Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 9 maja 2017 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sławomir Wojciechowski Sędziowie Sędzia WSA Renata Kubot-Szustowska (spr.) Sędzia WSA Joanna Sekunda-Lenczewska Protokolant st. specjalista Lidia Porczyńska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 kwietnia 2017 roku sprawy ze skargi Związku Nauczycielstwa Polskiego Oddział w S. na bezczynność Dyrektora II Liceum Ogólnokształcącego A w S. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej 1. stwierdza, że bezczynność organu nie miała charakteru rażącego naruszenia prawa; 2. umarza postępowanie w przedmiocie zobowiązania organu do załatwienia wniosku z dnia 3 września 2016 roku; 3. oddala skargę w pozostałej części; 4. zasądza od Dyrektora II Liceum Ogólnokształcącego A w S. na rzecz Związku Nauczycielstwa Polskiego Oddział w S. kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania. LS

Oddział Związku Nauczycielstwa Polskiego w S. zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego bezczynność Dyrektora II Liceum Ogólnokształcącego A w S., zarzucając naruszenie art. 14 ust. 1, art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej (tekst jednolity Dz.U. z 2016r., poz. 1734), powoływanej dalej jako u.d.i.p. poprzez nieudzielenie informacji publicznej zgodnie z żądanym zakresem.

Strona skarżąca przedstawiła stan faktyczny sprawy, z którego wynikało, że pismem z dnia 3 października 2016r., Zarząd Oddziału ZNP w S. złożył wniosek o udostępnienie: kserokopii arkuszy organizacyjnych II Liceum Ogólnokształcącego A w S. za rok szkolny 2014/2015, 2015/2016, 2016/2017 wraz ze wszystkimi aneksami, a także planów zajęć nauczycieli za rok szkolny 2014/2015, 2015/2016, 2016/2017.

W dniu 19 października 2016r. do skarżącego wpłynęło od Dyrektora II Liceum Ogólnokształcącego A w S. pismo przewodnie wraz z załącznikami: trzema kserokopiami fragmentów arkuszy organizacyjnych II Liceum Ogólnokształcącego A w S. za rok szkolny 2014/2015, 2015/2016, 2016/2017 bez aneksów oraz bez informacji czy takie aneksy istnieją i ile ich było; kserokopiami, dokumentów nie posiadających nazwy, a jedynie dopisane ręcznie lata szkolne co mogło sugerować, że były to tygodniowe rozkłady zajęć edukacyjnych za rok szkolny 2014/2015 (2 szt.), 2015/2016 (3 szt.) i 2016/2017 (1 szt.). Na żadnym z nich nie było informacji w jakim czasie obowiązywały.

W ocenie strony skarżącej, przesłane kopie dokumentów nie zawierają informacji, o które Zarząd Oddziału wnioskował. W związku z tym kolejnym pismem z dnia 27 października 2016r. Zarząd ponownie zwrócił się o udostępnienie informacji publicznej w tym samym zakresie.

W dniu 16 listopada 2016r. do biura Zarządu wpłynęło pismo z II Liceum Ogólnokształcącego A w S., w którym Dyrektor szkoły stwierdził, że przesłane uprzednio dokumenty są informacją o jaką Zarząd wnioskował. Jednocześnie w piśmie tym Dyrektor wskazał zasady zgodnie, z którymi informacje publiczne ulegają ograniczeniu ze względu na prawo do ochrony danych osobowych.

