Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Edward Kierejczyk Sędziowie NSA Małgorzata Korycińska (spr.) Anna Robotowska Protokolant Anna Tomaka - Magdoń po rozpoznaniu w dniu 20 września 2007 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej I. S. Spółki z o.o. w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 października 2006 r. sygn. akt VI SA/Wa 768/06 w sprawie ze skargi B. GmbH z siedzibą w K. in T., N. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 29 listopada 2005 r. nr [...] w przedmiocie unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy 1. oddala skargę kasacyjną. 2. zasądza od I. S. Sp. z o.o. w W. na rzecz B. GmbH z siedzibą w K. in T., N., 450 zł (słownie: czterysta pięćdziesiąt) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

I

Zaskarżonym skargą kasacyjną wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu skargi B. GmbH z siedzibą w K. in T., (N.) uchylił decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 29 listopada 2005 r., nr [...] w przedmiocie odmowy unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy oraz stwierdził, że uchylona decyzja nie podlega wykonaniu. W uzasadnieniu wyroku Sąd podał, że decyzją z dnia 8 października 2003 r. Urząd Patentowy udzielił prawa ochronnego na znak towarowy BROWN DD KING o numerze R - 146742 na rzecz I. S. Spółki z o.o. z siedzibą w W. W dniu 27 sierpnia 2004 r. do Urzędu Patentowego wpłynął sprzeciw [...] firmy B. GmbH, w którym podniesiono zarzuty udzielenia tego prawa ochronnego z naruszeniem art. 132 ust. 2 pkt 2 i 3, art. 131 ust. 1 pkt 1 i 2 oraz art. 131 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (t.j. Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 117 ze zm.), zwanej dalej p.w.p. W uzasadnieniu decyzji z dnia 29 listopada 2005 r. oddalając sprzeciw Urząd Patentowy stwierdził, że nie wszystkie towary oznaczane spornym znakiem są towarami identycznymi lub podobnymi do towarów oznaczanych znakami towarowymi sprzeciwiającego. Zdaniem organu, dołączone do sprzeciwu opinie prawne oraz wyrok Sądu Apelacyjnego w K. z dnia 23 października 2003 r. nie mają znaczenia dla niniejszego rozstrzygnięcia, gdyż dotyczą innych niż znak sporny oznaczeń. Organ przywołał także ocenę podobieństwa oznaczeń [...] firmy B. oraz spornego oznaczenia BROWN DD KING dokonaną w wyroku z dnia 5 lutego 2004 r. przez Sąd Okręgowy w L. W ocenie organu podniesione argumenty uzasadniające rozstrzygnięcie na podstawie ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji nie znajdują zastosowania przy ocenie podobieństwa oznaczeń na gruncie ustawy – Prawo własności przemysłowej. Urząd Patentowy nie podzielił poglądu o podobieństwie tych oznaczeń w rozumieniu art. 132 ust. 2 pkt 2 p.w.p. Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 132 ust. 2 pkt 3 p.w.p. organ uznał, że renoma znaków towarowych sprzeciwiającego nie została udowodniona w postępowaniu spornym toczącym się przed Urzędem Patentowym.

