Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sławomir Pauter Sędziowie Sędzia WSA Aleksandra Wieczorek (spr.) Sędzia WSA Krzysztof Dziedzic Protokolant st. sekr. sąd. Monika Walentynowicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 lipca 2016 r. sprawy ze skargi J.K. na bezczynność Burmistrza w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej I. zobowiązuje Burmistrza do załatwienia wniosku skarżącego J.K. z dnia [...] r. w zakresie punktu I – w terminie 14 dni od dnia otrzymania odpisu prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy, II. stwierdza bezczynność Burmistrza, która nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, III. zasądza od Burmistrza na rzecz skarżącego J.K. kwotę 100 (sto) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania.

W dniu 25 marca 2016 r., skarżący J.K. - drogą elektroniczną – wystąpił do Burmistrza o udostępnienie informacji publicznej dotyczącej:

1. poniesionych przez Gminę kosztów funkcjonowania Rady Miejskiej w latach 2011, 2012, 2013, 2014, 2015 (kosztów szkoleń, delegacji i innych, w tym kserokopii faktur),

2. poniesionych przez Gminę w latach 2011, 2012, 2013, 2014, 2015 kosztów na szkolenia i delegacje wszystkich pracowników Urzędu Miejskiego.

Jednocześnie wniósł o przesłanie tych informacji i dokumentów na wskazany adres poczty elektronicznej.

Pismem Burmistrza ( w imieniu którego działał upoważniony sekretarz Gminy) z dnia [...] kwietnia 2016 r., [...] skarżącemu przekazana została informacja dotycząca kosztów funkcjonowania Rady Miejskiej w postaci wskazania numerów stron internetowych Biuletynu Informacji Publicznej, na których opublikowane zostały roczne sprawozdania z wykonania planu wydatków budżetowych jst Rb-28 S za poszczególne lata, ze wskazaniem wszystkich paragrafów klasyfikacji budżetowej, dotyczących wnioskowanych informacji. W odniesieniu do pkt 2 wniosku skarżącego z dnia [...] marca 2016 r. podana została wysokość środków wydatkowanych w poszczególnych latach okresu 2011-2015 na szkolenia oraz delegacje pracowników Urzędu Miejskiego.

W dniu 12 kwietnia 2016 r. skarżący zwrócił się do organu z pismem, w którym stwierdził, iż udzielono mu informacji publicznej w niepełnym zakresie tj. z pominięciem wnioskowanych faktur za szkolenia, delegacje i inne koszty poniesione przez Gminę na członków Rady Miejskiej. Wniósł o udostępnienie informacji zgodnie z wnioskiem lub wydanie decyzji odmownej.

Pismem z dnia [...] kwietnia 2016 r., [...] Burmistrz (w imieniu którego działał sekretarz Gminy) poinformował J.K., że uzyskał już pełen zakres informacji dotyczących wnioskowanych przez niego danych. Stwierdził jednocześnie, iż żądanie przez skarżącego potwierdzenia wykazanych kosztów za poszczególne lata fakturami VAT powoduje, że wniosek dotyczy udostępnienia informacji przetworzonej. Wobec tego skarżącego poproszono o wykazanie przesłanki szczególnie istotnego interesu publicznego uzasadniającego udostępnienie wnioskowanych danych.

Pismem z dnia [...] maja 2016 r. J.K. złożył skargę na bezczynność Burmistrza, wnosząc o zobowiązanie organu do "udzielenia żądanej informacji publicznej dotyczącej kserokopii faktur poniesionych kosztów przez Gminę na radnych za szkolenia, delegacje i inne za lata 2011,2012,2013,2014 i 2015" oraz zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skargi przedstawił okoliczności sprawy związane ze złożeniem wniosku oraz uzyskane od organu odpowiedzi. Jednocześnie przyznał, że pismo organu z dnia [...] kwietnia 2016 r. otrzymał w dniu 2 maja 2016 r. Zdaniem skarżącego, organ dopuścił się bezczynności, łamiąc tym samym konstytucyjne prawo obywatela do informacji publicznej. W szerokich motywach skargi, powołując się na orzecznictwo sądowe, skarżący uzasadniał, iż wnioskowana przez niego informacja stanowi informację publiczną, którą organ ma obowiązek udostępnić.

