Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 12 marca 2018 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Władysław Kulon Sędziowie: Sędzia WSA Olga Białek (spr.) Sędzia WSA Anna Siedlecka Protokolant Natalia Rusinek po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 21 lutego 2018 r. sprawy ze skargi A. Sp. z o.o. Sp. k. z siedzibą we W. na decyzję Wojewody D. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę zespołu 10 budynków jednorodzinnych dwulokalowych w zabudowie bliźniaczej oddala skargę w całości.

Zaskarżoną decyzją, wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a, Wojewoda D. po rozpatrzeniu odwołań R. Z. oraz Gminy S. od decyzji Starosty Powiatu W. z dnia [...] r., nr [...], zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej A. sp. z o.o. sp. k. z siedzibą we W. pozwolenia na budowę zespołu dziesięciu budynków jednorodzinnych dwulokalowych w zabudowie bliźniaczej na terenie działki nr 114/4 w G. w gminie S., uchylił zaskarżoną decyzję i orzekając o istocie sprawy odmówił zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę dla przedmiotowej inwestycji.

Przedmiotowa decyzja zapadła w następującym stanie faktycznym i prawnym.

A. Sp. z o.o. sp. k. z siedzibą we W., wnioskiem z dnia 16 grudnia 2016 r. wystąpiła do Starosty Powiatu W. o wydanie decyzji o pozwolenie na budowę obejmującą "zespół dwóch budynków mieszkalnych jednorodzinnych dwulokalowych w zabudowie bliźniaczej wraz z niezbędną infrastrukturą techniczną oraz zagospodarowaniem terenu". W wyniku wezwania organu pierwszej instancji inwestor doprecyzował wniosek (pismem z dnia 10 stycznia 2017 r.) określając inwestycję jako zespół dziesięciu budynków jednorodzinnych, dwulokalowych w zabudowie bliźniaczej z zagospodarowaniem terenu i niezbędną infrastrukturą techniczną (wewnętrzną linią zasilającą od ZK do budynku, instalacją gazu od skrzynki gazowej do budynku, instalacją kanalizacji sanitarnej od budynku do pierwszej studni na terenie działki).

Postanowieniem z dnia [...] r., wydanym na podstawie art. 35 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane, Starosta Powiatu W. nałożył na wnioskodawcę obowiązek usunięcia nieprawidłowości w załączonym do wniosku projekcie budowlanym, między innymi, poprzez: 1/ przedłożenie projektu budowlanego dla całego zamierzenia, czyli uwzględniającego w nim odpowiedni dojazd do działki z drogi publicznej (o którym to dojeździe mowa w § 8 ust. 2 pkt 3 i § 8 ust. 3 pkt 2 rozporządzenia Ministra Transportu Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 25 kwietnia 2012 r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego; 2/ przedłożenie dokumentu upoważniającego do prawa przechodu i dojazdu przez działkę dojazdową od działki ul. P. poprzez działki nr 115/3, nr 368/2, nr 369/2, nr 369/5, nr 335/1 należące do Gminy S.; 3/ przedłożenie dokumentu potwierdzającego brak możliwości podłączenia do sieci deszczowej celem wykazania, że możliwe jest odprowadzanie wód opadowych do własnych terenów nieutwardzonych, do dołów chłonnych lub zbiorników retencyjnych stosownie do § 28 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych - zgodnie bowiem z § 17 uchwały Rady Gminy S. nr [...] z dnia [...] r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obrębu G.: "1. Odprowadzanie wód deszczowych i ścieków sanitarnych należy dokonać poprzez rozbudowę sieci kanalizacyjnej (sieci, przepompownie) w obszarze linii rozgraniczających tereny komunikacyjne; 2. Wody deszczowe odprowadzać do kanalizacji deszczowej. Zaleca się zachowanie maksymalnie dużych powierzchni nieutwardzonych w obrębie działek budowlanych".

Po uzupełnieniu przez inwestora projektu budowlanego, organ pierwszej instancji, decyzją z dnia [...] r. udzielił mu pozwolenia na budowę na opisane na wstępie zamierzenie inwestycyjne i zatwierdził projekt budowlany.

Odwołanie od powyższej decyzji złożyła R. Z. (właścicielka nieruchomości bezpośrednio sąsiadującej) oraz Gmina S.. R. Z. zarzucała, że inwestycja stanowiąca (jej zdaniem) kolejny etap budowy Osiedla "[...]", nie uzyskała decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację tego przedsięwzięcia pomimo, że szkodliwie oddziałuje na środowisko - w tym na grunty sąsiednie - przez nasilenie ruchu pojazdów, emisję zanieczyszczeń, zwiększony hałas, brak pozwolenia wodnoprawnego na odprowadzenie ścieków do wód i ziemi które zgodnie z Prawem wodnym jest wymagane w przypadku wód roztopowych i opadowych pochodzących z dróg i parkingów. R. Z. zakwestionowała także przyjęte w projekcie budowlanym rozwiązania polegające na: a/ odprowadzaniu wód opadowych na własny teren nieutwardzony inwestora; b/ utworzeniu miejsc utwardzonych (dojść do budynków, miejsc parkingowych, podjazdów); c/ brak urządzenia odprowadzającego ścieki z dróg dojazdowych (jak separatory, oddzielacze cieczy lekkich, zbiorniki odparowujące i oczyszczalnie wód), które w jej ocenie prowadzić będą do podtapiania należących do niej gruntów rolnych (sąsiadujących bezpośrednio z działką inwestora), co w efekcie spowoduje utratę możliwości rolniczego ich wykorzystania. Odwołująca się wskazała także na brak odpowiedniej drogi zapewniającej dojazd do planowanych dziesięciu budynków mieszkalnych stwierdzając, że działka gminna przy której położony jest teren inwestycji - przewidziana w planie miejscowym pod ciąg pieszo-jezdny - ma planowaną szerokość 5 m, co uniemożliwia na niej ruch pojazdów w obu kierunkach.

