Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Elżbieta Trykoszko, Sędziowie sędzia WSA Elżbieta Lemańska, sędzia WSA Małgorzata Roleder (spr.), Protokolant specjalista Anna Makal, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 21 października 2021 r. sprawy ze skargi S. Sp. z o.o. Sp. k. w B. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] czerwca 2021 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą jej wydanie decyzję P. Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] sierpnia 2020 roku, nr [...]; 2. zasądza od Głównego Inspektora Transportu Drogowego na rzecz skarżącego S. Sp. z o.o. Sp. k. w B. kwotę 897 (osiemset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Decyzją z dnia [...] sierpnia 2020 r. nr [...] P. Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego (dalej: WITD") nałożył na L. Sp. z o.o. S.k. z siedzibą w B. (dalej: "L." lub "spółka") karę pieniężną w wysokości 12.000 zł, działając na podstawie art. 92a ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz.U. 2019, poz. 2140 ze zm.; dalej: "u.t.d."), opierając się na ustaleniach protokołu kontroli z dnia [...] marca 2020 r. nr [...] (dalej: "protokół kontroli"). W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że w dniu [...] marca 2020 r. na drodze krajowej nr 8 w B. zatrzymano do kontroli pojazd członowy składający się z ciągnika siodłowego marki DAF o nr rejestracyjnym [...] oraz naczepy ciężarowej marki B. o nr rejestracyjnym [...], którym kierował L. D. Przewóz był wykonywany przez L. na trasie Litwa – Polska. Organ wskazał, że zgromadzona w aktach sprawy dokumentacja fotograficzna wskazuje, że przewożonym ładunkiem były elementy odpadów drewna, płyt wiórowych, MDF oraz odpadów pochodzących z ich przetwarzania. W konsekwencji ustalono, że L. wykonywała międzynarodowy przewóz drogowy rzeczy w postaci odpadów sklasyfikowanych kodami: 03 01 05 (trociny, wióry, ścinki, drewno, płyta wiórowa, fornir i inne niż wymienione w 03 01 04) oraz AC170 (przerobiony korek i odpady drewna).

Organ stwierdził, że wwóz odpadów na terytorium Polski nastąpił bez wymaganego zezwolenia, co stanowi naruszenie opisane w lp. 4.5. załącznika nr 3 do u.t.d. - stanowiącego wykaz naruszeń obowiązków lub warunków przewozu drogowego, o których mowa w art. 92a ust. 1 u.t.d., wysokości kar pieniężnych za poszczególne naruszenia, a w przypadku niektórych naruszeń numer grupy naruszeń oraz waga naruszeń (dalej: "załącznik nr 3"). Za naruszenie to przewidziana jest kara w wysokości 12.000 zł. Wyjaśniono, że przewożone odpady o kodzie AC170 są wymienione w załączniku IV do rozporządzenia (WE) nr 1013/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r. w sprawie przemieszczania odpadów (Dz.U. UE L 2006 I z 12 lipca 2006 r., str. 1; dalej: rozporządzenie 1013/2006") zawierającego wykaz opadów podlegających procedurze uprzedniego pisemnego zgłoszenia i zgody - tzw. "bursztynowy" wykaz odpadów (dalej: "bursztynowy wykaz odpadów"), a zatem na zasadzie art. 3 ust. 1 lit. a. i b. rozporządzenia 1013/2006 ich przemieszczanie w celu poddania procesom unieszkodliwiania bądź odzysku, podlega procedurze uprzedniego pisemnego zgłoszenia i zgody (zezwolenia). Tymczasem podczas przeprowadzonej kontroli, jak i w toku przeprowadzonego postępowania, strona nie przedstawiła dowodów na dopełnienie ww. wymogów.

Ponadto organ stwierdził naruszenie polegające na wykonywaniu przewozu drogowego przez transportującego odpady bez dokumentu potwierdzającego rodzaj transportowanych odpadów, o którym mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 24 ust. 7 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (Dz.U. 2020, poz. 797; dalej: "u.o.") - sklasyfikowane pod lp. 4.7. załącznika nr 3, za które przewidziana jest kara 10.000 zł. Organ wyjaśnił przy tym, że transportowanie odpadów bez dokumentu potwierdzającego ich rodzaj stanowi naruszenie § 8 ust. 1 rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 7 października 2016 r. w sprawie szczegółowych wymagań dla transportu odpadów (Dz.U. 2016, poz. 1742; dalej: "rozporządzenie MŚ"). Ponadto organ podkreślił, że wedle art. 16 lit. c. rozporządzenia 1013/2006 transportowi odpadów wskazanych w bursztynowym wykazie odpadów winien towarzyszyć dokument przesyłania oraz dokument zgłoszeniowy zawierający pisemne zgody oraz warunki określone przez zainteresowane właściwe organy. WITD ustalił, że okazany przez kierowcę międzynarodowy list przewozowy zawierał w polu dotyczącym rodzaju ładunku, jedynie zapis w języku angielskim: "recycled chips after R3", co wskazuje na zrębkę po procesie odzysku R3. W żadnym z pól ww. dokumentu nie wskazano na rzeczywisty rodzaj ładunku przez wskazanie nazwy bądź kodu odpadu, zaś kierowca nie okazał innego dokumentu związanego z ładunkiem, w sytuacji gdy na mocy art. 87 ust. 1 pkt 3. lit. f. u.t.d., podczas wykonywania przewozu drogowego kierowca pojazdu samochodowego jest obowiązany mieć przy sobie i okazywać na żądanie uprawnionego organu kontroli, dokumenty wymagane przy przewozie odpadów.

