Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krzysztof Bogusz Sędziowie Sędzia WSA Elżbieta Naumowicz (spr.) Sędzia WSA Daria Sachanbińska Protokolant Referent stażysta Marta Kubiak po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 18 grudnia 2014 r. sprawy ze skargi M. S. na bezczynność Wójta Gminy Domaszowice w przedmiocie informacji publicznej 1) zobowiązuje Wójta Gminy Domaszowice do wydania aktu lub dokonania czynności załatwiających wniosek M. S. z dnia 8 października 2014 r. w części dotyczącej punktów 2 i 3, terminie 14 dni od dnia doręczenia organowi prawomocnego wyroku, 2) stwierdza, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, 3) zasądza od Wójta Gminy Domaszowice na rzecz skarżącego M. S. kwotę 357 (trzysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Pismem z dnia 8 października 2014 r. M. S., powołując się na art. 61 Konstytucji RP, wniósł do Wójta Gminy Domaszowice drogą elektroniczną wniosek o udostępnienie informacji dotyczących:

1) liczby osób zatrudnionych w Urzędzie Gminy na dzień 21 listopada 2010 r. oraz na dzień złożenia wniosku,

2) imion i nazwisk wszystkich kierowników wydziałów, naczelników i innych osób zajmujących kierownicze stanowiska w Urzędzie Gminy (w tym skarbnika i sekretarza Gminy) z podaniem wykształcenia każdej z tych osób,

a w przypadku wykształcenia wyższego również kierunku ukończonych studiów oraz daty zatrudnienia na zajmowanym obecnie stanowisku,

3) wysokości nagród i premii przyznanych i wypłaconych każdemu z pracowników Urzędu Gminy od dnia 1 stycznia 2014 r. do dnia złożenia wniosku, z podaniem konkretnej kwoty przypisanej do konkretnego pracownika,

4) listy podróży zagranicznych Wójta i innych pracowników Urzędu Gminy (finansowanych ze środków publicznych) od dnia 21 listopada 2010 r. do dnia złożenia niniejszego wniosku, z podaniem miejsca podróży, czasu jej trwania, celu oraz kosztów,

5) wykazu postępowań sądowych, w których uczestniczyła Gmina, a które zakończyły się w okresie od 21 listopada 2010 r. do dnia złożenia wniosku, ze wskazaniem zapadłego rozstrzygnięcia (alternatywnie skany prawomocnych wyroków i postanowień w sprawach, w których uczestniczyła Gmina, wydanych od dnia 21 listopada 2010 r. do dnia złożenia wniosku),

6) liczby skarg złożonych na działalność Wójta w okresie od 21 listopada 2010 r. do dnia złożenia wniosku z podaniem rezultatu rozpatrzenia tych skarg.

W dniu 20 października 2014 r. do skarżącego zostało przesłane za pośrednictwem portalu ePUAP pismo Wójta Gminy Domaszowice z dnia 14 października 2014 r., stanowiące odpowiedź na wniosek z dnia 8 października 2014 r., w którym odnośnie pkt 1 podano liczbę osób zatrudnionych w Urzędzie Gminy, odnośnie pkt 4, 5 i 6 wskazano, że od dnia 21 października do dnia złożenia wniosku Wójt Gminy oraz inni pracownicy urzędu nie uczestniczyli w podróżach zagranicznych oraz Gmina nie uczestniczyła w postępowaniach sądowych, natomiast zostały złożone dwie skargi na działalność Wójta. W sprawie pierwszej z nich Rada Gminy Domaszowice podjęła uchwałę uznając skargę za niezasadną, a druga skarga jest w trakcie rozpatrzenia. W odniesieniu do pkt 2 i 3 wskazano: "Odmowa udzielenia informacji ze względu na art. 6 w związku z art. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz.U.2014.1182)".

