Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Stanisław Marek Pietras, Sędziowie WSA Andrzej Kołodziej, Janusz Walawski (spr), po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 22 czerwca 2016 r. sprawy ze skargi M. P. na bezczynność Ministra Spraw Zagranicznych w przedmiocie rozpoznania wniosku z dnia [...] maja 2015 r. o udostępnienie informacji publicznej 1. zobowiązuje Ministra Spraw Zagranicznych do rozpatrzenia wniosku z dnia [...] maja 2015 r. w terminie 14 dni od dnia otrzymania prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy, 2. stwierdza, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, 3. zasądza od Ministra Spraw Zagranicznych na rzecz skarżącego M. P. kwotę 100 zł (sto złotych), tytułem zwrotu kosztów postępowania.

M. P. (zwany dalej skarżącym), w formie elektronicznej, skierował w dniu 18 maja 2015 r. wniosek do Ministerstwa Sprawa Zagranicznych o udostępnienie informacji publicznej w postaci pisma polskiego rządu skierowanego do USA o gwarancje dla Saudyjczyka [...].

Rzecznik prasowy MSZ w dniu 1 czerwca 2016 r. poinformował skarżącego, że wskazane przez niego pismo ma formę noty dyplomatycznej stanowiącej korespondencję pomiędzy Rządem RP a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki. Korespondencja dyplomatyczna ze względu na fakt, iż jest formą komunikacji w stosunkach dyplomatycznych pomiędzy państwami, przekazywaną w szczególny sposób z dochowaniem wymogów przewidzianych przez prawo i zwyczaj międzynarodowy, nie podlega upublicznieniu. Równocześnie rzecznik stwierdził, iż nota dyplomatyczna nie jest dokumentem dotyczącym spraw publicznych w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. ustawy o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 z późn. zm.).

Skarżący został również poinformowany, że Rząd RP dwukrotnie wystąpił do Rządu Stanów Zjednoczonych Ameryki o udzielenie gwarancji dla Saudyjczyka [...] w związku z wyrokiem z dnia [...] lipca 2014 r. w sprawie [...] przeciwko Polsce.

Dalej wskazano, że pierwsza nota dyplomatyczna została przekazana w dniu 6 marca 2015 r. przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych RP Ambasadzie Stanów Zjednoczonych Ameryki w Warszawie. W jej treści władze polskie powołując się na artykuł 46 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności oraz § 589 ww. wyroku w związku z ustępem 10 tego wyroku, zwróciły się do ambasady Stanów Zjednoczonych w Warszawie o przekazanie Departamentowi Stanów Zjednoczonych Ameryki wniosku Ministerstwa Spraw Zagranicznych o udzielenie gwarancji, iż w stosunku do Saudyjczyka podlegającego jurysdykcji Stanów Zjednoczonych Ameryki nie zostanie orzeczona kara śmierci. Nota została wystosowana jeszcze przed decyzją Komitetu Ministrów Rady Europy z dnia [...] marca 2015 r., w której zwrócił się on do władz polskich, aby w trybie pilnym wystąpić do władz amerykańskich o gwarancje dyplomatyczne, iż Saudyjczyk nie zostanie poddany karze śmierci.

Druga nota dyplomatyczna została przekazana w dniu 13 maja 2015 r. W nocie tej władze polskie, powołując się ponownie na powyżej przywołane przepisy oraz decyzję Komitetu Ministrów Rady Europy z dnia [...] marca 2015 r., ponowiły swoją wcześniejszą prośbę, a ponadto zwróciły się do władz amerykańskich z wnioskiem o udzielenie gwarancji przez odpowiednie władze Stanów Zjednoczonych Ameryki, że Saudyjczyk nie będzie pozbawiony prawa do sprawiedliwego i rzetelnego procesu karnego.

M. P. w reakcji na powyższą odpowiedź, w dniu 22 czerwca 2015 r. wezwał do usunięcia naruszenia prawa i niezwłoczne udzielenie wnioskowanych informacji publicznych w postaci not dyplomatycznych skierowanych do Rządu Stanów Zjednoczonych Ameryki w związku ze sprawą [...]. Ponadto skarżący poprosił o udzielenie informacji czy Rząd Stanów Zjednoczonych Ameryki odpowiedział na przekazane noty dyplomatyczne, a jeżeli tak to prosił o przekazanie otrzymanych odpowiedzi.

