drukuj    zapisz    Powrót do listy

6037 Transport drogowy i przewozy, Administracyjne postępowanie Transport, Inspektor Transportu Drogowego, *Oddalono skargę, III SA/Wr 250/16 - Wyrok WSA we Wrocławiu z 2016-06-23, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

III SA/Wr 250/16 - Wyrok WSA we Wrocławiu

Data orzeczenia
2016-06-23 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2016-03-11
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu
Sędziowie
Anna Moskała
Katarzyna Borońska /przewodniczący/
Maciej Guziński /sprawozdawca/
Symbol z opisem
6037 Transport drogowy i przewozy
Hasła tematyczne
Administracyjne postępowanie
Transport
Skarżony organ
Inspektor Transportu Drogowego
Treść wyniku
*Oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2014 poz 1647 art. 1 par. 1
Ustawa z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych - tekst jednolity
Dz.U. 2012 poz 270 art. 1 par. 2, art. 3 par. 1w związku z par. 2 pkt 1
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity.
Dz.U. 2012 poz 1173 art. 4 pkt 7
Ustawa z dnia 15 listopada 1984 r. Prawo przewozowe - tekst jednolity.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Katarzyna Borońska Sędziowie Sędzia NSA Anna Moskała Sędzia WSA Maciej Guziński (sprawozdawca) Protokolant referent Ewa Pąsiek po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 23 czerwca 2016 r. sprawy ze skargi D. S. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] r. Nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej oddala skargę w całości.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją – działając na podstawie: art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 267, ze zm.); art. 4 pkt 22, art. 18 ust. 1, art. 18b ust. 1, art. 92a ust. 1, 2 i 6 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 1414 ze zm.; przywoływanej dalej w skrócie także jako: "u.t.d.") oraz lp. 2.1 i Ip. 6.1.4 załącznika nr 3 do ustawy o transporcie drogowym; art. 13 i ust. 3 pkt a) i b) rozdziału VI załącznika nr I rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym (Dz. Urz. WE nr L 370 z dnia 31 grudnia 1985 r., Dz.U.UE.L.1985.370.8 ze zm.); § 7 ust. 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 11 lutego 2005 r. w sprawie zezwoleń na wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie instalacji lub napraw oraz sprawdzenia urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym - tachografów samochodowych (Dz. U. z 2005 r. nr 33 poz. 295) - po rozpatrzeniu odwołania D S (dalej jako: "strona", "skarżący") od decyzji D W I T D z dnia (...) r. nr (...) o nałożeniu kary pieniężnej w wysokości (...) zł – Główny Inspektor Transportu Drogowego utrzymał w mocy rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji.

W uzasadnieniu przytoczono, że podstawę faktyczną decyzji stanowiło naruszenie polegające na

- wykonywaniu przewozu regularnego bez wymaganego zezwolenia, bez zaświadczenia na wykonywanie publicznego transportu zbiorowego albo potwierdzenia zgłoszenia przewozu w publicznym transporcie zbiorowym,

- wykonywaniu przewozu drogowego pojazdem wyposażonym w urządzenie rejestrujące lub cyfrowe urządzenie rejestrujące bez wymaganego sprawdzenia okresowego, badania kontrolnego lub kalibracji.

W dniu (...) roku w C przeprowadzono kontrolę (...) o numerze rejestracyjnym (...). kierował P B który wykonywał przewóz osób w mieniu przedsiębiorcy - strony prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą "(...) . Ustalono, że kierowca przewoził pracowników firmy (...) mieszczącej się w B P. Podczas kontroli dokonano także sprawdzenia tachografu i ustalono, że ostatnie sprawdzenie okresowe tachografu miało miejsce w dniu (...) roku. Przebieg i ustalenia z kontroli zostały zawarte w protokole nr (...) z dnia (...) roku.

Pismem z dnia (...) roku Dolnośląski Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego, jako organ I instancji, zawiadomił stronę o wszczęciu postępowania administracyjnego z urzędu. Postępowanie zakończyło się wydaniem przez Dolnośląskiego Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego decyzji (nr (...)) z dnia (...) nakładającej na stronę karę pieniężną w wysokości (...) zł. Na skutek wniesionego odwołania powyższa decyzja została przez Głównego Inspektora Transportu Drogowego uchylona, a sprawę przekazano do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji.

Po ponownym rozpatrzeniu sprawy, Dolnośląski Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego opisanej na wstępie decyzją z dnia (...) r, nałożył karę pieniężna w wysokości (...) zł.

