Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jolanta Królikowska - Przewłoka Sędziowie Sędzia WSA Ewa Frąckiewicz Sędzia WSA Zbigniew Rudnicki (spr.) Protokolant Jan Czarnacki po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 kwietnia 2010 r. sprawy ze skargi A. H. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] listopada 2009 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej oddala skargę

Decyzją z dnia [...] listopada 2009 r. Główny Inspektor Transportu Drogowego, na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.; dalej: k.p.a.), art. 18 ust. 5 lit. c), art. 92 ust. 1 i ust. 4 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874, ze zm.; dalej u.t.d.), lp. 2.9 pkt 3 załącznika do ww. ustawy, po rozpatrzeniu odwołania od decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] września 2009 r. o nałożeniu kary pieniężnej na A. H.(dalej: strona, skarżący) w wysokości 5000 złotych, utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy.

Do wydania powyższej decyzji doszło w następującym stanie faktycznym i prawnym.

Dnia [...] lipca 2009 r. w W. przy ul. P. zatrzymano do kontroli pojazd marki [...] o numerze rejestracyjnymi [...], kierowany przez p. M. L. działającego w imieniu przedsiębiorcy A. H. Zatrzymanym pojazdem wykonywany był transport drogowy osób. W trakcie kontroli kierowca okazał dowód osobisty, prawo jazdy, ważne ubezpieczenie OC, wydruk z kasy fiskalnej potwierdzający wykonanie w dniu [...] lipca 2009 r. usługi przewozu osób oraz wypis z licencji uprawniający do wykonywania krajowego transportu drogowego osób. Kontrolujący stwierdzili ponadto, iż na dachu pojazdu zostało umieszczone oznaczenie zawierające nazwę "[...]", na dowód czego załączyli dokumentację fotograficzną, zaś przesłuchany w charakterze świadka kierowca zeznał, iż przedsiębiorca A. H. zlecił mu założenie na dachu pojazdu banera przyczepianego na magnes z wyżej wskazanym napisem.

Pismem z dnia [...] lipca 2009 r. zawiadomiono stronę o wszczęciu postępowania, wraz z pouczeniem o prawie do wypowiedzenia się co do zebranych materiałów i dowodów oraz prawie do zgłaszania żądań.

Decyzją z dnia [...] września 2009 r. [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego na podstawie art. 92 ust. 1, art. 92 ust. 4 oraz lp. 2.9 lit. 3 załącznika do u.t.d. nałożył na skarżącego karę pieniężną w wysokości 5000 złotych za wykonywanie przewozów okazjonalnych w krajowym transporcie drogowym pojazdem przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą z naruszeniem zakazu umieszczania na dachu pojazdu lamp lub innych urządzeń technicznych. W uzasadnieniu organ wskazał, iż kontrolowany pojazd nie jest taksówką, gdyż nie spełnia wymogów, jakim powinny odpowiadać taksówki. A zatem powyższy przewóz należy potraktować jako okazjonalny transport drogowy osób. Jednocześnie organ wskazał, iż przedsiębiorca umieszczając na dachu pojazdu baner z napisem "[...]" naruszył przepisy art. 18 ust. 5 lit. c) u.t.d. dotyczące zakazu umieszczania na dachu pojazdu innych urządzeń technicznych.

Od powyższej decyzji strona wniosła odwołanie, zarzucając jej naruszenie art. 107 § 3 k.p.a. poprzez brak faktycznego uzasadnienia decyzji, art. 77 § 1 k.p.a. poprzez brak wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego oraz błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę decyzji I instancji polegający na przyjęciu, że plafon umieszczony na dachu pojazdu jest urządzeniem technicznym, jak również art. 10 § 1 k.p.a. poprzez uniemożliwienie wypowiedzenia się jej, co do zebranych materiałów i dowodów.

Zdaniem strony dokumentacja fotograficzna załączona do protokołu kontroli nie pozwala na jednoznaczne określenie budowy urządzenia, natomiast ustawodawca zabraniając umieszczania na dachu pojazdu lamp lub innych urządzeń technicznych, poprzez dodanie słowa "technicznych" celowo zawęził katalog urządzeń, które można umieszczać na dachu. Tego typu urządzenia są charakterystyczne dla taksówek. Natomiast umieszczony przez niego napis posiada jedynie charakter informacyjny i rozpoznawczy.

