Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Joanna Sieńczyło-Chlabicz (spr.) Sędzia NSA Jan Bała Sędzia del. WSA Henryka Lewandowska-Kuraszkiewicz Protokolant Szymon Janik po rozpoznaniu w dniu 4 września 2014 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 27 grudnia 2012 r. sygn. akt III SA/Lu 612/12 w sprawie ze skargi [...] na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. z dnia [...] lipca 2012 r. nr [...] w przedmiocie wznowienia postępowania w sprawie zezwolenia na sprzedaż i podawanie napojów alkoholowych oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie wyrokiem z dnia 27 grudnia 2012 r. o sygn. akt III SA/Lu 612/12 oddalił skargę [...] na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. z dnia [...] lipca 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia zezwolenia na sprzedaż i podawanie napojów alkoholowych.

Sąd I instancji za podstawę rozstrzygnięcia przyjął następujące ustalenia.

I

W dniu [...] lutego 2012 r. [...] (dalej: skarżąca) poinformowała, że jako współwłaścicielka budynku położonego przy ul. [...], nigdy nie wyrażała zgody na sprzedaż napojów alkoholowych w przedmiotowym lokalu. Z tego względu Prezydent Miasta L. postanowieniem z dnia [...] marca 2012 r. wznowił z urzędu postępowanie w sprawie zakończonej decyzją ostateczną z dnia [...] września 2010 r. nr [...] udzielającą [...] zezwolenia na sprzedaż i podawanie napojów zawierających powyższej 18% alkoholu przeznaczonych do spożycia w punkcie zlokalizowanym przy ul. [...].

Następnie Prezydent Miasta [...] decyzją z [...] kwietnia 2012 r. – działając na podstawie art. 151 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 z późn. zm., dalej: k.p.a.) w związku z art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. – odmówił uchylenia ww. decyzji z dnia [...] września 2010 r.

W uzasadnieniu organ I instancji wskazał, że kamienica mieszkalna przy ul. [...] ma charakter budynku mieszkalno-usługowego i jest przedmiotem współwłasności w częściach ułamkowych. W dniu [...] września 2010 r. kiedy wydane zostało kwestionowane zezwolenie [...] nie była współwłaścicielem przedmiotowej nieruchomości. Współwłaścicielem stała się już po wydaniu zezwolenia w dniu [...] lipca 2011 r.

Prezydent Miasta L. wyjaśnił również, że adresat zezwolenia [...] na żądanie organu dostarczył zgodę wszystkich podmiotów, które były współwłaścicielami nieruchomości według stanu faktycznego i prawnego na dzień udzielenia zezwolenia na sprzedaż i podawanie napojów alkoholowych, to jest na dzień [...] września 2010 r.

Orzekając na skutek odwołania skarżącej, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w L. decyzją z dnia [...] lipca 2012 r., utrzymało w mocy decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu organ odwoławczy wskazał, że organ I instancji zasadnie wydał zaskarżoną decyzję w oparciu o art. 151 § 1 pkt 1 (błędnie jedynie wskazując w treści decyzji przepis art. 151 § 1 pkt 2 k.p.a.) i odmówił uchylenia objętego postępowaniem zezwolenia z dnia [...] września 2010 r.

Organ odwoławczy wyjaśnił, że podstawa wznowienia postępowania dotyczyła wymogu określonego w art. 18 ust. 6 pkt 3 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. z 2007 r. Nr 70, poz. 473 z późn. zm.; dalej: ustawa o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi), który stanowi, że do wniosku o wydanie zezwolenia należy dołączyć pisemna zgodę właściciela, użytkownika, zarządcy lub administratora budynku, jeżeli punkt sprzedaży będzie zlokalizowany w budynku mieszkalnym wielorodzinnym. Dlatego w świetle art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. zgoda na sprzedaż napojów alkoholowych w lokalu usytuowanym w [...] jest istotna na dzień wydania zezwolenia, tj. [...] września 2010 r. W tej dacie [...] nie była legitymowana do wyrażenia zgody w rozumieniu art. 18 ust. 6 pkt 3 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Powyższe z tego względu, że nie miała ona tytułu prawnego do budynku mieszkalno-usługowego. Nieruchomość (udział w [...] części nieruchomości) skarżąca nabyła w dniu [...] lipca 2011 r., co potwierdza akt notarialny Repertorium A [...] oraz wypis z rejestru gruntów i budynków z dnia [...] lutego 2012 r.

