Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Marta Semiczek (sprawozdawca), Sędziowie: Sędzia NSA Henryka Łysikowska, Sędzia WSA Maria Tkacz-Rutkowska, Protokolant: starszy sekretarz sądowy Ewelina Bedyńska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 30 lipca 2015 r. przy udziale sprawy ze skargi "A" sp. z o.o. z/s w C. na bezczynność Burmistrza Gminy i Miasta L. w przedmiocie zwrotu nadpłaty w podatku od nieruchomości za lata 2003-2004 oddala skargę.

"A" sp. z o.o. w C. (dale zwana Skarżącą lub Spółką) wniosła skargę na bezczynność Burmistrza Gminy i Miasta L. w przedmiocie zwrotu nadpłaty w podatku od nieruchomości za lata 2003-2004.

Z akt sprawy wynika, że w dniu 4 października 2010 r. Strona wniosła o zwrot nadpłaty dokonanej przez podatnika w dniu 15 i 19 lutego 2007 r., nieprawidłowo zarachowanych przez organ podatkowy na poczet roku 2003, 2004, 2006.

Postanowieniem z dnia [...] stycznia 2011 r. (nr [...]) Burmistrz Gminy i Miasta L. odmówił wszczęcia postepowania w sprawie wniosku o zwrot nadpłaty podatku od nieruchomości za lata 2003 i 2004.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w J. postanowieniem z dnia [...] kwietnia 2011 r. (nr [...]) uchyliło w całości postanowienie Burmistrza Gminy i Miasta L. i przekazało sprawę do ponownego rozpoznania temu organowi.

Postanowieniem z dnia [...] lipca 2011 r. (nr [...]) Burmistrz Gminy i Miasta L. ponownie odmówił wszczęcia postępowania w sprawie wniosku o zwrot nadpłaty podatku od nieruchomości za lata 2003 i 2004 z uwagi na przedawnienie zobowiązania w podatku od nieruchomości. Postanowienie to stało się prawomocne.

W dniu [...] kwietnia 2014 r. Burmistrz Gminy i Miasta L. wydał dwa postanowienia (nr [...]., [...].) o zarachowaniu kwot wpłaconych w dniu 15 i 19 lutego 2007 r. na zaległości podatkowe za lata 2003 i 2004 i odsetki.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w J. postanowieniem z dnia [...] lipca 2014 r. (nr [...]) utrzymało w mocy postanowienie organu I instancji z dnia [...] kwietnia 2014 r. (nr [...]) w przedmiocie zaliczenia na zaległości podatkowe za lata 2003 i 2004 i odsetki wpłaty dokonanej przez Stronę w dniu 19 lutego 2007 r. w wysokości 445.941,68 zł.

Skarżąca pismem z dnia 28 lipca 2014 r. uzupełniła wniosek o zwrot nadpłaty powstałej po zarachowaniu wpłaconej kwoty 445.941,68 zł, wnosząc o zwrot kwoty 20.868,27 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 19 lutego 2007 r. Skarżąca zarzucała jednocześnie, że nie doszło do przedawnienia prawa do żądania zwrotu nadpłaty.

W dniu 12 grudnia 2014 r. Strona złożyła ponaglenie do SKO w J. na niezałatwienie przez organ I instancji w terminie wniosku o zwrot nadpłaty, wnosiła też o wyznaczenie terminu do załatwienia sprawy.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w J. postanowieniem z dnia [...] lutego 2015 r. odmówiło wyznaczenia dodatkowego terminu do załatwienia wniosku o zwrot nadpłaty.

W uzasadnieniu wskazało, że wniosek o zwrot nadpłaty został rozpoznany przez Burmistrza Gminy i Miasta L. postanowieniem z dnia [...] lipca 2011 r. odmawiającym wszczęcia postępowania, czyli przed dniem złożenia ponaglenia. Dlatego ponaglenie jest nieuzasadnione.

W skardze wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu Skarżąca wnosiła o zobowiązanie organu do wydania decyzji w przedmiocie rozpoznania wniosku z dnia 28 lipca 2014 r.

Strona zarzucała, że dopiero prawnie stwierdzona nadpłata (a ta może zaistnieć dopiero po prawidłowym rozliczeniu wpłat w postanowieniu mającym cechy postanowienia ostatecznego) uruchamia postępowanie o zwrot nadpłaty. Organ nie może pominąć wniosku strony z dnia 28 lipca 2014 r., zobowiązany był natomiast wydać rozstrzygnięcie, które umożliwi stronie dalszą kontrolę w postępowaniu podatkowym i sądowym.