W dalszej części uzasadnienia decyzji organ I instancji nie uwzględnił twierdzenia strony, że przewożony ładunek nie stanowi odpadu, lecz jest surowcem do produkcji płyt drewnopodobnych. WITD oparł się w tym względzie na piśmie (nie wskazano daty pisma) Głównego Inspektora Ochrony Środowiska (dalej: "GIOŚ") w którym wskazano, że oba organy – zarówno polski, jak i litewski, uznały, że przewożony ładunek stanowi odpad o kodzie 03 01 05 / AC170, zaś wykonywany przewóz jest nielegalnym transgranicznym przemieszczaniem odpadów. WITD wskazał, że opinia trzech instytucji wyspecjalizowanych w obszarze ochrony środowiska, tj.: Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska (dalej: "WIOŚ"), GIOŚ oraz Agencji Ochrony Środowiska w Republice Litewskiej (Aplinkos Apsaugos Agentūra; dalej: "AAA"), potwierdziła wstępne ustalenia poczynione podczas kontroli drogowej. Również WITD nie poddawał w wątpliwości prawidłowości dokonanej klasyfikacji, natomiast dowód w sprawie stanowi zebrana, obszerna dokumentacja zdjęciowa przewożonego odpadu. WITD podkreślił, że obowiązujące przepisy prawa nie narzucają na organ kontrolny obowiązku przeprowadzenia kosztownych badań morfologicznych odpadu, tym bardziej, że ich przeprowadzenie nie było zasadne ze względu na uznanie ww. kwestii za udowodnioną. Organ podkreślił, że bez znaczenia jest okoliczność powoływania się przez stronę na brak świadomości co do tego, jakiego rodzaju ładunek przewozi, ani też uznanie odpowiedzialności innego podmiotu (nadawcy przesyłki), co wyłącza możliwość skorzystania z dyspozycji art. 92c ust. 1 pkt 1 u.t.d., tym bardziej, że skoro pojazd był oznakowany tablicami z literą "A" (dedykowanymi dla oznaczenia transgranicznego transportu odpadów wedle § 10 rozporządzenia MŚ), to strona miała świadomość rodzaju wykonywanego przewozu. Co więcej, zdaniem organu, fakt, że strona figuruje w bazie danych o produktach i opakowaniach oraz o gospodarce odpadami (dalej: "BDO"), jako transportujący odpady oraz pośrednik w ich obrocie, świadczy o profesjonalnym charakterze prowadzonej przez nią dzielności w zakresie związanym z gospodarką odpadami, a co za tym idzie, wskazuje na świadomość strony co do obowiązków podmiotu wykonującego przewóz drogowy odpadów. W konsekwencji organ uznał, że kontrolowany przewóz spełniał definicję nielegalnego przemieszczania z art. 2 pkt 35 lit. a. i b. rozporządzenia 1013/2006, nakładając na stronę karę pieniężną za naruszenie opisane w lp. 4.7. załącznika nr 3, uznając przy tym za zasadne umorzenie postępowania w zakresie naruszenia, o którym mowa w lp. 1.12. załącznika nr 3, z tego względu, że naruszenie z lp. 4.7. załącznika nr 3 stanowi uszczegółowienie naruszenia z lp. 1.12 załącznika nr 3. Finalnie zaś, za oba wyżej opisane naruszenia, WITD nałożył karę w wysokości 12.000 zł mając na względzie art. 92a ust. 3 u.t.d.

W wyniku rozpatrzenia odwołania wniesionego przez stronę, decyzją z dnia [...] czerwca 2021 r. nr [...] Główny Inspektor Transportu Drogowego (dalej: "GITD") utrzymał w mocy ww. decyzję WITD. W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy podzielił ustalenia organu I instancji, a ponadto wskazał, że obowiązek zgłoszenia przewozu właściwym organom i ewentualnie uzyskania zezwolenia na transgraniczne przemieszczanie odpadów, spoczywa na osobie, która organizuje przemieszczeniem podlegającej jurysdykcji państwa wysyłki. W niniejszej sprawie podmiotem tym jest UAB "S." (dalej: "UAB S."). Nie zwalnia to jednak strony odwołującej się z odpowiedzialności za wwóz odpadów na terytorium Polski bez wymaganego zezwolenia. Organ odwoławczy nie podzielił twierdzeń strony, że poddanie odpadu recyklingowi i ewentualne jego użycie w procesie produkcyjnym, niejako automatycznie powoduje zmianę charakteru substancji z odpadu na produkt, zaś u.o. przewiduje możliwość użycia odpadów w procesach odzysku (tj. w procesach produkcyjnych, w wyniku których mogą powstać nowe produkty, materiały lub substancje). Zdaniem GITD ocena przewożonego ładunku dokonana podczas kontroli wykazała, że stanowił on trociny, wióry, ścinki, drewno, będące odpadem mogącym być poddanym procesom produkcyjnym, w celu uzyskania produktu w postaci płyt drewnopodobnych. GITD podkreślił, że z dokumentacji przedstawionej przez kierowcę, tj. decyzji AAA o udzieleniu uprawnień do emisji oraz pozwolenia na wytwarzanie odpadów, wydanych na rzecz UAB S., wynikało, że nadawca ładunku prowadzi działalność związaną z wytwarzaniem odpadów. W sprawie zaś nie było konieczne badanie ich próbki pod kątem składu chemicznego, bowiem pochodzenie odpadu oraz organoleptyczna analiza jego składu dokonana przez pracowników WIOŚ, determinują jego zakwalifikowanie do określonej grupy odpadów. GITD nie uwzględnił również argumentacji strony, że zakontraktowaniu podlegał przewóz ładunku niebędącego odpadem, z tego względu, że przewoźnik miał możliwość skorzystania z art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. Prawo przewozowe (Dz.U. 2020, poz. 8; dalej: P.p."), tj. sprawdzenia, czy przesyłka odpowiada oświadczeniom nadawcy zawartym w liście przewozowym oraz, czy zachowane zostały przepisy dotyczące rzeczy dopuszczonych do przewozu na warunkach szczególnych.

