Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Małgorzata Pocztarek (spr.) sędzia NSA Irena Kamińska sędzia del. NSA Jerzy Solarski Protokolant Małgorzata Kamińska po rozpoznaniu w dniu 14 września 2012 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej W.J. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 22 lutego 2012 r. sygn. akt II SA/Sz 1308/11 w sprawie ze skargi Prokuratora Rejonowego Szczecin – Niebuszewo w Szczecinie na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Szczecinie z dnia 7 września 2011 r. nr [...] w przedmiocie udzielenia informacji publicznej oddala skargę kasacyjną.

Wyrokiem z dnia 22 lutego 2012 r., sygn. akt II SA/Sz 1308/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie, po rozpoznaniu skargi Prokuratora Rejonowego Szczecin - Niebuszewo w Szczecinie na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Szczecinie z dnia 7 września 2011 r. nr [...] w przedmiocie udzielenia informacji publicznej, uchylił zaskarżoną decyzję, oraz stwierdził, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do uprawomocnienia się wyroku.

Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że w dniu 6 maja 2010 r. W.J. , na podstawie art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm., dalej zwanej "u.d.i.p.") wystąpił do Prezydenta Miasta Szczecin o udostępnienie:

1) wykazu nieruchomości (z podziałem na nieruchomości zabudowane i nieruchomości niezabudowane), które zostały sprzedane przez gminę Szczecin w drodze przetargu nieograniczonego w okresie od dnia 1 stycznia 2005 r. - do dnia złożenia wniosku, z uwzględnieniem ceny wywoławczej i ceny ustalonej w wyniku przetargu, zawierającego lokalizację nieruchomości, numer działki i obręb, powierzchnię i numer księgi wieczystej, jeśli ustanowiono;

2) wykazu sprzedaży prawa użytkowania wieczystego nieruchomości (z podziałem na nieruchomości zabudowane i nieruchomości niezabudowane) na terenie Miasta Szczecin w drodze przetargu nieograniczonego w okresie od dnia 1 stycznia 2005 r. - do dnia złożenia wniosku z uwzględnieniem ceny wywoławczej i ceny ustalonej w wyniku przetargu, zawierającego lokalizację nieruchomości, numer działki i obręb, powierzchnię i numer księgi wieczystej, jeśli ustanowiono;

3) wykazu nieruchomości będących w użytkowaniu wieczystym na terenie Miasta Szczecin - z podaniem lokalizacji nieruchomości - numer działki i obręb, powierzchnię i numer księgi wieczystej, jeśli ustanowiono - których nie zabudowano w terminie zgodnie treścią zawartej umowy o oddanie w użytkowanie wieczyste w okresie od dnia 1 stycznia 2001 r. - do dnia złożenia niniejszego wniosku;

4) wykazu nieruchomości będących w użytkowaniu wieczystym na terenie Miasta Szczecin - z podaniem lokalizacji nieruchomości - numer działki i obręb, powierzchnię i numer księgi wieczystej, jeśli ustanowiono - wobec których z powodu przekroczenia terminu do zabudowy wynikającego z treści zawartej umowy o oddanie w użytkowanie wieczyste wszczęto postępowanie o ustalenie opłaty dodatkowej w okresie od dnia 1 stycznia 2001 r. - do dnia złożenia niniejszego wniosku;

5) wykazu nieruchomości będących w użytkowaniu wieczystym na terenie Miasta Szczecin - z podaniem lokalizacji nieruchomości numer działki i obręb, powierzchnię i numer księgi wieczystej, jeśli ustanowiono - wobec których z powodu przekroczenia terminu do zabudowy wynikającego z treści zawartej umowy o oddanie w użytkowanie wieczyste nie wszczęto postępowania o ustalenie opłaty dodatkowej w okresie od dnia 1 stycznia 2001 r. - do dnia złożenia niniejszego wniosku;

6) wykazu spraw załatwionych pozytywną decyzją w zakresie przekształcenia prawa użytkowania wieczystego nieruchomości na terenie Miasta Szczecin w prawo własności - z podaniem lokalizacji nieruchomości numer działki i obręb, powierzchnię i numer księgi wieczystej, jeśli ustanowiono - w okresie od dnia 1 stycznia 2001 r. - do dnia złożenia niniejszego wniosku, ze szczególnym uwzględnieniem kolejności wpływu wniosku o przekształcenie (poprzez podanie indywidualnego numeru wpływu do Urzędu Miasta, względnie sygnatury akt postępowania w sprawie przekształcenia) i terminu jego rozpoznania.

Decyzją z dnia 23 czerwca 2010 r., Nr [...], Prezydent Miasta Szczecin, na podstawie art. 16 ust. 1 i 2 w związku z art. 5 ust. 2 u.d.i.p. oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm., dalej zwanej "K.p.a.") odmówił Wojciechowi Jachimowi udzielenia informacji publicznej.

W uzasadnieniu decyzji organ I instancji, odwołując się do art. 5 ust. 1 i 2 u.d.i.p. wskazał, że w przypadku przedmiotowego wniosku o udostępnienie informacji publicznej, ujawnienie danych takich jak: numer działki, obręb, nr księgi wieczystej, zapłaconej kwoty za nieruchomość, wykazu nieruchomości niezabudowanych w terminie określonym w akcie notarialnym, wykazu osób wobec których wszczęto postępowanie administracyjne dotyczące ustalenia dodatkowych opłat rocznych itd., doprowadzi bezpośrednio do ustalenia osób - użytkowników wieczystych, zatem informacje takie stanowią dane osobowe, które podlegają ograniczeniu w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych, a ponadto ze względu na tajemnicę przedsiębiorcy. Prezydent wskazał ponadto, że ograniczenia wynikają także z uwagi na ochronę danych osobowych.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Szczecinie, po rozpatrzeniu odwołania od powyższego rozstrzygnięcia, decyzją z dnia 29 lipca 2010 r., Nr [...], na podstawie art. 138 § 2 K.p.a. oraz art. 5 ust 2 i art. 16 ust. 1 u.d.i.p., uchyliło zaskarżoną decyzję Prezydenta Miasta Szczecin z dnia 23 czerwca 2010 r. i przekazało sprawę temu organowi do ponownego rozpatrzenia.