Ponadto skarżący wskazał, iż w treści protokołu kontroli oraz treści zaskarżonej decyzji występują rozbieżności co do oceny tego, co faktycznie zostało zamontowane na dachu. W protokole kontroli wskazano, że jest to "baner przyczepiony na magnes", a w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, że "pojazd był oznakowany urządzeniem technicznym zamontowanym na dachu pojazdu". Odwołujący podkreślił, że wszyscy jego kierowcy posiadają w pojeździe kopię certyfikatu, w którym zamontowane na dachu urządzenie określa się jako "plafon na płycie magnetycznej (bez obwodu elektrycznego)". Strona wskazała również, iż jej zdaniem nagła zmiana interpretacji art. 18 ust. 5 u.t.d. jest podyktowana najnowszym orzecznictwem sądowym, które jednak dotyczy odmiennych stanów faktycznych.

Ponadto strona wskazała, iż już wcześniej spotykała się z zarzutem wprowadzania klientów w błąd poprzez tego rodzaju oznakowanie samochodów, jednakże, pomimo wielu kontroli tylko raz zostało jej zarzucone naruszenie powyższego artykułu, zaś sprawa została umorzona.

Decyzją z dnia [...] listopada 2009 r. Główny Inspektor Transportu Drogowego utrzymał w mocy decyzję organu I instancji uznając, iż argumenty podniesione w odwołaniu nie zasługują na uwzględnienie.

Zdaniem Głównego Inspektora Transportu Drogowego organ I instancji w sposób wyczerpujący zebrał i ocenił cały materiał dowodowy, zaś wydana przez niego decyzja spełniała wszystkie wymagania określone w art. 107 § 3 k.p.a. W uzasadnieniu organ wskazał, iż niezasadnym jest utożsamianie urządzenia technicznego z lampą, jak również twierdzenie, że lampa powinna być podłączona do instalacji elektrycznej. Z uwagi na fakt, iż przepisy nie definiują pojęcia urządzenia technicznego konieczne jest posłużenie się wykładnią językową oraz celowościowo-funkcjonalną. Zdaniem organu czynnikiem decydującym o uznaniu urządzenia umieszczonego na dachu pojazdu za urządzenie techniczne jest to, aby w odbiorze skierowanym do nieograniczonej liczby osób, tego rodzaju oznaczenie wywarło lub mogło wywrzeć wrażenie, że pojazd może zatrzymać się w celu zawarcia umowy przewozu, gdyż urządzenie to pełni rolę znaku identyfikującego wykonującego okazjonalny transport drogowy osób. Natomiast celem regulacji art. 18 ust. 5 lit. c) u.t.d. jest, aby pojazdy te nie wyróżniały się względem pozostałych oraz, aby sposób oznakowania pojazdu nie wpływał na możliwość jego zatrzymania. A zatem o zatrzymaniu pojazdu nie może decydować przeświadczenie przeciętnego pasażera, że zatrzymując pojazd z takim urządzeniem będzie z pewnością mógł skorzystać z umowy przewozowej. Aby skutecznie chronić przewoźników taksówkowych, a także pasażerów korzystających z ich usług, ustawodawca wprowadził takie rozwiązanie legislacyjne, które nie pozwala podmiotom wykonującym przewozy okazjonalne wprowadzać w błąd potencjalnych klientów, co do rodzaju przewozu. Jedną z najbardziej charakterystycznych bowiem cech odróżniających taksówkę od innych pojazdów jest właśnie umieszczenie na dachu pojazdu dodatkowego podświetlenia napisu "TAXI". Dlatego też stworzono takie instrumenty prawne, aby całkowicie uniemożliwić podmiotom wykonującym przewozy okazjonalne upodabnianie pojazdu do pojazdów wykonujących transport drogowy osób taksówką. Nie ma natomiast znaczenia kwestia nazwy tego urządzenia.

Organ podkreślił również, iż nie doszło do naruszenia 10 k.p.a., gdyż strona o treści uprawnień wynikających z tego przepisu została poinformowana w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania administracyjnego w sprawie. Ponownie o przysługujących uprawnieniach strona została poinformowana przed wydaniem zaskarżonej decyzji. Dlatego też nie można uznać, że uniemożliwiono jej korzystanie z prawa do czynnego udziału w prowadzonym postępowaniu.