Strona skarżąca wyjaśniła następnie, że przesłane kserokopie nie stanowią arkusza organizacyjnego szkoły, a jedynie jego niewielki fragment. Arkusz organizacyjny szkoły jest wielostronicowym dokumentem. Odwołując się do przepisu § 12 ust. 1, 2 i 3 załącznika nr 4 do rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 21 maja 2001r. w sprawie ramowych statutów publicznego przedszkola oraz publicznych szkół (Dz.U. Nr 61, poz. 624 ze zm.), strona skarżącą podniosła, że z przedłożonych przez Dyrektora II Liceum Ogólnokształcącego A kopii dokumentów nie wynikają informacje, które zgodnie z wyżej cytowanym rozporządzeniem zawiera arkusz organizacyjny. Ponadto, na przekazanych kopiach, nota bene poświadczonych za zgodność z oryginałami, ewidentnie zostały zatarte czy też wykorektorowane pewne informacje, co czyni, nawet ten fragment arkusza organizacyjnego szkoły, nieczytelnym i nieprzydatnym. Trudno więc mówić, i w tym przypadku, o udzieleniu informacji. Przesłana do Zarządu Oddziału informacja jest na tyle nieczytelna, że niemożliwe jest nawet wymienienie wszystkich informacji, które zastały zatarte. Analizując przesłane kserokopie można, w ocenie skarżącego, wywnioskować z całą pewnością, że zatarciu poddano między innymi: nazwiska nauczycieli - na wszystkich kserokopiach; w arkuszu zawierającym nagłówek "II Liceum Ogólnokształcące - 2014-04-30" zatarciu uległa zniżka godzin dla dyrektora i wicedyrektora szkoły, która jest określona w załączniku do uchwały nr [...] Rady Powiatu [...] z dnia [...] grudnia 2009 roku w sprawie zasad udzielania i rozmiaru zniżek dyrektorom, wicedyrektorom i nauczycielom pełniącym inne stanowiska kierownicze w szkołach i placówkach oświatowo-wychowawczych prowadzonych przez Powiat [...] oraz zasad przyznawania zwolnień od obowiązku realizacji tygodniowego obowiązkowego wymiaru godzin zajęć dydaktycznych, wychowawczych i opiekuńczych bezpośrednio z uczniami lub wychowankami albo na ich rzecz. W arkuszu obowiązującym od 2016-09-01 na stronie 4 brakuje rubryki "Godziny przydzielone nauczycielom", która zawiera informacje o ogólnej liczbie godzin dydaktycznych, opiekuńczych i wychowawczych w szkole z podziałem na poszczególne przedmioty i zadania realizowane przez placówkę. W kopiach dokumentów, które strona skarżąca identyfikuje jako plany zajęć edukacyjnych, zatrato niemal wszędzie numery sal lekcyjnych.

Reasumując, zdaniem strony skarżącej, Dyrektor II Liceum Ogólnokształcącego A w S. w określonym 14 dniowym terminie nie przekazał dokumentów, o które Zarząd Oddziału ZNP w S. wnioskował, czym naruszył treść artykułu 14 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej oraz nie wydał decyzji odmownej zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Ponadto, Dyrektor II Liceum Ogólnokształcącego A w S. nie przysłał żadnego wyjaśnienia, dlaczego nie przekazał w pełnym brzmieniu dokumentów, o których udostępnienie Zarząd Oddziału ZNP w S. wnioskował. Fakt, że arkusz organizacyjny szkoły publicznej stanowi informację publiczną potwierdza m.in. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 5 lipca 2013r., sygn. akt II SAB/Łd 49/13, w którym sąd stwierdza, że arkusz organizacyjny szkoły publicznej, jego zawartość oraz dane o kwalifikacjach nauczycieli są informacjami publicznymi. Nie było przy tym podstaw do utajnienia danych osobowych nauczycieli, gdyż w sprawie nie ma zastosowania art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Powołując się na orzecznictwo sądów administracyjnych strona skarżąca podkreśliła, że dokonując interpretacji pojęcia osoby pełniącej funkcję publiczną należy odwołać się do treści art. 115 § 19 ustawy z dnia 6 czerwca 1997r. Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553 z późn. zm.), który to przepis stanowi, że osobą pełniącą funkcję publiczną jest funkcjonariusz publiczny, członek organu samorządowego, osoba zatrudniona w jednostce organizacyjnej dysponującej środkami publicznymi, chyba, że wykonuje równocześnie czynności usługowe, a także inna osoba, której uprawnienia i obowiązki w zakresie działalności publicznej są określone lub uznane przez ustawę lub wiążą Rzeczpospolitą Polskę umową międzynarodową. Funkcję publiczną pełni osoba, która pełni funkcje związane z pewnym zakresem uprawnień i obowiązków związanych z realizacją zadań o znaczeniu publicznym. Z unormowania art. 70 ust. 4 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej wynika, że władze publiczne zapewniają obywatelom powszechny i równy dostęp do wykształcenia, a zgodnie z art. 1 pkt 1 ustawy o systemie oświaty, system ten zapewnia realizację prawa każdego obywatela Rzeczypospolitej Polskiej do kształcenia się. Wykonywanie zadań publicznych przez szkołę odbywa się przede wszystkim poprzez pracę nauczycieli szkolnych. Nauczyciel jest zatem osobą pełniącą funkcję publiczną. Jest on osobą zatrudnioną w jednostce organizacyjnej dysponującej środkami publicznymi, która nie wykonuje czynności usługowych, lecz zadania publiczne. Bez znaczenia przy tym pozostaje, że udostępnienie takiej informacji będzie umożliwiało identyfikację tożsamości nauczycieli, gdyż prywatność tych osób, na podstawie art. 5 ust. 2 ustawy nie stanowi przesłanki pozwalającej na odmowę udostępnienia informacji publicznej.

