Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Rafał Stasikowski po rozpoznaniu w dniu 23 sierpnia 2019 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi M.G., J. G., I. G. i F. G. o wznowienie postępowania sądowego zakończonego postanowieniem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 maja 2019 r., sygn. akt I OZ 420/19 w sprawie ze skargi M. G., J. G., I.G. i F. G. na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego w przedmiocie naruszenia przez przewoźnika lotniczego przepisów rozporządzenia postanawia: 1. odrzucić skargę o wznowienie postępowania sądowego, 2. zwrócić M. G., J. G., I. G. i F. G. z kasy Naczelnego Sądu Administracyjnego solidarnie kwotę 100 zł ( sto złotych) uiszczoną tytułem wpisu sądowego od skargi o wznowienie postępowania.

Postanowieniem z dnia 23 maja 2019 r., sygn. akt I OZ 420/19 Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Przemysław Szustakiewicz oddalił zażalenie M. G., J. G., I. G. i F. G. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 marca 2019 r., sygn. akt VII SAB/Wa 82/18 o odrzuceniu zażalenia M.G., J. G., I. G. i F. G. na postanowienie dotyczące kosztów postępowania sądowego zawarte w pkt. IV wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 grudnia 2018 r., sygn. akt VII SAB/Wa 82/18.

Pismem z dnia 28 czerwca 2019 r. strona skarżąca wniosła do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargę o wznowienie postępowania sądowego zakończonego postanowieniem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 maja 2019 r., sygn. akt I OZ 420/19.

W uzasadnieniu skargi o wznowienie postępowania wskazano, że w przedmiotowej sprawie zażalenie skarżących zostało rozpoznane jednoosobowo przez sędziego Naczelnego Sądu Administracyjnego Przemysława Szustakiewicza, który objął urząd po zaprzysiężeniu przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 20 lutego 2019 r., zgodnie z uchwałą Krajowej Rady Sądownictwa nr 529/2018 z 8 listopada 2018 r.

Zdaniem skarżących, w niniejszej sprawie nie można uznać, aby sędzia Naczelnego Sądu Administracyjnego Przemysław Szustakiewicz uzyskał rekomendację Krajowej Rady Sądownictwa, o której mowa w treści art. 179 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. W skład Krajowej Rady Sądownictwa, podejmującej uchwałę nr 529/2018 z 8 listopada 2018 r., wchodzi więcej niż czterech członków wybranych przez Sejm. W ocenie skarżących, nie można zastosować wykładni rozszerzającej, wedle której władza ustawodawcza mogłaby uczestniczyć w wyborze większej liczby członków KRS. Dokonanie wyboru przez Sejm dodatkowych 15 członków Krajowej Rady Sądownictwa spośród sędziów, prowadzi do upolitycznienia tego organu, a co za tym idzie, nie gwarantuje, że Krajowa Rada Sądownictwa będzie władna sprawować funkcje, o której mowa w art. 186 ust. 1 Konstytucji RP, tj. stać na straży niezależności sądów i niezawisłości sędziów.

W świetle powyższego, w ocenie skarżących, skarga o wznowienie postępowania sądowego zakończonego postanowieniem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 maja 2019 r., sygn. akt I OZ 420/19 jest zasadna, gdyż zostało ono wydane przez osobę nieuprawnioną.

Wskazując na powyższe, wniesiono o uchylenie zaskarżonego postanowienia i ponowne rozpoznanie sprawy oraz zasądzenie na rzecz strony skarżącej kosztów postępowania wywołanego wniesieniem skargi według norm przepisanych w odniesieniu do każdego ze współuczestników formalnych sporu.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga o wznowienie postępowania sądowego podlegała odrzuceniu.

Skarga o wznowienie postępowania sądowego jest nadzwyczajnym środkiem prawnym, skierowanym przeciwko prawomocnemu orzeczeniu, który może być stosowany wyłącznie z powodów ściśle określonych w ustawie. Po wniesieniu skargi o wznowienie postępowania, Sąd dokonuje jej kontroli z punktu widzenia zachowania warunków formalnych określonych w art. 279 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 – dalej p.p.s.a.). Stanowią je: oznaczenie zaskarżonego orzeczenia, wskazanie jednej z podstaw wznowienia wymienionych w art. 271 – 273 p.p.s.a., uzasadnienie podstawy wznowienia, a także okoliczności stwierdzające zachowanie terminu do wniesienia skargi o wznowienie postępowania. Stosownie do art. 280 § 1 p.p.s.a., sąd bada na posiedzeniu niejawnym, czy skarga jest wzniesiona w terminie i czy opiera się na ustawowej podstawie wznowienia. W braku jednego z tych wymagań, sąd skargę odrzuci, w przeciwnym razie wyznaczy rozprawę.