Zdaniem organu odwoławczego, wbrew tezie wyrażonej w uzasadnieniu badanej decyzji, strona nie wnioskowała o udzielenie wykazu osób wobec których wszczęto postępowanie administracyjne dotyczące ustalania dodatkowych opłat rocznych. W pkt 4 wniosku strony wyrażono oczekiwanie podania oznaczeń nieruchomości. Utożsamianie powyższych informacji z danymi osobowymi podlegającymi ochronie nie znajduje oparcia w obowiązujących przepisach, przez co nie sposób się zgodzić z uzasadnieniem odmowy udzielenia informacji publicznej. Kolegium wskazało, że ponownie prowadząc postępowanie Prezydent Miasta Szczecin winien był w pierwszej kolejności ustalić, czy oczekiwana informacja publiczna ma charakter informacji zwykłej, czy też informacji przetworzonej, a następnie udzielić informacji zgodnie z wnioskiem, chyba że zachodzą przesłanki określone przez ustawodawcę dające podstawę do odmowy udzielenia informacji w całości lub w części.

Pismem z dnia 13 sierpnia 2010 r., skierowanym do reprezentującego wnioskodawcę radcy prawnego S.M.., Prezydent Miasta Szczecin wezwał W.J. do uzupełnienia wniosku o udzielenie informacji publicznej poprzez wskazanie szczególnego interesu publicznego, uzasadniającego udostępnienie wnioskowanej informacji publicznej.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie, W.J., pismem z dnia 25 sierpnia 2010 r. stwierdził, że żądana informacja nie stanowi informacji przetworzonej, a zatem nie będzie znajdował zastosowania wymóg wykazania interesu publicznego. Niezależnie od powyższego wnioskodawca zaznaczył, że informacja i weryfikacja działalności organów administracyjnych w kontekście zapewnienia obywatelom równości wobec prawa, dokonana na łamach prasy, jest ze wszech miar pożądana i służy interesowi publicznemu. Wyjaśnił, że w sytuacji, gdy wnioskodawcą jest przedstawiciel mediów, zainteresowanie dziennikarza wynika z działania w imię interesu publicznego, nie zaś w imię interesu partykularnego.

Decyzją z dnia 3 marca 2011 r., Nr [...], Prezydent Miasta Szczecin, na podstawie art. 16 w związku z art. 3 ust 1 pkt 1 u.d.i.p. oraz art. 104 § 1 K.p.a., ponownie odmówił W.J. udzielenia informacji publicznej.

W uzasadnieniu organ podał, że zgłoszone przez wnioskodawcę żądania dotyczą informacji przetworzonych w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p., ponieważ do ich wytworzenia konieczne jest intelektualne zaangażowanie podmiotu (pracowników urzędu) przygotowującego informację. Organ zaznaczył, że warunkiem koniecznym do uzyskania przez wnioskodawcę informacji przetworzonej jest stwierdzenie, że udzielenie informacji byłoby szczególnie istotne dla interesu publicznego. Prezydent Miasta Szczecin uznał, że w przedmiotowej sprawie nie została spełniona ustawowa przesłanka do udzielenia informacji przetworzonej. Wykonywanie zawodu dziennikarza nie daje samo przez się uprawnienia do żądania informacji przetworzonej bez istnienia szczególnie istotnego interesu publicznego. Zamiar weryfikacji działań Prezydenta Miasta Szczecina odnośnie stanowiących własność gminy gruntów oddanych w użytkowanie wieczyste poprzez przygotowanie materiału prasowego organ uznał za niewystarczający w zakresie wystąpienia szczególnie istotnego interesu publicznego. W ocenie organu I instancji, żądane informacje nie odzwierciedlają zresztą faktycznie prowadzonej w Gminie Miasto Szczecin gospodarki nieruchomościami i nie pozwolą realnie wpłynąć np. na usprawnienie funkcjonowania określonych instytucji państwa w szerokim tego słowa znaczeniu, w zakresie gospodarowania zasobem nieruchomości.

Od niniejszej decyzji W.J. złożył odwołanie do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Szczecinie, które decyzją z dnia 22 marca 2011 r., Nr [...], na podstawie art. 138 § 2 K.p.a. oraz art. 5 ust. 2 i art. 16 ust. 1 u.d.i.p. uchyliło zaskarżoną decyzję w całości i powtórnie przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia Prezydentowi Miasta Szczecin.

W uzasadnieniu podjętego rozstrzygnięcia Kolegium podniosło, że w rozpatrywanej sprawie poza sporem pozostaje, iż wnioskowana przez W.J. informacja ma charakter informacji publicznej w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej. W opinii Kolegium nie do zaakceptowania było jednak wyrażone w decyzji organu I instancji stanowisko, iż powierzenie upoważnionym do tego osobom wykonania czynności polegających na zebraniu (skompletowaniu) dokumentów źródłowych, ich selekcji oraz sporządzeniu na tej podstawie zestawień danych dawało podstawy do uznania informacji publicznej za przetworzoną. Brak postaw do takiego uznania istniałby nawet wówczas, gdyby w ramach tych czynności konieczna była częściowa anonimizacja danych. Za przekonujący organ II instancji uznał pogląd odwołującego się, iż co do zasady, gmina, racjonalnie prowadząca gospodarkę nieruchomościami, powinna dysponować wnioskowanymi informacjami, bez dodatkowego, intelektualnego zaangażowania podmiotu (pracowników urzędu). Brak łatwej dostępności do takich informacji oznaczałby w praktyce niemożność należytego wykonywania obowiązków gminy w zakresie egzekwowania umów dotyczących użytkowania wieczystego, w tym w szczególności naliczania opłaty dodatkowej oraz aktualizacji opłaty za użytkowanie wieczyste, czy też wiedzy o aktualnie posiadanym mieniu. W ocenie Kolegium, w przypadku nawet odmiennych wniosków, dopuszczających przypisanie wnioskowanej informacji charakteru informacji przetworzonej, stworzenie mechanizmu docierania do tego rodzaju wiedzy oraz kompleksowa weryfikacja istniejącego stanu w zakresie realizacji umów zwieranych przez gminę byłaby wystarczającym powodem uznania, iż szczególnie istotny interes publiczny przemawia za sporządzeniem, a następnie udzieleniem informacji przetworzonej. Wbrew bowiem opinii organu I instancji, pozyskanie takiej wiedzy niewątpliwie wpłynęłoby na usprawnienie funkcjonowania gminy i zwiększeniu nadzoru nad realizacją umów. W konsekwencji organ odwoławczy stanął na stanowisku, że w zaskarżonej decyzji nie przedstawiono takiej argumentacji, która pozwalałaby na skuteczną odmowę udzielenia wnioskowanej informacji.

