Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Janusz Walawski Sędziowie WSA Ewa Grochowska - Jung (spr.) Eugeniusz Wasilewski Protokolant starszy referent Marcin Borkowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 maja 2014 r. sprawy ze skargi M. J. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] grudnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na broń palną sportową oddala skargę.

Komendant Główny Policji decyzją z dnia [...] grudnia 2013 r. nr [...] wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kodeksu postępowania administracyjnego utrzymał w mocy decyzją Komendanta Wojewódzkiego Policji w G. z dnia [...] września 2013 r. nr [...], którą cofnięto M. J. pozwolenie na broń palną do celów sportowych. Jako podstawę materialnoprawną organ podał art. 20 oraz art. 18 ust. 4 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz.U. z 2012 r. poz. 576).

W motywach uzasadnienia organ podał, że zgodnie z art. 10 ust. 3 pkt 3 ustawy o broni i amunicji, właściwy organ Policji wydaje pozwolenie na broń palną do celów sportowych po przedstawieniu ważnej przyczyny posiadania broni. Za takie uważa się w szczególności: udokumentowane członkostwo w stowarzyszeniu o charakterze strzeleckim; posiadanie kwalifikacji sportowych, o których mowa w art. 10b; oraz licencji właściwego polskiego związku sportowego. Powyższe wymogi ustawowe dotyczą również osób, posiadających już pozwolenia na broń sportową, które chcą zachować te uprawnienia.

Po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego organ stwierdził, że jak wynika z pisma Prezesa Polskiego Związku Strzelectwa Sportowego z dnia [...] czerwca 2013 r. M. J. nie jest członkiem PZSS i nie posiada licencji na uprawianie strzelectwa sportowego. Tym samym nie spełnia on wszystkich wymogów określonych obowiązującymi przepisami prawa, zatem w stosunku do M. J. ustały okoliczności faktyczne, stanowiące podstawę wydania pozwolenia na posiadanie broni palnej sportowej do celów sportowych. Podniósł, że zgodnie z art. 10 ust. 3 pkt 3 ustawy o broni i amunicji za ważną przyczynę posiadania pozwolenia na broń do celów sportowych uważa się w szczególności: udokumentowane członkostwo w stowarzyszeniu o charakterze strzeleckim; posiadanie kwalifikacji sportowych, o których mowa w art. 10b; oraz licencji właściwego polskiego związku sportowego. Tym samym posiadacz pozwolenia na broń wydanego dla celów sportowych oprócz przynależności do stowarzyszenia o charakterze strzeleckim, winien legitymować się kwalifikacjami do uprawniania sportów strzeleckich i aktualną licencją wydaną przez Polski Związek Strzelectwa Sportowego. Strona natomiast nie posiada licencji PZSS.

Organ ustalił też, że strona przynależy do sekcji strzeleckiej Towarzystwa Sportowego "[...]" w S. Organ wskazał, iż pomimo dwukrotnego wezwania przez organy Policji pismami z dnia [...] marca 2013 r. oraz z dnia [...] października 2013 r. do przedłożenia w określonym terminie kopii aktualnej licencji, ważnej na dany rok kalendarzowy, uwierzytelnionej kopii patentu strzeleckiego oraz zaświadczenia o przynależności do stowarzyszenia o charakterze strzeleckim dokumentów tych nie przedłożył (przesłał jedynie zaświadczenie Towarzystwa Sportowego [...] potwierdzające, iż jest członkiem jego sekcji strzeleckiej). Jego pełnomocnik nie dołączył ich również do wniesionego odwołania jak również pisma datowanego na dzień [...] listopada 2013 r. Nie negując więc faktu, iż M. J. posiada kwalifikacje do uprawiania sportu strzeleckiego, stwierdzić należy, iż nie został on potwierdzony dokumentem wskazanym w przepisach prawa, tj. art. 10 b ustawy o broni i amunicji, nie posiada on również i nie zamierza uzyskać licencji na uprawianie strzelectwa sportowego, co wprost wskazał jego pełnomocnik w skierowanej do organów Policji korespondencji. Zważywszy natomiast, że uzyskanie licencji uwarunkowane jest uczestnictwem we współzawodnictwie sportowym organizowanym przez Polski Związek Strzelectwa Sportowego, jej brak dowodzi braku zainteresowania skarżącego zawodniczym uprawianiem sportu strzeleckiego.