Badanie pod kątem dopuszczalności wznowienia nie jest badaniem zasadności skargi o wznowienie. Celem tego badania jest stwierdzenie, czy spełnione zostały warunki, które umożliwiają rozpatrzenie samej skargi o wznowienie postępowania. Podstawą tej oceny są w zasadzie twierdzenia zawarte w skardze. Uznać zatem należy, że na wstępnym etapie sąd administracyjny odrzuca skargę o wznowienie postępowania, która nie opiera się na jednej z podstaw wznowienia opisanych w przepisach działu VII p.p.s.a. Podkreślić przy tym należy, że samo sformułowanie podstawy wznowienia w sposób odpowiadający przepisom art. 271 – 273 p.p.s.a. nie oznacza, że skarga opiera się na ustawowej podstawie wznowienia, jeżeli już z samego uzasadnienia skargi wynika, że podnoszona podstawa nie zachodzi. Taka skarga, jako nieoparta na ustawowej przesłance wznowienia, podlega odrzuceniu (post. SN z 14 stycznia 1999 r., sygn. akt II UKN 417/98, OSNAPiUS z 2000 r., nr 6, poz. 254, uchwała SN z 21 lutego 1969 r., sygn. akt III PZP 63/68, OSNC 1969 r., nr 12, poz. 28, wyr. NSA z 19 kwietnia 2005 r., sygn. akt GSK 1242/04, niepubl., post. NSA z 11 września 2012 r., sygn. akt I OSK 1206/12).

Zgodnie z art. 271 pkt 1 p.p.s.a., wznowienia postępowania można żądać z powodu nieważności, jeżeli w składzie sądu uczestniczyła osoba nieuprawniona albo jeżeli orzekał sędzia wyłączony z mocy ustawy, a strona przed uprawomocnieniem się orzeczenia nie mogła domagać się wyłączenia.

Dorobek orzeczniczy Trybunału Konstytucyjnego, Sądu Najwyższego i Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz stanowisko doktryny przyczyniły się do wyjaśnienia znaczenia pojęcia osoby nieuprawnionej, o której mowa w art. 271 pkt 1 p.p.s.a., ale również w art. 439 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. z 2018 r., poz. 1987) oraz art. 401 pkt 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2019 r., poz. 1460). Zgodnie z niekwestionowanym stanowiskiem judykatury i piśmiennictwa, osobą nieuprawnioną w rozumieniu powyższych przepisów będzie zarówno osoba niemająca w ogóle kompetencji do orzekania (niebędąca sędzią), niemająca kompetencji do orzekania w danym sądzie (sędzia innego sądu niedelegowany do sądu orzekającej w sprawie), jak i osoba nieuprawniona do orzekania w danym składzie (np. ławnik rozpoznający sprawę w składzie trzech sędziów zawodowych). Osobą nieuprawnioną, o której mowa w art. 271 pkt 1 p.p.s.a., jest zatem osoba niebędąca sędzią, a więc ten, kto nie posiada kwalifikacji sędziowskich i nie został powołany na stanowisko sędziego sądu administracyjnego zgodnie z przepisami ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 2107) lub ten, kto wprawdzie posiada kwalifikacje sędziowskie, jednak nie został powołany na stanowisko sędziego. Osobą nieuprawnioną będzie również, według powołanego przepisu, osoba, która zgodnie z ustawą nie ma uprawnień do orzekania w danym sądzie administracyjnym (np. sędzia sądu powszechnego niedelegowany do orzekania w sądzie administracyjnym). Uprawnienia do orzekania w składach danego sądu administracyjnego wynikają z faktu otrzymania nominacji na określone stanowisko we wskazanym sądzie administracyjnym lub delegacji do orzekania w określonym sądzie. Przez akt powołania osoba staje się sędzią, czyli jest uprawniona do orzekania. Innymi słowy, akt powołania jest aktem kształtującym status sędziego – osoba powołana przez Prezydenta RP jest uprawniona do orzekania w określonym sądzie (por. wyr. TK z 15 stycznia 2009 r., K 45/2007, OTK-A 2009, nr 1 , poz. 3, post. NSA z 19 października 2007 r., sygn. akt I OSK 1543/07, wyr. NSA z 26 września 2014 r., sygn. akt I OSK 636/14, wyr. NSA z 21 kwietnia 2015 r., sygn. akt I GSK 808/13, post. NSA z 24 czerwca 2008 r., sygn. akt I FSK 362/08, M. Haczkowska (red.), Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej. Komentarz, opublikowano: Lexis Nexis 2014, R. Hauser, M. Wierzbowski (red.), Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Warszawa 2019 r., s. 1271, D. Dauter, A. Kabat, M. Niezgódka – Medek, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2018 r., s. 883, K. Sobieralski, Wznowienie postępowania sądowoadministracyjnego, Kraków 2003 r., s. 207, A. Jakubecki (red.), Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, opublikowano: Lex/el 2019).