W odpowiedzi na skargę pełnomocnik organu wnosił o jej oddalenie oraz przeprowadzenie dowodu z dokumentów w postaci wydruku wiadomości przesłanej skarżącemu drogą elektroniczną w dniu [...] kwietnia 2016 r., [...] - na okoliczność, iż skarżący otrzymał wnioskowaną pełną informację publiczną w zakresie poniesionych przez Gminę kosztów funkcjonowania Rady Miejskiej w latach 2011-2015 oraz kosztów na szklenia i delegacje pracowników Urzędu Miejskiego w latach 2011 oraz kopii pisma sekretarza Gminy z dnia [...] kwietnia 2016 r., [...], skierowanego do skarżącego.

W uzasadnieniu swego stanowiska, odnosząc się do okoliczności sprawy, wskazywał, że skarżącemu udzielono wyczerpującej, szczegółowej odpowiedzi, zgodnej z treścią wniosku. Prawdą jest, że nie udostępniono mu samych faktur VAT wystawianych w latach 2011-2015 z tytułu kosztów szkoleń, delegacji czy innych wydatków związanych z działalnością Rady Miejskiej, jednakże nie odmówiono mu ich wydania, a jedynie zwrócono się z prośbą o uzasadnienie istnienia przesłanki szczególnie istotnego interesu publicznego uzasadniającego udostępnienie danych w takiej postaci. Gdyby skarżący wykazał istnienie tej przesłanki, to przedmiotowe faktury zostałyby mu udostępnione. Zwracał szczególną uwagę na fakt, iż odnalezienie i wydobycie z setek tomów akt faktur dotyczących tak szerokiego spektrum, w dodatku dotyczących długiego okresu 5 lat jest zadaniem niezwykle pracochłonnym i żmudnym. Gmina nie dysponuje jednym wykazem takich dokumentów, rozproszone są one w wielkiej ilości dokumentów księgowych. W konsekwencji żądana informacja ma charakter informacji przetworzonej w takim rozumieniu tego pojęcia jakie nadało mu orzecznictwo sądowe, w szczególności orzeczenia przywołane w odpowiedzi na skargę. W sytuacji, gdy podmiot zobowiązany do udzielenia informacji publicznej nie dysponuje na dzień złożenia wniosku gotową informacją, a jej udostępnienie wymaga podjęcia dodatkowych czynności polegających na sięgnięciu np. do dokumentacji źródłowej, wtedy wytworzenie dokumentu żądanej treści wskazywać będzie na proces jej przetworzenia. Wówczas żądana informacja będzie miała charakter informacji przetworzonej, tj. takiej, która co do zasady wymaga dokonania stosownych analiz, obliczeń, zestawień statystycznych połączonych z zaangażowaniem w ich pozyskanie określonych środków osobowych i finansowych. W myśl art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), uzyskanie tego typu informacji możliwe jest w zakresie, w jakim jest to szczególnie uzasadnione ze względu na interes publiczny. Analizując pojęcie "interesu publicznego" podnosił, że to pojęcie niedookreślone nieposiadające zwartej, zapisanej formuły na gruncie obowiązującego prawa. Interes publiczny odnosi się w swej istocie do spraw związanych z funkcjonowaniem państwa oraz innych ciał publicznych jako pewnej całości, szczególnie z funkcjonowaniem podstawowej struktury państwa. Skuteczne działanie w granicach interesu publicznego wiąże się z możliwością realnego wpływania na funkcjonowanie określonych instytucji państwa w szerokim tego słowa znaczeniu. W zakresie prawa dostępu do informacji oznacza to, że interes publiczny istnieje wówczas, gdy uzyskanie określonych informacji mogłoby mieć znaczenie z punktu widzenia funkcjonowania państwa, np. w konsekwencji usprawniałoby działanie jego organów. W sytuacji zatem braku interesu publicznego w danej sprawie, organ zobowiązany do udzielenia informacji publicznej przetworzonej powinien wydać decyzję odmawiającą udzielenia żądanej informacji z takim właśnie uzasadnieniem.

