Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Czarnecki Sędziowie Sędzia WSA Dorota Wdowiak Sędzia WSA Halina Emilia Święcicka (spr.) Protokolant Jan Czarnacki po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 lutego 2009 r. sprawy ze skargi "C." Sp. z o.o. z siedzibą w O. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] marca 2008 r. Nr [...] w przedmiocie unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy "corotape" 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. stwierdza, że uchylona decyzja nie podlega wykonaniu; 3. zasądza od Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej na rzecz "C." Sp. z o.o. z siedzibą w O. kwotę 1617 (jeden tysiąc sześćset siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Urząd Patentowy Rzeczpospolitej Polskiej w trybie postępowania spornego po rozpoznaniu sprzeciwu wobec decyzji o udzieleniu prawa ochronnego na znak towarowy "corotape" nr [...] udzielonego na rzecz C. Sp. z o.o. z siedzibą w O., złożonego przez firmę C. GmbH z siedzibą w N., decyzją z dnia [...] marca 2008 r. [...] wydaną na podstawie art. 246 i 247 ust. 2 oraz art. 131 ust. 1 pkt 2, art. 131 ust. 2 pkt 1 oraz art. 132 ust.2 pkt 2 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej ( Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 ze zm.), dalej cyt. jako p.w.p., a także art. 98 kodeksu postępowania cywilnego w związku z art. 256 ust. 2 p.w.p. orzekł o unieważnieniu prawa ochronnego na znak towarowy "corotape" nr [...] oraz przyznał wnioskodawcy zwrot kosztów postępowania w sprawie.

Do wydania tej decyzji doszło w następującym stanie faktycznym i prawnym.

Wobec decyzji Urzędu Patentowego z dnia [...] września 2005 r. o udzieleniu na rzecz C. Sp. z o.o. z siedzibą w O., zwanej dalej skarżącą, prawa ochronnego na znak towarowy słowny "corotape" nr [...] przeznaczonego do oznaczania towarów zaliczanych do klasy 2: taśmy, folie i membrany antykorozyjne; oraz do klasy 17: taśmy na bazie tworzywa sztucznego i/lub metalu, papieru do celów izolacyjnych, izolujących, uszczelniających, izolacji dźwiękowej i do zamykania, dla ochrony powierzchni przed wibracją i korozją, taśmy samoprzylepne na bazie tworzywa sztucznego do wyżej wymienionych celów, taśmy ostrzegawcze, taśmy drogowe, folie i membrany izolacyjne stosowane w budownictwie i rolnictwie został złożony sprzeciw.

Sprzeciw został złożony przez firmę C. GmbH siedzibą w N,, zwanej dalej uczestnikiem postępowania, uprawnioną od 1 lipca 1994 r. do znaku towarowego słownego "coroplast" nr [...], przeznaczonego do oznaczania towarów zaliczanych do klas: 2, 9, 16 i 17: kable, izolowane przewody elektryczne, gotowe do zamontowania komplety kabli do celów elektrycznych; jedno lub dwustronne taśmy samoprzylepne na bazie tworzywa sztucznego i/lub metalu, papieru, włókna do celów izolacyjnych, izolujących, uszczelniających, izolacji dźwiękowej i do zamykania, dla ochrony powierzchni przed wibracją i korozją, nieprzylepne taśmy na bazie tworzywa sztucznego do wyżej wymienionych celów, taśmy ostrzegawcze, taśmy drogowe.

Jako podstawę prawną swojego żądania wskazano art. 132 ust. 2 pkt 2, art. 131 ust. 1 pkt 2 oraz art. 131 ust. 2 pkt 1 p.w.p.

