drukuj    zapisz    Powrót do listy

6014 Rozbiórka budowli lub innego obiektu budowlanego, dokonanie oceny stanu technicznego obiektu, doprowadzenie obiektu do s, Budżetowe prawo Administracyjne postępowanie, Inspektor Nadzoru Budowlanego, oddalono skargę, II SA/Kr 41/14 - Wyrok WSA w Krakowie z 2014-04-10, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SA/Kr 41/14 - Wyrok WSA w Krakowie

Data orzeczenia
2014-04-10 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2014-01-09
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie
Sędziowie
Agnieszka Nawara-Dubiel /przewodniczący/
Iwona Niżnik-Dobosz /sprawozdawca/
Waldemar Michaldo
Symbol z opisem
6014 Rozbiórka budowli lub innego obiektu budowlanego, dokonanie oceny stanu technicznego obiektu, doprowadzenie obiektu do s
Hasła tematyczne
Budżetowe prawo
Administracyjne postępowanie
Skarżony organ
Inspektor Nadzoru Budowlanego
Treść wyniku
oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 1974 nr 38 poz 229 art. 37 ust. 1
Ustawa z dnia 24 października 1974 r. Prawo budowlane.
Dz.U. 2000 nr 98 poz 1071 art. 151 par. 1 pkt 1
Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r.- Kodeks postępowania administracyjnego - tekst jednolity
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Agnieszka Nawara-Dubiel Sędziowie: Sędzia WSA Waldemar Michaldo Sędzia WSA Iwona Niżnik-Dobosz (spr.) Protokolant: Katarzyna Paszko-Fajfer po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 kwietnia 2014 r. sprawy ze skargi P. M. na decyzję nr [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. z dnia 31 października 2013 r. znak: [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji ostatecznej skargę oddala.

Uzasadnienie

Przedmiotem niniejszego postępowania nadzwyczajnego, wszczętego w dniu 23.09.1998 r. na wniosek P. M. (lokatora mieszkania Nr [...]) jest sprawa badania w trybie art. 149 § 2 Kpa przyczyn wznowienia oraz prawidłowości rozstrzygnięcia ostateczną decyzją Prezydenta Miasta z dnia 22.06.1998 r., znak: [...] sprawy legalności robót budowlanych polegających na wykonaniu czterech otworów okiennych w ścianie budynku Nr [...], usytuowanego przy ul. J. D. w T., od strony posesji należącej do "M' S.A. w T..

W trakcie pierwotnego postępowania prowadzonego na wniosek "M" S.A. w pierwszym półroczu 1998 r. - ówczesny organ administracji architektoniczno-budowlanej i nadzoru budowlanego stwierdził samowolne wykonanie pięciu otworów okiennych w w/w ścianie na parterze przedmiotowego budynku i w związku z tym decyzją Prezydenta Miasta z dnia 22.06.1998r., znak: [...] - nakazał na podstawie art. 37 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego z 1974r. - Zarządcy budynku zamurowanie czterech z nich, natomiast piąty otwór okienny (wykonany w 1998 roku) objęty został oddzielną decyzją.

Lokator mieszkania Nr [...] w/w budynku - pismem z dnia 16.09.1998 r. złożył wniosek o wznowienie postępowania zakończonego w/w decyzją z dnia 22.06.1998r. podnosząc, iż jako strona nie brał w nim udziału.

Prezydent Miasta w dniu 20.10.1998r. wydał postanowienie, znak: [...] o wznowieniu postępowania z powodu, o którym mowa w art. 145 § 1 pkt 4 Kpa, a następnie decyzją z dnia 23.11.1998r. odmówił uchylenia decyzji z dnia 22.06.1998r.

Wojewoda decyzją z dnia 31.12.1998r., znak: [...] uchylił w/w decyzję z dnia 23.11.1998 r., a sprawę przekazał do ponownego rozpatrzenia.

Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w T., w oparciu o dokumenty zgromadzone przez Urząd Miasta - decyzją [...] z dnia 22.03.1999 r. również odmówił uchylenia ostatecznej decyzji Prezydenta Miasta z dnia 22.06.1998 r., znak jw., gdyż nie stwierdził podstaw do jej uchylenia, o których mowa w art. 145 § 1 pkt 4 Kpa.

