Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

1. Podstawową cechą różniącą informację publiczną przetworzoną od informacji publicznej jest to, że informacji tej wprost organ nie posiada i dla jej wytworzenia niezbędne jest przeprowadzenie pewnych działań na posiadanych przez dany podmiot informacjach, w wyniku których to działań powstanie nowa jakościowo informacja. Taka nowa jakościowo informacja nie jest jedynie innym technicznie zestawieniem posiadanych informacji - innym sposobem uszeregowania posiadanych dotąd informacji, ale inną, jakościowo nową informacją, prowadzącą zazwyczaj do określonej oceny danego zjawiska, czy określonej interpretacji, znalezienia różnic albo podobieństw. Aby wytworzyć informację przetworzoną niezbędne jest poddanie posiadanych informacji analizie albo syntezie i wytworzenie w taki właśnie sposób nowej jakościowo informacji, która nie wynika z treści żadnej jednostkowej informacji, które podlegały procesowi przetwarzania, ale wynika z ich całościowego przetworzenia w określony sposób - w uogólnieniu, wynika z sumy (zbioru)

jednostkowych informacji podlegających przetworzeniu. Zatem informacją przetworzoną nie jest inne uszeregowanie posiadanych informacji, ale nowa jakość tkwiąca immanentnie w uzyskanej w wyniku przetworzenia nowej informacji.

2. Samo zestawienie, uszeregowanie orzeczeń według określonego kryterium nie jest cechą informacji przetworzonej, ale cechą informacji pracochłonnej, a wytworzenie takiej informacji może jedynie stanowić o kosztach jej wytworzenia.

3. Czasochłonność, kosztowność oraz trudności organizacyjno - techniczne lub biurowe, jakie wiążą się z przygotowaniem danej informacji publicznej, nie mogą zwalniać z obowiązku udostępnienia informacji.

4. Przeprowadzenie niezbędnych czynności anonimizacji wybranych w powyższy sposób orzeczeń sądowych nie stanowi o wytworzeniu informacji przetworzonej, gdyż anonimizacja to wyłącznie czynność techniczna, w wyniku której nie powstaje żadna nowa informacja.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Przemysław Szustakiewicz, Sędziowie WSA Andrzej Kołodziej, Adam Lipiński (spr.), Protokolant Bartosz Piwoński, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 września 2009 r. sprawy ze skargi J. F. na decyzję Prezesa Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa z dnia [...] maja 2009 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udzielenia informacji publicznej: 1. uchyla zaskarżoną decyzję i utrzymaną nią w mocy decyzję z dnia [...] kwietnia 2009 r. 2. zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu całości; 3. zasądza od Prezesa Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa na rzecz J. F. kwotę 440 (czterysta czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Prezes Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa decyzją nr [...] z dnia [...] maja 2009 r., działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 Kpa w zw. z art. 17 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku J. F. o ponowne rozpatrzenie sprawy, utrzymał w mocy swoją poprzedzającą decyzję nr [...] z dnia [...] kwietnia 2009 r. odmawiającą udostępnienia informacji publicznej w żądanym przez stronę zakresie.

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, co następuje:

J. F. ("Kancelaria [...]") pismem z dnia 2 lutego 2009 r., ostatecznie sprecyzowanym pismem z dnia 2 marca 2009 r., żądał udostępnienia informacji publicznej w postaci: "wszystkich niekorzystnych dla Skarbu Państwo wyroków sądów powszechnych oraz Sądu Najwyższego wraz z ich pisemnymi uzasadnieniami, wydanych w 2008 r., w sprawach reprywatyzacyjnych, w których Skarb Państwa reprezentowany był przez Prokuratorię Generalną Skarbu Państwa (za wyjątkiem spraw, w których przeciwników procesowych reprezentował wnioskodawca - tj. adwokat J. F.)".