Po ponownym rozpatrzeniu sprawy, Prezydent Miasta Szczecin skierował do W.J. pismo z dnia 19 maja 2011 r., w którym poinformował, że odnośnie udzielenia informacji publicznej dot. wykazów określonych w pkt 1 i 2 wniosku, informacje te dostępne są w Biuletynie Informacji Publicznej w postaci wykazów nieruchomości, ogłoszeń o przetargach i informacji o wynikach przetargów na stronie internetowej Urzędu Miejskiego w Szczecinie. Natomiast co do udostępnienia pozostałych informacji Prezydent Miasta Szczecin, decyzją z dnia 27 maja 2011 r., Nr [...], wydaną na podstawie art. 16 u.d.i.p. oraz art. 104 § 1 K.p.a. odmówił udostępnienia informacji publicznej w zakresie sporządzenia wykazów wymienionych w punktach 3-6 wniosku złożonego przez W.J. w dniu 6 maja 2010 r.

W uzasadnieniu podjętego rozstrzygnięcia Prezydent Miasta Szczecin stwierdził, że nie podziela poglądu Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Szczecinie, że gmina powinna dysponować danymi w zakresie żądanym przez wnioskodawcę, bez dodatkowego, "intelektualnego" zaangażowania podmiotu (pracowników urzędu). Powyższe oznaczałoby, że Gmina Miasto Szczecin winna w każdym czasie dysponować takimi wykazami danych, w tym przypadku np. spraw dotyczących przekształcenia prawa użytkowania wieczystego, spraw załatwionych pozytywnie ze szczególnym uwzględnieniem kolejności wpływu wniosku o przekształcenie (poprzez podanie indywidualnego numeru wpływu do Urzędu Miasta, względnie sygnatury akt postępowania w sprawie przekształcenia) i terminu jego rozpoznania. Żadna jednostka samorządu terytorialnego nie ma prawnego obowiązku posiadania wykazu danych, o które wystąpił wnioskodawca. Ustawodawca stanowiąc przepisy, określające zasady gospodarowania nieruchomościami, nie nałożył bowiem na podmioty gospodarujące takiego obowiązku, również w przypadku wniosku złożonego przez przedstawiciela prasy. Organ, odwołując się do orzecznictwa sądów administracyjnych podkreślił, że żaden przepis nie zobowiązuje organów państwowych i samorządowych do wykonywania, wyłącznie na potrzeby prasy, specjalnych wykazów, zestawień, czy innego rodzaju opracowywania danych.

Dalej organ wyjaśnił, że prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniom, w szczególności ograniczeniom określonym w przepisach o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych, zgodnie z art. 5 ust. 1 u.d.i.p., a także ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy (art. 5 ust. 2 u.d.i.p.). W przypadku przedmiotowego wniosku o udostępnienie informacji publicznej, ujawnienie danych takich jak: numer działki, obręb, nr księgi wieczystej, doprowadzi bezpośrednio do ustalenia użytkowników wieczystych oraz właścicieli poszczególnych nieruchomości, a zatem informacje takie stanowią dane osobowe związane z prywatnością osób fizycznych. Organ podkreślił, że od 2001 r. zwiększono zakres przedmiotowy informacji, które stanowią dane osobowe. Dane te traktowane są obecnie szeroko i mogą przybrać różną formę. Nie jest więc z góry możliwe ustalenie katalogu informacji, które mogą zostać uznane za mające charakter danych osobowych, choć do danych takich zaliczyć trzeba informacje o: sytuacji majątkowej, posiadanych dobrach, zgromadzonych oszczędnościach, kontach bankowych, hipotekach, zadłużeniach, zakupach towarów lub usług, itd. Charakter danych osobowych posiadają więc informacje "z różnych dziedzin życia", o ile tylko istnieje możliwość powiązania ich z oznaczoną osobą. Organ I instancji wyjaśnił również, że sporządzenie i udostępnienie żądanych wykazów w zakresie nieruchomości "wobec których" z powodu przekroczenia terminu zabudowy wszczęto postępowania o ustalenie opłaty dodatkowej i wykazu spraw załatwionych pozytywną decyzją w zakresie przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo własności spowoduje ujawnienie numeru księgi wieczystej prowadzonej dla danej nieruchomości. Pomimo zapewnienia ogólnodostępności do ksiąg wieczystych, zdaniem organu, nie trudno zauważyć, iż Gmina Miasto Szczecin poprzez udostępnienie żądanej informacji publicznej w formie wykazów bezpośrednio wskaże i umożliwi uzyskanie dostępu do danych dotyczących przede wszystkim konkretnych osób fizycznych. Informacje te, stanowią prywatność danej osoby fizycznej, która w ujęciu szerokim wiąże się z poszanowaniem wszelkiego rodzaju dóbr własnych jednostki, a także jej sfery aspiracji, dążeń, itd. Poza tym, stosownie do art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, przysługujące każdemu podmiotowi prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu również ze względu na tajemnicę przedsiębiorcy, chyba że sam rezygnuje z przysługującego mu prawa. Udostępnienie zatem informacji publicznej we wskazanej przez wnioskodawcę formie, tj. wykazów z wyszczególnieniem lokalizacji nieruchomości - numeru działki i obrębu, numeru księgi wieczystej, w tym odnoszących się bezpośrednio do przedsiębiorcy, który np. nie zabudował nieruchomości oddanej w użytkowanie wieczyste w terminie i wobec którego naliczone zostały dodatkowe opłaty roczne, stanowiące swego rodzaju sankcję karną dyscyplinującą użytkownika wieczystego do zabudowy gruntu, co nie wyklucza w dalszej perspektywie możliwości rozwiązania umowy użytkowania wieczystego, stanowi naruszenie tajemnicy przedsiębiorcy, a zatem jest podstawą do ograniczenia udostępnienia informacji publicznej, zgodnie z art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Również dane o zobowiązaniu finansowym przedsiębiorcy wobec gminy związane z ustaleniem dodatkowej opłaty rocznej na podstawie art. 63 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami, w związku z niezabudowaniem nieruchomości w terminie, mieszczą się w kategorii informacji stanowiących tajemnicę przedsiębiorcy.

