Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA – Andrzej Kołodziej Sędzia WSA – Ewa Grochowska – Jung Sędzia WSA – Stanisław Marek Pietras (spraw.) po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 10 marca 2016 r. sprawy ze skargi J.S. na bezczynność Prezesa Komunikacji Miejskiej [...] Sp. z o. o. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej – oddala skargę –

Skarżący J. S. pismem z dnia [...] lutego 2015 r. przesłanym drogą elektroniczną, zwrócił się Prezesa Komunikacji Miejskiej [...] Sp. z o. o., o udostępnienia mu sprawozdań finansowych spółki od początku istnienia [...] Sp. z o. o., poprzez przesłanie pod wskazany adres poczty elektronicznej.

W odpowiedzi na powyższe Prezes Zarządu Dyrektor Naczelny Komunikacji Miejskiej [...] Sp. z o. o. pismem z dnia [...] marca 2015 r. nr L.dz.[...] odpowiedział skarżącemu, że wnioskowana informacja od początku istnienia [...] znajdują się w Krajowym Rejestrze Sądowym w Sądzie Rejonowym [...] Krajowego Rejestru Sądowego i ponieważ są to dokumenty, do których dostęp jest nieograniczony zgodnie z art. 10 oraz 11 ustawy o dostępie do informacji publicznej w zw. z art 8 ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym, nie ma obowiązku ich udzielenia na wniosek. Stanowisko takie potwierdza również orzecznictwo i np. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 sierpnia 2011 roku sygn. akt I OSK 877/2011 wskazano, iż sprawozdania finansowe, są to tego rodzaju informację, które "spółka przekazuje do Krajowego Rejestru Sądowego, i które są dostępne publicznie w tym Rejestrze, jak również są dostępne w Monitorze Polskim B, stanowiącym publikator publicznie dostępny, co wynika z art 8 i art. 8a ust 1 pkt 5 i ust 2 ustawy (...) o Krajowym Rejestrze Sądowym (...), art. 5 § 1 ustawy (...) Kodeks spółek handlowych (...) oraz art. 70 ust. 2 ustawy (...). o rachunkowości (...). Obowiązek udostępniania informacji publicznej przez podmioty określone w art 4 ustawy o dostępie do informacji publicznej, realizowany jest bowiem nie tylko poprzez indywidualne udzielanie takiej informacji na wniosek, ale również poprzez publikowanie takich informacji w sposób publicznie dostępny. Udzielanie informacji publicznej na wniosek następuje tylko wtedy, gdy wnioskodawca nie może zapoznać się z tą informacją w inny sposób publicznie lub powszechnie dostępny. Jeżeli zatem wnioskowana informacja publiczna jest już publicznie lub powszechnie dostępna, to podmiot zobowiązany nie wydaje decyzji o odmowie jej udzielenia, lecz informuje wnioskodawcę o możliwości zapoznania się z tą informacją podaną do publicznej lub powszechnej wiadomości w inny sposób.

W piśmie z dnia [...] marca 2015 r. skarżący nie zgodził się z powyższą argumentacją wskazując przede wszystkim, że w ustawie o Krajowym Rejestrze Sądowym nie znajdują się przepisy, które określałyby procedurę dostępu do informacji publicznych przekazanych do KRS przez podmioty zobowiązane do udostępniania informacji publicznej, w tym przez spółki komunalne. Sposób dostępu do informacji zebranych w KRS za pośrednictwem Centralnej Informacji opisany jest bardzo ogólnie. Gdyby brać te przepisy pod uwagę przy dostępie do informacji publicznej, to ograniczyłoby to prawo do informacji publicznej zapisane w art. 61 Konstytucji RP oraz w ustawie o dostępie do informacji publicznej.

Prezes Zarządu Dyrektor Naczelny Komunikacji Miejskiej [...] Sp. z o. o. pismem z dnia [...] kwietnia 2015 r. nr L.dz.[...] raz jeszcze powołał się na stanowisko zawarte w piśmie z dnia [...] marca 2015 r. nr L.dz.[...].