W odwołaniu strona, reprezentowana przez pełnomocnika, zarzuciła:

- błędną wykładnię przepisów prawa materialnego, tj. art. 18 ust. 1 w zw. z art. 5 pkt 4 i 7 ustawy o transporcie drogowym, poprzez przyjęcie, że wykonywany przez stronę przewóz pracowników stanowi przewóz regularny specjalny wymagający posiadania stosownego zezwolenia,

- naruszenie art. 10 § 1 k.p.a. w zw. z art. 73 § 1 i art. 81 k.p.a., poprzez nieudostępnienie stronie kopii protokołów przesłuchań świadków, co pozbawiło stronę możliwości wypowiedzenia się co do przeprowadzonego dowodu i ograniczenia czynnego udziału strony w każdym stadium postępowania,

- naruszenie art. 80 k.p.a., poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę całokształtu materiału dowodowego zebranego w sprawie,

- art. 108 § 1 k.p.a., poprzez jego zastosowanie i nadanie decyzji z dnia "(...) r. rygoru natychmiastowej wykonalności.

W uzasadnieniu podkreślono, że przewozy wykonywane przez stronę nie spełniają definicji przewozu regularnego specjalnego określonego w ustawie o transporcie drogowym w art. 4 pkt 9 w zw. z art. 4 pkt 7, bowiem są pozbawione cechy regularności. Przewozy te nie odbywają się w ściśle określonych odstępach czasowych i określonymi trasami. Z wykresówek przejazdów z okresu od (...) wynika, że strona dokonywała przewozu różnej ilości osób, w różnych godzinach, zatrzymując się na różnych przystankach. Wykonując opisaną usługę skarżący nie posiadał dokładnego rozkładu jazdy, zatem przewóz wykonywany przez niego w dniu (...) r. był przewozem okazjonalnym. Ponadto wskazano, że strona nawet nie ma możliwości ustalenia niezmiennego rozkładu jazdy niezbędnego do uzyskania zezwolenia, gdyż trasy przejazdów są zmieniane przez przedsiębiorców zlecających przewozy i wykonanie usługi jest dostosowywane do ich potrzeb.

Po rozpoznaniu odwołania, Główny Inspektor Transportu Drogowego wydał zaskarżaną decyzję.

W uzasadnieniu wskazał, że stosownie do art. 4 pkt 22 u.t.d., przez obowiązki lub warunki przewozu drogowego rozumie się obowiązki lub warunki wynikające z przepisów tej ustawy, a także rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym (Dz. Urz. WE nr L 370 z 31.12.1985, dalej: rozporządzenie nr 3821/85).

Natomiast, zgodnie z art. 92a ust. 1 u.t.d., podmiot wykonujący przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem z naruszeniem obowiązków lub warunków przewozu drogowego, podlega karze pieniężnej w wysokości od 50 złotych do 10000 złotych za każde naruszenie. Suma kar pieniężnych nałożonych za naruszenia stwierdzone podczas jednej kontroli drogowej nie może przekroczyć kwoty 10000 złotych (ust. 2). Wykaz naruszeń obowiązków lub warunków, o których mowa ust. 1, oraz wysokość kar pieniężnych za poszczególne naruszenia określa załącznik nr 3 do ustawy (art. 92a ust. 6 ustawy o transporcie drogowym).

Z kolei na mocy postanowień lp. 2.1 załącznika nr 3 do ustawy - wykonywanie przewozu regularnego bez wymaganego zezwolenia, bez wymaganego zaświadczenia na wykonywanie publicznego transportu zbiorowego albo potwierdzenia zgłoszenia przewozu w publicznym transporcie drogowym skutkuje nałożeniem kary pieniężnej w wysokości 8000 zł. A według lp. 6.1.4 załącznika nr 3 do ustawy, wykonywanie przewozu drogowego pojazdem wyposażonym w urządzenie rejestrujące lub cyfrowe urządzenie rejestrujące bez wymaganego sprawdzenia okresowego, badania kontrolnego lub kalibracji powoduje nałożenie kary pieniężnej w wysokości 1000 zł.

Dalej wskazano w uzasadnieniu, że zgodnie z art. 18 ust. 1 u.t.d., wykonywanie przewozów regularnych i przewozów regularnych specjalnych wymaga zezwolenia. Natomiast w myśl art. 4 pkt 9 ustawy o transporcie drogowym, przewozem regularnym specjalnym jest niepubliczny przewóz regularny określonej grupy osób, z wyłączeniem innych osób.

Podniesiono, że zgodnie z powyższą definicją przewóz regularny specjalny kierowany jest do określonej grupy osób, z wyłączeniem innych osób. Nie jest to przewóz ogólnodostępny, bowiem nie mogą z niego skorzystać osoby, które nie należą do uprzednio określonej przez przewoźnika grupy osób. Za taki przewóz należy uznać usługi polegające na przewozie określonej kategorii pasażerów, w określnych odstępach czasu i po określonych trasach. Ponadto pasażerowie są zabierani na z góry określonych przystankach i dowożeni na z góry określone przystanki za ustaloną opłatą.