W wyniku postępowania odwoławczego - Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego rozstrzygnął sprawę podstaw wznowienia (stwierdził, iż P. M. nie przysługują w tej sprawie prawa strony), natomiast w sytuacji, gdy już wznowione zostało postępowanie nadzwyczajne - decyzją z dnia 23.10.2006r., znak: [...] uchylił decyzję z dnia 22.03.1999 r. i polecił tutejszemu organowi zbadanie od początku całej przedmiotowej sprawy.

W wyniku przeprowadzonych w dniu 03.07.2007r. przez przedstawicieli organu nadzoru budowlanego oględzin oraz na podstawie zebranych dokumentów i wyjaśnień stron ustalono, że:

- przedmiotowy budynek wielorodzinny o 2 kondygnacjach nadziemnych jest obiektem pochodzącym z okresu przedwojennego, odnośnie do którego obecny zarządca nie posiada pierwotnej dokumentacji budowlanej,

- obok ściany południowej tego budynku istnieje działka Nr [...], którą w dniu 29.11.1969r. zakupiła od osób prywatnych Okręgowa Spółdzielnia [...] w T., co potwierdza akt notarialny z dnia 12.01.1970r. (rep. A nr [...] o przeniesieniu własności), a w granicy właśnie z tą działką - obecnie znajduje się w/w budynek, którego ściana południowa posiada w/w otwory okienne,

- jak wynika z fotografii wykonanych w lutym 1998r. oraz z dokumentów zgromadzonych przez Urząd Miasta - z objętych nakazem zamurowania (decyzją Prezydenta Miasta z dnia 22.06.1998r., znak jw.) trzy otwory okienne znajdują się w mieszkaniu Nr [...] (którego najemcą jest p. P. M.), a czwarty otwór okienny przynależy do mieszkania Nr [...] (którego lokatorem była wówczas p. A. B.),

- według inwentaryzacji budynku, sporządzonej w dniu 10.02.1983r. przez niezależne przedsiębiorstwo geodezyjno-kartograficzne ([...] Zakład w T.) - na parterze budynku, w ścianie obecnie znajdującej się w granicy z działką Nr [...] widnieją trzy otwory okienne, z których dwa przynależą do mieszkania Nr [...], natomiast trzecie do mieszkania Nr [...],

- czwarty otwór okienny (przynależny do mieszkania Nr [...]) - według zgodnego oświadczenia stron wykonany został w okresie od 1983r. do 1997r.,

- zarządca budynku oprócz przedłożenia w/w inwentaryzacji powykonawczej obiektu nie udowodnił pierwotnej legalności istnienia przedmiotowych otworów okiennych, jak również nie okazał pozwolenia właściwego organu na ich wykonanie,

- oględziny przeprowadzone w dniu 03.07.2007r. wykazały, że wszystkie cztery przedmiotowe otwory okienne w dalszym ciągu istnieją na parterze w ścianie południowej w/w budynku, z tym, że jeden z nich (przynależny do mieszkania Nr [...]) został zamurowany pustakami szklanymi typu "luksfery"- co potwierdza dokumentacja fotograficzna sporządzona w trakcie w/w oględzin.

W związku z powyższymi ustaleniami stwierdzono, że decyzją z dnia 22.06.1998 r. prawidłowo nakazano zamurowanie czterech przedmiotowych otworów okiennych, lecz w postępowaniu zakończonym powyższą decyzją zastosowano niewłaściwy tryb postępowania, gdyż art. 37 starego Prawa budowlanego stosuje się do nielegalnych obiektów budowlanych, a nie do robót budowlanych wykonanych bez pozwolenia na budowę.

Według wykładni sądów administracyjnych - jeżeli podczas wznowionego postępowania okaże się, że poprzednio wydana decyzja była wadliwa materialnie, a nie tylko formalnie (poprzez wadę procesową powodującą wznowienie), to organ prowadzący postępowanie wznowione nie może zastosować trybu z art. 146 § 2 Kpa, czyli odmówić uchylenia dotychczasowej decyzji.