Pismem procesowym z dnia [...] lipca 2016 r. skarżący, odnosząc się do treści odpowiedzi na skargę, wywodził, iż wnioskowane przez niego kserokopie faktur stanowią informację publiczną. W takiej zaś sytuacji zobowiązanie go do wykazania przesłanki szczególnie istotnego interesu publicznego uzasadniającego udostępnienie wnioskowanych danych jak również twierdzenie, że kserokopie faktur są informacją przetworzoną stanowi próbę uniemożliwienia obywatelowi dostępu do informacji publicznej.

Na rozprawie w dniu 27 lipca 2016r. pełnomocnik organu, podtrzymując stanowisko wyrażone w odpowiedzi na skargę wskazał, że skarżący nie odpowiedział na zobowiązanie z dnia [...] kwietnia 2016 r. Gdyby zaś odpowiedzi na nie udzielił, to organ albo by udostępnił żądaną informację publiczną przetworzoną albo odmówił jej udostępnienia w trybie decyzji administracyjnej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

1. Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 1647 ze zm.), sąd administracyjny sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Jej zakres wyznacza przepis art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( obecnie tekst jednolity Dz.U. z 2016 r., poz. 718; powoływanej jako: ppsa ) wg którego sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Stosownie do art. 3 § 2 pkt 8 ppsa kontrola sądu obejmuje także orzekanie w sprawach skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1 - 4 lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadku określonym w pkt 4a.

2. Przedmiotem skargi w rozpoznawanej sprawie pozostawała bezczynność Burmistrza polegająca na nieudzieleniu skarżącemu informacji w trybie dostępu do informacji publicznej w zakresie i w formie w jakiej wystąpił o nią w pkt 1 wniosku z dnia [...] marca 2016 r. tj. w postaci kserokopii faktur obrazujących koszty poniesione przez Gminę w latach 2011 -2015 "na radnych (szkolenia, delegacje i inne)". Przeprowadzona przez Sąd kontrola, wg wskazanych w pkt 1 zasad, wykazała zasadność skargi, jednakże z przyczyn innych niż podnoszone w jej uzasadnieniu.

3. W myśl art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej ( Dz. U. z 2015 r., poz. 2058, powoływanej jako: ustawa o dip ) każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną i podlega udostępnieniu i ponownemu wykorzystywaniu na zasadach i w trybie w niej określonym. Zakres przedmiotowy informacji publicznej określa art. 6 ust. 1 ustawy, wymieniając rodzaje spraw, jakich może ona dotyczyć, przy czym zawarty w tym przepisie katalog nie jest wyczerpujący, ze względu na użyty w nim zwrot "w szczególności". W doktrynie i orzecznictwie sądowym pojęcie "informacji publicznej" rozumiane jest szeroko. Za informację publiczną rozumie się każdą wiadomość wytworzoną lub odnoszoną do władz publicznych, a także wytworzoną lub odnoszoną do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa. Za informację publiczną uznaje się m.in. treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do szeroko rozumianego organu władzy publicznej lub podmiotu niebędącego organem administracji publicznej, lecz wykonującego zadania publiczne. Są nią zarówno dokumenty bezpośrednio przez te podmioty wytworzone, jak i dokumenty, których używają one przy realizacji przewidzianych prawem zadań, nawet gdy nie pochodzą wprost od nich.

4. W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego ( vide: przykładowo wyrok z dnia 13 maja 2015 r. w sprawie I OSK 634/15 i z dnia 30 września 2015 r. w sprawie I OSK 2093/14 ) oraz doktrynie ( vide: M. Jaśkowska, Dostęp do informacji publicznej w świetle orzecznictwa NSA, Toruń 2002 r., str. 28-29 ) utrwalony jest pogląd, że informację publiczną stanowią w szczególności materiały dokumentujące fakt lub sposób zadysponowania majątkiem publicznym, w tym treść i postać umów cywilnoprawnych dotyczących takiego majątku. Umowy te obrazują zasady funkcjonowania organu administracji publicznej i sposób gospodarowania środkami publicznymi, którymi dysponuje organ. Z uwagi na fakt, iż umowy cywilnoprawne w zakresie w jakim dotyczą dysponowania środkami publicznymi stanowią podstawę do zmniejszenia aktywów, którymi dysponuje organ, podlegają zatem udostępnieniu zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. f ustawy o dip. Wywody te można odnieść bezpośrednio do takich dokumentów finansowych jakimi pozostają faktury VAT wystawiane jednostkom organizacyjnym samorządu terytorialnego, również dokumentujące wydatkowanie środków publicznych. Tym samym żądana przez skarżącego informacja miała charakter informacji publicznej, co zresztą przez organ nie było kwestionowane. Stąd bez znaczenia prawnego dla oceny zasadności skargi pozostawały jej wywody nakierowane na wykazanie charakteru żądanej w pkt 1 informacji jak informacji publicznej.