Na powyższą decyzję skarżący złożył skargę, w której zarzucił organowi:

1) naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 18 ust. 5 lit. c) w związku z art. 4 pkt 11 u.t.d., a w konsekwencji art. 92 ust. 1 i ust. 4 tej ustawy, a co miało wpływ na wynik sprawy,

2) naruszenie przepisów postępowania art. 6, 7, 8 oraz 11 K.p.a., które miało istotny wpływ na wynik sprawy.

i wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji.

W uzasadnieniu skarżący wskazał, iż zarówno organ I jak i II instancji nie określił dokładnie co jest przewozem okazjonalnym, zaś definicja ta nie może być interpretowana dowolnie, gdyż wyczerpanie znamion w niej określonych stanowi przesłankę zastosowania kary pieniężnej.

Ponadto skarżący wskazał, iż organy błędnie uznały, iż umieszczone na dachu pojazdu urządzenie z napisem "[...]" było urządzeniem, o którym mowa w art. 18 ust. 5 lit. c) u.t.d. i mogło zostać mylnie zidentyfikowane jako "TAXI". Zdaniem skarżącego powyższy napis oznacza, że oczekujący pojazd uzyskał zlecenie telefoniczne. A zatem plafon pełni funkcję wyłącznie informacyjną. Nie można również uznać, iż wyłącznym celem ww. przepisu jest zakazanie próby identyfikowania pojazdów przeznaczonych do wykonywania przewozów okazjonalnych z pojazdami wykonującymi przewozy taksówkowe. W ocenie skarżącego organ dokonując oceny dowodów powinien oprzeć się na przekonywujących podstawach, co w przedmiotowym postępowaniu nie miało miejsca. Zdaniem skarżącego nie można przyjąć, że jakikolwiek plafon i jakkolwiek zamontowany jest urządzeniem technicznym, zaś niepodjęcie przez organ czynności mających na celu ustalenie tej okoliczności stanowi naruszenie podstawowych zasad podstępowania administracyjnego.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie wskazując, iż okoliczność wykonywania przez skarżącego przewozów okazjonalnych wynika z całokształtu materiału dowodowego zebranego w momencie kontroli, który jest kompletny i dotyczy wszystkich okoliczności faktycznych mających znaczenie dla sprawy. Natomiast w przedmiotowej sprawie fakt wykonywania przewozu okazjonalnego nie budził żadnych wątpliwości.

Następnie organ wskazał, iż odrębnym uprawnieniem jest licencja na wykonywanie transportu drogowego taksówką, innym zaś jest licencja na wykonywanie transportu drogowego osób, która upoważnia przedsiębiorcę m.in. do wykonywania przewozów okazjonalnych w krajowym transporcie drogowym osób, co wynika z art. 5 i 6 u.t.d. Ponadto zgodnie z art. 12 ust. 1 b) u.t.d. licencja na krajowy transport drogowy osób nie uprawnia do wykonywania transportu drogowego taksówką. A zatem nie jest możliwe utożsamianie przewozów okazjonalnych osób z przewozami osób dokonywanymi taksówką. Organ wskazał również, iż wymagania stawiane podmiotom wykonywającym przewozy taksówką są wyższe niż stawiane innym podmiotom zajmującym się transportem drogowym osób. Dlatego też zostały również wprowadzone regulacje, które mają na celu ochronę licencjonowanych taksówkarzy przed nieuczciwą konkurencją. Jednym z nich jest właśnie zakaz umieszczania na dachu pojazdu lamp lub innych urządzeń technicznych, co gwarantuje odróżnienie pojazdów, którymi wykonuje się przewozy taksówkowe tak, aby klient wsiadając do pojazdu miał świadomość korzystania z przewozu taksówkowego. A zatem licencjonowani taksówkarze i podmioty wykonując przewozy okazjonalne nie charakteryzują się tymi samymi cechami, a różne warunki i ograniczenia im stawiane nie mają charakteru dyskryminującego i jak najbardziej zgodne są z konstytucyjną zasadą wolności gospodarczej.