Pismem z dnia 31 października 2014 r. (które wpłynęło do organu w dniu 5 listopada 2014 r., co wynika z prezentaty) M. S., reprezentowany przez pełnomocnika - adw. K. S., wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu skargę na bezczynność Wójta Gminy Domaszowice, zarzucając naruszenie art. 13 ust. 1 i 2 oraz art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, poprzez nierozpoznanie w całości złożonego wniosku o udostępnienie informacji publicznej. Skarżący domagał się przeprowadzenia dowodów uzupełniających z dokumentów, tj. wniosku z dnia 8 października 2014 r. oraz urzędowego poświadczenia przedłożenia - na okoliczność złożenia wniosku i odbioru tego wniosku przez organ, zobowiązania organu do rozpoznania wniosku o udostępnienie informacji publicznej w terminie siedmiu dniu od daty doręczenia prawomocnego wyroku oraz zasądzenia od organu na rzecz skarżącego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Poza tym wniósł o rozpoznanie sprawy w postępowaniu uproszczonym.

W uzasadnieniu skargi wskazał, że w piśmie przesłanym w dniu 20 października 2014 r. organ udzielił odpowiedzi na pytania nr 1 oraz 4-6 wniosku z dnia 8 października 2014 r., natomiast nie udzielił odpowiedzi na pytania nr 2 i 3, ograniczając się jedynie do zdawkowych stwierdzeń o odmowie informacji ze względu na art. 6 w zw. z art. 1 ustawy o ochronie danych osobowych. Zdaniem skarżącego, do dnia wniesienia skargi organ nie udostępnił wszystkich żądanych informacji, ani też nie wydał decyzji odmownej zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, czym naruszył 14-dniowy termin przewidziany na rozpatrzenie wniosku w art. 13 ust. 1 tej ustawy. Skarżący wskazał, że dopiero wydanie decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej umożliwi merytoryczną polemikę z organem.

W odpowiedzi na skargę Wójt Gminy Domaszowice wniósł o jej oddalenie. Nie zgadzając się z zarzutem bezczynności podniósł, że zakres informacji żądanych przez skarżącego w pkt 2 i 3 wniosku nie mieści się w definicji informacji publicznej, co skutkuje zawiadomieniem wnioskodawcy o odmowie ich udzielenia w drodze pisma, a nie decyzji. W oparciu o orzecznictwo wywodził, że wykładnia pojęcia informacji publicznej opiera się na treści art. 61 Konstytucji RP, wskazującego jako kryterium udostępnienia informacji fakt odnoszenia się do działalności organów władzy publicznej lub osób pełniących funkcje publiczne. Odnośnie innych podmiotów charakter informacji publicznej należy przypisać jedynie tym, które odnoszą się do wskazanej w art. 61 Konstytucji RP publicznej sfery ich działalności, a więc wykonywania zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Zdaniem organu, zakres żądanych przez skarżącego informacji wykracza poza sferę wykonywania zadań władzy publicznej przez osoby wymienione we wniosku.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269, z późn. zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Na zasadzie art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.), zwanej dalej P.p.s.a., kontrola ta obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4 a.

Bezczynność organu administracji publicznej w zakresie dostępu do informacji publicznej, w trybie przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2014 r., poz. 782) zachodzi wówczas, gdy organ zobligowany jest udzielić informacji publicznej, a jej nie udziela i nie wydaje stosownej decyzji o odmowie udostępnienia takiej informacji. W przypadku zaś, gdy informacja o jaką ubiega się zainteresowany nie ma charakteru informacji publicznej, organ nie pozostaje w zwłoce w zakresie udostępnienia informacji publicznej. Aby można było mówić o bezczynności podmiotu zobowiązanego należy przede wszystkim stwierdzić, iż ciąży na nim wynikający z przepisów prawa obowiązek wszczęcia postępowania i podjęcia w nim stosownego rozstrzygnięcia (stosownej czynności), a dopiero później, iż obowiązku tego, w nakazanym prawem terminie, nie wypełnił. W razie wniesienia skargi na bezczynność organu przedmiotem sądowej kontroli nie jest określony akt lub czynność organu administracji, lecz ich brak w sytuacji, gdy organ miał obowiązek podjąć działanie w danej formie i w określonym przez prawo terminie. W przypadku, gdy organ uznaje, że żądana informacja nie stanowi informacji publicznej, sąd zobligowany jest do rozpoznania wniesionej skargi i rozstrzygnięcia, czy rzeczywiście wnioskodawca może domagać się udostępnienia interesujących go danych.