5. W sprawie nie budziło też wątpliwości i nie było przez Burmistrza kwestionowane, że jest on organem - w myśl regulacji ustawy o dip - zobowiązanym do udostępniania będącej w jego posiadaniu informacji publicznej. W myśl art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy o dip obowiązane do udostępniania informacji publicznej są bowiem władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności organy władzy publicznej. Zatem Burmistrz jako organ gminnej władzy samorządowej, a zatem i władzy publicznej jest podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej.

6. Stosownie do art. 13 ust. 1 ustawy dip udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, z zastrzeżeniem ust. 2 i art. 15 ust. 2. Jeżeli informacja nie może być udostępniona w terminie określonym w ust. 1, podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku ( art. 13 ust. 2).

W świetle ugruntowanego stanowiska sądów administracyjnych, pozostawanie w bezczynności przez podmiot obowiązany do udostępnienia informacji publicznej, oznacza niepodjęcie - w terminie wskazanym w art. 13 ustawy - stosownych czynności. Bezczynność polega zatem zasadniczo na nieudostępnieniu informacji i na niewydaniu decyzji o odmowie jej udzielenia lub decyzji o umorzeniu postępowania (art. 16 ust. 1) jak też niepoinformowaniu, iż organ nie dysponuje żadną informacją lub, że żądana informacja nie ma charakteru informacji publicznej. Stan bezczynności ustępuje w sytuacji gdy organ udostępni żądaną informację w zakresie i w formie wnioskowanej przez podmiot zainteresowany jej uzyskaniem.

7. Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o dip prawo do informacji publicznej obejmuje uprawnienia do uzyskania informacji publicznej, w tym uzyskania informacji przetworzonej w takim zakresie, w jakim jest to szczególnie istotne dla interesu publicznego. Powyższa zasada odnosi się w sposób bezpośredni do tzw. informacji prostych, to jest takich, które podmiot zobowiązany może udostępnić w takiej formie w jakiej je posiada, przy czym ich wyodrębnienie ze zbiorów informacji (rejestrów, zbiorów dokumentów, akt postępowań), nie jest związane z koniecznością poniesienia pewnych kosztów osobowych lub finansowych trudnych do pogodzenia z bieżącymi działaniami zobowiązanego do udzielenia informacji podmiotu (vide: wyrok WSA w Krakowie z 25 października 2012 r., II SAB/Kr 140/12). Na podstawie art. 23f ust. 2 ustawy o dip ( w brzmieniu obowiązującym do dnia 15 czerwca 2016 r. tj. wejścia w życie ustawy z dnia 25 lutego 2016 r. o ponownym wykorzystaniu informacji sektora publicznego ( Dz.U. z 2016 r. poz. 352 oraz nadal do spraw o jakich mowa w art. 38 tej ustawy ) podmioty zobowiązane nie są obowiązane do opracowywania, a w szczególności przetworzenia, informacji publicznej w celu jej ponownego wykorzystania oraz dostarczania z niej wyciągów, jeżeli spowoduje to konieczność podjęcia nieproporcjonalnych działań przekraczających proste czynności.

