Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marzenna Glabas Sędziowie Sędzia WSA Katarzyna Matczak Sędzia WSA Adam Matuszak (spr.) Protokolant Sekretarz sądowy Grzegorz Knop po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 października 2011 r. sprawy ze skargi spółki A na decyzję Inspektora Transportu Drogowego z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za naruszenie przepisów dotyczących transportu drogowego oddala skargę.

Główny Inspektor Transportu Drogowego (dalej GITD) powyższą, zaskarżoną do Sądu decyzją z dnia "[...]", Nr "[...]", utrzymał w całości w mocy decyzję "[...]" Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego dnia "[...]", Nr "[...]", nakładającą na A sp. j. (dalej jako: Spółka) karę pieniężną za naruszenie przepisów dotyczących transportu drogowego.

Wymienioną decyzją z "[...]" Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego, działając w oparciu o przepis art. 14 ust. 1, art. 33 ust. 6-7, art. 92 ust. 1, ust. 1 pkt 8 i ust. 4, art. 93 ust. 1 ustawy z 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874 ze zm.) oraz Lp. 1.5., Lp. 10.3 lit. "a" i "b" załącznika do tej ustawy, jak również o przepisy art. 4 lit. d, art. 7 rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniającego rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 (Dz. Urz. UE nr L 102/1 z 11 kwietnia 2006 r.), oraz zgodnie z ustaleniami protokołu kontroli nr: "[...]" z dnia "[...]", nałożył na skarżącą Spółkę karę pieniężną w łącznej wysokości 750 zł. Kara ta stanowi sumę kar pieniężnych za stwierdzone - podczas kontroli w dniu "[...]" w miejscowości "[...]" (droga krajowa nr "[...]") należącego do skarżącej Spółki pojazdu marki "[...]" nr rej. "[...]" - naruszenia polegające na: wykonywaniu przewozu na potrzeby własne pojazdem niezgłoszonym do zaświadczenia; przekroczeniu (przez kierującego pojazdem M. K.) maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy przy wykonywaniu przewozu drogowego: o czas powyżej 15 minut do 30 minut; przekroczenie maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy przy wykonywaniu przewozu drogowego: za każde następne rozpoczęte 30 minut. Wszystkie te naruszenia – w liczbie 3 – wraz z przypisanymi im karami pieniężnymi, zostały szczegółowo wymienione i opisane w powyższej decyzji organu pierwszej instancji.

W odwołaniu od decyzji z dnia "[...]" spółka podniosła, iż zgodnie z art. 92a ust. 4 ustawy o transporcie drogowym postępowania administracyjnego wobec przedsiębiorcy lub podmiotu, o którym mowa w art. 3 ust. 2 pkt 3 ustawy, nie wszczyna się jeżeli okoliczności sprawy i dowody jednoznacznie wskazują, że podmiot wykonujący przewóz nie miał wpływu na powstałe naruszenia. Argumentowała, że kierowca wykonujący przewóz znajdował się poza miejscem firmy, a przedsiębiorca nie miał wpływu na działania podejmowane przez kierowcę pojazdu.

Utrzymując w całości w mocy - na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.) – zakwestionowaną decyzję organu pierwszej instancji GIND wskazał, że stosownie do art. 92 ust. 1 pkt 2 i 8 ustawy o transporcie drogowym, kto wykonuje przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem, naruszając obowiązki lub warunki wynikające z przepisów ustawy lub przepisów o czasie pracy kierowców oraz wspólnotowych dotyczących przewozów drogowych, podlega karze pieniężnej w wysokości od 50 zł do 15000 zł.

Konsekwencją tego rozwiązania są:

- treść Lp. 1.5 załącznika do ustawy o transporcie drogowym, która karą pieniężną w wysokości 200 zł sankcjonuje wykonywanie przewozu na potrzeby własne pojazdem niezgłoszonym do zaświadczenia,

- treść Lp. 10.3. załącznika do ww. ustawy, która sankcjonuje przekroczenie maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy przy wykonywaniu przewozu drogowego karą pieniężną w wysokości 150 zł o czas powyżej 15 minut do 30 minut oraz za każde następne rozpoczęte 30 minut karą pieniężną w wysokości 400 zł.

