Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Małgorzata Masternak – Kubiak sędzia del. NSA Tomasz Zbrojewski (spr.) sędzia NSA Irena Kamińska Protokolant Małgorzata Kamińska po rozpoznaniu w dniu 21 czerwca 2012 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej B. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 stycznia 2012 r. sygn. akt II SAB/Wa 252/11 w sprawie ze skargi B. P. na bezczynność Ministra Sprawiedliwości w przedmiocie rozpatrzenia wniosku o udostępnienie informacji publicznej oddala skargę kasacyjną.

I OSK 730/12

U Z A S A D N I E N I E

Wyrokiem z dnia 11 stycznia 2012 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę B. P. na bezczynność Ministra Sprawiedliwości w przedmiocie rozpatrzenia wniosku o udostępnienie informacji publicznej z dnia 29 września 2010 r.

W uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji przyjął następujące okoliczności faktyczne i prawne:

Wnioskiem z dnia 29 września 2010 r. B. P. zwrócił się do Ministra Sprawiedliwości o udostępnienie informacji publicznej w formie papierowej dotyczących tegoż Ministerstwa, a zawartych w Biuletynie Informacji Publicznej.

W odpowiedzi na powyższy wniosek, Zastępca Dyrektora Biura Ministra, pismem z dnia 15 października 2010 r., poinformował skarżącego, że zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej, na wniosek udostępnia się informację publiczną, która nie została udostępniona w Biuletynie Informacji Publicznej.

W dniu 26 kwietnia 2011 r. skarżący złożył do Ministra Sprawiedliwości zażalenie na bezczynność w wykonaniu powyższego wniosku i w uzasadnieniu podał, że godzi się z faktem, iż organ nie ma obowiązku dokonywania wydruków z BIP i przesyłania je żądającemu, jednakże w jego sytuacji informacje, o które wnosi, nie są mu dostępne, bowiem odbywa karę pozbawienia wolności i nie ma dostępu do komputera podłączonego do internetu. Wobec powyższego nie mogą mieć zastosowania przepisy ustawy i wskazany przez organ przepis art. 10 ust. 1 ustawy, bowiem faktycznie ogranicza się go w dostępie do informacji publicznej. W tym stanie rzeczy naruszono art. 61 ust. 1 i 3 w zw. z art. 31 ust. 3 oraz art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Zastępca Dyrektora Biura Ministra pismem z dnia 27 maja 2011 r. poinformował skarżącego, że jego wniosek z dnia 29 września 2010 r. został rozpatrzony zgodnie z przepisami.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie B. P. zarzucił organowi bezczynność w rozpatrzeniu jego wniosku o udostępnienie informacji publicznej i naruszenie art. 61 ust. 1 i 5 Konstytucji RP i art. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 i art. 13 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej poprzez nieudostępnienie żądanej informacji zgodnie z treścią wniosku. Wobec powyższego wniósł o zobowiązanie organu do wykonania jego wniosku z dnia 29 września 2010 r. oraz zasądzenie kosztów postępowania. W uzasadnieniu skarżący podkreślił, że nie ma innej możliwości zapoznania się z wnioskowaną informacją, a nie udowodnił, iż zakres informacji żądanej przez skarżącego pokrywa się z zakresem informacji znajdującej się w BIP i powołał się na wyrok WSA w Białymstoku z dnia 27 marca 2008 r. sygn. akt II SAB/Bk 7/08.

W odpowiedzi na skargę Minister Sprawiedliwości wniósł o jej oddalenie. Odnosząc się do zarzutów skargi organ wskazał, że skarżący żądał "w formie papierowej informacji zamieszczonych na urzędowym publikatorze teleinformatycznym Biuletyn Informacji Publicznej podmiotu Ministerstwo Sprawiedliwości" i w tej sytuacji trudno dociec, na jakiej podstawie kwestionuje on, iż żądane przez niego informacje nie są tożsame z tymi, które zostały opublikowane w BIP Ministerstwa Sprawiedliwości, skoro domaga się on wydrukowania tegoż Biuletynu.

W piśmie procesowym z dnia 6 czerwca 2011 r. skarżący stwierdził, iż nie można podzielić argumentów, jakoby ustawodawca nie dopuszczał dublowania kanałów dystrybucji informacji, bowiem jest to sprzeczne z art. 7 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 11 ustawy. Ponadto udzielenie informacji nie jest tożsame z dostarczeniem informacji, bowiem chodzi tu o umożliwienie dostępu do informacji będącej w posiadaniu organu.