W świetle orzecznictwa sądowoadministracyjnego informację publiczną przetworzoną stanowi informacja, na którą składa się pewna suma informacji prostej, lecz ze względu na treść żądania, udostępnienie jej to nie tylko techniczne przeniesienie danych, lecz konieczność przeprowadzenia odpowiednich analiz, obliczeń, zestawień, wyciągów, usuwania danych chronionych prawem, które to zabiegi czynią takie informacje proste, informacją przetworzoną. A zatem informacja przetworzona, to informacja, którą podmiot zobowiązany na dzień złożenia wniosku nie dysponuje (nie posiada gotowej informacji odpowiadającej żądaniu), w związku z czym jej udostępnienie wymaga podjęcia dodatkowych czynności połączonych z sięgnięciem do dokumentacji źródłowej oraz zaangażowaniem do tych czynności określonych środków osobowych i finansowych. Przetworzenie informacji jest zebraniem lub zsumowaniem pojedynczych wiadomości będących w posiadaniu podmiotu zobowiązanego, wymagającym samodzielnego ich zredagowania związanego z koniecznością przeprowadzenia przez tenże podmiot czynności analitycznych, których końcowym efektem jest dokument pozwalający na dokonanie przez wnioskodawcę samodzielnej interpretacji i oceny. Informacja przetworzona jest więc jakościowo nową informacją powstałą w wyniku czynności technicznych i określonego działania intelektualnego na zbiorze informacji prostych już znajdujących się w posiadaniu podmiotu zobowiązanego, przygotowaną specjalnie dla wnioskodawcy według wskazanych przez niego kryteriów.

8. W odniesieniu do okoliczności sprawy stwierdzić należy, iż bez wątpienia organ w pełni udostępnił wnioskodawcy informację publiczną o jaką J.K. wnioskował w pkt 2 pisma z dnia [...] marca 2016 r. ( co zresztą nie było przedmiotem skargi ). Burmistrz nie udostępnił natomiast skarżącemu informacji wskazanej w pkt 1 wniosku w odniesieniu do jej zakresu ( kserokopie faktur dotyczących wydatków na szkolenia i delegacje radnych oraz inne koszty na nich ) oraz formy ( drogą elektroniczną na wskazany adres mailowy ). W odniesieniu do tej nieudostępnionej części informacji publicznej organ powołał się na jej przetworzony charakter, zobowiązując skarżącego do wykazania przesłanki wynikającej z art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o dip.

Wskazać należy, iż wnioskodawca występujący o udostępnienie informacji publicznej na etapie składania wniosku nie musi wiedzieć, że żądana przez niego informacja ma charakter informacji publicznej przetworzonej, a zatem w momencie formułowania i kierowania wniosku nie musi wskazywać powodów, dla których spełnienie jego żądania będzie szczególnie istotne dla interesu publicznego. To bowiem podmiot zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej musi wykazać, że objęte wnioskiem żądanie dotyczy informacji publicznej o charakterze przetworzonym. Może on odmówić jej udostępnienia tylko wtedy, gdy wnioskodawca nie wykaże, że udostępnienie żądanej informacji przetworzonej jest szczególnie istotne dla interesu publicznego. Zatem to dysponent informacji publicznej przetworzonej winien powiadomić pisemnie wnioskodawcę o przyczynach braku możliwości udostępnienia żądanej informacji z uwagi na to, iż ma ona charakter informacji publicznej przetworzonej, i wskazać, że jej udostępnienie może nastąpić niezwłocznie po wykazaniu powodów, dla których spełnienie jego żądania będzie szczególnie istotne dla interesu publicznego.

Gdy wnioskodawca, ustosunkowując się do wezwania, nie wykaże istnienia interesu publicznego, wtedy organ powinien wydać decyzję odmawiającą udzielenia żądanej informacji na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o dip. W orzecznictwie NSA za utrwalone uznać należy stanowisko, iż odmowa udostępnienia informacji publicznej przetworzonej orzekana jest w drodze decyzji administracyjnej ( vide: wyroki NSA z dnia 4 września 2014 r., I OSK 2932/13, z dnia 27 listopada 2012 r., I OSK 1985/12; z dnia 18 grudnia 2014 r., I OSK 143/14, z dnia 9 kwietnia 2015 r., I OSK 1057/14; z dnia 9 sierpnia 2011 r. ,I OSK 977/11 – baza orzeczeń nsa.gov.pl ). W ostatnim z powołanych orzeczeń NSA stwierdził, że milczenie wnioskodawcy na skierowane do niego wezwanie do wykazania szczególnie uzasadnionego interesu publicznego w uzasadniającego udostępnienie informacji publicznej przetworzonej nie zwalnia podmiotu dysponującego informacją z ustawowego obowiązku wykazania nieistnienia po stronie wnioskodawcy takiego interesu. W orzecznictwie zaprezentowany został też pogląd, że gdy wnioskodawca w ogóle nie ustosunkuje się do wezwania, wówczas zajdzie podstawa do wydania decyzji o umorzeniu postępowania o udostępnienie informacji publicznej ( tak w wyroku WSA w Warszawie z dnia 22 lutego 2006 r. II SA/Wa 1721/05 - baza orzeczeń nsa.gov.pl ).