Zgodnie z art. 179 Konstytucji RP, Sędziowie są powoływani przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa na czas nieoznaczony. Polski ustrojodawca przyjął zatem zasadę nominacji (system nominacji), a nie zasadę wybieralności sędziów. Nominacja na sędziego przez Prezydenta poprzedzona jest postępowaniem uregulowanym we właściwej ustawie dotyczącej danego rodzaju sądu oraz w ustawie o Krajowej Radzie Sądownictwa. W postępowaniu tym wyselekcjonowani zostają kandydaci, w stosunku do których KRS występuje z wnioskiem do Prezydenta o ich powołanie na urząd sędziego. Ustrojodawca zakłada zatem współdziałanie dwóch konstytucyjnych organów – w ujęciu chronologicznym – KRS i Prezydenta (M. Safjan, L. Bosek, Konstytucja RP. Tom II, Komentarz do art. 179, Warszawa 2016, s. 1041).

Stosownie do art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z 12 maja 2011 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa (Dz. U. z 2019 r., poz. 84), do kompetencji Rady należy rozpatrywanie i ocena kandydatów do pełnienia urzędu na stanowiskach sędziów Sądu Najwyższego oraz stanowiskach sędziowskich w sądach powszechnych, sądach administracyjnych i sądach wojskowych oraz na stanowiskach asesorów sądowych w sądach administracyjnych. Postępowanie przed Krajową Radą Sądownictwa, która podejmuje merytoryczne decyzje w procedurze wyboru sędziów, poprzedza procedura kwalifikacyjna przeprowadzona przez kolegium sądu i zgromadzenie ogólne, które to organy oceniają zgłoszonych kandydatów w drodze głosowania. Zakres merytorycznych decyzji Krajowej Rady Sądownictwa w procedurze wyboru sędziów potwierdza, że jakkolwiek w praktyce wymogi stawiane kandydatowi na stanowisko sędziowskie są określone na poziomie ustawowym, to ostateczna decyzja w zakresie przedstawienia wniosku Prezydentowi RP należy do Krajowej Rady Sądownictwa. Rozwiązanie to koresponduje z przypisywaną temu organowi konstytucyjną funkcją stania na straży niezależności sądów i niezawisłości sędziów (por. M. Haczkowska (red.), Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej. Komentarz, opublikowano: Lexis Nexis 2014).

Powoływanie na urząd sędziego przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej jest z kolei zgodnie z art. 144 ust. 3 pkt 17 jego prerogatywą. Prerogatywa Prezydenta RP ma szczególny status: jest to osobiste uprawnienie głowy państwa, które dla swej ważności i skuteczności nie wymaga podpisu Prezesa Rady Ministrów. Powołanie jest aktem o samodzielnym charakterze ustrojowym. Prezydent dokonuje własnej oceny przedstawionych mu kandydatur i w konsekwencji może odmówić uwzględnienia wniosku KRS.

