drukuj    zapisz    Powrót do listy

6168 Weterynaria i ochrona zwierząt 6401 Skargi organów nadzorczych na uchwały rady gminy w przedmiocie ... (art. 93 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym), Ochrona zwierząt, Rada Gminy, Uchylono zaskarżony wyrok i stwierdzono nieważność zaskarżonej uchwały, II OSK 3227/17 - Wyrok NSA z 2018-06-28, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II OSK 3227/17 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2018-06-28 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2017-12-11
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Andrzej Irla /sprawozdawca/
Jacek Chlebny /przewodniczący/
Roman Hauser
Symbol z opisem
6168 Weterynaria i ochrona zwierząt
6401 Skargi organów nadzorczych na uchwały rady gminy w przedmiocie ... (art. 93 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym)
Hasła tematyczne
Ochrona zwierząt
Sygn. powiązane
II SA/Wr 474/17 - Wyrok WSA we Wrocławiu z 2017-09-26
Skarżony organ
Rada Gminy
Treść wyniku
Uchylono zaskarżony wyrok i stwierdzono nieważność zaskarżonej uchwały
Powołane przepisy
Dz.U. 2017 poz 1840 art. 11a ust. 2 pkt 1 , art. 4 pkt 25
Ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt - tekst jedn.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jacek Chlebny Sędziowie Sędzia NSA Roman Hauser Sędzia del. NSA Andrzej Irla (spr.) po rozpoznaniu w dniu 28 czerwca 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Wojewody [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 26 września 2017 r. sygn. akt II SA/Wr 474/17 w sprawie ze skargi Wojewody [...] na uchwałę Rady Gminy Oława z dnia 30 marca 2017 r. nr XXXVIII/230/2017 w przedmiocie zapewnienia opieki bezdomnym zwierzętom oraz ich wyłapywania na terenie Gminy Oława w roku 2017 1. uchyla zaskarżony wyrok i stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w całości; 2. zasądza od Gminy [...] na rzecz Wojewody [...] kwotę 720 zł (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu objętym skargą kasacyjną wyrokiem z dnia 26 września 2017 r. (sygn. akt II SA/Wr 474/17) oddalił skargę Wojewody [...] na uchwałę Rady Gminy Oława z dnia 30 marca 2017 r. (nr XXXVIII/230/2017) w przedmiocie zapewnienia opieki bezdomnym zwierzętom oraz ich wyłapywania na terenie Gminy Oława w roku 2017.

Wyrok ten zapadł w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych:

Wojewoda [...], na podstawie art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, zaskarżył w całości uchwałę Rady Gminy Oława nr XXXVIII/230.2017 z dnia 30 marca 2017 r. w sprawie zapewnienia opieki bezdomnym zwierzętom oraz ich wyłapywania na terenie Gminy Oława w roku 2017. Żądając stwierdzenia nieważności tego aktu, organ nadzoru zarzucił istotne naruszenie art. 11a ust. 1 i 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (Dz.U. z 2013 r., poz. 856, zwaną dalej: u.o.z.), poprzez niewypełnienie ustawowego obowiązku w zakresie zapewnienia bezdomnym zwierzętom miejsca w schronisku dla zwierząt. W ocenie organu nadzoru, Rada Gminy [...] nie określiła w zaskarżonej uchwale schroniska dla zwierząt bezdomnych, którego celem jest zapewnienie opieki i schronienia takim zwierzętom. Wskazała natomiast przytulisko, jako miejsce tymczasowego przebywania zwierząt bezdomnych i zagubionych, położone w Z. na posesji nr [...]. Ta placówka, zorganizowana została na potrzeby Gminy [...] i utrzymywana jest przez przedsiębiorcę działającego pod nazwą [...], wpisanego do centralnej ewidencji i informacji o działalności gospodarczej. Jednocześnie argumentował Wojewoda [...], iż w § 8 ust. 5 Programu wskazane zostało, że Gmina [...] planuje utworzyć schronisko dla bezdomnych zwierząt, w miejscowości G. na działce nr [...]. To schronisko odbierać będzie zwierzęta z przytuliska, po okresie 2 tygodni kwarantanny. W toku postępowania nadzorczego, Wojewoda uzyskał informację, że schronisko może rozpocząć funkcjonowanie w II połowie 2018 r. Wojewoda [...] stwierdził, że Gmina [...] nie realizuje ustawowego obowiązku w zakresie zapewnienia bezdomnym zwierzętom miejsca w schronisku dla zwierząt. Skarżący organ administracji publicznej powołał się na wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 26 sierpnia 2014 r. (sygn. akt II SA/Wr 410/14), który dotyczył wcześniejszej uchwały Rady Gminy Oława z 2014 r. w tym samym, co aktualnie zaskarżony, przedmiocie. We wskazanym wyroku sąd administracyjny podzielił stanowisko Wojewody [...], że przytulisko nie może zostać uznane za miejsce przeznaczone do opieki nad zwierzętami domowymi. Dodatkowo Wojewoda [...] zwrócił uwagę, że co do zasady zabronione jest odławianie zwierząt bezdomnych bez zapewnienia im miejsca w schronisku dla zwierząt (art. 11 ust. 3 u.o.z.). Z uwagi na fakt, że Gmina [...] nie zapewnia zwierzętom bezdomnym miejsca w schronisku, nie może realizować powierzonego jej zadania wyłapywania bezdomnych zwierząt. Program opieki zwierząt obejmuje również, w myśli art. 11a ust. 2 pkt 4 u.o.z., obligatoryjną ich sterylizację albo kastrację w schroniskach dla zwierząt. Zdaniem Wojewody, powyższe czynności winny być przeprowadzane przez podmiot będący schroniskiem dla zwierząt, nadzorowany przez organy Inspekcji Weterynaryjnej.