Organ wyjaśnił również, iż skarżący uzyskał pozwolenie na broń sportową w związku z uprawianiem strzelectwa sportowego w należącym do Okręgowego Związku Strzelectwa Sportowego Wojskowym Klubie Sportowym "[...]" w G., gdzie został wpisany do rejestru osób uprawiających strzelectwo sportowe (k. 3 i k. 8), nie zaś w związku z przynależnością do klubu dającego możliwość strzelań rekreacyjnych, czy w związku z wykonywaniem zadań instruktora strzelectwa.

Mając powyższe na uwadze organ stwierdził, że w stosunku do M. J. ustały przesłanki uzasadniające zachowanie mu pozwolenia na broń palną sportową. Posiadanie przez niego pozwolenia na broń w ustalonych w toku sprawy okolicznościach stałoby zatem w sprzeczności z reglamentacyjnym charakterem samej ustawy o broni i amunicji, a tym samym z racjami interesu społecznego, które przejawiają się w tym, aby pozwoleń na broń palną nie było więcej, niż to wynika z niewątpliwej konieczności określonej celem, do którego broń ma być używana.

Powyższa decyzja stała się przedmiotem skargi M. J. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz decyzji ją poprzedzającej i zasądzenie kosztów postępowania, skarżący zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 1, art. 10 ust. 3pkt 3, art. 18 ust. 4 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (tekst jednolity Dz.U. z 2012 r., poz. 576 z późn. zm) oraz naruszenie § 1 rozporządzenia MSWiA z dnia 20 marca 2000 r. w sprawie egzaminu ze znajomości przepisów dotyczących posiadania broni oraz umiejętności posługiwania się bronią (Dz.U. Nr 19, poz. 241) oraz naruszenie przepisów art. 6, art. 7, art. 75 § 1, art. 77 § 1, art. 107 § 1, art. 155 kpa w stopniu mającym wpływ na rozstrzygnięcie sprawy.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując swoje stanowisko zaprezentowane w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 18 ust. 4 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (tekst jednolity: Dz. U. z 2012 r., poz. 576 ze zm.), zwanej dalej ustawą, właściwy organ Policji może cofnąć pozwolenie na broń, jeżeli ustały okoliczności faktyczne, które stanowiły podstawę do jego wydania. Przepis ten ma charakter fakultatywny, co oznacza, że organ administracji publicznej prowadzący postępowanie w sprawie cofnięcia pozwolenia na broń na tej właśnie podstawie powinien ze szczególną starannością wyjaśnić okoliczności danej sprawy, biorąc pod uwagę i oceniając cały materiał dowodowy, winien też wszechstronnie uzasadnić, z jakich powodów cofa pozwolenie, uwzględniając przy tym wzajemne relacje interesu społecznego oraz słusznego interesu obywatela.

Z akt sprawy wynika, że skarżący uzyskał pozwolenie na broń sportową do czynnego uprawiania strzelectwa sportowego, w związku z członkostwem w Wojskowym Klubie Sportowym "[...]" w G. należącym do Okręgowego Związku Strzelectwa Sportowego, gdzie został wpisany do rejestru osób uprawniających strzelectwo sportowe, nie zaś w związku z przynależnością do klubu dającego możliwość strzelań rekreacyjnych czy w związku z wykonywaniem zadań instruktora strzelectwa.

Racjonalny ustawodawca, zachowując (art. 52 nowej ustawy) ważność dotychczasowych pozwoleń na broń (uzyskanych na podstawie dotychczasowych przepisów), objął je zarazem wynikającymi z tej ustawy obowiązkami. Nowelizacja ustawy o broni i amunicji, która weszła w życie w dniu 10 marca 2011 r. uzależniła uprawianie sportów o charakterze strzeleckim od posiadania odpowiednich kwalifikacji, potwierdzonych stosownym dokumentem, wydanym po przeprowadzeniu przez Polski Związek Sportowy egzaminu, od przestrzegania obowiązujących w tym sporcie zasad bezpieczeństwa (art. 10b ust. 1 ustawy), a ponadto od uzyskania licencji zawodnika wydanej przez ten związek. Dotyczy to wszystkich posiadaczy pozwoleń na broń do celów sportowych niezależnie od tego, od kiedy je posiadają i nie ma to żadnego związku z terminowością pozwoleń i prawami nabytymi. Zgodnie z art. 9 ust. 6 ustawy, pozwolenia na broń, zatem także pozwolenia wydane przed jej wejściem w życie, są bezterminowe.