W ocenie organu przedmiotowy plafon z napisem "[...]" umieszczony na dachu kontrolowanego pojazdu, jest urządzeniem technicznym, o którym mowa w art. 18 ust 5 lit c) u.t.d. Z treści tego artykułu nie wynika natomiast, aby lampa w chwili kontroli musiała dawać sygnał świetlny. A zatem gdyby nawet uznać, iż plafon umieszczony na dachu skontrolowanego pojazdu nie jest wyposażony w instalację elektryczną (gdyż nie świecił), to z pewnością jest on "...innym urządzeniem technicznym". Za urządzenie techniczne należy bowiem uznać każdy przedmiot zamontowany i przytwierdzony do dachu pojazdu.

W celu skutecznej ochrony przewoźników taksówkowych, a także pasażerów korzystających z ich usług, ustawodawca wprowadził takie rozwiązania legislacyjne, które nie pozwalają podmiotom wykonującym przewozy okazjonalne na wprowadzanie potencjalnych klientów w błąd, co do rodzaju przewozu. Jedną zaś z najbardziej charakterystycznych cech odróżniających taksówkę od innych pojazdów, dla przeciętnego uczestnika ruchu drogowego, jest umieszczenie na dachu pojazdu dodatkowego podświetlanego napisu "TAXI". Dlatego też stworzono takie instrumenty prawne, które całkowicie uniemożliwiają podmiotom wykonującym przewozy okazjonalne pojazdem, określonym w art. 18 ust 5 lit c) u.t.d., upodabnianie go do pojazdu przeznaczonego do świadczenia usług taksówkowych.

A zatem, w ocenie organu, umieszczony na dachu kontrolowanego pojazdu plafon z napisem "[...]" wypełnia dyspozycję art. 18 ust 5 lit. c) u.t.d. Jest on bowiem urządzeniem technicznym a jego umieszczenie na dachu pojazdu wymagało zamontowania. Posiadanie zaś takiego urządzenia na dachu pojazdu może powodować błędne przekonanie klienta korzystającego z tak oznaczonego pojazdu, że przewóz ten wykonuje licencjonowany taksówkarz.

Na rozprawie dnia 19 kwietnia 2010 r. pełnomocnik skarżącego złożył pismo z dnia [...] kwietnia 2010 r., w którym podtrzymał zarzuty zawarte w skardze wskazując, iż ustawodawca posłużył się niedookreślonymi pojęciami "lampa" i "urządzenie techniczne", które nie są zdefiniowane ani w ustawie o transporcie drogowym, ani w pokrewnych regulacjach. Podkreślił również, iż plafon umieszczony na dachu pojazdu skarżącego nie odnosi się wizualnie i treściowo do oznaczeń stosowanych przez taksówki. Dlatego też nie jest wystarczające, jego zdaniem stwierdzenie organu, iż za urządzenie techniczne należy uznać każdy przedmiot zamontowany i przytwierdzony do dachu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle paragrafu drugiego powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Innymi słowy, wchodzi tutaj w grę kontrola aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dokonywana pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, nie zaś według kryteriów odnoszących się do słuszności rozstrzygnięcia.

Ponadto, co wymaga podkreślenia, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r.- Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., zwanej dalej p.p.s.a.).

Rozpoznając skargę w świetle powyższych kryteriów należy uznać, że nie zasługuje ona na uwzględnienie, albowiem zaskarżona decyzja i utrzymana nią w mocy decyzja pierwszoinstancyjna nie naruszają prawa. W działaniu organów wydających decyzję Sąd nie dopatrzył się nieprawidłowości, zarówno gdy idzie o ustalenie stanu faktycznego sprawy, jak i o jego prawną ocenę w świetle zastosowanych przepisów prawa. Wyjaśnione zostały przesłanki podjętego rozstrzygnięcia, a przytoczona na ten temat argumentacja jest wyczerpująca.

Przedmiotem rozpoznania była skarga na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] listopada 2009 r. utrzymująca w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] września 2009 r. nakładająca karę pieniężną za wykonywanie przewozów okazjonalnych w krajowym transporcie drogowym pojazdem przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z naruszeniem zakazu umieszczania na dachu pojazdu lamp lub innych urządzeń technicznych.

Zdaniem Sądu nakładając karę pieniężną w wysokości 5000 złotych organ, powołując się na zebrane w toku postępowania dowody, prawidłowo uznał, że w dniu [...] lipca 2009 r. skarżący wykonywał przewóz w krajowym transporcie drogowym osób pojazdem przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, niebędącym taksówką, z naruszeniem zakazu umieszczania na dachu pojazdu lamp lub innych urządzeń, co wyczerpało znamiona naruszenia określonego w art. 18 ust. 5 lit. c) u.t.d.

