drukuj    zapisz    Powrót do listy

6112 Podatek dochodowy od osób fizycznych, w tym zryczałtowane formy opodatkowania, Podatek dochodowy od osób fizycznych, Minister Finansów, Oddalono skargę kasacyjną, II FSK 1580/08 - Postanowienie NSA z 2009-07-23, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II FSK 1580/08 - Postanowienie NSA

Data orzeczenia
2009-07-23 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2008-09-05
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Ludmiła Jajkiewicz /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem
6112 Podatek dochodowy od osób fizycznych, w tym zryczałtowane formy opodatkowania
Hasła tematyczne
Podatek dochodowy od osób fizycznych
Sygn. powiązane
III SA/Wa 455/08 - Postanowienie WSA w Warszawie z 2008-04-23
Skarżony organ
Minister Finansów
Treść wyniku
Oddalono skargę kasacyjną
Powołane przepisy
Dz.U. 2002 nr 153 poz 1270 art. 221, art. 220 par. 3, art. 219 par. 1, art. 54 par. 1, art. 203, art. 204.
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Dz.U. 2003 nr 221 poz 2193 par. 5 ust. 1 i 2
Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia del. WSA: Ludmiła Jajkiewicz po rozpoznaniu w dniu 23 lipca 2009 r. na posiedzeniu niejawnym w Wydziale II Izby Finansowej skargi kasacyjnej A. S. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 kwietnia 2008 r., sygn. akt . III SA/Wa 455/08 odrzucające skargę w sprawie ze skargi A. S. na interpretację Ministra Finansów z dnia 24 października 2007 r., nr [...] w przedmiocie podatku dochodowym od osób fizycznym postanawia: oddalić skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia 23 kwietnia 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 455/08, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę A. S. (dalej: skarżący) na interpretację Ministra Finansów w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych.

W uzasadnieniu Sąd wskazał, że od skargi wniesionej przez radcę prawnego M. S. nie został uiszczony wpis stały, w kwocie 200,00 zł (§ 2 ust. 6 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczególnych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Dz.U. Nr 221, poz. 2193 – dalej: rozporządzenie, w związku z art. 230 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. – dalej: p.p.s.a.), a wobec tego skarga, na podstawie art. 221, podlega odrzuceniu.

Pełnomocnik skarżącego wniósł skargę kasacyjną, zaskarżając w całości powyższe postanowienie i zarzucił naruszenie przepisów postępowania, to jest art. 221 p.p.s.a. w związku z § 5 ust. 1 rozporządzenia.

W uzasadnieniu pełnomocnik podniósł, iż w sytuacji, gdy skarga jest wnoszona za pośrednictwem organu, wnoszący nie zna sygnatury akt, a wobec tego nie jest możliwe uiszczenie przez niego wpisu stałego. Musi nastąpić ziszczenie się trzech elementy: wpływ sprawy do sądu, nadanie sprawie sygnatury, powstanie możliwości dowiedzenia się przez pełnomocnika o obu zdarzeniach (vide: postanowienie WSA w Poznaniu z dnia 3 sierpnia 2006 r., sygn. akt II SA/Po 398/06).

Ponadto pełnomocnik skarżącego wniósł o:

- uchylenie w całości zaskarżonego postanowienia oraz

- zasądzenie kosztów postępowania według norm prawem przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

Pełnomocnik skarżącego w jej podstawie postawił zarzut naruszenia art. 221 p.p.s.a. (w związku z § 5 ust. 1 rozporządzenia), wyrażając pogląd, iż w sytuacji, gdy wpis dotyczy skargi wnoszonej za pośrednictwem organu, to jego uiszczenie powinno nastąpić po wezwaniu przez sąd do jego uiszczenia, a nie w momencie wnoszenia skargi. Innymi słowy art. 221 p.p.s.a. nie powinien mieć w tym wypadku zastosowania.

Powyższy pogląd nie znajduje oparcia w przepisach prawa.