Natomiast Gmina S. zarzuciła w odwołaniu, że planowana inwestycja nie ma zapewnionego dostępu do drogi publicznej. Zdaniem Gminy, ze względu na planowaną ilość lokali, około 40 pojazdów będzie przemieszczało się drogą wewnętrzną przez działki prywatne (nr 367/1, nr 367/6) i działkę gminną (nr 367/5). Działki te nie spełniają jednak odpowiednich warunków a mają stanowić, zgodnie z decyzją Starosty Powiatu W. jedyny dojazd do zaplecza placu budowy. Z mapy ewidencyjnej wynika także, że nie jest możliwa obsługa budowy z działek prywatnych nr 367/1 nr 367/6 i z działki gminnej 367/5, gdyż inwestor nie uzyskał prawa do dysponowania działkami nr 115/1 i nr 115/2 oraz działką nr 367/5. Gmina zarzuciła także Staroście, że przy orzekaniu, nie uwzględnił jej stanowiska wyrażonego w piśmie z dnia 15 lutego 2017 r. w którym Burmistrz, jako zarządca drogi, nie wyraził zgody na korzystanie z działek gminnych nr 115/1, nr 115/2, nr 368/2 i nr 369/2 celem obsługi komunikacyjnej planowanej inwestycji - do czasu wybudowania tych dróg.

Uzasadniając zaskarżoną decyzję Wojewoda D., w pierwszym rzędzie dokonał oceny interesu prawnego osób wnoszących odwołania. W obu przypadkach uznał, że odwołujący się są właścicielami nieruchomości pozostających w obszarze oddziaływania spornej inwestycji. Gmina jest właścicielem działki nr 115/1 o szerokości 5 m, stanowiącej według ewidencji gruntów teren publiczny graniczącej bezpośrednio z terenem inwestycji, natomiast R. Z. jest właścicielem działki nr 115/2, przylegającej do działki nr 115/1. Analizując przyjęte w projekcie budowlanym rozwiązania organ II instancji uznał, że obie działki mogą się znaleźć w zasięgu spływu wód opadowych z dachów planowanych dziesięciu budynków mieszkalnych oraz w zasięgu oddziaływania miejsc gromadzenia odpadów.

Oceniając zatwierdzony przez Starostę Powiatu W. projekt budowlany, Wojewoda odniósł się do kwestii zapewnienia dostępu planowanej inwestycji do drogi publicznej. Analizując regulacje prawne zawarte w art. 5 ust. 1 pkt 9, art. 34 ust. 2, art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane, § 14 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie oraz § 8 ust. 3 pkt 2 i § 8 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego, organ II instancji stwierdził, że dostęp do drogi publicznej jest niezbędną przesłanką warunkującą udzielenie pozwolenia na budowę. Określając pojęcie dostępu do drogi publicznej, wobec braku definicji ustawowej zawartej w Prawie budowlanym, Wojewoda sięgnął do definicji zawartej w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wskazując, że dostęp ten może być bezpośredni lub pośredni tj. przez drogę wewnętrzną lub przez ustanowienie służebności drogowej. Podkreślił także, że tak rozumiany dostęp do drogi publicznej musi być wykazany przez inwestora w projekcie budowlanym.

Zdaniem organu odwoławczego, w niniejszej sprawie, wnioskująca Spółka tego wymogu nie wypełniła i nie wykazała, że projektowana inwestycja będzie posiadać właściwy pośredni dostęp do drogi publicznej - poprzez drogę wewnętrzną. Uzasadniając powyższe stanowisko, Wojewoda podał, że według projektu budowlanego dojazd do działki nr 114/1 zaplanowano z drogi publicznej ul. O., poprzez działki gminne nr 115/1, nr 115/3, nr 368/2, nr 368/2, nr 369/2, nr 369/5 i nr 335/1. Działki nr 368/2 i nr 369/2 opisane zostały na mapie ewidencyjnej jako ul. R., natomiast działki nr 369/5 i nr 335/1 jako ul. P.. Wskazano także, że teren obejmujący dojazd do drogi publicznej jest poza niniejszym opracowaniem. Według ustaleń obowiązującego dla tego terenu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, działka zainwestowania od strony południowej graniczy z planowanym terenem ciągów pieszo-jezdnych i dróg wewnętrznych (oznaczonych na rysunku planu symbolem KP) obejmujących, między innymi, działkę nr 115/1. Działki nr 115/3, nr 368/2, nr 369/2 przeznaczone zostały na teren dróg publicznych klasy dojazdowej (na rysunku planu symbol 021 KD) a działki nr 369/5 i nr 335/1 na drogę publiczną klasy lokalnej (oznaczone symbolem 04 KL). Zdaniem Wojewody, przyjęty w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego system powiązań komunikacyjnych dla przedmiotowej działki nie jest równoznaczny z zapewnieniem jej faktycznego dostępu do drogi publicznej. Planowanie dróg publicznych w planie miejscowym nie ma bowiem bezpośredniego związku z procedurą zaliczania istniejących dróg do dróg publicznych w rozumieniu ustawy o drogach publicznych. Nadto gmina, realizując swoje ustawowe obowiązki w zakresie budowy dróg publicznych, samodzielnie decyduje o konieczności urządzenia dróg i zaliczenia ich do kategorii dróg gminnych. Inwestor planujący zagospodarowanie działki na terenie pozbawionym dostępu do dróg publicznych - co jest warunkiem niezbędnym pozwolenia na budowę - może jedynie składać wnioski i petycje o jej urządzenie, nie przysługuje mu zaś roszczenie o urządzenie publicznego dojazdu. Bezczynność gminy w tym zakresie nie może wpłynąć na interpretację przepisów prawa budowlanego wymagających odpowiedniej infrastruktury.

Wojewoda podkreślił także, że Burmistrz S. jako wykonujący zadania zarządcy dróg gminnych, w piśmie z dnia 15 lutego 2017 r. zaprotestował przeciwko planowanemu wykorzystaniu przez inwestora działek gminnych nr 115/1, nr 115/3, nr 368/2 i nr 369/2 na obsługę komunikacyjną, ze względu na niewybudowanie na tych działkach dróg. Burmistrz wyjaśnił, że działki nr 115/1 i nr 115/3 są "nieurządzone" a działki nr 368/2 i nr 369/2 stanowią "nieurządzoną drogę gruntową". Poinformował nadto, że w wieloletniej prognozie finansowej gminy, budowa dróg na ww. działkach nie jest zaplanowana.