W skardze na ww. decyzję GITD wywiedzionej do sądu administracyjnego, L. zarzuciła:

I. naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy:

a) art. 92a ust. 1 i 7 u.t.d. przez nałożenie kary pieniężnej na spółkę w sytuacji, w której nie doszło do naruszenia obowiązków lub warunków przewozu drogowego, w szczególności organ nie miał podstaw do uznania, że kierowca nie posiadał wszystkich wymaganych prawem dokumentów, bowiem skład przewożonego ładunku nie dawał podstaw do uznania go za odpad i w konsekwencji uznania, że spółka nie posiadała obowiązkowych zezwoleń na wwóz i przewóz takiego rodzaju ładunku;

b) art. 92c ust. 1 pkt 1 u.t.d. polegające na uznaniu, że w sprawie nie występują okoliczności wyłączające odpowiedzialność spółki podczas gdy kontraktowała ona towar nie będący odpadem na postawie przepisów krajowych, jak i litewskich, rodzaj towaru został zakwestionowany przez organy jedynie na podstawie uznania administracyjnego (tj. oceny własnej organu administracyjnego na podstawie oceny wzrokowej), w spawie nie przeprowadzono badań towaru w trakcie całego postępowania, kwestia uznania administracyjnego towaru za odpad nie jest prawnie materialnie przesądzająca dla statusu towaru (art. 28 rozporządzenia 1013/2006), a tym samym kwestia uznania administracyjnego towaru jako odpadu, nie może stanowić okoliczności, którą spółka jako przedsiębiorca wykonujący przewóz, mogła przewidzieć przy dołożeniu należytej staranności;

c) art. 87 ust. 1 pkt 3 lit. f. u.t.d. przez uznanie, że kierowca pojazdu nie posiadał wszystkich dokumentów związanych z przewożonym ładunkiem, w szczególności dokumentów wymaganych przy przewozie odpadów, w sytuacji gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego nie wynika, że spółka przewoziła odpady, a zatem nie miała obowiązku posiadania dodatkowych dokumentów;

d) art. 3 pkt 6 u.o. przez uznanie, że ładunek przewożony przez spółkę był odpadem w rozumieniu u.o., wyłącznie przez spojrzenie na przewożony towar oraz brak przeanalizowania, czy towar był przewożony z zamiarem jego pozbycia się;

e) art. 2 pkt 35 rozporządzenia 1013/2006 przez uznanie, że doszło do nielegalnego przemieszczania odpadów, tzn. bez zgłoszenia go właściwym organom lub bez zgody właściwych organów, w sytuacji gdy zebrany materiał dowodowy nie uzasadnia przyjęcia, że przewożony ładunek stanowił odpad;

f) przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (Dz.U. 2021, poz.162) - w szczególności art. 10 ust.1 i 2 oraz art. 11 tej ustawy, przez niestosowanie w sprawie zasad domniemania uczciwości przedsiębiorcy i zasady rozstrzygania wątpliwości faktycznych na korzyść przedsiębiorcy oraz zasady przyjaznej interpretacji przepisów prawa i przyjęcie, że w sprawie zostały zrealizowane przesłanki uzasadniające nałożenie kary pieniężnej, podczas gdy materiał dowodowy zebrany przez organy, nie dawał ku temu podstaw.

II. naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie:

1. art. 7 k.p.a., art. 6 k.p.a. art. 77 k.p.a. i art. 80 k.p.a. przez niewyczerpujące zebranie i rozpatrzenie całości materiału dowodowego oraz brak dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, w szczególności nieuzasadnione przyjęcie, bez przeprowadzenia postępowania dowodowego, że przewożony przez spółkę ładunek, stanowi odpad o kodzie 03 01 05, bez przeprowadzenia szczegółowej analizy co do składu, a w konsekwencji uznanie, że spółka nie dopełniła wymogu związanego z pisemnym zgłoszeniem i zgodą na transgraniczne przemieszczanie odpadów oraz wymierzenie kary pieniężnej; przez brak rozpatrzenia dowodów przedstawionych przez stronę i przyjęcie, że uznanie administracyjne z art. 24 rozporządzenia 1013/2006 rozstrzyga kwestię materialną statusu towaru, w okoliczności gdy w sprawie nie przeprowadzono badań towaru, występuje spór co do statusu ładunku jako odpadu, zarówno na podstawie przepisów krajowych, jak i litewskich, wobec stanowiska inspektorów WIOŚ ("uznanie administracyjne według jak coś wygląda"), który to status towarów winien być rozpatrzony na podstawie przepisów krajowych - art. 28 rozporządzenia nr 1013/2006 oraz przez zaniechanie dodatkowego postępowania dowodowego w tym przedmiocie;

2. art. 7a k.p.a. i 81 a k.p.a. przez nierozstrzyganie wątpliwości faktycznych oraz prawnych na korzyść strony, w okoliczności sporu o status towaru jako odpadu na podstawie przepisów krajowych i bezpodstawnego uznania administracyjnego organów, w okoliczności gdy strona postępowania kontraktowała towar nie będący opadem na postawie przepisów krajowych polskich, jak i litewskich, a status towaru jest kwestionowany jedynie na podstawie uznania administracyjnego.

Skarżąca spółka wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji, doprecyzowując w uzasadnieniu skargi wywiedzione zarzuty.

W odpowiedzi na skargę GITD wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zaprezentowane w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji oraz odkreślając, że oceny charakteru przewożonego ładunku dokonano na podstawie przepisów krajowych oraz rozporządzenia 1013/2006.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje:

Skarga okazała się zasadna.

