Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Joanna Tuszyńska Sędziowie : Sędzia WSA Jacek Bursa (spr.) Sędzia WSA Wojciech Jakimowicz Protokolant : Teresa Jamróz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 grudnia 2012 r. sprawy ze skargi S.K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia 28 grudnia 2011 r., znak: [...] w przedmiocie jednorazowej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości skargę oddala.

wyroku z dnia 6 grudnia 2012 r.

Wójt Gminy [...] w dniu 13 grudnia 2006 r. wydał decyzję znak: [...] orzekającą o wysokości jednorazowej opłaty planistycznej w wysokości 152.088,00 zł z tytułu wzrostu wartości nieruchomości położonej w obrębie [...] gmina [...], oznaczonej jako działka ewidencyjna nr [...] o powierzchni 0,78 ha, wynikającej z wprowadzenia na terenie gminy [...] miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, o której mowa w art. 36 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz zobowiązującą do uiszczenia opłaty planistycznej S. K. w terminie 14 dni od daty uprawomocnienia się decyzji.

Od powyższej decyzji odwołanie złożyła S. K.. Po jego rozpoznaniu, decyzją z dnia 21 maja 2007 r. sygn. [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] utrzymało w mocy decyzję z dnia 13 grudnia 2006 r. znak: [...]. SKO skorygowało przy tym błąd w nazwisku skarżącej.

W rezultacie złożenia przez S. K. skargi od powyższej decyzji SKO, wyrokiem z dnia 30 kwietnia 2008 r. sygn. akt II SA/Kr 880/07 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie uchylił decyzję Kolegium i określił, że nie może być ona wykonywana.

Po ponownym rozpoznaniu odwołania, decyzją z dnia 27 stycznia 2009 r. sygn. [...] Kolegium podtrzymało poprzednio zajęte stanowisko w sprawie, utrzymując w mocy decyzję Wójta Gminy [...] z dnia 13 grudnia 2006 r. znak: [...].

Na skutek skargi S. K., wyrokiem z dnia 10 sierpnia 2009 r. sygn. akt SA/Kr 515/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie uchylił w/w decyzję Kolegium z dnia 27 stycznia 2009 r.

Sąd w uzasadnieniu wyroku zważył, że przy ponownym rozpatrzeniu sprawy organ odwoławczy, jedynie w części wykonał wiążące zalecenia co do dalszego toku postępowania, które wyrażono w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 30 kwietnia 2008 r. sygn. akt SA/KR 880/07. Negatywna ocena Sądu dotyczyła w szczególności zaniechania w toku postępowania odwoławczego eliminacji błędu zawartego w osnowie decyzji Wójta Gminy [...] z dnia 13 grudnia 2006 r. znak: [...] co do jej adresata, którym nadal pozostaje S. K. oraz przeoczenie przez organ II instancji istotnych wad operatu szacunkowego. Zdaniem sądu powyższe uchybienia zaistniałe w toku postępowania przed organem I instancji uzasadniały uchylenie przez SKO decyzji organu I instancji.

Od powyższego wyroku WSA Kolegium wniosło skargę kasacyjną, która została oddalona wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 listopada 2010 r. sygn. akt II OSK1759/09.

Po kolejnym rozpatrzeniu odwołaniu S. K. od wymienionej na wstępie decyzji Wójta Gminy [...] z dnia 13 grudnia 2006 r. znak: [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze wydało w dniu 28 grudnia 2011 r. decyzję sygn. [...], którą uchyliło w całości w/w decyzję Wójta Gminy [...] i przekazało sprawę organowi I instancji do ponownego rozpatrzenia.