Skarga wniesiona przez B. GmbH z siedzibą w K. in T., N. na decyzję Urzędu Patentowego z dnia 29 listopada 2005 r. została uwzględniona przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie. Zdaniem Sądu, odmawiając unieważnienia prawa ochronnego na zgłoszony znak towarowy BROWN DD KING o numerze R-146742, Urząd Patentowy dopuścił się naruszenia przepisów postępowania, a w szczególności art. 8 k.p.a. oraz w konsekwencji art. 7 i art. 77 § 1 k.p.a. poprzez pominięcie istotnych dla sprawy dowodów dotyczących renomy znaków towarowych zarejestrowanych na rzecz firmy B., a powyższe naruszenie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Sąd I instancji uznał za zasadny zarzut naruszenia art. 8 k.p.a. w związku z art. 77 § 4 k.p.a. uznając, że nie wymagają dowodu fakty znane organowi z urzędu. Sąd stwierdził, że w sprawie o nr [...], toczącej się między tymi samymi stronami - w której B. GmbH powoływała się na te same znaki towarowe, co w sprawie niniejszej wskazując na ich renomę - zakończonej decyzją z dnia 11 maja 2005 r., Urząd Patentowy RP przyznał, że znak BRAUN posiada pewną renomę na rynku. W rozpoznawanej sprawie organ - powołując się na wyrok WSA w Warszawie (sygn. akt VI SA/Wa 997/04), w którym uznano, iż kwestia renomy wymaga udowodnienia - stwierdził, że renoma znaków towarowych nie została udowodniona przez skarżącą. Sąd I instancji wskazał na ugruntowane w orzecznictwie stanowisko co do tego, iż nieuzasadniona zmienność poglądu organu stanowi naruszenie art. 8 k.p.a. oraz art. 32 Konstytucji RP. Sąd podkreślił, że orzecznictwo organu może ewoluować i podlegać zmianom, o ile organ wykaże, że są ku temu uzasadnione przyczyny.

Sąd I instancji podkreślił, że strona skarżąca w toku postępowania administracyjnego złożyła dokumenty (wyrok Sądu Apelacyjnego w K. z dnia 23 października 2003 r., sygn. akt [...] oraz wyrok Sądu Okręgowego w L. z dnia 5 lutego 2004 r., sygn. akt [...]), uznające znaki zarejestrowane na rzecz firmy B. za renomowane. Brak uwzględnienia tych okoliczności przez Urząd Patentowy i pominięcie dowodów renomy znaków zarejestrowanych na rzecz firmy B. bez wskazania istotnych przyczyn, dla których uznano, iż załączone do sprzeciwu wyroki sądów powszechnych nie mogą stanowić dowodów w sprawie tej renomy, należy, w ocenie Sądu I instancji, uznać za uchybienie przepisom postępowania, w tym art. 75 § 1 k.p.a.

Sąd I instancji wskazał, że w toku ponownego postępowania organ powinien szczegółowo ustosunkować się do wszystkich zarzutów sprzeciwu oraz rozważyć, czy kwestia renomy znaków Braun nie wymaga głębszego wyjaśnienia i uzupełnienia, mając na względzie złożone dokumenty w postaci wyroków sądów powszechnych i ewentualnie dopuścić inne dowody, jeżeli zostaną zgłoszone. Powołując się na publikację J. Piotrkowskiej pod tytułem "Ochrona renomowanych znaków towarowych w systemie prawnym Unii Europejskiej", Sąd zwrócił nadto uwagę, że o ile zwykłe znaki towarowe chronione są wyłącznie w sytuacji, gdy występuje ryzyko wywołania bezpośredniego lub pośredniego wprowadzenia w błąd co do pochodzenia towaru, o tyle ochrona oznaczeń renomowanych obejmuje także sytuacje, w których możliwe jest samo skojarzenie między konfrontowanymi oznaczeniami.

II

W skardze kasacyjnej I. S. Spółka z o.o. zaskarżyła w całości powyższy wyrok oraz domagała się jego uchylenia w całości i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania WSA w Warszawie. Wyrokowi zarzuciła:

1. naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy (art. 174 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a., to jest:

a) art. 145 § 1 pkt 1 c) p.p.s.a., poprzez wybiórczą analizę akt postępowania przed organem administracji i niezasadne uznanie, że doszło do naruszenia przepisów postępowania;

b) art. 141 § 4 p.p.s.a. oraz art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), zwanej dalej p.u.s.a. oraz art. 3 § 1 p.p.s.a., a także art. 133 § 1 p.p.s.a. poprzez :

- umieszczenie w wyroku nie tylko wskazań co do dalszego postępowania, ale także związanie organu wskazaniami co do treści decyzji na wypadek ustalenia hipotetycznego stanu faktycznego,

- uniemożliwienie skarżącej polemiki z wykładnią zaproponowaną w ramach powyższych wskazań do postępowania kasacyjnego;

- niewyjaśnienie podstawy prawnej wyroku w zakresie odnoszącym się do związania organu co do rozstrzygnięcia w przypadku hipotetycznych nowych ustaleń co do renomy.