Mając powyższe na uwadze organ odwoławczy stwierdził, że w sytuacji, gdy inwestor zamierza planowane budynki skomunikować zewnętrznie z drogą publiczną poprzez wymienione wcześniej działki gminne (przez drogi wewnętrzne), to wskazane przepisy obligują, aby ta zewnętrzna komunikacja była albo komunikacją istniejącą albo projektowaną. Pod pojęciem komunikacji należy, zdaniem organu, rozumieć przystosowany do ruchu pojazdów i pieszych obiekt budowlany jakim jest droga, czy dojście i dojazd w postaci ciągu pieszo-jezdnego pod warunkiem, że ma on szerokość nie mniejszą niż 5 m. Tymczasem w niniejszej sprawie działki nr 115/1 i nr 115/3 nie stanowią komunikacji istniejącej (są tylko wydzielonymi geodezyjnie pasami gruntu rolnego), ani też komunikacji projektowanej. Natomiast działki nr 368/2 i nr 369/2 i nr 369/5 oznaczone jako ul. R., tworzą - jak wyjaśnił Burmistrz - nieurządzoną drogę gminną. Przepisy w sprawie warunków technicznych wymagają zaś, aby dojazd do drogi publicznej spełniał wymagane parametry funkcjonale w tym, co do szerokości i utwardzonej nawierzchni (§ 15 ust. 1 ww. rozporządzenia). Istotne są także przepisy odrębne zawarte w rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 24 lipca 2009 r. w sprawie przeciwpożarowego zaopatrzenia w wodę oraz dróg pożarowych, z których wynika, że drogi pożarowe w obrębie miasta winny mieć minimalną szerokość 3,5 m a na terenach innych minimum 3 m (§ 13 ust. 2 i 3 przywołanego rozporządzenia). Droga pożarowa powinna również umożliwiać przejazd pojazdów o wskazanym nacisku osi na powierzchnię. W niniejszym przypadku nie wykazano zaś, że nieurządzona droga gminna na działkach nr 368/2, nr 369/2 i nr 369/5 odpowiada tym wymaganiom i tym samym będzie spełniać warunki właściwej obsługi komunikacyjnej. Co do zasady, właściwa obsługa komunikacyjna sprowadza się - zdaniem organu - do istnienia utwardzonej nawierzchni o odpowiedniej konstrukcji i szerokości pasa drogowego z uwzględnieniem właściwego odwodnienia, tak aby było możliwe korzystanie z dojazdu przez cały rok, niezależnie od panujących warunków atmosferycznych.

Wojewoda zauważył, że organ pierwszej instancji na podstawie art. 35 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane wzywał inwestora do przedłożenia projektu budowlanego dla całego zamierzenia, czyli z uwzględnieniem odpowiedniego dojazdu do przedmiotowej działki z drogi publicznej. W odpowiedzi inwestor zawarł w projekcie informację dotyczącą planowanej obsługi komunikacyjnej opisując dostęp do drogi publicznej. Zgromadzony materiał dowodowy wskazuje jednak, że przedstawiony przez inwestora dojazd do terenu zabudowy, nie spełnia wymagań § 14 ust. 1 i ust. 2 oraz § 15 ust. 1 i ust. 2 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych. Tym samym - w ocenie Wojewody - doszło do naruszenia wymagań art. 35 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego w zakresie wymaganej zgodności projektu zagospodarowania terenu z przepisami w tym techniczno-budowlanymi. Na podstawie art. 35 ust. 4 a contrario, w razie nie spełnienia wymagań określonych w art. 35 ust. 1 oraz 32 ust. 2 organ winien odmówić pozwolenia na budowę.

Konkludując Wojewoda stwierdził, że skoro działka objęta inwestycją nie posiada bezpośredniego dostępu do drogi publicznej a istniejący dostęp pośredni do tej drogi nie odpowiada wymogom prawa, nie jest możliwe udzielenie pozwolenia na budowę.

Nie godząc się z powyższym rozstrzygnięciem skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu wniosła A. Sp. z o.o. sp. k. z siedzibą we W., zarzucając:

– naruszenie art. 6 K.p.a. przez uznanie jako warunku do zatwierdzenia projektu budowlanego i wydania pozwolenia na budowę zapewnienia dostępu do drogi publicznej o określonych parametrach technicznych, kiedy zgodnie z obowiązującymi przepisami nie ma takiego obowiązku dla zatwierdzenia projektu budowlanego i wydania pozwolenia na budowę lecz dopiero na etapie uzyskiwania pozwolenia na użytkowanie nieruchomości;

– naruszenie art. 7 K.p.a. przez pominięcie interesu społecznego przy wydawaniu rozstrzygnięcia i uzależnienie pozytywnej decyzji od zapewnienia dostępu obiektu budowlanego do drogi publicznej o określonych parametrach technicznych w sytuacji, kiedy wniosek dotyczy jedynie zatwierdzenie projektu budowlanego i pozwolenia na budowę a dostęp do drogi publicznej o określonych parametrach technicznych nie jest w interesie społecznym dla samej budowy obiektu lecz dopiero na późniejszym etapie tj. przy uzyskiwaniu pozwolenia na użytkowanie nieruchomości;

– naruszenie art. 7a § 1 i 2 K.p.a. przez jego niezastosowania i nieuwzględnienie, że wątpliwości należy rozstrzygać na korzyść wnioskodawcy kiedy przepisy Prawa budowlanego nie wskazują, że do wydania pozwolenia na budowę konieczne jest zapewnienie dostępu do drogi publicznej o określonych parametrach technicznych, a organ zastosował daleko idącą interpretację prawną mającą na celu wyjaśnienie danych wątpliwości, które doprowadziły do wniosku niekorzystnego dla wnioskodawcy pomimo, że nie zostały spełnione przesłanki negatywne określone w ust. 2, ani nie jest to sprzeczne z interesami stron czy osób trzecich, co miało istotny wpływ na wynik postępowania;

