Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marzena Iwankiewicz Sędziowie Sędzia WSA Katarzyna Sokołowska, Sędzia WSA Patrycja Joanna Suwaj (spr.) po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 21 stycznia 2021 r. sprawy ze skargi Syndyka masy upadłości [...] Spółka z o.o. w upadłości w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia bez odszkodowania zezwolenia na zbieranie odpadów oraz zobowiązanie do usunięcia odpadów i skutków prowadzonej działalności I. uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Starosty P. z dnia [...] r. nr [...], II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. na rzecz strony skarżącej Syndyka masy upadłości [...] Spółka z o.o. w upadłości w W. kwotę [...]([...]) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

1. Decyzją z dnia [...] grudnia 2019 r. Starosta [...] na podstawie art. 104 k.p.a. w związku z art. 47 ust 1-5 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (Dz. U. z 2019 r., poz. 701), w postępowaniu wszczętym z urzędu:

1) cofnął bez odszkodowania zezwolenie na zbieranie odpadów, na nieruchomości położonej w L. przy ul. [...] nr [...], udzielonego decyzją Starosty [...] z dnia [...] października 2011 r. nr [...], wydanego dla F. sp. z o.o. z siedzibą w W.;

2) stwierdził, że cofnięcie zezwolenia powoduje zakończenie działalności objętej tym zezwoleniem;

3) zobowiązał B. S. - syndyka masy upadłości F. sp. z o.o. w upadłości z siedzibą w W. (dalej przywoływany jako: "Skarżący"), do usunięcia odpadów i skutków prowadzonej działalności w zakresie zbierania odpadów, objętej tym zezwoleniem, na własny koszt;

4) nadał decyzji rygor natychmiastowej wykonalności.

2. Odwołanie od powyższej decyzji złożył Skarżący i zarzucił decyzji naruszenie art. 47 ust. 1 ustawy o odpadach poprzez bezpodstawne przyjęcie przez Organ I instancji, że syndyk działa niezgodnie z wydanym zezwoleniem. Syndyk w toku prowadzonego postępowania wskazał, że od dnia 8 lipca 2016 r. nie prowadzi działalności gospodarczej, za wyjątkiem likwidacji majątku masy upadłości. Ponadto, nie prowadzi też żadnej działalności produkcyjnej upadłego, a cały majątek upadłego został zbyty. Od dnia ogłoszenia upadłości nie pozyskuje on, nie produkuje i nie składuje żadnych nowych odpadów, jednakże w dalszym ciągu na terenie działki nr [...] obręb [...] L. znajdują się odpady zgromadzone przez upadłego jeszcze przed dniem ogłoszenia upadłości. Odpady są magazynowane w taki sposób w jaki pozostawił je upadły. Znajdują się one na terenie powyższej działki najprawdopodobniej od 2014 r.

Zdaniem Skarżącego Organ I instancji prowadząc postępowanie nie wziął w ogóle pod uwagę faktu, że sytuacja finansowa masy upadłości nie daje możliwości utylizacji odpadów z uwagi na brak środków w masie upadłości. Syndyk złożył zatem wniosek do sędziego komisarza o zobowiązanie wierzycieli do wpłaty zaliczek niezbędnych do pokrycia kosztów postępowania upadłościowego w postaci kosztu utylizacji odpadów znajdujących się na nieruchomości upadłego położonej w L.. W dniu [...] sierpnia 2019 r. sędzia komisarz wydał stosowne postanowienie zobowiązując wierzycieli: Zakład Ubezpieczeń Społecznych w W., Gminę L. oraz Skarb Państwa - Naczelnika Urzędu Skarbowego W. [...] w W. do wpłaty zaliczek na koszty postępowania. Wymienieni wierzyciele do dnia złożenia odwołania nie dokonali wpłaty zaliczek, pomimo zobowiązania sądu.

Ponadto Skarżący zarzucił błędne zobowiązanie Syndyka w punkcie III decyzji do usunięcia odpadów i skutków prowadzonej działalności w zakresie zbierania odpadów, podczas gdyby nawet przyjąć, że taki obowiązek istnieje, czemu Skarżący zaprzecza z powodów wskazanych powyżej, to winien zostać nałożony na upadłego: F. sp. z o.o. w W., a nie na Syndyka wymienionego z imienia i nazwiska, gdyż w postępowaniu upadłościowym Syndyk działa w imieniu własnym, ale na rzecz upadłego.