W ocenie SKO badanie na tym etapie postępowania uprawnień administratora budynku przekraczałoby zakres obowiązków organu i w istocie doprowadziłoby do sytuacji, w której organ byłby zobligowany do badania legalności każdego dokumentu, a to z kolei byłoby sprzeczne z zasadami postępowania administracyjnego. Organ wydając zezwolenie zobowiązany jest tylko do sprawdzenia, czy oprócz innych przesłanek spełniony jest wymóg zgody jednego z podmiotów określonych w art. 18 ust. 6 pkt 3 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalając skargę [...] wyrokiem z dnia 27 grudnia 2012 r., wskazał, że postanowienie o wznowieniu postępowania stanowi podstawę do przeprowadzenia przez właściwy organ postępowania co do przyczyn wznowienia oraz co do rozstrzygnięcia istoty sprawy. Po wznowieniu postępowania organ dokonuje najpierw ustaleń odnośnie rzeczywistego zaistnienia przesłanek stanowiących podstawę wznowienia, a następnie w razie ich wystąpienia, w kolejnym etapie postępowania przeprowadza postępowanie wyjaśniające w celu merytorycznego rozpoznania sprawy będącej przedmiotem weryfikowanej decyzji. Stwierdzenie w pierwszym etapie braku ustawowych przesłanek wznowienia wyłącza dokonanie merytorycznego rozpoznania sprawy i powoduje odmowę uchylenia ostatecznej decyzji.

Zdaniem Sądu I instancji jakkolwiek postępowanie wznowieniowe w sprawie zakończonej ostateczną decyzją (zezwoleniem) nr [...] zostało zainicjowane zgłoszeniem przez [...] wątpliwości związanych z procedurą uzyskania zezwolenia na sprzedaż i podawanie napojów alkoholowych zawierających powyżej 18% alkoholu przeznaczonych do spożycia w miejscu sprzedaży przez [...] to wznowienie nastąpiło z urzędu na podstawie art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. Zaistnienie tej podstawy wznowienia postępowania w oparciu o pierwsze pismo skarżącej skierowane do organu jest wątpliwe, bowiem odnosiło się nie do nowych okoliczności faktycznych i dowodów, ale do żądania skarżącej dotyczącego sprawdzenia prawidłowości wydanych zezwoleń. Tym niemniej Prezydent Miasta L. w postanowieniu z dnia [...] marca 2012 r. stwierdził, że dołączona do wniosku o wydanie zezwolenia zgoda na sprzedaż napojów alkoholowych udzielona przez [...] nie będącego jedynym właścicielem, administratorem, czy też zarządcą całego budynku przy ul. [...] nie spełniała wymogów określonych w art. 18 ust. 6 pkt 3 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, że organ prawidłowo ustalił stan faktyczny sprawy. Ustalenia te dały podstawę do stwierdzenia, że krąg podmiotów, które winny wyrazić zgodę na wydanie zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych należało ustalić na dzień wydania przez organ I instancji decyzji o udzieleniu zezwolenia, czyli na dzień [...] września 2010 r. Z akt sprawy wynika, że [...]nabyła udział we współwłasności nieruchomości objętej księgą wieczystą KW Nr [...] wraz z lokalem użytkowym położonym w budynku nr [...] w dniu [...] lipca 2011 r., co potwierdza akt notarialny rep. A nr [...] . Oznacza to, że skarżąca nie była współwłaścicielem nieruchomości w dacie rozpatrywania wniosku o wydanie zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych. Tym samym nie była legitymowana do wyrażania zgody na jej wydanie, w konsekwencji zaś nie jest uprawniona do kwestionowania wydanego zezwolenia w trybie wznowienia postępowania.