W uzasadnieniu Kolegium wskazało, że postępowanie wyjaśniające pierwszej instancji - pomimo dwukrotnego jego przeprowadzenia nie doprowadziło do wyjaśnienia istotnych okoliczności sprawy. Dlatego też, zaskarżona decyzja Wójta Gminy [...] z dnia 13 grudnia 2006 r. znak: [...] nie może się ostać w obrocie. Kolegium zwróciło też uwagę na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 9 lutego 2010 r. sygn. P 58/08 i wnioski jakie wynikają z poglądów w nim przedstawionych. Zdaniem SKO, w w/w orzeczeniu Trybunał Konstytucyjny przesądził, iż jeżeli w danej sprawie mamy do czynienia z luką planistyczną na terenie położenia nieruchomości wycenianej a przeznaczenie tej nieruchomości przewidziane w obydwu miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego czyli - planie uchwalonym przed dniem 1 stycznia 1995 r., który utracił moc z powodu upływu terminu wyznaczonego w art. 87 ust. 3 ustawy o planowaniu oraz planie obowiązującym obecnie - jest tożsame, przepis art. 37 ust. 1 ustawy o planowaniu nie znajduje zastosowania, a tym samym, brak podstaw do naliczenia opłaty planistycznej. Wskazało również na zmianę stanu prawnego, gdyż skutkiem wydania orzeczenia TK z dnia 2010.02.09, P 58/08 jest dodanie przez ustawodawcę, do przepisu art. 87 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ustępu 3a w brzmieniu: "Jeżeli uchwalenie planu miejscowego nastąpiło po dniu 31 grudnia 2003 r. w związku z utratą mocy przez miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego uchwalony przed dniem 1 stycznia 1995 r., przepisu art. 37 ust. 1 zdanie drugie niniejszej ustawy, w odniesieniu do wzrostu wartości nieruchomości, nie stosuje się, o ile wartość nieruchomości określona przy uwzględnieniu przeznaczenia terenu ustalonego w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego uchwalonym przed dniem 1 stycznia 1995 r. jest większa, niż wartość nieruchomości określona przy uwzględnieniu faktycznego sposobu jej wykorzystywania po utracie mocy tego planu. W takim przypadku wzrost wartości nieruchomości, o którym mowa w art. 36 ust. 4, stanowi różnicę między wartością nieruchomości określoną przy uwzględnieniu przeznaczenia terenu obowiązującego po uchwaleniu planu miejscowego a jej wartością określoną przy uwzględnieniu przeznaczenia terenu ustalonego w planie miejscowym uchwalonym przed dniem 1 stycznia 1995 r." Następnie organ odwoławczy wskazał, że powyższa zmiana weszła w życie z dniem 10 sierpnia 2011 r. na mocy art. 1 ustawy z dnia 26 maja 2011 o zmianie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i przedstawił konsekwencje przytoczonej zmiany dla przedmiotowego postępowania administracyjnego.

Dalej SKO odniosło się do sporządzonego w sprawie operatu szacunkowego podając m.in., że aktem wykonawczym, określającym m.in. metody i techniki wyceny nieruchomości oraz formę i treść operatu szacunkowego jest rozporządzenie z dnia 21 września 2004 r., w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzania operatu szacunkowego (Dz.U. z 2004, nr 207 poz. 2109 z późn. zm.) i że przepisy rzeczonego rozporządzenia również uległy zmianie, z dniem 25 sierpnia 2011 r., na mocy przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14 lipca 2011 r. (Dz.U.11.165.985). Powołanym aktem wprowadzono między innymi zmiany w zakresie przepisu § 4 ust. 4 rozporządzenia w sprawie wyceny. W tej części uzasadnienia organ odwoławczy zaznaczył, iż kwestia zmiany stanu prawnego nie była jedynym powodem uchylenia rozstrzygnięcia organu l instancji, albowiem postępowanie wyjaśniające zostało dotknięte uchybieniami również innego rodzaju, niezależnymi od wprowadzenia zmian w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Organ zakwestionował bowiem prawidłowość wyceny zawartej w operacie szacunkowym autorstwa rzeczoznawcy majątkowego mgr inż. J. T. z września 2006 r., przedstawiając w uzasadnieniu wady operatu.