Z powołaniem na orzecznictwo wskazano, że do uznania przewozu za regularny, nie jest konieczne wykazanie spełnienia wszystkich przesłanek (w dosłownym rozumieniu) zamieszczonych w art. 4 pkt 7 ustawy o transporcie drogowym. Podstawowymi dwoma cechami charakteryzującymi przewóz regularny specjalny jest jego regularność oraz przewożenie określonej kategorii osób (pasażerów), z wyłączeniem innych osób (wyroku NSA z dnia 19 kwietnia 2013 r. sygn. akt II GSK 165/12, LEX nr 1337102; z dnia 01 lutego 2006 r. w sprawie I OSK 412/05 i z dnia 29 czerwca 2007 r. w sprawie I OSK 1105/06).

Podniesiono, w tym kontekście, że z materiału dowodowego w sprawie wynika, że przewóz wykonywany przez skarżącego spełnia obydwie wymienione cechy. Mianowicie, skontrolowany przewóz, jest przewozem wykonywanym regularnie i jest przewożona konkretna kategoria osób. Wskazano, że kierowca przesłuchany w charakterze świadka zeznał, że przewozi pracowników spółki (...) z siedzibą w B P. Przewozy odbywają się regularnie od (...) do (...) . Kierowca wskazał dokładne godziny zabierania pasażerów z przystanku początkowego i końcowego. Pracownicy są zabierani z Z Ś o godzinie (...) i przywożeniu do B P o godzinie (...). Następnie po południu z B P są zabierani o godzinie (...) i przywożeni do Z Ś o godzinie (...). Ponadto kierowca zeznał, że jest to zawsze ta sama grupa ludzi i są to pracownicy spółki (...) . Okoliczność przewożenia pracowników spółki (...) potwierdza także strona w swoim piśmie z dnia (...) r. Powyższe okoliczności potwierdziły także pracownice tego przedsiębiorstwa przesłuchane w charakterze świadków: D S, E P i M JZ ich zeznań jednoznacznie wynika, że przewozy są wykonywane codziennie od poniedziałku do piątku rano z Z Ś o godzinie (...) latem i o godzinie (...) zimą oraz po południu z B P o godzinie (...) W sporadycznych sytuacjach godziny pracy są zmieniane. Takie sytuację mają miejsce w przypadku nadgodzin lub w weekendy. Wówczas pracownicy pracują do godziny (...). Przewozy odbywają się tym samym pojazdem i zazwyczaj są wykonywane przez tego samego kierowcę. Z wykonywanych przewozów korzystają tylko pracownicy przedsiębiorstwa (...) Wskazano w uzasadnieniu, że okoliczność, iż rozkład jazdy ulega zmianie nie pozbawia przewozu charakteru regularnego. Tym samym, w opisanym stanie faktycznym, strona była zobowiązana posiadać zezwolenie na wykonywanie regularnych specjalnych przewozów osób w transporcie drogowym. Wobec nie posiadania takiego zezwolenia, przewóz w dniu kontroli był wykonywany z naruszeniem powołanych przepisów, zasadne było więc nałożenie karę pieniężną w wysokości "(...) zł, na podstawie art. 92a ust. 1, 2 i 6 oraz lp. 2.1 załącznika nr 3 ustawy o transporcie drogowym.

Ponadto podniesiono w uzasadnieniu, że według ust. 3 pkt a rozdziału VI załącznika I do rozporządzenia nr 3821/85, okresowe badania przyrządów zamontowanych w pojazdach są przeprowadzane co dwa lata, przy czym mogą być przeprowadzane przy okazji badania technicznego. Zgodnie z pkt b ww. ust. 3 rozdziału VI załącznika I badanie mające na celu stwierdzenie zgodności z postanowieniem rozdziału III lit. f) pkt 3 dotyczącym maksymalnych dopuszczalnych błędów w eksploatacji jest przeprowadzane co najmniej raz na sześć lat, przy czym każde Państwo Członkowskie może ustalić krótszy odstęp między takimi badaniami dla pojazdów zarejestrowanych na swoim terytorium. Po takim badaniu należy dokonać wymiany tabliczki pomiarowej.

Natomiast stosownie do art. 13 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 pracodawca oraz kierowcy zapewnią poprawne działanie i odpowiednie stosowanie, z jednej strony, urządzeń rejestrujących, a z drugiej strony, karty kierowcy, w przypadku, gdy kierowca obowiązany jest prowadzić pojazd wyposażony w urządzenie rejestrujące, zgodnie z załącznikiem IB.

Według § 7 ust. 1 rozporządzenia z dnia 11 lutego 2005 r. w sprawie zezwoleń na wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie instalacji lub napraw oraz sprawdzenia urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym - tachografów samochodowych, sprawdzanie urządzenia rejestrującego zainstalowanego w pojeździe zarejestrowanym na terenie RP, o którym mowa w ust. 3 lit. b) rozdział VI załącznika I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85, wykonuje się nie rzadziej, niż co 24 miesiące, licząc od daty naniesionej na tabliczkę pomiarową, o ile wcześniej nie nastąpi uszkodzenie urządzenia rejestrującego, przekroczenie dopuszczalnych wartości błędów, uszkodzenie bądź utrata cechy nałożonej w czasie sprawdzania lub tabliczki pomiarowej.