Zgodnie z art. 221 p.p.s.a. pisma wnoszone przez profesjonalnego pełnomocnika, które nie są należycie opłacone, pozostawia się bez rozpoznania albo odrzuca bez wezwania o uiszczenie opłaty, jeżeli pismo podlega opłacie stałej. Przepis ten jest lex specialis wobec art. 220 § 3 p.p.s.a., w świetle którego skarga, skarga kasacyjna, zażalenie oraz skarga o wznowienie, od których pomimo wezwania nie został uiszczony należny wpis, podlegają odrzuceniu przez sąd. Zatem zawsze, gdy od pisma (w tym środków wskazanych w art. 220 § 3 p.p.s.a.) należny jest wpis stały, a pismo wnoszone jest przez adwokata lub radcę prawnego, sąd nie ma obowiązku wezwania strony do uiszczenia wpisu.

Nadto w myśl art. 219 § 1 p.p.s.a. opłatę sądową należy uiścić przy wniesieniu do sądu pisma podlegającego opłacie. Przepis ten nie różnicuje pism, dotyczy więc również skargi, która mimo iż wnoszona jest za pośrednictwem organu, de facto kierowana jest do sądu. Celem regulacji przewidzianej w art. 54 § 1 p.p.s.a. było jedynie wprowadzenie pośredniego trybu wnoszenia skargi do sądu administracyjnego, a nie stworzenie dodatkowego środka odwoławczego. Z treści tego przepisu wynika także ponad wszelka wątpliwość, że momentem wniesienia skargi jest moment przesłania jej do organu, a więc już w tym momencie skarga powinna być należycie opłacona. W sposób oczywisty na tym etapie postępowania nie jest możliwe podanie sygnatury akt, a zatem spełnienia wymogu wskazanego w § 5 ust. 1 rozporządzenia. Stąd należy wnioskować, iż wskazany przepis nie dotyczy skargi wnoszonej za pośrednictwem organu, ale wszystkich pozostałych pism wnoszonych do sądu w toku postępowania sądowoadministracyjnego, kiedy znana jest już sygnatura, pod jaką sprawa została zarejestrowana. Poza tym brak możliwości spełnienia w każdym wypadku wymogu wskazanego w § 5 ust. 1 rozporządzenia nie może przesądzać o sposobie uiszczenia opłaty, chociażby z uwagi na obowiązującą w polskim ustawodawstwie zasadę prymatu ustawy nad przepisami podustawowymi.

Powyższe znajduje także potwierdzenie w powołanym w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia wyroku z dnia 7 marca 2006 r., w którym Trybunał Konstytucyjny orzekł o zgodności art. 219 § 2 i art. 221 p.p.s.a. z przepisami Konstytucji RP oraz o niezgodności § 5 ust. 2 rozporządzenia z art. 221 p.p.s.a. i art. 2 Konstytucji RP, co w kontekście sprawy oznacza, iż profesjonalny pełnomocnik jest zobowiązany do uiszczenia wpisu stałego (bez wezwania) w momencie wniesienia skargi do sądu administracyjnego.

Podsumowując, należy uznać, iż w stanie sprawy miał zastosowanie art. 221 p.p.s.a. Tym samym Naczelny Sąd Administracyjny nie podzielił poglądu wyrażonego w powołanym przez pełnomocnika skarżącego postanowieniu z dnia 3 sierpnia 2006 r., nie będąc związany w badanej sprawie ani oceną prawną, ani poglądem w nim zawartym.

Za nietrafny, zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, należy więc uznać zarzut naruszenia prawa procesowego.

W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. oddalił skargę kasacyjną.

Odnosząc się do wniosku pełnomocnika skarżącego o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania, należy stwierdzić, że nie znajduje on uzasadnienia prawnego. Przepisy art. 203 i art. 204 p.p.s.a, które regulują kwestię zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego, nie mają zastosowania do postępowania toczącego się na skutek skargi kasacyjnej od postanowienia, co wprost wynika z ich treści.



Powered by SoftProdukt