W końcowej części uzasadnienia Kolegium stwierdziło, że decyzja Wójta Gminy [...] z dnia 13 grudnia 2006 r. powołuje także niewłaściwą podstawę prawną, czyli przepisy art. 207 §1, art. 201, art. 211 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. "Ordynacja podatkowa" natomiast w orzecznictwie utrwalone jest, że przepisy rzeczonej ustawy co do zasady nie mają zastosowania do ustalania opłaty planistycznej z racji tego, że opłata ta jest świadczeniem o charakterze niepodatkowym.

Skargę na powyższą decyzję SKO w [...] z dnia 28 grudnia 2011 r. sygn. [...] złożyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie S. K., reprezentowana przez pełnomocnika adwokata J. W..

Zaskarżonej decyzji zarzucono naruszenie:

1. Art. 105 k.p.a. w zw. z art. 36 ust. 4 oraz art. 37 ust. 3 i 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez nieumorzenie postępowania w przedmiocie ustalenia jednorazowej opłaty planistycznej, o której mowa w art.36 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z tytułu wzrostu wartości nieruchomości położonej w obrębie [...], gmina [...], oznaczonej jako działka ewidencyjna nr [...] o powierzchni 0,78 ha, wynikającej z wprowadzenia na terenie gminy [...] miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, jako bezprzedmiotowego, pomimo upływu okresu, w którym decyzja taka mogła być wydana.

2. Art. 37 ust. 1 w zw. z art. 87 ust. 3a ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez pominięcie okoliczności, że zarówno faktyczne, jak i przewidziane w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego obowiązujących do 31 grudnia 2003 r. oraz do 21 maja 2005 r. przeznaczenie istotnej części nieruchomości położonej w obrębie [...], gmina [...], oznaczonej jako działka ewidencyjna nr [...] o powierzchni 0,78 ha, nie uległo zmianie i nie może wpływać na wzrost wartości nieruchomości, a tym samym przepis art. 37 ust.1 w zw. z art. 87 ust. 3a ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie może mieć do niej zastosowania.

W związku z powyższym wniesiono o :

1. uchylenie w całości, na zasadzie art. 145 §1 pkt 1 lit. a) i c) p.p.s.a., decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia 28 grudnia 2011 r. sygn. [...] z uwagi na naruszenie przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy;

2. zasądzenie od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] na rzecz skarżącej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych;

3. rozpoznanie sprawy na rozprawie także pod nieobecność skarżącej.

Jednocześnie wniesiono o uwzględnienie skargi przez SKO w [...] w całości na zasadzie art. 54 § 3 p.p.s.a. względnie w przypadku odmowy uwzględnienia o przeprowadzenie postępowania mediacyjnego.

W uzasadnieniu pełnomocnik skarżącej podniósł, że w skarżonej decyzji z 28 grudnia 2011 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] pominęło jednak okoliczność, że w świetle art. 105 k.p.a. w zw. z art. 36 ust. 4 oraz art. 37 ust. 3 i 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym postępowanie w przedmiocie ustalenia jednorazowej opłaty planistycznej, o której mowa w art. 36 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z tytułu wzrostu wartości nieruchomości położonej w obrębie [...], gmina [...], oznaczonej jako działka ewidencyjna nr [...] o powierzchni 0,78 ha, wynikającej z wprowadzenia na terenie gminy [...] miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, jako bezprzedmiotowe, powinno zostać umorzone. Pełnomocnik wyjaśnił, że zgodnie z art. 36 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, jeżeli w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą wartość nieruchomości wzrosła, a właściciel lub użytkownik wieczysty zbywa tę nieruchomość, wójt, burmistrz albo prezydent miasta pobiera jednorazową opłatę ustaloną w tym planie, określoną w stosunku procentowym do wzrostu wartości nieruchomości. Wójt, burmistrz albo prezydent miasta ustala tę opłatę w drodze decyzji, bezzwłocznie po otrzymaniu wypisu z aktu notarialnego, który notariusz, w terminie 7 dni od dnia sporządzenia umowy, której przedmiotem jest zbycie nieruchomości, jest zobowiązany przesłać wójtowi, burmistrzowi albo prezydentowi miasta (art. 37 ust. 5 i 6). Do opłat, o których mowa w art. 36 ust. 4, stosuje się jednak odpowiednio przepis art. 37 ust. 3 tej ustawy, w myśl którego roszczenia do gminy o odszkodowania równe obniżeniu wartości nieruchomości w przypadku, gdy na skutek uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wartość nieruchomości ulega obniżeniu, można zgłaszać w terminie 5 lat od dnia, w którym plan miejscowy albo jego zmiana stały się obowiązujące. Oznacza to w ocenie pełnomocnika, że po upływie 5 lat od dnia, w którym plan miejscowy albo jego zmiana stały się obowiązujące decyzja, o której mowa w art. 37 ust. 6 nie może być wydana.