Istota sporu zaistniałego w niniejszej sprawie sprowadza się do oceny legalności nałożenia na skarżącą spółkę kary pieniężnej za naruszenie obowiązków lub warunków przewozu drogowego rzeczy. Zgodnie z art. 92a ust. 1 u.t.d. podmiot wykonujący przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem z naruszeniem obowiązków lub warunków przewozu drogowego, podlega karze pieniężnej w wysokości od 50 zł do 12.000 zł za każde naruszenie. Wykaz tych naruszeń oraz wysokość kary pieniężnej wymierzanej za poszczególne naruszenie, zawiera załącznik nr 3, o czym stanowi art. 92a ust. 7 pkt 1 u.t.d. Naruszenia te są skorelowane z obowiązkami lub warunkami przewozu drogowego, zdefiniowanymi w art. 4 pkt 22 u.t.d. jako obowiązki lub warunki wynikające z przepisów u.t.d. oraz z innych, wymienionych w tym przepisie aktów prawa krajowego i unijnego, w tym: rozporządzenia 1013/2006 (vide: art. 4 pkt 22 lit. c. u.t.d.) oraz u.o. (vide: art. 4 pkt 22, lit. v. u.t.d). Art. 92a ust. 1 u.t.d. wprowadza zatem odpowiedzialność podmiotów wykonujących przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem, za naruszenie obowiązków lub warunków przewozu, w tym te wskazane powyżej. Jest to odpowiedzialność o charakterze administracyjnym, co do zasady oderwana od kwestii winy, bowiem do jej zaistnienia wystarczające jest stwierdzenie naruszenia przepisów obowiązującego prawa - nawet jeżeli doszło do niego w sposób niezawiniony. Odpowiedzialność ta zbliżona jest zatem do odpowiedzialności ponoszonej na zasadzie ryzyka, choć nie ma charakteru nieograniczonego, gdyż przepisy u.t.d. przewidują możliwość wyłączenia odpowiedzialności przewoźnika w sytuacjach opisanych w art. 92b ust. 1 i 92c ust. 1 u.t.d. (regulujących przesłanki odstąpienia od nałożenia kary pieniężnej oraz od wszczęcia postepowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej i umorzenia postępowania). W związku z tym, że na przedsiębiorstwie transportowym spoczywa obowiązek takiego zorganizowania pracy, aby działalność z zakresu transportu drogowego odbywała się w sposób bezpieczny, bez zagrożenia życia, zdrowia i minia innych osób oraz z poszanowaniem obowiązujących przepisów, przedsiębiorstwo to ponosi konsekwencje zarówno jego niewłaściwej organizacji, jak i braku należytego nadzoru nad osobami, którymi się posługuje.

W kontrolowanej sprawie organy obu instancji dopatrzyły się po stronie L. zaistnienia dwóch naruszeń warunków przewozu odpadów, polegających po pierwsze na wwozie odpadów na terytorium Polski bez wymaganego zezwolenia, za co wymierzana jest kara pieniężna w wysokości 12.000 zł (l.p. 4.5. załącznika nr 3) oraz po drugie na wykonywaniu przewozu drogowego przez transportującego odpady bez dokumentu potwierdzającego rodzaj transportowanych odpadów, o którym mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 24 ust. 7 u.o., za co wymierzana jest kara pieniężna w wysokości 10.000 zł. Ze względu na ograniczenie zawarte w art. 92 ust. 3 u.t.d., suma kar pieniężnych nałożonych za naruszenia stwierdzone podczas jednej kontroli drogowej, nie mogła przekroczyć 12.000 zł.

Organy ustaliły, że ładunek przewożony w dniu [...] marca 2020 r. przez skarżącą spółkę, stanowiły odpady z przetwórstwa drewna oraz z produkcji płyt i mebli, tj.: trociny, wióry, ścinki, drewno, płyta wiórowa i fornir inne niż wymienione w 03 01 04 (tzn. nie zawierające substancji niebezpiecznych), o których mowa w pozycji 03 01 05 załącznika do rozporządzenia Ministra Klimatu z dnia 2 stycznia 2020 r. w sprawie katalogu odpadów (Dz.U. 2020, poz. 10; dalej: "katalog odpadów"). W związku zaś z tym, że kierowca pojazdu, którym realizowany był przewóz ładunku, nie okazał do kontroli dokumentu potwierdzającego rodzaj transportowanych odpadów, stwierdzono naruszenie § 8 ust. 1 rozporządzenia MŚ (wydanego na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 24 ust. 7 u.o.), wedle którego odpady transportuje się wraz z dokumentem potwierdzającym rodzaj transportowanych odpadów oraz dane zlecającego transport odpadów, którym to dokumentem – wedle ust. 2 ww. przepisu, jest: karta przekazania odpadów, o której mowa w art. 67 ust. 1 pkt 1 lit. a u.o. (pkt 1), faktura sprzedaży odpadów (pkt 2), podstawowa charakterystyka odpadów, o której mowa w art. 67 ust. 2 pkt 1 u.o. (pkt 3), dokument dotyczący transgranicznego przemieszczania odpadów, o którym mowa w załączniku IB lub załączniku VII do rozporządzenia 1013/2006 (pkt 4) lub inny dokument potwierdzający rodzaj transportowanych odpadów oraz dane zlecającego transport odpadów, jeżeli transportujący odpady nie posiada dokumentów, o których mowa w pkt 1-4 (pkt 5). Jak już wyżej wskazano – naruszenie to sklasyfikowane zostało w lp. 4.7. załącznika nr 4 zaś za jego popełnienie wymierzana jest kara pieniężna w kwocie 10.000 zł.

W związku zaś z tym, że odpady drewna zostały ujęte w bursztynowym wykazie odpadów (kod AC170), ich przemieszczanie podlega procedurze uprzedniego pisemnego zgłoszenia i zgody, określonej w przepisach tytułu II rozporządzenia 1013/2006 "Przemieszczanie odpadów na terytorium Wspólnoty z tranzytem lub bez tranzytu przez państwa trzecie", jeżeli mają być one poddane procesom unieszkodliwiania lub procesom odzysku – o czym stanowi art. 3 ust. 1 lit. a. i b. podpunkt i. rozporządzenia 1013/2006. Wedle art. 4 tego rozporządzenia zgłaszający, który zamierza dokonać ww. przemieszczenia odpadów, dokonuje uprzedniego pisemnego zgłoszenia właściwemu organowi wysyłki i za pośrednictwem tego organu, które dokonywane jest przy użyciu dokumentu zgłoszeniowego określonego w załączniku IA - stanowiącego wzór dokumentu zgłoszenia transgranicznego przesyłania/przemieszczania odpadów (lit. a.) oraz dokumentu przesyłania (w stosownych przypadkach) określonego w załączniku IB - stanowiącego wzór dokumentu przesyłania dotyczącego transgranicznego przesyłania/przemieszczania odpadów (lit. b.), a ponadto dopełnia pozostałych wymogów formalnoprawnych z art. 4 rozporządzenia 1013/2006. W odniesieniu do zgłoszonego przemieszczenia odpadów właściwe organy miejsca przeznaczenia, wysyłki i tranzytu mogą wydać decyzję o wyrażeniu bezwarunkowej zgody na planowane przemieszczenie, o wyrażeniu zgody z określonymi warunkami lub o wyrażeniu sprzeciwu (vide: art. 9 ust. 1 rozporządzenia 1013/2006). Właściwe organy miejsca przeznaczenia i wysyłki (oraz tranzytu - w odpowiednich przypadkach), potwierdzają swoją pisemną zgodę przez opatrzenie dokumentu zgłoszenia lub jego kopii odpowiednimi pieczęciami, podpisami i datą (vide: art. 9 ust. 3 rozporządzenia 1013/2006). Niedochowanie ww. wymogu w odniesieniu do odpadów wymienionych w bursztynowym wykazie odpadów, przemieszczanych z państwa członkowskiego na terytorium Polski, skutkuje stwierdzeniem, że wwóz odpadów następuje bez wymaganego zezwolenia, co stanowi naruszenie opisane w lp. 4.5. załącznika nr 3, za którego popełnienie wymierzana jest kara pieniężna w kwocie 12.000 zł.