Wskazał m.in., iż zgodnie z art. 33 ustawy o transporcie drogowym przewozy drogowe na potrzeby własne mogą być wykonywane po uzyskaniu zaświadczenia potwierdzającego zgłoszenie przez przedsiębiorcę prowadzenia przewozów drogowych, jako działalności pomocniczej w stosunku do jego podstawowej działalności gospodarczej. Zgodnie natomiast z art. 87 ust. 1 tej ustawy podczas wykonywania przewozu drogowego kierowca pojazdu samochodowego, z zastrzeżeniem ust. 4, jest obowiązany mieć przy sobie i okazywać, na żądanie uprawnionego organu kontroli, kartę opłaty drogowej, kartę kierowcy, zapisy urządzenia rejestrującego samoczynnie prędkość jazdy, czas jazdy i czas postoju, obowiązkowe przerwy i czas odpoczynku oraz zaświadczenie albo oświadczenie, o których mowa w art. 31 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców. Zatem, podczas przewozu drogowego wykonywanego na potrzeby własne kontrolowany jest obowiązany mieć przy sobie i okazywać na żądanie uprawnionego organu kontroli, oprócz odpowiednich dokumentów wymaganych przy takim przewozie, określonych w ust. 1, wypis zaświadczenia, o którym mowa w art. 33 ust. 10. Podniósł, iż w trakcie postępowania Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego pismami z dnia "[...]" zwrócił się do Biura do spraw Transportu Międzynarodowego Głównego Inspektoratu Transportu Drogowego oraz Starosty Powiatowego w "[...]" o udzielenie informacji czy skarżąca spółka zgłosiła pojazd marki "[...]" o nr rej. "[...]" do licencji lub zaświadczenia na przewozy drogowe na potrzeby własne i kiedy został ewentualnie zgłoszony. W odpowiedzi organ pierwszej instancji uzyskał informacje, iż przedsiębiorca nie zgłosił do zaświadczenia nr "[...]" na przewozy na potrzeby własne kontrolowanego pojazdu marki "[...]" o nr rej. "[...]" (pismo Starosty Powiatowego z dnia "[...]"), jak i do zaświadczenia nr "[...]" na przewozy na potrzeby własne (pismo GITD z dnia "[...]"). W związku z powyższym, organ pierwszej instancji prawidłowo ocenił materiał dowodowy i karę pieniężną w wysokości 200 zł za naruszenie Lp. 1.5 załącznika do ustawy o transporcie drogowym nałożył słusznie i zgodnie z prawem. Odnosząc się do pozostałych naruszeń przepisów dotyczących transportu drogowego GIND argumentował, iż zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 561/2006, po okresie prowadzenia pojazdu trwającym cztery i pół godziny kierowcy przysługuje ciągła przerwa trwająca co najmniej czterdzieści pięć minut, chyba że kierowca rozpoczyna okres odpoczynku. Przerwę tę może zastąpić przerwa długości co najmniej 15 minut, po której nastąpi przerwa długości co najmniej 30 minut. Analiza danych z wykresówki kierowcy – M. K. wykazała, iż kierowca w okresie od godziny 555 do godziny 1225 dnia "[...]" przez 5 godzin i 52 minuty nie odebrał prawidłowej przerwy w jeździe. Tym samym kierowca przekroczył maksymalny czas prowadzenia pojazdu bez wymaganej przerwy o 1 godzinę i 22 minuty. Za powyższe naruszenie została nałożona - zgodnie z przepisami prawa - kara pieniężna w wysokości 550 złotych. Ponadto, odnosząc się do argumentów podnoszonych w odwołaniu GIND wskazał, iż nie mogą one stanowić podstawy do zmiany zaskarżonej decyzji, bowiem w świetle art. 92 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym to przedsiębiorca ponosi odpowiedzialność za naruszenie obowiązków przez osoby, którymi się posługuje. Powyższe wynika również z treści art. 92 ust. 3 tej ustawy, skoro wszczęcie postępowania wobec kierowcy nie wyklucza wszczęcia postępowania także wobec przedsiębiorcy realizującego przewóz drogowy. Poza tym kierowca pracownik, który swoim postępowaniem wyrządza pracodawcy szkodę ponosi wobec tego pracodawcy odpowiedzialność na zasadach przewidzianych w Kodeksie Pracy.

We wniesionej do Sądu skardze na decyzję GIND Spółka w całości przytoczyła argumentację zawartą w odwołaniu od decyzji organu pierwszej instancji. Dodatkowo podniosła, iż w momencie podejmowania pracy kierowca – M. K. otrzymał ustawę o czasie pracy kierowców, zapoznał się z nią i podpisał zobowiązanie co do przestrzegania czasu pracy i obowiązkowych przerw w czasie prowadzenia pojazdu. Zatem kierowca, będąc świadomym regulacji dotyczących czasu pracy przekroczył, bez zgody przedsiębiorcy, maksymalny czas prowadzenia pojazdu bez przerwy, za co został ukarany mandatem karnym.