Dla dopuszczalności skargi na bezczynność nie ma przy tym znaczenia okoliczność, z jakich powodów określony akt (decyzja, postanowienie lub inny akt) nie został podjęty lub czynność nie została dokonana, a w szczególności, czy bezczynność organu spowodowana została zawinioną lub niezawinioną opieszałością organu w ich podjęciu lub dokonaniu, czy też wiąże się z przeświadczeniem organu (podmiotu zobowiązanego), że stosowny akt lub czynność w ogóle nie powinna zostać dokonana, wyrażającym się np. w odmowie wydania decyzji w związku z błędnym przekonaniem, że załatwienie sprawy nie wymaga jej wydania (por. T. Woś [w:] T. Woś, H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2011 r., s. 109-110; wyrok WSA w Warszawie z 12 kwietnia 2007 r., II SAB/Wa 71/06, LEX nr 334271). Natomiast w sprawie ze skargi na bezczynność w przedmiocie udzielenia informacji publicznej sąd administracyjny musi ocenić, jakie działania organ podjął w celu załatwienia wniosku, czy dokonał tego w prawem wymaganej formie, a jeśli udzielił żądanej informacji, czy została ona udzielona w pełni, a więc czy wywiązał się ze wszystkich obowiązków nałożonych ustawą (por. wyrok NSA z 17 kwietnia 2013 r., I OSK 3109/12, LEX nr 1368964). W świetle art. 149 P.p.s.a., niewątpliwie celem skargi na bezczynność jest doprowadzenie do wydania przez organ aktu lub dokonania wynikającej z przepisów prawa czynności w sprawie wszczętej żądaniem strony. Z treści powyższego przepisu wynika więc a contrario, że niewykonanie przez organ tego obowiązku uzasadnia uwzględnienie skargi, natomiast nałożenie grzywny ma charakter fakultatywny. Sąd, zobowiązując organ do działania, nie przesądza przy tym jednocześnie o sposobie załatwienia wniosku.

W kwestii dopuszczalności skargi dodać jeszcze należy, że wniesienie skargi na bezczynność organów nie zostało przez ustawodawcę ograniczone żadnym terminem. Ponadto, skarga na bezczynność w przedmiocie informacji publicznej nie musi być poprzedzona żadnym środkiem zaskarżenia na drodze administracyjnej.