– naruszenie art. 5 ust. 1 pkt 9 Prawa budowlanego, przez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że dany przepis odnosi się do zapewnienia dostępu do drogi publicznej o określonych parametrach technicznych do obiektu budowlanego objętego wnioskiem o wydanie pozwolenia na budowę, gdy zgodnie z danym przepisem dotyczy on zapewnienia dostępu do drogi publicznej zainteresowanym osobom trzecim, co miało istotny wpływ na wynik sprawy,

– naruszenie art. 35 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 35 ust. 4 Prawa budowlanego, przez przyjęcie, że wymóg zgodności projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi dotyczy również dróg dojazdowych do nieruchomości, gdy zgodnie z danym przepisem wymóg zgodności projektu zagospodarowania działku z przepisami dotyczy działki objętej wnioskiem o wydanie pozwolenia na budowę i w związku z tym, niezatwierdzenie projektu budowlanego i nie udzielenie pozwolenia na budowę, co miało istotny wpływ na wynik postępowania.

Wskazując na powyższe naruszenie prawa procesowego i materialnego skarżąca Spółka wniosła o uchylenie kwestionowanej decyzji Wojewody D. w całości oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu stwierdzono, że Wojewoda odmówił wydania decyzji o pozwoleniu na budowę ze względu na niezgodności projektu budowlanego z przepisami techniczno-budowlanymi. W ocenie Wojewody niezgodność ta przejawia się przez niezapewnienie dostępu nieruchomości do drogi publicznej spełniającej odpowiednie normy techniczne.

Zdaniem skarżącej przepis art. 35 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego nie wskazuje na obowiązek zapewnienia we wniosku o wydanie pozwolenia na budowę i zatwierdzenie projektu budowlanego dostępu do drogi publicznej o określonych parametrach technicznych. W celu wywnioskowania takiego obowiązku z danego przepisu Wojewoda posłużył się art. 5 ust. 1 pkt 9 Prawa budowlanego oraz przepisami wykonawczymi dotyczących technicznych wymogów danej drogi. Zgodnie z daną normą obiekt budowlany należy projektować i budować w sposób określony w przepisach, w tym techniczno-budowlanych, oraz zgodnie z zasadami wiedzy technicznej, zapewniając poszanowanie, występujących w obszarze oddziaływania obiektu, uzasadnionych interesów osób trzecich, w tym zapewnienie dostępu do drogi publicznej. Jak wynika z gramatycznego brzmienia przepisu art. 5 ust. 1 pkt 9 Prawa budowlanego zapewnienie dostępu do drogi publicznej odnosi się do osób trzecich, którym należy przedmiotowy dostęp zapewnić. Dany przepis nie stanowi, że faktyczny dostęp do drogi publicznej o określonych parametrach technicznych powinien zostać zapewniony do obiektu budowlanego już na etapie pozwolenia na budowę. Projekt budowlany stanowiący załącznik do wniosku w niniejszej sprawie, przewiduje zaś dostęp do drogi publicznej zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. W ocenie skarżącej na etapie pozwolenia na budowę nie ma znaczenia stan techniczny drogi, gdy zgodnie z przepisami istnieje możliwość jej wybudowania. Powołując wyrok NSA z dnia 25 marca 2014 r., sygn. akt II OSK 2596/12, autor skargi stwierdził, że wynika z niego, że przepis art. 5 ust. 1 pkt 9 Prawa budowlanego dotyczy dostępu osób trzecich do drogi publicznej, a nie planowego zamierzenia budowlanego. Zauważył zatem, że w niniejszej sprawie dostęp osób trzecich do drogi publicznej nie był przedmiotem badania organu, ani zarzutów stron. W związku z tym, zdaniem skarżącej Wojewoda naruszył art. 5 ust. 1 pkt 9 Prawa budowlanego przez jego błędną wykładnię i niewłaściwe (do tej interpretacji) zastosował przepis art. 35 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego. Skarżąca zaznaczyła także, ż dostęp do drogi publicznej, tj. drogi gminnej, z działki objętej wnioskiem istnieje. Fakt, że nie spełnia on obecnie norm technicznych nie może stanowić przeszkody do wydania pozwolenia na budowę. Proces budowy służy bowiem doprowadzeniu zamierzenia budowlanego do stanu zgodnego z przepisami, w tym z normami technicznymi. Skarżąca stwierdziła, że świadoma jest konieczności przebudowania przedmiotowej drogi gminnej do stanu spełniającego wymagania techniczne, oraz że koszt wskazanej przebudowy może spoczywać na niej zgodnie z art. 16 ustawy o drogach publicznych na podstawie którego budowa lub przebudowa dróg publicznych spowodowana inwestycją niedrogową należy do inwestora tego przedsięwzięcia.

W dalszej argumentacji skargi stwierdzono, że art. 35 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego dotyczy zgodności projektu zagospodarowania działki z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi a nie dotyczy zgodności projektu, zagospodarowania terenów znajdujących się poza tą działką. Przepis ten odnosi się do projektu nie do aktualnego stanu działki. W związku z powyższym art. 35 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego nie dotyczy drogi publicznej znajdującej się poza granicami działki objętej wnioskiem o wydanie pozwolenia na budowę. Z podanych względów wszystkie wymagania określone w art. 35 ust. 4 Prawa budowlanego zostały spełnione i organ nie powinien odmawiać wydania decyzji o pozwoleniu na budowę.

