Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Renata Czeluśniak (spr.) Sędziowie: WSA Krystyna Daniel WSA Paweł Darmoń po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 23 marca 2016 r. sprawy ze skargi M. H. - redaktora naczelnego czasopisma "[...]" na bezczynność Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w K. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej I zobowiązuje Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w K. do wydania w terminie 14 dni aktu lub dokonania czynności w przedmiocie wniosku M. H. - redaktora naczelnego czasopisma "[...]" z dnia 2 grudnia 2015 r.; II stwierdza, że Dyrektor Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w K. dopuścił się bezczynności; III stwierdza, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; IV zasądza od Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w K. na rzecz skarżącego M. H. kwotę 100 zł (sto) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Wnioskiem z dnia 2 grudnia 2015 r. M.H. – redaktor naczelny czasopisma [...] - zwrócił się o udostępnienie informacji publicznej w postaci "dokumentacji przebiegu i efektów kontroli oraz wystąpień, stanowisk, wniosków i opinii" mających miejsce w Regionalnym Zarządzie Gospodarki Wodnej w K. w latach 2012, 2013, 2014 i 2015.

W odpowiedzi na opisany wyżej wniosek Dyrektor Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w K. pismem z dnia 16 grudnia 2015 r. wyjaśnił wnioskodawcy, że w ocenie organu przedmiotowy wniosek nie jest wnioskiem o udostępnienie informacji publicznej, o którym mowa w art. 10 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, lecz żądaniem udostępnienia określonego zbioru materiałów. Organ wskazał, że wnioskodawca powinien podać konkretne postępowania i dokumenty, których udostępnienia żąda.

M.H. , działając w imieniu redakcji czasopisma "[...] ", wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na bezczynność Dyrektora RZGW w K. w zakresie rozpatrzenia wniosku z dnia 2 grudnia 2015 r. Skarżący zarzucił naruszenie art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej w związku z art. 10 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, art. 1 ust. 1, art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. "a" tiret drugie, art. 10 ust. 1 oraz art. 13 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Skarżący domagał się zobowiązania organu do udostępnienia informacji zgodnie z wnioskiem, stwierdzenia, że bezczynność organu miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa oraz zasądzenia kosztów postępowania.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor RZGW w K. wniósł o jej oddalenie, podtrzymując w całości swoje stanowisko wyrażone w piśmie z dnia 16 grudnia 2015 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.), w skrócie "ppsa", sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Natomiast § 2 cytowanego artykułu w pkt 8 w związku z pkt 4 precyzuje, że kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje także orzekanie w sprawach skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy administracji publicznej.

Bezczynność organu administracji publicznej zachodzi wówczas, gdy organ ten nie wydaje w terminach ustawowych decyzji, postanowień lub innych aktów albo nie podejmuje czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących przyznania, stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Dla uznania bezczynności konieczne jest zatem ustalenie, że organ administracji zobowiązany był na podstawie przepisów prawa do wydania decyzji lub innego aktu albo do podjęcia określonych czynności.

Podkreślić trzeba, że prawo do informacji zagwarantowane jest w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, która w art. 61 ust. 1 stanowi, że jest to prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Prawo do uzyskiwania informacji obejmuje dostęp do dokumentów oraz wstęp na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów, z możliwością rejestracji dźwięku lub obrazu (ust. 2). Ograniczenie prawa do informacji może nastąpić wyłącznie ze względu na określone w ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa (ust. 3).

Zasady udzielania informacji publicznej reguluje ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2015 r. poz. 2058 ze zm.), zwana dalej "udip". W myśl przepisu art. 1 ust. 1 udip informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych. Przykładowe wyliczenie informacji publicznych podlegających udostępnieniu zawiera art. 6 udip, który to przepis w ust. 1 pkt 4 lit. "a" do informacji publicznej zalicza treść i postać dokumentów urzędowych, w szczególności:

– treść aktów administracyjnych i innych rozstrzygnięć,

– dokumentację przebiegu i efektów kontroli oraz wystąpienia, stanowiska, wnioski i opinie podmiotów ją przeprowadzających,

– treść orzeczeń sądów powszechnych, Sądu Najwyższego, sądów administracyjnych, sądów wojskowych, Trybunału Konstytucyjnego i Trybunału Stanu.

