Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sędziowie Sędzia WSA Anetta Chołuj, Sędzia WSA Maciej Guziński, Tomasz Świetlikowski (sprawozdawca), , Protokolant specjalista Jolanta Ryndak, po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 8 listopada 2018 r. sprawy ze skargi M. L. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. z dnia [...] marca 2018 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zezwolenia na lokalizację zjazdu oddala skargę w całości.

Przystępując do rozstrzygania, Sąd przyjął stan faktyczny i prawny sprawy j/n.

Skarżoną decyzją, po rozpatrzeniu odwołania M.L. (dalej: strona, skarżący), Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. (dalej: SKO, Kolegium) utrzymało w mocy - wydaną z upoważnienia Prezydenta W. - decyzję odmawiającą stronie zezwolenia na lokalizację zjazdu z ul. G. w W. na działkę nr [...], dla potrzeb obsługi komunikacyjnej istniejącego zespołu pawilonów usługowo-handlowych. Jako podstawę prawną decyzji powołało art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2017 r., poz. 1257 ze zm. - dalej: K.p.a.). Z akt sprawy wynika, że organ pierwszej instancji odmówił stronie wydania zezwolenia na lokalizację w/w zjazdu. Uzasadniał, że ul. G. stanowi drogę klasy G, o bardzo dużym natężeniu ruchu pieszego i kołowego, dla której § 9 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r.

w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz. U. z 2016 r., poz. 124 - dalej: rozporządzenie) wprowadza ograniczenie liczby i częstotliwości zjazdów poprzez zapewnienie dojazdu z innych dróg niższych klas. Ustalił, że działka, na której znajdują się pawilony usługowo-handlowe, posiada dostęp do układu dróg publicznych poprzez istniejący zjazd od strony ul. Z. Wskazał, że projektowany (wnioskowany) zjazd znajduje się w obszarze oddziaływania skrzyżowania (ul. G. - ul. Z. - ul. S.) oraz na odcinku występowania dodatkowego pasa ruchu, co narusza § 113 ust. 7 pkt 1 i 8 rozporządzenia. Zauważył, że zjazd ten w znaczący sposób pogorszy warunki ruchowe dla podstawowego układu drogowego (i tak już posiadającego dużo punktów kolizji), wpłynie na bezpieczeństwo ruchu, może wpłynąć na prawidłowe funkcjonowanie skrzyżowania wyposażonego w sygnalizację świetlną, spowodować utrudnienia dla głównej relacji i pogorszyć warunki bezpieczeństwa ul. G., tj. fragmentu podstawowego układu komunikacyjnego miasta (tranzytowego i komunikacji zbiorowej).

W odwołaniu - kwestionując zasadność i prawidłowość decyzji - strona podniosła, że decyzja pozbawia ją możliwości swobodnego dostępu do istniejących pawilonów od strony ul. G. Zarzuciła naruszenie licznych przepisów statuujących zasadę równości wobec prawa. Zauważyła, że do listopada 2017 r., tj. do czasu rozpoczęcia budowy ścieżki rowerowej, pawilony miały dostęp do ul. G., na wysokości nr [...]. Dowodziła, że dostęp od strony ul. Z. to polna droga dojazdowa do garaży, którą nie można dojechać do pawilonów. Stwierdziła, że Prezydent W. powinien zmienić organizację ruchu na spornej drodze, każdy kierujący pojazdem - włączając się do ruchu - winien zachować szczególną ostrożność i ustąpić pierwszeństwa innemu pojazdowi lub uczestnikowi ruchu oraz że bliskość sygnalizacji świetlnej niejako samoczynnie będzie regulowała możliwość korzystania ze zjazdu. Dodała, że wykonanie zjazdu i poniesienie kosztów z tego tytułu należy do Zarządu Dróg i Utrzymania Miasta (ZDiUM) w W.