Na szczególne znaczenie aktu powołania na urząd sędziego przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej zwrócił uwagę Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 24 października 2017 r., sygn. akt K 3/17 (OTK ZU A/2017, poz. 68). TK zauważył, że o ile w odniesieniu do pierwszego etapu procedury wyboru I Prezesa SN (wyłaniania kandydatów) Trybunał Konstytucyjny posiada częściową kognicję, ponieważ może orzekać o zgodności podstaw prawnych tego etapu procedowania z Konstytucją, o tyle drugi etap procedury, czyli akt działania Prezydenta RP, znajduje się – zgodnie z Konstytucją – poza kognicją Trybunału Konstytucyjnego i sądów. Dlatego choć w pierwszym etapie procedury powoływania kandydatów na stanowisko I Prezesa SN doszło do naruszenia prawa, i to w dwóch płaszczyznach: normatywnej (proces wyłaniania kandydatów oparto na niekonstytucyjnych przepisach) i faktycznej (po wybraniu kandydatów, ZO SSN nie podjęło uchwały w sprawie przedstawienia Prezydentowi RP kandydatów na stanowisko I Prezesa SN, a więc wskazanie kandydatów ZO SSN było wadliwe), samo powołanie nie może być przez Trybunał badane. Żadna działalność właściwych organów władzy publicznej na etapie wyboru kandydatów, nie może wpływać na ważność dokonanego aktu powołania, który znajduje umocowanie bezpośrednio w Konstytucji. Na skuteczność powołania przez Prezydenta RP osoby I Prezesa SN nie mogą wpływać ani wady prawne przepisów obowiązujących na poziomie konstytucyjnym dotyczących wyboru kandydatów na I Prezesa SN przedstawianych Prezydentowi RP, ani błędy popełnione przez organ dokonujący wyłonienia kandydatów. W polskim ustawodawstwie nie ma procedury umożliwiającej wzruszanie, czy kontrolowanie aktów wydanych w ramach wykonywania przez Prezydenta RP jego prerogatyw. Konstytucja nie tylko nie zawiera, ale też nie daje możliwości stworzenia takiej procedury na poziomie ustawowym. Tak więc niezależnie od wadliwości przepisów ustawowych i regulaminowych dotyczących przedstawienia Prezydentowi RP kandydatów na stanowisko I Prezesa SN, czy jednoznacznych wad w procesie wyboru kandydatów na I Prezesa SN, które dostrzegł Trybunał, akt powołania I Prezesa SN jest skuteczny w momencie podpisania przez Prezydenta RP.

Stanowisko Trybunału Konstytucyjnego znalazło odzwierciedlenie w uchwale pełnego składu Izby Dyscyplinarnej z dnia 10 kwietnia 2019 r., sygn. akt II DSI 54/18. Uchwałę tę poprzedzało orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego 25 marca 2019 r., sygn. akt K 12/18 (OTK ZU A/2019, poz. 17), w którym TK uznał, że art. 9 a ustawy z 12 maja 2011 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa (Dz. U. z 2019 r., poz. 84) jest zgodny z art. 187 ust. 1 pkt 2 i ust. 4 w zw. z art. 2, art. 10 ust. 1 i art. 173 oraz z art. 186 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. W uzasadnieniu wyroku, Trybunał Konstytucyjny podzielił pogląd wyrażony w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 20 czerwca 2017 r., sygn. akt K 5/17 i nie zgodził się, że Konstytucja określa, iż członkami KRS mogą być wyłącznie sędziowie wybierani przez sędziów. Zdaniem TK, wyrażonym w wyroku z 20 czerwca 2017 r., sygn. akt K 5/17 oraz w wyroku z 25 marca 2019 r., sygn. akt K 12/18: "Z Konstytucji wynika, kto może być wybranym członkiem KRS, ale nie jest określone, jak wybrać sędziów członków KRS to tej Rady. Te kwestie zostały przekazane do uregulowania w ustawie. Nie można zgodzić się z twierdzeniem, że piastunem czynnego prawa wyborczego muszą być wyłącznie gremia sędziowskie. O ile art. 187 ust. 1 pkt 3 Konstytucji wyraźnie wskazuje, że do KRS posłowie wybierani są przez Sejm, a senatorowie przez Senat, o tyle w stosunku do sędziów członków KRS nie ma w tym zakresie żadnych wytycznych konstytucyjnych. To znaczy, że Konstytucja nie przesądza tego, kto może wybierać w skład KRS sędziów, co pozwala, zdaniem TK, wyrażonym w wyrokach z 20 czerwca 2017 r. oraz z dnia 25 marca 2019 r., stwierdzić, że ustrojodawca nie uregulował tej kwestii świadomie i oddał ją w ręce ustawodawcy". Pozycja ustrojowa Trybunału Konstytucyjnego oraz charakter prawny jego orzeczeń skutkują tym, że domniemanie zgodności z Konstytucją może być obalone jedynie wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego, a związanie sędziego ustawą obowiązuje dopóty, dopóki ustawie tej przysługuje moc obowiązująca.