2. naruszenie przepisów prawa materialnego (art. 174 pkt 1 p.p.s.a.), to jest:

a) art. 256 ust. 1 p.w.p. poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie;

b) art. 132 ust. 2 pkt 2 p.w.p., poprzez jego błędną wykładnię;

c) art. 10 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską (Dz. U. z 2004 r., Nr 90, poz. 864) w związku z art. 2 Aktu dotyczącego warunków przystąpienia Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej oraz dostosowań stanowiących podstawę Unii Europejskiej (Dz. U. UE L z dnia 23 września 2003 r.) poprzez:

- wykładnię prawa krajowego w sposób sprzeczny z celami i brzmieniem prawa wspólnotowego, a w szczególności akapitem 10 preambuły oraz art. 4 ust. 1 pkt b Pierwszej Dyrektywy Rady z dnia 21 grudnia 1988 r. mającej na celu zbliżenie ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do znaków towarowych (89/104/EWG), (Dz. U. UE L z dnia 11 lutego 1989 r.) oraz

- wykładnię prawa krajowego w sposób sprzeczny z jednoznaczną wykładnią dokonaną przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej strona skarżąca powołując się na orzecznictwo podkreśliła, że Urząd Patentowy orzekając w sprawie o unieważnienie prawa z rejestracji znaku towarowego związany jest granicami wniosku, oraz że to na żądającym unieważnienia prawa z rejestracji znaku towarowego, spoczywa ciężar wykazania, że nie zostały spełnione ustawowe warunki wymagane do uzyskania prawa. Podniosła, że Urząd Patentowy nie zgodził się ze swoim wcześniejszym rozstrzygnięciem w sprawie [...], a w zaskarżonej decyzji podał przyczyny rozstrzygnięcia. Ponadto, Urząd Patentowy wskazał, dlaczego nie zgodził się z twierdzeniami zawartymi w wyrokach sądowych złożonych przez B. GmbH, uznających jej znaki za renomowane. Zarzuciła także Sądowi I instancji naruszenie podziału kompetencji pomiędzy organy administracji a sądownictwo administracyjne poprzez dokonanie "wykładni prawa dla hipotetycznego stanu faktycznego" i jednoczesne pozbawienie strony skarżącej możliwości polemiki na temat takiej wykładni przed organem administracji i sądem administracyjnym. Nadto wnosząca skargę kasacyjną podniosła, że zawarcie w wyroku wiążących dla organu tez sprzecznych z orzecznictwem ETS, którego przykłady strona skarżąca przytoczyła w uzasadnieniu skargi kasacyjnej, stanowi rażące naruszenie prawa Wspólnoty Europejskiej.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną B. GmbH ustosunkowała się do zarzutów w niej podniesionych oraz wniosła o oddalenie skargi kasacyjnej, jako bezzasadnej.

III

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Kontroli sprawowanej w granicach zakreślonych podstawami skargi kasacyjnej poddany został wyrok Sądu I instancji wydany na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. Przepis ten stanowi, że Sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie uchyla decyzję lub postanowienie w całości albo w części, jeżeli stwierdzi inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy. Oparcie skargi kasacyjnej na zarzucie naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. może zatem odnosić się zarówno do takiej sytuacji, w której Sąd bezpodstawnie uznał, że doszło do naruszenia przepisów postępowania, jak i do takiej, w której jakkolwiek słusznie dostrzegł te naruszenia, to błędnie ocenił ich wpływ na wynik sprawy. W tej drugiej sytuacji trzeba mieć na względzie to, że możliwość wpływu na wynik sprawy, o której stanowi komentowany przepis, to prawdopodobieństwo oddziaływania naruszeń na treść rozstrzygnięcia. Do tej kategorii naruszeń należy zaliczyć brak należytej staranności wykazywany przez organ w prowadzeniu sprawy, a wyrażający się w rozstrzygnięciu bez pełnej znajomości stanu faktycznego oraz materiału dowodowego zebranego w sprawie.