W skardze z dnia [...] września 2015 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, skarżący J. S. wniósł o zobowiązanie organu do wykonania jego wniosku z dnia [...] lutego 2015 r. zarzucając:

– naruszenie art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP w zw. z art. 10 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności w zakresie, w jakim przepisy te stanowią normatywną podstawę prawa do informacji publicznej, poprzez nieudostępnienie na wniosek informacji publicznej o działalności osoby prawnej, która wykonuje zadania publiczne i gospodaruje mieniem publicznym, czyli Spółki, która w funkcjonalny i organizacyjny sposób jest podmiotem będącym częścią gminy i jest powołana do wykonywania zadań publicznych oraz gospodarowaniem mieniem komunalnym;

– naruszenie 1 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, w zakresie w jakim przepis ten stanowi o tym, że przepisy ustawy nie naruszają przepisów innych ustaw określających odmiennie zasady i tryb dostępu do informacji będących informacjami publicznymi, poprzez nieprawidłowe przyjęcie, że w przedmiotowej sprawie informacja nie może być udostępniona z uwagi na przepisy ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym i z uwagi na przepisy ustawy o rachunkowości.

W uzasadnieniu podał, że w art. 10 i 11 ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym nie ma regulacji analogicznej do art. 10 ust. 1 i 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, bowiem zgodnie z tym przepisem, informacja publiczna, która nie została udostępniona w Biuletynie Informacji Publicznej lub centralnym repozytorium, jest udostępniana na wniosek. Ponadto z art. 10 i 11 ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym nie sposób wyinterpretować normy prawnej, zgodnie z którą udostępnienie informacji w KRS wyłącza udostępnianie tej informacji w inny sposób (np. na podstawie przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej). Gdyby zamysłem ustawodawcy było ograniczenie dostępności określonych informacji wyłącznie do ich dostępności w KRS, to zawarłby w ustawie o KRS analogiczną regulację prawną, jaka znajduje się w art. 10 ust. 1 ustawie o dostępie do informacji publicznej. Przepisy art. 8 – 10 ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym nie regulują w sposób wyczerpujący i kompleksowy trybu dostępu do określonych informacji publicznych. W przepisach unormowane są kwestie związane z funkcjonowaniem Krajowego Rejestru Sądowego i instrumentalnie odnoszące się do doniosłości prawnej, jaka się wiąże z jego funkcjonowaniem. Jeżeli uznać, że ustawa o KRS jest ustawą odmiennie regulującą zasady i tryb dostępu do określonych informacji – w tym sprawozdań spółek z o.o. – to wówczas nie będzie mogła być zastosowana ustawa o dostępie do informacji publicznej, co naruszałoby uprawienie (możliwość wykonywania) wyrażone w art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP. Istnienie odrębnego trybu udostępniania informacji wyłącza stosowanie ustawy o dostępie do informacji publicznej wtedy, gdy wyraźnie jest ten tryb uregulowany ustawami, a stosowania tejże ustawy nie da się pogodzić z realizowaniem przepisów ustaw szczególnych. Zatem przepisy ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym nie ograniczają uprawnienia do korzystania z trybu uregulowanego w ustawie o dostępie do informacji publicznej, bowiem przepisy tej ostatniej ustawy nie są nie do pogodzenia z przepisami ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym. Ponadto z przepisów ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym nie można wyinterpretować normy, która zakazywałaby stosowania ustawy o dostępie do informacji publicznej do udostępniania sprawozdań spółek z o. o., wpisanych do KRS. Przede wszystkim dlatego, że tryb udostępniania informacji uregulowany przepisami ustawy o KRS nie gwarantowałby efektywnego dostępu do informacji związanej z publiczną działalnością spółek z o. o., co należałoby negatywnie ocenić w kontekście realizacji art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP oraz art. 14 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. W związku z tym odmienną funkcję pełni dostęp do określonych dokumentów w siedzibie sądu rejestrowego od dostępu do informacji o działalności podmiotu zobowiązanego. Ponadto funkcją wskazanego przez organ art. 75 ust. 1 ustawy o rachunkowości nie jest uregulowanie dostępu do określonych informacji, ale wymogów formalnych co do ich udostępniania do wglądu z uwagi na konieczność ochrony danych. W związku z tym udostępnienie osobie trzeciej zbiorów (obejmujących m.in. sprawozdania) wymaga zgody określonych osób. Z przepisu tego w żaden sposób nie można wyinterpretować normy, która zakazywałaby udostępniania określonych informacji w innych formach na podstawie ustawy o dostępie do informacji publicznej. Podkreślono, że nie zwracał się o umożliwienie wglądu do sprawozdania, a o jego przesłanie w formie skanu za pomocą poczty elektronicznej. W związku z tym, że nie stykałbym się bezpośrednio z oryginalnymi dokumentami, a uzyskałbym ich skan, nie ma w tym przypadku zastosowania art. 75 ust. 1 ustawy o rachunkowości. Na końcu zaznaczył, że art. 34 ust. 1 pkt 9 ustawy o finansach publicznych w żadnym razie nie reguluje trybu i zasad dostępu do określonych kategorii informacji. Wskazanie w tej jednostce redakcyjnej ustawy, że zasada jawności gospodarowania środkami publicznymi jest realizowana przez udostępnianie corocznych sprawozdań dotyczących finansów i działalności jednostek organizacyjnych należących do sektora finansów publicznych (a do tego sektora należy Spółka), jest argumentem za udostępnieniem sprawozdań Spółki zgodnie z wnioskiem, nie zaś za wskazaniem, że informacja ta nie może zostać udostępniona.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej odrzucenie jako wniesionej przeciwko niewłaściwemu podmiotowi, ewentualnie o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania, a wskazując na dotychczasowe ustalenia faktyczne i prawne stwierdzono, że bezzasadne są zarzuty skargi w przedmiocie naruszenia przepisów art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji w zw. z art. 10 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności oraz art. 1 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, bowiem skarżący nie został pozbawiony prawa do informacji, ani nie odmówiono mu uzyskania żądanych informacji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z brzmieniem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości m.in. poprzez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem.