Zdaniem skarżącej, niezasadne jest na etapie pozwolenia na budowę wymaganie dostępu do istniejącej drogi publicznej o określonych parametrach technicznych. Przepisy nie wymagają bowiem, aby dana droga już istniała w chwili składania wniosku i w związku z tym, aby nie było podstaw do wydania pozwolenia na budowę. Wnioski Wojewody w tym zakresie są zbyt daleko idące i w związku z tym oparta na nich decyzja została wydana z naruszeniem art. 6, art.7 i 7a K.p.a. Skarżąca stwierdziła, że we wniosku wskazała na dostęp do drogi publicznej oraz na to, że jest ona zaplanowana w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Sprawdzanie czy projekt został faktycznie wykonany tj. czy został zapewniony dostęp do drogi publicznej o określonych parametrach technicznych powinno być przedmiotem badania po wykonaniu danych prac. Zdaniem skarżącej istotne jest, że we wniosku o wydanie pozwolenia na budowę zobowiązała się do wybudowania obiektu według określonych parametrów, w tym do zapewnienia dostępu do drogi publicznej spełniającej wymagania techniczne określone w przepisach techniczno-budowlanych. Czy dane wymagania zostaną spełnione nie może być przedmiotem oceny projektu budowlanego, a dopiero postępowania o wydanie pozwolenia na użytkowanie na podstawie art. 59 ust. 1 Prawa budowlanego. Zgodnie z art. 59a ust. 1 i 2 Prawa budowlanego w celu wydania pozwolenia na użytkowanie organ nadzoru budowlanego przeprowadza kontrolę budowy w celu stwierdzenia prowadzenia jej zgodnie z ustaleniami i warunkami określonymi w pozwoleniu na budowę. Kontrola, obejmuje sprawdzenie zgodności obiektu budowlanego z projektem zagospodarowania działki lub terenu oraz zgodności obiektu budowlanego z projektem architektoniczno-budowlanym. W związku z tym, fakt dostępu do drogi publicznej o określonych parametrach technicznych jest przedmiotem badania po wykonanej budowie obiektu. Organ nadzoru ma odpowiednie środki prawne, aby wyegzekwować uzyskanie tego obowiązku od Wnioskodawcy w szczególności przez prawo do zobowiązania go do wykonania dodatkowych robót budowlanych lub odmowę wydania pozwolenia na użytkowanie.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda D. wniósł o jej oddalenie podtrzymując w całości argumentację i wywody prawne zawarte w kwestionowanej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Według z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tj.: Dz. U. z 2017 r., poz. 2188), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem (legalności), jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Sądy administracyjne, kierując się kryterium legalności, dokonują oceny zgodności treści zaskarżonego aktu oraz procesu jego wydania z normami prawnymi - ustrojowymi, proceduralnymi i materialnymi - przy czym ocena ta jest dokonywana według stanu prawnego i zasadniczo na podstawie akt sprawy istniejących w dniu wydania zaskarżonego aktu. W świetle art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj.: Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm.), zwanej dalej u.p.p.s.a., kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na decyzje administracyjne. Stosownie do art. 134 § 1 u.p.p.s.a. sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w niej podstawą prawną. Oznacza to, że bierze pod uwagę wszelkie naruszenia prawa a także wszystkie przepisy, które powinny znaleźć zastosowanie w rozpoznawanej sprawie, niezależnie od żądań i wniosków podniesionych w skardze - w granicach sprawy, wyznaczonych przede wszystkim rodzajem i treścią zaskarżonego aktu.

Przeprowadzona przez Sąd, w granicach tak określonej kognicji, kontrola legalności zaskarżonej decyzji, wykazała, że nie narusza ona prawa. Sąd nie stwierdził bowiem nieprawidłowości uprawniających go zgodnie z art. 145 § 1 u.p.p.s.a. do uchylenia zaskarżonej decyzji, zarówno co do ustalenia stanu faktycznego sprawy jak i w zakresie zastosowania do niego przepisów prawa materialnego.

Kontrolowana decyzja zapadła w sprawie która dotyczy budowy zespołu dziesięciu budynków jednorodzinnych w zabudowie bliźniaczej wraz z zagospodarowaniem terenu i infrastrukturą techniczną. Zaskarżoną decyzją Wojewoda D., na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a., uchylił decyzję Starosty Powiatu W. udzielającą pozwolenia na budowę i orzekł co do istoty sprawy, odmawiając zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę opisanej wyżej inwestycji.

Oceniając stanowisko Wojewody zauważyć należy, że zamierzenie inwestycyjne objęte wnioskiem o pozwolenie na budowę organy architektoniczno - budowlane zobowiązane były ocenić w świetle przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tj.: Dz. U. 2017 r., poz. 1332 ze zm.), zwanej dalej Prawem budowlanym, w brzmieniu obowiązującym w dacie rozstrzygania sprawy. Zgodnie z art. 35 ust. 1 Prawa budowlanego przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego organ administracji architektoniczno- budowlanej sprawdza:

1) zgodność projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i innymi aktami prawa miejscowego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu, a także wymaganiami ochrony środowiska, w szczególności określonymi w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, o której mowa w art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko;

2) zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi;

3) kompletność projektu budowlanego i posiadanie wymaganych opinii, uzgodnień, pozwoleń i sprawdzeń oraz informacji dotyczącej bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, o której mowa w art. 20 ust. 1 pkt 1b, oraz zaświadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 7;

4) wykonanie - w przypadku obowiązku sprawdzenia projektu, o którym mowa w art. 20 ust. 2, także sprawdzenie projektu - przez osobę posiadającą wymagane uprawnienia budowlane i legitymującą się aktualnym na dzień opracowania projektu - lub jego sprawdzenia - zaświadczeniem, o którym mowa w art. 12 ust. 7.

W razie stwierdzenia naruszeń, w zakresie określonym w ust. 1, właściwy organ nakłada postanowieniem obowiązek usunięcia wskazanych nieprawidłowości, określając termin ich usunięcia, a po jego bezskutecznym upływie wydaje decyzję o odmowie zatwierdzenia projektu i udzielenia pozwolenia na budowę (ust. 3). W razie spełnienia wymagań określonych w ust. 1 oraz w art. 32 ust. 4, właściwy organ nie może odmówić wydania decyzji o pozwoleniu na budowę (ust. 4).

Stosując powyższe przepisy Wojewoda D. odmówił udzielenia pozwolenia na budowę z tego względu, że wskazana przez inwestora obsługa komunikacyjna planowanej budowy zespołu budynków, stanowiąca dojazd do drogi publicznej, nie spełnia - zdaniem organu - wymagań wynikających z § 14 ust.1 i ust. 2 oraz z § 15 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny opowiadać budynki i ich usytuowanie. W efekcie organ II instancji uznał, że naruszone zostały wymagania art. 35 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane wskazujące na wymóg zgodności projektu zagospodarowania terenu z przepisami w tym techniczno-budowlanymi. Wojewoda stwierdził zatem, że działka zainwestowania posiada dostęp do drogi publicznej, który należy kwalifikować jako dostęp pośredni - przez system dróg wewnętrznych - jednak nie odpowiada on wymogom wynikającym z przepisów technicznych.