Należy wskazać, iż w myśl art. 4 pkt 1 tej ustawy krajowy transport drogowy oznacza podejmowanie i wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie przewozu osób lub rzeczy pojazdami samochodowymi zarejestrowanymi w kraju, za które uważa się również zespoły pojazdów składające się z pojazdu samochodowego i przyczepy lub naczepy, na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przy czym jazda pojazdu, miejsce rozpoczęcia lub zakończenia podróży i przejazdu oraz droga znajdują się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Na podejmowanie i wykonywanie transportu drogowego, jako gospodarczej działalności usługowej, stosownie do art. 5 ust. 1 wymienionej ustawy wymagane jest uzyskanie odpowiedniej licencji.

Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy, odpowiedniej licencji wymaga wykonywanie transportu drogowego taksówką, której to licencji udziela się przedsiębiorcy, po spełnieniu warunków podanych w tym przepisie. Licencja ta udzielana jest na określony pojazd i obszar obejmujący: gminę, gminy sąsiadujące - po uprzednim zawarciu przez nie porozumienia, miasto st. Warszawę - związek komunalny (art. 6 ust. 4 cyt. ustawy).

Według ustaleń organów dokonanych w niniejszym postępowaniu skarżący posiadał licencję uprawniającą do wykonywania krajowego transportu drogowego osób, której stosownym wypisem legitymował się podczas kontroli kierujący pojazdem.

Licencja ta niewątpliwie nie spełniała warunków określonych w art. 6 ust. 4 ustawy o transporcie drogowym dla licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką. Nie była bowiem wydana na kontrolowany pojazd oraz nie precyzowała, zgodnie z tym przepisem - obszaru, na którym przedsiębiorca był uprawniony do świadczenia usług transportowych osób. Zatem licencja ta uprawniała wyłącznie do wykonywania przewozów okazjonalnych zdefiniowanych w art. 4 pkt 11 u.t.d., jako przewóz osób, który nie stanowi przewozu regularnego, przewozu regularnego specjalnego albo przewozu wahadłowego, gdyż nie odpowiadała warunkom licencji "taksówkowej".

Zdaniem Sądu należy podkreślić, iż ustawodawca wyraźnie wskazał w art. 5 ust. 1 ww. ustawy, iż na wykonywanie transportu drogowego wymagana jest odpowiednia licencja, do otrzymania której przedsiębiorca musi spełniać konkretne warunki, inne dla licencji na przewozy okazjonalne oraz inne dla licencji "taksówkowej". Skutkiem tej regulacji zostały zróżnicowane uprawnienia dla przedsiębiorców wykonujących działalność gospodarczą na podstawie licencji uprawniającej do przewozów okazjonalnych w stosunku do przedsiębiorców wykonujących przewozy osób na podstawie licencji "taksówkowej", co znalazło jednoznaczny wyraz w dyspozycji przepisu art. 12 ust. 1b cyt. ustawy, według którego licencja na krajowy transport drogowy osób nie uprawnia do wykonywania transportu drogowego taksówką.

Tak też wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 24 marca 2009 r. sygn. akt II GSK 799/08 wskazując, iż licencja na wykonywanie transportu drogowego taksówką różni się od licencji na wykonywanie przewozu drogowego osób - są to różne rodzaje działalności gospodarczej.

Konsekwencją zróżnicowania przewozów okazjonalnych i przewozów wykonywanych na podstawie licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką było wprowadzenie w ustawie o transporcie drogowym art. 18 ust. 5 lit. a) – c), zgodnie z którym przy wykonywaniu przewozów okazjonalnych w krajowym transporcie drogowym pojazdem przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą zabrania się:

a) umieszczania i używania w pojeździe taksometru,

b) umieszczania w pojeździe oznaczeń z nazwą, adresem oraz telefonem przedsiębiorcy, a także

c) umieszczania na dachu pojazdu lamp lub innych urządzeń technicznych.