Zgodnie z powyższym, po przeprowadzeniu stosownego postępowania uzupełniającego - Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego Miasta decyzją [...] z dnia 16.08.2007r. na podstawie art. 151 § 1 pkt 2 Kpa - uchylił dotychczasową decyzję Prezydenta Miasta z dnia 22.06.1998r., równocześnie nakazując na podstawie art. 51 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego z dnia 7 lipca 1994r. zarządcy budynku ([...] sp. z o. o. w T.) doprowadzenie przedmiotowego budynku do stanu poprzedniego poprzez zamurowanie trzech otworów okiennych w poziomie parteru ściany południowej, przynależnych do mieszkania Nr [...], gdyż czwarty otwór okienny objęty poprzednią decyzją- został w międzyczasie zamurowany (co wykazano powyżej).

Od w/w decyzji organu I instancji z dnia 16.08.2007r. złożyli odwołanie zarówno zarządca budynku, jak i lokator mieszkania Nr [...] P. M..

Organ II instancji decyzją z dnia 17.02.2009r., znak: [...] uznał, iż zgodnie z art. 28 Kpa lokatorowi nie przysługuje w tym przypadku przymiot strony postępowania - i umorzył postępowanie odwoławcze, natomiast w wyniku rozpatrzenia odwołania Miejskiego Zarządu Budynków Sp. z o.o. (zarządcy budynku) decyzją z dnia 17.02.2009r., znak: [...] uchylił decyzję tutejszego organu z dnia 16.08.2007r. oraz postanowienie Prezydenta Miasta z dnia 20.10.1998r. dotyczące wznowienia postępowania i umorzył niniejsze postępowanie nadzwyczajne.

Wyrokiem z dnia 29.03.2010 r., sygn. akt II SA/Kr 610/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie rozpatrując skargę P. M. stwierdził, iż w tym przypadku przysługiwało mu prawo strony i uchylił obie w/w decyzje organu II instancji, wskazując konieczność ponownego przeprowadzenia postępowania odwoławczego.

Związany w/w wyrokiem Sądu - Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. decyzją z dnia 30.03.2011 r., znak: [...] uchylił decyzję tutejszego organu I instancji z dnia 16.08.2007r. i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia.

W toku ponownego rozpoznawania sprawy Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w T. stwierdził, co następuje:

-postanowieniem z dnia 20.10.1998r. Prezydent Miasta wznowił postępowanie na wniosek lokatora mieszkania Nr [...] z przyczyny, o której mowa w art. 145 § 1 pkt 4 Kpa,

-wznowienie postępowania nastąpiło w sprawie zakończonej decyzją ostateczną Prezydenta Miasta z dnia 22.06.1998r. nakazującej zamurowanie czterech otworów okiennych w ścianie szczytowej budynku przy ul. H. D. w T.,

-w w/w decyzji z dnia 22.06.1998r., znak: [...] jako podstawę prawną przyjęto art. 37 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo budowlane z dnia 24.10.1974r. (Dz. U. Nr 38/74 poz.29) nakazując w jej sentencji czynność dotyczącą doprowadzenia nielegalnych robót budowlanych do stanu zgodnego z prawem w odniesieniu do ściany szczytowej budynku przy ul. H.D. w T.,

-przeprowadzone postępowanie przez nadzór budowlany wykazało, że sprawa dotyczy legalności robót budowlanych (a nie legalności budynku), roboty te wykonane zostały w ścianie podłużnej(a nie w ścianie szczytowej) i że budynek ten, usytuowany jest przy ul. J. D. (a nie przy ul. H. D.),

-według art. 28 Kpa - w postępowaniu merytorycznym lokator nie ma prawa strony, natomiast w innym postępowaniu, a szczególnie wznowionym na jego wniosek ma prawa procesowe,

-w postępowaniu zakończonym badaną decyzją Prezydenta Miasta z dnia 22.06.1998r. P. M. nie brał udziału.