W odpowiedzi na skargę, Burmistrz Gminy i Miasta L. wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2012r. Prawo o postepowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012r. poz. 270 ze zm.; dalej: ppsa) sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Zgodnie zaś z art. 3 § 2 pkt 8 ppsa kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na: bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4a. Stosownie zaś do treści art. 149 § 1 ppsa sąd, uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4a, zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub interpretacji lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Zarazem z treści art. 52 § 1 ppsa wynika, że skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie, chyba, że skargę wnosi prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich lub Rzecznik Praw Dziecka. Przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie (art. 52 § 2 ppsa).

W tej sprawie Sąd stwierdza, że przedmiotem skargi jest bezczynność organu w sprawie zwrotu nadpłaconego podatku i odsetek.

Bezczynność organu podatkowego występuje wówczas, gdy w prawnie określonym terminie organ nie podejmie żadnych czynności w sprawie lub gdy wprawdzie prowadził postępowanie w sprawie, jednakże mimo istnienia ustawowego obowiązku, nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu lub nie podjął stosownej czynności.

Dlatego rozpoznając skargę na bezczynność Sąd analizuje okoliczności faktyczne sprawy i kontroluje czy w sprawie zaistniał stan bezczynności, tzn. czy organ podjął określone czynności i załatwił sprawę na danym etapie postępowania, a więc czy zrealizował swoje obowiązki, wynikające z przepisów prawa.

W ocenie Sądu w rozpoznawanej sprawie organ wykazał, że nie pozostawał w bezczynności.

Postępowanie w sprawie zwrotu nadpłaty, zainicjowane wnioskiem skarżącej z dnia 4 października 2010 r., toczyło się w latach 2010 i 2011 i zakończyło się postanowieniem organu I instancji odmawiającym wszczęcia postępowania. Skoro organ skutecznie odmówił wszczęcia postępowania nie można twierdzić, że pozostawał w bezczynności. Nie można też żądać, aby po prawomocnym zakończeniu sprawy organ podejmował dalsze czynności.

Strona – jak zdaje się wynikać ze skargi – upatruje bezczynność organu w braku odpowiedzi na pismo z dnia 28 lipca 2014 r., traktując to pismo jako nowy wniosek. Jak jednak wynika z treści tego pisma – dotyczyło ono postępowania prowadzonego w latach 2010-2011. Wskazuje na to zarówno użyte w nagłówku oznaczenie "uzupełnienie wniosku" i jak i treść tego pisma. Zawiera ono bowiem polemikę ze stanowiskiem organu wyrażonym w postanowieniu z dnia [...] lipca 2011 r.

W ocenie Sądu z uwagi na fakt sporządzenia pisma przez profesjonalnego pełnomocnika, organ nie miał żadnych podstaw, aby nadawać temu pismu inne znaczenie, aniżeli wynika to z jego treści. W szczególności nie sposób przyjąć, aby tak sformułowane pismo można traktować jako próbę wszczęcia jakiegoś nowego postępowania.

Profesjonalnemu pełnomocnikowi powinny być znane procedury i sposoby kwestionowania orzeczeń zapadających w postępowaniu zarówno przed ich prawomocnością, jak i po ich uprawomocnieniu się. Nie można w tym zakresie oczekiwać, że organ będzie prowadził postępowania wyjaśniające, co do rzeczywistych intencji strony.

Reasumując, organ rozpatrując wniosek Strony o zwrot nadpłaty, nie pozostawał w bezczynności, gdyż sprawę objętą wnioskiem załatwił wydając postanowienia o odmowie wszczęcia postępowania. Czynności strony podejmowanie po uprawomocnieniu się tego postanowienia uznać należy za bezskuteczne.

Podkreślić także należy, że w postępowaniu wywołanym skargą na bezczynność nie jest możliwe badanie innych kwestii aniżeli obiektywny fakt pozostawania organu podatkowego w zwłoce. W konsekwencji tego kognicja Sądu jest w tym postępowaniu ograniczona do kwestii badania bezczynności, a tym samym wykluczona jest możliwość oceny poprawności aktów związanych z wykonaniem danego obowiązku publicznoprawnego. W tej sprawie nie można więc dokonywać oceny prawidłowości postanowienia o odmowie wszczęcia postępowania. W celu jego wzruszenia Strona miała natomiast możliwość kwestionowania jego poprawności w odrębnym postępowaniu lub w trybie nadzwyczajnych.

Reasumując zarzuty skargi nie zasługują na uwzględnienie, w związku z tym na podstawie art. 151 p.p.s.a skargę należało oddalić.