Rozpoznając skargę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził, że nie zasługuje ona na uwzględnienie.

Na wstępie Sąd I instancji wyjaśnił, że Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej w art. 61 ust. 1 stanowi, iż obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa, zaś według ust. 2, prawo do uzyskiwania informacji obejmuje dostęp do dokumentów oraz wstęp na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów, z możliwością rejestracji dźwięku lub obrazu, przy czym tryb udzielania informacji, o których mowa w ust. 1 i 2, określają ustawy (ust. 3).

Konkretyzacją tego prawa zajmuje się m.in. ustawa o dostępie do informacji publicznej, gdzie w myśl art. 1, każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu na zasadach i w trybie określonym w tym akcie prawnym. Ponadto na podstawie art. 2 ust. 1, każdemu przysługuje, z zastrzeżeniem art. 5, prawo dostępu do informacji publicznej, co jednocześnie nie oznacza, że każdy podmiot jest zobligowany do jej udostępniania. Realizacja tego prawa spoczywa na określonych w ustawie podmiotach, w tym m.in. Ministrze Sprawiedliwości.

Sąd I instancji stwierdził również, że nie budzi wątpliwości fakt, że informacją publiczną w rozumieniu ustawy są wnioskowane w piśmie z dnia 29 września 2010 r. dokumenty żądane przez skarżącego. Jest nią bowiem każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa. Zatem jest nią treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty niebędące organami administracji publicznej, treść wystąpień, opinii i ocen przez nie dokonywanych niezależnie, do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą. Ponadto informację publiczną stanowi treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej lub podmiotu niebędącego organem administracji publicznej związanych z nimi bądź w jakikolwiek sposób dotyczących ich i są nimi zarówno treść dokumentów bezpośrednio przez nie wytworzonych jak i te, których używają przy realizacji przewidzianych prawem zadań nawet, jeżeli nie pochodzą wprost od nich. Ponadto skoro są one udostępnione – a takich informacji żąda skarżący – w Biuletynie Informacji Publicznej, to tym bardziej spełniają powyższe kryteria.

Jak jednak zauważył Sąd I instancji informacja publiczna, zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 ustawy, która nie została udostępniona w Biuletynie Informacji Publicznej, jest udostępniona na wniosek. Skoro zaś już we wniosku z dnia 29 września 2010 r. skarżący zażądał udostępnienia informacji zawartej w Biuletynie Informacji Publicznej w formie papierowej dotyczącej tegoż ministerstwa, to w świetle powyższego przepisu żądanie owo było niezasadne i rację miał organ wyjaśniając B. P. tę kwestię w pismach z dnia 15 października 2010 r. i z dnia 27 maja 2011 r. Nie można bowiem żądać informacji na wniosek, skoro została ona już udostępniona w Biuletynie Informacji Publicznej, zaś stanowisko judykatury jest w tym względzie już od dawna ukształtowane. Przepis art. 10 ust. 1 ustawy ma charakter wiążący i nie zezwala na odmienne traktowanie osób odbywających karę pozbawienia wolności. Sąd wskazał również, że prawa skarżącego w zakresie dostępu do internetu są o wiele większe, aniżeli innych osób z różnych powodów nieposiadających do niego dostępu, np. z powodu ubóstwa, z powodów technicznych, z braku umiejętności, itp. Jeśli jego zdaniem dostęp ten się mu należy, zaś dyrektor zakładu karnego w tym względzie narusza ewentualnie jego prawo, to w myśl art. 6 § 2 Kodeksu karnego wykonawczego może on składać wnioski, skargi i prośby do organów wykonujących orzeczenie. Ponadto zauważyć należy, że fakt odbywania kary pozbawienia wolności w zakładzie karnym nie przesądza z góry, iż skazany jest pozbawiony dostępu do internetu, a w konsekwencji do zapoznania się z Biuletynem Informacji Publicznej zamieszczonym na stronie Ministerstwa Sprawiedliwości. Zgodnie bowiem z treścią art. 102a § 2 k.k.w., dyrektor zakładu karnego może zezwolić skazanemu na posiadanie w celi m.in. sprzętu komputerowego, jeżeli posiadanie tych przedmiotów nie narusza zasad porządku i bezpieczeństwa obowiązujących w zakładzie karnym. Osoba osadzona ma prawo dochodzenia swoich racji w trybie przewidzianym w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 13 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobów załatwiania wniosków, skarg i próśb osób osadzonych w zakładach karnych i aresztach śledczych (Dz. U. Nr 151, poz. 1467). Po drugie zaś w myśl art. 61 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, ograniczenie prawa, o którym mowa w ust. 1 i 2, może nastąpić wyłącznie ze względu na określone w ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa. Skazany nie jest zatem systemowo pozbawiony prawa do informacji publicznej poprzez brak dostępu do Biuletynu Informacji Publicznej, z tych też powodów wniosek o przekazanie sprawy Trybunałowi Konstytucyjnemu jest niezasadny.