W odpowiedzi na skargę Wójt Gminy [...] wniósł o jej oddalenie. Podał, że analiza możliwości przekazania bezdomnych zwierząt do schroniska przeprowadzona została już pod koniec 2013 r. i była aktualna w chwili podejmowania zaskarżonej uchwały. Analiza ta potwierdza brak miejsc w schroniskach znajdujących się w najbliższych miejscowościach. Wójt Gminy [...] wystąpił do 7 schronisk na terenie województwa [...] celem rozpoznania możliwości umieszczenia zwierząt odławianych z terenu Gminy. Trzy schroniska (w W., O. i W.) odmówiły przyjęcia zwierząt z terenu Gminy [...]. Schronisko w U., co prawda, zaproponowało współpracę, ale jego problemy związane z nieuregulowanym prawnie najmem obiektów schroniska, czynią z tego podmiotu niewiarygodnego partnera. Pozostałe schroniska nie udzieliły żadnej odpowiedzi. Z tego względu, podkreślał Wójt w odpowiedzi na skargę, współpraca z przytuliskiem w Zakrzowie jest zasadna i nie narusza art. 11a ust. 2 pkt 1 u.o.z., bowiem ten przepis nie nakazuje gminom realizacji opieki przez własne schronisko dla zwierząt, ani przez podmiot, który jest ujęty w rejestrze podmiotów prowadzących działalność nadzorowaną. Zwracała odpowiedź na skargę uwagę na dobre warunki bytowe zwierząt panujące w przytulisku, w tym zapewnienie zwierzętom nadzoru weterynaryjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wskazanym na wstępie wyrokiem z dnia 26.09.2017 r. oddalił skargę. Podał, że zaskarżona uchwała została podjęta na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym w zw. z art. 11a ust. 1 i 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (Dz. U. z 2013 r., poz. 856, dalej: u.o.z.). Zgodnie z art. 11 ust. 1. u.o.z. zapewnianie opieki bezdomnym zwierzętom oraz ich wyłapywanie należy do zadań własnych gmin. Uchwalany przez gminę program opieki nad zwierzętami ma zawierać określone regulacje (art. 11a ust. 2 u.o.z. ). Sąd I instancji zwrócił uwagę, że organ nadzoru zarzucił w skardze, iż Rada Gminy [...] nie wypełniła ustawowego obowiązku w zakresie zapewnienia bezdomnym zwierzętom miejsca w schronisku, co narusza art. 11a ust. 2 pkt. 1 u.o.z. Podkreślał jednak WSA we Wrocławiu, że zadania gmin w zakresie opieki nad zwierzętami bezdomnymi uległy istotnym zmianom od 1 stycznia 2012 r., które wprowadziła ustawa z dnia 16 września 2011 r. o zmianie ustawy o ochronie zwierząt oraz ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz.U. Nr 230, poz. 1373). Zgodnie ze zmienionym art. 11a ust. 1 u.o.z., rada gminy wypełniając obowiązek określony w art. 11 ust. 1 ustawy, określa w drodze uchwały, corocznie do dnia 31 marca, program opieki nad zwierzętami bezdomnymi oraz zapobiegania bezdomności zwierząt. Uchwalenie takiego programu do dnia 31 grudnia 2011 roku miało charakter fakultatywny, a zakres działań uwzględnionych w programie był o wiele węższy (art. 11a ust. 1 przed zmianą). Ustawodawca nakładając na gminy w 2012 r. szereg nowych i kosztownych obowiązków w zakresie ochrony zwierząt, nie tylko nie zapewnił im stosownych środków finansowych ale także nie uwzględnił faktycznej sytuacji związanej z niewystarczającą ilością schronisk dla zwierząt. Nowe prawo przewidywało, że gminy mają, niejako z dnia na dzień, obowiązek umieszczać bezdomne zwierzęta w schroniskach dla zwierząt, mimo, że schronisk tych jest mało. Sąd I instancji zwrócił uwagę na informacje Najwyższej Izby Kontroli zawarte w dokumencie z dnia 7 czerwca 2013 r. o nazwie "Wykonywanie zadań gmin dotyczących ochrony zwierząt". Wynika z tego dokumentu (pkt. 2.2 Uwagi i wnioski) m.in., że obowiązek zapewnienia zwierzętom miejsc w schronisku jest praktycznie niewykonalny, z uwagi na brak schronisk. Sąd I instancji przytoczył dane statystyczne obrazujące bezdomność zwierząt. Wskazał, że gminy w różny sposób radzą sobie z powyższym problemem. Mając jednak na uwadze przepisy cytowanej wyżej ustawowy, sąd I instancji stwierdził, że program opieki nad bezdomnymi zwierzętami powinien być dostosowywany do miejscowych warunków i faktycznych możliwości gminy (nie tylko finansowych). Jeżeli w Gminie [...] nie ma schroniska dla zwierząt, a także jeżeli na skutek poszukiwań w najbliższych siedmiu schroniskach na terenie [...] i [...], nie udało się znaleźć w nich miejsc dla bezdomnych zwierząt z terenu Gminy [...], a planowana od kilku lat budowa schroniska dla zwierząt na terenie tej gminy jest w fazie przygotowań do jej realizacji, to problemem staje się sposób w jaki Gmina [...] ma zrealizować ustawowy obowiązek zapobiegania bezdomności zwierząt i zapewnienia opieki bezdomnym zwierzętom. W ocenie WSA we Wrocławiu, najważniejszy w tym jest cel jaki ma do zrealizowania gmina. Celem tym jest zapewnienie opieki nad bezdomnymi zwierzętami, w sposób jak najbardziej przyjazny, z zachowaniem ich humanitarnego traktowania. Dlatego też, choć przytulisko, o którym jest mowa w § 2 pkt. 3 zaskarżonej uchwały nie jest schroniskiem w rozumieniu przepisu art. 4 pkt 25 ustawy o ochronie zwierząt, to jednak realizuje tymczasowo zadania schroniska, a mianowicie jest miejscem przeznaczonym do opieki nad zwierzętami bezdomnymi, odłowionymi z terenu gminy Oława. Przytulisko w Z. nr [...] prowadzone jest bowiem przez przedsiębiorcę działającego pod nazwą [...], wpisanego do centralnej ewidencji i informacji o działalności gospodarczej. Jak zaznaczono w programie, przytulisko to zapewnia bezdomnym zwierzętom utrzymanie w odpowiednich warunkach, właściwe żywienie (w tym gotowane posiłki) i odpowiednią pielęgnację zwierząt "do czasu odnalezienia ich właściciela lub przekazania do adopcji". W okresie przebywania zwierząt w przytulisku, Gmina zapewnia stosowną opiekę weterynaryjną odłowionych zwierząt (szczepienie, odpchlenie i odrobaczanie, sterylizacja). Podmiot prowadzący przytulisko podejmuje działania w zakresie poszukiwania właścicieli zwierząt, bądź ich adopcję.

