Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Danuta Rzyminiak-Owczarczak (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Wiesława Batorowicz Sędzia WSA Tomasz Świstak Protokolant st. sekr. sąd. Ewa Wąsik po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 maja 2011 r. sprawy ze skargi I. H. na decyzję Wielkopolskiego Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z dnia (...) Nr (...) w przedmiocie nakazów w zakresie nadzoru sanitarnego I. stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego z dnia (...) Nr (...), II. zasądza od Wielkopolskiego Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego na rzecz skarżącej kwotę 200,00 (dwieście złotych) tytułem zwrotu kosztów sądowych, III. określa, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana. /-/ T. Świstak /-/ D. Rzyminiak- Owczarczak /-/W. Batorowicz

Decyzją z dnia (...) września 2010 r. nr (...) Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny, działając na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. z 2006 r. Nr 122, poz. 851 ze zm.), art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U. z 2008 r. Nr 234, poz. 1570 ze zm.) oraz § 1 pkt 1 ppkt a, pkt 2, pkt 3 ppkt a, pkt 4, pkt 5, pkt 6 ppkt a, pkt 9, pkt 10, pkt 11 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wykazu obowiązkowych szczepień ochronnych oraz zasad przeprowadzania i dokumentacji szczepień (Dz. U. Nr 237 poz. 2018 ze zm.), zarządził niezwłocznie poddać dziecko M. H. ur. (...) sierpnia 2007 r. obowiązkowym szczepieniom ochronnym przeciwko błonicy, krztuścowi, tężcowi, poliomyelitis, odrze, śwince, różyczce, wirusowemu zapaleniu wątroby typu B, Haemophilus influenzae typu b. Na podstawie art. 108 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tj. Dz.U. z 2000 r. Nr 98 poz. 1071 ze zm. – dalej kpa) decyzji nadano rygor natychmiastowej wykonalności. Podano, iż wykonanie decyzji jest obowiązkowe pod rygorem zastosowania środków przewidzianych w art. 119 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz.U. z 2005 r. Nr 229 poz. 1954 ze zm.). Jako adresata decyzji wskazano I. H. – matkę dziecka.

W uzasadnieniu decyzji podano, iż na podstawie zgłoszenia z Przychodni Lekarza Rodzinnego "A" w P. ustalono, że I. H. nie dopełniła obowiązku wynikającego z przytoczonych w sentencji decyzji przepisów i nie poddała dziecka obowiązkowym szczepieniom ochronnym. Ponadto, pomimo wezwań, I. H. nie dostarczyła do Powiatowej Stacji Sanitarno - Epidemiologicznej oświadczenia lekarza o przeciwwskazaniach do szczepień dziecka lub o przesunięciu ich terminu.

I. H. wniosła odwołanie od powyższej decyzji, żądając jej uchylenia oraz wstrzymania jej wykonania. Podniosła, iż jej decyzja o nie poddaniu syna szczepieniom wynika z troski o jego zdrowie i prawidłowy rozwój, podczas gdy organ inspekcji sanitarnej traktuje dziecko w sposób przedmiotowy. Zdaniem odwołującej powołanie w podstawie prawnej decyzji przepis art. 27 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej w odniesieniu do jej dziecka jest nieuzasadnione, tym samym przepis ten nie może także stanowić podstawy do wydania decyzji podlegającej natychmiastowemu wykonaniu w tym przypadku. Podniosła, iż niedopuszczalne jest nieuzasadnione stosowanie przez urząd środków przymusu wobec rodzica w celu poddania dziecka zabiegom medycznym noszącym znamiona eksperymentu medycznego mogącego doprowadzić do uszczerbku na zdrowiu dziecka. Podała, iż w momencie wydania decyzji dziecko nie miało styczności z osobami zakażonymi szczególnie niebezpiecznymi chorobami zakaźnymi. Zdaniem odwołującej natychmiastowe wykonanie decyzji spowoduje nieodwracalne skutki w postaci wystąpienia negatywnych efektów poddania dziecka wskazanym w decyzji szczepieniom. Podniosła, iż decyzja organu I instancji stanowi próbę bezprawnego wymuszenia działania mającego na celu naruszenie dobra jej dziecka.

Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny decyzją z (...) grudnia 2010 r. Nr (...), po rozpoznaniu odwołania I. H., utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy. W podstawie prawnej decyzji organ II instancji powołał przepis art. 138 §1 pkt 1 kpa, a nadto przepisy powołane w sentencji zaskarżonej decyzji organu I instancji.