Sąd I instancji podał, że w chwili złożenia wniosku o wydanie zezwolenia na sprzedaż alkoholu przez [...] oraz jego wydania w dniu [...] września 2010 r., [...] nie była współwłaścicielem nieruchomości przy ul. [...]. Oznacza to, że przepis art. 18 ust. 6 pkt 3 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi nie stanowił o uprawnieniach i obowiązkach skarżącej. Dlatego jako nowy współwłaściciel nieruchomości, na której znajduje się punkt sprzedaży alkoholu, nie jest legitymowana do żądania uchylenia ostatecznych decyzji zezwalających na sprzedaż i podawanie alkoholu, które wydane zostały zanim nabyła prawa rzeczowe do nieruchomości, co jest zgodne ze sformułowaną w art. 16 § 1 k.p.a. zasadą trwałości ostatecznych decyzji administracyjnych.

WSA podkreślił, że organy prawidłowo uznały, że skarżąca nie była zobowiązana do wyrażenia zgody na wydanie zezwolenia nr [...] na sprzedaż i podawanie napojów zawierających powyżej 18% alkoholu przeznaczonych do spożycia w miejscu sprzedaży udzielonego [...] w dniu [...] września 2010 r. Żaden ze współwłaścicieli przedmiotowej nieruchomości również nie był stroną oraz nie uczestniczył w postępowaniu administracyjnym w przedmiocie wydania zezwolenia na sprzedaż i podawanie napojów alkoholowych. Zgoda współwłaścicieli nieruchomości była natomiast jedną z przesłanek wydania zezwolenia i odnosić się mogła tylko do tych osób, które były współwłaścicielami w chwili wydawania zezwolenia. Skarżąca zaś nie należała do kręgu tych podmiotów. W sytuacji zatem, kiedy wnioskodawca dołączył pisemną zgodę podmiotów będących na dzień złożenia wniosku uprawnionymi do jej wyrażania w rozumieniu art. 18 ust. 6 pkt 3 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, to Prezydent Miasta L. zasadnie odmówił uchylenia pierwotnej decyzji o wydaniu zezwolenia, a Samorządowe Kolegium Odwoławcze w L. prawidłowo utrzymało w mocy decyzję organu I instancji.

II

W skardze kasacyjnej [...] wniosła o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Lublinie oraz zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono:

I. Na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

1) art. 18 ust. 6 pkt 3 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi przez niewłaściwe jego zastosowanie, polegające na wydaniu przez Prezydenta Miasta L. zezwolenia na sprzedaż w/w napojów alkoholowych przez [...] , pomimo braku przedłożenia przez niego pisemnej zgody od konkretnie oznaczonych podmiotów użytkujących nieruchomość położoną przy ul. [...];

II. Na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a. naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie:

2) art. 1 § 1 i 2 p.p.s.a. w związku z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w zw. z art. 28 k.p.a. poprzez błędne uznanie, iż skarżąca nie była legitymowana do złożenia skargi wobec braku interesu prawnego w sytuacji, gdy współwłaściciel, kwestionujący prawo innego współwłaściciela do korzystania ze wspólnej nieruchomości w określony sposób, w szczególności przez przeznaczenie tej nieruchomości lub jej części na punkt sprzedaży napojów alkoholowych, ma interes prawny do udziału w przedmiotowym postępowaniu;

3) art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) w zw. z art. 141 § 4 p.p.s.a. polegającą na niewzięciu pod uwagę całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie, ponieważ uczestnik [...] nie dołączył w do wniosku o wydanie zezwolenia pisemnej zgody Wojciecha Pruszkowskiego, o której mowa w art. 18 ust. 6 pkt 3 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi;

4) art. 1 § 1 i 2 p.p.s.a. w zw. z art. 3 § 1 oraz art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. poprzez nieuwzględnienie naruszenia przez organ odwoławczy przepisów postępowania mającego istotny wpływ na wynik sprawy, a to art. 7, 8 i 77 k.p.a., konsekwencję których to uchybień było niewyjaśnienie przez organ odwoławczy stanu faktycznego sprawy, w szczególności sposobu, czasu, okoliczności i charakteru przedstawionych przez uczestnika pisemnych zgód oraz wzięcie pod uwagę jedynie interesu [...] i całkowite pominięcie słusznego interesu skarżącej.