Odmawiając udzielenia powyższej informacji organ stwierdził, iż charakter i zakres mającej podlegać udostępnieniu informacji stanowi informację publiczną przetworzoną w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej. Zatem uzyskanie takiej informacji wiąże się z obowiązkiem wykazania istnienia szczególnie istotnego interesu publicznego, czego wnioskodawca, mimo wezwania przez organ nie uczynił i także nie wykazał tego interesu we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy.

W ocenie organu, żądana informacja ma charakter informacji publicznej przetworzonej z tych względów, ponieważ aby jej udzielić koniecznym byłoby usunięcie z treści żądanych orzeczeń informacji chronionych prawem, a w szczególności danych osobowych stron i innych uczestników tych postępowań. Niezależnie od tego, samo wyselekcjonowanie żądanych przez wnioskodawcę "wszystkich niekorzystnych dla Skarbu Państwa wyroków w sprawach reprywatyzacyjnych, w których Skarb Państwa reprezentowany był przez Prokuratorię Generalną Skarbu Państwa, za wyjątkiem spraw, w których przeciwników procesowych reprezentował J. F." wymagałoby przeprowadzenia procesu przetworzenia informacji publicznej. Proces ten wiązałby się z koniecznością dokonania przeglądu akt spraw - w tym również takich, które zostały przekazane do zarchiwizowania - a następnie selekcji orzeczeń według kryteriów określonych przez wnioskodawcę. Czynności te dokonywane byłyby jedynie w celu realizacji niniejszego wniosku. Prokuratoria Generalna nie dysponuje gotową informacją o treści i w formie określonej przez wnioskodawcę, a udostępnienie takiej informacji wymagałoby przeprowadzenia procesu przetworzenia informacji.

W tej sytuacji zasadnym okazało się żądanie wykazania przez Wnioskodawcę wystąpienia szczególnego interesu publicznego w jej uzyskaniu. Wnioskodawca nie wykazał, że zamierza wykorzystać żądane informacje publiczne przetworzone w interesie publicznym. W sytuacji zaś braku interesu publicznego w danej sprawie organ zobowiązany do udzielenia informacji publicznej przetworzonej powinien wydać decyzję odmawiającą udzielenia żądanej informacji.

Nadto Prokuratoria Generalna nie została powołana przez ustawodawcę do wykonywania funkcji administracji publicznej w formach władczych. Podmiot ten, jak również kierujący nim Prezes, nie mogą zostać uznani za organy administracji publicznej w normatywnym znaczeniu tego pojęcia (art. 5 § 1 pkt 3 Kpa w zw. z art. 1 pkt 1 i 2 Kpa). Także żaden z przepisów regulujących organizację i sposób działania Prokuratorii Generalnej nie nakłada na tę instytucję obowiązku publikowania, czy udostępniania w inny sposób treści orzeczeń zapadłych w postępowaniach z jego udziałem. Prokuratoria Generalna, stosownie do przepisów ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. (Dz. U. nr 169, poz. 1417 ze zm.), stanowi bowiem państwową jednostkę organizacyjną powołaną w celu ochrony prawnej praw i interesów Skarbu Państwa w drodze wykonywania zastępstwa procesowego. Jak się przyjmuje, Prokuratoria Generalna jest tylko instytucjonalnym pełnomocnikiem Skarbu Państwa. Przed sądami występuje nie w charakterze podmiotu reprezentującego Skarb Państwa, lecz jako pełnomocnik procesowy Skarbu Państwa. Nie ma zatem żadnych podstaw do utożsamiania pozycji prawnej Prokuratorii Generalnej z pozycją Sądu Najwyższego, czy też sądów administracyjnych. Prokuratoria Generalna, jako "instytucjonalny pełnomocnik", nie tylko nie ma obowiązku, ale wręcz nie jest upoważniona do publikowania zbioru orzeczeń wydanych w sprawach, w których wykonywała zastępstwo procesowe Skarbu Państwa.

Powyższą decyzję Prezesa Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa z dnia [...] maja 2009 r. J. F. zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, wnosząc o uchylenie jej w całości wraz z decyzją poprzedzającą i o zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania.