Zasadą jest, że planowane przemieszczanie odpadów może zostać zrealizowane wyłącznie w okresie ważności milczących lub pisemnych zgód wyrażonych przez wszystkie właściwe organy oraz po spełnieniu wymogów określonych w art. 16 lit. a. i b. rozporządzenia 1013/2006 - dotyczących obowiązku wypełnienia przez wszystkie przedsiębiorstwa uczestniczące w przemieszczaniu odpadów, dokumentu przesyłania (vide: art. 9 ust. 6 rozporządzenia 1013/2006), o którym mowa w § 8 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia MŚ. Pokłosiem zakwalifikowania przez organy, przewożonego w dniu [...] marca 2020 r. przez skarżącą spółkę ładunku jako odpadów oznaczonych w katalogu odpadów kodem 03 01 05 (tj.: trociny, wióry, ścinki, drewno, płyta wiórowa i fornir nie zawierające substancji niebezpiecznych) i jednocześnie ujętych w bursztynowym wykazie odpadów pod oznaczeniem AC170, było natomiast stwierdzenie, że podczas wykonywania ich przewozu drogowego, kierowca powinien był mieć przy sobie oraz okazać do kontroli, dokumenty wymagane przy przewozie odpadów (vide: art. 87 ust. 1 pkt 3 lit. f. u.t.d.), a więc zarówno zgodę wyrażoną w procedurze uprzedniego pisemnego zgłoszenia i zgody (tytuł II rozporządzenia 1013/2006), jak i dokument potwierdzający rodzaj transportowanych odpadów oraz dane zlecającego transport odpadów (§ 8 ust. 1 i ust. 2 pkt 4 rozporządzenia MS). W związku zaś z tym, że kierowca kierujący kontrolowanym zespołem pojazdów, okazał w trakcie kontroli jedynie międzynarodowy list przewozowy CMR, a w trakcie prowadzonego postępowania strona nie wylegitymowała się dokumentami poświadczającymi spełnienie ww. wymogów, organy rozpatrujące sprawę w obu instancjach stwierdziły zaistnienie okoliczności uzasadniających nałożenie na skarżącą spółkę kary pieniężnej za opisane wyżej naruszenia.

Strona skarżąca stoi natomiast na konsekwentnym stanowisku, że przewożony w dniu [...] marca 2020 r. ładunek nie stanowił odpadu, lecz był produktem drzewnym pochodzącym z recyklingu i stosowanym do produkcji płyt drewnopodobnych. Już na początkowym etapie postępowania administracyjnego podnosiła ona, że należy do grupy będącej do 2020 r. wiodącym uczestnikiem systemu zbiórki i przetwórstwa odpadów drzewnych, zajmującym się procesem logistycznym zaopatrywania instalacji do przetwarzania drewna poużytkowego w odpady do przetworzenia. Od 2008 r. do 2020 r. w ramach tej grupy prowadzono zakład przerobu drewna poużytkowego, w tym poddawano procesowi przetwarzania R3 (tj. recykling/odzysk substancji organicznych nieużywanych jako rozpuszczalniki) ścinki i kawałki płyty wiórowej, a regulator polski, na podstawie przepisów u.o., udzielił zezwolenia na wprowadzenie takiego produktu na rynek (vide: pismo strony z dnia 16 marca 2020 r.; k. 113-116 akt adm.). Na potwierdzenie powyższego strona złożyła do akt m.in. decyzję Starosty W. z dnia [...] stycznia 2018 r. nr [...] zmieniającą w zakresie pkt III i VII decyzję tego organu z dnia [...] lutego 2015 r. nr [...] dotyczącą pozwolenia na wytwarzanie i przetwarzanie odpadów; decyzję ww. organu z dnia [...] lutego 2015 r.; fakturę VAT z dnia 31 grudnia 2019 r. wystawioną przez S. Sp. z o.o. w B. na rzecz P. Sp. z o.o. we W. z tytułu sprzedaży drewna recyklingowego w ilości 8.300 m3, opisanego jako przedużytkowy materiał odzyskany; pismo wyjaśniające UAB S. (bez daty), w którym wskazano, że spółka ta, wskutek przetwarzania odpadów o kodzie 03 01 05 metodą recyklingu R3, wytwarza produkt o jakości oczekiwanej jako surowiec przez producentów płyt meblowych, w piśmie opisano również zakres czynności składających się na wytwarzanie ww. surowca; oraz umowę z dnia [...] stycznia 2020 r. zawartą między spółką, a UAB S. sporządzoną w języku litewskim i angielskim.

