Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Leszek Kobylski, Sędziowie Sędzia WSA Sławomir Fularski /sprawozdawca/, Sędzia WSA Cezary Kosterna, Protokolant Justyna Kapusta, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 kwietnia 2010 r. sprawy ze skargi A.B. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] listopada 2009 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] września 2009 r. nr [...]; 2) stwierdza, że uchylona decyzja i poprzedzająca ją decyzja nie podlegają wykonaniu w całości do chwili uprawomocnienia się niniejszego wyroku. POSTANOWIENIE Dnia 28 kwietnia 2010 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Leszek Kobylski Sędziowie Sędzia WSA - Cezary Kosterna Sędzia WSA - Sławomir Fularski /sprawozdawca/ po rozpoznaniu w dniu 28 kwietnia 2010 r. na rozprawie sprawy ze skargi A.B. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] listopada 2009 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności postanawia: poinformować Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego o istotnych naruszeniach prawa występujących w sprawie z wniosku A.B. o wszczęcie postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Burmistrza Miasta P. z dnia [...] listopada 1995 r. znak [...].

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 155 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), informuje Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego o rażącym naruszeniu prawa, do którego doszło w toku rozpoznawania sprawy ze skargi A.B. (dalej jako skarżący) w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej.

Decyzją z dnia [...] listopada 1995 r. znak [...] Burmistrz Miasta P. działając na podstawie art. 48 i art. 52 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz. U. Nr 89, poz. 414) nakazał A.B. wykonanie rozbiórki obiektu budowlanego.

Pismem z dnia [...] maja 2005 r. skarżący zwrócił się do Głównego Urzędu Nadzoru Budowlanego o stwierdzenie nieważności ww. decyzji Burmistrza Miasta P..

Postanowieniem z dnia [...] czerwca 2005 r. Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego przekazał wniosek skarżącego według właściwości do [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego.

Decyzją z dnia [...] września 2009 r. nr [...][...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego odmówił wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności ww. decyzji Burmistrza Miasta P..

Na skutek wniesionego przez skarżącego odwołania Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W toku rozpatrywania sprawy Sąd stwierdził rażące naruszenie przez organ I instancji przepisów ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm. dalej Kpa) tj. art. 8, art. 12 oraz art. 35 Kpa.

Naruszenie to polegało przede wszystkim na daleko idącej przewlekłości postępowania administracyjnego. Z przepisu art. 35 Kpa wynika obowiązek załatwienia sprawy administracyjnej bez zbędnej zwłoki, przy czym czas załatwienia sprawy wymagającej przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego określony został na nie dłużej niż jeden miesiąc, natomiast w przypadku sprawy szczególnie skomplikowanej czas ten nie może przekroczyć dwa miesiące. Przepis art. 36 Kpa przewiduje wprawdzie sytuację, w której czas załatwienia sprawy może przekroczyć także ww. termin dwumiesięczny, zobowiązuje jednak organ do powiadomienia o tym fakcie stron postępowania z równoczesnym wskazaniem nowego terminu załatwienia sprawy oraz przyczyn załatwienia sprawy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zwraca uwagę, że w przedmiotowej sprawie postępowanie przed organem I instancji toczyło się od [...] lipca 2005 r. (data wpływu do organu), kiedy wniosek skarżącego przekazano według właściwości na mocy postanowienia z dnia [...] czerwca 2005 r., tj. ponad cztery lata i dwa miesiące, wbrew ogólnej zasadzie szybkości postępowania wyrażonej w art. 12 Kpa, przy czym braku działania w tym okresie po stronie organu nie sposób czymkolwiek uzasadnić.