Decyzją z dnia 10 kwietnia 2012 r. znak [...] Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w T. odmówił uchylenia ostatecznej decyzji Prezydenta Miasta z dnia 22 czerwca 1998 r. znak [...], nakazującej Miejskiemu Zarządowi Budynków zamurowanie czterech otworów okiennych w poziomie parteru ściany szczytowej budynku przy ul. H. D. w T.

W uzasadnieniu wskazano, że w związku z tym, iż niniejsze postępowanie przeprowadzone zostało w trybie art. 149 § 2 Kpa, w wyniku którego stwierdzono, że postępowanie dotyczące legalności robót budowlanych, dotyczących wykonania przedmiotowych otworów okiennych przeprowadzone zostało bez udziału lokatora, którego ta sprawa dotyczy, w związku z czym w tym przypadku lokator w postępowaniu nadzwyczajnym był stroną, natomiast w merytorycznym nie miał przymiotu strony, czyli przypadek, o którym mowa art. 145 § 1 pkt 4 - nie występuje.

Zgodnie z art. 151 § 1Kpa - organ administracji państwowej, po przeprowadzeniu postępowania określonego w art. 149 § 2 - odmawia lub uchyla decyzję dotychczasową, gdy stwierdzi istnienie podstaw do odmowy lub jej uchylenia na podstawie art. 145 § l lub art. 145a.

W niniejszej sprawie nie stwierdzono podstawy, o której mowa w art. 145 § 1 pkt 4 Kpa, ponieważ wnoszący o wznowienie postępowania, będąc jedynie lokatorem mieszkania - nie jest stroną w sprawie zakończonej decyzją Prezydenta Miasta z dnia 22.06.1998r., znak [...] w rozumieniu art. 28 Kpa.

W wyniku odwołania złożonego przez P. M., Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. decyzją nr [...] z dnia 31 października 2013 r. znak [...] utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję PINB w T. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego dokonując ponownego aktu stosowania prawa podzielił stanowisko organu I instancji.

W skardze do WSA w Krakowie skarżący P. M. podnosi naruszenie przez zaskarżoną decyzję art. 28 k.p.a. przez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że skarżący nie jest stroną postępowania, art. 10 k.p.a. przez jego niezastosowanie i tym samym naruszenie zasady czynnego udziału strony w postepowaniu administracyjnym, naruszenie art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a., a to przez jego niezastosowanie tj. nie przyjęcie, że zachodzi przesłanka do wznowienia postępowania w przedmiotowej sprawie. Skarżący wnosi o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości oraz decyzji ją poprzedzającej oraz zasądzenie od przeciwnika na rzecz skarżącego zwrotu kosztów postępowania. W uzasadnieniu swojej skargi skarżący podnosi, że jego interes ma źródło w normach prawa cywilnego a konkretnie w treści art. 690 k.c. Skarżący podnosi, że "Zgodnie z art. 690 K.c. do ochrony praw najemcy stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące prawa własności. Ten przypadek dotyczy sytuacji, gdy przepisy prawa administracyjnego podlegają szczególnej ochronie przepisy prawa cywilnego(w uprzednim fragmencie skarga przytoczona dosłownie nie jest jasna - uwaga Sądu), ale w postępowaniu administracyjnym uznaje się, że powinny być chronione uprawnienia podmiotu o charakterze cywilnym. Skarżący zauważa, że interes prawny wynikający z prawa cywilnego ma charakter refleksowy (wyrok NSA z dnia 19 stycznia 1982 r. , SA/Kr 517/81, ONSA 1882, nr 1, poz. 11). Pośrednią konsekwencją decyzji administracyjnej może być naruszenie interesów cywilnoprawnych. Skarżący jest najemcą lokalu, a w przypadku zamurowania okien (co zostało nakazane w decyzji) lokal zajmowany przez skarżącego przestaje spełniać wymogi przewidziane dla lokalu mieszkalnego".

W odpowiedzi na skargę [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. wniósł o oddalenie skargi i podtrzymał swoje stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje.

Przepis art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269) stanowi, że sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. W świetle powołanego przepisu ustawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w zakresie swojej właściwości ocenia zaskarżoną decyzję administracyjną z punktu widzenia jej zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego, według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydania tej decyzji. Zgodnie z treścią art.3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie, nie będąc przy tym związanymi granicami skargi (art. 134 ustawy).