Skarżący w dniu 29 czerwca 2015 r. został poinformowany, że rząd USA odpowiedział na obie noty dyplomatyczne w formie not dyplomatycznych, które ze względu na wymagania prawne i zwyczaj międzynarodowy nie podlegają upublicznieniu.

W piśmie z dnia 1 grudnia 2015 r., Ministerstwo Spraw Zagranicznych poinformowało nadto skarżącego, że przekazane w dniach 6 marca 2015 r. i 13 maja 2015 r. przedmiotowe noty dyplomatyczne nie zawierają informacji publicznej, o której mowa w art. 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

M. P. w dniu 4 stycznia 2016 r. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność Ministra Spraw Zagranicznych, podnosząc, że organ nie podał, jakie dokładnie przepisy prawa międzynarodowego uniemożliwiają upublicznienie not dyplomatycznych i dlaczego nie są one dokumentami dotyczącymi spraw publicznych w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. W jego ocenie wnioskowane dokumenty spełniają wszystkie warunki do uznania je za informację publiczną, dlatego wniósł o zobowiązanie Ministra Spraw Zagranicznych do udostępnienia żądanej informacji publicznej i zasądzenie na jego rzecz kosztów sądowych.

Minister Spraw Zagranicznych w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie i ocenił, że zarzut bezczynności jest nieuzasadniony, albowiem organ pytanie skarżącego zakwalifikował jako niepodlegające rygorom ustawy o dostępie do informacji publicznej, ponieważ nie ma ona zastosowania w niniejszej sprawie.

Organ przytoczył treść art. 27 Konwencji Wiedeńskiej o stosunkach dyplomatycznych sporządzonej w Wiedniu w dniu 18 kwietnia 1961 r. i podał, że w orzecznictwie sądów administracyjnych przyjęto szerokie rozumienie pojęcia "innych ustaw", o których mowa w art. 1 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Zatem stosowanie tej ustawy jest wyłączone wtedy, gdy istnieją regulacje szczególne, które odmiennie określają sposób udostępniania pewnych informacji publicznych. Niewątpliwie tryb przekazywania korespondencji pomiędzy Państwami przewidziany w Konwencji Wiedeńskiej jest trybem szczególnym.

Skarżący w piśmie procesowym z dnia 30 maja 2016 r. stwierdził, że argumenty powołane w odpowiedzi na skargę są nieuprawnione i niepoważne, a postępowanie organu jest nielogiczne i niekonsekwentne. Organ nie może odmawiać udostępnienia informacji publicznej w żadnym zakresie i formie powołując się na argument nietykalności korespondencji urzędowej misji, a jednocześnie upubliczniać treść przedmiotowych dokumentów dyplomatycznych.

Skarżący podał również, że na stronie internetowej organu zostały udostępnione noty dyplomatyczne, które, zgodnie z twierdzeniem organu zawartym w odpowiedzi na skargę, nie powinny być upubliczniane. Chodzi o noty dyplomatyczne pomiędzy Rządem RP a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki z 1991 r. dotyczące zniesienia wiz dla obywateli amerykańskich.

Pełnomocnik organu w piśmie procesowym z dnia 17 czerwca 2016 r. stwierdził, że zarzut braku konsekwencji organu jest bezzasadny. Wyjaśnił, że noty dyplomatyczne stanowią uprzywilejowaną formę korespondencji międzypaństwowej, a ich nieudostępnianie jest widoczne w praktyce wielu państw, w tym także europejskich.

Analiza ustawodawstwa i praktyki państw prowadzi do wyodrębnienia czterech modeli rozwiązań w zakresie dostępu do dokumentów w zakresie stosunków międzynarodowych państw:

1. ustawodawstwo przewiduje, że przekazywanie dokumentów zawierających informacje publiczne może być zabronione ze względu na ochronę prowadzonych przez państwo stosunków międzynarodowych;

2. brak regulacji krajowej, niemniej istnieje praktyka nieujawniania tego rodzaju informacji;

3. brak regulacji krajowej, o ujawnieniu lub nie dokumentu, o czym decyduje każdorazowo zainteresowany organ;

4. praktyka nadawania pewnym dokumentom klauzuli niejawnej.