Ponadto Skarżący zarzucił Organowi I instancji brak przesłanek do nadania decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, gdyż wbrew twierdzeniom Organu I instancji nie zaszły przesłanki do jego nadania, bowiem odpady objęte niniejszym postępowaniem znajdują się na terenie nieruchomości upadłego od 2014 r., a dotychczas organ I instancji nie podnosił konieczności jak najszybszej ich utylizacji. Ponadto organ I instancji nie wziął pod uwagę sytuacji masy upadłości, a tym samym nie wziął pod uwagę, iż upadły z uwagi na brak środków nie będzie miał możliwości dokonania utylizacji odpadów. Możliwość taka powstanie po otrzymaniu zaliczek od wierzycieli, którzy dotychczas nie dokonali wpłaty zaliczek, pomimo takiego obowiązku.

3. Decyzją z dnia [...] maja 2020 r., nr [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S. na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2020 r. poz. 256 ze zm., dalej przywoływanej jako "K.p.a.") w związku z art. 47 ust. 1, 2, 3, 4 i ust. 5 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (Dz.U. z 2020 r. poz. 797 ze zm.), uchyliło zaskarżoną decyzję w części dotyczącej pkt II oraz pkt III i w tym zakresie umorzyło postępowanie, a w pozostałym zakresie utrzymało zaskarżoną decyzję w mocy.

W uzasadnieniu decyzji Kolegium w pierwszej kolejności powołało przepisy ustawy o odpadach (art. 47 ust 1, 2, 3, 4 i 5), opisało zakres zezwolenia udzielonego spółce decyzją Starosty z dnia [...] kwietnia 2014 r. i zawarte w nim warunki magazynowania i przetwarzania odpadów. Organ ten wskazał również na dokonane przez Organ I instancji pismem z dnia [...] września 2019 r. zawiadomienie Skarżącego o wszczęciu postępowania w sprawie cofnięcia przywołanego zezwolenia, wobec stwierdzonego działania niezgodnego z jego treścią i nawiązał m.in. do ustaleń oględzin przeprowadzonych w dniu 5 listopada 2019 r., w których prawidłowo zawiadomiony syndyk masy upadłości spółki nie wziął udziału, podczas których stwierdzono, iż mimo wezwania nie zaniechano naruszeń warunków decyzji Starosty [...] z dnia [...] października 2011 r., zezwalającej na zbieranie odpadów.

Mianowicie ustalono, że odpady w postaci przetworzonych tworzyw sztucznych magazynowane są w workach typu BIG-BAG, które nie spełniają funkcji magazynowania z uwagi na ich nieszczelność oraz naruszenie konstrukcji. Pozostałe odpady w postaci tworzyw sztucznych, zużytego sprzętu elektronicznego, odpadów metalowych i kruszywa niewiadomego pochodzenia zgromadzone są w sposób nieuporządkowany oraz chaotyczny (luzem) na gruntach i terenach zielonych, a nadto odpady nie są oznaczone.

W świetle powyższego Kolegium uznało za zasadne cofnięcie udzielonego spółce zezwolenia na zbieranie odpadów, jak również nadanie decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności. Podyktowane miało być to koniecznością bezpiecznego dla środowiska zakończenia działalności spółki. W ocenie tego Organu każdy dzień zwłoki w wykonaniu decyzji potęguje bezpośrednie i realne zagrożenie dla środowiska, bowiem z dokumentacji fotograficznej znajdującej się w aktach sprawy wynika, że część granulatu pochodzącego z przetworzonych tworzyw sztucznych jest rozsypana, a część nieprzetworzonych odpadów z tworzyw sztucznych zmieszana jest z innymi rodzajami odpadów. Wszystko zalega bezpośrednio na gruncie. W ocenie Kolegium faktem powszechnie znanym jest, że rozkład odpadów z tworzyw sztucznych jest niezwykle długotrwały i szkodliwy dla środowiska - przyrody, zwierząt i człowieka. Organ miał też również na uwadze okoliczność, że spółka faktycznie nie prowadzi już działalności i znajduje się w upadłości likwidacyjnej. Zatem w ocenie Organu odwoławczego celowe i konieczne było jak najszybsze usunięcie niezabezpieczonych, zalegających od dłuższego czasu odpadów.