Powyższa decyzja została zaskarżona przez wnioskodawcę do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Szczecinie. Zaskarżonej decyzji zarzucono:

1) naruszenie przepisu art. 2 ust. 1 u.d.i.p. oraz art. 61 Konstytucji RP poprzez ich niezastosowanie skutkujące odmową udostępnienia żądanej informacji publicznej;

2) naruszenie przepisu art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p., poprzez jego błędną wykładnię i nieuzasadnione przyjęcie, iż zawnioskowana informacja publiczna jest informacją przetworzoną i nie zostanie wykorzystana w sposób szczególnie istotny dla interesu publicznego;

3) naruszenie przepisu art. 5 ust. 1 i 2 u.d.i.p., poprzez jego błędną wykładnię i nieuzasadnione przyjęcie, iż zawnioskowana informacja publiczna podlega ograniczeniom przewidzianym w tym przepisie;

4) naruszenie przepisu art. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. - Prawo prasowe (Dz. U. z 1984 r., nr 5, poz. 24 ze zm.) poprzez błędne przyjęcie, iż zainteresowanie dziennikarza funkcjonowaniem organu nie jest działaniem uzasadnionym ze względu na cel w postaci publikacji prasowej, co prowadzi do naruszenia ustawowej, biorącej źródło w Konstytucji RP zasady urzeczywistniania przez prasę prawa obywateli do ich rzetelnego informowania, jawności życia publicznego oraz kontroli i krytyki społecznej.

W wyniku rozpatrzenia sprawy na skutek wniesionego odwołania Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Szczecinie, decyzją z dnia 7 września 2011 r., wydaną na podstawie 138 § 1 pkt 2 K.p.a. oraz art. 3 ust. 1 pkt 1, 4 ust. 1 pkt 1, 6 ust. 1 pkt 5 lit. c oraz art. 16 ust.1 i 2 u.d.i.p. w związku z art. 17 K.p.a., uchyliło w całości zaskarżoną decyzję Prezydenta Miasta Szczecin z dnia 27 maja 2011 r. i orzekło o umorzeniu postępowania przed organem I instancji w przedmiocie odmowy udostępnienia wnioskowanej informacji publicznej.