Strona skarżąca wskazała również, że dyrektor publicznego liceum ogólnokształcącego jest podmiotem obowiązanym do udostępnienia informacji publicznej na podstawie art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Na tej podstawie strona skarżąca wniosła o zobowiązanie Dyrektora II Liceum Ogólnokształcącego A w S. do udzielenia żądanej informacji publicznej w terminie czternastu dni od daty doręczenia akt organowi, a także na podstawie art. 149 § 1a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz.U. z 2016r., poz. 718 ze zm.) – w skrócie: "p.p.s.a." – o orzeczenie, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa.

W związku z powyższym strona skarżąca wniosła o wymierzenie Dyrektorowi Liceum Ogólnokształcącego A w S. na podstawie art. 149 § 2 p.p.s.a. grzywny w maksymalnej wysokości określonej w art. 154 § 6 p.p.s.a.

Strona skarżąca wniosła również o zasądzenie od Dyrektora Liceum Ogólnokształcącego A w S. kosztów postępowania.

W odpowiedzi na skargę Dyrektora II Liceum Ogólnokształcącego A w S., działając na podstawie art. 54 § 3 p.p.s.a., uwzględnił złożoną skargę w całości. W załączeniu do odpowiedzi na skargę przekazał wnioskowane przez stronę skarżącą informacje, wskazując, iż jest to "całość dokumentacji objęta wnioskiem".

Organ ponadto zaznaczył, że w wykonaniu dyspozycji przepisu art. 54 § 3 p.p.s.a. uznał, że działanie organu nie nosiło znamion rażącego naruszenia prawa, a to wobec wykonania żądania strony skarżącej poprzez udzielenie informacji publicznej w dniu 19 października 2016r., zaś udzielenie jej w wymiarze niepełnym tj. bez wskazania danych identyfikujących poszczególnych nauczycieli wynikało z przyjętej przez organ wykładni przepisu art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

W związku z powyższym organ wniósł o nieuwzględnienie wniosku strony skarżącej o obciążenie organu grzywną w związku z rażącym naruszeniem prawa.

Organ wyjaśnił, że nie odmówił udzielenia informacji publicznej w drodze decyzji, uznając, iż dyspozycja wniosku została wykonana i udostępniono wnioskodawcy żądane dokumenty - w zakresie ograniczonym przepisami ustawy o dostępie do informacji publicznej, tj. iż prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Organ uznał, iż jest zobowiązany chronić dane osobowe nauczycieli zatrudnionych w palcówce. Stanowisko w tym zakresie oparł na podstawie ogólnodostępnych interpretacji w tym zakresie tj. na podstawie artykułu zawartego w serwisie oświatowym (źródło http://www.oswiata.abc.com.pl/czytaj/-/artykul/czy-proiekt-arkusza-organizacyjnego-szkoly-to-informacja-publiczna) oraz opinii prawnej sporządzonej na zlecenie Związku Nauczycielstwa Polskiego zawartej na stronie www.podkarpacie.znp.edu.pl. Z treści wskazanej opinii wynika, że w arkuszach organizacji szkoły zamieszczone są m.in. dane osobowe nauczycieli i innych pracowników szkoły, tj. m.in. imiona i nazwiska, stopnie awansu zawodowego, kwalifikacje. Dlatego też dyrektor szkoły powinien udostępniać wnioskodawcy arkusz organizacji szkoły, w sposób uniemożliwiający ujawnienie danych osobowych pracowników szkoły. Organowi nie była znana okoliczność, iż w świetle najnowszego orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, nauczyciele są osobami pełniącymi funkcje publiczne, co oznacza, iż wynikające z art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej ograniczenie prawa do informacji publicznej nie dotyczy informacji o nauczycielach jako o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji.

Na rozprawie w dniu 25 kwietnia 2017r. prezes skarżącego Oddziału oświadczyła, że nie otrzymała od organu informacji, o której mowa w odpowiedzi na skargę. Oświadczenie to potwierdzone zostało przez pełnomocnika organu, który wskazał, iż uwzględniając skargę w całości, dokumentacja przekazana została wraz z odpowiedzią na skargę do Sądu w dwóch egzemplarzach, w tym dla strony skarżącej.