W rozpoznawanej sprawie kasator prezentuje pogląd, iż naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. polegało na błędnym uznaniu przez Sąd I instancji, iż doszło do naruszenia przepisów postępowania. Tezę tę wywodzi z eksponowanych w uzasadnieniu skargi kasacyjnej zasad postępowania spornego toczącego się przed Urzędem Patentowym. Przy takiej argumentacji pierwszego z zarzutów skargi kasacyjnej koniecznym jest jego powiązanie z zarzutem naruszenia art. 256 ust. 1 p.w.p., błędnie zaliczonego przez kasatora do przepisów prawa materialnego. Otóż przepis ten stanowi, że do postępowania spornego przed Urzędem Patentowym w sprawach nieuregulowanych w ustawie stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego. Istotną dla dalszych rozważań jest także treść art. 255 ust. 3 i ust. 4 p.w.p. Pierwszy z tych przepisów wyłącza stosowanie w postępowaniu spornym przepisów k.p.a. o terminach załatwiania spraw. Natomiast w myśl art. 255 ust. 4 p.w.p. Urząd Patentowy rozstrzyga sprawy w trybie postępowania spornego w granicach wniosku i jest związany podstawą prawną wskazaną przez wnioskodawcę. Nadto stosownie do dalszych regulacji odnoszących się do postępowania spornego, to na wnioskodawcy ciąży obowiązek wskazania we wniosku środków dowodowych. Związanie granicami wniosku i wskazaną w nim podstawą prawną i postulowanymi środkami dowodowymi nie oznacza jednakże, że działając w tak zakreślonych ramach Urząd Patentowy jest zwolniony z obowiązku przestrzegania zasad rzetelnej procedury administracyjnej. Wręcz przeciwnie, wyłączenie przepisów k.p.a. tylko w zakresie terminów załatwienia spraw oznacza, że rozpoznając sprawę w granicach zakreślonych przez wnioskodawcę Urząd Patentowy zobligowany jest do jej wszechstronnego wyjaśnienia, odniesienia się do wszelkich dowodów złożonych przez stronę, a w przypadku wątpliwości co do okoliczności, które ma wykazać postulowany dowód, wezwania strony do ich wyjaśnienia. W świetle dotychczasowych uwag nie może budzić wątpliwości również to, że w postępowaniu spornym ma zastosowanie art. 77 § 4 k.p.a. Przepis ten obejmuje zarówno fakty notoryczne (powszechnie znane) jak i znane organowi z urzędu. W wypadku faktów znanych organowi z urzędu, ustawodawca nałożył na organ obowiązek ich zakomunikowania stronie. Takim faktem, który był znany organowi z urzędu była renoma znaków towarowych skarżącej. Pomiędzy tymi samymi stronami toczył się bowiem spór przed Urzędem Patentowym, w której B. GmbH powoływała się na te same znaki towarowe co w sprawie niniejszej, wskazując na ich renomę, zakończony decyzją Urzędu Patentowego z dnia 11 maja 2005 r. o nr [...], w której Urząd Patentowy uznał renomę znaków towarowych skarżącej. Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku powołał stanowisko Urzędu Patentowego wyrażone w tej decyzji, że "znak BRAUN posiada pewną renomę na rynku. Towary oznaczone tym znakiem są dostępne w sprzedaży od wielu lat, są powszechnie znane i cenione. Stały się symbolem dobrej jakości i funkcjonalności. Uzyskana przez nie renoma stała się certyfikatem jakości, siłą wpływającą na wybór tak oznaczonych towarów wśród szerokiej gamy towarów tego samego rodzaju". Renoma znaku była zatem faktem znanym organowi z urzędu, a nadto stronom postępowania. Tymczasem w rozpoznawanej sprawie Urząd Patentowy w decyzji kontrolowanej przez Sąd I instancji napisał "renoma znaków towarowych sprzeciwiającego się nie została udowodniona", a następnie wskazał na orzecznictwo sądów administracyjnych z tym, że dotyczące faktów powszechnie znanych. Jak już wcześniej wskazano art. 77 § 4 k.p.a. rozróżnia fakty notoryjne od faktów znanych organowi z urzędu. Renoma znaku, na którą powoływała się skarżąca przedkładając decyzję Urzędu Patentowego z dnia 11 maja 2005 r. o nr [...], była w jej ocenie faktem, który powinien być znany organowi z urzędu, a nie faktem notoryjnym.

