Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia WSA Elżbieta Piechowiak Sędziowie: sędzia WSA Jerzy Bortkiewicz (spr.) sędzia WSA Małgorzata Włodarska Protokolant: Magdalena Tambelli po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 12 stycznia 2011 r. sprawy ze skargi G. Sp. z o.o. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w T. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie zezwolenia na urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych oddala skargę.

Decyzją z dnia [...] 2010 r., nr [...] Dyrektor Izby Celnej w [...], na podstawie art. 129 ust. 2 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U Nr 8, poz. 60; ze zm.) umorzył postępowanie wszczęte na wniosek [...] sp. z o.o. (zwanej dalej: Spółką) w sprawie udzielenia zezwolenia na urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych na terenie województwa [...].

W odwołaniu od powyższej decyzji Spółka zarzuciła kwestionowanemu rozstrzygnięciu naruszenie przepisów postępowania oraz naruszenie prawa materialnego poprzez:

1. zastosowanie art. 129 §2 w zw. z art. 118 ustawy o grach hazardowych (cyt. wyżej), który to przepis jest zdaniem strony niezgodny z Konstytucja i z ustawą z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 173, poz. 1807; z późn. zm.).;

2. naruszenie art. 2 Konstytucji RP poprzez naruszenie wskazanych niżej przepisów postępowania administracyjnego i podatkowego, a także ustawy o grach i zakładach wzajemnych i rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 3 czerwca 2003 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o grach i zakładach wzajemnych.

3. niezastosowanie i naruszenie art. 6,7,8,12,35 i 36 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm., dalej: "k.p.a.") poprzez sprzeczne z prawem prowadzenie postępowania w sposób rażąco przewlekły.

4. art. 120 i art. 121, art. 208 ustawy Ordynacja Podatkowa poprzez wydanie decyzji sankcjonującej naruszenie przepisów wskazanych w pkt 3 i 5.

5. naruszenie art. 2, art. 20, art. 22 Konstytucji RP poprzez zastosowanie art. 129 § 2 w zw. z art. 118 ustawy o grach hazardowych.

6. naruszenie art. 3, 24, 36 ustawy o grach i zakładach wzajemnych i art. 129 ust. 2 o grach hazardowych poprzez naruszenie terminów i zasad wydawania decyzji.

W odwołaniu strona skarżąca podniosła, iż przez prawie rok nie został rozpoznany jej wniosek z [...].2009r. o udzielenie zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych na terenie województwa kujawsko-pomorskiego. Wniosek ten był kompletny i nie wymagał uzupełnienia. Organ zaś przedłużał postępowanie, kierując do strony wezwania do uzupełnienia wniosku nie mające oparcia w przepisach ustawy z dnia 29 lipca 1992 r. o grach i zakładach wzajemnych.

Decyzją z dnia [...] 2010 r., nr [...] Dyrektor Izby Celnej w [...] utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu decyzji wskazał, iż w dniu 1 stycznia 2010 r. weszła w życie ustawa z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych. Przepisy tej ustawy nie wyodrębniają juz gier na automatach o niskich wygranych, których dotyczy niniejsze postępowania, jako oddzielnego rodzaju gry. Dyrektor Izby Celnej podniósł, iż w niniejszej sprawie zachodzą przesłanki określone w art. 129 ust. 2 cyt. ustawy uzasadniające umorzenie postępowania. Postępowanie w niniejszej sprawie stało się bezprzedmiotowe z uwagi na zmianę stanu prawnego polegającą na utracie mocy przepisów ustawy z dnia 29 lipca 1992 r. o grach i zakładach wzajemnych, na podstawie których reglamentowana była działalność dotycząca gier na automatach o niskich wygranych, W obecnym stanie prawnym ustawodawca nie przewiduje już odrębnego reżimu prawnego, który na podstawie odpowiedniego zezwolenia umożliwiłby prowadzenie działalności dotyczącej gier na automatach o niskich wygranych, za wyjątkiem działalności prowadzonej na podstawie zezwoleń udzielonych na podstawie przepisów dotychczasowych, które zachowują ważność do czasu ich wygaśnięcia.