W sprzeciwie podnoszono, iż znak towarowy "corotape" nr [...] jest podobny do znaku firmy sprzeciwiającej się "coroplast" nr [...] przeznaczonego do oznaczania towarów z klas 2, 9, 16 i 17 (w tym towarów takich jak: jedno lub dwustronne taśmy samoprzylepne na bazie tworzywa sztucznego i/lub metalu, papieru, włókna do celów izolacyjnych, izolujących, uszczelniających, izolacji dźwiękowej i do zamykania, dla ochrony powierzchni, przed wibracją i korozją, nieprzylepne taśmy na bazie tworzywa sztucznego do wyżej wymienionych celów, taśmy ostrzegawcze, taśmy drogowe), które są towarami identycznymi lub tego samego rodzaju, kierowanymi do tych samych odbiorców, co towary w spornym znaku. Zdaniem uczestnika postępowania znaki te są myląco podobne do znaku "coroplast" albowiem w znakach zastosowano identyczny, fantazyjny przedrostek "coro". Istnieje ryzyko, iż przeciętny odbiorca towarów opatrzonych porównywanymi znakami, może uznać, iż sporne znaki, jako charakteryzujące się wspólnym, wyróżniającym przedrostkiem "coro-", pochodzą od tego samego producenta lub z przedsiębiorstw powiązanych ze sobą organizacyjno-prawnie. Nadto zgłoszenia dokonano w złej wierze, gdyż produkty wnoszącej sprzeciw od wielu lat są obecne w Polsce i posiadają ustaloną renomę w branży, czego uprawniona ze znaku musiała być świadoma.

W odpowiedzi na sprzeciw uprawniona (skarżąca) wnosiła o jej oddalenie podnosząc, iż znak sporny stanowią kontynuację rozwoju marki "corotop", znak nie jest podobny do znaku firmy n. pod względem fonetycznym, gdyż mimo identycznego początku posiadają całkowicie odmienny drugi człon słowa, wskazujący na charakter danego produktu. Ponadto Urząd Patentowy RP zarejestrował szereg znaków rozpoczynających się od przedrostka "coro" lub "koro" dla towarów w klasach 2 i 17. Co więcej, nie istnieje ryzyko wprowadzenie w błąd, albowiem towary oznaczane spornym znakiem są wprowadzane na rynek razem z informacją dla klienta i przeznaczone dla wąskiej grupy wyspecjalizowanych odbiorców.

Na rozprawie w dniu [...] marca 2008 r. skarżąca podnosiła, iż między porównywanymi znakami nie zachodzi podobieństwo w warstwie znaczeniowej ani w warstwie wizualnej.

Natomiast uczestnik postępowania dodatkowo stwierdził, iż o złej wierze firmy polskiej świadczy posługiwanie się przez nią na stronie internetowej znakiem towarowym coroplast", po którym następowała litera "R" wpisana w okrąg usuniętym w wyniku wezwania do zaniechania naruszania znaku, oraz fakt, iż siedziba uprawnionej znajduje się na terenie, na którym działają dwie polskie filie n. firmy.

Urząd Patentowy unieważniając sporny znak wyjaśniło, że zgodnie z art. 246 ust. 1 p.w.p., każdy może wnieść umotywowany sprzeciw wobec prawomocnej decyzji Urzędu Patentowego o udzieleniu prawa ochronnego w ciągu 6 miesięcy od opublikowania w Wiadomościach Urzędu Patentowego informacji o jego udzieleniu.

W myśl art. 247 ust. 2 p.w.p., jeżeli uprawniony w odpowiedzi na zawiadomienie, podniesie zarzut, że sprzeciw jest bezzasadny, sprawa zostanie przekazana do rozstrzygnięcia w postępowaniu spornym.

Urząd przytoczył treść art. 132 ust. 2 pkt. 2 p.w.p. wskazując, iż ma on zastosowanie, gdy kumulatywnie spełnione zostaną trzy przesłanki-podobieństwa lub identyczności oznaczeń, podobieństwa lub identyczności towarów lub usług, do oznaczania, których przeznaczone są dane znaki towarowe, oraz istnienia ryzyka wprowadzenia odbiorców w błąd, co do pochodzenia oznaczanych towarów.

W ocenie organu pomiędzy towarami objętymi poszczególnymi prawami ochronnymi występuje wysoki stopień podobieństwa, wskazując, iż tymi towarami są taśmy klejące przeznaczone do celów technicznych.

