Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maria Zawadzka Sędziowie WSA Kazimierz Bandarzewski (spr.) WSA Bożenna Blitek Protokolant Aleksandra Grabiec po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 grudnia 2016 r. sprawy ze skargi J. Ł. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 29 lipca 2016 r. nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego skargę oddala.

W dniu 21 sierpnia 2015 r. J. Ł. złożył pismo (opatrzone tą samą datą co data wpływu - 21 sierpnia 2015 r.) skierowane do Burmistrza, w których zawarł wnioski o udzielnie świadczeń z pomocy społecznej, w tym na leki i leczenie oraz leczenie uzębienia, plomby i korony. Ponadto J. Ł. zawarł wniosek o przeprowadzenie wywiadu środowiskowego przez Burmistrza, prokuratora i pracownika socjalnego z innej gminy.

Po przeprowadzeniu wywiadu środowiskowego i ustaleniu sytuacji rodzinnej i dochodowej wnioskodawcy decyzją z dnia [...] 2015 r. znak: [...] Burmistrz odmówił J. Ł. przyznania zasiłku celowego na leki, leczenie, leczenie uzębienia, plomby i korony z powodu przekroczenia kryterium dochodowego rodziny.

J. Ł. wniósł odwołanie od wyżej opisanej decyzji, domagając się uchylenia zaskarżonej decyzji w całości oraz o zobowiązanie Burmistrza do naprawnienia wyrządzonych krzywd oraz o zawiadomienie prokuratury i innych kompetentnych władz Rzeczypospolitej Polskiej w celu położenia kresu bezprawnemu działaniu pracowników Urzędu. Ponadto odwołujący się zawnioskował o przeprowadzenie dowodów które wykażą, że żyje w faktycznym związku z własną matką, z którą - jak pisze - nie ma nic wspólnego. Odwołujący twierdzi, że nigdy nie prowadził gospodarstwa domowego gdyż ono nie istnieje.

Samorządowe Kolegium Odwoławczego decyzją z dnia 29 lipca 2016 r. znak: [...], na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2016 r. poz. 23 z późn. zm.) oraz art. 2 ust. 1, art. 39 ust. 1, art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2015 r. poz. 163 z późn. zm.) i art. 2, art. 17 ust. 2 ustawy z dnia 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych (Dz. U. z 2015 r. poz. 1659) utrzymało w mocy decyzję Burmistrza z dnia [...] 2015 r. znak: [...] odmawiającą J. Ł. zasiłku celowego na leki, leczenie, leczenie uzębienia, plomby i korony.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w uzasadnieniu własnej decyzji wskazało, że w myśl art. 39 ust. 1 i ust. 2 ustawy o pomocy społecznej zasiłek celowy może być przyznany w celu zaspokojenia niezbędnej potrzeby bytowej, w szczególności na pokrycie części lub całości kosztów zakupu żywności, leków i leczenia, opału, odzieży, niezbędnych przedmiotów użytku domowego, drobnych remontów i napraw w mieszkaniu, a także kosztów pogrzebu. Przyznanie tego rodzaju zasiłku w każdym przypadku uzależnione jest od spełnienia obligatoryjnej przesłanki, jaką jest uzyskanie dochodu niższego od kryterium dochodowego wynikającego z art. 8 ust. 1 ustawy oraz § 1 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14 lipca 2015 r. w sprawie zweryfikowanych kryteriów dochodowych oraz kwot świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej (Dz. U. z 2015 r. poz. 1058).

W niniejszej sprawie Kolegium Odwoławcze stwierdziło, że organ prawidłowo ustalił wysokość dochodu rodziny odwołującego się na kwotę 1483,38 zł. Dokumentacja zgromadzona w sprawie wskazuje, że źródłem dochodu w miesiącu poprzedzającym złożenie wniosku, tj. lipcu 2015 r. był specjalny zasiłek opiekuńczy przyznany J. Ł. oraz renta w kwocie 956,38 zł przyznana na rzecz matki odwołującego. Z art. 8 ust. 10 ustawy o pomocy społecznej jednoznacznie wynika, że dochody ze wszystkich źródeł podlegają zsumowaniu. To oznacza, że dochód rodziny odwołującego się w łącznej kwocie 1485,38 zł przekroczył kryterium dochodowe ustalone w art. 8 ust. 1 pkt 3 ustawy o pomocy społecznej na kwotę 1028 zł. Z dniem 1 października 2015 r. uległa zmianie wysokość kryterium dochodowego określonego w art. 8 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej - w wysokości 634 zł dla osoby samotnie gospodarującej i 514 zł dla osoby w rodzinie.