Po rozpoznaniu sprawy w trybie odwoławczym, SKO utrzymało w mocy skarżoną odwołaniem decyzję. Uznało, że decyzja ta została wydana zgodnie z prawem oraz że

- orzekając w ramach tzw. uznania administracyjnego - organ pierwszej instancji nie przekroczył granic tego uznania. Stwierdziło, że organ ten - jako zarządca drogi - zasadnie odmówił stronie wydania zezwolenia na lokalizację spornego - mającego niewątpliwie publiczny charakter - zjazdu z drogi publicznej klasy G (głównej). Wyraziło stanowisko, że zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, warunki techniczne, bliskość skrzyżowania, interes publiczny związany z zachowaniem bezpieczeństwa ruchu drogowego oraz fakt, że działka, z której ma być wyprowadzony zjazd, posiada obecnie inne skomunikowanie z drogą publiczną, przemawiały za odmową wydania zezwolenia na lokalizację planowanego zjazdu. Podstawę prawną rozstrzygnięcia SKO stanowiły: art. 29 ust. 1 i 4 w zw. z art. 1 i art. 4 pkt 8 ustawy z dnia 21 marca 1985 r.

o drogach publicznych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2222 ze zm. - dalej: u.d.p.), § 4 ust. 1 pkt 4, § 9 ust. 1 pkt 4, § 55 ust. 1 pkt 3, § 78 ust. 1 i § 113 ust. 7 rozporządzenia. Kolegium nie uwzględniło postawionych w odwołaniu zarzutów i powołanych tam argumentów. Uznało, że bez znaczenia dla sprawy pozostaje korzystanie - do listopada 2017 r. - przez użytkowników pawilonów z dojazdu od ul. G. gdyż od strony ul. G. nie istniał - przewidziany w ustawie - zjazd na działkę nr [...].

W skardze, skarżący zaskarżył decyzję SKO w całości. Zarzucił naruszenie:

1. art. 1 u.d.p. przez jego niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że zjazd nie będzie dostępny dla wszystkich użytkowników drogi;

2. art. 29 ust. 4 u.d.p. przez jego niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że zachodzą okoliczności pozwalające zarządcy drogi odmówić zezwolenia na lokalizację zjazdu;

3. § 9 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia przez jego zastosowanie, gdy tymczasem dotyczy on połączeń z inną drogą a nie zjazdu;

4. zasady uznaniowości i przyjęcie - przy wydawaniu decyzji - jedynego kryterium, jakim jest bezpieczeństwo w ruchu lądowym;

5. art. 9 i art. 10 K.p.a. przez nieprzeprowadzenie konsultacji na etapie projektowania drogi a tym samym wykluczenie strony z postępowania administracyjnego;

6. art. 7 K.p.a. przez nieustalenie wszystkich okoliczności sprawy, a mianowicie, do czego będzie służył zjazd. Tak stawiając zarzuty, skarżący wniósł o uchylenie decyzji w całości. Skarżący uzasadnił swoje stanowisko. Wskazał, że - wydając decyzje w obu instancjach - naruszono zasady postępowania administracyjnego i przepisy materialne. Podniósł, że jest współwłaścicielem nieruchomości przy ul. G. i że