W świetle przedstawionej argumentacji, dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy zdaniem Sądu kluczową jest kwestia, czy inwestor ubiegając się o pozwolenie na budowę dla opisanej na wstępie zabudowy, wykazał że przedstawione przez niego w projekcie budowlanym - projekcie zagospodarowania terenu - rozwiązania komunikacyjne świadczą o tym, że planowana inwestycja będzie posiadała dostęp do drogi publicznej spełanijący wymogi wynikające z przepisów techniczno- budowlanych. Zdaniem Sądu, wbrew stanowisku skarżącego, wymóg taki wynika z przepisów dotyczących udzielania pozwolenia na budowę.

Wyjaśniając powyższe stanowisko, w pierwszym rzędzie należy podzielić pogląd, że w świetle obowiązujący regulacji prawnych, dostęp do drogi publicznej jest niezbędnym warunkiem umożliwiającym podjęcie na określonym terenie realizacji konkretnego zamierzenia inwestycyjnego. Bez istnienia szlaku komunikacyjnego umożliwiającego swobodny dostęp pieszym i pojazdom mechanicznym do nieruchomości objętej inwestycją, nie sposób bowiem mówić o właściwym użytkowaniu budynku.

Dalej wyjaśnić trzeba, że konieczność zapewniania dostępu do drogi publicznej wynika z przepisów prawa budowanego dotyczących udzielenia pozwolenia na budowę, przy czym ustawodawca określił w nich także parametry jakie musi spełniać dostęp do drogi publicznej. Zauważyć w tym miejscu należy, że pomimo, że przepisy Prawa budowlanego posługując się pojęciem dostępu do drogi publicznej nie zawierają jego definicji, to nie oznacza to braku możliwości jego sprecyzowania. Orzecznictwo w tym zakresie, zgodnie odwołuje się do definicji zawartej w przepisach ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Według art. 2 pkt 14 tej ustawy, przez dostęp do drogi publicznej należy rozumieć dostęp bezpośredni albo dostęp pośredni. Dostęp pośredni możliwy jest przez wydzieloną drogę wewnętrzną lub ustanowenie służebności drogowej.

W zakresie dostępu przez wydzieloną drogę wewnętrzną należy odnotować dwie zasadnicze linie orzecznicze dotyczące tej kwestii. Według jednej, dostęp do drogi publicznej nie wymaga legitymowania się tytułem prawnym uprawniającym do korzystania z drogi wewnętrznej. Wystarcza, że nieruchomość inwestycji położona jest przy takiej drodze. Według drugiego, musi być to dostęp nie tylko faktyczny ale i prawny. Dostęp prawny winien wynikać wprost z przepisu prawa, czynności prawnej bądź orzeczenia sądowego, zaś faktyczny musi rzeczywiście zapewniać możliwość przejścia i przejazdu do drogi publicznej. Dostęp ten nie może być tylko hipotetyczne ale ma być realny. Skład orzekający w niniejszej sprawie przychyla się do tego drugiego poglądu.

W przypadku dróg wewnętrznych trzeba także mieć na uwadze ich niejednorodny charakter pod względem własnościowym, co może rzutować na ich dostępność tj. właścicielem takiej drogi może być podmiot prywatny jak też publiczny. W tym ostatnim przypadku drogi wewnętrzne zwykle mają charakter ogólnie dostępny – zwłaszcza, gdy takie przeznaczenie wynika z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W tych też przypadkach podmiot publiczny będący właścicielem lub zarządcą takiej nie ma całkowitej dowolności w decydowaniu o udostępnianiu lub nie takiej drogi określonym użytkownikom. Za sprzeczne z prawem uznaje się udostępnienie drogi wewnętrznej przez podmiot publiczny tylko niektórym podmiotom wybranym według nieznanego kryterium albo kryterium znanego ale nie mogącego być uznane za sprawiedliwie lub uzasadnione. Stanowiłoby to o nierównym traktowaniu przez władze publiczne (por. wyrok z dnia 12 grudnia 2012 r. II SA/Gd 419/12 CBOSA, orzeczenia.nsa.gov.pl).

W przepisach Prawa budowlanego o konieczności zapewnienia dojazdu i dojścia do działek budowalnych, budynków i urządzeń z nimi związanych stanowi wprost § 14 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Jeżeli więc, zgodnie z art. 35 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę (..) właściwy organ sprawdza zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi, to uznać należy, że kwestia dojazdu do planowanej inwestycji musi zostać bezwzględnie określona w projekcie zagospodarowania terenu inwestycji. Z przepisów tych wynika zatem, że inwestor musi wykazać, że posiada dostęp do drogi publicznej.

Należy także zwrócić uwagę na art. 34 ust. 3 pkt 1 Prawa budowlanego, według którego projekt zagospodarowania winien obejmować, między innymi, układ komunikacyjny. Istotny jest także § 8 ust. 3 pkt 3 rozporządzenia Ministra Transportu Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 25 kwietnia 2012 r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego, który określa obligatoryjną zawartość projektu zagospodarowania działki lub terenu wskazuje i z którego wynika, że część rysunkowa projektu powinna określać, między innymi, układ komunikacji wewnętrznej przedstawiony w nawiązaniu do istniejącej komunikacji zewnętrznej, określający układ dróg wewnętrznych dojazdów (..) parkingów, placów i chodników...

Według przedstawionych uregulowań, projekt zagospodarowania działki lub terenu dla planowanej inwestycji oprócz tego, że powinien być zgodny z ustaleniami obowiązującego na danym terenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, powinien także odpowiadać warunkom technicznym i powinien wskazywać w części rysunkowej wewnętrzny układ komunikacyjny odnoszący się do istniejącej lub planowanej komunikacji zewnętrznej jak też przedstawiać układ dróg wewnętrznych i dojazdów, przekroje i profile tego układu, charakterystyczne rzędne i wymiary.