Podniesiono w tym kontekście, że podczas kontroli drogowej przeprowadzonej w dniu (...) r. ustalono, że tachograf zamontowany w (...) o numerze rejestracyjnym (...) nie został poddany sprawdzeniu okresowemu. Na podstawie tabliczki pomiarowej tachografu o numerze fabrycznym (...) stwierdzono, że ostatnie sprawdzenie tachografu miało miejsce w dniu (...) r. W innych miejscach przewidzianych do umieszczenia zapisów dotyczących przeprowadzonych badań (fotel kierowcy, słupek drzwi) nie stwierdzono tabliczki pomiarowej potwierdzającej ważność badań okresowych urządzenia. Wobec tego termin ważności badania opisanego tachografu upłynął w dniu (...) r., gdyż termin ważności badań kontrolnych wynosi dwa lata. Po upływie terminu ważności przeprowadzonego badania przedsiębiorca jest zobowiązany zgłosić tachograf do ponownego badania okresowego.

Tym samym, w powyższym stanie, stosownie do treści art. 92a ust. 1, 2 i 6 ustawy o transporcie drogowym oraz lp. 6.1.4 załącznika nr 3 do tej ustawy, zasadne było nałożenie kary pieniężnej w wysokości "(...) zł.

W dalszej części uzasadnienia odniesiono się do poszczególnych zrzutów strony.

Podniesiono, że zarzuty dotyczący wykonywania przewozów okazjonalnych, a nie przewozów regularnych specjalnych są nietrafne. W sprawie strona wykonywała przewozy regularne specjalne, gdyż codziennie od poniedziałku do piątku przewoziła pracowników zakładu pracy.

Zdaniem organu odwoławczego, organ I instancji w toku postępowania zbadał wszystkie istotne okoliczności faktyczne związane z niniejszą sprawą oraz przeprowadził dowody służące ustaleniu stanu faktycznego zgodnie z zasadami prawdy obiektywnej. Swoje rozstrzygnięcie organ I instancji oparł na materiale dowodowym prawidłowo zebranym w toku kontroli i prawidłowo dokonał jego wszechstronnej oceny oraz uzasadnił swoje stanowisko wyrażone w decyzji, w sposób wymagany przez normę prawa zawartą w przepisie art. 107 § 3 k.p.a.

Podniesiono, że wbrew twierdzeniom strony, organ I instancji nie naruszył także art. 10 § 1, art. 73 § 1 i art. 81 k.p.a., bowiem pełnomocnik strony został prawidłowo zawiadomiony o miejscu i terminie przesłuchania świadków pismem z dnia (...) r., które otrzymał w dniu (...) r. Pełnomocnik nie wskazał żadnych powodów uniemożliwiających uczestniczenie w przesłuchaniu świadków i nie uzasadnił ważnym interesem strony żądanie przesłania kopii protokołów przesłuchania świadków. W kwestii przeprowadzonych dowodów pełnomocnik mógł się wypowiedzieć pisemnie także po ich przeprowadzeniu, co umożliwiało przedłużenie terminu zakończenia sprawy do dnia (...) r., o czym pełnomocnik strony także został zawiadomiony pismem z dnia (...) r. odebranym w dniu (...).

Również zarzut naruszenia art. 108 § 1 k.p.a. jest niezasadny, bowiem zaskarżonej decyzji nie został nadany rygor natychmiastowej wykonalności. Ponadto, zgodnie z art. 130 § 1 i 2 k.p.a., przed upływem terminu do wniesienia odwołania decyzja nie ulega wykonaniu, a wniesienie odwołania w terminie wstrzymuje wykonanie decyzji.

W zakończeniu uzasadnienia wskazano, że w sprawie nie zaistniały okoliczności wskazane w art. 92c ust. 1 ustawy o transporcie drogowym. Z dowodów zebranych w niniejszej sprawie jednoznacznie wynika, że do naruszenia przepisów doszło na skutek braku należytej staranności w działalności prowadzonej przez stronę i dlatego brak jest podstaw do zmiany decyzji i umorzenia postępowania.