Zdaniem Sądu uznać należy, iż ustawodawca kierował się potrzebą wyraźnego odróżnienia pojazdów niebędących taksówką od taksówek, a zarazem potrzebą stosownej ochrony działających na rynku licencjonowanych przewoźników taksówkowych, działających w oparciu o licencje wydane na podstawie art. 6 ust. 1 u.t.d., przed nieuczciwą konkurencją ze strony podmiotów działających bez licencji taksówkarskiej i wykonujących przewozy osób w sposób okazjonalny na podstawie posiadanych ogólnych licencji na wykonywanie transportu drogowego osób, wydanych na podstawie art. 5 ust. 1 cyt. ustawy.

W ocenie Sądu umieszczanie na dachu pojazdu lamp lub innych urządzeń technicznych należy do cech charakterystycznych tylko i wyłącznie dla pojazdów służących do świadczenia usług przewozu osób w ramach licencji taksówkowej. W tej sytuacji inni przedsiębiorcy, którzy nie posiadają licencji taksówkowej, nie mogą – zgodnie z powołanym przepisem ustawy – wykonywać usług pojazdem, który swymi cechami przypomina, czy też sugeruje transport drogowy osób taksówką (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 22 lutego 2010 r., sygn. akt VI SA/Wa 2016/09).

A zatem wprowadzenie powyższego zakazu było niewątpliwie podyktowane potrzebą zapewnienia skutecznej ochrony przedsiębiorców wykonujących transport drogowy taksówką, a także pasażerów przed wprowadzeniem w błąd, co do rodzaju przewozu. Sąd podziela zatem zdaniem organu, iż konsument korzystający z przewozu nie może być wprowadzany w błąd i musi mieć pewność, że wchodząc do samochodu oznaczonego jak taksówka, korzysta z usług przedsiębiorcy, który ma stosowną licencję na transport drogowy osób taksówką. Swoboda prowadzenia działalności gospodarczej musi być w tym przypadku ograniczona, przede wszystkim z uwagi na dobro konsumenta.

Na gruncie powołanych przepisów ustawy sposób oznaczania pojazdu, wskazany w art. 18 ust. 5 lit. c) u.t.d., to cechy charakterystyczne dla pojazdów służących do świadczenia usług przewozu osób w ramach licencji "taksówkowej". W tej sytuacji inni przedsiębiorcy, którzy nie posiadają licencji "taksówkowej", nie mogą - zgodnie z powołanym przepisem ustawy - wykonywać usług pojazdem, który swymi cechami ewidentnie przypomina, czy też sugeruje, transport drogowy osób taksówką. Do kategorii podmiotów, które nie mogą oznakowywać pojazdu w sposób wskazany w art. 18 ust. 5 lit. b) i c) u.t.d. należy zaliczyć zarówno przedsiębiorców wykonujących transport drogowy osób jako działalność pomocniczą w stosunku do ich podstawowej działalności, jak i przedsiębiorców, dla których przewozy okazjonalne stanowią przedmiot działalności podstawowej (por. wyrok NSA z 21 października 2009 r., sygn. akt II GSK 125/09).

Jednocześnie należy wskazać, iż ustawodawca posługuje się niedookreślonymi pojęciami "lampa" i "urządzenie techniczne", które nie są zdefiniowane ani w ustawie o transporcie drogowym, ani w pokrewnych regulacjach. Dokonując wykładni pojęć zawartych w art. 18 u.t.d. w ocenie Sądu ustawodawca chciał wykluczyć możliwość wykonywania przewozów okazjonalnych na podstawie licencji wydanej na w oparciu o art. 5 ust. 1 u.t.d. pojazdem, który swymi cechami ewidentnie przypomina, czy też sugeruje pojazd służący do świadczenia usług przewozu osób w ramach licencji taksówkowej (art. 6 ust. 1 u.t.d.). Należy przy tym zauważyć, że uregulowanie kwestii związanych z wyposażeniem taksówek nastąpiło w Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 31 grudnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia (Dz. U. z 2003 r. Nr 32, poz. 262 ze zm.).

Zgodnie z § 24 ust. 1 pkt 8 tego rozporządzenia taksówkę wyposaża się w dodatkowe światło z napisem "TAXI", odpowiadające następującym warunkom:

a) rozmieszczenie: na dachu,

b) barwa: biała lub żółta samochodowa z czarnymi napisami widocznymi z przodu i z tyłu pojazdu; w taksówce bagażowej napis może być widoczny tylko z przodu pojazdu,

c) połączenia elektryczne: światło może być włączone wówczas, gdy taksometr jest wyłączony, niezależnie od włączenia innych świateł i położenia urządzenia umożliwiającego pracę silnika; włączenie lub wyłączenie taksometru powinno powodować równoczesne odpowiednio wyłączenie lub włączenie światła,

d) powinno być widoczne po zapadnięciu zmroku z odległości co najmniej 50 m przy dobrej przejrzystości powietrza.