Niezależnie od przyjętego modelu, istnieje wyraźna praktyka, poparta rozwiązaniami prawnymi, nieujawniania określonych kategorii dokumentów związanych z polityką zagraniczną państwa. Dotyczy to w sposób oczywisty także not dyplomatycznych, jako podstawowej formy prowadzenia polityki zagranicznej.

Analogiczna logika został przyjęta w rozporządzeniu nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rad z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, w którym wprowadzono dwa rodzaje wyjątków od zasady jawności: bezwzględne i względne. Przesłanki bezwzględne opierają się jedynie na teście szkody, natomiast przesłanki względne zarówno na teście szkody, jak i na teście ważenia interesów. Do wyjątków bezwzględnych zaliczono: bezpieczeństwo publiczne, kwestie obronne i wojskowe, jak i stosunki międzynarodowe. Niewątpliwie, noty dyplomatyczne mają szczególny wpływ na stosunki międzynarodowe państwa jako podstawowa forma prowadzenia tych stosunków i wyrażająca się także m. in. wzajemnym zaufaniem partnerów.

W tym miejscu podać należy, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 22 czerwca 2016 r. sygn. akt II SAB/Wa 55/16 dopuścił Stowarzyszenie [...] z siedzibą w W. do udziału w sprawie w charakterze uczestnika postępowania, które poparło skargę.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 1647 z późn. zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości w zakresie swojej właściwości przez kontrolę działalności administracji publicznej (...), przy czym § 2 cytowanego przepisu stanowi, iż kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Ponadto na podstawie art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.), kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4 lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadku określonym w pkt 4a.

Zgodnie z art. 119 pkt 4 powołanej ustawy, sprawa może być rozpoznana w trybie uproszczonym, jeżeli przedmiotem skargi jest bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania.

W rozpoznawanej sprawie przedmiotem skargi jest bezczynność Ministra Spraw Zagranicznych w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej.

Zgodnie art. 149 § 1 pkt 1 i pkt 3 oraz § 1a ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Sąd uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4 lub na przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 4a: stwierdza, że organ dopuścił się bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania. Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność organu lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa.

Ze stanem bezczynności organu administracji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ (podmiot obowiązany) nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie, ale – mimo istnienia ustawowego obowiązku – nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu lub nie podjął stosownej czynności (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 6 października 2011 r., II SAB/Wa 277/1, dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych – orzeczenia.nsa.gov.pl).

Podkreślić należy, że skuteczność wniesienia skargi na bezczynność w przedmiocie udzielenia informacji publicznej nie jest uzależniona od wcześniejszego złożenia jakiegokolwiek środka zaskarżenia. Zgodnie bowiem z art. 16 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2015 r. poz. 2058 z późn. zm.), przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego stosuje się jedynie do decyzji o odmowie udzielenia informacji publicznej. Z przepisu tego wynika zatem, że jego pozostałe przepisy nie mają zastosowania do innych czynności podejmowanych w trybie powołanej powyżej ustawy, które mają charakter czynności materialno-technicznych w rozumieniu przepisu art. 3 § 2 pkt 4 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Pomimo, iż warunkiem skutecznego wniesienia skargi do sądu administracyjnego na akty lub czynności, o których mowa w przywołanym przepisie, zgodnie z art. 52 § 3 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi jest wcześniejsze wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, to bezczynność nie wchodzi w zakres pojęcia "akty lub czynności". Skoro ustawa nie przewiduje dodatkowych środków prawnych przeciwko czynnościom podejmowanym przez organy w przedmiocie udzielenia informacji publicznej (poza odwołaniem od decyzji o odmowie udzielenia takiej informacji) to należy uznać, że skarga na bezczynność jest dopuszczalna bez wezwania do usunięcia naruszenia prawa. (por. wyrok NSA z dnia 24 maja 2006 r., sygn. akt I OSK 601/05 – dostępny jw.).

Ogólną zasadą, wynikającą z art. 61 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej jest dostęp do informacji publicznej. Wszelkie wyjątki od tej zasady winny być formułowane w sposób wyraźny, a wątpliwości winny przemawiać na rzecz dostępu do informacji publicznej.

Podkreślić należy, że prawo dostępu do informacji publicznej jest publicznym prawem każdego, realizowanym na podstawie przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej. Ustawa ta w kompleksowy sposób reguluje zagadnienie dostępu do informacji publicznej, określa zarówno zakres podmiotowy i przedmiotowy jej stosowania oraz zasady i tryb udostępniania informacji publicznej. Należy przy tym wskazać, że zakres stosowania ustawy wytycza tylko dostęp do informacji publicznej nie zaś publiczny dostęp do wszelkich informacji.