Zdaniem pełnomocnika powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie zarówno w doktrynie, jak i orzecznictwie. Przyjmuje się bowiem, że "termin pięcioletni, o którym mowa w ust. 3, należy traktować jako termin zawity. Zatem jego niezachowanie wiąże się z utratą możliwości wytoczenia powództwa do sądu powszechnego. Z uwagi na odpowiednie stosowanie tego przepisu do opłat z tytułu wzrostu wartości nieruchomości (art. 37 ust. 4 u.p.z.p.) upływ pięcioletniego terminu uniemożliwia gminie dochodzenia renty planistycznej od właściciela nieruchomości" (tak: T. Bąkowski, Ustawo o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Komentarz. Kraków 2004 r., komentarz do art. 37). W ocenie pełnomocnika analogiczny wniosek można wysnuć również z wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11 marca 2011 r. (II CSK 321/10, LEX nr 846556), który wskazał, że "nie sposób przyjąć, aby przed sądem mógł toczyć się spór w sprawie o odszkodowanie przewidziane w art. 36 ust. 3 ustawy z 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym po upływie termu zawitego do dochodzenia tego roszczenia". W opinii pełnomocnika skoro zaś termin, o którym mowa w art. 36 ust. 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym stosuje się odpowiednio do nakładania opłat z tytułu renty planistycznej, to również w tym wypadku ów pięcioletni termin będzie terminem zawitym, po upływie którego wydanie stosownej decyzji nie będzie możliwe.

Kontynuując pełnomocnik podniósł, że skarżąca dokonała sprzedaży należącej do niej nieruchomości położonej w obrębie [...], gmina [...], oznaczonej jako działka ewidencyjna nr [...] o powierzchni 0,78 ha, aktem notarialnym (Repertorium A nr [...]) z dnia 24 maja 2005 r. Z kolei miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego przyjęty uchwałą Rady Gminy [...] nr XXXVIII/178/2005 z 11 marca 2005 r., na podstawie którego stwierdzono wzrost wartości należącej do skarżącej nieruchomości, obowiązywał od dnia 21 maja 2005 r. Tym samym, zdaniem pełnomocnika, pięcioletni okres w którym można było wydać decyzję o nałożeniu obowiązku uiszczenia opłaty z tytułu ewentualnego wzrostu wartości tej nieruchomości po uchwaleniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego upłynął z dniem 21 maja 2010 r. Decyzja Wójta gminy [...] z 13 grudnia 2006 r. znak [...] o ustaleniu jednorazowej opłaty planistycznej, o której mowa w art. 36 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. nr 80, poz. 717 ze zm.) w wysokości 152.088,00 zł z tytułu wzrostu wartości nieruchomości położonej w obrębie [...], gmina [...], oznaczonej jako działka ewidencyjna nr [...] o powierzchni 0,78 ha, wynikającej z wprowadzenia na terenie gminy [...] miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz zobowiązująca skarżącą do uiszczenia tej opłaty planistycznej w terminie 14 dni od daty uprawomocnienia się decyzji, nie stała się jednak przed upływem tego terminu ostateczna. Zdaniem pełnomocnika decyzja ta nie może więc wywoływać skutków prawnych.