Argumentację na poparcie zarzutów skarżąca przedstawiła w uzasadnieniu skargi kasacyjnej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw i nie zasługuje na uwzględnienie.

Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, bowiem stosownie do treści art. 183 § 1 p.p.s.a, rozpoznając sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze pod rozwagę z urzędu jedynie nieważność postępowania, która zachodzi w przypadkach przewidzianych w § 2 tego artykułu. W niniejszej sprawie nie występują jednak żadne z wad wymienionych we wspomnianym przepisie, które powodowałyby nieważność postępowania prowadzonego przez Sąd I instancji.

W sytuacji gdy skarga kasacyjna zarzuca naruszenie prawa materialnego oraz przepisów postępowania w pierwszej kolejności rozpatrzeniu podlega zarzut naruszenia przepisów postępowania. Dopiero wówczas, gdy okaże się, że stan faktyczny przyjęty przez Sąd I instancji jest prawidłowy można przejść do kontroli jego subsumpcji pod zastosowany przepis prawa materialnego.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego zarzuty naruszenia przepisów postępowania, wskazane w pkt II ppkt 2-4 petitum skargi kasacyjnej, są nieuzasadnione.

W pierwszej kolejności oceną Naczelnego Sądu Administracyjnego objęty został zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. - jego zasadność wykluczałaby bowiem możliwość merytorycznego odniesienia się do pozostałych, objętych zarzutami skargi kasacyjnej nieprawidłowości (por. wyrok NSA z dnia 16 października 2013 r., sygn. akt II GSK 937/12).

Według Naczelnego Sądu Administracyjnego orzekającego w rozpoznawanej sprawie, brak jest podstaw aby uznać, że uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie spełnia wymogów określonych przepisem art. 141 § 4 p.p.s.a. Uzasadnienie zawiera wszystkie elementy konstrukcyjne przewidziane w tym przepisie. W uzasadnieniu Sąd I instancji przedstawił bowiem opis tego, co działo się w sprawie w postępowaniu przed organami administracji publicznej oraz przedstawił stan faktyczny przyjęty za podstawę wyroku, wskazując z jakich przyczyn i na podstawie jakich przepisów zarzuty skargi nie zasługują na uwzględnienie, co umożliwia przeprowadzenie kontroli instancyjnej ustaleń Sądu I instancji w kwestionowanym zakresie.

Nieusprawiedliwione są również zarzuty naruszenia przez Sąd I instancji art. art. 1 § 1 i 2 p.p.s.a. w zw. z art. 3 § 1 p.p.s.a. oraz art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. poprzez nieuwzględnienie naruszenia przez organ odwoławczy przepisów postępowania mającego istotny wpływ na wynik sprawy, a to art. 7, 8 i 77 k.p.a.

Po pierwsze, ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi nie zawiera art. 1 §1 i 2. Wskazanie w skardze kasacyjnej nieistniejącego przepisu w obowiązującym akcie prawnym powoduje, że nie spełnia ona w tym zakresie wymagań art. 176 p.p.s.a. (por. wyrok NSA z dnia 17 lutego 2005 r., sygn. akt OSK 1735/04).