W myśl przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej, realizacja prawa do informacji publicznej jest uzależniona od jednoczesnego, kumulatywnego spełnienia trzech przesłanek:

1. przedmiotem żądania udostępnienia informacji musi być informacja publiczna w rozumieniu art. 1 ust. 1 i 2 oraz art. 3 ust. 2 powołanej ustawy;

2. adresatem żądania udostępnienia informacji publicznej na zasadach tej ustawy winien być podmiot obowiązany do jej udostępnienia, tj. zgodnie z art. 4 ust. 1 przedmiotowej ustawy "władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne", a ponadto organizacje związkowe i pracodawców oraz partie polityczne (ust. 2);

3. obowiązane do udostępnienia informacji publicznej zgodnie z art. 4 ust. 3 powołanej ustawy są podmioty, o których mowa w ust. 1 i 2 będące w posiadaniu tejże informacji.

W świetle powyższych przepisów zadaniem Sądu było ustalenie, czy w stanie faktycznym rozpoznawanej sprawy podmiot, do którego skierowano wniosek o udostępnienie informacji publicznej, jest podmiotem obowiązanym do jego załatwienia w rozumieniu art. 4 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej oraz czy żądana informacja ma charakter informacji publicznej w rozumieniu art. 1 ust. 1 tej ustawy.

Ustawodawca w ustawie o dostępie do informacji publicznej wyodrębnia podmioty obowiązane do udzielania informacji publicznej według dwóch kryteriów. Pierwsze kryterium ma charakter ustrojowo-organizacyjny i dotyczy każdego, kto podmiotowo stanowi władzę publiczną lub sprawowanie władzy publicznej stanowi przedmiot jego działania. Drugie kryterium posiada charakter funkcjonalny i w związku z tym sama funkcja wykonywania zadań publicznych kwalifikuje dany podmiot prawa do obowiązku udzielania informacji publicznej.

Do ustalenia, czy określony podmiot jest obowiązany do udzielenia informacji na podstawie przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej, konieczne jest zbadanie istnienia dwóch przesłanek. Po pierwsze, czy jest to podmiot wykonujący zadania publiczne, po drugie, czy w ramach wykonywania tych zadań wytwarza lub pozyskuje informacje publiczne.

W świetle art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej nie ulega wątpliwości, że Minister Spraw Zagranicznych, jako organ władzy publicznej, jest podmiotem obowiązanym do udostępnienia informacji publicznej, o ile jest w jej posiadaniu, a przepisy prawa na to zezwalają.

W związku z żądaniem skarżącego udostępnienia informacji w zakresie i formie określonej w jego wniosku należało rozstrzygnąć, czy żądane dokumenty stanowią informację publiczną.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, a w szczególności o sprawach wymienionych w jej art. 6. W świetle tego przepisu informacją publiczną będzie każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa. Informację publiczną stanowi treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej lub podmiotu niebędącego organem administracji publicznej związanych z nimi bądź w jakikolwiek sposób ich dotyczących. Są nimi zarówno treści dokumentów bezpośrednio przez nie wytworzonych jak i te, których używają przy realizacji przewidzianych prawem zadań, nawet jeżeli nie pochodzą wprost od nich. Jednocześnie na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej, władza publiczna lub inny podmiot w niej wskazany obowiązany jest do udzielenia żądanej informacji publicznej, która jest w jego posiadaniu (art. 4 ust. 3 ustawy), w sposób i formie wskazanej we wniosku bądź do wydania decyzji o odmowie jej udostępnienia w oparciu o art. 16 tej ustawy.

Z powyższego jednoznacznie wynika, że żądana przez skarżącego informacja w postaci przedmiotowych not dyplomatycznych stanowi informację publiczną.

Natomiast w art. 6 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej została zawarta definicja "dokumentu urzędowego". Zgodnie z tym przepisem, dokumentem urzędowym w rozumieniu ustawy jest treść oświadczenia woli lub wiedzy, utrwalona i podpisana w dowolnej formie przez funkcjonariusza publicznego w rozumieniu przepisów Kodeksu karnego w ramach jego kompetencji, skierowana do innego podmiotu lub złożona do akt sprawy.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 1 lit. a) i pkt 2 lit. c) ustawy o dostępie do informacji publicznej, udostępnieniu podlega informacja, w szczególności o zamierzeniach działań władzy ustawodawczej oraz wykonawczej, w tym o przedmiocie działalności i kompetencjach.