Dalej pełnomocnik podkreślił, iż w decyzji z 28 grudnia 2011 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] pominęło okoliczność, że zarówno faktyczne, jak i przewidziane w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego obowiązujących do 31 grudnia 2003 r. oraz od 21 maja 2005 r. przeznaczenie istotnej części nieruchomości położonej w obrębie [...], gmina [...], oznaczonej jako działka ewidencyjna nr [...] o powierzchni 0,78 ha, nie uległo zmianie i w jego ocenie nie może wpływać na wzrost wartości nieruchomości, a tym samym, że przepis art. art. 37 ust. 1 w zw. z art. 87 ust. 3a ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie może mieć do niej zastosowania.

Następnie pełnomocnik stwierdził, że sposób faktycznego wykorzystania w/w nieruchomości w okresie luki planistycznej, tj. w okresie od 1 stycznia 2004 r. do dnia 20 maja 2005 r., nie został natomiast przez organy obu instancji ustalony. Niemniej jednak, ewidentnym jest, że w części nieruchomości przeznaczonej pod tereny tras i urządzeń komunikacyjnych o wielkości co najmniej 1000 m2 przeznaczenie nieruchomości położonej w obrębie [...], gmina [...], oznaczonej jako działka ewidencyjna nr [...], nie uległo w ogóle zmianie, a w konsekwencji nie może wpływać na wzrost wartości tej nieruchomości po uchwaleniu aktualnie obowiązującego planu.

Podsumowując pełnomocnik napisał, iż jak wskazało Samorządowe Kolegium Odwoławcze w decyzji z 28 grudnia 2011 r., powołując się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 9 lutego 2010 r. (Dz.U.2010.24.124) w którym Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że art. 37 ust. 1 w zakresie, w jakim wzrost wartości nieruchomości odnosi do kryterium faktycznego jej wykorzystywania w sytuacjach, gdy przeznaczenie nieruchomości zostało określone tak samo jak w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego uchwalonym przed 1 stycznia 1995 r., który utracił moc z powodu upływu terminu wyznaczonego w art. 87 ust. 3 nin. ustawy, jest niezgodny z art. 2 i art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli w danej sprawie występuje luka planistyczna na terenie położenia nieruchomości wycenianej, a przeznaczenie tej nieruchomości przewidziane w obydwu miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego (czyli planie uchwalonym przed dniem 1 stycznia 1995 r., który utracił moc z powodu upływu terminu wyznaczonego w art. 87 ust. 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz planie obowiązującym obecnie) jest tożsame, to przepis art. 37 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie znajduje zastosowania, a tym samym, brak podstaw do naliczenia opłaty planistycznej.

W odpowiedzi na skargę SKO w [...] podtrzymało swoje dotychczasowe stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji wnosząc o oddalenie skargi.

Na rozprawie w dniu 6 grudnia 2012 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił wniosek pełnomocnika skarżącej o przeprowadzenie postępowania mediacyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 1 § 1 – 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz.1269 z późn. zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę zgodności z prawem działalności administracji publicznej, która w myśl art. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r.- Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz.U. z 2012r., poz. 270, oznaczana dalej jako p.p.s.a.) odbywa się na zasadach określonych w przepisach tej ustawy. W ramach kontroli działalności administracji publicznej, przewidzianej w art. 3 p.p.s.a. sąd uprawniony jest do badania, czy przy wydaniu zaskarżonego aktu nie doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania, nie będąc przy tym związanym zarzutami i wnioskami skargi oraz powołana podstawą prawną ( art. 134 § 1 p.p.s.a. ), zaś jednym ograniczeniem w tym zakresie jest zakaz przewidziany w art. 134 § 2 p.p.s.a. Orzekanie w granicach sprawy ( art. 135 p.p.s.a. ) oznacza sprawę będącą przedmiotem kontrolowanego postępowania administracyjnego, w której został wydany zaskarżony akt lub czynność, jako pochodną określonego stosunku administracyjnoprawnego i odbywa się z uwzględnieniem obowiązujących przepisów prawa.

