, czy ustalenia w omawianych kwestiach zostały prawidłowo poczynione w wyniku należycie zgromadzonych i ocenionych dowodów.

Kasator stawia wyrokowi Sądu pierwszej instancji liczne zarzuty naruszenia prawa procesowego polegającego na niewyjaśnieniu istotnych dla sprawy okoliczności i niedokonania ustaleń istotnych dla zastosowania prawa materialnego (naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w związku z art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a.), a także zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. i art. 3 § 1 p.p.s.a. polegający na braku rozpatrzenia zarzutów skargi i braku stanowiska Sądu co do tych zarzutów w uzasadnieniu wyroku. Tak określone zarzuty kasacyjne należy uznać za usprawiedliwione.

W skardze do Sądu pierwszej instancji T. & B. stawia decyzji Urzędu Patentowego RP 11 konkretnych zarzutów procesowych kwestionujących poczynione przez organ ustalenia w zakresie posiadania przez znak TIFFANY renomy w ogóle i posiadania renomy w Polsce. Skarżący wskazał okoliczności, które zgodnie z poglądami doktryny i orzecznictwa stanowią kryteria ustalania istnienia renomy. Podkreślił, że ocena realizacji kryteriów renomy ma charakter terytorialny. Wskazał na konieczność wyjaśnienia zakresu renomy znaku TIFFANY wśród ogółu odbiorców w Polsce oraz wyjaśnienia okoliczności działania spornego znaku na szkodę renomy znaku TIFFANY w świetle kryteriów przyjętych w orzecznictwie wspólnotowym, a także znaczenia istnienia w Polsce i za granicą licznych znaków towarowych ze słowem "tiffany" oraz znaczenia używania tego znaku przez liczne podmioty dla różnych towarów i usług, znaczenia długotrwałego używania przez uprawnionego znaku TIFFANY w Polsce, bez sprzeciwu ze strony T. & C. Skarżąca zarzuciła w szczególności, że organ administracji zaniechał ustalenia udziału w rynku, zarówno pod względem ilości, jak i wartości zbywanych towarów ze znakiem TIFFANY, nie ustalił rozmiaru nakładów poniesionych w związku z promocją znaku, a także w ogóle nie ustalił, czy i ewentualnie w jakim zakresie znak ten jest używany przez osoby trzecie. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd pierwszej instancji nie odniósł do tych zarzutów istotnych z punktu widzenia renomy znaku TIFFANY, a mimo to podzielił stanowisko Urzędu Patentowego RP, że znak towarowy TIFFANY jest znakiem renomowanym i że renoma ta występowała przed datą zgłoszenia spornego znaku towarowego (27 lutego 1997 r.) także na terytorium Polski. Brak odniesienia się w uzasadnieniu wyroku do istotnych z punktu widzenia wyniku sprawy zarzutów sprawia, że dokonana przez Sąd pierwszej instancji ocena legalności postępowania administracyjnego nie poddaje się kontroli instancyjnej dokonywanej przez Naczelny Sąd Administracyjny. Takie działanie Sądu pierwszej instancji czyni uzasadnionym podniesiony w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez brak rozpoznania wszystkich zarzutów skargi w zakresie naruszenia art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a., bowiem uzasadnienie wyroku nie zawiera odniesienia do większości z nich.

Wskazany jako naruszony art. 141 § 4 p.p.s.a. określa konieczne elementy uzasadnienia wyroku, do których należą: zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowisk pozostałych stron oraz wskazanie podstawy rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. Prawidłowe uzasadnienie wyroku jest niezwykle istotne. Jest ono odzwierciedleniem toku badania danej sprawy przez sąd, powinno więc przedstawiać sposób rozumowania sądu, uzasadniający wydanie takiego a nie innego rozstrzygnięcia. Argumentacja uzasadnienia musi umożliwiać stronie zrozumienie racji, jakimi kierował się sąd pierwszej instancji badając legalność rozstrzygnięć organów, zaś w przypadku, gdy strona z wyrokiem się nie zgadza - uzasadnienie wyroku musi jej umożliwić merytoryczną polemikę z argumentacją sądu. W uzasadnieniu wyroku sąd pierwszej instancji powinien odnieść się do okoliczności sprawy i rozważyć zarzuty podniesione w skardze (poprzez określenie, czy są one słuszne czy też bezzasadne), jeśli mają one istotne znaczenie dla końcowego wyniku kontroli zgodności z prawem zaskarżonego rozstrzygnięcia (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 1 kwietnia 2008 r., sygn. akt II FSK 291/07; treść dostępna w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych na stronie internetowej http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Tymczasem uzasadnienie zaskarżonego wyroku wskazuje, że Sąd pierwszej instancji nie dokonał własnej analizy materiału dowodowego i nie skonfrontował ustaleń poczynionych przez organ z zarzutami podniesionymi przez stronę w skardze, bezkrytycznie przyjmując w wyroku stanowisko Urzędu Patentowego RP z pominięciem argumentacji skarżącego.