W odpowiedzi na skargę GIND, w całości podtrzymując argumentację zawartą w zakwestionowanej decyzji, wniósł o jej oddalenie. Dodał ponadto, iż szczególny tryb odpowiedzialności prawnej kierowcy oznacza w praktyce, że nie stosuje się do niego art. 92a ustawy o transporcie drogowym. Nawet jeśli czyn kierowcy wyczerpuje znamiona przestępstwa bądź wykroczenia, to nie dowodzi to jeszcze faktu, że przedsiębiorca na takie zachowanie nie miał wpływu lub nie mógł go przewidzieć. Z kolei przedsiębiorca powołujący się na przepisy art. 92a ust. 4 i art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym powinien udowodnić zaistnienie okoliczności wskazanych w tych przepisach, a mianowicie, że nie miał wpływu lub nie mógł przewidzieć naruszenia przez kierowcę przepisów o czasie pracy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle paragrafu drugiego powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Innymi słowy, wchodzi tutaj w grę kontrola aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dokonywana pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, nie zaś według kryteriów odnoszących się do słuszności rozstrzygnięcia.

Ponadto, co wymaga podkreślenia, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną - art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm., dalej jako: p.p.s.a.)

Rozpoznając skargę w świetle powołanych wyżej kryteriów należy uznać, że nie zasługuje ona na uwzględnienie. W ocenie Sądu zaskarżona decyzja, jak również decyzja ją poprzedzająca, nie uchybiają przepisom prawa w stopniu uzasadniającym ich wyeliminowanie z obrotu prawnego. Organy administracji dokonały prawidłowego ustalenia okoliczności stanu faktycznego koniecznych do podjęcia rozstrzygnięcia w sprawie, należycie oceniły zgromadzony materiał dowodowy i dokonały prawidłowej wykładni przepisów stanowiących podstawę do wydania decyzji.

Niekwestionowaną w niniejszej sprawie przez stronę skarżącą jest okoliczność, że nie zgłosiła ona do zaświadczenia nr "[...]" na przewozy na potrzeby własne kontrolowanego w dniu "[...]" pojazdu marki "[...]" o nr rej. "[...]", jak też nie zgłosiła powyższego pojazdu do zaświadczenia nr "[...]" na przewozy na potrzeby własne. Dlatego też poza sporem (nie jest zarzutem skargi) w sprawie pozostaje zasadność nałożenia na Spółkę kary za wykonywanie przewozu na potrzeby własne pojazdem niezgłoszonym do zaświadczenia.

Istotę sporu stanowi twierdzenie skarżącej, że nie powinna, jako przedsiębiorca, ponosić sankcji za czyny popełnione przez jej pracownika (kierowcę). W kwestii rodzaju odpowiedzialności przedsiębiorcy na podstawie ustawy o transporcie drogowym istnieje ugruntowane już orzecznictwo NSA i WSA. Ponadto, na ten temat wypowiedział się również Trybunał Konstytucyjny, który w wyroku z dnia 31 marca 2008 r., sygn. akt SK 75/06 wskazał, iż administracyjne kary pieniężne mają na celu mobilizowanie podmiotów do terminowego i prawidłowego wykonywania obowiązków na rzecz państwa. Mają one znaczenie prewencyjne, a ich istotą jest przymuszenie do respektowania nakazów i zakazów. Kara ta nie jest, więc konsekwencją dopuszczenia się czynu zabronionego, lecz skutkiem zaistnienia stanu niezgodnego z prawem. Trybunał wskazał również, iż sankcje zawarte w art. 92 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym odnoszą się do podmiotów wykonujących transport drogowy lub przewozy na potrzeby własne, a zatem do przedsiębiorców, a nie kierowców przedsiębiorców. Powoduje to, iż przedsiębiorca powinien w taki sposób zorganizować pracę, aby jego działalność odbywała się w sposób bezpieczny, jak również wprowadzić takie rozwiązania organizacyjne, które będą dyscyplinować osoby wykonujące na jego rzecz usługi kierowania pojazdem. Trybunał Konstytucyjny podkreślił również, iż celem powyższego artykułu nie jest funkcja represyjna, lecz chodzi o zagwarantowanie należytego prowadzenia działalności gospodarczej przez przedsiębiorcę.