Zaskarżonej decyzji zarzucił:

1) naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 61 ust. 1 Konstytucji RP w zw. z art. 2 ust. 1 i ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej poprzez bezzasadne odmówienie udostępnienia informacji publicznej w postaci zanonimizowanych tekstów orzeczeń sądowych z ich uzasadnieniami, którą posiada w swojej bazie danych i z której na co dzień korzysta Prokuratoria Generalna Skarbu Państwa oraz poprzez bezzasadne żądanie od wnioskodawcy wskazania interesu faktycznego w uzyskaniu przedmiotowych informacji w sytuacji, gdy żądane informacje nie uzasadniały wskazania takiego interesu, bowiem nie stanowiły one "informacji przetworzonej" w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej;

2) naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej poprzez jego zastosowanie i błędną, niezgodną z prawem, rozszerzającą jego wykładnię - co w konsekwencji stanowiło podstawę decyzji odmownej w sytuacji, gdy informacje objęte wnioskiem o udostępnienie informacji publicznej nie są informacją przetworzoną w rozumieniu tego przepisu, w związku z czym wnioskodawca nie miał obowiązku wskazywania szczególnie uzasadnionego interesu publicznego w ich uzyskaniu, a zatem przepis ten ustanawiający wyjątek od zasady określonej w art. 61 ust. 1 Konstytucji RP oraz w art. 2 ust. 1 i 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, powinien być interpretowany możliwie jak najbardziej zawężająco;

3) naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 2 w zw. z art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że okoliczności wskazane przez wnioskodawcę nie uzasadniają "szczególnego interesu publicznego" w uzyskaniu przedmiotowych informacji, w sytuacji, gdy wnioskodawca szczegółowo wykazał, że uzyskanie tych informacji ma szczególne znaczenie dla interesu publicznego, w szczególności wobec faktu, że wnioskodawca udziela pomocy prawnej (także pro bono) kilkuset klientom pokrzywdzonym przez Skarb Państwa w tzw. "sprawach reprywatyzacyjnych";

4) naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy tj. art. 107 § 1 Kpa w zw. z art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej poprzez jego niezastosowanie i brak odpowiedniego uzasadnienia zaskarżonej decyzji zarówno co do faktów, jak i co do prawa - w części dotyczącej rzekomego niewykazania przez wnioskodawcę szczególnie uzasadnionego interesu publicznego w uzyskaniu żądanych informacji, w związku z czym wydana została błędna decyzja odmowna, w sytuacji, gdy to podmiot zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej powinien wykazać brak tej przesłanki, czego Prezes Prokuratorii w zaskarżonej decyzji nie wykazał;

5) naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy tj. art. 8 Kodeksu postępowania administracyjnego w zw. z art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej poprzez nieuwzględnienie słusznego interesu wnioskodawcy w uzyskaniu zawnioskowanych informacji i poprzez brak działań mających na celu pogłębianie świadomości i kultury prawnej obywateli w sytuacji, gdy uzyskanie żądanych informacji miało na celu pogłębienie wiedzy na temat bieżącej linii orzeczniczej sądów powszechnych i Sądu Najwyższego w sprawach reprywatyzacyjnych w celu skutecznej realizacji konstytucyjnego prawa do sądu oraz konstytucyjnego prawa dostępu do informacji publicznej, a w szczególności poprzez nieuwzględnienie powszechnie znanych okoliczności, iż sądy administracyjne i Sąd Najwyższy oraz sądy apelacyjne udostępniają w Internecie pełną bazę swoich orzeczeń, uznając, iż ich publikowanie pogłębia wiedzę prawną obywateli i, co za tym idzie, jest uzasadnione szczególnym interesem publicznym i stanowi realizację ww. praw konstytucyjnych;

6) naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy tj. art. 5 § 1 pkt 3 w zw. z art. 1 pkt 1 i 2 w zw. z art. 8 Kpa poprzez błędne przyjęcie, że Prezes Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa nie jest podmiotem, który obowiązany jest stosować w przedmiotowym zakresie przepisy Kpa na równi z Prezesami sądów powszechnych i administracyjnych oraz Pierwszym Prezesem Sądu Najwyższego, w związku z czym, w porównaniu z tymi podmiotami nie jest on zobowiązany do prowadzenia postępowania w taki sposób, aby pogłębiać świadomość i kulturę prawną obywateli;

7) naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 61 ust. 1 w zw. z art. 8 ust. 2 Konstytucji RP poprzez jego niezastosowanie i przyjęcie, że obywatel nie ma prawa do uzyskania informacji świadczącej o skuteczności działania organu władzy publicznej jaką jest Prokuratoria Generalna Skarbu Państwa w sytuacji, gdy uzyskanie żądanych informacji pozwoli na weryfikację jakości i skuteczności działań tego podmiotu jako zastępcy procesowego Skarbu Państwa w tzw. sprawach reprywatyzacyjnych.

W odpowiedzi na skargę Prezes Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa wniósł o jej oddalenie, argumentując jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. W uzasadnieniu swojego stanowiska podkreślił, że Prokuratoria Generalna stanowi w rozumieniu przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej podmiot zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej, jednakże z uwagi na ustawowy charakter tej instytucji i jej zadania nie może być uznana za organ administracji publicznej w rozumieniu przepisów Kpa. Ustosunkowując się do dalszych zarzutów skargi, organ zakwestionował, aby naruszył treść art. 61 ust. 1 Konstytucji RP i wskazał, iż również pod względem procesowym zaskarżona decyzja jest prawidłowa, zawiera prawidłowe uzasadnienie faktyczne i prawne.

Na rozprawie pełnomocnik Prezesa Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa na pytanie dlaczego organ w trakcie postępowania administracyjnego nie wskazywał na nieprecyzyjność terminów "reprywatyzacja" i "orzeczenie niekorzystne dla Skarbu Państwa", oświadczył, że sformułowania były dla organu jasne, ale treść wniosku nie pozwalała na automatyczne udzielenie odpowiedzi. Dodatkowo przyznał, że Prokuratoria Generalna prowadzi repertoria spraw na takich samych zasadach jak radcowie prawni.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 13 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), do rozpoznania sprawy właściwy jest wojewódzki sąd administracyjny, na którego obszarze właściwości ma siedzibę organ administracji publicznej, którego działalność została zaskarżona. W niniejszej sprawie sądem tym jest Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie.

Natomiast zgodnie z treścią art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153 poz. 1269), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę pod względem zgodności z prawem zaskarżonej decyzji administracyjnej i to z przepisami obowiązującymi w dacie jej wydania.

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Obowiązek udostępniania informacji publicznej przez Prezesa Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa wynika wprost z przepisu art. 4 ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.). Przepis ten stanowi, iż do udostępniania informacji publicznej obok władz publicznych obowiązane są również inne podmioty wykonujące zadania publiczne. Ustawodawca katalog tych podmiotów pozostawił otwarty, wskazując jednak w pkt. od 1) do 5) ust. 1 pewne desygnaty, określające te podmioty. Zgodnie z zadaniami wynikającymi z ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa (Dz. U. nr 169, poz. 1417 ze zm.), jest to państwowa jednostka organizacyjna powołana w celu ochrony prawnej praw i interesów Skarbu Państwa w drodze wykonywania zastępstwa procesowego. Tak więc spełnia ona warunki określone w art. 4 ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o dostępie do informacji publicznej – jest bowiem podmiotem reprezentującym zgodnie z odrębnymi przepisami Skarb Państwa, a także jest podmiotem, który może reprezentować państwowe osoby prawne.

Poruszane przez organ kwestie, czy Prezes Prokuratorii Generalnej jest typowym organem władzy państwowej, nie mają w niniejszej sprawie żadnego znaczenia, wobec stanowczej treści wyżej wskazanego przepisu ustawy o dostępie do informacji publicznej, nakładający na tego typu podmiotach, jak Prokuratoria Generalna, obowiązek udostępniania informacji publicznej.