Z brzmienia art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) wynika natomiast, że w przypadku, gdy Sąd stwierdzi bądź to naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, bądź to naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, bądź wreszcie inne naruszenie przepisów postępowania, jeśli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy, wówczas - w zależności od rodzaju naruszenia - uchyla decyzję lub postanowienie w całości lub w części, albo stwierdza ich nieważność bądź niezgodność z prawem. Cytowana regulacja prawna nie pozostawia zatem wątpliwości co do tego, że zaskarżona decyzja lub postanowienie mogą ulec uchyleniu tylko wtedy, gdy organom administracji publicznej można postawić uzasadniony zarzut naruszenia prawa, czy to materialnego, czy to procesowego, jeżeli naruszenie to miało, bądź mogło mieć wpływ na wynik sprawy.

Wskazać również należy, że zgodnie z przepisem art. 133 § 1 p.p.s.a. Sąd wydaje wyrok na podstawie akt sprawy. Orzekanie "na podstawie akt sprawy" oznacza, że sąd przy ocenie legalności decyzji bierze pod uwagą okoliczności, które z akt tych wynikają i które legły u podstaw zaskarżonego aktu. Podstawą orzekania przez sąd administracyjny jest zatem materiał dowodowy zgromadzony przez organ administracji publicznej w toku postępowania, na podstawie stanu faktycznego i prawnego istniejącego w dniu wydania zaskarżonego rozstrzygnięcia. Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę w pełni podziela pogląd Naczelnego Sądu Administracyjnego, że "skoro wyrok wydawany jest na podstawie akt sprawy, to tym samym badając legalność zaskarżonej decyzji Sąd ocenia jej zgodność z prawem materialnym i procesowym w aspekcie całości zgromadzonego w postępowaniu administracyjnym materiału dowodowego" (wyrok NSA W-wa z dnia 9.07.2008 r., sygn. II OSK 795/07, LEX nr 48323).

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Sprawą podlegającą kontroli Sądu jest zasadność wniosku skarżącego P. M., który złożył wniosek o wznowienie postępowania administracyjnego zakończonego decyzją ostateczną. Mając na uwadze wieloletni tok postępowania w sprawie tego wniosku a także fakt, że w sprawie został wydany wyrok WSA w Krakowie z dnia 29 marca 2010 r., sygn. akt II SA/Kr 610/09, obecnie Sąd koncentruje swoją uwagę zarówno na kontroli przebiegu postępowania wznowieniowego po w/w wyroku WSA w Krakowie jak również na aspektach materialnoprawnych związanych z kwestią weryfikacji pod tym kątem twierdzenia skarżącego, że jest stroną postępowania w sprawie zakończonej w/w decyzja ostateczną i nie brał udziału w tym postępowaniu bez własnej winy.

WSA w Krakowie w wyroku z dnia 29 marca 2010 r. wyraźnie stwierdził, że P. M., wskazując jasno jako prawną przesłankę żądania wznowienia postępowania w sprawie zakończonej decyzją ostateczną w postaci art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. - ma prawo do bycia w postępowaniu wznowieniowym stroną postępowania w znaczeniu formalnym, przy czym interes prawny P. M. w tym postępowaniu wznowieniowym sprowadza się do ustalenia przez właściwy organ administracyjny, czy jest stroną postępowania administracyjnego w znaczeniu materialnoprawnym, które zakończyło się ostateczną decyzją, w którym nie brał udziału bez własnej winy. W przypadku ustalenia, że żądający wznowienia postępowania rzeczywiście z materialnoprawnego punktu widzenia jest stroną takiego postępowania, organ wznowieniowy bada, czy fakt nie uczestniczeniastrony w postępowaniu administracyjnym miał wpływ na treść decyzji, która była wydana bez jego udziału, mając na uwadze wartości wynikające z zasady czynnego udziału strony w tym postępowaniu administracyjnym