W uzasadnieniu decyzji organu II instancji w pierwszej kolejności wskazano, iż zarówno w toku postępowania, jak i w odwołaniu, strona nie przedstawiła oświadczenia lekarza prowadzącego dziecko o przeciwwskazaniu do szczepień lub przesunięcia ich wykonania, choć skierowano do niej w tym przedmiocie odrębne wezwanie. Następnie wskazano, że stosując przepisy przywołane w podstawie prawnej decyzji organ I instancji słusznie nakazał odwołującej poddać dziecko obowiązkowemu szczepieniu ochronnemu, a wobec odmowy zaszczepienia organ ten zasadnie wskazał przepis art. 119 §1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, który umożliwia nałożenie grzywny w celu przymuszenia do spełnienia obowiązku wykonania czynności, której z powodu jej charakteru nie może spełnić inna osoba za zobowiązanego.

W dalszej kolejności organ II instancji wskazał, że w świetle art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, osoby określone na podstawie art. 10 pkt 2 są obowiązane do poddania się obowiązkowym szczepieniom ochronnym.

Odnosząc się do zarzutu nadania decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności organ II instancji wskazał, iż podstawą zastosowania tej instytucji stanowił przepis art. 108 kpa. Wskazano, że w rozpatrywanym przypadku organ I instancji słusznie zastosował powyższą instytucję, bowiem niepoddanie dziecka obowiązkowym szczepieniom ochronnym może stanowić zagrożenie zdrowia lub życia, tak samego dziecka, jak i osób stykających się z ewentualnym chorym dzieckiem.

Odnosząc się do pozostałych zarzutów organ II instancji wskazał, iż wykonanie obowiązkowego szczepienia jest poprzedzone kwalifikacyjnym badaniem lekarskim w celu wykluczenia przeciwwskazań do szczepienia, zgodnie z art. 17 ust. 2 powołanej ustawy. Zgodnie z § 13 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wykazu obowiązkowych szczepień ochronnych oraz zasad i prowadzenia dokumentacji szczepień, zaszczepienie dziecka poprzedzone jest kwalifikacyjnym badaniem lekarskim oraz potwierdzeniem zakwalifikowania osoby badanej do szczepienia podpisem w karcie uodpornienia i podpisem w książeczce szczepień. Jednocześnie wynik z badania wpisywany jest do dokumentacji medycznej danej osoby, a stwierdzenie przez lekarza stałych przeciwwskazań do szczepienia ochronnego wymaga potwierdzenia przez lekarza specjalistę. W związku z powyższym przedstawione w odwołaniu obawy dot. negatywnego wpływu szczepienia na zdrowie dziecka winny być skierowane do lekarza mającego pod swoją opieką dziecko, którego decyzja jest ostateczna w tej sprawie. Organ wskazał ponadto, że szczepienia ochronne u dzieci przeprowadza się zgodnie z Programem Szczepień Ochronnych na dany rok, publikowanym przez Główny Inspektorat Sanitarny w formie komunikatu, ogłaszanego do dnia 31 października każdego roku. Podkreślono, że ustawa nakłada obowiązek poddania się szczepieniom ochronnym, w ustawie zawarta jest delegacja w odniesieniu do wykazu chorób zakaźnych objętych obowiązkiem szczepień ochronnych, osób lub grupy osób obowiązanych do poddania się obowiązkowym szczepieniom ochronnym, wieku i innych okoliczności stanowiących przesłankę do nałożenia obowiązku szczepień ochronnych na te osoby. Wskazano, że wydane na mocy delegacji ustawowej i nadal obowiązujące rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 19 grudnia 2002 r. ustala obowiązkowe szczepienia ochronne. Organ wyjaśnił, iż są to źródła prawa w znaczeniu konstytucyjnym, a wydanie Komunikatu przez Głównego Inspektora Sanitarnego, ze szczegółowymi wskazaniami dotyczącymi stosowania poszczególnych szczepionek na dany rok, ma swoje upoważnienie ustawowe.

I. H. wniosła skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, żądając stwierdzenia jej nieważności oraz wstrzymania jej wykonania. Zdaniem skarżącej decyzja wydana została z rażącym naruszeniem prawa, w tym z naruszeniem art. 31 pkt 1, pkt 2 i pkt 3, art. 39 i art. 68 Konstytucji RP.