Z tego względu jako prawidłowe należało uznać stanowisko organu co do zasadności odmowy przyznania zasiłku celowego na podstawie art. 39 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej.

Powyższe uzasadniało rozważenie możliwości przyznania specjalnego zasiłku celowego przewidzianego w art. 41 pkt 1 ustawy o pomocy społecznej. Przyznanie wnioskowanego przez J. Ł. wsparcia finansowego rodziny jest możliwe jedynie w postaci zasiłku celowego specjalnego, przy czym musi być uwarunkowane szczególną sytuacją życiową w jakiej znalazła się rodzina strony, która bez wsparcia ze strony państwa nie jest w stanie sama sobie poradzić, ponadto ten rodzaj świadczenia ze względu na swój szczególny charakter może być przyznany na konkretny cel. J. Ł. w piśmie z dnia 21 sierpnia 2015 r. zwrócił się o przyznanie mu zasiłku celowego na leki, leczenie, leczenie uzębienia, plomby i korony.

Z materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy, w tym z wniosku strony, z przeprowadzonego wywiadu środowiskowego, jak i z odwołania J. Ł. nie wynika, aby był on osobą z problemami zdrowotnymi. Odwołujący w trakcie wywiadu nie podał, że boryka się z chorobą, nie wskazał, że korzystał z porad lekarskich i że ponosi z tego tytułu wydatki na zakup leków lub nie może ponieść tych wydatków i nie zrealizował recept z zalecanymi lekami. Do kwestii tej strona nie odniosła się również w odwołaniu.

Niewątpliwie osobą niepełnosprawną i wymagająca opieki jest matka J. Ł., albowiem z tych powodów został mu przyznany specjalny zasiłek opiekuńczy. Przy czym w tej sprawie wnioskowany zasiłek nie dotyczy matki odwołującego, ale jego samego. We wniosku wyraźnie wskazano, że o świadczenie na leczenie i leki wnioskodawca występuje dla siebie.

Odnosząc się do kwestii leczenia stomatologicznego i związanych z tym koszów z założeniem plomb czy koron trudno nie zgodzić z organem I instancji, że wnioskodawca winien w pierwszej kolejności wykorzystać własne możliwości. J. Ł. nie podjął żadnych działań do zaspokojenia wskazanej potrzeby poprzez skorzystanie z przysługujących mu bezpłatnych świadczeń w zakresie lecznictwa stomatologicznego gwarantowanego na podstawie ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2015 r. poz. 581 z późn. zm.). Organ I instancji szczegółowo wskazał stronie z jakich świadczeń w zakresie usług stomatologicznych może skorzystać w ramach umów z Narodowym Funduszem Zdrowia.

Odnosząc powyższe wywody do sytuacji, w której dochód przypadający na członka rodziny przekracza kryterium dochodowe wskazane w przepisach ustawy o pomocy społecznej, a strona nie podejmuje żadnych czynności aby wykorzystać przysługujące jej uprawnienia w ramach których mogłaby zrealizować wskazaną we wniosku potrzebę leczenia stomatologicznego stwierdzono, że organ I instancji mógł odmówić przyznania świadczenia wskazanego w art. 41 ust.1 ustawy o pomocy społecznej.

Odnosząc się do zarzutów podnoszonych w odwołaniu stwierdzono, że istotnie wskazany we wniosku strony brat i jego żona oraz ich rodzice niewątpliwe są krewnymi dla J. Ł., ponieważ J. Ł. i J. Ł. to bracia, czyli krewni w linii bocznej pierwszego stopnia, a zatem dzieci J. Ł. z J. Ł. łączy pokrewieństwo drugiego stopnia w linii bocznej, a B. Ł. (żona J. Ł.) i J. Ł. są powinowatymi. Sam fakt istnienia przedstawionego wyżej pokrewieństwa i powinowactwa jakie łączy J. Ł. z J. Ł., bratową B. Ł. i ich dziećmi, nie jest podstawą do uznania, że osoby te tworzą rodzinę w rozumieniu art. 6 pkt 14 ustawy o pomocy społecznej. Organ odwoławczy wyjaśnił skarżącemu, że przez "rodzinę" ustawodawca rozumie osoby spokrewnione lub niespokrewnione pozostające w faktycznym związku, wspólnie zamieszkujące i gospodarujące. Definicja "rodziny" określona w ustawie o pomocy społecznej nie pokrywa się z tradycyjnym rozumieniem tego słowa.