Kwestia kwalifikacji ładunku przewożonego w dniu [...] marca 2020 r. przez spółkę jako odpad, nie jest zatem, wbrew twierdzeniu organu odwoławczego, bezsporna. Ze względu zaś na jej kluczowy charakter dla rozstrzygnięcia sprawy (jak to wskazano celnie w uzasadnieniu decyzji organu I instancji), WITD zwrócił się w dniu [...] czerwca 2020 r. do GIOŚ z prośbą o zawarcie stanowiska co do klasyfikacji ładunku. Z odpowiedzi udzielonej pismem z dnia [...] lipca 2020 r. przez zastępcę dyrektora Departamentu Kontroli Gospodarowania Odpadami GIOŚ, wynika jednak, że prośba WITD z dnia [...] czerwca 2020 r. została potraktowana jako zawiadomienie o nielegalnym międzynarodowym przemieszczaniu odpadów o kodzie AC170, o czym poinformowano AAA, zwracając się doń o podjęcie działań gwarantujących zwrot ładunku na Litwę. W załączeniu przekazano dokumentację sporządzoną w języku angielskim w warunkach tzw. uproszczonego zgłoszenia (w tym formularz IA; k 141-145 akt adm.). Trudno zatem przyznać rację WITD, jakoby: "W dostępnym w aktach sprawy piśmie GIOŚ wskazano, iż zarówno polski, jak i litewski upoważniony organ ocenia, iż przedmiotowy ładunek stanowi odpad o kodzie 03 01 05 /AC170, a przedmiotowy przewóz stanowił nielegalne transgraniczne przemieszczanie odpadów." (vide: uzasadnienie decyzji z dnia [...] sierpnia 2020 r.; k. 155 akt adm.). W ocenie sądu, w powołanym wyżej piśmie GIOŚ nie zajął bowiem stanowiska co do klasyfikacji przewożonego ładunku, lecz potraktował (niejako automatycznie) skierowaną doń prośbę w tym przedmiocie, jako zawiadomienie o nielegalnym międzynarodowym przemieszczaniu odpadów, inicjując procedurę zwrotu ładunku na Litwę. Z całą pewnością w piśmie tym GIOŚ nie zaprezentował własnej oceny przedmiotowego ładunku. Oceny takiej nie dokonała również litewska AAA. W konsekwencji więc stwierdzenie organu I instancji, że: "Opinia trzech wyspecjalizowanych w obszarze ochrony środowiska instytucji (WIOŚ, GIOŚ, AAA- właściwy organ litewski) potwierdziła wstępne ustalenia poczynione podczas kontroli drogowej (...)." (vide: uzasadnienie decyzji z dnia [...] sierpnia 2020 r.; k. 155 akt adm.), nie znajduje oparcia w materiale dowodowym i jako takie uznać należy za dowolne, podobnie jak konstatację organu odwoławczego, że: "Podstawą wydania rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie były ustalenia kontroli drogowej poparte opinią GIOŚ wyrażoną pismem z 20 lutego 2020 r. (błędnie powołano się na [...] lutego 2020 r., zamiast na [...] lipca 2020 r. – vide: uzasadnienie zaskarżonej decyzji; k. 185-186 akt adm.).

Potwierdzenia w aktach sprawy nie znajduje również teza organu odwoławczego, jakoby ustalenia dotyczące klasyfikacji ładunku jako odpadu, zostały poczynione wspólnie przez inspektorów Inspekcji Transportu Drogowego (dalej: "ITD.") oraz przez inspektorów Inspekcji Ochrony Środowiska (dalej: "IOŚ"). Przedmiotowa kontrola została bowiem udokumentowana jedynie protokołem kontroli sporządzonym przez inspektora ITD Artura Toczko. W aktach sprawy brak jest bowiem jakiegokolwiek dokumentu urzędowego, potwierdzającego dokonanie przez inspektorów IOŚ czynności kontrolnych z zakresu przestrzegania przepisów u.o., np. protokołu kontroli, o którym mowa w art. 11 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 20 lipca 1991 r. o Inspekcji Ochrony Środowiska (Dz.U. 2021, poz. 1070; dalej: "uIOŚ"). Przepis ten stanowi, że z czynności kontrolnych inspektor sporządza protokół, którego jeden egzemplarz doręcza kierownikowi kontrolowanej jednostki organizacyjnej lub kontrolowanej osobie fizycznej; protokół ten podpisują inspektor i kierownik kontrolowanej jednostki organizacyjnej lub kontrolowana osoba fizyczna, którzy mogą wnieść do protokołu umotywowane zastrzeżenia i uwagi. Rangi dokumentu urzędowego nie posiada z pewnością notatka służbowa z dnia 5 marca 2020 r., podpisana przez inspektora IOŚ M. N. oraz P. S., którego stanowiska służbowego nie podano. Jakkolwiek art. 75 § 1 k.p.a. dopuszcza jako dowód w sprawie wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem (wymieniając przykładowo: dokumenty, zeznania świadków, opinie biegłych oraz oględziny), to jednak w ocenie sądu konieczności udokumentowania protokołem kontroli czynności kontrolnych, przeprowadzonych przez inspektorów IOŚ w dniu [...] marca 2020 r., a przy tym mieszczących się w zakresie zadań ustawowych IOŚ, nie można zastępować sporządzeniem notatki służbowej, która w przeciwieństwie do dokumentu urzędowego, nie korzysta z wiarygodności zawartych w niej ustaleń. Dokumenty urzędowe sporządzone w przepisanej prawem formie przez powołane do tego organy państwowe w ich zakresie działania, korzystają ze szczególnej mocy dowodowej, ponieważ stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone (vide: art. 79 § 1 k.p.a.). Z dokumentem urzędowym związane jest zatem domniemanie prawdziwości jego treści, co oznacza, że w kontrolowanej sprawie, dokument taki z założenia odzwierciedlałby i potwierdzał istniejący w chwili kontroli stan faktyczny. Notatka służbowa sporządzana jest natomiast bez zachowania określonej szczególnej formy oraz dotyczy czynności, z których nie sporządza się protokołu, a które wymagają utrwalenia, ze względu na fakt, że mogą być pomocne przy rozpatrywaniu sprawy. Z uwagi jednak na treść art. 67 § 1 k.p.a., notatka służbowa nie może dotyczyć ustaleń, od których zależy lub może zależeć rozstrzygnięcie – jak to miało miejsce w kontrolowanej sprawie.