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy wskazał, że przedmiot sporu w rozpatrywanej sprawie stanowi kwestia kategorii żądanej informacji oraz istnienie szczególnych względów dla interesu publicznego, uzasadniających udzielenie informacji publicznej w razie przypisania wnioskowanym danym charakteru informacji publicznej przetworzonej. W ocenie Kolegium, żądanie wnioskodawcy dotyczy udostępnienia informacji prostej. Na potwierdzenie tego stanowiska organ wskazał, że wpłynięcie każdego wniosku o udzielenie informacji publicznej obliguje organ do podjęcia odpowiednich czynności, tj. podjęcia analizy w celu ustalenia, czy żądana informacja jest informacją publiczną oraz stwierdzenia, czy organ w ogóle dysponuje taką informacją. Czynności te wymagają zazwyczaj przejrzenia posiadanych przez organ archiwów albo rejestrów wydanych rozstrzygnięć i innych dokumentów utrwalających działanie organu. Tego rodzaju czynności stanowią rutynowe działanie towarzyszące rozpatrywaniu danego wniosku o udzielenie informacji publicznej i nie determinują kategorii informacji publicznej na prostą bądź przetworzoną. Nie zmienia także charakteru informacji publicznej z prostej na przetworzoną konieczność usunięcia z treści decyzji pewnych jej elementów ze względu na wymogi ochrony danych osobowych, gdyż jest to po prostu realizacja obowiązku wynikającego z art. 5 ust. 2 u.d.i.p. Analogiczne zasady, zdaniem Kolegium, należy zastosować do innych dokumentów wytwarzanych w ramach działalności przez organy władzy publicznej, w tym umów zawieranych przez gminę. Odwołując się do wybranego orzecznictwa sądów administracyjnych Kolegium podniosło, iż nie sposób przyjąć również, że nakład pracy konieczny do rozpatrzenia wniosku o udzielenie informacji publicznej, czy też koszty związane z udzieleniem informacji przesądzają o tym, czy dana informacja publiczna ma charakter prosty, czy przetworzony. Pracochłonność i koszty rozpatrzenia wniosku mogą być podstawą, ewentualnego obciążenia wnioskodawcy kosztami udzielenia informacji publicznej na podstawie art. 15 ust.1 u.d.i.p. W konsekwencji pracochłonność i koszty rozpatrzenia wskazują jedynie na to, czy nastąpiło przekształcenie informacji publicznej, nie zaś na jej przetworzenie. W zakresie możliwości przypisywania informacji publicznej charakteru informacji przetworzonej organ odwoławczy powołał się na pogląd H. Knysiak-Molczyk, iż "Przetworzenie informacji wymaga [...] zaangażowania czynnika intelektualnego, niewystarczające jest natomiast zaangażowanie, nawet znacznych, lecz mających charakter jedynie techniczny, sił i środków" (H. Knysiak-Molczyk, Prawo do informacji w postępowaniu administracyjnym, sądowo-administracyjnym oraz w ustawie o dostępie do informacji publicznej, Przegląd Prawa Publicznego 2010, nr 3, s. 66). Według organu, nie sposób mówić o czynniku intelektualnym, czy analizie, jeśli w ramach udzielania informacji dokonuje się "mechanicznego" grupowania, czy porządkowania danych wg pewnych obiektywnych cech (zabudowane/niezabudowane, wszczęto/nie wszczęto postępowania o ustalenie opłaty dodatkowej, itd.). Nie chodzi przy tym o bezwiedne zespolenie danych" czy dokumentów, lecz o kontrolowane wprawdzie przez umysł ludzki czynności, które nie wymagają od ich wykonawcy uruchamiania twórczych, czy analitycznych procesów myślowych. Wniosek o udostępnienie informacji publicznej dotyczy natomiast informacji przetworzonej wówczas, gdy dla jego realizacji dysponent nie tylko wyszukuje w posiadanych zasobach odpowiednie informacje, lecz na podstawie posiadanych informacji sporządza inny dokument, do którego wytworzenia potrzebne jest dokonanie analizy posiadanych informacji według kryteriów wskazanych przez wnioskodawcę, wyciągnięcie z nich odpowiednich wniosków, dokonywanie samodzielnych ocen, itp. Nie jest w szczególności przetworzeniem informacji publicznej sporządzenie uporządkowanego spisu wyszukanych dokumentów urzędowych (decyzji, postanowień, umów). O przetworzeniu takich informacji można by natomiast mówić, gdyby poza zestawieniem danych organ dokonywał np. przedstawienia tendencji w orzecznictwie, czy działaniu danego organu na podstawie analizy wydawanych przez niego aktów administracyjnych lub zawieranych umów. Kolegium za przekonujący uznało jednocześnie pogląd strony odwołującej się, iż co do zasady gmina racjonalnie prowadząca gospodarkę nieruchomościami powinna dysponować wnioskowanymi informacjami bez dodatkowego "intelektualnego" zaangażowania podmiotu i jego pracowników. Brak bowiem łatwej dostępności takich, jak wnioskowane, informacji oznaczałby w praktyce niemożność należytego wykonywania obowiązków gminy w zakresie egzekwowania umów dotyczących użytkowania wieczystego, w tym naliczania opłaty dodatkowej oraz aktualizacji opłaty za użytkowanie wieczyste, czy też wiedzy o aktualnie posiadanym mieniu.

Na decyzję organu II instancji skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie złożył Prokurator Prokuratury Rejonowej Szczecin - Niebuszewo w Szczecinie, wnosząc o jej uchylenie. Zaskarżonej decyzji Prokurator zarzucił naruszenie:

1) art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p., poprzez jego błędną wykładnię i nieuzasadnione przyjęcie, że zawnioskowana informacja jest informacją publiczną prostą. podczas gdy prawidłowa wykładnia prowadzi do wniosku, iż jest to informacja publiczna przetworzona;

2) art. 107 § 1 K.p.a., poprzez brak uzasadnienia prawnego decyzji i ograniczenie się wyłącznie do przywołania podstawy prawnej rozstrzygnięcia;

3) art. 138 § 1 pkt 2 K.p.a., poprzez przyjęcie, że zaistniały podstawy do umorzenia postępowania przed organem I instancji, podczas gdy postępowanie to nie stało się bezprzedmiotowe w rozumieniu art. 105 § 1 K.p.a.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Szczecinie podtrzymało stanowisko zajęte w zaskarżonej decyzji i wniosło o oddalenie skargi.

Sąd I instancji uznał, że skarga zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności Sąd I instancji podniósł, iż zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej (u.d.i.p.), prawo do informacji publicznej obejmuje uprawnienia do:

1) uzyskania informacji publicznej, w tym uzyskania informacji przetworzonej w takim zakresie, w jakim jest to szczególnie istotne dla interesu publicznego,

2) wglądu do dokumentów urzędowych,

3) dostępu do posiedzeń kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów.

Na podstawie powyższego przepisu w doktrynie i orzecznictwie sądowym dokonano klasyfikacji informacji publicznej na prostą oraz informację przetworzoną, której udostępnienie powinno być uwarunkowane zakresem, w jakim udostępnienie żądanej informacji publicznej jest szczególnie istotne dla interesu publicznego. Ustawodawca nie zawarł jednocześnie w przepisach prawa legalnej definicji informacji publicznej przetworzonej, jak również nie zamieścił innych, poza wskazanym kryterium, zasad udostępniania tego rodzaju informacji.

Zdaniem Sądu I instancji, wyrażony we wniosku W.J. zakres żądanych informacji w formie wykazów, zawierających szereg szczegółowych danych, które organ uzyskać musiałby z wielu źródeł, rejestrów, poszczególnych aktów notarialnych, nie pozwalał na uznanie, że oczekiwane przez wnioskodawcę informacje miały charakter informacji prostej.