Odnosząc się do zarzutu strony skarżącej dotyczącego wydania kwestionowanej decyzji w oparciu o przepisy ustawy o grach hazardowych, której projektu nie notyfikowano do Komisji Europejskiej, wbrew wymogom dyrektywy nr 98/34/WE, Dyrektor Izby Celnej wskazał, iż organy administracji nie mają uprawnień do badania legalności aktów prawnych.

Jeśli natomiast chodzi o zarzut oparcia rozstrzygnięcia administracyjnego o przepisy, które są niezgodne z wartościami konstytucyjnymi, organ podniósł, że interpretacja przepisów ustawowych przez organ administracji musi być zawsze dokonywana przy zastosowaniu technik wykładni ustawy w zgodnie z konstytucją. Organ zwrócił uwagę, iż brzmienie językowe kwestionowanych przez stronę skarżącą przepisów jest jednoznaczne. Ponadto organ ponownie podkreślił, że nie jest uprawniony do formułowania ocen prawnych co do legalności aktu normatywnego na podstawie którego wydano rozstrzygnięcie w sprawie.

Organ stwierdził ponadto, iż w rozpatrywanej sprawie nie doszło do naruszenia zasad postępowania administracyjnego, ponieważ organ pierwszej instancji kierując się koniecznością wnikliwego rozpatrzenia sprawy był zmuszony do prowadzenia postępowania wyjaśniającego, które uległo przedłużeniu w związku z koniecznością z jednej strony uwzględnienia nadsyłanych przez stronę w toku postępowania żądań uzupełnienia pierwotnego wniosku, z drugiej zaś nieuzupełnieniem braków formalnych pierwotnego wniosku, a także braków formalnych w kolejnych pismach zmieniających pierwotne żądanie. Podniósł, iż w tym stanie rzeczy organ I instancji nie mógł bez uszczerbku dla zasad procesowych rozstrzygnąć sprawy wszczętej wnioskiem strony. Dodał, iż w niniejszej sprawie organ I instancji każdorazowo, gdy spraw nie mogła zostać zakończona, wyznaczał nowy termin jej załatwienia i wskazywał powody takiego postępowania.

W skardze do Sądu na powyższą decyzję Spółka podniosła, iż rozstrzygnięcie to narusza przepisy postępowania, organ zastosował bowiem art. 129 § 2 w zw. z art. 118 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych, który jest sprzeczny z przepisami Konstytucji RP w tym z art. 2 i 7 Konstytucji. Zdaniem strony skarżącej organ naruszył również art. 6, 7, 8, 12, 35 k.p.a. i art. 2 Konstytucji poprzez sprzeczne