Odnosząc się do zakresu uchylenia (pkt II i III), Kolegium argumentowało, że w istocie ta część sentencji nie zawiera w swej treści rozstrzygnięć, które mogłyby być traktowane jako samodzielne rozstrzygnięcia odrębnych kwestii materialnoprawnych. Stwierdzenie zamieszczone w pkt II, że cofnięcie zezwolenia powoduje zakończenie działalności objętej zezwoleniem w tym zakresie można traktować wyłącznie w kategorii informacji, nie zaś orzeczenia o prawach lub obowiązkach strony. Informacja ta stanowi przy tym wyłącznie przypomnienie o skutkach cofnięcia zezwolenia, wynikających wprost z ustawy (art. 47 ust. 3 ustawy o odpadach). Również obowiązek, o którym mowa w pkt III, dotyczący powinności usunięcia odpadów i skutków prowadzonej działalności objętej zezwoleniem wynika wprost z ustawy o odpadach (art. 47 ust. 5 zd. 1 ustawy o odpadach) i nie wymaga odrębnego rozstrzygnięcia administracyjnego.

Ponadto Organ odwoławczy wskazał, że zgodnie z art. 144 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe (Dz. U. z 2019 r. poz. 498 ze zm.) po ogłoszeniu upadłości postępowania sądowe, administracyjne lub sądowoadministracyjne dotyczące masy upadłość mogą być wszczęte i prowadzone wyłącznie przez syndyka albo przeciwko niemu. Postępowania te syndyk prowadzi na rzecz upadłego, lecz w imieniu własnym. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym ugruntowany jest pogląd, że z dniem ogłoszenia upadłości upadły traci legitymację do występowania w sprawach dotyczących masy upadłości, pozostaje natomiast stroną w znaczeniu materialnoprawnym, jako podmiot stosunku materialnoprawnego, którego dotyczył spór. Syndyk, w ocenie Organu jest zatem stroną w ujęciu procesowym, czyli tylko on może podejmować czynności prawne w toczących się postępowaniach sądowych czy też administracyjnych. Jednak zapadłe rozstrzygnięcia w ujęciu materialnoprawnym dotyczyć będą praw i obowiązków upadłego. Określone zobowiązania będą realizowane z majątku upadłego, nie zaś z majątku syndyka. Należy zatem rozróżnić formalną legitymację procesową syndyka i materialnoprawną legitymację upadłej spółki. W sensie formalnym stroną jest syndyk, w sensie materialnoprawnym legitymację procesową posiada upadła spółka (tak np. WSA w Bydgoszczy w wyroku z dnia 3 lutego 2015 r., sygn. akt I SA/Bd 1275/14).

Odnosząc się do zarzutów podniesionych w odwołaniu Kolegium wyjaśniło, iż dopóki zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie przetwarzania odpadów funkcjonuje w obrocie prawnym, dopóty podmiot je posiadający może prowadzić działalność objętą zezwoleniem. W toku postępowania w sprawie cofnięcia zezwolenia nie ustala się od kiedy odpady zalegają na nieruchomości, czy faktycznie prowadzona jest działalność produkcyjna, czy też jaka jest sytuacja finansowa podmiotu posiadającego zezwolenie, lecz czy zostały spełnione przesłanki określone w art. 47 ust. 2 ustawy o odpadach. Organ odwoławczy podkreślił, że decyzja o cofnięci zezwolenia na zbieranie odpadów ma charakter decyzji związanej, co oznacza, że w przypadku niezastosowania się podmiotu posiadającego zezwolenie do wystosowanego do niego wezwania, organ jest zobowiązany do wydania decyzji o cofnięciu zezwolenia (tak.: NSA w wyroku z dnia 5 maja 2016 r., sygn. akt II GSK 2561/14). Odpowiedzialność posiadacza odpadów ma charakter obiektywny i opiera się na zasadzie bezprawności. Tym samym, w ocenie Kolegium, okoliczności podnoszone przez skarżącego pozostają bez wpływu na rozstrzygnięcie.

4. W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 2 lipca 2020 r. na powyższą decyzję, Skarżący domaga się jej uchylenia w części - co do punktu nr 2, podobnie decyzji Organu I instancji oraz umorzenia wszczętego przez Organ - Starostę [...] postępowania - dotyczącego decyzji z dnia [...] października 2011 r., nr [...]