W świetle przytoczonych przepisów Konstytucji RP oraz udip w doktrynie i orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się, że informacją publiczną jest każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do szeroko rozumianych władz publicznych oraz wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa (por. M. Jaśkowska, Dostęp do informacji publicznych w świetle orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, Toruń 2002, s. 28 i nast.).

Odnosząc powyższe rozważania do rozpoznawanej skargi, stwierdzić należy, że Dyrektor RZGW w K. jest organem władzy publicznej w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 1 udip. Art. 92 ust. 1 Prawa wodnego stanowi bowiem, że dyrektor regionalnego zarządu gospodarki wodnej jest organem administracji rządowej niezespolonej właściwym w sprawach gospodarowania wodami w regionie wodnym. Zatem organ ten jest podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej, o ile strona występuje z żądaniem udzielenia takiej właśnie informacji.

Jak wskazano wyżej, skarżący wnioskiem z dnia 2 grudnia 2015 r. zwrócił się o udostępnienie informacji publicznej w postaci "dokumentacji przebiegu i efektów kontroli oraz wystąpień, stanowisk, wniosków i opinii" mających miejsce w Regionalnym Zarządzie Gospodarki Wodnej w K. w latach 2012, 2013, 2014 i 2015. Wbrew twierdzeniom organu, żądane przez skarżącego dokumenty kontrolne stanowią informację publiczną, co wprost wynika z art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. "a" tiret drugie udip. Zatem w przypadku dokumentacji przebiegu i wyników kontroli ustawodawca nie pozostawia wątpliwości, że dokumentacja tego rodzaju stanowi informację publiczną i co do zasady podlega udostępnieniu w trybie określonym w udip.

W konsekwencji należało uznać, że błędne było stanowisko dyrektora RZGW w K. wyrażone w odpowiedzi na skargę oraz w piśmie z dnia 16 grudnia 2015 r. Podkreślić trzeba, że organ wadliwie odczytał pojęcie informacji publicznej w odniesieniu do złożonego przez skarżącego wniosku, ponieważ żądana przez M.H. informacja stanowi informację publiczną w rozumieniu art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. "a" tiret drugie. Jeśli zatem wnioskowane przez skarżącego dane stanowią informację publiczną, to skarżący nie musiał wykazywać swego interesu w tym zakresie, bowiem zgodnie z art. 2 ust. 2 udip, od osoby wykonującej prawo do informacji publicznej nie wolno żądać wykazywania interesu prawnego lub faktycznego. Zaznaczyć trzeba też, że ze względu na treść art. 5 ust. 2 udip podmioty zobowiązane do udostępnienia informacji publicznej winny poprzestać na takim zanonimizowaniu danych wrażliwych, aby nie istniała obiektywna możliwość poznania ich po zapoznaniu się z informacją publiczną.

Powyższe rozważania prowadzą do wniosku, że dyrektor RZGW w K. był zobowiązany do udzielenia skarżącemu informacji publicznej zgodnie z jego wnioskiem zawartym we wniosku z dnia 2 grudnia 2015 r. Organ nie dopełnił tego obowiązku, a więc pozostawał w bezczynności. Dlatego też Sąd orzekł jak w punktach I oraz II sentencji na podstawie art. 149 § 1 pkt 1 i 3 ppsa. Sąd uznał jednak, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, ponieważ Dyrektor RZGW swoimi działaniami nie miał na celu pozbawienia skarżącego prawa do informacji publicznej, lecz kierował się wadliwą wykładnią przepisów prawa, przedstawioną w piśmie z dnia 16 grudnia 2015 r.

W przedmiocie kosztów orzeczono na podstawie art. 200 ppsa, zasądzając na rzecz skarżącego kwotę stanowiąca równowartość uiszczonego wpisu od skargi.