J. Ł. wraz z żoną i dziećmi nocują w odrębnym miejscu zamieszkania (mieszkanie nr [...] w miejscowości G), tj. w innym budynku niż ten zajmowany przez odwołującego i jego matkę. Faktyczny związek, o jakim mowa w przytoczonym art. 6 pkt 14 ustawy o pomocy społecznej oznacza codzienne współdziałanie osób zmierzających do lepszego zaspokojenia ich potrzeb bytowych, w tym mieszkaniowych i żywnościowych. Wspólne zamieszkiwanie jest przesłanką uznania za rodzinę osób zamieszkujących ze sobą, jeżeli równocześnie z tym zamieszkaniem występuje element wspólnego gospodarowania. Wspólne przygotowywanie posiłków jest również niewystarczające do stwierdzenia "wspólnego gospodarowania". Z akt sprawy nie wynika, aby skarżący i jego brat oraz jego żona i ich dzieci mieli wspólny budżet. Wspólne zamieszkiwanie i gospodarowanie polega na tym, że w tym konkretnym lokalu koncentruje się centrum życiowe członków rodziny. Istotą wspólnego gospodarowania nie jest jedynie przyczynianie się do funkcjonowania rodziny poprzez wykonywanie jakichkolwiek czynności, ale również współdecydowanie o przeznaczeniu dochodu, czego w niniejszej sprawie nie stwierdzono, wprost przeciwnie – J. Ł. z żoną B. Ł. i dziećmi koncentruje swoje sprawy w lokalu nr [...] w miejscowości G i prowadzi oddzielne gospodarstwo domowe korzystając z własnych środków finansowych.

Analiza akt rozpatrywanej sprawy prowadził do wniosku, że w mieszkaniu zajmowanym przez skarżącego i jego matkę, J. Ł. jego żona i ich dzieci nie koncentrują swojej aktywności życiowej i lokal ten nie stanowi dla nich centrum życiowego a fakt, że J. Ł. jest właścicielem domu w którym mieszka odwołujący się i S. Ł. - na rzecz których ustanowił nieodpłatną służebność, nie jest podstawą do uznania, że skarżący i jego brat, bratowa oraz ich dzieci stanowią rodzinę w rozumieniu art. 6 pkt 14 ustawy o pomocy społecznej. Brak ścisłej, codziennej i stałej współpracy pomiędzy odwołującym i jego bratem w załatwianiu spraw bieżących związanych z prowadzeniem wspólnego domu potwierdza stanowisko organu I instancji, że nie można uznać ich za rodzinę w rozumieniu definicji określonej w ustawie o pomocy społecznej.

W tym stanie rzeczy w ocenie Kolegium Odwoławczego zarzut skarżącego, że decyzja organu z 29 lipca 2016 r. została wydana z naruszeniem przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania administracyjnego, nie znajduje uzasadnienia w stanie faktycznym i prawnym sprawy.

Skargę na wyżej opisaną decyzję do Wojewódzkiego Sądu administracyjnego w Krakowie, za pośrednictwem Samorządowego Kolegium Odwoławczego złożył J. Ł. podnosząc, że została ona wydana z rażącym naruszeniem prawa materialnego i przepisów postępowania poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie i nieprawidłową analizę materiału co ma bardzo istotny wpływ na wynik sprawy. Z tych powodów skarżący wniósł o uchylenie decyzji w całości oraz o zobowiązanie "Urzędu Gminy" oraz "SKO" do naprawnienia wyrządzanej mu od 1997 r. do nadal szkody oraz o zawiadomienie prokuratury i innych kompetentnych władz Rzeczypospolitej Polskiej celem położenia kresu bezprawia. Skarżący podnosi, że jest osobą, która posiada dożywotnią nieodpłatną służebność mieszkania u brata. Należy go postrzegać jako ofiarę biedy, zaniedbania, wymaga on pomocy, a nie kary.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie w pełni podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w ramach kontroli działalności administracji publicznej, przewidzianej w art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718), zwanej dalej w skrócie "P.p.s.a." uprawniony jest do badania, czy przy wydaniu zaskarżonej decyzji nie doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania, nie będąc przy tym związanym granicami skargi (art. 134 P.p.s.a.). Sąd administracyjny ocenia jedynie legalność działania administracji, co oznacza, że zobowiązany jest zbadać, czy w czasie podejmowania danego aktu administracyjnego, organ administracji nie naruszył prawo.