W skardze wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, wnosząc o uchylenie w całości decyzji wydanych w obu instancjach, skarżący, reprezentowany przez pełnomocnika, zarzucił:

a) błędną wykładnię przepisów prawa materialnego, a to art. 18 ust. 1 w zw. z art. 4 pkt 4 i 7 ustawy o transporcie drogowym, poprzez przyjęcie, iż usługa transportowa, jaką wykonuje skarżący stanowi regularny przewóz specjalny wymagający uzyskania stosownego zezwolenia, podczas gdy przedmiotowa usługa w rzeczywistości pozbawiona jest przymiotu regularności i tym samym nie wymaga zezwolenia;

b) naruszenie przepisów postepowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, a to:

- art. 10 § 1, w związku z art. 73 § 1, art. 81 kodeksu postępowania administracyjnego, poprzez brak udostępnienia stronie kopii zeznań świadków, w oparciu o które to dowody organ uznał za udowodnione okoliczności faktyczne, że przedmiotowe przewozy dokonywane przez skarżącego miały charakter przewozów regularnych specjalnych, co w konsekwencji pozbawiło stronę możliwości wypowiedzenia się co do przeprowadzonego dowodu.

- art. 80 k.p.a., poprzez dowolną, nie swobodną ocenę całokształtu materiału dowodowego w sprawie i w konsekwencji przyjęcia, że przedmiotowe przewozy miały charakter przewozów regularny specjalnych.

W odpowiedzi na skargę Główny Inspektor Transportu Drogowego wniósł o jej oddalenie, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Według art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. 2014 r., poz. 1647 ze zm.), sądy te sprawują wymiar sprawiedliwości, między innymi poprzez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej (art. 1 § 2 tej ustawy). Zakres kontroli administracji publicznej obejmuje również orzekanie w sprawach skarg na decyzje administracyjne (art. 3 § 1 w związku z § 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. 2012 r., poz. 270 ze zm., zwanej dalej w skrócie "p.p.s.a."), w tym także na decyzje wydawane przez organy Inspekcji Transportu Drogowego.

Kryterium legalności przewidziane w art. 1 § 2 ustawy ustrojowej umożliwia sądowi administracyjnemu wyeliminowanie z obrotu prawnego zarówno decyzji administracyjnej uchybiającej prawu materialnemu, jeżeli naruszenie to miało wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 lit. "a"), jak też rozstrzygnięcia dotkniętego wadą warunkującą wznowienie postępowania administracyjnego (lit. "b"), a także wydanego bez zachowania reguł postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (lit. "c"). Godzi się dodatkowo podkreślić, iż – stosownie do art. 134 § 1 p.p.s.a. – rozstrzygając w granicach sprawy, sąd nie jest jednak związany zarzutami i wnioskami skargi, ani powołaną w niej podstawą prawną.

W ocenie Sądu skarga nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż zarówno zaskarżona decyzja Głównego Inspektora Transportu Drogowego, jak również utrzymana nią w mocy decyzja pierwszoinstancyjna nie naruszają prawa procesowego ani materialnego.

Zaznaczyć należy, że decyzje administracyjne nakładające kary pieniężne za naruszenia przepisów prawnych regulujących sprawy transportu drogowego, stosownie do ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2013 r., poz. 267, ze zm., dalej: ustawa; u.t.d.) mają charakter szczególny, gdyż są wydawane w ramach tzw. uznania związanego, nie stwarzającego właściwym organom administracji praktycznie żadnych luzów interpretacyjnych. Odpowiedzialność administracyjna za popełnione wykroczenia drogowe, określona zarówno w u.t.d., innych przepisach krajowych oraz przepisach unijnych, jest co do zasady oderwana od kwestii winy. Organ orzekający ma obowiązek stwierdzenia, czy nastąpiło wykroczenie określone powołanymi wyżej przepisami, bez wnikania jakie były jego przyczyny i kto ponosi za to winę. Stwierdzenie określonego ustawą wykroczenia musi spowodować jego odpowiednią, zgodną z przepisami ustawy kwalifikację, a następnie nałożenie kary w wymaganej tą ustawą wysokości.

Przechodząc zatem do oceny legalności spornej decyzji wskazać należy, że zgodnie z przepisem art. 92a ust. 1 u.t.d., podmiot wykonujący przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem z naruszeniem obowiązków lub warunków przewozu drogowego, podlega karze pieniężnej w wysokości od 50 złotych do 10.000 złotych za każde naruszenie.

Wskazać należy, że stosownie do art. 4 pkt 22 u.t.d., przez obowiązki lub warunki przewozu drogowego rozumie się obowiązki lub warunki wynikające z przepisów tej ustawy, a także rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym (Dz. Urz. WE nr L 370 z 31.12.1985, dalej: rozporządzenie nr 3821/85).

Wykaz naruszeń obowiązków lub warunków, o których mowa w art. 92a ust. 1 u.t.d. oraz wysokość kar pieniężnych za poszczególne naruszenia określa załącznik nr 3 do cytowanej ustawy (art. 92a ust. 6). Według lp. 2.1 załącznika nr 3 do u.t.d., kara za naruszenie prawa polegające na wykonywaniu w dniu kontroli przewozów regularnych specjalnych bez wymaganego zezwolenia wynosi 8000 zł. Natomiast według lp. 6.1.4 załącznika nr 3 do ustawy, wykonywanie przewozu drogowego pojazdem wyposażonym w urządzenie rejestrujące lub cyfrowe urządzenie rejestrujące bez wymaganego sprawdzenia okresowego, badania kontrolnego lub kalibracji powoduje nałożenie kary pieniężnej w wysokości 1000 zł.