z prawem prowadzenie postępowania w sposób rażąco przewlekły, powodując pogorszenie sytuacji prawnej strony. Naruszył również art. 120 i 121 oraz 233 § 1 pkt 1 Ordynacji Podatkowej poprzez wydanie decyzji sankcjonującej naruszenie wyżej wskazanych przepisów k.p.a. oraz art. 2, 7, 8, 20, 22 i 31 Konstytucji RP poprzez zastosowanie art. 129 § 2 w zw. z art. 118 ustawy o grach hazardowych, które to przepisy są sprzeczne z Konstytucją. Ponadto strona skarżąca wywiodła, iż doszło do naruszenia art. 3, art. 7, art. 24, art., 32, 34, 35, 36 a także art. 24 ustawy o grach i zakładach wzajemnych poprzez naruszenie terminów i zasad wydawania decyzji w sprawie zezwolenia na prowadzenie przez Spółkę działalności w zakresie gier na automatach. Zdaniem strony skarżącej doszło również do naruszenia art. 7, 10 i 77 k.p.c. poprzez zaniechanie dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego brak czynnego udziału strony w każdy stadium postępowania, oraz brak wyczerpującego rozpatrzenia całego materiału dowodowego. Strona skarżąca podniosła również na naruszenie art. 107 k.p.a. poprzez niewskazanie w uzasadnieniu faktycznym zaskarżonej decyzji organu I instancji faktów, które organ uznał za udowodnione i dowodów na których oparł się oraz przyczyn dla których innym dowodom odmówił mocy dowodowej co miało wpływ na wynik postępowania, co mi8ało wpływ na wynik postępowania, gdyż nie wiadomo dlaczego organ w ustawowym terminie nie rozstrzygnął sprawy. Spółka zarzuciła organowi również niewłaściwe zastosowanie art. 138 § 3 ust. 1 k.p.a. poprzez utrzymanie w całości w mocy decyzji organu I instancji, podczas gdy powyższa decyzja narusza prawo procesowe w stopniu mającym wpływ na wynik postępowania oraz opiera się na błędnej wykładni prawa materialnego. Strona skarżąca stwierdziła również, iż przy tworzeniu ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych doszło do naruszenia przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 grudnia 2002r. w sprawie sposobu funkcjonowania systemu notyfikacji norm i aktów prawnych (Dz. U. z 2002 r. nr 239, poz. 2039). Dodała, iż omawiana ustawa jest sprzeczna z przepisami Dyrektywy 898/24/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22.06.1998r. (Dz.U. L. 24 z 21.07.1998r.). Zdaniem strony skarżącej doszło również do naruszenia przepisu art. 8 Dyrektywy nr 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22.06.1998r. ustalającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego zmienionej Dyrektywą nr 98/48/WE Parlamentu i Rady z dnia 20 lipca 1998 r. poprzez oparcie rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie na przepisach ustawy z dnia 19.11.2009 r. o grach hazardowych, której projekt wbrew obowiązkom przewidzianym w art. 8 i 9 Dyrektywy nie został notyfikowany w Komisji Europejskiej.

Ponadto skarżąca wniosła o wystąpienie przez Sądu z pytaniem prawnym do Trybunału Konstytucyjnego: "Czy przepis art. 129 ust. 2 u.g.h., stosowany w związku z art. 118 tej ustawy, jest zgodny z Konstytucją RP, w szczególności z jej przepisami art. 2, 20 i 22 (zasadą demokratycznego państwa prawnego i wyprowadzanymi z niej bardziej szczegółowymi zasadami, tj. zasadami: poprawnej legislacji, ochrony interesu w toku, swobody i wolności działalności gospodarczej) oraz z zasadami wynikającymi z u.s.d.g."

Spółka wniosła także o skierowanie przez Sąd do Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości pytania prejudycjalnego, o to czy art. 2 ustawy o grach hazardowych powinien być na podstawie art. 8 i 9 Dyrektywy nr 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22.06.1998r. ustalającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego zmienionej Dyrektywą nr 98/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 lipca 1998r.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując dotychczasową argumentację.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do treści przepisu art. 1 ustawy z dnia 25.07.2002 r.- Prawo

o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269; z późn. zm.), Sąd sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Rozpoznając niniejszą sprawę w świetle powyższych kryteriów, należało uznać, iż skarga nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem zaskarżonej decyzji nie można skutecznie postawić zarzutu, iż została ona wydana z naruszeniem prawa mogącym mieć wpływ na wynik sprawy.

Postępowanie administracyjne w niniejszej sprawie zostało zainicjowane złożony w trakcie obowiązywania ustawy z dnia 29 lipca 1992 r. o grach i zakładach wzajemnych (Dz. U. z 2004 r., Nr 4, poz. 27 ze zm.) wniosek z dnia [...] 2009 r. w sprawie udzielenia Spółce zezwolenia na urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych. Ponieważ w trakcie rozpatrywania wniosku skarżącej, zmianie uległ stan prawny, Dyrektor Izby Celnej w [...] rozstrzygnął wniosek skarżącej w oparciu o przepisy nowej ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych, która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2010 r.