Organ przyznał, iż uczestnik postępowania nie przedstawił dowodów na renomę swojego znaku ale wobec istniejącego podobieństwa towarów – brak wykazania renomy znaku pozostaje bez znaczenia dla rozstrzygnięcia.

Organ dokonując oceny podobieństwa obu znaków stwierdził, iż składają się one z trzech sylab, z użyciem tego samego przedrostka o charakterze fantazyjnym, będącym elementem wyróżniającym i końcówce pełniącej funkcję informacji o towarze. W konsekwencji uznał, iż sporny znak jest on podobny do znaku z wcześniejszym pierwszeństwem w dwóch płaszczyznach: wizualnej i fonetycznej, nie jest natomiast podobny w płaszczyźnie znaczeniowej. Wskazał, iż podobieństwo wizualne polega na użyciu w znaku tych samych sylab, tych samych liter w tej samej lub podobnej ilości. Podkreślił, iż sporny znak został zbudowany z trzech sylab, z użyciem takiego samego przedrostka "coro", który ma charakter fantazyjny i jest zdecydowanie elementem wyróżniającym. Końcówka "tape" ma zdecydowanie mniejsze znaczenie, gdyż pełni funkcję informacji o towarze. Użycie przedrostka "coro" czyni znaki podobnymi pod względem fonetycznym.

Powołując się na stanowisko judykatury oraz orzecznictwo Urząd Patentowy akcentował, iż ocenie podlega znak postrzegany jako całość a ryzyko wprowadzenia odbiorców w błąd winno być oceniane całościowo z uwzględnieniem wszystkich czynników istotnych w danej sprawie. W ocenie organu, mimo założenia, iż przeciętny odbiorca jest osobą należycie poinformowaną, uważną i ostrożną, zachodzi ryzyko pomyłki. Nabywcy dostrzegając różnicę pomiędzy znakami "coroplast" i "corotape" będą bezpodstawnie przypuszczać - z uwagi na zastosowanie w nich identycznego przedrostka, że nabywane przez nich towary pochodzą od jednego producenta lub od podmiotów ze sobą gospodarczo lub organizacyjnie powiązanych.

Organ zakwestionował twierdzenie skarżącej, iż Urząd Patentowy zarejestrował szereg znaków dla towarów z przedrostkiem "coro" i "koro", przeznaczonych do oznaczania towarów w klasach 2 i 17; wskazał, iż żaden ze wskazanych przez nią znaków nie został przeznaczony do oznaczania towarów, których dotyczy spór tj. taśm klejących o przeznaczeniu technicznym.

Organ uznał ponadto, iż skarżąca dokonała zgłoszenia swojego znaku "corotape" w złej wierze, o czym świadczy użycie przez nią znaku "coroplast" w ofercie i na jej stronie internetowej. Stwierdził, iż nie jest przypadkowe zastosowanie przedrostka "coro" w znaku "corotape" jak i w znaku "corotop", będącym wiodącą marką skarżącej. Podkreślił, iż nie bez znaczenia jest fakt, iż w dwóch miejscowościach pod O. (siedzibą skarżącej) od 1994 r. i od 1998 r. funkcjonowały fabryki należące do uczestnika postępowania. Zdaniem organu nie jest możliwe aby skarżąca nie wiedziała o istnieniu fabryk oraz nieświadomie stworzyła swój znak towarowy z przedrostkiem "coro".

Jednocześnie organ stwierdził, iż firma n. nie udowodniła sprzeczności spornego znaku z porządkiem publicznym lub dobrymi obyczajami, o których stanowi art. 131 ust. 1 pkt 2 p.w.p. a będący jedną z podstaw wniesionego sprzeciwu.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie C. Sp. z o.o., z siedzibą w O. wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji i zasądzenie kosztów postępowania. Podniosła zarzut naruszenia prawa procesowego tj. art. 7, art. 8, art. 75 § 1, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 k.p.a., które to naruszenie wpłynęło na nieprawidłowe zastosowanie w sprawie norm prawa materialnego wyrażonych w art. 131 ust. 1 pkt 2, art. 131 ust. 2 pkt 1 oraz art. 132 ust. 2 pkt 2 p.w.p.