Naczelny Sąd Administracyjny podziela przy tym wszelkie te wywody Sądu I instancji, które odnoszą się do zmienności poglądów, co do treści prawidłowego rozstrzygnięcia. Sąd I instancji trafnie powołał się na stanowisko utrwalone w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, że organ administracji może zmienić pogląd co do treści prawidłowego rozstrzygnięcia, które powinno zapaść w danego typu sprawach, ale musi taką zmianę dokładnie uzasadnić, w szczególności wówczas, gdy zmienia pogląd w decyzjach wydanych w stosunku do tego samego adresata. Orzecznictwo organu może zatem podlegać zmianom, o ile organ wykaże, że są ku temu uzasadnione przyczyny. Nieuzasadniona zmienność poglądu organu stanowi bowiem naruszenie przepisu art. 8 k.p.a., gdyż może spowodować uzasadnione podważenie zaufania obywateli do organów państwa oraz wpłynąć ujemnie na świadomość i kulturę prawną obywateli, a tym samym naruszenie art. 32 Konstytucji RP. W ocenie składu orzekającego Sąd I instancji trafnie uznał zatem, że doszło do naruszenia art. 8 i art. 77 § 4 k.p.a.

Równie zasadnie Sąd I instancji uznał, że doszło do naruszenia art. 75 § 1 k.p.a. Zgodnie z treścią tego przepisu jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. W szczególności dowodem mogą być dokumenty, zeznania świadków, opinie biegłych oraz oględziny.

W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego prezentowany jest pogląd, że zasada działania Urzędu Patentowego z urzędu w postępowaniu spornym w kwestiach ustalania stanu faktycznego sprawy i jej wszechstronnego wyjaśnienia, zawarta w przepisach art. 7, art. 75, art. 77 i art. 80 k.p.a., podlega odpowiedniej modyfikacji, stosownie do istoty tego postępowania, wynikającej z art. 164 i art. 255 ust. 1 p.w.p., a zakładającej aktywność dowodową stron, zwłaszcza wnioskodawcy dla wykazania zasadności zgłoszonych zarzutów związanych z żądaniem unieważnienia prawa ochronnego (por. wyrok NSA z dnia 19 stycznia 2006 r., sygn. akt II GSK 320/05, niepubl.). Jednakże należy mieć też na uwadze, że rządząca postępowaniem administracyjnym zasada oficjalności (art. 7 i art. 75 k.p.a.) wymaga, by w toku postępowania organy administracji publicznej podejmowały wszelkie kroki niezbędne do wyjaśnienia i załatwienia sprawy i dopuszczały jako dowód wszystko, co może przyczynić się do jej wyjaśnienia, a nie jest sprzeczne z prawem (por. wyrok NSA z dnia 29 listopada 2000 r., sygn. akt V SA 948/00, LEX nr 50114). Urząd Patentowy wprawdzie odniósł się do załączonego do akt sprawy materiału dowodowego, to jest do wyroku Sądu Apelacyjnego w K. z dnia 23 października 2003 r. i do wyroku Sądu Okręgowego w L. z dnia 5 lutego 2004 r., ale w aspekcie ewentualnego podobieństwa spornych znaków, a nie renomy, co chciała wykazać B. GmbH i na co trafnie zwrócił uwagę Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku powołując fragmenty tych orzeczeń odnoszące się do renomy znaku towarowego Braun.