W pełni zgodzić należy się z organem, że chcąc dalej realizować cel, tj. strzelanie w ramach współzawodnictwa sportowego (dla celów którego strona uzyskała pozwolenie) winna się ona legitymować dokumentami potwierdzającymi, iż ma kwalifikacje niezbędne do uprawiania strzelectwa sportowego (tj. patent, o którym mowa w art. 10b ust. 2 ustawy o broni i amunicji), a także bierze udział we współzawodnictwie sportowym (potwierdza to aktualna licencja PZSS).

W ocenie Sądu, pomimo tego, iż skarżący posiada przygotowanie w zakresie teoretycznego i praktycznego posługiwania się bronią sportową i jak twierdzi posiada patent strzelecki z 2006 r., (który to dokument został mu skradziony) to stwierdzić należy, iż nawet gdyby skarżący patent ten przedłożył (czego nie uczynił) to dowód ten stracił walor aktualności. W 1994 r., tj. w dacie, kiedy skarżący uzyskał pozwolenie na broń palną sportową, w ogóle nie obowiązywały patenty strzeleckie a wydane później zgodnie z przepisami art. 5 nieobowiązującej już ustawy z dnia 15 kwietnia 2005 r. o zmianie ustawy o kulturze fizycznej oraz ustawy o żegludze śródlądowej (Dz. U. Nr 85, poz. 726 ze zm.) zachowywały ważność do czasu ich wygaśnięcia, ale nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2005 r. Zgodnie zaś z art. 78 również nieobowiązującej już ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o sporcie kwalifikowanym (Dz. U. Nr 155, poz. 1298 ze zm.), z dniem 31 grudnia 2006 r. utraciły ważność licencje wydane na podstawie ustawy o kulturze fizycznej. Tym samym więc, nawet gdyby skarżący posiadał wydany w 2006 r. patent, czy licencję utracił on ważność w dniu 31 grudnia 2006 r.

Wskazać należy, iż licencja strzelecka potwierdza, iż dana osoba faktycznie uprawia strzelectwo w ramach rywalizacji sportowej, organizowanej przez Polski Związek Strzelectwa Sportowego, a nie tylko rekreacyjnie strzela z broni w ramach okazjonalnych spotkań towarzyskich, czy podczas lokalnych imprez kulturalnych. Uzyskanie licencji wymaga bowiem spełnienia określonych warunków, w tym uczestnictwa w ciągu roku w minimalnej, wskazanej przez PZSS, liczbie zawodów sportowych. Dlatego też jej brak oznacza, że posiadacz broni sportowej nie spełnia warunków, o których mowa w art. 10 ust. 3 pkt 3 ustawy o broni i amunicji. Powyższe w pełni uzasadnia wydaną przez organy Policji decyzji w oparciu o przepis prawa, o którym mowa w art. 18 ust. 4 ustawy o broni i amunicji. Prawidłowo organ uznał, iż, skarżący powinien legitymować się dokumentami potwierdzającymi, iż nadal uprawia zawodniczo strzelectwo sportowe, albowiem sama przynależność do Towarzystwa Sportowego "[...]" nie może zostać uznana za wystarczającą.

Podkreślić należy, co wynika z akt sprawy, iż skarżący nie posiada również i nie zamierza uzyskać licencji na uprawianie strzelectwa sportowego, na co wprost wskazał pełnomocnik skarżącego w skierowanej do organów Policji korespondencji. Zważywszy natomiast, że uzyskanie licencji uwarunkowane jest uczestnictwem we współzawodnictwie sportowym organizowanym przez Polski Związek Strzelectwa Sportowego, jej brak dowodzi braku zainteresowania skarżącego zawodniczym uprawianiem sportu strzeleckiego. Ponadto, należy wskazać, iż podniesiony przez skarżącego zarzut naruszenia przez organy Policji przepisów postępowania, tj. art. 6, art. 7, art. 75 § 1, art. 77 § 1, art. 107 § 1, art. 155 kpa także jest chybiony, bowiem organy Policji w przedmiotowej sprawie w sposób wyczerpujący zebrały materiał dowodowy oraz dokonały wnikliwej oceny wszystkich zgromadzonych w ten sposób dowodów, w granicach swobodnej oceny dowodów. Podkreślić również trzeba, że wskazana ocena materiału dowodowego znalazła swoje odzwierciedlenie w treści uzasadnienia decyzji zgodnie z dyspozycją art. 107 § 3 kpa. Trafnie więc organ uznał, że ustały okoliczności, które stanowiły podstawę przyznania skarżącemu prawo do posiadania broni palnej sportowej.

Mając powyższe na uwadze Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 151 i art. 138 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), orzekł jak w sentencji.