W odpowiedzi na skargę Urząd Patentowy wniósł o jej oddalenie argumentując jak dotychczas. Organ dodał, iż skarga nie zawiera uzasadnienia i brak argumentów, na jakich skarżąca opiera swoje zarzuty uniemożliwiają głębszą polemikę.

W piśmie procesowym z dnia [...] października 2008 r. zatytułowanym "uzupełnienie skargi", skarżąca podniosła m.in., iż Urząd Patentowy nie rozpatrzył wyczerpująco wszystkich okoliczności sprawy, nie uzasadnił zaskarżonej decyzji w sposób wymagany art. 107 § 3 k.p.a. oraz pominął wypracowane przez orzecznictwo i doktrynę kryteria oceny znaków. W ocenie skarżącej porównywane towary nie są podobne, spełniają inne funkcje, stosowane są w innej dziedzinie. Zwracała uwagę na specjalistyczny rodzaj towarów, ich przeznaczenie, warunki zbytu towarów oraz krąg nabywców, którzy są fachowcami. Zdaniem skarżącej mimo, iż znaki posiadają wspólny element "coro" to dodatkowe człony "plast" i "tape", nie będące podobne znaczeniowo, wizualnie i fonetycznie, wyraźnie je odróżniają nadając charakter indywidualizujący, tym samym różnicują sporne znaki w sposób dostateczny, prowadzący do łatwego ich odróżnienia w obrocie. Wspólny element "coro" nie jest w żaden sposób wyróżniony i nie stanowi elementu dominującego. Przywołując orzecznictwo Urzędu Patentowego skarżąca podkreśliła, iż przy ocenie podobieństwa znaków towarowych obowiązuje zasada oceny znaku towarowego w całości, konsekwencją czego jest to, że skutek zarejestrowania znaku w żadnym razie nie odnosi się do jego pojedynczych elementów, lecz do jego całości jako takiej a okoliczność, iż znaki mają jeden identyczny człon nie przesądza o ich podobieństwie.

Skarżąca zarzuciła organowi pominięcie takich okoliczności jak: obszary i profile działalności obu przedsiębiorstw, krąg odbiorców oraz warunki, w jakich funkcjonują na rynku porównywane towary i znaki. Zdaniem skarżącej nie zachodzi ryzyko wprowadzenia odbiorcy w błąd albowiem sporne znaki współegzystując na rynku są w stanie realizować funkcję odróżniającą i prawidłowo wskazywać na pochodzenie towarów, na które są nakładane. Nie zgodziła się także ze stanowiskiem organu, iż dokonała rejestracji spornych znaków w złej wierze. Podniosła, iż fakt posiadania wspólnego członu nie może być uznany za decydujący o złej wierze, ponadto polskie oddziały spółki C. oraz spółka C. działają w innych branżach i nie są względem siebie konkurencyjne, towary sygnowane spornymi znakami nie wykazują podobieństwa, różny jest także krąg odbiorców. W ocenie skarżącej wycofanie się z używania znaku "coroplast" niezwłocznie po otrzymaniu wezwania firmy n. świadczy wbrew stanowisku organu, o dobrej wierze. Skarżąca dodała, iż organ nie wykazał, dlaczego odmówił wiarygodności twierdzeniom, że nigdy nie miała wiedzy o istnieniu fabryk spółki C. pod O..

W piśmie procesowym z [...] grudnia 2008 r., zatytułowanym "uzupełnienie skargi", skarżąca dodatkowo podniosła, iż znak "corotape" pochodzi od znaków towarowych jej [...] partnera - grupy F. i że przedrostek "coro" wywodzi się od serii znaków grupy F. a nie od znaku "coroplast". Wyjaśniła, iż ze spółką F. GmbH łączą ją ścisłe związki gospodarcze - jest wyłącznym dystrybutorem na Polskę oraz kraje Europy Środkowo-Wschodniej, ma prawo do używania znaków n. kontrahenta oraz odpowiada za ich promocję i ochronę w Polsce.