- przed rozpoczęciem inwestycji - ZDiUM winien przeprowadzić z nim konsultacje odnośnie inwestycji drogowej, czego nie uczynił. Stwierdził, że stanowi to naruszenie art. 9 i art. 10 K.p.a., przez uniemożliwienie stronie postępowania uczestnictwa w całym jego toku od samego początku. Zdaniem skarżącego, SKO - bazując jedynie na tym, co przedłożył ZDiUM - błędnie ustaliło, że zjazd ma charakter publiczny. Spowodowało to, że - opierając się wyłącznie na treści § 113 ust. 7 pkt 1 i 5 rozporządzenia - doszło ono do przekonania, że zjazd byłby umiejscowiony w obszarze oddziaływania skrzyżowania. Autor skargi podniósł, że ustalenie charakteru zjazdu ma istotne znaczenie gdyż odnośnie zjazdu indywidualnego prawodawca nie przewidział wprost sytuacji, w których wyklucza się usytuowanie zjazdu. Wskazał, iż rygory wymagane dla zjazdu publicznego nie mogą zostać automatycznie przeniesione na zjazd indywidualny. Wnoszący skargę dowodził, że - co prawda - podstawowym kryterium przy wydawaniu decyzji jest bezpieczeństwo w ruchu lądowym, jednak nie jedynym. W jego opinii, trzeba uwzględniać także interes społeczny i interes właściciela nieruchomości znajdującej się przy przebudowywanej drodze. Według niego, zastosowanie jedynie w/w kryterium stanowi naruszenie zasady budowania zaufania do państwa i ochrony interesu strony a co za tym idzie zasady uznaniowości przy wydawaniu decyzji. Skarżący zauważył, że podstawę materialną dla wydania decyzji stanowił art. 29 ust. 1 u.d.p., który dotyczy zjazdu indywidualnego. Stwierdził, że - przy braku ustalenia charakteru zjazdu, co miało miejsce w sprawie - podana podstawa prawna jest błędna. Podkreślił przy tym, że zjazd już istniał. Wskazał, że zarówno ZDiUM, jak i SKO, pominęły tą istotną okoliczność. Podobnie jak i to, do czego zjazd będzie służył. Przyjęto, że ma on służyć do obsługi nieruchomości, co przy istniejącym z drugiej strony dostępie powoduje, że nie jest on konieczny. Pominięto, że nie chodzi o obsługę nieruchomości ale o umożliwienie dojazdu do niej klientom. Skarżący zaznaczył, że

w budynku usytuowana jest restauracja i że brak zjazdu uniemożliwi korzystanie z niej osobom niepełnosprawnym (także ruch taksówek). Motywował, że należy rozważyć zasadność decyzji nie tylko w aspekcie bezpieczeństwa ruchu drogowego, ale również mieć na względzie aspekty społeczne, czego ani ZDiUM, ani SKO nie uczyniły. Odpowiadając na skargę, SKO wniosło o jej oddalenie, jako nieuzasadnionej.

Skarżący złożył dwa (datowane na 30 października 2018 r.) pisma procesowe. Do pierwszego załączył zdjęcia ul. G. i wniósł o ich dopuszczenie, jako dowodów w sprawie. Do drugiego dołączył oświadczenia osób prowadzących działalność gospodarczą w pawilonach handlowo-usługowych, znajdujących się przy ul. G. (także zawnioskował o ich dopuszczenie w charakterze dowodów sprawy). Na rozprawie, działając na podstawie art. 106 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia

2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm. - dalej: p.p.s.a.), Sąd dopuścił, jako dowód w sprawie, w/w zdjęcia i oddalił dalej idące wnioski dowodowe.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu zważył, co następuje.

Skargę należało oddalić jako nieuzasadnioną. Sąd stwierdza, że prawidłowe jest - zawarte w skarżonej decyzji - rozstrzygnięcie SKO, mocą którego utrzymano stanowisko organu pierwszej instancji odmawiające skarżącemu zezwolenia na lokalizację zjazdu z ul. G. w W. na działkę nr [...], dla potrzeb obsługi komunikacyjnej istniejącego już tam zespołu pawilonów usługowo-handlowych. Zgodnie z art. 29 ust. 1 u.d.p., budowa lub przebudowa zjazdu należy do właściciela lub użytkownika nieruchomości przyległych do drogi, po uzyskaniu,

w drodze decyzji administracyjnej, zezwolenia zarządcy drogi na lokalizację zjazdu lub przebudowę zjazdu, z zastrzeżeniem ust. 2. Zawarta - w art. 4 pkt 8 u.d.p. - definicja "zjazdu" traktuje, że jest nim połączenie drogi publicznej z nieruchomością położoną przy drodze, stanowiące bezpośrednie miejsce dostępu do drogi publicznej