Przedmiotem skargi w rozpoznawanej sprawie jest bezczynność Wójta Gminy Domaszowice w zakresie udostępnienia informacji publicznej w związku z wnioskiem skarżącego z dnia 8 października 2014 r., przy czym w świetle przedłożonej dokumentacji nie budzi jakichkolwiek wątpliwości fakt złożenia przez skarżącego wniosku o udzielenie informacji publicznej oraz zakres żądania wynikający z treści tego wniosku. W związku z tym skargę należało uznać za dopuszczalną.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną. Tę ogólną definicję ustawodawca doprecyzował w art. 6 ust. 1 tej ustawy, wymieniając rodzaje spraw, jakich mogą dotyczyć informacje o charakterze informacji publicznych, czyniąc to przy tym w sposób otwarty, poprzez użycie zwrotu "w szczególności". Na gruncie rozpoznawanej sprawy dodać trzeba, że przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej stanowią konkretyzację konstytucyjnego prawa, wynikającego z art. 61 ust. 1 Konstytucji RP, gwarantującego prawo obywatela do uzyskiwania informacji m.in. o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Na tle tych unormowań pojęcie "informacja publiczna" powinno być rozumiane szeroko. W orzecznictwie i literaturze powszechnie aprobowany jest pogląd, który należy w pełni podzielić, że informacją publiczną jest każda wiadomość wytworzona przez szeroko rozumiane władze publiczne oraz osoby pełniące funkcje, a także inne podmioty, które tę władzę realizują bądź gospodarują mieniem publicznym (komunalnym bądź Skarbu Państwa), jak również informacje odnoszące się do wspomnianych władz, osób i innych podmiotów, niezależnie od tego, przez kogo zostały wytworzone (por. M. Jaśkowska, Dostęp do informacji publicznych w świetle orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, Wyd. TNOiK, Toruń 2002, s. 28 i powołane tam wyroki NSA: z 30 października 2002 r., II SA 181/02; z 20 października 2002 r., II SA 1956/02, LEX nr 78062 oraz z 30 października 2002 r., II SA 2036-2037/02).

Ustawa o dostępie do informacji publicznej określa też krąg podmiotów obowiązanych do udostępnienia informacji publicznej. W myśl art. 4 ust. 1 tej ustawy obejmuje on władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, a w szczególności organy władzy publicznej (pkt 1), do których należy również wójt gminy, będący reprezentantem jednostki samorządu terytorialnego. Jak bowiem zasadnie podkreśla się w literaturze, na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej objęcie obowiązkiem informacyjnym dotyczy wszystkich podmiotów publicznych powiązanych ze sprawowaniem jednej z form trójpodziału władzy (por. M. Jaśkowska, op. cit., s. 45).

W myśl art. 14 ust. 1 omawianej ustawy, udostępnienie informacji publicznej na wniosek następuje w sposób i w formie zgodnych z wnioskiem, chyba że środki techniczne, którymi dysponuje podmiot zobowiązany do udostępnienia, nie umożliwiają udostępnienia w sposób i w formie przewidzianej we wniosku, a wówczas to podmiot obowiązany do udostępnienia postępuje w sposób przewidziany w art. 14 ust. 2 ustawy. Nie budzi przy tym wątpliwości interpretacyjnych to, że udostępnienie informacji publicznej następuje w drodze czynności materialnotechnicznej, natomiast odmowa udostępnienia informacji publicznej oraz umorzenie postępowania w przypadku określonym w art. 14 ust. 2 ustawy, następują - w myśl art. 16 ust. 1 ustawy - w drodze decyzji administracyjnej wedle reguł kodeksu postępowania administracyjnego. Jeżeli podmiot zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej żądaną informacją nie dysponuje, powinien wówczas powiadomić o tym wnioskodawcę pisemnie. Podobnie winien zachować się organ, gdy żądana informacja nie jest informacją publiczną. W orzecznictwie prezentowany jest pogląd, że ustawa o dostępie do informacji publicznej przewiduje wydanie decyzji administracyjnej tylko wtedy, gdy organ odmawia ujawnienia jakiegoś faktu lub dokumentu, bądź w trybie przewidzianym w art. 14 ust. 2, w sytuacji gdy ma do czynienia z informacją publiczną w rozumieniu przepisów ustawy. Natomiast, gdy żądana informacja nie jest informacją publiczną w rozumieniu ustawy, to dopuszczalną i właściwą formą odniesienia się do wniosku o udostępnienie takiej informacji jest pismo zawiadamiające wnioskodawcę o braku możliwości zastosowania przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej. Z kolei formą obrony swojego stanowiska dla wnioskodawcy w takiej sytuacji jest skarga na bezczynność organu (por. postanowienie NSA z 18 marca 2010 r., I OSK 405/10, wyrok WSA w Gorzowie Wlkp. z 5 września 2012 r., II SAB/Go 31/12 - dostępne na stronie internetowej - Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych, http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Stosownie zaś do treści art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy udostępnieniu podlega informacja publiczna, w szczególności o podmiotach, o których mowa w art. 4 ust. 1, w tym o organach i osobach sprawujących w nich funkcje i ich kompetencjach. Z powyższego wynika, że dane odnoszące się do osób pełniących w organach władzy publicznej określone funkcje publiczne, mieszczą się w pojęciu informacji publicznej.