Dodatkowo naruszenie przez organ I instancji przepisów Kpa polegało na braku prawidłowego wezwania strony do sprecyzowania wniosku z dnia [...] maja 2005 r. Co prawda w przekazanych Sądowi aktach administracyjnych znajduje się wezwanie organu z dnia [...] listopada 2005 r. do złożenia przez skarżącego pisemnych wyjaśnień bądź do jego osobistego stawienia się w siedzibie organu celem udzielenia wyjaśnień i doprecyzowania wniosku, jednak brak jest w aktach zwrotnego potwierdzenia odbioru przez niego ww. pisma.

Sąd stwierdza, że nierespektowanie podstawowych zasad postępowania administracyjnego może prowadzić do powstania z winy organów negatywnych dla strony skutków prawnych, jak również nieuzasadnionej przewlekłości postępowania. Ponadto nie służy realizacji zasady pogłębiania zaufania obywateli do organów Państwa (art. 8 Kpa).

Uznając za uzasadnione wystąpienie z niniejszą sygnalizacją do organu wyższego stopnia, jakim jest Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego w stosunku do wojewódzkich inspektorów nadzoru budowlanego, należy zauważyć, że poza możliwością kontrolowania działań organów administracji architektoniczno - budowlanej i nadzoru budowlanego (art. 88a ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.) Głównemu Inspektorowi Nadzoru Budowlanego przysługuje również uprawnienie zawarte w art. 87 ust. 1 ww. ustawy.

VIII SA/Wa 46/10

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia [...] maja 2005 r. nr [...][...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Burmistrza Miasta P. z dnia [...] listopada 1995 r. znak [...] nakazującej A.B. rozbiórkę obiektu budowlanego - zakładu lakiernictwa pojazdowego z zainstalowanymi komorami lakierniczymi na działkach nr [...][...][...] przy ul. K. [...]. A.B. pismem z [...] maja 2005 r. (data wpływu do organu – [...] maja 2005 r.) kierowanym do Głównego Urzędu Nadzoru Budowlanego w W. wniósł o stwierdzenie nieważności ww. decyzji Burmistrza Miasta P.. Postanowieniem z dnia [...] czerwca 2005 r. Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego przekazał zaś powyższy wniosek według właściwości [...] Wojewódzkiemu Inspektorowi Nadzoru Budowlanego.

Decyzją z dnia [...] września 2009 r. nr [...][...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego, działając na podstawie art. 157 § 3 i art. 158 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, z późn. zm. dalej jako kpa) oraz art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane ( tj. Dz. U. z 2003 r. Nr 207, poz. 216 z późn. zm.) odmówił wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Burmistrza Miasta P. z dnia [...] listopada 1995 r. znak [...].

W uzasadnieniu organ wskazał, że ww. decyzja Burmistrza Miasta P. była już badana pod kątem przesłanek z art. 156 kpa. Wszczęcie więc ponownie postępowania nieważnościowego i wydanie decyzji w tym zakresie stanowiłoby naruszenie zasady “res iudicata". Rozstrzygnięcie ostateczne ma zaś powagę rzeczy osądzonej a naruszenie tej zasady stanowi o wadzie prawnej takiego rozstrzygnięcia i kwalifikuje do stwierdzenia jej nieważności. [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego prowadząc postępowanie nieważnościowe i wydając decyzję nr [...] z dnia [...] maja 2005 r. wypowiedział się co występowania przesłanek z art. 156 kpa, co wskazuje, że sprawa została już załatwiona co do istoty. Niezasadne jest więc wydanie kolejnej decyzji w tym zakresie.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył A.B. podnosząc, że wykonanie rozbiórki jest sprzeczne z prawem budowlanym i grozi katastrofą budowlaną, do czego organ nie odniósł się swoim rozstrzygnięciu. Dodał, że decyzja w niniejszej sprawie jest absurdalna i sprzeczna z przepisami prawa budowlanego.

W wyniku rozpatrzenia odwołania, Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego, decyzją z dnia [...] listopada 2009 r. nr [...], działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kpa utrzymał w mocy powyższą decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego.

W uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia podtrzymując dotychczasową argumentację [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego wskazał, że A.B. złożył kolejny wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Burmistrza Miasta P. z dnia [...] listopada 1995 r. znak [...]. Organ odwoławczy stwierdził przy tym, że decyzja w tym przedmiocie stała sie ostateczna w ramach I instancji. Nie można zatem ponownie skutecznie żądać wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji, której byt prawny był uprzednio badany w postępowaniu w ww. przedmiocie. Żadna z okoliczności wymienionych w art. 156 § 1 kpa nie zmienia bowiem swej wartości prawnej z upływem czasu. Jeśli nie występowały przyczyny nieważności w chwili wydania decyzji, to nie powstaną one również po jej wydaniu. Powołując się na orzecznictwo sądów administracyjnych, organ odwoławczy podniósł, że wydana ponowna decyzja w tym samym przedmiocie byłaby obciążona wadą określoną w art. 156 § 1 pkt 3 kpa i sama podlegałaby stwierdzeniu nieważności.

Powyższe rozstrzygnięcie Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] listopada 2009 r., stało się przedmiotem skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, w której A.B. wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości, ewentualnie o jej uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Decyzji zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych wyrażający się w uznaniu, że podnoszone w uzasadnieniu jego odwołania okoliczności były już przedmiotem kontroli w postępowaniu o stwierdzenie nieważności, podczas gdy wniosek taki jest nieuprawniony oraz nieuwzględnienie faktu, że wykonanie decyzji Burmistrza Miasta P. narusza przepisy prawa budowlanego i grozi katastrofą.

W uzasadnieniu skargi podtrzymując co do zasady argumentację zawartą uprzednio w odwołaniu dodał, że przeprowadzona kontrola decyzji była nieprawidłowa, a wadliwość ta daje podstawę do zaskarżenia decyzji i w konsekwencji jej uchylenia.

W odpowiedzi na skargę, wnosząc o jej oddalenie, Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego podtrzymał swoje stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę administracji publicznej, przy czym w świetle przepisu § 2 powołanego artykułu, kontrola ta jest sprawowana pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Chodzi zatem o kontrolę aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej, która jest dokonywana w kontekście zgodności z prawem materialnym i procesowym. Kontrola sądów administracyjnych ogranicza się więc do zbadania, czy organy administracji w toku rozpoznawanej sprawy nie naruszyły prawa w stopniu mogącym mieć wpływ na jej wynik. Ponadto Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej jako p.p.s.a).

Skarga analizowana w kontekście ww. przepisów podlega uwzględnieniu, gdyż zaskarżona decyzja narusza prawo w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Na wstępie należy zauważyć, że organy obu instancji błędnie interpretują pojęcie "res iudicata", czyli rzeczy, sprawy prawomocnie osądzonej. O powadze rzeczy osądzonej można bowiem mówić jedynie w sytuacji, gdyby sprawa została zbadana przez organy nadzoru budowlanego, a następnie ich postępowanie zostało skontrolowane przez sąd administracyjny. Powyższe rzeczywiście wykluczałoby ponowne rozstrzyganie kwestii nieważności tej decyzji. W takiej sytuacji nie można bowiem jeszcze raz domagać się wszczęcia postępowania w tej samej sprawie chociażby skarżący powoływał się na inne przyczyny nieważności, bowiem gdyby wydano nową decyzję nadzorczą to decyzja taka byłaby obciążona wadą z art. 156 § 1 pkt 3 kpa i sama podlegała stwierdzeniu nieważności. Potwierdza to przywoływany przez organ odwoławczy wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 lipca 2007 r. o sygn. akt VII SA/Wa 682/07. W niniejszej zaś sprawie doszło jedynie do wydania decyzji organu I instancji - [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego o odmowie stwierdzenia nieważności decyzji wskazywanej przez skarżącego w jego wniosku z dnia [...] maja 2005 r. Nie było więc w tym przedmiocie decyzji organu odwoławczego, ani też nie miała miejsce skarga na ostateczną decyzję tego organu, która spowodowałaby rozpatrzenie tej sprawy przez wojewódzki sąd administracyjny. W niniejszej sprawie sąd administracyjny, tym samym nie oddalił skargi na ostateczne rozstrzygnięcie organu II instancji w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji Burmistrza Miasta P. z dnia [...] listopada 1995 r. znak [...]. Dopiero zaś w takiej sytuacji miałaby w niniejszej sprawie powaga rzeczy prawomocnie osądzonej.