W kontrolowanej decyzji [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego stwierdził, stosując ponownie w wyniku odwołana stosowne przepisy prawne, iż P. M. nie jest w znaczeniu materialnoprawnym stroną postępowania w sprawie zakończonej decyzją Prezydenta Miasta z dnia 22 czerwca 1998 r. - w związku z czym utrzymał w mocy decyzję z dnia 10 kwietnia 2012 r. znak [...] Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w T. odmawiającą uchylenia ostatecznej decyzji Prezydenta Miasta z dnia 22 czerwca 1998 r. znak [...], nakazującą Miejskiemu Zarządowi Budynków zamurowanie czterech otworów okiennych w poziomie parteru ściany szczytowej budynku przy ul. H. D. w T..

Podstawowy problem sprowadza się do ustalenia, czy skarżący z tytułu umowy najmu lokalu nr [...], o którego okna m.in. chodzi w w/w decyzji nakazującej zamurowanie okien, powinien być stroną postępowania administracyjnego zakończonego decyzją Prezydenta Miasta z dnia 22.06.1998r., znak: [...], która nakazuje na podstawie art. 37 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego z 1974r. - zarządcy budynku zamurowanie czterech otworów okiennych w ścianie budynku Nr [...], usytuowanego przy ul. J. D. w T., od strony posesji należącej do "M' S.A. w T.

Z brzmienia art. 37 w zw. z art. 38 ustawy Prawo budowlane z 1974 r. wynika wprost, iż stroną postępowania w przedmiocie nakazu rozbiórki jest inwestor, właściciel lub zarządca obiektu budowlanego, którzy są zobowiązani na swój koszt dokonać rozbiórki obiektu lub jego części. Natomiast kwestia posiadania interesu prawnego w takiej sprawie przez inne podmioty musi być rozstrzygana w oparciu o art. 28 k.p.a. Powoływanie się przez skarżącego na naruszenie jego interesów prawnych wynikających z zawartej umowy najmu bez przywołania konkretnego przepisu prawa materialnego, z którego można by było wywieść jego interes prawny do udziału w przedmiotowym postepowaniu administracyjnym nie jest uzasadnione. Wskazany przez skarżącego art. 690 K.c. znajduje zastosowanie w relacjach pomiędzy podmiotami prawa cywilnego tzn. dla potrzeb stosunków cywilnoprawnych. Uprawnienia i obowiązki wynikające ze stosunku najmu stanowią m.in. pochodną prawa własności podmiotu, który jest stroną wynajmującą swój przedmiot własności. Obowiązujący system prawa nie zawiera normy prawnej powszechnie obowiązującej, z mocy której najemca lokalu mieszkalnego mógłby dochodzić zabezpieczenia w postępowaniu administracyjnym swoich interesów kolidujących z treścią obowiązków publicznoprawnych związanych z ochroną życia, zdrowia lub mienia nakładanych na właściciela budynku, w którym znajduje się wynajmowany przez niego lokal mieszkalny. Gdyby taka norma w powszechnie obowiązującym prawie istniała, to miałby wtedy interes prawny w postępowaniu wynikający właśnie z tej normy.

Materialnoprawną podstawę wydanych decyzji stanowił art. 37 ust. 1 ustawy z 24 października 1974 r. (Dz. U. Nr 38, poz. 229, ze zm. zwana dalej: ustawą z 1974 r.) zgodnie z którym obiekty budowlane lub ich części, będące w budowie lub wybudowane niezgodnie z przepisami obowiązującymi w okresie ich budowy, podlegają przymusowej rozbiórce albo przejęciu na własność Państwa bez odszkodowania i w stanie wolnym od obciążeń, gdy terenowy organ administracji państwowej stopnia powiatowego stwierdzi, że obiekt budowlany lub jego część:

1) znajduje się na terenie, który zgodnie z przepisami o planowaniu przestrzennym nie jest przeznaczony pod zabudowę albo przeznaczony jest pod innego rodzaju zabudowę, lub

2) powoduje bądź w razie wybudowania spowodowałby niebezpieczeństwo dla ludzi lub mienia albo niedopuszczalne pogorszenie warunków zdrowotnych lub użytkowych dla otoczenia. Z ust. 2 powołanego przepisu wynika natomiast, że organ może wydać decyzję o przymusowej rozbiórce obiektu budowlanego lub jego części, będącego w budowie lub wybudowanego niezgodnie z przepisami obowiązującymi w okresie jego budowy, jeżeli jest to uzasadnione innymi ważnymi przyczynami poza wymienionymi w ust. 1.