Jednocześnie Sąd zwrócił uwagę, iż we wniosku z dnia 29 września 2010 r. skarżący wnosił o "udostępnienie w formie papierowej informacji zamieszczonych na urzędowym publikatorze teleinformatycznym "Biuletynu Informacji Publicznej podmiotu Ministerstwa Sprawiedliwości". Stąd też zarzut skargi, iż organ nie udowodnił, że zakres żądanej przez niego informacji pokrywa się z zakresem informacji znajdującej się w BIP jest niezrozumiały. Odnosząc się zaś do zasady dublowania "kanałów dystrybucji informacji" Sąd wyjaśnił, że unormowany w art. 11 ustawy sposób udostępniania stanowi uzupełnienie możliwości dostępu do informacji publicznej w stosunku do Biuletynu Informacji Publicznej.

W skardze kasacyjnej skierowanej do Naczelnego Sądu Administracyjnego, B. P., reprezentowany przez pełnomocnika w osobie adwokata z urzędu, podniósł zarzut:

1. naruszenia prawa materialnego tj. art. 10 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że przepis ten ma zastosowanie do osób pozbawionych wolności;

2. naruszenia przepisów postępowania tj. art. 141 § 4 w zw. z art. 113 p.p.s.a. poprzez niewyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy, a w szczególności dowolne ustalenie, że skarżący nie jest systemowo pozbawiony dostępu do informacji publicznej przez brak dostępu do Biuletynu Informacji Publicznej.

Powołując się na wymienione podstawy skargi kasacyjnej autor skargi kasacyjnej wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu do ponownego rozpoznania, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku i zobowiązanie Ministra Sprawiedliwości do udostępnienia żądanej informacji publicznej zgodnie z wnioskiem skarżącego, ewentualnie o zawieszenie postępowania na podstawie art. 124 § pkt 5 p.p.s.a. w zw. z art. 193 Konstytucji RP i art. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym i zwrócenie się przez Naczelny Sąd Administracyjny do Trybunału Konstytucyjnego z następującym pytaniem prawnym: "Czy art. 10 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej w zakresie, w jakim ogranicza dostęp do informacji publicznej osób pozbawionych dostępu do Internetu, w tym w szczególności osób pozbawionych wolności, jest zgodny z art. 61 ust. 1 Konstytucji." Jednocześnie autor skargi kasacyjnej wniósł o przyznanie pełnomocnikowi z urzędu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skarżącemu z urzędu w postępowaniu kasacyjnym.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, iż Sąd I instancji nie zwrócił uwagi na fakt, że osoby pobawione wolności (zwłaszcza te osadzone w zakładach o zaostrzonym rygorze jak zakład w którym przebywa skarżący), w przeciwieństwie do osób niepełnosprawnych nie mają praktycznie kontaktu ze światem zewnętrznym. Osoby osadzone mogą co najwyżej poprosić władze zakładu karnego o wydrukowanie im określonych informacji z BIP. Przychylenie się do ich prośby jest jednak uzależnione wyłącznie od dobrej woli dyrektora zakładu karnego. Ponadto osoby te mają problem ze sprecyzowaniem zakresu informacji publicznych, o które chcą wystąpić, skoro nie mając dostępu do BIP nie wiedzą nawet, jakie informacje w BIP są publikowane. Brak dostępu osób osadzonych do BIP jest zatem przeszkodą systemową, a nie przeszkodą o charakterze technicznym, która może zostać przezwyciężona z pomocą innych osób. Wskazany przez Sąd I instancji tryb skargowy z k.k.w. nie wydaje się przy tym właściwy w sprawach dostępu do informacji publicznej, gdyż k.k.w. nie zawiera żadnego przepisu wyraźnie nawiązującego do informacji publicznej, który byłby przepisem szczególnym w stosunku do ustawy o dostępie do informacji publicznej. Sąd nie zwrócił również uwagi, że dostęp do komputera nie jest jednoznaczny z dostępem do internetu i nie wyjaśnił, jak skarżący taki dostęp może uzyskać, co jest istotne dla ustalenia, czy brak dostępu do BIP ma charakter systemowy. Dosłowna interpretacja art. 10 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej w zakresie, w jakim przepis ten obejmuje także osoby systemowo pozbawione dostępu do BIP, musi być uznana za niezgodną z Konstytucją.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Minister Sprawiedliwości wniósł o jej oddalenie. W uzasadnieniu organ wskazał, że wyłączenie stosowania art. 10 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej do osób osadzonych w zakładach karnych naruszałoby zasadę równości i prowadziło do faworyzowania osób w nich przebywających. Nie bez znaczenia musi być natomiast fakt, iż osadzenie w zakładzie karnym musi być związane z określonymi niedogodnościami i nie może być okolicznością, dla której osoby te otacza się specjalnymi względami. Twierdzenie, że skarżący jest osobą systemową pozbawioną dostępu do informacji publicznej jest bezzasadne, gdyż wydruki z BIP mogą zostać dostarczone skarżącemu przez osoby trzecie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionej podstawy.