Ponadto, zgodnie z art. 156 § 1 pkt 3 kpa, organ administracji publicznej stwierdza nieważność decyzji która dotyczy sprawy rozstrzygniętej poprzednio inną decyzją ostateczną (z wyłączeniem oczywiście przypadków wzruszenia takiej decyzji przewidzianych w art. 145, 151, 154, 155, 156, 161 i 163 kpa). Tak więc, można wystąpić nawet z kolejnym wnioskiem o stwierdzenie nieważności, który to wniosek powinien być przez właściwy w tym przedmiocie organ ponownie rozpoznany.

Niezależnie od powyższego, zdaniem Sądu, organ I instancji - [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w postępowaniu poprzedzającym wydanie swojej decyzji, dopuścił się naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik niniejszej sprawy.

Zauważyć bowiem należy, że skarżący po otrzymaniu decyzji tego organu z dnia [...] maja 2005 r. nr [...] o odmowie stwierdzenia nieważności decyzji Burmistrza Miasta P. z dnia [...] listopada 1995 r. znak [...], w swoim piśmie z dnia [...] maja 2005 r. (brak koperty potwierdzającej datę nadania) nazwanym "wnioskiem" wniósł o stwierdzenie nieważności ww. decyzji Burmistrza Miasta P. nakazującej rozbiórkę obiektu budowlanego. Z pismem tym wystąpił wówczas do organu wyższego stopnia (data wpływu do tego organu - [...] maja 2005 r.), a organ ten postanowieniem z dnia [...] czerwca 2005 r. przekazał sprawę [...] Wojewódzkiemu Inspektorowi Nadzoru Budowlanego. W aktach administracyjnych przekazanych Sądowi znajduje się pismo tego z kolei organu z dnia [...] listopada 2005 r., w którym wzywa on skarżącego do złożenia pisemnych wyjaśnień bądź do osobistego stawiennictwa w terminie 14 dni od daty otrzymania wezwania celem udzielenia wyjaśnień i doprecyzowania jego wniosku z dnia [...] maja 2005 r. Z akt tych nie wynika jednak, aby przedmiotowe wezwanie zostało doręczone skarżącemu (w aktach znajduje się jedynie zwrotne potwierdzenie odbioru ale przez Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego, a nie skarżącego). Tym samym, nie wiadomo więc czy ww. wezwanie, które miało przecież wyjaśnić pewne zaistniałe wątpliwości organu co do treści i intencji pisma skarżącego z dnia [...] maja 2005 r., poprzez jego sprecyzowanie - zostało w ogóle do niego wysłane. Z uwagi zaś na brak w przekazanych Sądowi aktach administracyjnych koperty z datą nadania ww. pisma skarżącego nie można także ustalić, czy pismo to nie zostało złożone przed upływem terminu do złożenia odwołania od rozstrzygnięcia organu I instancji odmawiającego stwierdzenie nieważności wskazywanej w jego wniosku decyzji. Pismo skarżącego z dnia [...] maja 2005 r. kierowane było bowiem do organu wyższego stopnia po otrzymaniu w dniu [...] maja 2005 r. decyzji organu I instancji - [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego o odmowie stwierdzenia nieważności decyzji Burmistrza Miasta P. z dnia [...] listopada 1995 r. znak [...]. Błędne nazwanie tego pisma wnioskiem o stwierdzenie nieważności, bez stosownego wyjaśnienia przez organ I instancji - który miał przecież takie wątpliwości skoro w aktach znajduje się wezwanie kierowane do skarżącego do złożenia stosownych wyjaśnień i doprecyzowania wniosku, nie powinno przynosić dla niego ujemnych konsekwencji, w szczególności gdy wysłał on je w terminie do złożenia odwołania. Z uwagi natomiast na bliskość czasową daty wydania decyzji organu I instancji - [...] maja 2005 r.(doręczonej [...] maja 2005 r.) i pisma skarżącego z dnia [...] maja 2005 r., bardzo prawdopodobnym jest złożenie przedmiotowego pisma przed upływem terminu do wniesienia odwołania. Organ zaś - pomimo swoich wątpliwości nie wyjaśnił czy jest to wniosek skarżącego wyraźnie wskazujący na dokonanie przez niego wyboru trybu nadzwyczajnego postępowania, czy też stanowi może odwołanie od decyzji organu I instancji.