Kontrolowane w sprawie rozstrzygnięcie zapadło w istocie jedynie w oparciu o protokół kontroli sporządzony przez inspektora ITD oraz o ww. notatkę służbową. Są to bowiem jedyne dowody zgromadzone w aktach sprawy, wskazujące, że w dniu kontroli skarżąca realizowała przewóz odpadów o kodzie 03 01 04. Mimo podniesienia przez organ I instancji, że dowód w sprawie stanowi również obszerna dokumentacja fotograficzna, sąd stwierdza, że dokumentacji takiej nie załączono do akt sprawy. Zwrócić przy tym należy uwagę na wątpliwości WITD w odniesieniu do klasyfikacji przewożonego ładunku, zaistniałe na początkowym etapie procedowania. Zawiadamiając bowiem stronę o przedłużeniu terminu rozpoznana sprawy, w piśmie z dnia 19 marca 2020 r., WITD wskazał, że przyczyną braku załatwienia sprawy w ustawowym terminie, jest: "konieczność wzięcia pod uwagę w prowadzonym postępowaniu stanowiska GIOŚ, które określi rodzaj przewożonego ładunku." (k. 119 akt adm.). Skoro zatem na ówczesnym etapie postępowania, WITD uznał zgromadzony materiał dowodowy za niewystarczający do ustalenia rodzaju przewożonego ładunku, uzależniając wynik rozstrzygnięcia od oceny dokonanej przez GIOŚ, wątpliwości sądu budzi kategoryczne stwierdzenie zawarte w uzasadnieniu decyzji WITD, jakoby kwestia rodzaju przewożonego ładunku nie budziła zastrzeżeń organu (k. 155 akt adm.), podczas gdy – jak to już wyżej wskazano – GIOŚ finalnie nie dokonał klasyfikacji przedmiotowego ładunku (vide: pismo z dnia [...] lipca 2020 r.; k. 145 akt adm.). W treści uzasadnienia zaskarżonej decyzji, GITD powołuje się więc na nieistniejącą opinię GIOŚ rzekomo dotyczącą ww. kwestii, a ponadto na organoleptyczną ocenę ładunku dokonaną przez pracowników WIOŚ (udokumentowaną w formie notatki służbowej) oraz na profil działalności gospodarczej prowadzonej przez nadawcę ładunku, podkreślając, że z uwagi na powyższe, nie było konieczne badanie próbki ładunku pod kątem jego składu chemicznego.

Kwestia zakwalifikowania ładunku jako odpad, w ocenie sądu, nie została jednak dostatecznie wyjaśniona. Od początku postępowania strona skarżąca kwestionowała takie zaklasyfikowanie przewożonego ładunku. Na potwierdzenie swojego stanowiska złożyła do akt sprawy obszerną dokumentację, z której wynika, że w chwili kontroli należała ona do grupy prowadzącej zakład przerobu drewna poużytkowego, w tym w ramach procesu przetwarzania R3 oraz legitymującej się zezwoleniem na wprowadzanie tak przetworzonego produktu na rynek do odbiorcy przemysłowego. Dokumentacja ta nie została jednak poddana jakiejkolwiek ocenie przez organy rozpatrujące sprawę, które pominęły również podnoszoną przez skarżącą kwestię ustalenia, czy przewożony ładunek utracił status odpadu, wskutek poddania go procesowi recyklingu. W żaden sposób nie zweryfikowano zatem twierdzeń strony skarżącej, zaś wydane rozstrzygnięcie oparto jedynie na dwóch przeciwnych im dowodach: protokole kontroli sporządzonym przez inspektora ITD oraz na notatce służbowej podpisanej przez inspektora IOŚ oraz przez osobę, której stanowisko służbowe, a tym samym uprawnienia, nie są znane. Co więcej dowody te na wczesnym etapie procedowania zostały ocenione jako niewystarczające do dokonania klasyfikacji ładunku, a tym samym do wydania rozstrzygnięcia kończącego postępowania, w związku z czym, trudno stwierdzić z jakich względów organy finalnie doszły do przekonania, że przewożony ładunek stanowiły odpady, mimo tego, że kwestia ta nie została oceniona przez GIOŚ (o czym była mowa wyżej), mimo wystosowania do niego przez WITD takiej prośby.

Zwraca przy tym uwagę fakt, że dokumentacja załączona do odpowiedzi GIOŚ z dnia [...] lipca 2020 r. została sporządzona w języku angielskim i nie zawiera przysięgłego tłumaczenia na język polski, w związku z czym, brak jest możliwości odniesienia się do jej treści. Jakkolwiek w orzecznictwie podkreśla się, że obowiązujące przepisy nie wykluczają posłużenia się w postępowaniu administracyjnym dokumentem sporządzonym w języku obcym, to jednak czynność urzędowa organu prowadzącego postępowanie, polegająca na badaniu treści obcojęzycznego dokumentu, wymaga przetłumaczenia tego dokumentu na język polski. Powinno to być urzędowe tłumaczenie, obejmujące całą treść dokumentu (por. m.in. wyrok WSA w Szczecinie z dnia 18 kwietnia 2019 r., I SA/Sz 1000/18, Lex nr 2655740). Przepisy ustawy o języku polskim nie zawierają definicji czynności urzędowych, których należy dokonywać w języku polskim. W uchwale Trybunału Konstytucyjnego z dnia 14 maja 1997 r. (sygn. W 7/96, OTK z 1997 r. Nr 2, poz. 27) wyrażono jednak pogląd, zachowujący aktualność na gruncie obecnego stanu prawnego, że czynności urzędowe to wszelkie czynności organów i instytucji powołanych do realizacji określonych zadań publicznych, związane z realizacją ich konstytucyjnych i ustawowych kompetencji, chyba że z istoty tych czynności wynika konieczność posłużenia się językiem obcym. Pojęcie "czynności urzędowych" obejmuje również czynności procesowe podejmowane przez organy administracji publicznej. Oznacza to, że czynności procesowe powinny być dokonywane w języku polskim. Organ administracji publicznej jest zobligowany do dokonywania w języku polskim zarówno czynności ustnych, jak i do prowadzenia w tym języku dokumentacji postępowania, co oznacza prawną powinność posługiwania się w postępowaniu administracyjnym przetłumaczonymi dokumentami (zob. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 26 kwietnia 2012 r., sygn. akt I GSK 164/11, Lex nr 1218806).