WSA we Wrocławiu podsumował, że choć przytulisko nie jest schroniskiem, to jednak realizuje, przy udziale przychodni weterynaryjnej, zadania schroniska w sposób przejściowy, tj. "do czasu odnalezienia dotychczasowego właściciela lub do czasu adopcji" (§ 8 pkt 4 uchwały). Zatem zwierzęta przebywające w przytulisku są w nim tak długo, jak wymaga tego konkretna sytuacja. Program jest uchwalany na jeden rok. W następnym roku, w przypadku zmiany stanu faktycznego i powstania planowanego schroniska bądź jego części, regulacja Programu winna uwzględnić nową sytuację. Sąd I instancji zwrócił uwagę na pozytywną opinię o przytulisku wydaną przez Powiatowego Lekarza Weterynarii w O..

Przedstawione okoliczności doprowadziły WSA we Wrocławiu do przekonania, że zaskarżona uchwała, nie narusza w sposób kwalifikowany art. 11a ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 11a ust. 1 u.o.z.

WSA we Wrocławiu podkreślił przy tym, że realizacja zadań, o których mowa w ust. 2 pkt 3-6 art. 11a, może zostać powierzona nie tylko podmiotowi prowadzącemu schronisko dla zwierząt. Zgodnie z § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 26 sierpnia 1998 r. w sprawie zasad i warunków wyłapywania bezdomnych zwierząt, organ gminy może zawrzeć umowę na przeprowadzenie wyłapywania zwierząt bezdomnych z podmiotem prowadzącym schronisko lub przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej. W kontrolowanej sprawie, odławianiem bezdomnych zwierząt zajmuje się okresowo (w zależności od potrzeb) przedsiębiorca wpisany do centralnej ewidencji i informacji o działalności gospodarczej. Jest to ten sam podmiot, który prowadzi przytulisko. Legitymuje się on zezwoleniem na prowadzenie działalności w powyższym zakresie, a także zawarł z gminą stosowną umowę na wykonywanie tych usług. W ocenie WSA we Wrocławiu, nie jest także słuszny zarzut organu nadzoru, że tylko w schronisku dla bezdomnych zwierząt mogła być przeprowadzona sterylizacja albo kastracja zwierząt. Z art. 11a ust. 2 pkt 4 ustawy wynika jedynie, że jeżeli bezdomne zwierzęta przebywają już w schronisku, to wówczas ich sterylizacja albo kastracja jest obligatoryjna.

Skargę kasacyjną od opisanego wyżej wyroku WSA we Wrocławiu z dnia 26.09.2017 r. wniósł Wojewoda [...].

Zarzucił naruszenie:

1. prawa materialnego, tj. art. 11a ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 4 pkt 25 ustawy o ochronie zwierząt, art. 1 ust. 1 lit. j ustawy o ochronie zdrowia zwierząt i zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt, art. 2 i art. 32 Konstytucji RP poprzez błędną wykładnię i przyjęcie, że wskazanie przytuliska zamiast schroniska w programie opieki nad zwierzętami wypełnia wymogi ustawowe dla prawidłowo przyjętego programu;

2. przepisów postępowania, tj. art. 1 par. 1 i 2 prawa o ustroju sądów administracyjnych w zw. z art. 141 par. 4 p.p.s.a. poprzez ustalenie, że art. 11a ust. 2 pkt 1 ustawy o ochronie zwierząt ma charakter nieistotny i nie uzasadnia stwierdzenia nieważności zaskarżonej uchwały.