Z lektury akt administracyjnych wynika, że organy transportu drogowego uznały wykonywany w dniu (...). kontrolowanym (...) w imieniu i na rzecz skarżącego przewóz za mający charakter przewozu regularnego specjalnego. Natomiast wykonywaniu przewozów regularnych i regularnych specjalnych wymaga zezwolenia (art. 18 ust.1 u.t.d.). Zezwoleniem takim bezsprzecznie skarżący nie dysponował podczas kontroli oraz podczas trwającego postępowania, czemu nie przeczy.

Stosownie do art. 4 pkt 7 u.t.d., przewóz regularny, to publiczny przewóz osób i ich bagażu w określonych odstępach czasu i określonymi trasami, na zasadach określonych w ustawie i w ustawie z dnia 15 listopada 1984 r. – Prawo przewozowe (Dz. U. z 2012 r. poz. 1173, ze zm.). Według pkt 9) powołanego artykułu, przewóz regularny specjalny to - niepubliczny przewóz regularny określonej grupy osób, z wyłączeniem innych osób.

W świetle orzecznictwa sądowoadministracyjnego, dla uznania przewozu za regularny, nie jest konieczne wykazanie spełnienia wszystkich przesłanek (w dosłownym rozumieniu) zamieszczonych w art. 4 pkt 7 u.t.d. Podstawowymi dwiema cechami charakteryzującymi przewóz regularny specjalny jest regularność tego przewozu oraz przewożenie określonej kategorii osób (pasażerów), z wyłączeniem innych osób (wyroku NSA z 19 kwietnia 2013 r. sygn. I GSK 165/12, LEX nr 1337102). Przy ustalaniu, czy zachodzi "regularność przewozów" należy mieć na względzie pewną cykliczność, powtarzalność kursów, z i do określonych miejsc, wprowadzone stałe zasady przewozu w zakresie jego częstotliwości, podane do wiadomości pasażerom, a nie to, czy rozkład jazdy w ciągu roku ulega czasem zmianie. Chodzi tu o przyjętą przez przewoźnika określoną w danym czasie systematyczność, według ustalonego i znanego pasażerom schematu, jeżeli zaś tenże schemat zakłada element zmienności, elastyczności co do godzin przejazdu oraz tras (przystanków) uwarunkowanych pewnymi czynnikami, przykładowo - porą roku, sezonowością, zwiększonym lub zmniejszonym zapotrzebowaniem na przewóz etc., to fakt ten sam w sobie nie wyklucza regularnego charakteru przewozu

Na tle obowiązującego stanu prawnego oraz zaprezentowanej wykładni przytoczonych przepisów obowiązkiem organów rozstrzygających w sprawie było ustalenie, czy wykonywany przez skarżącego przewóz spełniał opisane przesłanki uznania go za przewóz regularny specjalny, a zatem, czy miał charakter publiczny, odbywał się na określonej trasie i w określonych odstępach czasu, znanych pasażerom, dotyczył określony kategorii osób.

W rozpoznawanej sprawie organ zebrał dowody w postaci podpisanego bez zastrzeżeń przez kierowcę (...). protokołu kontroli, z zeznań kierowcy, o zeznań świadków.

Z powyższego materiału dowodowego w sprawie wynika, iż przewozy wykonywane przez skarżącego są przewozami regularnymi i strona przewozi konkretną kategorię osób - pracowników spółki (...) z siedzibą w B P. Kierowca zeznał, iż przewozy pracowników spółki (...) z siedzibą w B wykonuje od (...). do (...)., iż jest to zawsze ta sama grupa osób. Wskazał precyzyjnie godziny zabierania pasażerów z przystanku początkowego (w miejscowości ZŚ) o godz. (...) i przywozu tych pasażerów na przystanek końcowy (w B P) o godzinie (...). Wskazał, iż ww. pasażerowie następnie odbierani są z miejsca ich przywiezienia tj. B P o godzinie (...) oraz kolejno przywożeni do Z Ś o godzinie (...).

Powyższe okoliczności potwierdziły przesłuchani świadkowie. Z ich zeznań jednoznacznie wynika, że przewozy są wykonywane codziennie od (...). do (...). rano z Z Ś o godzinie (...) latem i o godzinie (...) zimą oraz po południu z B P o godzinie (...). W sporadycznych sytuacjach godziny pracy są zmieniane. Takie sytuację mają miejsce w przypadku nadgodzin lub w weekendy. Przewozy odbywają się tym samym pojazdem i zazwyczaj są wykonywane przez tego samego kierowcę.