Skarga analizowana pod tym kątem zasługuje podlega oddaleniu, bowiem organ nie dopuścił się naruszenia prawa. Stosownie do treści art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej, która obejmuje orzekanie w sprawach skarg na:

1. decyzje administracyjne;

2. postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty;

3. postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie, z wyłączeniem postanowień wierzyciela o niedopuszczalności ogłoszonego zarzutu oraz postanowień, przedmiotem których jest stanowisko wierzyciela w sprawie zgłoszonego zarzutu;

4. inne niż określone w pkt 1 – 3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, z wyłączeniem aktów lub czynności podjętych w ramach postępowania administracyjnego określonego w ustawie z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r. poz. 267, z późn. zm.) oraz postępowań określonych w działach IV, V, VI ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz postępowań, do których mają zastosowanie przepisy powołanych ustaw;

4a.pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane

w indywidualnych sprawach;

5. akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego

i terenowych organów administracji rządowej;

6. akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5 podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej;

7. akty nadzoru nad działalnością jednostek samorządu terytorialnego;

8 bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1 – 4 lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadku określonym w pkt 4a;

9. bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach dotyczących innych niż określone w pkt 1 – 3 aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa podjętych w ramach postępowania administracyjnego określonego w ustawie z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego oraz postępowań określonych w działach IV, V i VI ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa oraz postępowań, do których mają zastosowanie przepisy powołanych ustaw.

Z bezczynnością organu mamy zatem do czynienia wówczas, gdy organ zobowiązany do podjęcia czynności, nie podejmuje jej w terminie określonym przez przepisy prawa. Powyższe oznacza więc, że zarzut bezczynności powinien się pojawić wówczas, gdy organ będąc właściwym w sprawie i zobowiązanym do podjęcia czynności, pozostaje w zwłoce. Skarga na bezczynność bowiem ma na celu spowodowanie wydania przez organ administracji publicznej oczekiwanego aktu.

Mówiąc natomiast o dostępie do informacji publicznej i ewentualnej bezczynności w tym zakresie stwierdzić na samym początku należy, że Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej w art. 61 ust. 1 stanowi, iż obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa, zaś według ust. 2, prawo do uzyskiwania informacji obejmuje dostęp do dokumentów oraz wstęp na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów, z możliwością rejestracji dźwięku lub obrazu, przy czym tryb udzielania informacji, o których mowa w ust. 1 i 2, określają ustawy (ust. 3).