Oceniając legalność zaskarżonej decyzji, należy w pierwszej kolejności odnieść się w związku ze zmianą w trakcie rozpatrywania wniosku skarżącej stanu prawnego, do kwestii aktu prawnego mającego zastosowanie w przedmiotowej sprawie. Jak już wcześniej wskazano z dniem 1 stycznia weszła w życie ustawa o grach hazardowych. Zgodnie z art. 118 tejże ustawy do postępowań wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie ustawy stosuje się przepisy ustawy, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Skoro więc postępowanie w sprawie nie zostało zakończone przed dniem wejścia w życie ustawy o grach hazardowych, organ administracji działając na podstawie prawa był zobligowany do wydania rozstrzygnięcia w oparciu o przepisy ustawy o grach hazardowych.

W świetle wyżej wskazanych okoliczności, zastosowanie w niniejszej sprawie miał przepis art. 129 ust. 2 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. Nr 8, poz. 60; ze zm.), zgodnie z którym postępowanie w sprawie wydania zezwoleń na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych, wszczęte i niezakończone przed dniem wejścia w życie ustawy, umarza się.

Należy w tym miejscu odnieść się do twierdzeń strony skarżącej dotyczących niezgodności wyżej wskazanego przepisu art. 129 ust. 2 ustawy o grach hazardowych z Konstytucją, w szczególności z przepisami art. 2 i 7, 8, 20, 22, 31 Konstytucji.

W ocenie Sądu przepis art. 129 ust 2. nie jest sprzeczny z wyżej wymienionymi przepisami Konstytucji. Podkreślić trzeba, iż w niniejszej sprawie przedmiotem postępowania był wniosek o wydanie zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych. Strona przez sam fakt złożenia tego wniosku nie nabyła żadnych uprawnień, które podlegałyby ochronie, a które polegałyby na zagwarantowaniu jej otrzymania takiego zezwolenia. Tym samym nie może ona skutecznie wywodzić, że naruszono jej prawa nabyte, interesy w toku, zasadę swobody i wolności gospodarczej, czy też zasadę zaufania do państwa i stanowionego przez nie prawa. W świetle wyżej wskazanych okoliczności Sąd nie znalazł podstaw do przedstawienia Trybunałowi Konstytucyjnemu pytania prawnego co do zgodności art. 129 ust. 2 w zw. z art. 118 ustawy o grach hazardowych z Konstytucją, o co wnosiła strona skarżąca.

Spółka zwróciła w swojej skardze również uwagę na to, iż organ administracji dopuścił się rażącej przewlekłości postępowania i w skutek zaniechań organu rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie zapadło dopiero po wejściu w życie nowych, niekorzystnych dla strony skarżącej przepisów ustawy o grach hazardowych.

Odnosząc się do tych zarzutów, zwrócić należy przede wszystkim uwagę, że przedmiotem skargi w niniejszej sprawie jest decyzja organu, a nie jego bezczynność. Ustawodawca przewidział specyficzne środki ochrony stron w sytuacjach niezachowywania przez organy ustawowych terminów załatwiania spraw. Chodzi przede wszystkim o instytucję zażalenia, ukonstytuowaną przepisami art. 37 k.p.a. lub ponaglenia, o którym mowa w art. 141 Ordynacji podatkowej. Z dokumentacji sprawy nie wynika jednak, aby spółka skorzystała ze wspomnianych środków, których skuteczne uruchomienie pozwoliłoby na wyeliminowanie negatywnych konsekwencji ewentualnej bezczynności organu. W związku z tym nie może obecnie skutecznie powoływać się na naruszenie przepisów Konstytucji RP, ani też wywodzić, iż uchybienia w tym zakresie - jeśli takie nastąpiły - miały wpływ na treść rozstrzygnięcia.

Mając na uwadze, iż jak już wyżej wskazano, zastosowanie w niniejszej sprawie miały przepisy ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych za niezasadny należy również uznać zarzut naruszenia przez organ przepisów art. 3, 7, 24, 32, 34, 35 i 36 ustawy o grach i zakładach wzajemnych, dotyczących zasad i terminów wydawania przedmiotowych zezwoleń, nieobowiązujących w momencie wydawania decyzji kończącej postępowanie w sprawie.