Rozważając zasadność zarzutów naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a i art. 256 Prawa własności przemysłowej, należy rozważyć także problem wpływu stwierdzonych uchybień na wynik sprawy administracyjnej. Ponieważ granice postępowania spornego zostały zakreślone sprzeciwem przypomnieć należy, że w sprzeciwie tym postawiono zarzuty udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy BROWN DD KING o numerze R - 146742 z naruszeniem art. 132 ust. 2 pkt 2 i 3, art. 131 ust. 1 pkt 1 i 2 oraz art. 131 ust. 2 pkt 1 p.w.p. Każdy z tych zarzutów opierał się na przekonaniu sprzeciwiającego się, iż jego znaki towarowe są znakami renomowanymi. W sytuacji, gdy organ mimo wskazanych przez stronę dowodów i wbrew dotychczasowemu stanowisku, w zasadzie bez jakiegokolwiek uzasadnienia prawnego i faktycznego odmówił znakom towarowym "Braun" przymiotu renomy, to naruszenie art. 7, art. 8, art. 75 § 1 i art. 77 § 4 k.p.a. mogło mieć istotny wpływ na wynik postępowania spornego. Z tych powodów Naczelny Sąd Administracyjny uznał omawiany zarzut za nieusprawiedliwiony.

Strona skarżąca zarzuciła Sądowi I instancji również naruszenie art. 141 § 4 p.p.s.a. Przepis ten stanowi, że uzasadnienie wyroku powinno zawierać zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowisk pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. Jeżeli w wyniku uwzględnienia skargi sprawa ma być ponownie rozpatrzona przez organ administracji, uzasadnienie powinno ponadto zawierać wskazania co do dalszego postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że kontrolowane uzasadnienie zawiera wszelkie ustawowe elementy. Natomiast wskazać należy, że naruszenie tego przepisu, jak i przepisów prawa materialnego wymienionych w ramach podstawy, o której stanowi art. 174 pkt 1 p.p.s.a. strona skarżąca upatruje w tym akapicie pisemnych motywów wyroku, w którym Sąd I instancji cytuje fragment publikacji J. Piotrkowskiej pod tytułem "Ochrona renomowanych znaków towarowych w systemie prawnym Unii Europejskiej". Sąd I instancji powołując się na pogląd autorki stwierdził, że "o ile zwykłe znaki towarowe chronione są wyłącznie w sytuacji, gdy występuje ryzyko wywołania bezpośredniego lub pośredniego wprowadzenia w błąd co do pochodzenia towaru, o tyle ochrona oznaczeń renomowanych obejmuje także sytuacje, w których możliwe jest samo skojarzenie między konfrontowanymi oznaczeniami".

W ocenie kasatora, omawiany fragment stanowi wykładnię art. 132 ust. 2 pkt 2 p.w.p. i to wykładnię błędną, którą organ będzie związany. Argumentacja wszystkich zarzutów związanych z tym problemem dotyczy w zasadzie art. 153 p.p.s.a W myśl tego przepisu ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Wyrażona w zacytowanym przepisie zasada związania organu oceną prawną nakazuje rozważyć oddziaływanie kontrolowanego orzeczenia na przyszłe postępowanie sporne. Mieć przy tym trzeba na względzie, że związanie co do dalszego postępowania obliguje organ do wykonania wytycznych Sądu. Zgodnie z poglądami wyrażanymi w judykaturze, jak również doktrynie postępowania sądowoadministracyjnego, w zakresie oceny prawnej mieści się zarówno krytyka zaskarżonego rozstrzygnięcia w aspekcie prawnym (stosowania prawa), jak i wyjaśnienie, dlaczego stosowanie to zostało w danym konkretnym przypadku uznane przez sąd administracyjny za błędne i jakie, zdaniem tego sądu, zastosowanie lub interpretacja przepisów prawnych powinny mieć miejsce, aby rozstrzygnięcie organu administracji publicznej mogło być uznane za zgodne z prawem. Ocena ta może odnosić się zarówno do przepisów prawa materialnego, jak i procesowego (por. T. Woś w: T. Woś, H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Komentarz, Warszawa 2005, s. 473 i powołane tam orzecznictwo).