Uczestnik postępowania, C. GmbH z siedzibą w N., na rozprawie, wnosił o oddalenie skargi, złożył do protokołu załącznik ze swoim stanowiskiem. Nie zgadzał się z zarzutami skarżącej uznając je za bezzasadne.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle paragrafu drugiego powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Innymi słowy, wchodzi tutaj kontrola aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dokonywana pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, nie zaś według kryteriów słuszności.

Ponadto, co wymaga podkreślenia, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną - art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270), dalej p.p.s.a.

Analizując zaskarżoną decyzję z punktu widzenia powołanych wyżej kryteriów skarga zasługuje na uwzględnienie, gdyż zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem przepisów procesowych w stopniu uzasadniającym uchylenie zaskarżonej decyzji.

Zgodnie z art. 246 ust. 1 p.w.p., każdy może wnieść umotywowany sprzeciw wobec prawomocnej decyzji Urzędu Patentowego o udzieleniu prawa ochronnego w ciągu 6 miesięcy od opublikowania w Wiadomościach Urzędu Patentowego informacji o udzieleniu prawa. W przedmiotowej sprawie ogłoszenie o udzieleniu prawa ochronnego znaku "corotape" zostało zamieszczone w WUP-ie Nr [...]. Zgodnie z art. 247 ust. 2 p.w.p., jeżeli uprawniony w odpowiedzi na zawiadomienie, podniesie zarzut, że sprzeciw jest bezzasadny, sprawa zostaje przekazana do rozstrzygnięcia w postępowaniu spornym. W myśl art. 255 ust. 1 pkt 9 p.w.p. sprawy o unieważnienie prawa ochronnego na skutek złożonego sprzeciwu uznanego przez uprawnionego za bezzasadny, Urząd Patentowy rozpatruje w trybie postępowania spornego.

Sprawy w trybie postępowania spornego Urząd Patentowy rozstrzyga w granicach wniosku i jest związany podstawą prawną wskazaną przez wnioskodawcę (art. 255 ust. 4 p.w.p.).

W podstawie prawnej zaskarżonej decyzji unieważniającej prawo ochronne na sporny znak wskazano trzy przepisy prawne p.w.p.: art. 131 ust. 1 pkt 2, art. 131 ust. 2 pkt 1 oraz art. 132 ust. 2 pkt 2, tymczasem z uzasadnienia decyzji wynika, iż organ nie podzielił zarzutu naruszenia - przy rejestracji tego znaku - art. 131 ust. 1 pkt 2 p.w.p. Uznał, iż udzielenie prawa nastąpiło z naruszeniem art. 131 ust. 2 pkt 1 oraz art. 132 ust. 2 pkt 2 p.w.p., tj. podzielił dwa pozostałe zarzuty stawiane decyzji o udzieleniu prawa ochronnego.

Zgodnie z art. 132 ust. 2 pkt 2 p.w.p., nie udziela się prawa ochronnego na znak towarowy identyczny lub podobny do znaku towarowego, na który udzielono prawa ochronnego lub zgłoszonego w celu uzyskania prawa ochronnego (o ile na znak taki zostanie udzielone prawo ochronne) z wcześniejszym pierwszeństwem na rzecz innej osoby dla towarów identycznych lub podobnych, jeżeli zachodzi ryzyko wprowadzenia odbiorców w błąd, które obejmuje w szczególności ryzyko skojarzenia znaku ze znakiem wcześniejszym.

Dla oceny podobieństwa znaków towarowych niezbędne jest dokonanie oceny podobieństwa (jednorodzajowości) towarów (usług).

Przy ocenie podobieństwa (jednorodzajowości) towarów stosuje się różnorakie kryteria, takie jak: rodzaj towarów, przeznaczenie towarów, zasada działania, krąg odbiorców do których są skierowane towary, sposób działania, sposób sprzedaży (dystrybucji) towarów, czas użytkowania, pomocniczo wygląd wyrobów.