Nie każde naruszenie prawa uzasadnia wyeliminowanie z obrotu prawnego zaskarżonego aktu administracyjnego. Zgodnie z art. 145 § 1 pkt 1 P.p.s.a., sąd uwzględniając skargę na decyzję uchyla taki akt w przypadku, gdy stwierdzi: 1) naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy; 2) naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego; 3) inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Sąd administracyjny stwierdza nieważność decyzji w całości lub w części, jeżeli zachodzą przyczyny określone w art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego lub w innych przepisach (art. 145 § 1 pkt 2 P.p.s.a.) lub stwierdza wydanie decyzji z naruszeniem prawa, jeżeli zachodzą przyczyny określone w Kodeksie postępowania administracyjnego lub w innych przepisach (art. 145 § 1 pkt 3 P.p.s.a.).

W tej sprawie Sąd uznał, że skarga skarżącego nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż zaskarżona decyzja ani też decyzja organu I instancji nie naruszają prawa.

Podstawą wydania zaskarżonych decyzji były przepisy ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2016 r. poz. 930), zwanej dalej w skrócie "u.p.s.". Zgodnie z art. 2 ustawy o pomocy społecznej, pomoc społeczna jest instytucją polityki społecznej państwa, mającą na celu umożliwienie osobom i rodzinom przezwyciężanie trudnych sytuacji życiowych, których nie są one w stanie pokonać wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości, zaś zadaniem pomocy społecznej jest zapobieganie tym sytuacjom przez podejmowanie działań zmierzających do życiowego usamodzielnienia osób i rodzin oraz ich integracji ze środowiskiem (art. 3 ust. 2 u.p.s.). W tym celu pomoc społeczna wspiera osoby i rodziny w wysiłkach zmierzających do zaspokojenia niezbędnych potrzeb i umożliwia im życia w warunkach odpowiadających godności człowieka. Do podstawowych zasad pomocy społecznej należy również ta, zgodnie z którą osoby i rodziny korzystające z pomocy społecznej są obowiązane do współdziałania w rozwiązywaniu ich trudnej sytuacji życiowej (art. 4 u.p.s.).

W ocenie Sądu organy obu instancji prawidłowo przystąpiły do rozpatrywania podań skarżącego, poczynając od ustalenia rzeczywistej sytuacji rodzinnej i finansowej. W pierwszej kolejności badano, czy skarżący jest osobą samotnie gospodarującą, czy też jego sytuacja życiowa wskazuje, że pozostaje w rodzinie. Zdaniem Sądu prawidłowo przyjęto, że skarżący pozostaje w faktycznym związku, wspólnie zamieszkuje i gospodaruje wyłącznie ze swoją matką. W orzecznictwie sądowym wskazuje się, że istotną cechą wspólnego gospodarowania jest pozostawanie na utrzymaniu osoby, z którą takie gospodarstwo się tworzy (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 25 czerwca 2014 r. sygn. akt I OSK 801/13, opub. w LEX nr 1497298). Okoliczność ta została spełniona w odniesieniu do sytuacji skarżącego. Źródłem dochodów matki skarżącego jest renta w wysokości 956,38 zł oraz specjalny zasiłek opiekuńczy przyznany J. Ł. w wysokości 527 zł przyznany w związku z opieką przez skarżącego nad swoją matką.

Trafnie organy wskazały, że zgodnie z § 1 pkt 1 lit. a i b rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14 lipca 2015 r. w sprawie zweryfikowanych kryteriów dochodowych oraz kwot świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej (Dz. U. z 2015 r. poz. 1058) kryterium dochodowe dla osoby samotnie gospodarującej wynosi od dnia 1 października 2015 r. kwotę 634 zł, a kryterium dochodowe dla osoby w rodzinie (tworzącej co najmniej dwuosobowe gospodarstwo domowe) wynosi 514 zł. Tym samym skarżący tworząc wraz ze swoja matką dwuosobowe gospodarstwo domowe posiadają dochody przekraczające o 457,38 zł kryterium dochodowe warunkujące przyznanie zasiłku celowego z art. 39 ustawy o pomocy społecznej.