W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, żądana przez J.F. informacja jest informacją publiczną w rozumieniu art. 1 i art. 3 ustawy o dostępie do informacji publicznej - ta kwestia nie jest sporna. Przedmiotowa informacja jest w posiadaniu organu, wymaga jedynie wykonania pewnych czynności technicznych w celu jej udostępnienia.

Organ odmówił udzielenia żądanej informacji publicznej, wskazując iż jest to informacja przetworzona, zaś strona nie wykazała istnienia szczególnie istotnego interesu publicznego, przemawiającego za udostępnieniem informacji przetworzonej (art. 3 ust. 1 pkt 1) omawianej ustawy.

W ocenie Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Warszawie, żądana informacja: udostępnienia wszystkich niekorzystnych dla Skarbu Państwa wyroków sądów powszechnych oraz Sądu Najwyższego wraz z ich pisemnymi uzasadnieniami, wydanych w 2008 r., w sprawach reprywatyzacyjnych, w których Skarb Państwa reprezentowany był przez Prokuratorię Generalną Skarbu Państwa (za wyjątkiem spraw, w których przeciwników procesowych reprezentował wnioskodawca - tj. adwokat J. F.) – jest informacją publiczną, ale nie jest informacją przetworzoną i dlatego jej udostępnienie nie podlega ograniczeniom zawartym w art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy. Zatem żądanie przez organ od strony wykazania istnienia szczególnie istotnego interesu publicznego, przemawiającego za udostępnieniem żądanej informacji, było nieprawidłowe.

Podstawową cechą różniącą informację publiczną przetworzoną od informacji publicznej jest to, że informacji tej wprost organ nie posiada i dla jej wytworzenia niezbędne jest przeprowadzenie pewnych działań na posiadanych przez dany podmiot informacjach, w wyniku których to działań powstanie nowa jakościowo informacja. Taka nowa jakościowo informacja nie jest jedynie innym technicznie zestawieniem posiadanych informacji – innym sposobem uszeregowania posiadanych dotąd informacji, ale inną, jakościowo nową informacją, prowadzącą zazwyczaj do określonej oceny danego zjawiska czy określonej interpretacji, znalezienia różnic albo podobieństw. Aby wytworzyć informację przetworzoną niezbędne jest poddanie posiadanych informacji analizie albo syntezie i wytworzenie w taki właśnie sposób nowej jakościowo informacji, która nie wynika z treści żadnej jednostkowej informacji, które podlegały procesowi przetwarzania, ale wynika z ich całościowego przetworzenia w określony sposób - w uogólnieniu, wynika z sumy (zbioru) jednostkowych informacji podlegających przetworzeniu. Zatem informacją przetworzoną nie jest inne uszeregowanie posiadanych informacji ani wykonywanie czynności technicznych związanych z udostępnieniem informacji, ale nowa jakość tkwiąca immanentnie w uzyskanej w wyniku przetworzenia nowej informacji. Porównaj: T.R. Aleksandrowicz, Komentarz do ustawy o dostępie do informacji publicznej, str. 126-131, LexisNexis Warszawa 2006; wyrok WSA w Krakowie z dnia 30 stycznia 2009 r. sygn. akt II SA/Kr 1258/08 – LEX nr 478697.

Organ, uzasadniając zakwalifikowanie żądanej informacji jako informacji przetworzonej, wskazywał na takie niezbędne dla jej wytworzenia czynności jak: wyodrębnienie ze zbioru informacji kategorii spraw reprywatyzacyjnych, następnie kategorii spraw, w których zastępstwo procesowe Skarbu Państwa wykonywała Prokuratoria Generalna, następnie wyodrębnienie kategorii orzeczeń niekorzystnych dla Skarbu Państwa, i z tak sporządzonego zbioru orzeczeń sądowych wyłączenia spraw, w których stronę przeciwną reprezentowała kancelaria wnioskodawcy, po czym zanonimizowanie tak powstałego zbioru orzeczeń. W ocenie organu, przeprowadzenie powyższych czynności selekcjonerskich świadczy o informacji przetworzonej, bowiem przeprowadzenie wielu z wyżej opisanych czynności sprowadza się do indywidualnej oceny każdej sprawy.