Zaskarżonej decyzji Skarżący zarzucił naruszenie art. 47 ust 1 ustawy o odpadach poprzez bezpodstawne przyjęcie, iż syndyk działa niezgodnie z wydanym zezwoleniem. Syndyk, podobnie jak w zarzutach odwołania wskazał, że od dnia 8 lipca 2016 r. nie prowadzi działalności gospodarczej, za wyjątkiem likwidacji majątku masy upadłości - ani żadnej działalności produkcyjnej upadłego, a cały majątek tej spółki został zbyty. Syndyk od dnia ogłoszenia upadłości nie pozyskuje, nie produkuje i nie składuje żadnych nowych odpadów, jednakże w dalszym ciągu na terenie działki nr [...] obręb [...] L. znajdują się odpady zgromadzone przez upadłego jeszcze przed dniem ogłoszenia upadłości. Odpady są magazynowane w taki sposób w jaki pozostawił je upadły, a znajdują się na terenie powyższej działki najprawdopodobniej od 2014 r.

W ocenie Skarżącego Organ prowadząc postępowanie nie wziął w ogóle pod uwagę faktu, że sytuacja finansowa masy upadłości nie daje możliwości utylizacji odpadów z uwagi na brak środków w masie upadłości - syndyk złożył zatem wniosek do sędziego komisarza o zobowiązanie wierzycielki do wpłaty zaliczek niezbędnych do pokrycia kosztów postępowania upadłościowego w postaci kosztu utylizacji odpadów znajdujących się na nieruchomości upadłego położnej w L.. W dniu [...] sierpnia 2019 r. sędzia komisarz wydał stosowne postanowienie zobowiązując wierzycieli: Zakład Ubezpieczeń Społecznych w W., Gminę L. oraz Skarb Państwa - Naczelnika Urzędu Skarbowego W. [...] w W. do wpłaty zaliczek na koszty postępowania. Wierzyciele ci do dnia dzisiejszego nie dokonali wpłaty zaliczek, pomimo zobowiązania sądu.

Ponadto Skarżący wskazał, iż w dniu [...] lipca 2020 r. sprzedał przedmiotową nieruchomość wraz ze znajdującymi się na niej odpadami na rzecz P. Spółki z o.o. w K., a kupująca spółka w paragrafie 2 punkt 4 umowy zobowiązała się do usunięcia wszelkich odpadów znajdujących się na nieruchomości. Kopię umowy zawartą w formie aktu notarialnego dołączono do skargi.

5. W odpowiedzi Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o oddalenie skargi i rozpoznanie sprawy w trybie uproszczonym.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie zważył, co następuje:

Skarga okazała się zasadna, choć nie z powodów w niej wskazanych.

6. Na podstawie art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 2167) kontrola sądowa zaskarżonych decyzji, postanowień bądź innych aktów wymienionych w art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.) - dalej zwanej "p.p.s.a." - sprawowana jest w oparciu o kryterium zgodności z prawem. W związku z tym, zgodnie z art. 145 § 1 pkt 1 i 2 p.p.s.a., aby wyeliminować z obrotu prawnego akt wydany przez organ administracyjny, konieczne jest stwierdzenie, że doszło w nim do naruszenia przepisów prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, bądź przepisów postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy, albo też do naruszenia przepisów prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania albo stwierdzenia nieważności decyzji. Zgodnie zaś z art. 134 § 1 p.p.s.a. Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

7. Procedura cofnięcia zezwolenia na gospodarowanie odpadami, uregulowana w art. 47 ustawy o odpadach jest kilkuetapowa. Na pierwszym etapie właściwy organ musi stwierdzić, że posiadacz odpadów, który uzyskał zezwolenie na zbieranie odpadów lub zezwolenie na przetwarzanie odpadów narusza przepisy ustawy w zakresie działalności objętej zezwoleniem, w sposób istotny narusza wymagania dotyczące ochrony przeciwpożarowej lub działa niezgodnie z wydanym zezwoleniem. Drugim etapem jest wezwanie takiego posiadacza odpadów do usunięcia stwierdzonych naruszeń. Na trzecim etapie właściwy organ kontroluje wykonanie wezwania. Jeśli kontrola ta wykaże, że posiadacz odpadów nadal narusza przepisy ustawy, działa niezgodnie z wydanym zezwoleniem, narusza wymagania dotyczące ochrony przeciwpożarowej następuje etap czwarty, czyli wydanie decyzji, którą organ cofa zezwolenie na gospodarowanie odpadami, bez odszkodowania, określając termin jej wykonania.