W konsekwencji, Sąd Najwyższy w powołanej wyżej uchwale z 10 kwietnia 2019 r. przyjął, że udział w składzie sądu osoby, która została powołana przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Sądu Najwyższego w następstwie procedury zainicjowanej obwieszczeniem Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej wydanym bez kontrasygnaty Prezesa Rady Ministrów oraz na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa, ukształtowanej w zakresie udziału w niej sędziów w wyniku wyboru przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej piętnastu sędziów, w trybie określonym przepisami ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 3 ze zm.), nie narusza wynikającego z art. 6 ust. 1 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności (Dz. U. z 1993 r., nr 61, poz. 284) prawa do rozpoznania sprawy przez niezawisły i bezstronny sąd ustanowiony ustawą, wskutek czego osoba taka nie jest osobą nieuprawnioną do orzekania w rozumieniu art. 439 § 1 pkt 1 k.p.k., a skład orzekający sądu, w którym zasiada taka osoba, nie jest sądem nienależycie obsadzonym w rozumieniu art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k.". Z uzasadnienia tej uchwały wynika, że przyjmując takie rozstrzygnięcie, Sąd Najwyższy oparł się na wcześniejszym orzecznictwie Sądu Najwyższego. W uchwale Sądu Najwyższego z 20 lutego 2008 r., sygn. akt III SZP 1/08 w przedmiocie powołania na stanowisko Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej stwierdzono, że: "osoba powołana na stanowisko Prezesa UKE może działać jako mocodawca na podstawie aktu powołania na to stanowisko. Konsekwentnie, naruszenie przepisów proceduralnych w toku powoływania na stanowisko Prezesa UKE, który dysponuje ważnym aktem powołania, nie daje podstawy do przyjęcia, że pełnomocnik strony nie był należycie umocowany". Z kolei w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 21 maja 2009 r., sygn. akt II GSK 940/08, wskazano, że: "zarzut nieprawidłowego powołania osoby do pełnienia funkcji organu nie może być sam przez się równoznaczny z zarzutem braku prawidłowego umocowania, czy też naruszenia właściwości tego organu do wydawania decyzji mieszczących się w zakresie jego działania, a w konsekwencji nie może stanowić podstawy stwierdzenia ich nieważności. Akt taki jest aktem istniejącym w obrocie prawnym, wywołuje skutki prawne, które – do czasu wyeliminowania go z obrotu prawnego – są uznawane przez prawo". W uchwale z 10 kwietnia 2019 r. Sąd Najwyższy przyjął, że w kontekście ugruntowanego orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, Trybunału Konstytucyjnego i Sądu Najwyższego, dotyczącego rangi aktu powołania sędziego przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, zastrzeżenia dotyczące procedury poprzedzającej akt powołania, czy też błędów, omyłek na etapie procedowania przed Krajową Radą Sądownictwa są prawnie irrelewantne. Zgodnie z art. 87 § 1 ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o Sądzie Najwyższym (Dz. U. z 2019 r., poz. 825), uchwała składu całej izby z chwilą jej podjęcia uzyskuje moc zasady prawnej. Uchwały mające moc zasady prawnej wiążą wszystkie składy Sądu Najwyższego, a odstąpienie od tej zasady wymaga zastosowania procedury, o której mowa w art. 88 ustawy o Sądzie Najwyższym. Związanie zasadami prawnymi tylko składów Sądu Najwyższego nie oznacza, że zasady prawne pozostają bez wpływu na orzecznictwo innych sądów, w tym również sądów usytuowanych w odrębnym pionie sądownictwa Rzeczypospolitej Polskiej, jakimi są sądy administracyjne. W omawianej uchwale Sąd Najwyższy podkreślił, że rozpatrywane zagadnienie prawne ma charakter ustrojowy i jego istotą nie jest przypisanie określonych praw konkretnym sędziom, lecz rozstrzygnięcie wątpliwości ustrojowych o abstrakcyjnym charakterze. Rozstrzygnięte zagadnienie prawne nie dotyczy sprawy, której wynik mógłby mieć wpływ na sytuację osobistą, czy służbową konkretnego sędziego, lecz kwestii uprawnień do orzekania abstrakcyjnie ujętej grupy sędziów i wpływu na to uprawnienie ewentualnych uchybień procedury powołania tych sędziów. Podjęta uchwała odnosi się do każdej osoby znajdującej się w sytuacji opisanej w zadanym pytaniu.