Po drugie, nawet jeśli przyjąć, że autorowi skargi kasacyjnej w istocie chodziło o art. 1 §1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm., dalej: p.u.s.a.), to zgodnie z ww. przepisami sądy administracyjnej sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem ich zgodności z prawem. Zakres takiej kontroli działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje między innymi orzekanie w sprawach skarg na decyzje administracyjne. O naruszeniu tych przepisów można mówić tylko wówczas, gdy sąd wyjdzie poza zakres przedmiotowy postępowania sądowoadministracyjnego (tzn. poza kontrolę działalności administracji publicznej, rozpoznając skargę na akt lub czynność nieobjęte jego kognicją), bądź w sprawach należących do jego właściwości uchyli się od badania legalności działalności administracji, ewentualnie zastosuje środki ustawie nieznane oraz posiłkować się przy tym będzie innym kryterium niż zgodność z prawem. Żadna z takich sytuacji w sprawie nie zaistniała. Zaskarżony wyrok został bowiem wydany po rozpatrzeniu skargi na decyzję administracyjną Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. WSA w Lublinie przeprowadził zatem kontrolę aktu objętego zakresem właściwości tego Sądu, stosując w tym zakresie wyłącznie kryterium zgodności z prawem. Po zbadaniu legalności działalności powyższego organu administracji publicznej Sąd I instancji na podstawie art. 151 p.p.s.a. oddalił skargę, czyli zastosował jeden z środków przewidzianych w ustawie - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Nie można dopatrywać się naruszenia powołanych przepisów w tym, że sąd wydał orzeczenie o treści niezgodnej z oczekiwaniami strony. Jeżeli sąd administracyjny stosuje środki określone w ustawie, to każde jego orzeczenie, zarówno korzystne jak i niekorzystne dla skarżącego, jest realizacją obowiązku przeprowadzenia kontroli działalności administracji publicznej. W takich przypadkach nie może być mowy o naruszeniu dyspozycji ani art. 1 § 1 i 2 p.u.s.a., ani art. 3 § 2 p.p.s.a. (por. wyrok NSA z dnia 29 lipca 2014 r., sygn. akt I OSK 2074/13). To natomiast, że autor skargi kasacyjnej nie zgadza się z oceną ustalonego stanu faktycznego dokonaną przez Sąd I instancji, nie oznacza, że doszło do naruszenia ww. przepisów.

Powyższą argumentację należy również odnieść do zarzutu naruszenia art. 1 §1 i 2 p.p.s.a. sformułowanego w pkt II ppkt 2 petitum skargi kasacyjnej.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 28 k.p.a. należy zauważyć, że przepis ten powołany w ramach drugiej podstawy kasacyjnej (art. 174 pkt 2 p.p.s.a.), jako przepis postępowania, w istocie jest przepisem prawa materialnego, a więc powinien być powołany w ramach pierwszej podstawy kasacyjnej (art. 174 pkt 1 p.p.s.a.). "Przepis art. 28 k.p.a. jest przepisem prawa materialnego, ponieważ kryterium "interesu prawnego", na którym oparta jest legitymacja strony w postępowaniu administracyjnym, ma charakter materialnoprawny i wymaga stwierdzenia związku między sferą indywidualnych praw i obowiązków wnoszącego podanie do organu administracji a obowiązującym systemem prawa" (por. wyroki NSA: z dnia 4 stycznia 2011 r., sygn. akt I OSK 1083/10, z dnia 25 lutego 2014 r., sygn. akt I OSK 1101/13).

Przechodząc do zarzutów naruszenia przepisów prawa materialnego należy je uznać za niezasadne. W ramach podstawy kasacyjnej z art. 174 pkt 1 p.p.s.a. autor skargi kasacyjnej zarzucił naruszenie art. 18 ust. 6 pkt 3 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi przez niewłaściwe jego zastosowanie, polegające na wydaniu przez Prezydenta Miasta L. zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych przez [...], pomimo braku przedłożenia przez niego pisemnej zgody od konkretnie oznaczonych podmiotów użytkujących nieruchomość położoną przy ul. [...]. Jednocześnie, o czym była już mowa, autor skargi kasacyjnej w ramach podstawy kasacyjnej określonej w art. 174 pkt 2 p.p.s.a. wskazał na naruszenie art. 28 k.p.a. Wobec tego, że przepis ten w istocie ma charakter materialny, Naczelny Sąd Administracyjny odniesie się do niego w tej części uzasadnienia. Autor skargi kasacyjnej upatruje naruszenia art. 28 k.p.a. poprzez błędne uznanie, iż skarżąca nie była legitymowana do złożenia skargi wobec braku interesu prawnego w sytuacji, gdy współwłaściciel, kwestionujący prawo innego współwłaściciela do korzystania ze wspólnej nieruchomości w określony sposób, w szczególności przez przeznaczenie tej nieruchomości lub jej części na punkt sprzedaży napojów alkoholowych, ma interes prawny do udziału w przedmiotowym postępowaniu.