W świetle powyższych ustaleń organy miały zatem wystarczające podstawy do uznania, iż przewozy wykonywane przez skarżącego są przewozami regularnymi specjalnymi. Moc dowodowa zarówno dokumentu urzędowego jakim jest protokół kontroli drogowej, jak i dowodu z zeznań świadków, nie została obalona w toku postępowania. szczególności strona nie przedstawiła żadnego przeciwdowodu.

Podnoszona przez skarżącego okoliczność, że z wykresówek przejazdów z okresu od (...) roku, wynika że dokonywał on przewozu różnej ilości osób, w różnych godzinach, zatrzymując się na różnych przystankach, nie można uznać, za taki przeciwdowód.

Z wskazanych powyżej dowodów, zebranych przez organ transportowy, jednoznacznie wynika, że z wykonywanych przewozów korzystają tylko pracownicy przedsiębiorstwa (...) którzy są dowożeniu do pracy na (...). zmianę rozpoczynającą się o godzinie (...) i kończącą o godzinie (...). Wynika, że skarżący codziennie od (...). do (...). przewozi tych pracowników w określonych godzinach, które ulegają niekiedy zmianie, z uwagi na zaistniałą sytuacje.

Powyższe wskazuje, że mamy do czynienia w sprawie z przewozem wykazującym określoną w danym czasie systematyczność, według ustalonego i znanego pasażerom schematu. Fakt, że ten schemat zakłada element zmienności, elastyczności co do godzin przejazdu oraz tras (przystanków) uwarunkowanych pewnymi czynnikami, przykładowo - porą roku, sezonowością, zwiększonym lub zmniejszonym zapotrzebowaniem na przewóz, niewątpliwie nie wyklucza regularnego charakteru przewozu. Podnoszona okoliczność, że w okresie u od (...) roku, skarżący dokonywał przewozu różnej ilości osób, w różnych godzinach, zatrzymując się na różnych przystankach, nie podważa powyższych ustaleń.

Zdaniem Sądu, organ dokonał prawidłowej subsumpcji opisanych ustaleń faktycznych do obowiązującego stanu prawnego, trafnie przyjmując, w kontekście przepisów art. 4 ust. 7 i 9 u.t.d., że wyczerpują one przesłanki do uznania, że skarżący wykonywał przewóz regularny specjalny. Wykonywany przewóz nie mógł być zaliczony do okazjonalnego zważywszy na okoliczność niewątpliwego utrzymywania regularności przewozów (co do częstotliwości wykonywania oraz ustalonej trasy) w stosunku do określonej grupy osób - pracowników tej samej firmy – i do tego samego miejsca. Jak zauważył NSA w wyroku z 20 września 2007 r. sygn. I OSK 1361/06, LEX nr 384423 - z uwagi na fakt, że definicja przewozu okazjonalnego, jaka znajduje się w ustawy o transporcie drogowym jest nieprecyzyjna i nie określa, co dokładnie jest przewozem okazjonalnym, stanowiąc jedynie, że przewóz okazjonalny to przewóz osób, który nie stanowi przewozu regularnego, przewozu regularnego specjalnego albo przewozu wahadłowego, uznać należy, że w celu wykładni tego pojęcia można posłużyć się posiłkowo przesłankami zawartymi w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 684/92 z dnia 16 marca 1992 w sprawie wspólnych zasad międzynarodowego przewozu autokarami i autobusami oraz rozporządzenia Rady (WE) nr 11/98 z dnia 11 grudnia 1997 r. zmieniającego rozporządzenie (EWG) nr 684/92 w sprawie wspólnych zasad międzynarodowego przewozu pasażerów autokarami i autobusami, który określa, że usługi okazjonalne są to usługi, które nie są objęte definicją usług regularnych, w tym specjalnych usług regularnych, oraz które w szczególności charakteryzują się faktem przewożenia grupy pasażerów zebranej z inicjatywy klienta lub samego przewoźnika.

Brak więc podstaw do uznania za słuszny zarzut pełnomocnika strony, jakoby doszło do błędów w ustaleniach faktycznych i wadliwego zastosowania przepisów prawa materialnego. W konsekwencji, zasadnie organy uznały, że stosownie do treści art. 92a ust. 1, 2 i 6 ustawy o transporcie drogowym oraz lp. 2.1 załącznika nr 3 do wymienionej ustawy, mamy w sprawie do czynienia w wykonywaniem przewozu regularnego specjalnego bez wymaganego zezwolenia, sankcjonowanym karą pieniężną w wysokości 8.000 zł.