Konkretyzacją natomiast tego prawa zajmuje się m.in. ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), gdzie w myśl art. 1, każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu na zasadach i w trybie określonym w tym akcie prawnym. Ponadto na podstawie art. 2 ust. 1, każdemu przysługuje, z zastrzeżeniem art. 5, prawo dostępu do informacji publicznej, co jednocześnie nie oznacza, że każdy podmiot jest zobligowany do jej udostępniania. Realizacja bowiem tego prawa spoczywa na określonych w ustawie podmiotach. I tak, zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy, obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności:

1) organy władzy publicznej,

2) organy samorządów gospodarczych i zawodowych,

3) podmioty reprezentujące zgodnie z odrębnymi przepisami Skarb Państwa,

4) podmioty reprezentujące państwowe osoby prawne albo osoby prawne samorządu terytorialnego oraz podmioty reprezentujące inne państwowe jednostki organizacyjne albo jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego,

5) podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów.

Zobowiązanymi do udostępnienia informacji publicznej są również organizacje związkowe i pracodawców reprezentatywne, w rozumieniu ustawy z dnia 6 lipca 2001 r. o Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczych i wojewódzkich komisjach dialogu społecznego (Dz. U. Nr 100, poz. 1080 z późn. zm.) oraz partie polityczne (ust. 2).

Wobec treści art. 4 ust. 1 pkt 5) ustawy nie budzi zatem wątpliwości fakt, że Prezes Komunikacji Miejskiej [...] Sp. z o. o, jest podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej. Została zatem spełniona przesłanka podmiotowa ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Wskazać również należy, że informacją publiczną w rozumieniu ustawy jest każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa. Zatem jest nią treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty niebędące organami administracji publicznej, treść wystąpień, opinii i ocen przez nie dokonywanych niezależnie, do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą. Ponadto informację publiczną stanowi treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej lub podmiotu niebędącego organem administracji publicznej związanych z nimi bądź w jakikolwiek sposób dotyczących ich i są nimi zarówno treść dokumentów bezpośrednio przez nie wytworzonych jak i te, których używają przy realizacji przewidzianych prawem zadań, nawet jeżeli nie pochodzą wprost od nich. W dalszej części stwierdzić należy, że zgodnie z treścią art. 14 ust. 1 ustawy, udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje w sposób i w formie zgodnych z wnioskiem, chyba że środki techniczne, którymi dysponuje podmiot obowiązany do udostępnienia, nie umożliwiają udostępnienia informacji w sposób i w formie określonych we wniosku. Niezależnie od powyższego wskazać należy, że przy żądaniu uzyskania informacji publicznej nie jest wymagane wykazanie ani interesu publicznego, ani celu, w jakim uzyskana informacja zostanie wykorzystana. Jedynie w przypadku informacji przetworzonej, stosownie do treści art. 3 ust. 1 ustawy, ustawodawca wprowadził wymóg wykazania, że uzyskanie informacji jest szczególnie istotne dla interesu publicznego. Dodać również należy, że według art. 13 ust. 1 ustawy, udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, z zastrzeżeniem ust. 2 i art. 15 ust. 2, a jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w terminie określonym w ust. 1, podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku. Niezależnie od powyższego, aby konkretna informacja posiadała walor informacji publicznej, to musi się odnosić do sfery faktów. Ponadto zaakcentować w tym miejscu należy, że zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 ustawy, informacja publiczna, która nie została udostępniona w Biuletynie Informacji Publicznej lub centralnym repozytorium, jest udostępniana na wniosek.

Zatem w rozpoznawanej sprawie niewątpliwe jest, iż zgłoszone przez skarżącego J. S. żądanie zawarte we wniosku z dnia [...] lutego 2015 r. dotyczące sprawozdań finansowych spółki od początku istnienia [...] Sp. z o. o., stanowi informację publiczną.