Skarga jako bezzasadna nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie rozważań prawnych podkreślić należy, że zaskarżona decyzja jest decyzją kasacyjną, którą SKO uchyliło rozstrzygnięcie organu I instancji i przekazało sprawę do ponownego rozpoznania. Zaznaczyć również należy, że jest to trzecia skarga rozpoznawana przez WSA na decyzję SKO, przy czym w poprzednich wypadkach organ II instancji utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. W obu wypadkach WSA uchyliło decyzję SKO, a ocena sądu I instancji została zaaprobowana przez NSA w wyroku z dnia 23 listopada 2010 r. sygn. akt II OSK1759/09. Co istotne, w drugim z orzeczeń, tj w wyroku z dnia 10 sierpnia 2009 r. sygn. akt SA/Kr 515/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wskazał na istotne uchybienia jakich w niniejszym postępowaniu administracyjnym dopuścił się organ I instancji. Dotyczyły one w szczególności bardzo poważnych wad operatu szacunkowego, które to wady szczegółowo zostały opisane w uzasadnieniu w/w wyroku.

W związku z powyższym wskazać należy, że w myśl art. 153 p.p.s.a. ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia. Biorąc pod uwagę ocenę prawną wyrażoną przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z dnia 10 sierpnia 2009 r. sygn. akt SA/Kr 515/09, rozstrzygnięcie SKO wyrażone w zaskarżonej decyzji, jak i motywy przedstawione w jej uzasadnieniu należy ocenić za jak najbardziej trafne. W tej części rozważań dodać należy, że ocena prawna zawarta w orzeczeniu sądu administracyjnego przestaje obowiązywać w przypadku zmiany stanu prawnego, jeśli spowoduje to, iż stanowisko sądu stanie się nieaktualne (por. wyr. NSA z dnia 22 września 1999r. sygn. akt I SA 2019/98, ONSA 2000, nr 3, poz. 129) oraz gdy nastąpią istotne zmiany stanu faktycznego. W związku z wydaniem przez Trybunał Konstytucyjny orzeczenia z dnia 9 września 2010r. sygn. akt P 58/08 ustawodawca dodał do art. 87 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ustęp "3a" (zmiana weszła w życie z dniem 10 sierpnia 2011r. na mocy ustawy z dnia 26 maja 2011r. o zmianie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym – Dz.U. z 2011, Nr 153, poz. 901). Kolejna zmiana stanu prawnego dotyczyła aktu wykonawczego określającego m. in. metody i techniki wyceny nieruchomości i sporządzania operatu szacunkowego tzn. rozporządzenia z dnia 2 września 2004r.w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzania operatu szacunkowego (Dz.U. z 2004r., Nr 207, poz. 2109 z późn. zm.) zmienionego z dniem 25 sierpnia 2011r., na mocy przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14 lipca 2011r. (Dz.U. z 2011r., Nr 165, poz. 985). W/w aktem wprowadzono m.in. zmiany w zakresie § 4 ust. 4 rozporządzenia w sprawie wyceny, dodatkowo uchylono § 50. Powyższe zmiany prawa nie dezaktualizują jednak oceny prawnej wyrażonej przez sąd administracyjny, lecz stanowią dodatkową samodzielną przesłankę uzasadniającą uchylenie decyzji organu I instancji. Zaistniałe zmiany prawa - na które zwrócił uwagę organ II instancji, a co sprawia że drugi zarzut skargi jest wręcz niezrozumiały, w świetle poglądów przedstawionych w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji - czynią sporządzony operat całkowicie nieprzydatnym. W ponownym postępowaniu rzeczą organu będzie zatem zwrócenie się o sporządzenie kolejnego, przy którego sporządzaniu winny zostać uwzględnione okoliczności wynikające ze stanowiska sądu administracyjnego, jak i zmiany prawa, do jakich doszło w trakcie postępowania.