Sąd I instancji wyjaśnił, iż okoliczność, że na organach władzy publicznej ciąży obowiązek udzielania informacji publicznej o sprawach publicznych nie oznacza, że organy posiadają takie informacje niejako od ręki i są gotowe udzielać ich w sposób niczym nieograniczony. Poszczególne instytucje, organy, obowiązane są, mocą różnych przepisów, do prowadzenia określonych rejestrów, wykazów, sporządzania planów lub sprawozdań z poszczególnych zakresów działalności. Udostępnienie informacji mającej swe źródło w takich dokumentach może sprowadzać się do prostego zsumowania poszczególnych kategorii spraw, obliczenia ilości wydanych decyzji, czy też prowadzonych postępowań. Takie informacje niewątpliwie nie wymagają od organu większych działań intelektualnych. Nie sposób jednak odmówić nadania skutkom działań organu cech informacji publicznej przetworzonej w sytuacji, gdy nawet w oparciu o posiadane dane, organ musi podjąć kroki mające na celu stworzenie nowego wykazu spraw, do którego prowadzenia nie obligują go przepisy prawa, a którego sporządzenie nastąpić miałoby według kryteriów określonych przez wnioskującego o udzielenie informacji publicznej. Powyższe odnosi się do takiego rodzaju wykazu, którego stworzenie wymagać będzie jednocześnie sięgnięcia do różnych źródeł, których organ nie jest w stanie jednoznacznie wyodrębnić, tj. podjęcia działań wiążących się z koniecznością przeanalizowania niemal wszystkich materiałów mogących stanowić potencjalne źródło dla uzyskania żądanej informacji.

W ocenie Sądu, w rozpoznawanej sprawie wniosek W.J. o sporządzenie przez Prezydenta Miasta Szczecin wykazu nieruchomości będących w użytkowaniu wieczystym, których nie zabudowano w terminie zgodnie z umową o oddanie jej w użytkowanie za okres od 1 stycznia 2001 r., w sytuacji, gdy organ takiego wykazu prowadzić nie musi i nie posiada, a następnie żądanie wyszczególnienia, w której z tych spraw wszczęto lub nie wszczęto postępowania w sprawie ustalenia opłaty dodatkowej, wymaga sięgnięcia do wszystkich aktów notarialnych dot. umów o oddanie nieruchomości w użytkowanie wieczyste podpisanych przez Prezydenta Miasta Szczecin z okresu ostatnich prawie 10 lat. Nie jest to na pewno działanie proste, również z technicznego punktu widzenia, tym bardziej, że dotyczyć może również spraw zamkniętych, w których uległy zmianie zapisy umowy, zmiany użytkowników wieczystych, itp. Zupełnie inną kwestią jest to, czy organ nie posiadając takowego wykazu prawidłowo realizował przez ten okres czasu i realizuje swoje uprawnienia w zakresie obciążania użytkowników wieczystych opłatami dodatkowymi za niezabudowanie nieruchomości w wyznaczonym terminie.

Również sporządzenie wykazu spraw załatwionych pozytywną decyzją o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności z podaniem szczegółowych danych nieruchomości oraz ze szczególnym uwzględnieniem kolejności wpływu wniosku o przekształcenie, poprzez podanie indywidualnego numeru wpływu do Urzędu Miasta i terminu jego rozpoznania za okres 10 lat, bez wątpienia nie stanowi informacji prostej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie nie zgodził się ze stanowiskiem organu odwoławczego, zawartym w odpowiedzi na skargę, że podstawą uznania wnioskowanych danych za informację przetworzoną w rozpoznawanej sprawie stanowić mogłoby podjęcie przez organ I instancji działań w zakresie oceny rodzaju i źródeł informacji do których niezbędne byłoby sięgnięcie w toku udzielania informacji, a także przedstawienie, w jaki sposób organ ten sprawuje nadzór na zagadnieniami objętymi wnioskiem. Zdaniem Kolegium, żadnemu innemu organowi poza Prezydentem Miasta Szczecin nie jest bowiem znana szczegółowo metodologia gromadzenia oraz zakres posiadanych przez ten organ baz danych i archiwów, jak też żaden inny organ nie posiada kompleksowej wiedzy o ilości spraw jakie są przez tego Prezydenta załatwianie. W ocenie Sądu, już sam zakres oczekiwanych informacji określony w pkt 3-6 wniosku z dnia 6 maja 2010 r. wskazywał na brak posiadania przez nie charakteru informacji prostej.

W konsekwencji Sąd przyjął, że żądane przez W.J. informacje wykazują charakter informacji przetworzonych, co oznacza, że Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Szczecinie naruszyło przepis art. 3 ust. 1 u.d.i.p., poprzez dokonanie jego niewłaściwej wykładni w realiach niniejszej sprawy.

Za zasadny Sąd uznał także podniesiony w skardze zarzut naruszenia przepisów postępowania. Uchybienie organu odwoławczego, w ocenie Sądu, polegało na zaniechaniu uzasadnienia w zaskarżonej decyzji powodów umorzenia postępowania przed organem I instancji, co niewątpliwie stanowiło naruszenie postanowień art. 107 § 1 i 2 K.p.a. Sąd I instancji wskazał, że motywy rozstrzygnięcia w powyższy zakresie Kolegium ujawniło dopiero w odpowiedzi na skargę. Organ wskazał wówczas, że w sytuacji, gdy badana decyzja powinna zostać usunięta z obrotu prawnego, wobec braku możliwości rozstrzygania co do istoty sprawy, ustawodawca powierzył możliwość albo uchylenia decyzji organu I instancji i jednoczesnego umorzenia postępowania "wpadkowego" (art. 138 § 1 pkt 2 K.p.a.) albo uchylenia zaskarżonej decyzji i przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji (art.138 § 2 K.p.a.). W tym drugim jednak przypadku organ odwoławczy w istocie wskazuje, że przed organem I instancji ma się toczyć (dalej) postępowanie administracyjne w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej. Zdaniem Kolegium, w oparciu o dotychczasowy tok postępowania, rozstrzygnięcie kasacyjne mogłoby być jednak błędnie oceniane przez organ I instancji, jako wskazujące, iż brak jest dalszej potrzeby oceny zasadności dokonania czynności materialno-technicznej, a przedmiotem zainteresowania organu powinno być jedynie wydanie prawidłowej decyzji odmownej.