W uzasadnieniu skargi I. H. przytoczyła argumenty zawarte w odwołaniu od decyzji organu I instancji, a kwestionujące możliwość oparcia rozstrzygnięcia na przepisie art. 27 ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej. Podkreśliła, że przepis ten reguluje kwestie bieżącego nadzoru sanitarnego i nie może mieć zastosowania w sytuacji, gdy nie zostały przesłanki wymienione w art. 33 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi. W świetle tego przepisu brak było również podstaw do zastosowania rygoru natychmiastowej wykonalności decyzji. Zdaniem skarżącej nieuprawnione było również odwołanie się przez organ do przepisu art. 119 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, bowiem ustawa z dnia 5 grudnia 2008 r. nie wymienia środka przymusu w postaci grzywny w celu przymuszenia, o której przepis ten stanowi. Skarżąca wyjaśniła, iż jej obawy wynikają z doświadczeń, jakie ma w związku z wcześniejszymi szczepieniami wykonanymi u jej dzieci, jak również z problemów zdrowotnych występujących w jej rodzinie. Zdaniem skarżącej o powyższym informowała lekarza pediatrę, lecz nie zostało to odnotowane w dokumentacji medycznej dzieci. Zakwestionowała konieczność zaszczepienia jej 3 - letniego dziecka na łącznie 9 chorób, co jej zdaniem stwarza zagrożenie dla zdrowia dziecka, bowiem dochodzi w takiej sytuacji do kumulacji negatywnego oddziaływania na organizm dziecka zwiększonej ilości konserwantów i adjuwantów. Podniosła, iż jej intencją było uzyskanie pełnej informacji o stanie zdrowia dziecka oraz możliwych metodach diagnostycznych i leczniczych, dających się przewidzieć negatywnych następstwach szczepień lub ich zaniechania. Tymczasem organ inspekcji sanitarnej odmówił jej prawa wynikającego z art. 32 ust. 1 pkt 3 ustawy z 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty. Skarżąca podniosła, że wobec braku odnotowania przez wiele lat jakichkolwiek zachorowań na większość chorób, których dotyczy obowiązek zaszczepienia, weryfikacji powinna podlegać lista szczepień obowiązkowych. Także standardy obecnego życia powodują, że większość chorób ma łagodny przebieg i jest całkowicie uleczalna. Wskazała, iż z drugiej strony odnotowywane są zachorowania po wykonaniu szczepień, tak z ich przyczyny, jak i pomimo ich wykonania. Wyjaśniła, że okoliczności te wpływają na jej postępowanie. Skarżąca wskazała ponadto, iż w trakcie postępowania doszło do szeregu uchybień, co przesądziło o jej zachowawczym podejściu do szczepienia syna. Zarzuciła, iż personel medyczny podchodzi rutynowo do kwestii szczepień dzieci w Polsce, opierając się w znaczenie mierze wyłącznie na materiałach reklamowych producentów szczepionek. Brak jest pełnej informacji o rzeczywistych i możliwych skutkach podania szczepionek. W jej przypadku lekarz prowadzący dziecko skierował ją do Punktu Konsultacyjnego Szczepień, do którego uda się w miarę możliwości, bowiem w ciągu ostatnich miesięcy z uwagi na wyczerpanie limitu świadczeń w ramach NFZ nie było żadnej możliwości skorzystania z konsultacji specjalisty ds. szczepień. Podała, że przewlekłe problemy zdrowotne związane z alergią oraz przewlekłą chorobą układu oddechowego występują u jej dziecka i ujawniły się po ostatnim podanym dziecku szczepieniu. W konsekwencji zamierza zachować daleko idącą ostrożność w kwestii zastosowania szczepionek. Uważa, że na podstawie art. 68 Konstytucji RP jej synowi przysługuje konstytucyjne prawo do ochrony zdrowia. Skarżąca podniosła ponadto, że nie miała możliwości zapoznania się z wezwaniem, o którym wspomina organ II instancji, bowiem nie wpłynęło ono na jej adres.