9. W okolicznościach rozpoznawanej sprawy Burmistrz pozostawał w przekonaniu, iż brak odpowiedzi na skierowane do skarżącego pismem z dnia [...] kwietnia 2016 r. zobowiązanie zwalania go od wydania decyzji załatwiającej pkt 1 wniosku. Tymczasem w orzecznictwie sądowym wskazuje się, że wniesienie skargi na "bezczynność władzy" jest uzasadnione nie tylko w przypadku niedotrzymania terminu załatwienia sprawy, ale także w przypadku odmowy wydania aktu mimo istnienia w tym względzie ustawowego obowiązku, choćby organ mylnie sądził, że załatwienie sprawy nie wymaga wydania danego aktu ( vide: wyrok NSA z dnia 14 czerwca 1983 r., SA/Wr 6/83, GP 1983, nr 24). Prowadzi to do wniosku, że z bezczynnością organu mamy do czynienia nie tylko w przypadku, gdy mimo upływu terminu sprawa nie jest załatwiona, ale również w przypadkach, gdy organ odmawia jej rozpoznania lub załatwienia, bo mylnie sądzi, że zachodzą okoliczności, które uwalniają go od obowiązku zakończenia go wydaniem decyzji administracyjnej.

10. Mając na uwadze poczynione wywody stwierdzić należy, że wynikająca z pisma Burmistrza z dnia [...] kwietnia 2016 r. konstatacja o przetworzonym charakterze żądanej informacji jeżeli w dalszej kolejności nie towarzyszy jej podjęcie stosownego aktu wynikającego z ustawy o dip, nie usuwa stanu bezczynności. Obowiązkiem organu było bowiem, w sytuacji uznania, że wniosek z dnia [...] marca 2016 r. w pkt 1 dotyczy informacji publicznej przetworzonej, poinformowanie o tym skarżącego i wskazanie na czym przetworzenie ma polegać oraz wyznaczenie mu terminu – adekwatnego do terminów wynikających z ustawy o dip – przez który organ oczekiwać będzie na wykazanie przesłanki z art. 3 ust. pkt 1 ustawy o dip, a po jego upływie załatwienie wniosku – udostępnienie informacji w przypadku wykazania przesłanki z art. 3 ust.1 pkt 1 ustawy o dip lub załatwienie pkt 1 wniosku decyzją administracyjną.

Jednocześnie należy stwierdzić, że postępowaniu wywołanym skargą na bezczynność w udostępnieniu informacji sąd administracyjny nie ocenia czy żądana informacja ma charakter informacji publicznej przetworzonej ale jedynie czy organ pozostaje w stanie zaskarżalnej bezczynności. Dopiero w przypadku wydania decyzji odmownej, po wyczerpaniu trybu kontroli instancyjnej i wniesieniu skargi do sądu, w postępowaniu wszczętym skargą na decyzję możliwa będzie ocena prawna co do charakteru informacji publicznej jako informacji przetworzonej i spełnienia przez wnioskodawcę, wynikającej z art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o dip, przesłanki jej uzyskania w postaci wykazania szczególnej istotności dla interesu publicznego.