Odnosząc się do tak postawionych zarzutów zaznaczyć należy, że zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, sprzedaż napojów alkoholowych przeznaczonych do spożycia w miejscu lub poza miejscem sprzedaży może być prowadzona tylko na podstawie zezwolenia wydanego przez wójta (burmistrza, prezydenta miasta), właściwego ze względu na lokalizację punktu sprzedaży. Zezwolenie na sprzedaż napojów alkoholowych wydaje się na podstawie wniosku przedsiębiorcy (art. 18 ust. 2), a zgodnie z normą prawa wyrażoną w art. 18 ust. 6 pkt 3 ww. ustawy, do wniosku o wydanie zezwolenia należy dołączyć pisemną zgodę właściciela, użytkownika, zarządcy lub administratora budynku, jeżeli punkt sprzedaży jest zlokalizowany w budynku mieszkalnym wielorodzinnym.

Przepis powyższy wskazuje w sposób wyraźny podmioty uprawnione do wyrażenia zgody na sprzedaż napojów alkoholowych, jeśli punkt sprzedaży ma być zlokalizowany w budynku mieszkalnym wielorodzinnym. Katalog tych podmiotów jest katalogiem zamkniętym (por. wyrok NSA z dnia 18 czerwca 2009 r., sygn. akt II GSK 1060/08).

Celem wprowadzenia art.18 ust. 6 pkt 3 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi było wyrażenie troski ustawodawcy dla pełnego poszanowania stanowiska wymienionych w tym przepisie podmiotów, wobec zamiaru prowadzenia w budynku mieszkalnym wielorodzinnym tak specyficznej działalności gospodarczej jak sprzedaż alkoholu. Dlatego też tylko wymienione w tym przepisie podmioty są uprawnione do wyrażenia zgody na sprzedaż alkoholu. Zgoda jest warunkiem wstępnym, jaki spełnić musi wnioskujący o wydanie zezwolenia.

Uwzględniając rolę jaką ma pełnić zgoda uregulowana w powołanym przepisie, stwierdzić należy, że znaczenie może mieć wyłącznie tego rodzaju wypowiedź, która pochodzi od podmiotu będącego "właścicielem, użytkownikiem, zarządcą lub administratorem budynku" w czasie rozpatrywania złożonego właściwemu organowi administracji publicznej wniosku. Jest ona warunkiem "wstępnym" jakie musi spełnić występujący o zezwolenie dążąc do jego otrzymania (por. wyrok NSA z dnia 11 stycznia 2007 r., sygn. akt II GSK 274/06). Organ rozpoznając sprawę orzeka bowiem według stanu prawnego i faktycznego aktualnego w chwili podejmowania decyzji (por. wyrok WSA w Opolu z dnia 13 września 2011 r., sygn. akt II SA/Op 263/11).

W rozpoznawanej sprawie bezspornym jest, że w chwili złożenia wniosku o wydanie zezwolenia na sprzedaż alkoholu przez [...] oraz jego wydania w dniu [...] września 2010 r., [...] nie była współwłaścicielem nieruchomości przy ul. [...]. Bowiem skarżąca nabyła udział we współwłasności ww. nieruchomości wraz z lokalem użytkowym położonym w budynku nr [...] w dniu [...] lipca 2011 r., co potwierdza akt notarialny rep. A nr [...]. Wobec tego - stosownie do art. 18 ust. 6 pkt 3 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi - skarżąca nie była legitymowana do wyrażania zgody na wydanie ww. zezwolenia w dniu [...] września 2010 r., tj. w dacie udzielenia zezwolenia [...].