Skład Sądu orzekającego w niniejszej sprawie w pełni podziela powyższy pogląd. W myśl bowiem art. 92 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym kto wykonuje przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem naruszając obowiązki lub warunki wynikające z przepisów ustawy lub wskazane w tym artykule podlega karze pieniężnej w wysokości od 50 złotych do 15.000 złotych. Sankcje zawarte w powyższym artykule odnoszą się do podmiotów wykonujących transport drogowy lub przewozy na potrzeby własne, którymi nie są kierowcy, lecz sami przedsiębiorcy. W art. 92 posłużono się szerokim terminem "wykonujący przewóz drogowy", żeby sankcjami z tego przepisu objąć wszystkie podmioty, które, wykonując gospodarczą działalność transportową, naruszają prawo. Potwierdza to art. 93 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym, zgodnie z którym uprawnieni do kontroli mają prawo nałożyć karę pieniężną na wykonującego przewozy drogowe, a nie na kierowcę, który w ramach tego przewozu lub transportu kieruje pojazdem.

Jednocześnie należy wskazać, iż stosownie do art. 10 ust. 2 Rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniające rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 (Dz. U. UE L z dnia 11 kwietnia 2006 r.), przedsiębiorstwo transportowe organizuje pracę kierowców, o których mowa w ust. 1, w taki sposób, aby kierowcy ci mogli przestrzegać przepisów rozporządzenia (EWG) nr 3821/85 oraz przepisów rozdziału II niniejszego rozporządzenia. Przedsiębiorstwo transportowe wydaje odpowiednie polecenia kierowcy i przeprowadza regularne kontrole przestrzegania przepisów rozporządzenia (EWG) nr 3821/85 oraz przepisów rozdziału II niniejszego rozporządzenia.

A zatem na przedsiębiorcy spoczywa obowiązek właściwej organizacji pracy kierowców, jak również przeprowadzanie regularnych kontroli przestrzegania przepisów prawa. W sytuacji zaś naruszenia obowiązków lub warunków wynikających z przepisów ustawy o transporcie drogowym lub przepisów wiążących Rzeczpospolitą Polską umów międzynarodowych i wspólnotowych dotyczących przewozów drogowych inspektorzy transportu drogowego, w myśl art. 92 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym, nakładają karę pieniężną (decyzje administracyjne nakładające kary pieniężne za naruszenie przepisów prawnych są wydawane w ramach tzw. uznania związanego, a zatem nie stwarzają organom administracji żadnych luzów interpretacyjnych). Odpowiedzialność administracyjna za popełnione wykroczenia drogowe, określone zarówno w ustawie o transporcie drogowym, innych przepisach krajowych oraz przepisach rozporządzeń unijnych, jest, co do zasady, oderwana od kwestii winy, a także od zaistnienia szkody, bądź stanu zagrożenia nią. Organ orzekający ma obowiązek stwierdzenia, czy nastąpiło naruszenie przepisów bez wnikania jakie były jego przyczyny i kto ponosi za to winę. Istotne jest bowiem samo stwierdzenie faktu popełnienia wykroczenia i stwierdzenie odpowiedzialności za ten czyn, niezależnie od winy przedsiębiorcy, możliwości przyczynienia się do jej powstania, czy ewentualnych żądań miarkowania wysokości kary (v: wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 czerwca 2010 r., sygn. akt VI SA/Wa 278/10).

Zasadnym jest również wskazać, iż w myśl art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym w przypadku, gdy zostanie stwierdzone, że naruszenie przepisów nastąpiło wskutek zdarzeń lub okoliczności, których podmiot wykonujący przewozy nie mógł przewidzieć, to właściwy ze względu na miejsce przeprowadzanej kontroli organ wydaje decyzję o umorzeniu postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej. Należy zauważyć, iż przepis ten stanowi ogólną klauzulę wyłączającą odpowiedzialność administracyjną przedsiębiorcy w razie spełnienia przesłanki polegającej na braku możliwości przewidzenia przez ten podmiot zdarzeń lub okoliczności powodujących naruszenie przepisów. Chodzi zatem o tego rodzaju sytuację, w której doszło do naruszenia przepisów, jednakże nastąpiło ono wskutek zdarzeń lub okoliczności, których podmiot realizujący przewóz nie mógł przewidzieć (zob. komentarz do art. 93 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym [w:] Renata Stachowska, Ustawa o transporcie drogowym. Komentarz, ABC, 2010). Pod pojęciem "zdarzenie i okoliczności nie do przewidzenia" trzeba rozumieć tylko takie zjawiska, które występują rzadko, gwałtownie, niespodziewanie, których wystąpienie nie jest możliwe do zaplanowania i uniknięcia przy dołożeniu ze strony przedsiębiorcy należytej staranności przy prowadzeniu działalności gospodarczej (wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 18 maja 2010 r., sygn. akt III SA/Wr 768/09). Jednocześnie należy mieć na względzie, iż przedsiębiorca powołujący się na ten przepis powinien udowodnić zaistnienie okoliczności w nim wskazanych, a więc, że naruszenie przepisów nastąpiło wskutek zdarzeń lub okoliczności, których nie mógł on przewidzieć (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 2 czerwca 2009 r., sygn. akt II GSK 989/08).