Analiza orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego i Sądu Najwyższego skłania do wniosku, że osoba, która została powołana przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Naczelnego Sądu Administracyjnego na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa, w skład której wchodzi piętnastu sędziów wybranych przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej w trybie określonym przepisami ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 3 ze zm.), nie jest osobą nieuprawnioną, o której mowa w art. 271 pkt 1 p.p.s.a.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, wskazać należy, że uchwałą nr 529/2018 z 8 listopada 2018 r. Krajowa Rada Sądownictwa, na podstawie art. 3 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa (Dz. U. z 2018 r., poz. 389 ze zm.), przedstawiła Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej wniosek o powołanie Przemysława Szustakiewicza do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Naczelnego Sądu Administracyjnego – w Izbie Ogólnoadministracyjnej. Z treści tej uchwały wynikają cechy, predyspozycje i kwalifikacje Przemysława Szustakiewicza, które odpowiadają wymogom formułowanym przez przepisy Prawa o ustroju sądów administracyjnych, jakie musi spełniać kandydat, aby mógł być powołany do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Naczelnego Sądu Administracyjnego. Jak wynika z uchwały KRS, o przedstawieniu Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej wniosku o powołanie Przemysława Szustakiewicza do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Naczelnego Sądu Administracyjnego zadecydował całokształt okoliczności sprawy, w szczególności oceniane łącznie: zróżnicowane doświadczenie zawodowe, w tym kilkunastoletni staż orzeczniczy w sądownictwie administracyjnym, bardzo dobra ocena kwalifikacyjna i pozytywne opinie służbowe, a także wyników rozmów przeprowadzonych przez zespół członków Krajowej Rady Sądownictwa. Z uchwały KRS wynika również, że w procedurze kwalifikacyjnej poprzedzającej postępowanie przed KRS, kandydata oceniło Kolegium Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz Zgromadzenie Ogólne Sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego. 20 lutego 2019 r. Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej wręczył Przemysławowi Szustakiewiczowi akt powołania do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Sędzia Naczelnego Sądu Administracyjnego nie może być osobą nieuprawnioną, o której mowa w art. 271 pkt 1 p.p.s.a., skoro przeszedł pozytywnie określoną w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, w ustawie o Krajowej Radzie Sądownictwa oraz w Prawie o ustroju sądów administracyjnych procedurę powołania na urząd sędziego Naczelnego Sądu Administracyjnego, w toku której organy konstytucyjne i inne organy powołane do przeprowadzenia tej procedury, ustaliły, że kandydat spełnia przesłanki powołania do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Naczelnego Sądu Administracyjnego, o których mowa w art. 7 § 1 Prawa o ustroju sądów administracyjnych, z zastrzeżeniem § 2 tego przepisu, w tym, że posiada on niezbędne predyspozycje i kwalifikacje wymagane przepisami tej ustawy i został powołany przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej do pełnienia urzędu sędziego Naczelnego Sądu Administracyjnego. Nawet gdyby w toku procedury powoływania na urząd sędziego Naczelnego Sądu Administracyjnego doszło do uchybień przepisom rangi podkonstytucyjnej, akt powołania przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej na urząd sędziego sanuje te uchybienia. Art. 271 pkt 1 p.p.s.a. nie może stanowić podstawy prawnej dla podważenia skutku prawnego powołania na urząd sędziego przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, którym jest uprawnienie do orzekania w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej.

Wobec powyższego, należy przyjąć, że w wydaniu orzeczenia zaskarżonego skargą o wznowienie postępowania zakończonego postanowieniem z dnia 23 maja 2019 r., sygn. akt I OZ 420/19 nie uczestniczyła osoba nieuprawniona, o której mowa w art. 271 pkt 1 p.p.s.a. Skarga o wznowienie postępowania sądowoadministracyjnego nie została oparta na ustawowej przesłance wznowienia, o której mowa w art. 271 pkt 1 p.p.s.a., i jako taka podlegała odrzuceniu na posiedzeniu niejawnym.

W tym stanie sprawy, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji, na podstawie art. 280 § 1 p.p.s.a. O zwrocie wpisu od skargi o wznowienie postępowania orzeczono na podstawie art. 232 § 1 pkt 1 p.p.s.a.