W zakresie informacji o polityce wewnętrznej i zagranicznej chodzi o szeroko rozumianą politykę administracyjna, tj. praktyczną i rzeczywistą działalność organów władzy i administracji publicznej w zakresie kształtowania oraz wykonywania określonych zadań na rzecz państwa i jego obywateli (zob. M. Bernaczyk, M. Jabłoński, K. Wygoda, Biuletyn Informacji Publicznej. Informatyzacja administracji, Wrocław 2005 r., s. 167). Zatem obowiązek udostępniania informacji w tym zakresie dotyczy Prezydenta RP, Prezesa Rady Ministrów, a w zakresie polityki zagranicznej Ministra Spraw Zagranicznych.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, udostępnienie informacji publicznej na wniosek następuje w sposób i w formie zgodnych z wnioskiem (...). Udostępnienie informacji publicznej na wniosek następuje przy uwzględnieniu dyspozycji zawartej w tym przepisie i następuje w formie czynności materialno-technicznej. Gdy organ obowiązany dysponuje żądaną informacja publiczną powinien ją udostępnić w żądanej formie, w niniejszej sprawie poprzez udostępnienie przedmiotowych not dyplomatycznych.

Podkreślić należy, że nie jest wypełnieniem obowiązku udostępnienia żądanej informacji publicznej poprzez przekazanie wnioskodawcy informacji zawartej w dokumencie w sytuacji gdy żąda on dokumentów urzędowych w postaci not dyplomatycznych. Takie działanie de facto stanowi odmowę udostępnienia informacji publicznej i wymaga wydania decyzji na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Ustawodawca w art. 5 ust. 1 powołanej ustawy przewidział wyjątki od zasady jawności informacji publicznej, tj. dotyczące sytuacji, w których zasada jawności podlega ograniczeniu w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych. Jeżeli żądana informacja publiczna korzysta z takiej ochrony, to na podmiocie obowiązanym ciąży obowiązek ustalenia i wykazania, że żądane informacje objęte są tajemnicą, o której mowa w powyżej powołanym przepisie.

Reasumując stwierdzić należy, że organ błędnie ocenił, że żądane noty dyplomatyczne nie stanowią informacji publicznej i nie udostępnił ich w żądanej formie. Jednocześnie nie wydał decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Ponadto należy zgodzić się ze skarżącym, że przedstawiane przez organ stanowisko jest niekonsekwentne, gdyż z jednej strony twierdzi, ze przedmiotowe noty dyplomatyczne nie stanowią informacji publicznej, a z drugiej strony przedstawia argumentację, która świadczy, że nie jest możliwe jej udostępnienie ze względu na ochronę wynikającą z art. 27 Konwencji Wiedeńskiej. Ponadto w piśmie procesowym z dnia 17 czerwca 2016 r., pełnomocnik organu odwołuje się do ustawodawstwa i praktyk w innych państwach związanych z nieujawnianiem określonej kategorii dokumentów, a w szczególności not dyplomatycznych, całkowicie pomijając jednoznaczne brzmienie powyżej powoływanych przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej, a w szczególności odnoszących się do ograniczeń w dostępie do informacji publicznej na gruncie tej ustawy.

Minister Spraw Zagranicznych pozostaje zatem w bezczynności, albowiem nie rozpatrzył wniosku skarżącego z dnia 18 maja 2015 r. na zasadach i w trybie przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej.

W ocenie Sądu bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, albowiem wynikała z błędnej oceny wniosku skarżącego, że żądana informacja nie jest informacją publiczną, a udzielona skarżącemu informacja stanowiła w pełni realizację jego wniosku o udostępnienie informacji publicznej w formie w nim określonym.

Rozpatrując ponownie sprawę organ zobowiązany jest uwzględnić powyższe rozważania i załatwić sprawę na zasadach i w trybie określonych w ustawie o dostępie do informacji publicznej.

Mając powyższe na względzie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 149 § 1 pkt 1 i § 1a ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł, jak w sentencji wyroku. O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 i 205 § 1 powołanej ustawy.