2. Dopuszcza się uzupełnienie światła, o którym mowa w ust. 1 pkt 8, o dwa światła migające barwy żółtej samochodowej, umieszczone po obu stronach lampy we wspólnej obudowie. Światła te mogą być włączane i wyłączane odrębnym wyłącznikiem przez kierowcę taksówki w razie zagrożenia jego bezpieczeństwa.

3. Dopuszcza się stosowanie dodatkowych lamp z napisami określającymi firmę, jej telefon lub inne dane dodatkowo identyfikujące taksówkę, odpowiadających następującym warunkom:

1) rozmieszczenie: na dachu, symetrycznie z lewej i z prawej strony światła z napisem "TAXI";

2) barwa: biała lub żółta samochodowa;

3) nie mogą one utrudniać czytelności i widoczności napisu "TAXI".

4. Dopuszcza się stosowanie dodatkowych oznaczeń zawierających nazwę miejscowości, herb miejscowości, numer boczny oraz inne oznaczenia identyfikujące miejscową taksówkę, pod warunkiem że są one zgodne z ustaleniami obowiązującymi na obszarze danych gmin lub związku komunalnego.

Dla wywołania wrażenia podobieństwa pojazdu wykonującego przewóz okazjonalny do taksówki w zakresie opisanym normą zawartą w art. 18 ust. 5 lit. c) u.t.d. wystarczy umieszczenie lampy na dachu pojazdu wykonującego przewóz okazjonalny, niezależnie od tego czy lampa ta jest faktycznie podłączona do instalacji elektrycznej. Podobnie jest z innym urządzeniem technicznym, które również nie musi być fizycznie podłączone do źródła zasilania. Z przytoczonych przepisów wynika bowiem, że specyficzne połączenie elektryczne o jakim mowa w § 24 ust. 1 pkt 8 lit. c) ww. rozporządzenia dotyczy współpracy z napisem światła Taxi z taksometrem, którego nie wolno montować w pojazdach wykonujących przewóz okazjonalny ze względu na zakaz określony w art. 18 ust. 5 lit. a) u.t.d. Jednocześnie należy uznać, że brak jest podstaw do twierdzenia, iż w pojazdach wykonujących przewóz okazjonalny konieczne jest faktyczne podłączenie przedmiotowej lampy (czy też innego urządzenia technicznego) do instalacji elektrycznej. Należy bowiem uwzględnić, że w przypadku taksówek został ustalony szczegółowy sposób podłączenia światła z napisem TAXI do instalacji elektrycznej współpracującej z taksometrem a zatem uregulowanie dotyczące tej kwestii odnoszą się wyłącznie do wzmiankowanej kategorii pojazdów tj. taksówek. (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 marca 2010 r., sygn. akt VI SA/Wa 194/10).

Jednocześnie, zdaniem Sądu, nie ma znaczenia, w jakim celu urządzenie to zostało zainstalowane, bowiem art. 18 ust. 5 lit. c) u.t.d. zakazuje prób identyfikowania pojazdów przeznaczonych do wykonywania przewozów okazjonalnych z pojazdami wykonującymi przewozy taksówkowe, jako że tylko te ostatnie są uprawnione do instalacji takich urządzeń (poza pojazdami specjalnymi) – por. wyrok NSA z dnia 10 marca 2010 r., sygn. akt II GSK 467/09.

Reasumując, w ocenie Sądu, organ prawidłowo uznał umieszczony na dachu pojazdu skarżącego plafon za urządzenie techniczne, co spowodowało naruszenie art. 18 ust. 5 lit. c) u.t.d. i w rezultacie nałożenie kary pieniężnej.

Ponadto oceniając zaskarżoną decyzję Sąd nie stwierdził żadnych innych uchybień, których istnienie powinien uwzględnić z urzędu.

Mając powyższe na uwadze Sąd, na podstawie art. 151 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji wyroku.