W niniejszej sprawie inwestor został wezwany przez organ pierwszej instancji do przedłożenia projektu budowlanego uwzględniającego odpowiedni dojazd z drogi publicznej do działki zainwestowania - zgodnie z wymogami § 8 rozporządzenia z dnia 25 kwietnia 2012 r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego oraz § 14 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych. W związku z tym wezwaniem inwestor w projekcie budowlanym - w części opisowej - podał, że obsługa komunikacyjna inwestycji od ul. P. planowana jest przez działki nr 115/3, nr 368/2, nr 369/2, nr 369/5, nr 335/1 - które to działki w planie miejscowym zagospodarowania przestrzennego przewidziane są na drogi gminne klasy dojazdowej i lokalnej. Inwestor powołał się przede wszystkim na to, że dostęp do drogi publicznej przez te działki, określony został w planie miejscowym przez system dróg dojazdowych, lokalnych oraz ciągu pieszo - jezdnego (działka nr 115/1). Załączył także schemat dostępu do drogi publicznej, na którym linią przerywaną wyznaczono planowany dojazd przez działki nr 115/1, nr 115/3, nr 368/2, nr 369/2, nr 369/5 i nr 335/1, zaznaczając jednocześnie, że dostęp do drogi publicznej jest poza zakresem opracowania.

Jednakże, według ustaleń organu odwoławczego działki nr 368/2, nr 369/2 i nr 369/5 stanowią ulicę R. i są nieurządzoną drogą gruntową zaś działki nr 115/1 i nr 115/3 są tylko wydzielonymi pasami gruntu rolnego i nie stanowią istniejącej komunikacji.

Wobec takich niekwestionowanych ustaleń faktycznych, należy podzielić stanowisko Wojewody o konieczności odmowy udzielenia pozwolenia na budowę z tego względu, że przedstawiona w projekcie budowlanym, planowana obsługa komunikacyjna stanowiąca dojazd do drogi publicznej nie spełnia wymagań wynikających z § 14 ust. 1 i ust. 2 oraz z § 15 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych jakim powinny opowiadać budynki i ich usytuowanie.

Oceniając pod tym względem przedstawiony projekt budowany, trzeba zauważyć, że działka na której planowana jest inwestycja nie ma bezpośredniego dostępu do drogi publicznej. Dostęp ten jest pośredni - przez system dróg wewnętrznych. Pomimo bowiem, że wskazane przez inwestora działki przewidziane są w planie na drogi publiczne, to wobec braku odpowiedniej uchwały rady gminy o zaliczeniu ich do dróg publicznych, takimi drogami nie są.

W tym kontekście Wojewoda słusznie zauważa, że § 8 ust. 3 pkt 2 rozporządzenia w sprawie zakresu i formy projektu budowlanego nakłada wymóg, aby komunikacja wewnętrzną nawiązywała do komunikacji zewnętrznej istniejącej i projektowanej. Należy także zgodzić się, że przez komunikację o której mowa, należy rozumieć drogę albo dojście, dojazd, ciąg pieszo - jezdny przystosowany do ruchu pojazdów o którym mowa a § 14 rozporządzenia.

W takiej sytuacji inwestor powinien przedłożyć projekt zagospodarowania działki, który uwidacznia dokładny przebieg dróg zapewniających dostęp i ich parametry. Powinien także przedłożyć dokumenty, które wykazują, że projektowane rozwiązane komunikacyjne jest dopuszczalne i możliwe do zrealizowania, także pod względem warunków technicznych.

Z przedłożonych przez inwestora dokumentów wynika jednak tylko tyle, że dostęp do drogi publicznej planowany jest przez działki gminne - z których część stanowi obecnie drogę wewnętrzną ogólnie dostępną (tj. działki nr 368/2, nr 369/2 i nr 335/1) - które w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego przeznaczone zostały pod ciągi pieszo jezdne lub drogi gminne (dojazdowe, lokalne). W przedłożonych dokumentach brak jednak odniesienia się do kwestii związanych z aktualnym zainwestowaniem tych działek.

Analizując w tym kontekście wskazany w projekcie dojazd, stwierdzić należy, że działki nr 115/1 i nr 115/3 nie stanowią komunikacji istniejącej - materiał dowodowy wskazuje, że są to tylko wydzielone geodezyjnie działki stanowiące grunt rolny. Co do pozostałych działek, to stanowią one drogę gruntową nieurządzoną.

Z przywołanych wyżej oraz wskazanych przez organ odwoławczy przepisów technicznych wynika natomiast, że ustawodawca wprowadził obowiązek zapewniania dojścia i dojazdu do drogi publicznej odpowiedniego do przeznaczenia i sposobu użytkowania oraz wymagań ochrony przeciwpożarowej. Określił także jakie parametry musi spełniać dostęp do drogi publicznej pod względem bezpieczeństwa ich użytkowania. Tym samym, samo tylko wyznaczenie w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego terenów pod drogi publiczne nie jest tożsame z istnieniem tych dróg w terenie.

Sąd podziela stanowisko, że obowiązkiem organu badającego przedłożony przez inwestora projekt zagospodarowania terenu będzie zawsze, sprawdzenie, czy projektowany budynek (zespół budynków) ma (czy też będzie miał) zapewnione odpowiednie dojście i dojazd do drogi publicznej bez względu na to, czy zamiar inwestora obejmuje czy nie obejmuje, budowę drogi, chodnika czy ciągu pieszo-jezdnego. Innymi słowy, to że w ramach inwestycji nie przewiduje się robót budowlanych związanych z dojściem i dojazdem, nie oznacza, że organ zwolniony jest od dokonania sprawdzeń w tym zakresie.