Rozpoznając niniejszą sprawę Sąd nie stwierdził również, aby w sprawie naruszono zasadę prawdy obiektywnej, zobowiązującą organy administracji

do podejmowania wszelkich niezbędnych działań w celu dokładnego wyjaśnienia

i załatwienia sprawy (art. 7 k.p.a. / art. 122 O.p.). Z uwagi na brzmienie przepisu art. 129 ust. 2 ustawy organ administracji zobligowany był do umorzenia postępowania administracyjnego. W sprawie zebrano i rozpatrzono cały - niezbędny do wydania końcowego rozstrzygnięcia - materiał dowodowy, postępując stosownie do art. 77 KPA i art. 187 O.p. Podnieść należy także, iż organ administracji w uzasadnieniu decyzji jednoznacznie wskazał motywy wydania rozstrzygnięcia, podając podstawę prawną, jak i faktyczną.

Sąd nie stwierdził również by przy podejmowaniu kwestionowanej decyzji doszło do naruszenia zasady pogłębiania zaufania do organów podatkowych wyrażonej w art. 8 KPA i art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej.

Mając na uwadze fakt, że wydana w sprawie - w pierwszej instancji - decyzja znajdowała podstawy m. in. w - obowiązujących w momencie jej wydania - przepisach art. 118 i 129 ust. 2 u.g.h. oraz nie naruszała przepisów proceduralnych, niezasadny jest zarzut niewłaściwego zastosowania przepisów prawa wskutek utrzymania w mocy tej decyzji przez organ administracji w drugiej instancji.

Nie można uznać również za trafne zarzutów Spółki dotyczących naruszeniu przepisów ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego, bowiem w niniejszej sprawie przepisy procedury cywilnej nie miały zastosowania.

Sąd nie dopatrzył się także naruszeń regulacji wspólnotowych w zakresie notyfikacji norm i aktów prawnych, z uwagi na to, iż będących podstawą podjętych w sprawie rozstrzygnięć przepisów procedura notyfikacji nie obejmowała. Zgodnie z trybem przewidzianym w przepisach dotyczących sposobu funkcjonowania krajowego systemu notyfikacji norm i aktów prawnych, to na autorze projektu ustawy, czyli na Ministrze Finansów, ciążył obowiązek ustalenia, czy dany projekt aktu normatywnego podlega notyfikacji. Stosownie bowiem do art. 38a ustawy z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej (tekst jedn.: Dz. U. z 2007 r., Nr 65, poz. 437 ze zm.) minister kierujący określonym działem uczestniczy w krajowym systemie notyfikacji norm i aktów prawnych, a w szczególności jest obowiązany do niezwłocznego przekazania aktów prawnych i projektów aktów prawnych objętych tym systemem do koordynatora krajowego systemu notyfikacji norm i aktów prawnych w celu dokonania ich notyfikacji Komisji Europejskiej oraz do odnoszenia się podczas prac nad notyfikowanymi projektami aktów prawnych do stanowisk zgłoszonych przez Komisję Europejską lub państwa członkowskie Unii Europejskiej, a także do opracowywania stanowisk do projektów aktów prawnych notyfikowanych przez państwa członkowskie Unii Europejskiej. Tak więc fakt, iż inicjatywa w sprawie notyfikacji należała do Ministra Finansów oraz to, że u.g.h. nie została dopuszczona do procesu notyfikacji daje podstawę do przyjęcia, iż właściwe organy odpowiedzialne za ten proces stwierdziły brak norm technicznych w przedmiotowym akcie prawnym. Potwierdzone to zostało zresztą oficjalnie w komunikacie Ministerstwa Finansów, w którym stwierdzono, że przepisy u.g.h. nie wymagają notyfikacji Komisji Europejskiej, gdyż nie zawierają przepisów technicznych. Przez przepisy techniczne należy bowiem rozumieć m. in. specyfikacje techniczne i inne wymagania bądź zasady dotyczące usług, których przestrzeganie jest obowiązkowe w przypadku np. świadczenia jakiś usług. Stwierdzono, iż regulacje techniczne zostały celowo wyłączone z u.g.h. do projektu jej nowelizacji, który zostanie przedstawiony Komisji Europejskiej do zatwierdzenia.