W odpowiedzi na skargę Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny wniósł o jej oddalenie, w całości podtrzymując argumentację przytoczoną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Odnosząc się do zarzutów skargi organ dodatkowo wskazał, iż decyzja w sprawie zaszczepienia dziecka oparta została na konstytucyjnych przepisach prawa i w żaden sposób nie narusza przytoczonych w skardze przepisów Konstytucji RP. Wskazano, iż art. 31 ust. 1 Konstytucji stanowi, że wolność człowieka podlega ochronie prawnej, jednakże w art. 31 ust. 2 Konstytucji stwierdza się, z jakich przyczyn może dojść do ograniczenia w zakresie konstytucyjnej wolności i praw. Jest to możliwe, gdy chodzi o ochronę zdrowia publicznego, czemu służy zwalczanie chorób zakaźnych. Z tej przyczyny niezasadny jest również zarzut naruszenia art. 68 Konstytucji RP.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje;

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle § 2 powołanego wyżej artykułu, kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem materialnym i procesowym, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Kontrola ta przeprowadzana jest według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydania zaskarżonej decyzji. Sprawując kontrolę zaskarżonej decyzji pod względem jej zgodności z prawem, stosownie do przepisu art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Przeprowadzając kontrolę zaskarżonej decyzji w oparciu o powyższe zasady Sąd rozpatrujący niniejszą sprawę uznał, iż skarga jest uzasadniona, bowiem zaskarżona decyzja oraz poprzedzająca ją decyzja organu I instancji zostały wydane z rażącym naruszeniem prawa.

Przedmiotowe postępowanie przeprowadzone zostało w związku z nie poddawaniem dziecka skarżącej obowiązkowym szczepieniom ochronnym. W związku z powziętą informacją w tym zakresie Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny wszczął postępowanie administracyjne, po przeprowadzeniu którego wydał w dniu (...) września 2010 r. decyzję nr (...), którą zarządził o niezwłocznym poddaniu dziecka skarżącej obowiązkowym szczepieniom ochronnym przeciwko błonicy, krztuścowi, tężcowi, poliomyelitis, odrze, śwince, różyczce, wirusowemu zapaleniu wątroby typu B, Haemophilus influenzae typu b. W podstawie prawnej tego rozstrzygnięcia organ powołał przepisy art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. z 2006 r. Nr 122, poz. 851 ze zm.), art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U. z 2008 r. Nr 234, poz. 1570 ze zm.) oraz § 1 pkt 1 ppkt a, pkt 2, pkt 3 ppkt a, pkt 4, pkt 5, pkt 6 ppkt a, pkt 9, pkt 10, pkt 11 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wykazu obowiązkowych szczepień ochronnych oraz zasad przeprowadzania i dokumentacji szczepień (Dz.U. Nr 237 poz. 2018 ze zm.). Strona skarżąca w pierwszej kolejności podniosła zarzut, iż pierwszy z powołanych wyżej przepisów nie ma zastosowania do omawianej sytuacji, gdy nie zachodzi żadna z okoliczności przewidzianych przepisem art. 33 ustawy z 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U. Nr 234, poz. 1570 ze zm.), w szczególności nie zachodzi bezpośrednie zagrożenie epidemiologiczne, a dziecko nie miało styczności z osobami u których stwierdzono wymienione choroby zakaźne. W świetle powyższego zarzutu w pierwszej kolejności rozważenia wymagało, czy wydając decyzję nakazującą natychmiastowe poddanie dziecka szczepieniom, organ inspekcji sanitarnej działał w oparciu o wyraźną normę kompetencyjną, uprawniającą ten organ do takiego działania.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 2 wyżej powołanej ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, osoby przebywające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej są obowiązane na zasadach określonych w ustawie do: poddawania się obowiązkowym szczepieniom ochronnym w ramach Narodowego Programu Szczepień Ochronnych. Obowiązek poddania się obowiązkowym szczepieniom ochronnym wynika z mocy przepisu prawa, nie ma zatem podstawy prawnej do konkretyzacji w formie decyzji administracyjnej. Tak też stanowi art. 17 ust. 1 tej ustawy, zgodnie z którym osoby, określone na podstawie ust. 10 pkt 2, są obowiązane do poddawania się szczepieniom ochronnym przeciw chorobom zakaźnym określonym na podstawie ust. 10 pkt 1. Wykonanie tego obowiązku z mocy prawa zabezpieczone jest przymusem administracyjnym oraz odpowiedzialnością regulowaną przepisami ustawy z 20 maja 1971 r. – Kodeks wykroczeń (tj. Dz. U. z 2010 r. Nr 46, poz. 275 ze zm.). Według art. 36 ust. 1 powołanej ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, wobec osoby, która nie poddaje się obowiązkowi szczepienia, może być zastosowany środek przymusu bezpośredniego polegający na przytrzymywaniu, unieruchomieniu lub przymusowym podaniu leku. Według art. 17 ust. 9 tej ustawy obowiązkiem lekarza sprawującego profilaktyczną opiekę zdrowotną jest powiadomienie osoby obowiązanej do poddania się obowiązkowym szczepieniom ochronnym lub osoby sprawującej prawną pieczę nad osobą małoletnią lub bezradną albo opiekuna faktycznego w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta, o obowiązku poddania się tym szczepieniom.