w rozumieniu przepisów o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Stosownie do art. 29 ust. 4 u.d.p., ze względu na wymogi wynikające z warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne, zarządca drogi może odmówić wydania zezwolenia na lokalizację zjazdu lub jego przebudowę albo wydać zezwolenie na lokalizację zjazdu na czas określony. Decyzja w sprawie zezwolenia na lokalizację zjazdu wydawana jest w ramach tzw. uznania administracyjnego, co oznacza, że organ ma możliwość wyboru treści rozstrzygnięcia, jednak wybór ten powinien wynikać z wszechstronnego i obiektywnego rozważenia okoliczności faktycznych sprawy. Organ, działając w granicach uznania administracyjnego, zanim podejmie rozstrzygnięcie i zdecyduje, w jakim zakresie uczyni użytek ze swych uprawnień, ma jednak obowiązek wyjaśnić wnikliwie i wszechstronnie stan faktyczny sprawy (okoliczności istotne dla jej rozstrzygnięcia), a przed wydaniem decyzji rozpatrzyć stan faktyczny w świetle wszystkich przepisów prawa mających zastosowanie w sprawie. Granice administracyjnego uznania przez organ zasadności (słuszności) zgody na przebudowę danego zjazdu wyznaczają, w myśl art. 7 K.p.a., interes społeczny

i słuszny interes obywatela, a także przepisy szczególne, w tym przepisy u.r.d.

i rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie. Rozpoznając skargę na decyzję wydaną w ramach uznania administracyjnego, Sąd bada, czy na podstawie przepisów prawa dopuszczalne było jej wydanie, czy organ nie przekroczył przy jej wydawaniu granic uznania oraz czy uzasadnił rozstrzygnięcie zindywidualizowanymi przesłankami. Zgodzić trzeba się z SKO, że kierunek interpretacji przepisów u.d.p., a także granice "luzu decyzyjnego" organów administracji publicznej w sprawach, o których mowa w art. 29 ust. 1 u.d.p., może określać treść art. 1 tej ustawy, zgodnie z którym, drogą publiczną jest droga zaliczona na podstawie ustawy do jednej z kategorii dróg,

z której może korzystać każdy, zgodnie z jej przeznaczeniem, z ograniczeniami

i wyjątkami określonymi w tej ustawie lub innych przepisach szczególnych. Słusznie zwróciło uwagę SKO, że drogi publiczne są drogami powszechnie dostępnymi ("dla każdego"), korzystanie z nich stanowi pewną kategorię dobra powszechnego

a ograniczenia w dostępie i swobodzie korzystania z nich mogą wynikać z przepisów ustawy lub innych przepisów szczególnych. Trafnie także wywodzi SKO, że zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, mające zastosowanie przy rozstrzyganiu sprawy zezwolenia na lokalizację zjazdu z drogi publicznej, stanowią swoistą formę ograniczenia uprawnień właścicieli nieruchomości przylegających do drogi publicznej danej kategorii. Sąd zauważa, że - wbrew zarzutom skargi - publiczny charakter wnioskowanego przez skarżącego zjazdu (zgodnie z § 55 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia) wynika z samego już żądania dotyczącego zezwolenia na lokalizację zjazdu z drogi gminnej na nieruchomość przylegającą bezpośrednio do tej drogi publicznej (działki nr [...],[...] obręb Stare Miast, będącej własnością Gminy W.). Planowany zjazd miałby obsługiwać istniejący zespół pawilonów handlowo-usługowych. Słusznie zatem przyjęły orzekające w sprawie organy, że ów zjazd ma charakter zjazdu publicznego, tj. zjazdu generującego nieograniczony, z uwagi na nieograniczoną liczbę użytkowników zjazdu, ruch pojazdów. Powyższe potwierdza także argumentacja skargi wskazująca, że zjazd będzie wykorzystywany jako dojazd dla klientów do pawilonów usługowo-handlowych (restauracji) i dojazd dla taksówek. Podkreślić trzeba, że droga, z której ma mieć miejsce zjazd, jest drogą klasy G - główną (§ 4 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia). Sąd zauważa, że dla lokalizacji zjazdów z dróg klasy G przewidziano wymogi normatywne. I tak, § 9 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia stanowi, że na drodze tej klasy należy ograniczyć liczbę i częstość zjazdów przez zapewnienie dojazdu z innych dróg niższych klas, szczególnie do terenów przeznaczonych pod nową zabudowę. Przepis ten nie zakazuje lokalizacji zjazdów na drogach tej klasy, jednak - z uwagi na wymogi bezpieczeństwa ruchu drogowego - zaleca ograniczanie liczby oraz częstości zjazdów, w szczególności w sytuacji, gdy dany teren może być skomunikowany z tą drogą (klasy G) za pośrednictwem dróg niższych klas. SKO wykazało niewątpliwie, że - w sprawie - działka nr [...] posiada inne skomunikowanie z drogą gminną - ul. G., niż za pośrednictwem wnioskowanego, bezpośredniego zjazdu na tę drogę publiczną - działka nr [...] posiada zjazd z drogi gminnej - ul. Z. (z działki drogowej nr [...],[...], obręb S.). Powyższe potwierdza zebrany w sprawie materiał dowodowy. Trafnie dostrzegło SKO, że jeżeli chodzi o wymogi dotyczące lokalizacji (usytuowania) zjazdów publicznych, to § 78 ust. 1 rozporządzenia odsyła do wymagań określonych w § 113 ust. 7 tego aktu, który stanowi, że wyjazd z drogi do obiektu