W związku z powyższym, w ocenie Sądu, ustalenia organów obu instancji zawarte w zaskarżonej, jak i poprzedzającej ją decyzji zostały dokonane pomimo ciążącego na organach administracji obowiązku, bez podjęcia wszelkich kroków mających na celu wyczerpujące zebranie i rozpatrzenie całego materiału dowodowego (art. 7 i 77 kpa).

Należy zaś zauważyć, że stosownie do art. 7 kpa – w toku postępowania organy administracji publicznej stoją na straży praworządności i podejmują wszelkie kroki niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli. Powołany przepis formułuje naczelną zasadę postępowania jaką jest zasada prawdy obiektywnej, której realizacja ma ścisły związek z zasadą praworządności oraz wywiera zasadniczy wpływ na ukształtowanie całego postępowania administracyjnego, obligując organ administracji publicznej do wyczerpującego zbadania okoliczności faktycznych związanych z daną sprawą, na podstawie wszelkich dowodów. Z zasady tej wynika między innymi rozwijany w art. 77 § 1 kpa obowiązek organu administracji publicznej określenia w każdej sprawie z urzędu jakie dowody są konieczne do wyjaśnienia stanu faktycznego, ich poszukiwania oraz realizacji.

Powołane wyżej zasady obowiązują zarówno w postępowaniu przed organem pierwszej, jak i drugiej instancji, którego obowiązkiem jest nie tylko kontrola kwestionowanego aktu, ale również ponowne merytoryczne rozpatrzenie sprawy. Organy administracji publicznej obowiązane są zaś przeprowadzić postępowanie w taki sposób, aby pogłębiać zaufanie obywateli (art. 8 kpa). Obowiązek ten ma szczególne znaczenie w odniesieniu do decyzji odmownych: wyjaśnienie stronie zasadności decyzji administracyjnej może sprzyjać powstaniu u niej przekonania, że decyzja, chociaż niekorzystna – jest jednak zasadna, że w danej sytuacji i przy obowiązującym stanie prawnym organ po prostu nie mógł postąpić inaczej (Dawidowicz, Postępowanie administracyjne, s. 95).

Ponadto, co jest dosyć istotne w niniejszej sprawie z uwagi na bardzo daleko idącą przewlekłość postępowania, należy zauważyć, że organy administracji publicznej, zgodnie z art. 12 kpa powinny działać w sprawie wnikliwie i szybko, posługując się możliwie najprostszymi środkami prowadzącymi do jej załatwienia (zasada szybkości i prostoty postępowania).