Stosownie do art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz.U. z 2012 r., poz. 270) - zwanej dalej p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej z urzędu biorąc pod uwagę jedynie nieważność postępowania. W niniejszej sprawie żadna z przesłanek wymienionych w art. 183 § 2 p.p.s.a. nie wystąpiła, stąd też kontrola instancyjna ograniczała się jedynie do zbadania zasadności zarzutów podniesionych w skardze kasacyjnej, a poza kontrolą pozostawała natomiast zgodność orzeczenia z innymi przepisami prawa.

Rozpoznawana skarga kasacyjna oparta została zarówno na zarzutach naruszenia prawa materialnego, jak i przepisów postępowania. Skarżący kasacyjnie podniósł bowiem zarzut naruszenia art. 10 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej poprzez przyjęcie, że przepis ten ma zastosowanie do osób pozbawionych wolności, a także zarzut naruszenia art. 141 § 4 w zw. z art. 113 p.p.s.a. poprzez niewyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy, a w szczególności dowolne ustalenie, że skarżący nie jest systemowo pozbawiony dostępu do informacji publicznej przez brak dostępu do Biuletynu Informacji Publicznej. Żaden z tak sformułowanych zarzutów nie może jednak zostać uznany za skuteczny, ponieważ zaskarżony wyrok odpowiada prawu.

Punktem wyjścia do rozważań w rozpoznawanej sprawie jest treść art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U.Nr 112, poz. 1198 z późn. zm.), zgodnie z którym każda informacja o sprawach publicznych stanowiąca informację publiczną w rozumieniu ustawy podlega udostępnieniu na zasadach i w trybie określonych w ustawie. I tak, z art. 7 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy o informacji publicznej wynika, że udostępnienie informacji publicznej następuje w drodze ogłaszania informacji publicznych, w tym dokumentów urzędowych, w Biuletynie Informacji Publicznej, który tworzy się w celu powszechnego udostępniania informacji publicznej. Z kolei stosownie do art. 10 ust. 1 ustawy informacja publiczna, która nie została udostępniona w Biuletynie Informacji Publicznej, jest udostępniana na wniosek.

Mając na uwadze powyższe uregulowania uprawnione jest przyjęcie, iż informacja, która została udostępniona w Biuletynie Informacji Publicznej przez organ administracji publicznej nie podlega udostępnieniu w trybie wnioskowym. Skoro zaś udostępnienie informacji publicznej w Biuletynie Informacji Publicznej wyłącza obowiązek ponownego jej udostępnienia na wniosek zainteresowanego, to jednocześnie nie można twierdzić, aby organ miał obowiązek dokonywania wydruków z Biuletynu i przesyłania ich żądającemu (por. wyrok NSA z dnia 25 września 2008 r., sygn. akt I OSK 416/08). Bezczynność organu w zakresie udostępnienia informacji publicznej ma zatem miejsce wówczas, gdy podmiot zobowiązany do udzielenia informacji publicznej nie podejmuje stosownych czynności, tj. nie udostępnia informacji w sposób przewidziany w ustawie m.in. w sposób wskazany w art. 10 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, a nie w sytuacji, gdy odmawia przekazania informacji, która została już udostępniona w drodze umieszczenia w Biuletynie Informacji Publicznej, jak to miało miejsce w rozpoznawanej sprawie.