i urządzenia obsługi uczestników ruchu i wjazd na drogę nie mogą być usytuowane

w miejscach zagrażających bezpieczeństwu ruchu drogowego, a w szczególności:

w obszarze oddziaływania skrzyżowania lub węzła (1); w miejscu, w którym nie jest zapewniona wymagana widoczność wjazdu na drogę (2); na odcinku drogi o pochyleniu niwelety większym niż 4% (3); nie bliżej wierzchołka łuku wypukłego niż wymagana odległość widoczności na zatrzymanie (4); na odcinku występowania dodatkowego pasa ruchu (5). SKO - wcześniej organ pierwszej instancji - wykazało, że w sprawie występują negatywne przesłanki usytuowania zjazdu publicznego. Mianowicie, planowany zjazd

z drogi gminnej na działkę nr [...] miałby być zlokalizowany na prostym odcinku drogi, w strefie ograniczenia prędkości do 50 km/h i w warunkach dobrej widoczności wjazdu na drogę. Orzekające w sprawie organy ustaliły jednak, że w bezpośrednim sąsiedztwie planowanego zjazdu publicznego (w odległości około 60 m) znajduje się skrzyżowanie, a bezpośrednio przy projektowanym zjeździe występuje dodatkowy pas ruchu dla skręcających w lewo (w ul. S.). Zgodzić trzeba się zatem z SKO, że powyższe stoi wprost w sprzeczności z - wskazanymi w § 113 ust. 7 rozporządzenia - wymaganiami pkt 1 i 5. Z powyższego wynika, że wnioskowany zjazd w znaczący sposób pogorszyłby warunki ruchowe dla podstawowego układu drogowego, wpłynąłby na bezpieczeństwo ruchu (pojazdów, pieszych i - w niedalekiej przyszłości - rowerów), mógłby negatywnie wpłynąć na prawidłowe funkcjonowanie pobliskiego skrzyżowania i spowodować utrudnienia dla głównej relacji oraz pogorszenie warunków bezpieczeństwa ul. G., tj. fragmentu podstawowego układu komunikacyjnego miasta. Wreszcie, co zasługuje na szczególne podkreślenie, działka nr [...] posiada już istniejący zjazd z drogi gminnej, tj. ul. Z. Przy czym bez znaczenia dla sprawy pozostaje kwestia wykonania tego zjazdu i jego stan a także możliwość wykorzystania tego zjazdu jako dojazdu do samych pawilonów. Zgodnie z art. 4 pkt 8 u.d.p., zjazdem jest połączenie drogi publicznej z nieruchomością położoną przy drodze a nie

z obiektem zlokalizowanym przy tej drodze. Nie sposób zakwestionować stanowiska SKO, że wymogi bezpieczeństwa ruchu drogowego, w tym opisane wymagania rozporządzenia, stoją na przeszkodzie lokalizacji zjazdu z drogi publicznej. Zarówno bowiem lokalizacja spornego zjazdu publicznego, jak i korzystanie z niego zagroziłoby bezpieczeństwu ruchu drogowego