Argumentacja powyższa nie jest trafna.

Samo zestawienie, uszeregowanie orzeczeń według określonego kryterium nie jest cechą informacji przetworzonej, ale cechą informacji pracochłonnej, a wytworzenie takiej informacji może jedynie stanowić o kosztach jej wytworzenia, co nie jest przedmiotem niniejszej sprawy. Nadto organ, co wynika zarówno z zasad prowadzenia obsługi prawnej przez radców prawnych jak i zasad organizacji Prokuratorii Generalnej, zobowiązany jest do prowadzenia różnego rodzaju wykazów spraw i repertoriów, a więc wyszukanie żądanych orzeczeń jest technicznie możliwe i nie wymaga analizy poszczególnych spraw, ale analizy odpowiednich wykazów. Jest to zresztą czynność czysto techniczna. Nadto czasochłonność, kosztowność oraz trudności organizacyjno-techniczne lub biurowe, jakie wiążą się z przygotowaniem danej informacji publicznej, nie mogą zwalniać z obowiązku udostępnienia informacji. Dokonanie tych czynności, na które wskazuje organ, nie wymaga ani przeprowadzania stosownych analiz, ani obliczeń, czy zestawień statystycznych, ani wnioskowania. Czynności, na które powołuje się organ, uzasadniając odmowę, to zwykłe czynności techniczne związane z rozpatrywaniem danego wniosku. Podkreślenia wymaga tu decydująca okoliczność, że w wyniku przeprowadzenia przez organ wyżej opisanych czynności nie powstanie nowa informacja, nie powstanie w sensie mentalnym nowa jakość.

Także przeprowadzenie niezbędnych czynności anonimizacji wybranych w powyższy sposób orzeczeń sądowych nie stanowi o wytworzeniu informacji przetworzonej, gdyż anonimizacja to wyłącznie czynność techniczna, w wyniku której nie powstaje żadna nowa informacja.

W odpowiedzi na skargę organ wskazywał na nieprecyzyjność pojęć "sprawa reprywatyzacyjna" i "orzeczenie niekorzystne dla Skarbu Państwa", jednakże w trakcie postępowania administracyjnego nie żądał od wnioskodawcy dokładnego wyjaśnienia tych pojęć, dlatego też uznać należy, tak jak to oświadczył pełnomocnik organu na rozprawie, iż pojęcia te były czytelne zarówno dla organu jak i wnioskodawcy, zaś problem organu sprowadzał się do trudności w wyodrębnieniu w taki sposób określonych kategorii w celu selekcji orzeczeń. Zatem ten aspekt sprawy sprowadza się do czynności czysto technicznych – selekcji orzeczeń i dlatego nie stanowi o istnieniu informacji publicznej przetworzonej.

Ponieważ, w ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, żądana przez skarżącego informacja publiczna nie jest informacją przetworzoną, dalsze rozważanie aspektów skargi, jak i odpowiedzi na skargę, które dotyczą zagadnień wykazania przez wnioskodawcę istotnego interesu publicznego, przemawiającego za udostępnieniem informacji przetworzonej, stało się zbędne.

Reasumując, w ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie zaskarżona decyzja zawiera istotne wady co interpretacji art. 3 ust. 1 pkt 1 in fine ustawy o dostępie do informacji publicznej, które miały wpływ na wynik rozstrzygnięcia - spowodowały nieprawidłowe zastosowanie przez Prezesa Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa przepisu art. 16 ust. 1 wskazanej wyżej ustawy w zaskarżonej decyzji i decyzji poprzedzającej.

Z tych wzglądów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 a) i 2 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji wyroku. O wykonalności zaskarżonej decyzji Sąd orzekł na podstawie art. 152, zaś na podstawie art. 200 - Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł o kosztach postępowania.