Co się tyczy zarzutu dotyczącego naruszenia art. 105 k.p.a. w zw. z art. 36 ust. 4 oraz art. 37 ust. 3 i 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez nieumorzenie postępowania w przedmiocie ustalenia jednorazowej opłaty planistycznej, pomimo upływu okresu, w którym decyzja taka mogła być wydana to również nie zasługuje on na uwzględnienie. Zgodnie bowiem z art. 37 ust. 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym roszczenia, o których mowa w art. 36 ust. 3, można zgłaszać w terminie 5 lat od dnia, w którym plan miejscowy albo jego zmiana stały się obowiązujące. Zgodnie z art. 37 ust. 4 u.p.z.p, przepis ten stosuje się odpowiednio do opłat, o których mowa w art. 36 ust. 4 u.p.z.p. czyli opłat planistycznych. Z powyższego wynika – jak trafnie zauważa organ w odpowiedzi na skargę – że wszczęcie postępowania administracyjnego w sprawie ustalenia opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości jest odpowiednikiem zgłoszenia roszczenia, o którym mowa w art. 37 ust. 3 u.p.z.p. Ponieważ przedmiotowe postępowanie administracyjne zostało wszczęte przed upływem 5 lat od wejścia w życie planu miejscowego, powyższy zarzut jest bezzasadny. Dodać w tym miejscu należy, że takie stanowisko jak powyżej zostało przedstawione m.in. przez NSA, który w wyroku z 4 lutego 2011 roku (II OSK 207/10, LEX nr 753419), wyraził pogląd, że:

1. Odpowiednie stosowanie ust. 3 art. 37 u.p.z.p. do opłat, o których mowa w art. 36 ust. 4 u.p.z.p., należy rozumieć w ten sposób, że wójt, burmistrz albo prezydent miasta, powinien (ma prawo) w terminie 5 lat od dnia, w którym plan miejscowy albo jego zmiana stały się obowiązujące, wszcząć (z urzędu) postępowanie administracyjne w sprawie ustalenia jednorazowej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości.

2. Termin 5 lat (od dnia, w którym plan miejscowy albo jego zmiana stały się obowiązujące), o którym mowa w art. 37 ust. 3 u.p.z.p., należy rozumieć jako termin przedawnienia roszczeń w znaczeniu cywilistycznym oraz jako maksymalny termin, w którym można wszcząć postępowanie administracyjne w sprawie ustalenia opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości (art. 36 ust. 4 w związku z art. 37 ust. 4 u.p.z.p.), a nie jako termin ograniczający wydanie orzeczenia w sprawie.

Reasumując tę część należy wskazać, że okres 5 lat dotyczy wszczęcia postępowania, a nie wydania decyzji, jak to podnosi się w skardze. Dodać też w tym miejscu należy, że już pierwsza decyzja organu II instancji została skierowana do S. K., a zatem najpóźniej (licząc w sposób najbardziej korzystny dla skarżącej) dzień doręczenia tej decyzji skarżącej S. K. należy uznać za dzień wszczęcia przedmiotowego postępowania administracyjnego.

Co się tyczy wniosku o przeprowadzenie postępowania mediacyjnego to należy wskazać, że wnioskiem takim sąd nie jest związany. Ponieważ przeprowadzanie postępowania mediacyjnego - z uwagi na znane i utrwalone w toku kilkuletniego postępowania stanowiska stron - było w ocenie sądu oczywiście bezcelowe i przyczyniałoby się jedynie do dalszego przedłużania postępowania, sąd postanowieniem oddalił zgłoszony w tym przedmiocie wniosek.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 151 p.p.s.a.