11. Uznając z omówionych już przyczyn, iż Burmistrz pozostaje w stanie bezczynności w załatwieniu pkt 1 wniosku skarżącego, Sąd zgodnie z art. 149 § 1 pkt 1 ppsa, zobowiązał organ do załatwienia go w terminie 14 dni od otrzymania odpisu prawomocnego wyroku wraz aktami administracyjnymi sprawy ( art. 286 § 1 ppsa ). Jednocześnie, mając na uwadze żądanie skargi wyjaśnić należy, iż rozstrzygnięcie zawarte w pkt I wyroku nie oznacza zobowiązania Burmistrza do udostępnienia żądanej informacji ( tj. udostępnienia faktur ), ale jedynie do usunięcia stanu bezczynności przez załatwienie pkt 1 wniosku z dnia [...] marca 2016 r.

12. Uznając, że organ dopuścił się bezczynności ( art. 149 § 1 pkt 3 ppsa ) sąd administracyjny ma jednocześnie obowiązek stwierdzić, czy bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa (art. 149 § 1a). Stosownie do art. 149 § 2 ppsa sąd, w przypadku, o którym mowa w § 1, może ponadto orzec z urzędu albo na wniosek strony o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 ppsa.

Oceniając zaistniałą w sprawie bezczynność, Sąd uznał, że nie miała ona cech rażącego naruszenia prawa. Rażącym naruszeniem prawa pozostaje bowiem stan, w którym bez żadnej wątpliwości i wahań można stwierdzić, że naruszono prawo w sposób oczywisty. Kwalifikacja naruszenia jako rażące musi posiadać pewne dodatkowe cechy w stosunku do stanu określanego jako zwykłe naruszenie. Dla uznania rażącego naruszenia prawa nie jest wystarczające samo przekroczenie przez organ ustawowych terminów załatwienia sprawy. Wspomniane przekroczenie musi być znaczne i niezaprzeczalne. Rażące opóźnienie w podejmowanych przez organ czynnościach ma być oczywiście pozbawione jakiegokolwiek racjonalnego uzasadnienia ( vide: wyrok NSA z dnia 21 czerwca 2012 r., I OSK 675/12; postanowienie NSA z dnia 27 marca 2013 r. akt II OSK 468/13 , wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 10 kwietnia 2014 r. II SAB/Wr 14/14; wyrok WSA w Poznaniu z dnia 11 października 2013 r., II SAB/Po 69/13 i z dnia 11 marca 2015 r., IV SAB/Po 19/15 – baza orzeczeń nsa.gov.pl).

Zdaniem Sądu, zaistniała w sprawie bezczynność w udostępnieniu informacji publicznej nie miała charakteru rażącego przede wszystkim z uwagi na fakt, że organ niezwłocznie podjął działania zmierzające do załatwienia wniosku z dnia [...] marca 2016 r., załatwił go w zakresie pkt 2, a bezczynność w zakresie załatwienia pkt 1 wniosku w pełnym zakresie pozostaje wynikiem błędnego uznania Burmistrza, iż brak odpowiedzi wnioskodawcy na zobowiązanie z dnia [...] kwietnia 2016 r. zwalnia go z załatwienia wniosku w sposób prawem przewidziany. Okoliczności te nie pozwalają na zakwalifikowanie zaistniałej bezczynności jako rażącego naruszenia prawa ( pkt II wyroku ), jak też wymierzenia organowi grzywny.

11. O należnych skarżącemu kosztach postępowania (pkt III wyroku) Sąd orzekł na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 § 2 ppsa. W poczet zasądzonych kosztów postępowania sądowego Sąd zaliczył wpis od skargi - 100 zł.

12. Jedynie tytułem wyjaśnienia, odnosząc się do zawartego w odpowiedzi na skargę wniosku dowodowego pełnomocnika organu, wskazać należy, iż w przeprowadzonym postępowaniu sądowym nie zachodziły podstawy do prowadzenia postępowania dowodowego we wnioskowanym zakresie. Przywołane w odpowiedzi na skargę dokumenty stanowiły bowiem element akt sprawy administracyjnej, w oparciu które orzeka sąd ( art. 133 § 1 ppsa ). Zakres postępowania dowodowego przed wojewódzkim sądem administracyjnym określa natomiast art. 106 § 3 ppsa i obejmuje możliwość prowadzenia uzupełniającego dowodu z dokumentu o ile jest to niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości i nie zmierza do przedłużenia postępowania w sprawie.