W ocenie Sądu, organ odwoławczy niezasadnie przyjął, że przedmiotem postępowania administracyjnego w sprawie, jest "odmowa udzielenia informacji publicznej", co w przypadku konieczności udzielenia tego rodzaju informacji w drodze czynności materialno-technicznej, czyniło to postępowanie bezprzedmiotowym. W kwestii przedmiotu tego rodzaju postępowania przyjąć należy, że jest nim nie odmowa, lecz udzielenie informacji publicznej. Postępowanie to jest szczególnym postępowaniem administracyjnym, które w przypadku pozytywnego rozpatrzenia złożonego wniosku kończy się czynnością materialno-techniczną, czyli udzieleniem informacji publicznej. W przypadku odmowy jej udostępnienia winno się natomiast zakończyć wydaniem decyzji administracyjnej. Rozstrzygnięcie o umorzeniu postępowania przed organem I instancji w przedmiocie udzielenia informacji publicznej mogłoby wskazywać, że postępowanie to w zasadzie zostało już ostatecznie zakończone, bez konieczności podejmowania dalej jakichkolwiek czynności w sprawie. Dlatego, zdaniem Sądu, właściwszym sposobem rozstrzygnięcia w przypadku uchylenia decyzji organu I instancji w przedmiocie udzielenia informacji publicznej, było wydanie decyzji kasacyjnej na podstawie art. 138 § 2 K.p.a.

Sąd I instancji podkreślił, że obowiązkiem organu odwoławczego ponownie rozpoznającego sprawę, będzie uwzględnienie stanowiska Sądu w zakresie wykładni przepisu art. 3 u.d.i.p., a następnie dokonanie oceny pozostałych przesłanek, od których spełnienia uzależnione jest udzielenie mających postać informacji przetworzonej, wykazów wymienionych w pkt od 3 do 6 wniosku W.J., w zakresie i formie w nim określonej. W szczególności rolą organu będzie dokonanie oceny, czy uzyskanie takiej informacji przez wnioskodawcę jest szczególnie istotne dla interesu publicznego. Szczególnego rozważenia wymaga podnoszona przez W.J., okoliczność ziszczenia się przesłanki, o której mowa w art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p., tj. że udostępnienie na jego rzecz, jako dziennikarza przygotowującego artykuł odnoszący się do materii objętej wnioskiem, żądanej informacji publicznej jest szczególnie istotne dla interesu publicznego. Zdaniem Sądu, przepisy ustawy Prawo prasowe nie stanowią lex specialis względem ustawy o dostępie do informacji publicznej. Dlatego każdy przypadek żądania informacji publicznej przetworzonej, także w przypadku dziennikarzy, wymaga indywidualnej oceny wystąpienia okoliczności, o których mowa w powołanym przepisie art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p.

W ocenie Sądu, nie jest natomiast przekonujące stanowisko organu I instancji, że ewentualne udostępnienie wnioskowanych danych skutkować będzie naruszeniem danych osobowych oraz tajemnicy przedsiębiorców, skoro pytania z wniosku dotyczą spraw związanych z gospodarowaniem majątkiem publicznym.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł W.J., zaskarżając go w całości zarzucił mu naruszenie prawa materialnego tj.

1) art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej, poprzez jego niewłaściwą wykładnię, polegającą na przyjęciu, że skarżący nie legitymuje się szczególnym interesem publicznym, uprawniającym go do otrzymania informacji publicznej przetworzonej,

2) ewentualnie, w przypadku uznania, że skarżący nie legitymuje się szczególnym interesem publicznym wyrokowi zarzucił:

- naruszenie przepisu prawa materialnego - art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 6

września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej poprzez jego niewłaściwą

wykładnię polegającą na przyjęciu, że żądany przez skarżącego wykaz

stanowi informację przetworzoną.

W konkluzji skargi kasacyjnej wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Szczecinie oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono m in., że Sąd I instancji nie wziął pod uwagę poglądu Prokuratora wyrażonego w skardze do WSA, a mianowicie, że "w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy po analizie w szczególności pisma wnioskodawcy wyjaśniającego motywy uzyskania informacji w całości lub części a mających na celu usunięcie danych chronionych prawem, skarżący (W.J.) legitymuje się owym szczególnym interesem (ważnym interesem społecznym z art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej).

Skarżący jako dziennikarz, z mocy ustawy z dnia 26 stycznia 1974 r. Prawo prasowe (Dz. U. z 1984 r. Nr 5, poz. 24 ze zm.), ma za zadanie urzeczywistniać prawo obywateli do rzetelnego poinformowania, jawności życia publicznego oraz kontroli i krytyki społecznej. Spełniając więc w społeczeństwie szeroko zakrojone funkcje kontrolne, powinien mięć prawo dostępu właśnie do informacji o charakterze przetworzonym. Idąc dalej, w tej konkretnie sprawie interes społeczny skarżącego wynika z faktu, że żądana przez niego informacja stanowi przedmiot żywotnego zainteresowania wielu mieszkańców miasta Szczecina. Sprawy przekształcania użytkowania wieczystego w prawo własności należą do spraw najbardziej ważkich, dotyczą bowiem tytułu prawnego do nieruchomości, które są przecież zwykle najważniejszym składnikiem majątku. Co więcej, opłaty z tytułu użytkowania wieczystego są często bardzo wysokie, co dodatkowo przemawia za faktem, że wiele osób jest zainteresowanych jak najszybszym przeprowadzeniem przekształcenia. Sytuację komplikuje dodatkowo fakt, że odpowiednie przepisy prawa -zarówno powszechnie obowiązującego, jak i miejscowego ulegają zmianom, w toku postępowań. Wszystko to sprawia, że przekształcenia powinny być prowadzone w sposób przejrzysty i szybki, a przy wydawaniu decyzji kryterium uznaniowości winno być ograniczone do minimum. Tak więc, zdaniem skarżącego, ocena istnienia interesu społecznego w tym przypadku powinna być dokonana pozytywnie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U.Nr.270 z 2012r. tj.) określanej dalej jako Ppsa, Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W sprawie nie występują przesłanki nieważności określone w art. 183 § 2 P.p.s.a., zatem Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej.