Nie można uznać w sprawie o naruszeniu prawa strony do czynnego udziału w postępowaniu. Jak wynika z akt sprawy, pismem z dnia (...) r. powiadomiono stronę o czasie i miejscu przeprowadzenia dowodu z przesłuchania świadków, informując skarżącego, iż ma prawo do brania udziału w tej czynności oraz możliwość zadawania pytań świadkom, w tym samym piśmie strona została pouczona o przysługujących jej uprawnieniach w tym prawie do czynnego udziału w postępowaniu podług art. 10 § 1 k.p.a. oraz poinformowana o możliwości zapoznania się z aktami sprawy. Następnie dodatkowo pismem z dnia (...) r. poinformowano stronę możliwości zapoznania się z aktami sprawy podług art. 73 § 1 k.p.a. Skarżący nie skorzystał z tej możliwości. Ponadto w kwestii przeprowadzonych dowodów pełnomocnik mógł się wypowiedzieć pisemnie także po ich przeprowadzeniu, co umożliwiało przedłużenie terminu zakończenia sprawy, czego także nie uczyniono.

Jak wskazał organ odwoławczy, w tej sytuacji nie można uznać, że skarżący został pozbawiona prawa do czynnego udziału w postępowaniu, poprzez brak doręczenia mu protokołów z przesłuchania świadków, gdyż strona została powiadomiona o tej czynności i możliwości uczestniczenia w niej, a następnie po przeprowadzeniu przesłuchania została powiadomiona o możliwości zapoznania się z aktami sprawy podług art. 73 § 1 k.p.a., w tym także z protokołem z przesłuchania. świadków, a brak takiego zaznajomienia się przez skarżącą nie może oczywiście obciążać organu. Wskazać należy w tym miejscu, ze zeznań świadków, nie były jedynymi dowodami w oparciu o które to dowody organ uznał za udowodnione okoliczności faktyczne w sprawie. Podstawowymi dowodami w tym zakresie była protokół z kontroli oraz zeznanie kierowcy (...) .

W przedmiotowej sprawie wypełniono obowiązki wynikające z podstawowych zasad postępowania administracyjnego. Obowiązek zebrania całego materiału dowodowego w postępowaniu administracyjnym oznacza, że organ administracji publicznej winien z własnej inicjatywy gromadzić w aktach dowody, które jego zdaniem będą konieczne do prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy oraz winien gromadzić w aktach sprawy także dowody wskazane lub dostarczone przez strony, jeżeli mają one znaczenie dla sprawy.

Zgodnie z art. 92 c ust.1 pkt 1 u.t.d., nie wszczyna się postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej, o której mowa w art. 92a ust. 1, na podmiot wykonujący przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem, a postępowanie wszczęte w tej sprawie umarza się, jeżeli okoliczności sprawy i dowody wskazują, że podmiot wykonujący przewozy lub inne czynności związane z przewozem nie miał wpływu na powstanie naruszenia, a naruszenie nastąpiło wskutek zdarzeń i okoliczności, których podmiot nie mógł przewidzieć. Ciężar udowodnienia okoliczności objętych hipotezą art. 92 c ust.1 pkt 1 u.t.d spoczywa na przedsiębiorcy, gdyż to on wywodzi skutki prawne wynikające z tego przepisu. Istnienia okoliczności wyłączających odpowiedzialność z omawianego tytułu strona skarżąca nie wykazała w toku postępowania administracyjnego i nie uzasadniła tego zarzutu w skardze.

Dodatkowo wskazać należy, czego skarżący nie kwestionuje, że - jak wynika z ustaleń organów rozstrzygających w sprawie - ostatnie sprawdzenie tachografu w kontrolowanym autobusie miało miejsce w dniu (...) r. Natomiast, jak wskazano w uzasadnieniu decyzji w oparciu obowiązujące przepisy prawa, termin ważności badań kontrolnych wynosi dwa lata. Tym samym termin ważności badania opisanego tachografu upłynął w dniu (...) r. W sprawie, po upływie terminu ważności przeprowadzonego badania przedsiębiorca nie zgłosić tachograf do ponownego badania okresowego. Natomiast stosownie do art. 92a ust. 1, 2 i 6 ustawy o transporcie drogowym oraz lp. 6.1.4 załącznika nr 3 do wymienionej ustawy, niedopełnienie obowiązku dokonania kalibracji stanowi naruszenie podlegające karze pieniężnej.

Sąd nie dopatrzył się naruszenia norm postępowania. W szczególności dokonano zgodnie z art. 7, 77 § 1 k.p.a. prawidłowych czynności procesowych służących dokonaniu koniecznych ustaleń faktycznych, w stopniu wystarczającym do niewadliwego rozpoznania sprawy. Dokonując ich analizy nie przekroczono granic swobodnej oceny po myśli art. 80 k.p.a., uzasadnienie decyzji odpowiada wymogom art. 107 § 3 k.p.a. Stronie zagwarantowano aktywny udział w postępowaniu.

Stwierdzając brak naruszeń prawa procesowego lub materialnego Sąd skargę oddalił na mocy art. 151 p.p.s.a.



Powered by SoftProdukt