Finalnie więc, strona skarżąca ma rację, że organy dowolnie ustaliły status przewożonego ładunku. Nie posłużyły się bowiem w tym celu, ani ustawową definicją odpadu, ani nie odniosły się do twierdzeń strony, że ładunek utracił status odpadu wskutek poddania go procedurze R3. Mimo zaś zaistniałych wątpliwości, co do trafności organoleptycznej oceny przewożonego ładunku dokonanej w dniu kontroli, rozstrzygnęły wątpliwą kwestię samodzielnie bez uzyskania oceny GIOŚ lub zasięgnięcia opinii biegłego. Powoływanej dokumentacji fotograficznej przewożonego ładunku nie załączono do akt sprawy, zaś dokumentacji sporządzonej w języku obcym, pochodzącej od AAA, nie przetłumaczono na język polski. Wobec zatem obszernych i skonkretyzowanych twierdzeń strony, kwestionujących tezę, że przewożony ładunek wyczerpywał przesłanki odpadu, zakwalifikowanie ładunku jako odpad na podstawie jedynie organoleptycznej oceny dokonanej przez osoby kontrolujące przewóz (co więcej budzącej wątpliwości WITD), uznać należy za niewystarczające do nałożenia na skarżącą spółkę kary pieniężnej, za wyżej opisane naruszenia. Organy nie zgromadziły bowiem materiału dowodowego, wystarczającego do niebudzącego wątpliwości poparcia zasadności zajętego przez nie stanowiska. Skoro zatem materiał dowodowy jest niewystarczający, to dokonana jego ocena jest niepełna.

Wobec powyższego sąd uznał, że w kontrolowanej sprawie doszło ze strony organów obu instancji do naruszenia przepisów postępowania w sposób, który nie pozwala wykluczyć, że naruszenie to mogło mieć istotny wpływ na wynik postępowania. Podniesione zatem przez skarżącą spółkę zarzuty naruszenia prawa procesowego, tj. art. 6, art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a. okazały się trafne. Sąd zwraca przy tym uwagę, że wywiedzione przez stronę skarżącą zarzuty, które zostały zakwalifikowane w skardze jako dotyczące naruszenia prawa materialnego, są w istocie (w większości) zarzutami odnoszącymi się do dokonanej przez organy oceny materiału dowodowego, a więc zasługującymi na uwzględnienie, zarzutami o charakterze procesowym. Sąd nie stwierdził przy tym naruszenia art. 81a k.p.a., bowiem wobec dostrzeżonych przez sąd braków materiału dowodowego, które mogą zostać uzupełnione w toku ponownie prowadzonego postępowania, przedwczesne jest twierdzenie, że w sprawie zaistniały niedające się usunąć wątpliwości, co do jej stanu faktycznego. Wobec zaś braku dokonywania przez sąd kontroli zarzutów o charakterze materialnoprawnym, przedwczesne jest również dokonywanie oceny naruszenia przez organy art. 7a k.p.a., tym bardziej, że zarzutu tego strona skarżąca nie powiązała z jakimkolwiek przepisem o charakterze materialnym oraz nie wskazała jakie konkretnie wątpliwości co do treści normy prawnej, ma na myśli. W konsekwencji zaskarżona decyzja, obarczona wadami procesowymi mogącymi mieć istotny wpływ na wynik sprawy, nie poddaje się merytorycznoprawnej kontroli, pod względem zasadności nałożonej na skarżącą spółkę kary pieniężnej.

Wobec powyższego, sąd uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą jej wydanie decyzję WITD, działając na podstawie art. 145 § 1 lit. c. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. 2019 r., poz. 2325 ze zm.; dalej: "p.p.s.a.").

Ponownie rozpoznając sprawę organy uzupełnią materiał dowodowy w zakresie pozwalającym na jednoznaczne ustalenie, czy przewożony w dniu 5 marca 2020 r. przez skarżącą spółkę ładunek należy zakwalifikować jako odpad. Odniosą się przy tym również do argumentacji prezentowanej przez spółkę oraz do dokumentacji złożonej przez nią do akt sprawy, w szczególności zaś do twierdzeń wskazujących na utratę przez ładunek właściwości odpadu, wskutek podania go procesowi odzysku. W razie zaistnienia takiej konieczności, organy zasięgną opinii wyspecjalizowanego w tym względzie organu lub osoby posiadającej odpowiednią wiedzę fachową. W przypadku zaś konieczności włączenia do akt sprawy dokumentacji obcojęzycznej, organy zlecą sporządzenie tłumaczenia przysięgłego tej dokumentacji. Następnie, w zależności od dokonanych ustaleń, organy w oparciu o całokształt występujących w sprawie okoliczności prawnych i faktycznych, znajdujących oparcie w kompleksowo zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, dokonają merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy, którego uzasadnienie winno spełniać wymogi przewidziane w art. 107 § 1 i § 3 k.p.a. W szczególności zaprezentują jednoznaczne dowody potwierdzające, w sposób nie budzący wątpliwości, ich stanowisko co do istoty zaistniałego sporu.

O zwrocie kosztów postępowania sądowego na rzecz skarżącej spółki w łącznej kwocie 897 zł, sąd orzekł na podstawie art. 200 i 205 § 2 p.p.s.a. Na kwotę tą składa się: uiszczony przez skarżącą wpis sądowy w wysokości 400 zł (k. 30), wynagrodzenie pełnomocnika procesowego (radcy prawnego) z tytułu zastępstwa procesowego w kwocie 480 zł – wynikającej z § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c. rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2018 r., poz. 265) oraz uiszczona opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł (k. 20).