Powyższe rozważania prowadzą również do wniosku, że wobec braku interesu prawnego skarżąca nie mogła być uznana za stroną postępowania w przedmiocie udzielenia zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych, bowiem w dniu jego wydania przez organ, nie była współwłaścicielem nieruchomości przy ul. [...]. W tym miejscu wymaga podkreślenia, że pojęcie "interes prawny", na którym oparta jest legitymacja procesowa strony w postępowaniu administracyjnym, należy ustalać według norm prawa materialnego. Mieć interes prawny znaczy to samo, co ustalić powszechnie obowiązujący przepis prawa materialnego, na którego podstawie można skutecznie żądać czynności organu z zamiarem zaspokojenia jakiejś potrzeby, albo żądać zaniechania lub ograniczenia czynności organu sprzecznych z potrzebami danego podmiotu - strony postępowania w myśl art. 28 k.p.a. (por. wyrok NSA z dnia 7 czerwca 2013 r., sygn. akt I OSK 2226/12).

W konsekwencji skarżąca nie może skutecznie kwestionować wydanego zezwolenia w postępowaniu o wznowienie postępowania przez organ z urzędu w trybie art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a., ponieważ w dacie jego wydania przepis art. 18 ust. 6 pkt 3 cyt. ustawy, nie stanowił o jej uprawnieniach i obowiązkach. Innymi słowy skarżąca jako nowy współwłaściciel nieruchomości, na której znajduje się punkt sprzedaży alkoholu, nie jest legitymowana do żądania uchylenia prawomocnej, ostatecznej decyzji zezwalającej na sprzedaż i podawanie alkoholu, która wydana została zanim nabyła ona prawa rzeczowe do nieruchomości, co jest zgodne ze sformułowaną w art. 16 § 1 k.p.a. zasadą trwałości ostatecznych decyzji administracyjnych.

Natomiast wbrew twierdzeniu autora skargi kasacyjnej, skarżąca nie została pozbawiona legitymacji do posiadania przymiotu strony w postępowaniu przez organami po wznowieniu z urzędu postępowania. Skarżąca z przysługującego jej prawa skorzystała będąc stroną w postępowaniu administracyjnym, a następnie składając skargę do WSA w Lublinie. W wyniku tej skargi Sąd I instancji wydał zaskarżony wyrok. Zatem również w postępowaniu sądowoadministracyjnym skarżąca nie została pozbawiona przymiotu strony.

Nie zasługuje także na aprobatę argumentacja skarżącej kasacyjnie, według której ww. zezwolenie zostało wydane, pomimo braku przedłożenia przez [...] pisemnej zgody od konkretnie oznaczonych podmiotów użytkujących nieruchomość położoną przy ul. [...]

Jak wynika z akt administracyjnych sprawy, adresat zezwolenia na żądanie Prezydenta Miasta L. dostarczył zgody podmiotów uprawnionych do jej udzielenia, tj.: [...] , w imieniu której zgodę wyraził Prezes Zarządu [...]. Autor skargi kasacyjnej w żaden sposób nie zaprzecza, że ww. byli jedynymi współwłaścicielami nieruchomości według stanu faktycznego i prawnego na dzień udzielenia zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych, tj. na dzień [...] września 2010 r. Oznacza to, iż stosownie do art. 18 ust. 6 pkt 3 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi jedynie ww. byli legitymowani do wyrażania zgody na wydanie kwestionowanego przez skarżącą zezwolenia.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego organy w rozpoznawanej sprawie - co słusznie zaakceptował Sąd I instancji - prawidłowo oceniły treść przedłożonych zgód, w tym również zgody [...]. Treść oświadczenia, pod którą swój podpis złożył [...], jednoznacznie wskazuje, iż wyraził on zgodę na wydanie [...] spornego zezwolenia. Natomiast skarżąca kasacyjnie nie podważyła skutecznie tej okoliczności.

Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że organ I instancji zasadnie wydał decyzję z dnia 19 kwietnia 2012 r. odmawiającą uchylenia objętego postępowaniem zezwolenia udzielonego dnia [...] września 2010 r., co słusznie zaakceptowało SKO w L., a następnie Sąd I instancji.

Ze wskazanych wyżej powodów Naczelny Sąd Administracyjny uznał zarzuty skargi kasacyjnej za nieusprawiedliwione i oddalił ją na podstawie art. 184 p.p.s.a.