W przedmiotowej sprawie Spółka wskazała, iż okolicznością wyłączającą jej odpowiedzialność było zapoznanie kierowcy z ustawą o czasie pracy kierowców, w szczególności z tymi zapisami tej ustawy, które dotyczą obowiązkowych przerw w czasie prowadzenia pojazdu, a także brak bezpośredniej kontroli nad kierowcą. W ocenie Sądu, w dyspozycji art. 92a ust. 4 oraz 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym nie mieszczą się sytuacje, które są wynikiem zachowania kierowcy, ale które bezpośrednio wynikają z braku właściwych rozwiązań organizacyjnych w zakresie dyscyplinowania osób wykonujących na rzecz przedsiębiorcy usługi kierowania pojazdem. Należy bowiem zauważyć, że przepisy prawa nakładają na przedsiębiorcę bezwzględny obowiązek kontroli i właściwej organizacji pracy kierowców, aby nie dochodziło do naruszeń zwłaszcza w zakresie czasu pracy kierowców. Przedsiębiorstwo transportowe ma obowiązek organizowania pracy kierowców w taki sposób, aby kierowcy ci mogli przestrzegać obowiązujących przepisów. Przedsiębiorstwo transportowe wydaje odpowiednie polecenia kierowcy i przeprowadza regularne kontrole ich przestrzegania, a także odpowiada za naruszenia przepisów, których dopuszczają się kierowcy tego przedsiębiorstwa. Także kwestie właściwego doboru pracowników (ryzyko osobowe) nie mieszczą się w zakresie regulacji art. 92a ust. 4 oraz 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym. Tylko i wyłącznie z uznania przedsiębiorcy wynika właściwy dobór osób współpracujących. Przy zachowaniu należytej staranności, właściwego systemu motywacyjnego, szkoleniowego, czy innego rodzaju środków dyscyplinujących nie dochodziłoby do naruszeń przepisów ustawy o transporcie drogowym. Dlatego niewątpliwie w przepisie art. 92a ust. 4, jak i w przepisie art. 93 ust. 7 powyższej ustawy, chodzi tylko i wyłącznie o zdarzenia nieoczekiwane i nadzwyczajne, a nie związane z doborem pracowników. Nie można zatem uznać, że brak możliwości bieżącej kontroli kierowcy zwalnia przedsiębiorcę z odpowiedzialności na podstawie art. 92 a ust. 4 lub art. 93 ust. 7. Teoretycznie bowiem przedsiębiorca mógłby się na okoliczność "braku wpływu", czy "okoliczności, których nie mógłby przewidzieć" powoływać w każdej sytuacji naruszenia przez kierowcę norm w zakresie czasu pracy. W konsekwencji takie podejście oznaczałoby w istocie zwolnienie przedsiębiorcy w każdej sytuacji z podstawowego obowiązku. Oczywiście w zdecydowanej większości przypadków kierowca samodzielnie prowadzi pojazd, gdzie trudno jest o osobisty nadzór pracodawcy. Jednakże tej okoliczności nie można kwalifikować w kategoriach "braku wpływu", czy okoliczności, "których nie można przewidzieć", bowiem przedsiębiorca ma obowiązek organizowania kierowcom pracy w taki sposób, aby nie dochodziło do naruszeń w tym zakresie. Brak stosowania przez przedsiębiorcę w tym zakresie właściwych rozwiązań obciąża pracodawcę i nie jest żadnym usprawiedliwieniem (wyrok WSA w Olsztynie z dnia 1 marca 2011 r., sygn. akt II SA/Ol 44/11).

Reasumując, zdaniem Sądu należy uznać, iż organy obu instancji wyczerpująco zbadały wszystkie istotne okoliczności związane z niniejszą sprawą i oparły się na materiale prawidłowo zebranym w toku kontroli dokonując jego wszechstronnej oceny.

Jednocześnie oceniając zaskarżoną decyzję Sąd nie stwierdził żadnych innych uchybień, których istnienie powinien uwzględnić z urzędu.

Mając powyższe na uwadze Sąd, na podstawie art. 151 p.p.s.a. orzekł, jak w sentencji wyroku.