Regulacja powołanej ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, nakładająca w art. 5 ust. 1 i art. 17 ust. 1 z mocy prawa obowiązek poddania się szczepieniom ochronnym, nakazuje uznać, że ustawa ta nie daje podstaw do wydawania w tym przedmiocie decyzji administracyjnej. Z kolei, zgodnie z art. 5 pkt 4 ustawy z 14 maja 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (t.j. Dz. U. z 2006 r. Nr 122, poz. 851 ze zm.,) do zakresu działania Państwowej Inspekcji Sanitarnej w dziedzinie zapobiegania i zwalczania chorób, o których mowa w art. 2, należy: wydawanie zarządzeń i decyzji lub występowanie do innych organów o ich wydanie – w wypadkach określonych w przepisach o zwalczaniu chorób zakaźnych. Powołana ustawa o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi nakładając obowiązek z mocy prawa poddania się obowiązkowym szczepieniom ochronnym nie wprowadza w tym zakresie podstaw do wydawania przez Państwową Inspekcję Sanitarną decyzji. Brak jest więc podstaw prawnych do wydania decyzji o obowiązku poddania się obowiązkowym szczepieniom ochronnym w ramach narodowego Programu Szczepień Ochronnych.

W rozpatrywanym przypadku organy inspekcji sanitarnej nie zauważyły, że przepisy prawa nie dają podstaw do konkretyzacji obowiązku poddania dziecka skarżącej obowiązkowym szczepieniom ochronnym w formie decyzji administracyjnej. Decyzja nakładająca obowiązki na stronę w sytuacji, gdy obowiązki te wynikają wprost z powyższych przepisów dotknięta jest wadą nieważności z przyczyny określonej w art. 156 § 1 pkt 2 kpa - jako wydana bez podstawy prawnej zawartej w przepisach prawa materialnego (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 kwietnia 1983 r. sygn. akt II SA 261/83 OSP 1984/5/108 Lex nr 10693). Skoro wydanie decyzji administracyjnej w sprawie, która zgodnie z przepisami prawa nie podlega autorytatywnej konkretyzacji w tej formie prawnej, jest rażącym naruszeniem prawa, okoliczność ta stanowi podstawę stwierdzenia nieważności w oparciu o przepis art. 156 § 1 pkt 2 kpa. Na powyższe wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 06 kwietnia 2011 r. sygn. akt II OSK 32/11 (dostępnym na stronach internetowych NSA – Baza orzeczeń), a stanowisko wyrażone w tym wyroku Sąd orzekający w niniejszej sprawie w całości podziela.

Stwierdzenie nieważności jest instytucją procesową stwarzającą prawną możliwość eliminacji z obrotu prawnego decyzji dotkniętych wadami materialnoprawnymi, a zatem wadami wyliczonymi w art. 156 § 1 kpa. Stwierdzenie nieważności decyzji oznacza, iż weryfikowana decyzja jest dotknięta ciężką wadliwością od chwili jej wydania (skutek ex tunc) (por. J. Borkowski (w:) B. Adamiak, J. Borkowski - Kodeks postępowania administracyjnego, Komentarz, C.H. Beck, Warszawa 1996, s. 699), a rozstrzygnięcie Sądu nie wymaga wcześniejszego ustalenia, że ujawniona wada miała wpływ na wynik sprawy. Powyższa okoliczność zwalnia ponadto Sąd od obowiązku ustosunkowania się do pozostałych zarzutów skargi, w tym dotyczących naruszenia przepisów Konstytucji RP oraz naruszenia przepisów postępowania.

Z uwagi na powyższe, na podstawie art. 145 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) Sąd stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji z dnia (...) września 2010 r. W oparciu o art. 152 oraz art. 200 powołanej ustawy Sąd wstrzymał wykonanie zaskarżonej decyzji oraz postanowił o kosztach sądowych.