Na rozprawie w dniu 25 kwietnia 2016r. Przewodnicy wręczył przedstawicielowi strony skarżącej odpis załączników do skargi (kopii dokumentów, znajdujących się na k.100-136 akt)

W piśmie z dnia 4 maja 2017r. strona skarżąca podniosła, iż doręczona jej podczas rozprawy informacja nie jest kompletna, ponieważ nie zawiera wszystkich danych, które winny zawierać prawidłowo sporządzone arkusze organizacyjne, część informacji jest zaś błędna i rozbieżna, co "budzi wątpliwości czy przekazane dokumenty są prawdziwe". Szczegółowo wskazano też na braki w poszczególnych latach oraz nieprawidłowości w zapisach.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga jest zasadna.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż stosownie do art. 21 ustawy z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej do skarg rozpatrywanych w postępowaniach o udostępnienie informacji publicznej stosuje się przepisy ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Z kolei w myśl art. 3 § 2 pkt 8 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organów w przypadkach określonych w pkt 1 – 4a. Nie można zatem mieć wątpliwości co do kognicji sądu administracyjnego w niniejszej sprawie.

Generalizując należy wskazać, iż z bezczynnością organu administracji publicznej będziemy mieli do czynienia wówczas, gdy organ zwleka z wydaniem decyzji, postanowienia albo aktu lub dokonaniem czynności, dotyczących uprawnień lub obowiązków, wynikających z przepisów prawa, a sprawa ma charakter sprawy z zakresu administracji publicznej. W przypadku wniesienia skargi na bezczynność organu przedmiotem sądowej kontroli nie jest określony akt lub czynność organu administracji, lecz ich brak w sytuacji gdy organ miał obowiązek podjąć działanie w danej formie i w określonym przez prawo terminie.

Dla dopuszczalności skargi na bezczynność nie ma znaczenia okoliczność, z jakich powodów określony akt nie został podjęty lub czynność nie została dokonana, a w szczególności, czy bezczynność organu spowodowana została zawinioną lub niezawinioną opieszałością organu w ich podjęciu lub dokonaniu, czy też wiąże się z przeświadczeniem organu, że występują negatywne przesłanki do załatwienia sprawy poprzez wydanie określonego aktu lub podjęcie czynności.

Co do zasady, warunkiem dopuszczalności skargi do wojewódzkiego sądu administracyjnego jest – jak to wynika z przepisu art. 52 § 1 p.p.s.a. – wyczerpanie środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed właściwym organem administracji publicznej, przy czym dotyczy to także skargi na bezczynność organu, o której mowa w art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a. Jednakże w przypadku skargi na bezczynność organu, której przedmiotem jest dostęp do informacji publicznej należy przyjąć, iż skarga nie musi być poprzedzona żadnym środkiem zaskarżenia na drodze administracyjnej. Brak jest bowiem podstaw do występowania z wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa oraz wykazywania, że złożone zostało zażalenie na bezczynność organu w trybie, o którym mowa w art. 37 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity Dz.U. z 2016r., poz. 23 ze zm.), powoływanej dalej jako k.p.a. (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 maja 2006r., sygn. akt I OSK 601/05 dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych, na stronie internetowej http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Przyjmuje się, że rolą sądu administracyjnego przy rozpoznawaniu skargi na bezczynność w zakresie udostępnienia informacji publicznej jest udzielenie odpowiedzi na pytanie czy objęta wnioskiem strony skarżącej informacja stanowi informację publiczną, a następnie czy organ rzeczywiście nie podjął działań nakazanych mu przez prawo. W orzecznictwie sądów administracyjnych utrwalił się bowiem pogląd, że skargę na bezczynność organu w postępowaniu o udzielenie informacji publicznej można złożyć nie tylko wobec "milczenia" organu, ale również w sytuacji, w której powstał spór między wnioskodawcą a adresatem wniosku, co do charakteru żądanej informacji oraz obowiązku jej udostępnienia. Tym samym sąd administracyjny, do którego trafiła skarga na bezczynność pełni rolę arbitra, który ma przede wszystkim przesądzić czy wnioskodawca żąda informacji, o której mowa w art. 1 ust. 1 ustawy i tym samym czy ustawa ta znajduje zastosowanie. Skarga na bezczynność w tego rodzaju sprawach chroni wnioskodawcę przed arbitralną decyzją organu, która uniemożliwia uzyskanie żądanej informacji (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 lipca 2010r., sygn. akt I OSK 592/10 oraz z dnia 6 października 2011r., sygn. akt I OSK 1510/11 dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych).