Należy też wyjaśnić, że art. 103 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118, ze zm.) zawiera normę, zgodnie z którą przepisu art. 48 (regulującego postępowanie w sprawie rozbiórki obiektu budowlanego będącego w budowie albo wybudowanego bez wymaganego zezwolenia) nie stosuje się do obiektów, których budowa została zakończona przed dniem wejścia w życie ustawy lub w stosunku do których przed tym dniem zostało wszczęte postępowanie administracyjne. Do takich obiektów stosuje się przepisy dotychczasowe.

Dokonując dalszej wykładni prawa trzeba stwierdzić, że z brzmienia art. 37 w zw. z art. 38 ustawy z 1974 r. Prawo budowlane wynika niezbicie, iż stroną postępowania w przedmiocie nakazu rozbiórki jest inwestor, właściciel lub zarządca obiektu budowlanego, którzy są zobowiązani na swój koszt dokonać rozbiórki obiektu lub jego części. Stroną tego postępowania jest zatem podmiot, na którego taki obowiązek może być nałożony skoro decyzja organu administracji publicznej dotyczy jego interesu prawnego. Natomiast kwestia posiadania interesu prawnego w takiej sprawie przez inne podmioty musi być rozstrzygana w oparciu o art. 28 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1072, ze zm. znanej dalej: k.p.a.). Zgodnie z tym przepisem stroną jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek.

Stroną postępowania w sprawie samowoli budowlanej jest więc jedynie podmiot mający interes prawny w tym postępowaniu. Powszechnie przyjmuje się, że interes prawny w rozumieniu art. 28 k.p.a. powinien być analizowany w płaszczyźnie prawa materialnego a nie procesowego (por. wyrok NSA z dnia 15 kwietnia 1993 r. sygn. akt I SA 1919/92, OSP 1994 r. z. 10, poz. 199, z glosą P. Kucharskiego, według którego interes prawny jest kategorią normatywną, mającą swoje źródło w przepisach regulujących sposób załatwiania sprawy i stanowiących podstawę prawną jej rozstrzygnięcia, zarazem ściśle związaną z przedmiotem prowadzonego postępowania). I tak osoba ma interes prawny w postępowaniu, jeżeli pomiędzy jej sytuacją prawną, a przedmiotem postępowania istnieje - uzasadnione treścią normy prawa materialnego - realne, rzeczywiste powiązanie, czyniące ją "zainteresowanym" tym postępowaniem i w konsekwencji uprawnionym do udziału w nim w charakterze strony. Nie jest zatem automatycznie legitymowany do występowania w postępowaniu administracyjnym w charakterze strony ten, kto posiada interes faktyczny i z faktycznego punktu widzenia jest zainteresowanytym, aby na właściciela lub zarządcę nieruchomości nie został nałożony obowiązek publicznoprawny. Pojęcie interesu prawnego rozumiane winno być jako obiektywna przesłanka, czyli rzeczywiście istniejąca potrzeba ochrony prawnej (pkt 1 tezy wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 maja 2006 r. sygn. akt VI SA/Wa 24/06, niepublikowany, LEX nr 276747). Powoływanie się przez skarżącego na naruszenie jego interesów wynikających z umowy najmu nie jest z przyczyn wskazanych wyżej uzasadnione i przekonujące. Oczywiste i bezsprzeczne utrudnienia związane z zamurowaniem przedmiotowego okna wskazują, w obowiązującym stanie prawnym, wyłącznie na interes faktyczny skarżącego, który nie skutkuje jednak uznaniem go za stronę tego postępowania (por. wyrok NSA z dnia 28 września 2006 r. sygn. akt II OSK 726/06, niepublikowany, LEX nr 203457).