Problem jednorodzajowości (podobieństwa) towarów stanowi kwestię wstępną rozstrzyganą przed badaniem podobieństwa oznaczeń. Dopiero stwierdzenie jednorodzajowości towarów uzasadnia rozpoczęcie badania podobieństwa oznaczeń (zob. R. Skubisz: Prawo znaków towarowych. Komentarz, Wydawnictwo Prawnicze Warszawa 1997, s. 84).

Oceny podobieństwa towarów należy dokonywać w powiązaniu z podobieństwem oznaczeń. Im bardziej podobne porównywane znaki (oznaczenia) tym większa istnieje możliwość skojarzenia znaków przez odbiorców. Im większa zdolność odróżniająca znaku towarowego tym większy zakres ochrony i ryzyko pomylenia porównywanych znaków.

Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd istnieje, jeżeli odbiorcy mogliby uznać, że dane towary lub usługi pochodzą z tego samego przedsiębiorstwa lub ewentualnie z przedsiębiorstw powiązanych gospodarczo. W orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości podkreśla się, iż istnienie prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd odbiorców podlega całościowej ocenie, przy uwzględnieniu wszystkich czynników istotnych w danym przypadku (zob. wyrok z dnia 11 listopada 1997 r. w sprawie C-251/95 SABEL oraz wyrok z dnia 22 czerwca 2000 r. w sprawie C-425/98 Marca Mode).

Całościową ocenę prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w zakresie, w jakim dotyczy ona wizualnego, fonetycznego lub koncepcyjnego podobieństwa spornych znaków, należy oprzeć na wywieranym przez nie całościowym wrażeniu, przy uwzględnieniu w szczególności ich elementów odróżniających i dominujących. Przeciętny konsument postrzega zwykle znak towarowy jako całość i nie dokonuje analizy jego poszczególnych detali.

Należy podkreślić, iż rejestracja znaku w określonej formie nie daje wyłączności w odniesieniu do poszczególnych jego elementów (części jednego wyrazu), oczywiście pominąwszy sytuacje, gdy jeden z elementów znaku jest znakiem cieszącym się renomą.

W rozpoznawanej sprawie, spornemu znakowi zostało udzielone prawo ochronne na szereg towarów, wskazanych w wykazie towarów. Organ stwierdził, iż wszystkie szczegółowo wymienione towary stanowią "taśmy klejące do celów technicznych" i w związku z tym uznał, iż występuje wysoki stopień podobieństwa pomiędzy towarami objętymi porównywanymi prawami ochronnymi. Powyższego stwierdzenia w żaden sposób nie uzasadnił, nie wskazał według jakich kryteriów badał jednorodzajowość towarów, nie uzasadnił, dlaczego wszystkie towary w spornym znaku, w tym taśmy, folie i membrany antykorozyjne uznał za taśmy klejące do celów technicznych. Nie odniósł się do argumentów skarżącej, iż produkty oznaczane spornym znakiem nie są towarami masowymi, lecz specjalistycznymi, przeznaczonymi do określonych odbiorców, doskonale zorientowanych na rynku.

W ocenie Sądu Urząd Patentowy nie uzasadnił również w sposób prawidłowy naruszenia art. 131 ust. 2 pkt 1 p.w.p., tj. zgłoszenia znaku w złej wierze.

Urząd Patentowy uznał, iż skarżąca dokonała zgłoszenia spornego znaku towarowego w złej wierze z racji użycia innego znaku sprzeciwiającej się ("coroplast") oraz wykorzystania takiego samego przedrostka ("coro") w swoim znaku. Potwierdzeniem złej wiary w ocenie organu miało świadczyć również bliskie usytuowanie fabryk uczestnika postępowania w stosunku do siedziby skarżącej.