Strona skarżąca kasacyjnie żądała uchylenia wyroku i stwierdzenia nieważności całej zaskarżonej uchwały. Nadto zgłosiła wniosek zasądzenia kosztów postępowania kasacyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 par. 1 ustawy z dnia 30.08.2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2018 r., poz. 1302; dalej ustawa powoływana jako p.p.s.a.) Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W rozpatrywanej sprawie nie wystąpiły przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego określone w art. 183 par. 2 p.p.s.a., zatem Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej. Powyższe oznacza, że zakres rozpoznawania sprawy wyznaczyła, przez wskazanie podstaw kasacyjnych, strona wnosząca skargę kasacyjną. Strona, która kwestionuje orzeczenie wojewódzkiego sądu administracyjnego, wnosząc skargę kasacyjną, obowiązana jest wskazać przepisy prawa materialnego lub przepisy postępowania, które jej zdaniem zostały przez sąd naruszone (art. 174 p.p.s.a.), a nadto obowiązana jest uzasadnić przytoczone podstawy kasacyjne (art. 176 par. 1 pkt 2 p.p.s.a.).

Złożona w niniejszej sprawie skarga kasacyjna została oparta na usprawiedliwionych podstawach. Jako trafny uznać bowiem należało zarzut błędnej wykładni art. 11a ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 21.08.1997 r. o ochronie zwierząt (Dz. U. z 2017 r., poz. 1840; dalej ustawa powoływana jako u.o.z.) w związku z art. 4 pkt 25 tej ustawy.

Zgodnie ze wskazanym wyżej przepisem art. 11a ust. 2 pkt 1 u.o.z. uchwalany przez radę gminy program opieki nad zwierzętami bezdomnymi oraz zapobiegania bezdomności zwierząt winien zawierać regulację odnoszącą się do kwestii zapewnienia bezdomnym zwierzętom miejsca w schronisku dla zwierząt. Program winien wskazywać konkretne schronisko zapewniające miejsce bezdomnym zwierzętom z terenu gminy. Przez "schronisko dla zwierząt" rozumieć należy – stosownie do art. 4 pkt 25 ustawy – miejsce przeznaczone do opieki nad zwierzętami domowymi spełniające warunki określone w ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt (Dz. U. z 2017 r., poz. 1855). Zasadniczy problem w niniejszej sprawie sprowadzał się zatem do oceny, czy w uchwalanym programie opieki nad zwierzętami bezdomnymi oraz zapobieganiu bezdomności zwierząt na terenie gminy, dopuszczalne jest zawarcie regulacji przewidującej, iż zapewnienie bezdomnym zwierzętom opieki i ochrony odbywać się będzie w placówce innego typu, niż schronisko dla zwierząt. W szczególności spór koncentrował się wokół tego, czy tzw. "przytulisko" - jako miejsce tymczasowego przebywania zwierząt bezdomnych - może w świetle cytowanego wyżej przepisu ustawy o ochronie zwierząt, wypełniać obowiązek gminy w zakresie zapewnienia bezdomnym zwierzętom koniecznego "miejsca". Sąd I instancji, odwołując się do racji o charakterze pragmatycznym wskazywał, że choć przytulisko nie jest schroniskiem, to jednak przejściowo realizuje, przy udziale przychodni weterynaryjnej, zadania schroniska. WSA we Wrocławiu powoływał się na dokument Najwyższej Izby Kontroli z 2013 r. i wywodził, że brak jest realnych możliwości umieszczenia bezdomnych zwierząt w legalnie działających schroniskach. Jest to spowodowane małą liczbą takich obiektów oraz ich przepełnieniem. Program opieki nad zwierzętami powinien jednak – w ocenie sądu I instancji - być dostosowywany do miejscowych warunków i faktycznych możliwości gminy. Gmina [...] zaś, nie dysponuje własnym schroniskiem dla zwierząt, a w schroniskach znajdujących się w okolicznych miejscowościach, brak możliwości umieszczania bezdomnych zwierząt z terenu tej Gminy. Te przesłanki uzasadniały stanowisko sądu I instancji dopuszczające realizację ustawowego obowiązku gminy, a polegającego na opiece nad zwierzętami bezdomnymi poprzez zapewnienie tym zwierzętom miejsca w przytulisku, zamiast w schronisku. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, należy jednak zgodzić się ze skarżącym kasacyjnie organem nadzoru, że sąd I instancji dokonał błędnej wykładni norm prawa materialnego poprzez uznanie, że funkcje schroniska może realizować także przytulisko. Bez wątpienia bowiem, powołany powyżej art. 11 ust. 2 pkt 1 u.o.z. jednoznacznie wskazuje schronisko dla zwierząt jako obiekt (placówkę) właściwą do zapewnienia bezdomnym zwierzętom należytej opieki i ochrony. Tego rodzaju podmiot spełniać bowiem musi określone prawem wymagania, co z kolei gwarantuje należyty poziom zapewnianych usług. Racje i wnioski zaprezentowane przez sąd I instancji w zaskarżonym wyroku, choć niewątpliwie słuszne z punkt widzenia przedstawionej aksjologii, abstrahują jednak od uwarunkowań prawnych, a nadto także i faktycznych. Jak już wyżej bowiem wskazano, ustawodawca w przepisie art. 11 ust. 2 pkt 1 u.o.z. zdecydował, że zapewnienie bezdomnym zwierzętom opieki winno nastąpić poprzez umieszczanie ich w schronisku dla zwierząt. Treść normy prawnej zawartej w cytowanym przepisie nie budzi wątpliwości. Wskazana jednostka (schronisko) spełniać musi normatywnie określone wymagania (por. cytowana wyżej definicja tego pojęcia), co oznacza, że nie ma podstaw do dowolnego zastępowania przez lokalnego prawodawcę w stanowionych aktach prawnych, placówek o kwalifikowanych prawnie cechach (schronisko), podmiotami innymi, niespełniającymi ustawowo określonych wymogów (przytulisko). Nadto dostrzec należy, iż rozważania i wnioski sądu I instancji nie uwzględniają tego, że obowiązek zapewnienia bezdomnym zwierzętom miejsca w schronisku funkcjonuje w ustawodawstwie polskim od 2012 r. Długi już okres obowiązywania tego wymogu (ponad 5 lat w dacie podejmowania zaskarżonej w sprawie uchwały) powinien być wystarczający dla dostosowania lokalnych uwarunkowań do wymogów ustawowych, a zatem spełnienia przez gminy tych obowiązków, które nałożone zostały na gminy przepisami powszechnie obowiązującego prawa. Z akt sprawy wynika przy tym nieskuteczność zaangażowania się Gminy [...] w celu należytego zorganizowania ochrony nad bezdomnymi zwierzętami (tj. zapewnienia tym zwierzętom miejsca w schronisku, czego wymagają przepisy ustawy). Przedłużające się sprawy związane z opracowaniem planu zagospodarowania przestrzennego, czy trudności z pozyskaniem działki pod budowę schroniska dla zwierząt, nie mogą stanowić wystarczającego usprawiedliwienia dla odstąpienia Gminy od realizacji obowiązków ustawowych. Natomiast argumentację sądu I instancji odwołującą się do danych świadczących o niewystarczającej ilości schronisk dla zwierząt w Polsce, uznać należało także za niemiarodajną i niedostateczną dla obrony przyjętych przez Gminę [...] rozwiązań zawartych w badanym programie zapewnienia opieki bezdomnym zwierzętom.