Skarżący wspólnie zamieszkuje i gospodaruje ze swoją matką, z którą w oczywisty sposób jest spokrewniony. Wspólne gospodarowanie oznacza przy tym, że skarżący dzieli lokal mieszkalny w sposób pozwalający stwierdzić, że koncentruje się w nim aktywność życiowa osoby zamieszkującej (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 25 czerwca 2014 r. sygn. akt I OSK 618/13, opub. LEX nr 1518089). W skardze skarżący podaje, że organy zaliczyły jego matkę jako małżonka skarżącego i stąd błędnie ustalono prowadzenie przez skarżącego dwuosobowego gospodarstwa, a ponadto skarżący wskazuje, że jest kawalerem i nie ma żony. Takie stanowisko skarżącego wynika z niezrozumienia pojęcia rodziny, o którem mowa w art. 6 pkt 14 u.p.s. w związku z art. 8 ust. 1 pkt 2 u.p.s. rodziną, w rozumieniu ustawy o pomocy społecznej, są wszystkie osoby spokrewnione lub niespokrewnione pozostające w faktycznym związku, wspólnie zamieszkujące i gospodarujące. Jest to oczywiście inna definicja rodziny niż ta, która funkcjonuje w języku potocznym. W języku potocznym rodzinę najczęściej definiuje się jako związek kobiety z mężczyzną, którzy zawarli związek małżeński. Ustawodawca w ustawie o pomocy społecznej poszerzył rozumienie pojęcia "rodziny" wskazując, że rodziną jest zarówno związek kobiety z mężczyzną, którzy zawarli związek małżeński, ale także rodzinę tworzą inne osoby spokrewnione ze sobą (np. jeden rodzic i dzieci tego rodzica) lub nawet nie spokrewnione ze sobą (pozostające w konkubinacie). Istotą definicji rodziny zawartej w art. 6 pkt 14 u.p.s. jest to, że co najmniej dwie osoby spokrewnione lub nawet niespokrewnione wspólnie zamieszkują i gospodarują. Skarżący właśnie ze swoją matką tworzą taką rodzinę, wspólnie zamieszkując w tym samym budynku, pomagając sobie i opiekując się. Nie ma to nic wspólnego z pojęciem kawalera lub męża i żony.

Sąd zauważa przy tym, że w kontrolowanej sprawie organy orzekając na podstawie przepisów ustawy o pomocy społecznej były zobowiązane do takiego rozumienia spornego pojęcia, jakie wyznacza art. 6 pkt 14 u.p.s., a zatem za rodzinę – na potrzeby ustalania świadczeń pomocy społecznej – organy prawidłowo zakwalifikowały "osoby spokrewnione lub niespokrewnione pozostające w faktycznym związku, wspólnie zamieszkujące i gospodarujące".

Zgodnie z art. 8 ust. 1 pkt 2 i 3 u.p.s. prawo do świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej przysługuje osobie w rodzinie, w której dochód na osobę w rodzinie nie przekracza kwoty 514 zł, przy jednoczesnym wystąpieniu co najmniej jednej z przesłanek wymienionych w art. 7 pkt 2-15 u.p.s. lub innych okoliczności uzasadniających udzielenie pomocy społecznej. Jak wynika z okoliczności sprawy skarżący oczekiwał od organów administracji przyznania szeregu świadczeń z przyczyny opisanej w art. 7 pkt 1 u.p.s., a zatem z powodu ubóstwa. Zgodnie z art. 39 ust. 1, 2 i 4 u.p.s. w celu zaspokojenia niezbędnej potrzeby bytowej może być przyznany zasiłek celowy. Świadczenie to może być przyznane w szczególności na pokrycie części lub całości kosztów zakupu leków i leczenia, żywności, opału, odzieży, niezbędnych przedmiotów użytku domowego, drobnych remontów i napraw w mieszkaniu, a także kosztów pogrzebu. W kontrolowanym postępowaniu administracyjnym skarżący ubiegał się zatem o przyznanie zasiłku celowego na pokrycie kosztów leków i leczenia, w tym leczenia uzębienia, plomby i korony.

Trafnie w tym zakresie podniosły organy, że w pierwszej kolejności skarżący powinien zwrócić się do placówek publicznej opieki zdrowotnej, która świadczy podstawowe usługi medyczne, w tym usługi stomatologiczne bezpłatnie. Skarżący jest ubezpieczony w zakresie ubezpieczenia zdrowotnego w ramach którego świadczone są, między innymi, zabiegi ogólnostomatologiczne, chirurgii stomatologicznej, protetyki. Organ I instancji szczegółowo wskazał zakres świadczeń z dziedziny stomatologii i protetyki jamy ustnej, które refundowane są z ubezpieczenia zdrowotnego skarżącego i za które skarżący nie ponosiłby kosztów. Nie stanowiło naruszenia prawa wyraźne poinformowanie skarżącego w wydanych w tej sprawie decyzjach, że skoro wnioskowane świadczenia skarżący może uzyskać w związku z ubezpieczeniem zdrowotnym, to przede wszystkim powinien skarżący podjąć starania celem uzyskania takich świadczeń w publicznych placówkach opieki zdrowotnej lub prywatnych placówkach, które mają zawarte stosowne umowy z Narodowym Funduszem Zdrowia.