Zgłoszenie znaku towarowego w złej wierze ma miejsce wówczas, gdy następuje pomimo wiedzy lub niewiedzy, będącej następstwem braku staranności, o istnieniu cudzego prawa lub interesu godnego ochrony, które mogą być przez to zagrożone, i z zamiarem szkodzenia tym interesom. Dla oceny złej wiary zgłaszającego istotne znaczenie ma właśnie zamiar naganny z punktu widzenia zasad uczciwości. Jest tak wówczas, gdy zgłoszenie znaku jest dokonywane w celu wyeliminowania konkurenta z zamiarem przechwycenia jego klienteli. Działa w złej wierze ten, kto wie lub przy dołożeniu należytej staranności powinien wiedzieć o rzeczywistym używaniu znaku przez innego przedsiębiorcę z sukcesem i - uprzedzając jego wniosek o rejestrację znaku - sam dokonuje zgłoszenia tego znaku. Działa w złej wierze ten, kto zgłasza znak należący do zagranicznego przedsiębiorcy w tym tylko celu, aby przeszkodzić mu w uzyskaniu ochrony w Polsce lub w celu uzyskania korzyści z rozporządzenia nabytym prawem.

W literaturze podkreśla się, iż o działaniu w złej wierze można mówić w przypadku nieuczciwych zachowań, których celem jest zawłaszczenie cudzych oznaczeń, zgłoszenia znaku towarowego w celu zablokowania konkurentowi uzyskania rejestracji (zob. E. E. Nowińska, M. J. du Vall, Pojęcie złej wiary w prawie znaków towarowych, Księga pamiątkowa z okazji 85-lecia ochrony własności przemysłowej w Polsce, s. 143 i n.).

W ocenie Sądu, w oparciu o powyższe rozważania wydaje się niemożliwym uznanie za działanie w złej wierze w przypadku zgłoszenia znaku towarowego tylko podobnego i to z racji wykorzystania tego samego przedrostka. Również sam fakt wiedzy zgłaszającego o używaniu podobnego znaku przez innego przedsiębiorcę nie wystarcza dla przyjęcia jego złej wiary.

Reasumując powyższe rozważania uznać należy, iż przesłanki unieważnienia prawa ochronnego na sporny znak nie zostały w sposób dostateczny zindywidualizowane, a zatem Sąd nie miał możliwości zbadania, czy ocena dokonana przez organ jest prawidłowa. Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji nie wynika, aby organ dokonał dokładnej analizy faktów i w jasny i zrozumiały sposób wyjaśnił zasadność przesłanek, jakimi się kierował przy wydawaniu rozstrzygnięcia.

W konkluzji należy stwierdzić, iż Urząd Patentowy nie rozpoznał sprawy w sposób wszechstronny i wyczerpujący, a tym samym naruszył art. 7, art. 77 § 1, art. 80 oraz art. 107 § 3 k.p.a. w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Przy ocenie zaskarżonej decyzji Sąd pominął dokumenty, które skarżąca przedstawiła Sądowi przy piśmie procesowym z dnia 30 grudnia 2008 r. w uzupełnieniu wniesionej skargi.

W postępowaniu przed Urzędem Patentowym skarżąca nie przedłożyła tych dokumentów, z których wywodziła pozytywne dla siebie skutki, uniemożliwiając organowi ich ocenę.

Rozpoznając ponownie sprawę organ administracji przeprowadzi postępowanie administracyjne stosownie do zasad ogólnych zawartych w k.p.a., odniesie się do wszystkich okoliczności faktycznych i całego materiału dowodowego, który zgromadził w sprawie, by następnie na jego podstawie podjąć decyzję administracyjną prawidłowo uzasadnioną o przekonywującej treści.

Mając powyższe na uwadze, Sąd uznał, że przy wydawaniu zaskarżonej decyzji doszło do naruszenia prawa procesowego, zatem na podstawie art.145 § 1 pkt 1 lit. c) ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł, jak w pkt 1 sentencji, zaś w pkt 2 sentencji orzekł na zasadzie art. 152 p.p.s.a.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 200 i art. 205 § 2, 3 i 4 p.p.s.a. Koszty postępowania stanowiły: uiszczony wpis od skargi w kwocie 1.000 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w kwocie 600 zł ustalone na podstawie § 12 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 2 grudnia 2003 r. w sprawie opłat za czynności rzeczników patentowych (Dz. U. Nr 212, poz. 2076 ze zm.) i 17 zł z tytułu uiszczonej opłaty od pełnomocnictwa.