Jeżeli zaś idzie o kwestię zastosowania art. 10 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej do osób pozbawionych wolności, to skład orzekający w rozpoznawanej sprawie podziela stanowisko wyrażone w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 maja 2012 r., I OSK 481/12. W uzasadnieniu przywołanego orzeczenia Sąd stwierdził, iż osadzony w zakładzie karnym musi liczyć się z ograniczeniami swobód i wolności, które są nieodzownym elementem wykonywania kary w warunkach izolacyjnych, chociaż osobie tej co do zasady nadal przysługują wszystkie prawa i wolności gwarantowane w Konstytucji (poza prawem do wolności osobistej). Powyższe zasady respektuje także polski kodeks karny wykonawczy, który nie pozbawia w sposób bezwzględny osadzonego w zakładzie karnym dostępu do internetu, a w konsekwencji do Biuletynu Informacji Publicznej. Zgodnie z art. 110a § 2 kodeksu karnego wykonawczego dyrektor zakładu karnego może zezwolić skazanemu na posiadanie w celi sprzętu audiowizualnego, komputerowego oraz innych przedmiotów, w tym także podnoszących estetykę pomieszczenia lub będących wyrazem kulturalnych zainteresowań skazanego, jeżeli posiadanie tych przedmiotów nie narusza zasad porządku i bezpieczeństwa obowiązujących w zakładzie karnym. Ponadto art. 102 kodeksu zawiera przykładowy katalog praw osób skazanych, wśród których nie ma co prawda dostępu do nternetu (tylko radia, telewizji, książek i prasy – pkt 6 przepisu), jednak katalog ten nie jest katalogiem zamkniętym. Oznacza to, że osoba skazana na pobyt w zakładzie karnym może dochodzić swoich praw w zakresie dostępu do informacji publicznej na zasadach ogólnych, wykorzystując instrumenty przewidziane w kodeksie karnym wykonawczym. Podkreślenia również wymaga, iż przychylenie się dyrektora zakładu karnego do wniosku osoby skazanej o umożliwienie dostępu do internetowego Biuletynu Informacji Publicznej nie jest uzależnione wyłącznie od jego dobrej woli, skoro osoba ta może dochodzić swoich racji w sposób przewidziany w przepisach kodeksu karnego wykonawczego, w trybie określonym w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 13 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobów załatwiania wniosków, skarg i próśb osób osadzonych w zakładach karnych i aresztach śledczych (Dz.U. Nr 151, poz. 1467). Tym samym należy stwierdzić, iż osoba pozbawiona wolności i przybywająca w zakładzie karnym nie może być uznana za osobę pozbawioną systemowo dostępu do informacji publicznej poprzez pozbawienie dostępu do internetu, a przez to Biuletynu Informacji Publicznej, a zatem wniosek o wystąpienie z pytaniem prawnym do Trybunału Konstytucyjnego nie znajduje uzasadnienia. Poza sporem pozostaje oczywiście fakt, iż dostęp do informacji publicznej osób osadzonych w zakładach karnych nie jest nieograniczony, jednak obowiązujące przepisy prawne nie pozbawiają w sposób bezwzględny tego dostępu. Z istoty kary pozbawienia wolności wynika, iż osoby, którym kara ta została wymierzona musza się liczyć z różnymi ograniczeniami np. w kontaktach z najbliższymi, znajomymi, możliwością korzystania z telefonów komórkowych i stacjonarnych i szeregiem innych ograniczeń.

Reasumując, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie prawidłowo przyjął, iż osadzenie w zakładzie karnym nie stanowi okoliczności wyłączającej zastosowanie art. 10 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, a ustaleniom tym z uwagi na treść obowiązujących przepisów nie sposób przypisać cech dowolności, co czyni bezskutecznym zarówno zarzut naruszenia art. 10 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, jak i zarzut naruszenia art. 141 § 4 w zw. z art. 113 p.p.s.a.

W tym stanie rzeczy, skoro skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw, to na mocy art. 184 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji. Naczelny Sąd Administracyjny nie orzekł w wyroku o przyznaniu pełnomocnikowi skarżącej wynagrodzenia na zasadzie prawa pomocy, gdyż przepisy art. 209 i 210 p.p.s.a. mają zastosowanie tylko do kosztów postępowania między stronami. Natomiast wynagrodzenie dla pełnomocnika ustanowionego z urzędu za wykonaną pomoc prawną, należne od Skarbu Państwa (art. 250 p.p.s.a.) przyznawane jest przez wojewódzki sąd administracyjny w postępowaniu określonym w przepisach art. 258 - 261 p.p.s.a. Wniosek o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej powinien zawierać oświadczenie, o jakim mowa w § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 z późn. zm.)