W ocenie Sądu organy obu instancji prawidłowo oceniły również możliwość zastosowania art. 41 pkt 1 u.p.s., zgodnie z którym w szczególnie uzasadnionych przypadkach osobie albo rodzinie o dochodach przekraczających kryterium dochodowe może być przyznany specjalny zasiłek celowy w wysokości nieprzekraczającej odpowiednio kryterium dochodowego osoby samotnie gospodarującej lub rodziny, który nie podlega zwrotowi. Sąd wskazuje, że interpretując pojęcie "szczególnie uzasadnionego przypadku" należy mieć przede wszystkim na uwadze fakt, że po pierwsze odnosi się on do osób, których dochody przekraczają kryterium ustawowe, co już wskazuje na wyjątkowość przepisu, a po wtóre do osób, które spełniają przesłankę szczególnie uzasadnionego przypadku. Ta przesłanka ma miejsce wówczas, gdy ponad wszelka wątpliwość sytuacja życiowa osoby lub rodziny - i to bez konieczności wnikliwych zabiegów interpretacyjnych istniejącego stanu rzeczy - pozwala stwierdzić, że jest nadzwyczaj drastyczna, dotkliwa w skutkach i głęboko ingerująca w plany życiowe, a wynika ze zdarzeń nienależących do zdarzeń codziennych ani nawet do zdarzeń nadzwyczajnych. Należą do nich zdarzenia występujące zupełnie okazjonalnie, wymagające wielu niefortunnych zbiegów okoliczności, wykraczające poza możliwości ludzkiej zapobiegliwości (zob. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 29 stycznia 2014 r. sygn. akt I OSK 179/13, opub. w LEX nr 1449864). W ocenie Sądu w tej sprawie nie występują "szczególnie uzasadnione okoliczności" uzasadniające przyznanie skarżącemu specjalnego zasiłku celowego. Jak wskazało Kolegium Odwoławcze, skarżący nie uskarżał się na problemy zdrowotne podczas wywiadu środowiskowego, nie przedstawił żadnych dokumentów świadczących o pozostawaniu w leczeniu lub o konieczności przyjmowania leków. Samo zgłoszenie (we wniosku z 21 sierpnia 2015 r.) chęci otrzymania świadczenia na zakup leków i leczenie uzębienia, plomby i korony nie może być traktowane jako "szczególnie uzasadniony przypadek". Nawet sam skarżący nie podał, jakie to szczególne okoliczności miałyby związek z koniecznością leczenia uzębienia, plomby i korony i których to zabiegów leczniczych nie można było przeprowadzić w publicznych placówkach opieki medycznej. W istocie skarżący nie podał żadnych okoliczności uzasadniających przyznanie wnioskowanych w tej sprawie świadczeń.

Wskazuje to na postawę skarżącego, który traktuje organy pomocy społecznej jako organy mające obowiązek przyznawania świadczeń na rzecz skarżącego. Taka postawa nie może być uznana jako właściwa, a sam skarżący winien w swoim zakresie podejmować wszelkie działania celem zabezpieczenia swoich potrzeb.

Co do pozostałej argumentacji skargi dotyczącej naprawienia szkód wyrządzonych skarżącemu przez organy obu instancji, Sąd administracyjny nie ma kompetencji do orzekania w takim zakresie. Sąd nie dostrzega w tej sprawie podstaw do zawiadamiania prokuratury lub innych służb celem, jak to ujmuje skarżący, "położenia kresu bezprawiu". W ocenie Sądu w tej sprawie nie było żadnego "bezprawia", a zaskarżona decyzja nie jest ani paszkwilem, ani nie jest nielogiczna. Jeżeli skarżącemu znane są okoliczności popełnienia czynu zabronionego, sam może o tym poinformować policję lub prokuraturę.

Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę stwierdza, że zaskarżona decyzja została wydane po przeprowadzeniu w prawidłowy sposób postępowania administracyjnego, a jej treść odpowiada adekwatnym normom prawa materialnego.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji, oddalając, na podstawie art. 151 P.p.s.a. skargę skarżącego.