Stosownie do art. 174 pkt. 1 i 2 P.p.s.a., skarga kasacyjna może być oparta na następujących podstawach: naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, a także na naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Skarga kasacyjna złożona w niniejszej sprawie oparta została wyłącznie na zarzutach naruszenia przepisów prawa materialnego – art. 2 ust. i art. 3 ust. 1 pkt. 1 ustawy z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej ( Dz. U. Nr.112, poz. 1198 ze zm. ), poprzez ich niewłaściwą wykładnię polegającą na przyjęciu, że skarżący nie legitymuje się szczególnym interesem publicznym, uprawniającym do otrzymania informacji przetworzonej, a nadto że informacja której żądał ma charakter informacji przetworzonej.

W orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się, że błędna wykładnia polega na nadaniu innego znaczenia treści zastosowanego, precyzyjnie określonego przepisu, czyli mylnym rozumieniu jego znaczenia, natomiast niewłaściwe zastosowanie wyraża się błędem w subsumpcji.

W wyroku z dnia 9 lutego 2012r. II GSK 1532/10 LEX nr 1137888 Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię to mylne rozumienie treści zastosowanego przepisu, a naruszenie prawa przez niewłaściwe zastosowanie to kwestia prawidłowego odniesienia normy prawa materialnego do ustalonego stanu faktycznego i poddanie tego stanu faktycznego ocenie prawnej na podstawie treści normy prawnej. Prawidłowe sformułowanie zarzutów z podstawy z art. 174 pkt 1 P.p.s.a. wymaga, by wnoszący skargę kasacyjną wskazał, na czym polegało mylne rozumienie przez sąd treści zakwestionowanego przepisu i jaka powinna być jego prawidłowa wykładnia.

Należy podkreślić, że skarga kasacyjna jest sformalizowanym środkiem prawnym i jej wniesienie obwarowane jest wymogami określonym m.in. w przepisie art. 174 P.p.s.a. Oznacza to konieczność powołania konkretnych przepisów prawa, którym uchybił Sąd I instancji, określenia formy naruszenia i jej uzasadnienia. ( por. wyrok NSA z dnia 29 listopada 2011r. II OSK 1690/10 LEX 1070358 ).

Analiza uzasadnienia zarzutów skargi kasacyjnej prowadzi do wniosku, że jej autorowi chodzi w istocie o zakwestionowanie stanu faktycznego przyjętego przez Sąd I instancji za podstawę zaskarżonego wyroku, z którego wynika, że wnioskowana informacja ma charakter informacji publicznej przetworzonej. Innymi słowy skarga kasacyjna poprzez stawiane wobec zaskarżonego wyroku zarzuty naruszenia prawa materialnego chce podważyć poczynione w sprawie ustalenia faktyczne.

Trzeba tez zauważyć, że skarga kasacyjna pomimo takich jej intencji nie została oparta na podstawie przewidzianej w art. 174 pkt. 2 Ppsa t.j. zarzutach naruszenia przez Sąd I instancji przepisów postępowania, które to naruszenia mogły mieć istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia.

W wielu już orzeczeniach Naczelnego Sądu Administracyjnego został wyrażony pogląd, w myśl którego nie ma możliwości skutecznego powoływania się na zarzut wadliwego zastosowania prawa materialnego w sytuacji, gdy nie zakwestionowano równocześnie ustaleń stanu faktycznego, na których oparto skarżone rozstrzygnięcie. Jest to konsekwencją faktu, że błędne zastosowanie (bądź niezastosowanie) przepisów materialnoprawnych zasadniczo każdorazowo pozostaje w ścisłym związku z ustaleniami stanu faktycznego sprawy i może być wykazane pod warunkiem wcześniejszego obalenia tych ustaleń czy też szerzej – dowiedzenia ich wadliwości. ( por. wyrok NSA z dnia 10 stycznia 2012r. I FSK 319/11 LEX nr 1122853 ).

Kwestie dotyczące ustalenia stanu faktycznego podważać można za pomocą zarzutu naruszenia art. 145 § 1 pkt. 1 lit. c Ppsa w zw. z innymi przepisami tej ustawy np. art. 141 § 4 Ppsa lub też przepisami Kpa.

Ocena zarzutów skargi kasacyjnej dotyczących naruszenia przepisów prawa materialnego jest możliwa dopiero po przesądzeniu, że stan faktyczny przyjęty przez Sąd w zaskarżonym wyroku jest prawidłowy, albo że nie został skutecznie podważony. ( por. wyrok NSA z dnia 21 października 2011r. II FSK 775/10 LEX nr 964529 ).

Tylko bowiem w sytuacji gdy ustalony stan faktyczny sprawy nie budzi żadnych wątpliwości staje się możliwa ocena dokonanej przez Sąd I instancji na jego gruncie wykładni przepisów prawa materialnego znajdujących zastosowanie w sprawie.

Mając na uwadze powyższe uwagi należy stwierdzić, że sposób sformułowania podstaw na jakich oparta została skarga kasacyjna w rozpoznawanej sprawie, powoduje, że Naczelny Sąd Administracyjny związany jest stanem faktycznym sprawy ustalonym przez Sąd I instancji. Wynika z niego, że informacja publiczna żądana przez wnioskodawcę ma charakter informacji przetworzonej, co powoduje że SKO w Szczecinie naruszyło art. 3 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, a ponadto że brak uzasadnienia w zaskarżonej decyzji powodów umorzenia postępowania przed organem I instancji narusza art. 107 Kpa.

W takim stanie faktycznym sprawy zarzuty skargi kasacyjnej nie mogły okazać się skuteczne. Dodatkowym argumentem takiej oceny jest i to, że przepis art. 2 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, zgodnie z którym od osoby wykonującej prawo do informacji publicznej nie wolno żądać wykazania interesu faktycznego lub prawnego, nie był w ogóle stosowany przez Sąd I instancji.

Z tych względów Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 Ppsa orzekł jak sentencji.