Powyższe względy uzasadniały uchylenie zaskarżonego wyroku z uwagi na zaprezentowaną przez sąd I instancji błędną wykładnię powołanych na wstępie przepisów prawa materialnego. Jednocześnie Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że istota sprawy jest dostatecznie wyjaśniona, wobec czego na podstawie art. 188 w zw. z art. 147 par. 1 p.p.s.a., stwierdził nieważność uchwały Rady Gminy Oława z dnia 30 marca 2017 r. (nr XXXVIII/230/2017) w przedmiocie zapewnienia opieki bezdomnym zwierzętom oraz ich wyłapywania na terenie Gminy Oława w roku 2017.

O kosztach postępowania sądowego orzeczono na podstawie art. 200 i art. 203 pkt 1 p.p.s.a. Przepisy te przewidują obowiązek zwrotu niezbędnych kosztów postępowania stronie, która wygrała sprawę, od organu administracji publicznej, której akt był przedmiotem kontroli. Na zasądzoną kwotę składało się wynagrodzenie pełnomocnika strony wygrywającej (Wojewoda [...]) obliczone na podstawie par. 14 ust. 1 pkt 1 lit. c) w zw. z par. 14 ust. 1 pkt 2 lit. b) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 208 r., poz. 265).



Powered by SoftProdukt