Sąd nie ustosunkował się do zarzutu naruszenia art. 7 i art. 77 § 1 k.p.a. oraz art. 80 k.p.a. poprzez brak zebrania w sposób wyczerpujący materiału dowodowego i brak oceny tego materiału w zakresie ustalenia na podstawie wypracowanych w orzecznictwie kryteriów posiadania przez znak TIFFANY renomy na terytorium Polski. Sąd ograniczył się do stwierdzenia, że podziela poglądy Urzędu Patentowego, że znak TIFFANY posiada światową renomę i przyjął, że renoma ta ma charakter transgraniczny, zatem obejmuje także Polskę. Tymczasem renoma to kwestia faktów i nie wystarczy wykazać, że są dowody pozwalające przypuszczać, że znak mógł być znany i uznawany za atrakcyjny także w Polsce z uwagi popularność książki Trumana Capota oraz filmu "Śniadanie u Tiffaniego". Należało bowiem ocenić, czy wykazano metodami wypracowanymi przez doktrynę i orzecznictwo (por. np. wyrok ETS z dnia 14 września 1999 r. w sprawie General Motors C-375/97, wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 13 grudnia 2004 r. w sprawie ElCorte Ingles, T-8/03, J.Piotrowska, op.cit., s.16 i s.74), że znak w dacie zgłoszenia był znany i uznawany za renomowany w Polsce. Sąd pierwszej instancji nie odniósł się także do podnoszonej przez skarżącego kwestii wadliwości oceny renomy w oparciu o badanie znajomości tego znaku wśród wąskiego kręgu odbiorców luksusowej biżuterii i wyciąganie na tej podstawie wniosków o istnieniu renomy znaku TIFFANY wśród ogółu odbiorców w Polsce w odniesieniu do różnych towarów.

Sąd pierwszej instancji w ogóle nie odniósł się do zarzutu naruszenia art. 77 § 1 k.p.a. w związku z art. 80 k.p.a. oraz art. 107 § 3 k.p.a. poprzez niewłaściwą ocenę dowodów oraz pominięcie w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji wyjaśnienia, jakie znaczenie dla kwestii renomy znaku TIFFANY ma okoliczność używania w Polsce przez skarżącą jej znaku towarowego przez kilkanaście lat przed datą sprzeciwu, a także czy i jakie znaczenie ma fakt, że T. & C. nigdy nie prowadziła w Polsce działalności.

Pozostałe zarzuty procesowe skargi kasacyjnej dotyczące naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) w związku z art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a., art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) w związku z art. 3 § 1 p.p.s.a., a także błędnego zastosowania art. 8 pkt 1 u.z.t. w związku z art. 4 ust. 4 lit. a) Pierwszej dyrektywy Rady, nie mogły zostać poddane ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego. W sytuacji braku wyczerpującego stanowiska Sądu pierwszej instancji w zakresie istotnych dla sprawy ustaleń faktycznych, wyrażenie w tym zakresie stanowiska przez Naczelny Sąd Administracyjny byłoby naruszeniem zasady dwuinstancyjności sądownictwa administracyjnego.