W niniejszej sprawie jest poza sporem, że skarżący jest najemcą lokalu mieszkalnego znajdującego się w spornym budynku. Skarżącego łączy więc stosunek obligacyjny z wynajmującym, w ramach którego przysługują mu roszczenia cywilnoprawne, wynikające z zawartej umowy. Tego rodzaju stosunek prawny nie rodzi jednak interesu prawnego w rozumieniu art. 28 k.p.a. Jedynie bowiem przymiot właściciela lokalu w budynku, którego części dotyczy postępowanie, uzasadnia udział w postępowaniu na prawach strony. Nie będąc więc ani właścicielem (współwłaścicielem), ani też jego zarządcą, skarżący nie ma interesu prawnego w rozstrzygnięciu sprawy będącej przedmiotem postępowania przed Prezydentem Miasta dotyczącego okien budynku, w którym wynajmuje mieszkanie i zakończonego decyzją z dnia 22 czerwca 1998 r. Postępowanie zmierzające do wydania w/w decyzji i oceny legalności usytuowania przedmiotowych okien nie ma wpływu na sytuację prawną skarżącego. Ja to już było podnoszone, nie ma bowiem normy prawa materialnego, która w opisanym zakresie pozwalałaby przyznać skarżącemu uprawnienie strony. Gdyby skarżący miał rację, to w systemie prawnym musiałaby istnieć noma prawna stanowiąca swoisty łącznik pomiędzy prawem administracyjnym i cywilnym i wyraźnie łącząca sytuację prawną skarżącego jako najemcy z treścią normy art. 37 ust. 1 pkt 2 ustawy z 1974 r. Prawo budowlane.

Pogląd składu rozpoznającego jest zbliżony z tezami wyroków, w których były rozstrzygane podobne problemy prawne. Przykładowo w wyroku NSA z dnia 20 września 2006 r., sygn. akt II OSK 837/05, zawarty jest pogląd podzielany przez WSA w Krakowie, podnoszący, że "Ochrona praw z tytułu najmu, jaką przyznają przepisy art. 690 k.c., art. 222 § 2 k.c. i art. 19 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego nie przesądza o istnieniu interesu prawnego w stwierdzeniu nieważności decyzji w przedmiocie nakazu rozbiórki. Interes najemcy lokalu położonego w obiekcie budowlanym w stosunku, do którego toczy się postępowanie w przedmiocie nakazu rozbiórki, jeśli nie jest on jednocześnie inwestorem lub zarządcą tego obiektu, jest jedynie interesem faktycznym".

Zatem jak wynika z wyżej przytoczonych przepisów prawa, a także linii orzecznictwa sądów administracyjnych, uznanie interesu prawnego danego podmiotu jest możliwe tylko wtedy, jeżeli wynika on z konkretnej normy prawa materialnego, stanowiącej materialnoprawną podstawę wydania decyzji.

W związku z powyższymi ustaleniami należało dojść do konstatacji, że skarżący P. M. zgodnie z art. 28 k.p.a. nie jest stroną w postępowaniu prowadzonym przez Prezydenta Miasta zakończonego decyzją z dnia 22 czerwca 1998 r. i nie doszło w kontrolowanej sprawie prawidłowości postępowania wznowieniowego do naruszenia jego stosowania i wykładni.

W konsekwencji tego ustalenia można także stwierdzić, że w sprawie nie doszło do naruszenia art. 10 k.p.a. i art. 145§ 1 pkt 4 k.p.a.

Wobec ustalenia, że skarżący nie jest stroną postępowania zakończonego decyzją Prezydenta Miasta z dnia 22 czerwca 1998 r. w znaczeniu materialnoprawnym, tzn. z uwagi na brak normy prawa materialnego sytuującej go jako stronę postępowania przedmiotowego administracyjnego - kontrolowana decyzja WINB w K. z dnia 31 października 2013 r. utrzymująca w mocy decyzję PINB w T. jest zgodna z prawem i odpowiada przesłankom art. 151 § 1 pkt 1 k.p.a.

Mając na uwadze powyższe ustalenia Sąd na podstawie art. 151 P.p.s.a. orzekł jak w sentencji.



Powered by SoftProdukt