Pojęcie przepisu technicznego - według postanowień art. 1.11 Dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz.U.UE.L.98.204.37; Dz.U.UE-sp.13-20-337) oraz § 2 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 grudnia 2002 r. w sprawie sposobu funkcjonowania krajowego systemu notyfikacji norm i aktów prawnych (Dz. U. Nr 239, poz. 2039 ze zm.) - ma bardzo szerokie znaczenie, obejmujące swym zakresem: specyfikacje techniczne, inne wymagania, przepisy dotyczące usług, regulacje wprowadzające zakazy oraz regulacje pośrednio ograniczające. Niemniej jednak, aby dany przepis mógł być uznany za przepis techniczny musi on dodatkowo odróżniać się od pozostałych przepisów pewnymi elementami. Przede wszystkim musi wystąpić element obligatoryjności, w postaci obowiązku, jako nieodłącznej właściwości przepisu technicznego, która odróżnia ten przepis od normy, z którą zgodność nie jest obowiązkowa. Istotne jest także to, jaki ma on wpływ na sprzedaż lub usługę produktu przemysłowego i rolniczego na terenie państwa członkowskiego lub jego zasadniczej części. Zatem nie każda norma dotycząca produktu lub usługi będzie podlegała procedurze notyfikacyjnej, a jedynie ta, która odpowiada wymogom stawianym przez Dyrektywę 98/34/WE. Z definicji przepisu technicznego w zakresie usług wynika, że procedurze notyfikacji podlegają wyłącznie normy regulujące usługi społeczeństwa informacyjnego. Zgodnie z art. 1.2 Dyrektywy 98/34/WE oraz § 2 pkt 1 w/w rozporządzenia, za usługę w ramach społeczeństwa informacyjnego, uważa się usługę, która spełnia łącznie następujące warunki: jest świadczona za wynagrodzeniem, na odległość, drogą elektroniczną oraz na indywidualne żądanie odbiorcy usługi. Przy czym "na odległość", w rozumieniu powołanych przepisów, oznacza usługę świadczoną bez równoczesnej obecności stron, "drogą elektroniczną" oznacza, iż usługa jest przesyłana pierwotnie i otrzymywana w miejscu przeznaczenia za pomocą sprzętu elektronicznego do przetwarzania (włącznie z kompresją cyfrową) oraz przechowywania danych i która jest całkowicie przesyłana, kierowana i otrzymywana za pomocą kabla, odbiornika radiowego, środków optycznych lub innych środków elektromagnetycznych, natomiast "na indywidualne żądanie odbiorcy usług" oznacza, że usługa świadczona jest poprzez przesyłanie danych na indywidualne żądanie. W tym znaczeniu gra na automatach o niskich wygranych nie spełnia dwóch z czterech podanych warunków, gdyż nie jest świadczona na odległość i nie jest świadczona drogą elektroniczną, a tym samym nie ma podstaw do stosowania do uregulowań z nią związanych procedury notyfikacyjnej, przewidzianej w powołanej Dyrektywie. Potwierdza to także treść załącznika nr V pkt 1 lit. d) Dyrektywy 98/34/WE, w myśl którego udostępnienie gier elektronicznych w salonie przy fizycznej obecności użytkownika nie jest objęte przepisami art. 2 pkt 2 akapit drugi Dyrektywy 98/34/WE.

Reasumując Sąd stwierdza, iż mające zastosowanie w sprawie przepisy u.g.h. nie wymagała notyfikacji.

Dodać należy, iż Sąd nie widzi podstaw do kierowania do Trybunału Sprawiedliwości UE pytania prejudycjalnego odnośnie oceny polskiej ustawy o grach hazardowych pod kątem wymogów notyfikacji i skutków jej braku. Jak wywiedziono wyżej, sąd nie podziela zastrzeżeń co do naruszenia obowiązku notyfikacji przepisów ustawy hazardowej, w związku z tym nie widzi potrzeby kierowania pytania prejudycjalnego.

Z przyczyn wyżej podniesionych Sąd na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sadami administracyjnymi orzekł jak w sentencji.