Ustawa z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej statuuje w art. 1 ust. 1, że każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną. Tę ogólną definicję doprecyzowuje art. 6 ust. 1 ustawy, który wymienia rodzaje spraw, jakich mogą dotyczyć informacje o charakterze informacji publicznych, czyniąc to w sposób otwarty, czemu służy zwrot "w szczególności". Doktryna oraz orzecznictwo sądowe, w oparciu o ogólną formułę ustawy, a także regulacje art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP, przyjmuje szerokie rozumienie pojęcia "informacja publiczna". Za taką uznaje się wszelkie informacje wytworzone przez władze publiczne oraz osoby pełniące funkcje publiczne, a także inne podmioty, które wykonują funkcje publiczne lub gospodarują mieniem publicznym (komunalnym bądź Skarbu Państwa), jak również informacje odnoszące się do wspomnianych władz, osób i innych podmiotów, niezależnie od tego, przez kogo zostały wytworzone (por.np. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 października 2002r., sygn. akt II SA 181/02; z dnia 20 października 2002r., sygn. akt II SA 1956/02 oraz z dnia 30 października 2002r., sygn. akt II SA 2036-2037/02, za: M. Jaśkowska, Dostęp do informacji publicznych w świetle orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, Toruń 2002r., s. 28). Z powyższego wynika, że informacją publiczną będzie każda wiadomość wytworzona lub odnosząca się do władz publicznych, a także odnosząca się do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne lub gospodarujących mieniem publicznym.

Przepis art. 4 ust. 1 ustawy zawiera natomiast katalog podmiotów, zobowiązanych do udostępnienia informacji publicznej, który również jest katalogiem otwartym poprzez użycie zwrotu "w szczególności". Stosownie do art. 4 ust. 1 pkt 4 ustawy, obowiązane do udostępnienia informacji publicznej są m.in. jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego. W pojęciu tym mieszczą się m.in. dyrektorzy publicznych placówek oświatowych, realizujących zadania publiczne, wynikające z ustawy z dnia 7 września 1991r. o systemie oświaty (tekst jednolity Dz.U. z 2016r., poz. 1943 ze zm.).

W rozpoznawanej sprawie, we wniosku o udostępnienie informacji publicznej skarżący w sposób jednoznaczny określił, że żąda udostępnienia kserokopii arkuszy organizacyjnych II Liceum Ogólnokształcącego A w S. za rok szkolny 2014/2015, 2015/2016, 2016/2017 wraz ze wszystkimi aneksami (pkt 1) oraz planów zajęć nauczycieli za rok szkolny 2014/2015, 2015/2016, 2016/2017 (pkt 2) Niewątpliwie zatem żądanie obejmowało udostępnienie informacji publicznej, co winno obligować organ do załatwienia wniosku w przepisanej prawem formie, tj.

1. – udzielić informacji publicznej, gdy jest jej dysponentem oraz nie zachodzą okoliczności wyłączające możliwość jej udzielenia. Wówczas winien dokonać tego w formie czynności materialno – technicznej.

2. – odmówić udostępnienia informacji (art. 16 ust. 1 ustawy) lub umorzyć postępowanie (art. 14 ust. 2 ustawy), czego winien dokonać w formie decyzji administracyjnej;

3. – odmówić udostępnienia informacji publicznej przetworzonej w związku z niespełnieniem przez stronę warunku wskazanego w art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Organ natomiast, w ustawowym terminie udzielił informacji jedynie częściowej, dokonując jej swoistej "anonimizacji" w odniesieniu do szeregu danych, które w jego ocenie gwarantowały ochronę danych osobowych nauczycieli, natomiast całość dokumentacji załączył do odpowiedzi na skargę, traktując ją jako "uwzględnienie skargi w całości" w trybie art. 54 § 3 p.p.s.a.