W ponownym postępowaniu Sąd pierwszej instancji w sposób wyczerpujący odniesie się w uzasadnieniu wyroku do zarzutów skargi oraz wyjaśni racje i motywy dokonanej oceny legalności decyzji Urzędu Patentowego RP. Sąd oceni, czy mając na względzie przyjęte w orzecznictwie metody badania renomy, w świetle przeprowadzonych dowodów prawidłowy jest wniosek, że znak TIFFANY posiadał renomę w Polsce, a także oceni czy ustalono kręg odbiorców, w którym znak ten cieszy się renomą. Sąd oceni również, czy renoma znaku TIFFANY (jeżeli zostanie ustalona) odnosi się do tego samego kręgu odbiorców, do którego adresowane jest kwestionowane oznaczenie, bowiem aby zyskać ochronę, znak renomowany musi cieszyć się renomą także wśród odbiorców, do których adresowane są wyroby naruszyciela (renoma znaku chronionego musi zostać wykazana w obydwu kręgach odbiorców - por. J. Piotrowska, op.cit, s. 20 i 36, Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 27 listopada 2008 r. C-252/07, Lex 4651100). Sąd oceni także znaczenie dla ustalenia istnienia renomy podniesionej w skardze i skardze kasacyjnej okoliczności nieprowadzenia w Polsce działalności gospodarczej przez firmę T. & C., a także używania znaków towarowych z użyciem słowa "tiffany" przez wiele podmiotów w Polsce i w USA. Oceniając tę okoliczność Sąd weźmie pod uwagę, że renoma znaku towarowego wiąże się z jego wysoką zdolnością odróżniającą, zaś zdolność ta jest tym niższa, im więcej podmiotów używa takiego samego lub podobnego znaku dla oznaczania towarów pochodzących od innych przedsiębiorców.

Dopiero po dokonaniu oceny powyższych kwestii Sąd może przejść do oceny zachowania uprawnionego i badać, czy naruszało ono zasady współżycia społecznego i w prawidłowo ustalonym stanie faktycznym było naganne z uwagi na cel. Oceniając, czy celem rejestracji było korzystanie z renomy znaku TIFFANY, Sąd weźmie pod uwagę podnoszoną przez uprawnionego (T. & B.) okoliczność używania przez niego znaku TIFFANY na polskim rynku od kilkunastu lat bez protestów ze strony T. & C., a także fakt, iż towary obu firm były różne i adresowane do zupełnie innego kręgu odbiorców.

Naczelny Sąd Administracyjny zwraca uwagę, że sprawy między tymi samymi stronami, dotyczące znaków towarowych ze słowem "tiffany", były już przedmiotem rozpoznania przez ten Sąd (wyroki z dnia 8 lipca 2009 r., sygn. akt II GSK 1110/08 oraz II GSK 1111/08, a także wyrok z dnia 25 listopada 2009 r., sygn. akt II GSK 203/09). Mimo zbliżonej argumentacji podnoszonej przez strony postępowania, każda ze spraw dotyczy kontroli legalności odrębnych i nie identycznych rozstrzygnięć. Argumentacja zawarta w uzasadnieniu wyroku Sądu pierwszej instancji w sprawie niniejszej powinna te różnice dostrzegać, jednak celowe byłoby wzięcie pod uwagę poglądów wyrażonych we wcześniejszych wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego na tle podobnych spraw między tymi samymi stronami.

Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 185 § 1 p.p.s.a. uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

O kosztach postępowania Naczelny Sąd Administracyjny orzekł na podstawie art. 209 p.p.s.a. w związku z art. 203 pkt 1 p.p.s.a. i art. 205 § 1 p.p.s.a. oraz na podstawie § 12 ust. 2 pkt 1 w związku z § 12 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 2 grudnia 2003 r. w sprawie opłat za czynności rzeczników patentowych (Dz. U. Nr 212, poz. 2076, ze zm.) i zasądził od organu administracji na rzecz skarżącego kwotę 1067 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego, przy czym na kwotę tę składają się: równowartość opłaty kancelaryjnej za sporządzenie uzasadnienia zaskarżonego wyroku (100 zł), równowartość uiszczonego wpisu od skargi kasacyjnej (500 zł), równowartość opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (17 zł) oraz koszty zastępstwa procesowego udzielonego przez rzecznika patentowego, który sporządził i wniósł skargę kasacyjną, brał udział w rozprawie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym oraz prowadził sprawę w postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji (450 zł).