Należy zauważyć, że Sąd I instancji podał powody uchylenia zaskarżonej decyzji Urzędu Patentowego i swoje stanowisko w tym zakresie dokładnie uzasadnił. W ocenie NSA, jako wskazówkę co do dalszego postępowania w rozumieniu przepisu art. 153 p.p.s.a. należy uznać zobowiązanie organu do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i dania temu wyrazu w uzasadnieniu decyzji. Udzielając organowi wskazówek (wytycznych) Sąd I instancji stwierdził, iż organ w toku ponownego postępowania winien szczegółowo ustosunkować się do wszystkich zarzutów sprzeciwu. Sąd I instancji zobowiązał przy tym organ do rozważenia, czy kwestia renomy znaków BRAUN nie wymaga głębszego wyjaśnienia i uzupełnienia, z uwzględnieniem złożonych dokumentów w postaci wyroków sądów powszechnych i do ewentualnego dopuszczenia innych dowodów, jeżeli zostaną zgłoszone. Sąd I instancji nie wskazał przy tym organowi, jakie rozstrzygnięcie ma podjąć ponownie rozpatrując sprawę. Zwrócił jedynie uwagę na znajdujący się w aktach sprawy materiał dowodowy świadczący o renomie znaków zarejestrowanych na rzecz firmy B., które Urząd Patentowy pominął bez wskazania istotnych przyczyn. Sąd I instancji stwierdził więc, że ustalenia i ich ocena dokonane przez organ są niewystarczające i tym samym naruszające prawo. Należy zatem uznać, że wskazania co do dalszego postępowania udzielone organowi przez Sąd I instancji dotyczą wnikliwej i dogłębnej analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego, ewentualnego jego uzupełnienia oraz obowiązku szczegółowego odniesienia się do zarzutów podniesionych w sprzeciwie, a zatem są to wskazania co do postępowania, jakie będzie toczyć się przed Urzędem Patentowym, czyli co do procedury, a nie prawa materialnego.

Na marginesie należy jedynie zauważyć, że zacytowana przez Sąd I instancji wyżej powołana publikacja omawia stan prawny sprzed nowelizacji art. 132 ust. 2 pkt 2 dokonanej z dniem 23 stycznia 2004 r. Zgodnie z brzmieniem tego przepisu (po cytowanej nowelizacji) nie udziela się prawa ochronnego na znak towarowy identyczny lub podobny do znaku towarowego, na który udzielono prawa ochronnego lub zgłoszonego w celu uzyskania prawa ochronnego (o ile na znak taki zostanie udzielone prawo ochronne) z wcześniejszym pierwszeństwem na rzecz innej osoby dla towarów identycznych lub podobnych, jeżeli zachodzi ryzyko wprowadzenia odbiorców w błąd, które obejmuje w szczególności ryzyko skojarzenia znaku ze znakiem wcześniejszym. Naczelny Sąd Administracyjny podziela pogląd prezentowany w doktrynie, że w przepisie tym ujęto ryzyko skojarzenia ze znakiem wcześniejszym jako kategorię błędu, nie zaś jako "samodzielną" przeszkodę w rejestracji, oderwaną od ochrony funkcji oznaczenia pochodzenia (por. Z. Okoń, Komentarz do ustawy z dnia 23 stycznia 2004 r. o zmianie ustawy – Prawo własności przemysłowej, Dz. U. z 2004 r. Nr 33, poz. 286, LEX – Komentarz do art. 132 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117).

Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. oddalił skargę kasacyjną, jako pozbawioną usprawiedliwionych podstaw.