i jego użytkowników. Sąd uznaje za prawidłowe twierdzenie SKO, że podstawową zasadą przy wyrażeniu zgody na lokalizację zjazdu musi być zasada bezpieczeństwa, gdyż to zarządca drogi - działając w interesie publicznym - odpowiada za bezpieczeństwo na drogach publicznych i nie może wydać decyzji, która narażałaby bezpieczeństwo uczestników ruchu drogowego. Z taką sytuacją mamy właśnie do czynienia w sprawie. Realizacja spornego zjazdu publicznego naruszyłaby opisany wyżej interes publiczny związany z zachowaniem bezpieczeństwa ruchu drogowego. W ocenie Sądu, organy obu instancji wzięły pod uwagę skutki planowanego zjazdu dla sytuacji drogowej, w szczególności natężenie ruchu na ul. G., bliskość skrzyżowania itp. Kwestia bezpieczeństwa jest natomiast - w opinii Sądu - najważniejsza. Skoro - wydawana w przedmiocie zgody na lokalizację zjazdu - decyzja ma charakter uznaniowy, to organ administracji miał podstawy, aby odmówić wydania takiej zgody w przypadku istotnego i popartego konkretnymi danymi zagrożenia dla bezpieczeństwa komunikacyjnego, co w sprawie miało miejsce. Nie można przy tym przypisać - dokonanej przez orzekające w sprawie organy - ocenie znamion dowolności. Organy prawidłowo wyważyły interes społeczny, polegający na ochronie bezpieczeństwa ruchu drogowego oraz interes indywidualny strony polegający na realizacji żądania dotyczącego wykonania zjazdu, zasadnie dając pierwszeństwo pierwszemu z nich. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 8 lutego 2012 r. (I OSK 276/11, LEX nr 1120669) uznał, że /.../"przepisy rozporządzenia, do których odsyła art. 29 ustawy nie pozostawiają żadnych wątpliwości co do tego, że w sprawach lokalizacji zjazdu publicznego uznanie administracyjne zostało wyłączone w sytuacjach, gdy wyjazd

i wjazd na drogę miałby zostać urządzony w miejscach zagrażających bezpieczeństwu ruchu drogowego." Teza ta wskazuje, że w przypadku, gdy planowany zjazd (wyjazd

i wjazd) z drogi publicznej miałby zostać zlokalizowany w miejscu zagrażającym bezpieczeństwu ruchu drogowego, zarządca drogi jest zobowiązany do odmowy zezwolenia na lokalizację takiego zjazdu. W tych okolicznościach, interes skarżącego nie uzasadnia odstępstw od wymogów bezpieczeństwa ruchu drogowego a rozstrzygając sprawę należało uznać prymat bezpieczeństwa tego ruchu. Bez znaczenia dla sprawy pozostaje korzystanie - do listopada 2017 r. - przez użytkowników pawilonów z dojazdu do nich od strony ul. G. Z akt sprawy nie wynika przy tym, aby z ul. G. istniał - przewidziany w ustawie i legalny - zjazd na działkę nr [...]. Za oczywiście nieuzasadniony należy uznać zarzut "wykluczenia" skarżącego

z postępowania administracyjnego. Bez wątpienia skarżący miał zapewnioną możliwość czynnego udziału w prowadzonym w sprawie postępowaniu, zarówno przed organem pierwszej instancji, jak i organem odwoławczym. Brak natomiast przeprowadzenia ewentualnych konsultacji przez zarządcę drogi w związku z realizacją inwestycji drogowej nie stanowi o naruszeniu art. 9 i art. 10 K.p.a. w ocenianym obecnie postępowaniu. Obojętna dla sprawy jest okoliczność, że zmiany w komunikacji spowodowały spadek obrotów (straty) u podmiotów prowadzących działalność gospodarczą

z pawilonach handlowo-usługowych, znajdujących się przy ul. G. Z tych względów, w ramach przysługujących kompetencji (art. 106 § 3 p.p.s.a. - Sąd "może"), na rozprawie, Sąd oddalił złożone na tę okoliczność wnioski dowodowe skarżącego. Z uwagi na fakt, że skarżona decyzja, jak i poprzedzająca ją decyzja organu pierwszej instancji odpowiadają prawu oraz ze względu na oczywistą niezasadność zarzutów skargi, skargę należało oddalić w całości, na podstawie art. 151 p.p.s.a.