Nie budzi zatem wątpliwości, że w dacie wniesienia skargi była ona zasadna, bowiem, co przyznał ostatecznie sam organ, żądania informacja nie została skarżącemu udzielona w ustawowym terminie. Rodzi się natomiast pytanie, czy skarga na bezczynność w zakresie udostępnienia informacji publicznej może być "uwzględniona w całości" w rozumieniu art. 54 § 3 p.p.s.a. poprzez udostępnienie informacji, w związku z obowiązkiem orzeczenia o dalszych żądaniach skargi (o których mowa w art. 149 § 2 k.p.a.). W ocenie Sądu, udostępnienie informacji po wniesieniu skargi, nie stanowi uwzględnienia skargi w całości w rozumieniu art. 54 § 3 p.p.s.a., bowiem obowiązkiem Sądu jest rozstrzygnięcie czy organ pozostawał w bezczynności (art. 149 §1 pkt 3 p.p.s.a.), czy bezczynność miała charakter rażącego naruszenia prawa (§ 1a) oraz ewentualne wymierzenie grzywny lub też przyznanie sumy pieniężnej (§ 2).

Wobec powyższego należało skargę uwzględnić, na podstawie art. 149 § 1 pkt 3 p.p.s.a., stwierdzając, że organ dopuścił się bezczynności. Z okoliczności sprany nie wynika przy tym, aby bezczynność organu stanowiła rażące naruszenia prawa (§ 1a). Odpowiedź na wniosek o udostępnienie informacji, jakkolwiek zasadzająca się na błędnym przekonaniu organu, została bowiem do skarżącego skierowana w terminie ustawowym, zaś prawidłowe jego załatwienie nastąpiło wraz z wniesieniem odpowiedzi na skargę, co w ocenie Sądu, wyklucza możliwość przypisania bezczynności organu charakteru rażącego naruszenia prawa.

Z tej też przyczyny nie znaleziono podstaw do wymierzenia organowi grzywny w trybie art. 149 § 2 p.p.s.a.

Z uwagi natomiast na udostępnienie informacji po wniesieniu skargi, orzeczono o umorzeniu postępowania w przedmiocie zobowiązania organu do załatwienia wniosku jako bezprzedmiotowego. Jakkolwiek bowiem informacja została skarżącemu doręczona (udzielona) za pośrednictwem Sądu, wnioskodawca ostatecznie ją uzyskał. Nieracjonalne byłoby zatem zobowiązywanie do udostępnienia informacji, będącej już w posiadaniu podmiotu wnioskującego. Jeśli natomiast chodzi o prawidłowość sporządzenia oraz prawdziwość udzielonej informacji wskazać należy, iż kontrola w tym zakresie wykracza poza kognicje Sądu w sprawie ze skargi na bezczynność. W tym zakresie wskazać należy natomiast, że wniosek z dnia 3 października 2016r. obejmował ogólnie żądanie udostępnienia: "kserokopii arkuszy organizacyjnych II Liceum Ogólnokształcącego A za rok szkolny 2014/2015, 2015/2016, 2016/2017 wraz ze wszystkimi aneksami oraz planów zajęć nauczycieli za rok szkolny 2014/2015, 2015/2016, 2016/2017". Wraz z odpowiedzią na skargę organ nadesłał żądaną informację, wskazując, iż jest co całość posiadanej dokumentacji, objętej wnioskiem. W piśmie z dnia 4 maja 2017r. Związek wskazuje jakich informacji arkusz organizacyjny nie zawiera a jakie zawierać powinien oraz w jakim zakresie zawarte dane są błędne, nieprecyzyjne lub rozbieżne. Kwestionowanie prawidłowości sporządzenia oraz prawdziwości udzielonej informacji nie oznacza wszakże, iż żądana informacja nie została udzielona. Jej treść oraz prawidłowość sporządzenia nie podlega bowiem, jak wyżej wspomniano, kontroli Sądu w przedmiotowym postępowaniu. Również kwestionowana niekompletność owej dokumentacji, przy tak ogólnym sformułowaniu wniosku, nie pozwala na stwierdzenie, że organ w dacie wyrokowania pozostaje w bezczynności. Stronie skarżącej doręczono bowiem żądane arkusze organizacyjne wraz ze wszystkimi (wedle oświadczenia organu) aneksami oraz plany zajęć nauczycieli, wyczerpując tym samym żądanie wniosku. Jeśli zaś skarżący prezentuje pogląd, że dokumentacja ta zawiera lub zawierać powinna inne jeszcze ściśle określone dokumenty (które istnieją i są w posiadaniu organu), nic nie stoi na przeszkodzie, by wnioskować do organu o ich udostępnienie, precyzując wszakże żądanie w taki sposób, by możliwe było ewentualne skontrolowanie wykonania obowiązku w toku postępowania sądowego .

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200 p.p.s.a., zasądzając na rzecz skarżącego ich zwrot w kwocie równej uiszczonemu przezeń wpisowi sądowemu (100,-zł.).

JK