Z przepisu art. 35 kpa wynika obowiązek załatwienia sprawy administracyjnej bez zbędnej zwłoki, przy czym czas załatwienia sprawy wymagającej przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego określony został na nie dłużej niż jeden miesiąc, natomiast w przypadku sprawy szczególnie skomplikowanej czas ten nie może przekroczyć dwa miesiące. Przepis art. 36 kpa przewiduje wprawdzie sytuację, w której czas załatwienia sprawy może przekroczyć także ww. termin dwumiesięczny, zobowiązuje jednak organ do powiadomienia o tym fakcie stron postępowania z równoczesnym wskazaniem nowego terminu załatwienia sprawy oraz przyczyn załatwienia sprawy. W niniejszej sprawie organ I instancji niewątpliwie w sposób rażący naruszył ww. przepisy, zaś organ odwoławczy utrzymując decyzję nawet tego nie zauważył.

Należy zwrócić uwagę, że w przedmiotowej sprawie postępowanie przed organem I instancji toczyło się od [...] lipca 2005 r. (data wpływu do organu), kiedy wniosek skarżącego przekazano według właściwości na mocy postanowienia Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] czerwca 2005 r., tj. ponad cztery lata i dwa miesiące, co oczywiście uchybia ogólnej zasadzie szybkości postępowania wyrażonej w art. 12 kpa. Przy czym co należy podkreślić - braku działania w tym okresie po stronie organu nie sposób czymkolwiek uzasadnić. Nierespektowanie zaś podstawowych zasad postępowania administracyjnego może prowadzić do powstania z winy organów negatywnych dla strony skutków prawnych. Ponadto niewątpliwie nie służy również realizacji zasady pogłębiania zaufania obywateli do organów Państwa (art. 8 kpa).

Zaskarżone rozstrzygnięcie jest decyzją odwoławczą wydaną na podstawie art. 138 kpa. Wskazać należy, iż charakter rozstrzygnięć organu odwoławczego w sposób bezpośredni zdeterminowany jest zasadą dwuinstancyjności postępowania administracyjnego. Jej istota polega na dwukrotnym rozpatrzeniu i rozstrzygnięciu tej samej sprawy wyznaczonej treścią zaskarżonej decyzji. Wypływa stąd obowiązek traktowania postępowania odwoławczego jako powtórzenia rozstrzygania tej samej sprawy. Decyzja organu II instancji jest takim samym aktem stosowania prawa, jak decyzja organu I instancji, a działanie organu odwoławczego nie ma charakteru kontrolnego, ale jest działaniem merytorycznym, równoważnym działaniu organu I instancji (T. Woś, J. Zimmermann, glosa do uchwały SN z dnia 23 września 1986 roku, III AZP 11/86, Pip 1989,z.8,s.147). Tym samym, decyzja organu odwoławczego, który również powinien mieć na uwadze ww. przepisy postępowania administracyjnego uchybia w ten sposób treści przepisu zawartemu w art. 138 kpa.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy, organy mając na uwadze powyższe wskazania Sądu, przeprowadzą po raz kolejny, tym razem zgodnie z ww. przepisami kpa postępowanie wyjaśniające które umożliwi wyjaśnienie istotnych wątpliwości w sprawie dotyczących daty nadania oraz intencji pisma skarżącego z dnia [...] maja 2005 r. Dopiero zaś dokonanie powyższego umożliwi wydanie stosownego rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie w kwestii dotyczącej tego czy są podstawy do stwierdzenia nieważności wnioskowanej przez niego w ww. piśmie decyzji nakazującej rozbiórkę obiektu budowlanego. Następnie organy winny wydać rozstrzygnięcie w sprawie, mając na uwadze w szczególności art. 107 § 3 kpa, tj. właściwe uzasadnienie decyzji.

Wskazane wyżej naruszenia przepisów postępowania - w ocenie Sądu – mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy i dlatego też uzasadniają uchylenie zarówno zaskarżonej, jak i poprzedzającej ją decyzji.

Mając powyższe na uwadze, Wojewódzki Sąd Administracyjny, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a orzekł, jak w sentencji.

Zawarte w wyroku orzeczenie w pkt. 2 zostało wydane przez Sąd na podstawie art. 152 p.p.s.a.