Zdaniem Sądu, w niniejszej sprawie inwestor nie wykazał w złożonym projekcie budowlanym (a konkretnie projekcie zagospodarowania), że planowana inwestycja w razie udzielenia pozwolenia na budowę, będzie miała zapewniony dojazd odpowiadający ww. warunkom technicznym - nie wykazał, że istnieje realna a nie tylko potencjalna (warunkowa) możliwość wykorzystania wskazanego dojazdu dla celów obsługi komunikacyjnej inwestycji. W projekcie tym brak jakiegokolwiek odniesienia do parametrów technicznych i funkcjonalnych wynikających z § 14 i § 15 rozporządzenia - które szczegółowo opisał w decyzji organ odwoławczy. Na działce nr 115/1 nie ma jakiejkolwiek drogi, nawet nie urządzonej. Nadto nie wykazano, czy nieurządzona droga gruntowa (na pozostałych działkach) odpowiada wymaganiom § 14 i § 15 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych oraz wymogów przepisów odrębnych dotyczących bezpieczeństwa pożarowego które powinny być uwzględniane przy projektowaniu i budowie dojść do działek budowalnych, do których odwołuje się ww. § 14 (zawartych w rozporządzeniu MSWiA z dnia 24 lipca 2009 r. w sprawie przeciwpożarowego zaopatrzenia w wodę oraz dróg pożarowych). Zupełnie poza sprawą pozostała też kwestia związana z bezpieczeństwem dla ruchu pieszego oraz ochrony przed hałasem.

Mając powyższe na uwadze Sąd stwierdził, że skoro w projekcie zagospodarowania nie wykazano, że planowany dojazd spełnia warunki techniczno- budowlane, organ II instancji działając w ramach przyznanych mu kompetencji orzeczniczych, zasadnie odmówił wydania pozwolenia na budowę, wskazując na niespełnienie wymagań art. 35 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego pod względem zgodności projektu zagospodarowania terenu z przepisami w tym techniczno-budowlanymi. Podkreślić raz jeszcze należy, że obowiązkiem inwestora było wykazanie w złożonym projekcie budowlanym, że planowana inwestycja w razie udzielenia pozwolenia na budowę będzie miała zapewniony dojazd do drogi publicznej o odpowiednich parametrach. Projekt budowlany miał zatem przewidywać rozwiązania komunikacyjne świadczące o zapewnieniu realnej a nie orientacyjnej (czy też warunkowej) możliwości dojazdu/ dojścia do inwestycji, zgodnej z przepisami (także techniczno-budowlanymi) – czego w niniejszej sprawie, pomimo wezwania inwestora do uzupełnienia projektu, zabrakło.

W kontekście przedstawionych wyżej uwag podniesione w skardze zarzuty wskazujące na naruszenie art. 6, art. 7, art. 7a k.p.a oraz art. 35 ust. 1 pkt 2, art. 35 ust. 4 Prawa budowlanego nie mogły być uwzględnione. Jak wyżej wykazano nie doszło do naruszenia przepisów art. 35 ust. 1 pkt 2 i ust. 4 Prawa budowlanego. Sąd podziela co prawda zarzut, że Wojewoda nietrafnie odwołał się do art. 5 ust. 1 pkt 9 Prawa budowlanego wywodząc także z tego przepisu obowiązek zapewniania dostępu do drogi publicznej dla planowanej inwestycji, podczas gdy przepis ten wiązać należy, że z poszanowaniem i ochroną praw osób trzecich. Naruszenie to jednak - wobec pozostałej niewadliwej argumentacji - pozostaje bez wpływu na wynik sprawy. Nie naruszono także wskazanych w petitum skargi przepisów prawa procesowego art. 7 i art. 7a k.p.a. z tego względu, że przepisy Prawa budowlanego nie przewidują, że dla wydania decyzji o pozwoleniu na budowę konieczne jest zapewnienie dostępu do drogi publicznej o określonych parametrach a wątpliwości należy rozstrzygać na korzyść strony i w interesie społecznym nie leży zapewnienie takiego dostępu na etapie projektu a dopiero później. Sąd nie podzielił bowiem stanowiska skarżącego, że z przywołanych wyżej przepisów prawa materialnego nie wynika obowiązek wykazania w projekcie budowlanym, że inwestycja ma zapewniony dostęp do drogi publicznej spełniający wymagania wynikające z przywołanych przepisów technicznych. Zarzuty naruszenie prawa procesowego oparte na tym stwierdzeniu nie znajdują zatem uzasadnienia. Dodatkowo wyjaśnić także należy, że bez znaczenia dla niniejszego orzeczenia pozostało odwołanie się przez Wojewodę do stanowiska Burmistrza S. z dnia 15 lutego 2017 r. o nie wyrażeniu zgody na korzystanie z działki nr 115/1, 115/3 oraz 368/2 i 369/2, szczególnie w zakresie w jakim oświadczenie to dotyczy działek stanowiących nieurządzone drogi wewnętrzne. Sąd podziela bowiem prezentowane wyżej stanowisko judykatury, że w przypadku dróg wewnętrznych o charakterze ogólnodostępnym stanowiących własność jednostki publicznej, jednostka ta nie ma swobody w ograniczeniu możliwości korzystania z tych dróg różnym podmiotom. Dlatego, też Sąd uznał, że powyższe stanowisko Burmistrza jest w okolicznościach niniejszej sprawy nie uzasadnione i jako takie nie powinno być uwzględnione przy orzekaniu. Tym samym odwołanie się do tego stanowiska w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji należy uznać za błędne, co jednak nie miało wpływu na prawidłowość wydanego przez Wojewodę rozstrzygnięcia.

Sąd wyjaśnia także, że przy orzekaniu nie mogły być uwzględnione wnioski i argumentacja zawarte w piśmie procesowym pełnomocnika strony skarżącej z dnia 1 marca 2018 r. Pismo to złożone zostało już po zamknięciu rozprawy, a zawarty w nim wniosek o otwarcie rozprawy w celu dopuszczenia tego pisma oraz załączonych wydruków orzeczeń sądowych, nie stanowią istotnych - wyjątkowych i ważnych - okoliczności o których mowa w art. 133 § 3 u.p.p.s.a. a tylko takie uprawniałyby Sąd do otwarcia zamkniętej rozprawy.

W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny działając na podstawie art. 151 u.p.p.s.a orzekł jak w sentencji wyroku.