W tej sprawie wszystkie te etapy Starosta [...] przeprowadził prawidłowo zaś Strona skarżąca nie wniosła zastrzeżeń do ustaleń obejmujących stan faktyczny sprawy.

Nie budzi wątpliwości Sądu, że pomimo wezwania posiadacza odpadów do ich usunięcia w wyznaczonym przez Starostę terminie, odpady nadal pozostały w miejscu ich dotychczasowego składowania. Wynika to z oględzin przeprowadzonych na terenie zakładu w dniu 5 listopada 2019 r. oraz sporządzonego na tę okoliczność protokołu i dokumentacji zdjęciowej.

8. W myśl art. 47 ust. 2 i 3 ustawy o odpadach, w przypadku gdy posiadacz odpadów, o którym mowa w ust. 1 i 1a, mimo wezwania nadal narusza przepisy ustawy, działa niezgodnie z wydanym zezwoleniem, narusza wymagania dotyczące ochrony przeciwpożarowej lub gdy prowadzony przez niego zakład recyklingu statków nie spełnia wymagań, o których mowa w art. 13 ust. 1 i 2 rozporządzenia 1257/2013, właściwy organ cofa to zezwolenie, w drodze decyzji, bez odszkodowania, określając termin jej wykonania (ust. 2). Cofnięcie zezwolenia, o którym mowa w ust. 1 i 1a, powoduje zakończenie działalności objętej tym zezwoleniem (ust. 3). Z kolei w myśl ust. 4, decyzji, o której mowa w ust. 2, właściwy organ może nadać rygor natychmiastowej wykonalności uwzględniając potrzebę bezpiecznego dla środowiska zakończenia działalności.

Organ I instancji cofnął bez odszkodowania zezwolenie na zbieranie odpadów udzielone F. Spółce z o.o. z siedzibą w W., orzekł o skutkach cofnięcia zezwolenia dla prowadzonej działalności oraz zobowiązał syndyka masy upadłości do usunięcia odpadów i skutków prowadzonej działalności w zakresie przetwarzania odpadów na własny koszt. Nadał również decyzji rygor natychmiastowej wykonalności.

Kolegium uchyliło decyzję Starosty w pkt II i III oraz w tym zakresie umorzyło postępowanie, w pozostałym zakresie decyzje utrzymało w mocy. W istocie, jak stwierdziło Kolegium, cofnięcie zezwolenia powoduje skutek w postaci zakończenia działalności objętej zezwoleniem (art. 47 ust. 3) i nie było potrzeby powtarzania tego przepisu w treści rozstrzygnięcia.

Niezrozumiałe jest jednak dla Sądu umorzenie przez organ odwoławczy postępowania w tym zakresie, gdyż skutek w postaci zakończenia działalności w wyniku cofnięcia zezwolenia nie stanowi o bezprzedmiotowości postępowania w tym zakresie. Analogiczna sytuacja dotyczy pkt III decyzji Organu I instancji.

Kolegium, skoro chciało zastosować przepis art. 138 § 1 pkt 2 K.p.a. (organ odwoławczy wydaje decyzję, w której uchyla zaskarżoną decyzję w całości lub w części i w tym zakresie orzeka co do istoty sprawy albo uchylając tę decyzję umarza postępowanie pierwszej instancji w całości albo w części), to winno wyjaśnić w jakim zakresie przepis ten odnosi się do rozpoznawanej sprawy i ewentualnie zastosować go zgodnie z jego brzmieniem.

9. Zdaniem Sądu, w tej sprawie, zamiast takiej treści rozstrzygnięcia, którą Organ zastosował w zaskarżonej decyzji, winien w całości decyzję Organu I instancji uchylić i nadać jej nowe, poprawne brzmienie, zgodnie z art. 47 ust. 2 ustawy o odpadach. Znamienne jest to, że z przepisu tego wynika obowiązek określenia terminu wykonania decyzji. Kwestia ta została przez Organ odwoławczy pominięta ze względu na nadanie decyzji Starosty rygoru natychmiastowej wykonalności. Nie można jednak pominąć skutków jakie dla ustanowienia rygoru z art. 108 § 1 K.p.a. z związku z art. 47 ust. 4 ustawy o odpadach wywołuje po wydaniu decyzji przez organ odwoławczy.