Jednakże nie ma do niej zastosowania ustawa o dostępie do informacji publicznej, bowiem zgodnie z normą kolizyjną zawartą w art. 1 ust. 2 tejże ustawy, przepisy ustawy nie naruszają przepisów innych ustaw określających odmienne zasady i tryb dostępu do informacji będących informacjami publicznymi, pod warunkiem że nie ograniczają obowiązków przekazywania informacji publicznej do centralnego repozytorium informacji publicznej, o którym mowa w art. 9b ust. 1. Zatem wykładnia leksykalna tego przepisu, jak i systemowa oraz funkcjonalna wskazuje, że jeżeli obowiązują odmienne regulacje ich udostępniania, to będą one miały pierwszeństwo przed ustawą o dostępie do informacji publicznej. Jak stwierdzono w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 marca 2012 r. sygn. akt I OSK 2451/11, które to stanowisko niniejszy skład Sądu w pełni podziela, "Zawarte w art. 1 ust 2 ustawy sformułowanie "nie naruszają" rozumieć należy, że ustawa o dostępie do informacji publicznej nie może naruszać przepisów innych ustaw odrębnie regulujących zasady ich udostępniania. Istota odesłania, o którym jest mowa w art. 1 ust. 2 u.d.i.p., dotyczy takiej sytuacji, że to odrębna ustawa precyzuje zarówno zasady, jaki i tryb dostępu do informacji publicznej, których zastosowanie wyłączać będzie zasadność ich realizacji na podstawie u.d.i.p. (por. M. Jabłoński, Udostępnienie informacji publicznej w trybie wnioskowym, Wrocław 2009 r., s. 30)."

Tymczasem w rozpoznawanej sprawie Komunikacja Miejska [...] Sp. z o. o., będąc spółką prawa handlowego, jest stosownie do art. 2 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r. poz. 330 ze zm.), zobowiązana do składnia we właściwym rejestrze sądowym m.in. rocznego sprawozdanie finansowego, w ciągu 15 dni od dnia jego zatwierdzenia. Z art. 8 i art. 8a ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym (tekst jedn.. Dz. U. z 2015 r., poz. 1142 ze zm.) wynika, że Rejestr ten jest jawny i każdy ma prawo dostępu do danych zawartych w Rejestrze (w tym rocznych sprawozdań finansowych) za pośrednictwem Centralnej Informacji. Każdy ma też prawo otrzymać (również drogą elektroniczną), poświadczone odpisy, wyciągi, zaświadczenia i informacje z Rejestru. Oznacza to, że skarżący J. S. ma możliwość uzyskania żądanego sprawozdania finansowego Komunikacji Miejskiej [...] Sp. z o. o. od początku istnienia [...] Sp. z o. o. w trybie przepisów ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym. Powołana ustawa, wbrew twierdzeniu skarżącego, w sposób kompleksowy reguluje dostęp do danych zgromadzonych w tym Rejestrze i stanowi lex specialis w stosunku do przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej. W związku z tym uprawnienia dostępu do danych zgromadzonych w Krajowym Rejestrze Sądowym nie można dochodzić powołując się na ustawę o dostępie do informacji publicznej, gdyż jej zastosowanie jest w takim wypadku wyłączone (vide: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 września 2014 r. sygn. akt I OSK 31/14; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 września 2014 r. sygn. akt II SA/Wa 520/14 i wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 31 stycznia 2012 r. sygn. akt II SAB/Wa 390/11). Zatem wniosek skarżącego J. S. z dnia [...] lutego 2015 r. został przez tę Spółkę załatwiony właściwie, ponieważ podmiot ten, wobec wypełnienia hipotezy normy prawnej zawartej w art. 1 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, nie był zobowiązany do udostępnienia skarżącemu wskazanej informacji w trybie tej ustawy, a przy tym nie był również zobowiązany do wydania w tym zakresie, na podstawie art. 17 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 ustawy, rozstrzygnięcia o odmowie udostępniania informacji publicznej. Zgodnie bowiem z przyjętym w doktrynie poglądem, jeżeli wnioskodawca żąda udzielenia informacji publicznej, do której tryb dostępu odbywa się na odrębnych zasadach, organ ma obowiązek jedynie zawiadomić wnoszącego, że ze względu na odmienne tryby dostępu przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej nie znajdują zastosowania co do jego wniosku (por. Irena Kamińska, Mirosława Rozbicka – Ostrowska, Ustawa o dostępie do informacji publicznej. Komentarz, Wydanie 2, Warszawa 2012, str. 206 oraz powołane tam orzecznictwo).

Spółka zawiadomienie takie skierowała do skarżącego w piśmie z dnia pismem z dnia [...] marca 2015 r. oraz w piśmie z dnia [...] kwietnia 2015 r.

W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 151 w zw. z art. 132 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 270), należało orzec jak w sentencji wyroku.