Istotą natychmiastowej wykonalności decyzji administracyjnych jest to, że decyzja staje się wykonalna pomimo tego, że nie jest ostateczna. Instytucja ta dotyczy zatem wykonalności decyzji nieostatecznych. W przypadku gdy decyzja natychmiast wykonalna staje się ostateczna, nie obowiązują już żadne ograniczenia w jej wykonaniu. Tym samym nadanie rygoru na podstawie art. 108 § 1 K.p.a. wywołuje skutki wyłącznie w sferze tymczasowej wykonalności decyzji i w takiej też sferze pozostaje aktualne kontestowanie prawidłowości zastosowania owego rygoru (por: wyrok NSA z dnia 15 lipca 2010 r. sygn. akt II OSK 1134/09, orzeczenie dostępne na: www.orzeczenia.nsa.gov.pl). Wydanie decyzji ostatecznej, jak miało to miejsce w badanej sprawie, zamyka ową sferę. Z momentem wydania decyzji ostatecznej kwestia rygoru natychmiastowej wykonalności przestaje mieć znaczenie, bowiem wykonalność decyzji zostaje przeniesiona na inny poziom, na którym wykonalność staje się zasadą, co wynika z ostateczności decyzji (art. 130 § 1 i 2 K.p.a.).

W tej sytuacji, organ odwoławczy winien był w swojej decyzji określić termin wynikający z art. 47 ust. 2 ustawy o odpadach. Określenie terminu istotne jest chociażby ze względu na zbycie przez syndyka nieruchomości, na której znajdują się odpady, do których utylizacji zobowiązał się kupujący (§ 2 ust. 4 umowy sprzedaży i warunkowej umowy sprzedaży zawartej w formie aktu notarialnego w dniu [...] lipca 2020 r. w Kancelarii Notarialnej w S. przed notariuszem K. K.- B.- Repertorium A numer [...]).

10. Odnosząc się do zarzutów skargi stwierdzić należało, że zgodnie z treścią art. 144 ust. 1 i 2 ustawy Prawo upadłościowe, jeżeli ogłoszono upadłość obejmującą likwidację majątku upadłego, postępowania sądowe i administracyjne dotyczące masy upadłości mogły być wszczęte i dalej prowadzone jedynie przez syndyka lub przeciwko niemu. Postępowania te syndyk prowadzi na rzecz upadłego, lecz w imieniu własnym. Upadły nie może być stroną żadnego postępowania sądowego lub administracyjnego dotyczącego mienia wchodzącego w skład masy upadłości. Stroną postępowania dotyczącego tego mienia może być wyłącznie syndyk, który jest tzw. stroną zastępczą, bowiem występuje wprawdzie we własnym imieniu, lecz nie na własny rachunek - syndyk działa na rzecz masy upadłości, a stroną jest tylko dlatego, że masa, będąc przedmiotem stosunków cywilnoprawnych, nie może być ich przedmiotem.

Dodać również należy, że zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach posiadacz odpadów jest obowiązany do niezwłocznego usunięcia odpadów z miejsca nieprzeznaczonego do ich składowania lub magazynowania. Przez posiadacza odpadów, zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy, rozumie się przez to wytwórcę odpadów lub osobę fizyczną, osobę prawną oraz jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej będące w posiadaniu odpadów.

Zatem w myśl powołanych wyżej przepisów, syndyk nie tylko stał się stroną postępowania w sprawie cofnięcia upadłemu zezwolenia na przetwarzanie odpadów, ale również na nim ciążył obowiązek usunięcia odpadów i skutków prowadzonej przez upadłego działalności.

11. Podsumowując, skoro zaskarżona decyzja oraz decyzja ją poprzedzająca zostały wydane z naruszeniem art. 47 ustawy o odpadach, należało je uchylić by w konsekwencji było możliwe wyegzekwowanie usunięcie skutków działalności F. Spółki z o.o. w zakresie przetwarzania odpadów oraz powstałych w wyniku tej działalności odpadów w celu zapobieżenia szkodom w środowisku.

12. W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a w związku z art. 135 p.p.s.a. uchylił zaskarżoną decyzje oraz decyzję ją poprzedzającą.

13. Organy ponownie prowadząc postępowanie wezmą pod uwagę rozważania zawarte w uzasadnieniu niniejszego orzeczenia.