Wskazać w tym miejscu przyjdzie, że ustawa nie definiuje pojęcia "osoby pełniącej funkcje publiczne". Dokonując wykładni tego pojęcia podzielić jednak należy pogląd wyrażany w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym osobą pełniącą funkcje publiczne i mającą związek z pełnieniem takiej funkcji będzie każdy, kto pełni funkcję w organach władzy publicznej lub też w strukturach jakichkolwiek osób prawnych i jednostek organizacyjnych nie mających osobowości prawnej, jeżeli funkcja ta ma związek z dysponowaniem majątkiem państwowym lub samorządowym albo zarządzaniem sprawami związanymi z wykonywaniem swych zadań przez władze publiczne, a także inne podmioty które tę władzę realizują lub gospodarują mieniem komunalnym, lub majątkiem Skarbu Państwa. Za pełniące funkcję publiczną uznać należy osoby, które wykonują powierzone im przez instytucje państwowe lub samorządowe zadania i przez to uzyskują znaczny wpływ na treść decyzji o charakterze ogólnospołecznym. Cechą wyróżniającą takie osoby jest posiadanie określonego zakresu uprawnień pozwalających na kształtowanie treści wykonywanych zadań w sferze publicznej. Wskazanie, czy mamy do czynienia z funkcją publiczną, powinno zatem odnosić się do badania, czy określona osoba w ramach instytucji publicznej realizuje w pewnym zakresie nałożone na tę instytucję zadanie publiczne. Chodzi zatem o podmioty, którym przysługuje co najmniej wąski zakres kompetencji decyzyjnej w ramach instytucji publicznej. (por. wyrok WSA w Gdańsku z 11 czerwca 2014 r., II SA/Gd 5/14; wyrok WSA w Krakowie z 26 czerwca 2014 r., II SA/Kr 663/14; wyrok WSA w Bydgoszczy z 16 lipca 2014 r., II SA/Bd 395/14 - http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Reasumując, informacja publiczna dotyczy wszystkich pracowników organu, którzy biorą udział we wszelkiego rodzaju procedurach decyzyjnych. Odnosi się bowiem wprost do sfery działalności organu i z tego względu ma charakter publiczny. Zwrócić należy uwagę, że w ostatnio powołanym przepisie ustawodawca nie konkretyzuje danych, jakie w odniesieniu do kręgu tych osób objęte mogą być informacją publiczną.

W rozpoznawanej sprawie treść wniosku została sformułowana w sposób precyzyjny. Skarżący w pkt 2 i 3 wniosku domagał się udostępnienia informacji dotyczącej imion i nazwisk wszystkich kierowników wydziałów, naczelników i innych osób zajmujących kierownicze stanowiska w Urzędzie Gminy (w tym skarbnika i sekretarza Gminy) z podaniem wykształcenia każdej z tych osób, a w przypadku wykształcenia wyższego - kierunku ukończonych studiów oraz daty zatrudnienia na zajmowanym obecnie stanowisku, a ponadto wysokości nagród i premii przyznanych i wypłaconych każdemu z pracowników Urzędu Gminy od dnia 1 stycznia 2014 r. do dnia złożenia wniosku, z podaniem konkretnej kwoty przypisanej do konkretnego pracownika.

Nie ulega wątpliwości, że żądanie dotyczyło również osób, które pełnią funkcje publiczne. Wobec powyższego, bezspornym jest, że informacje żądane przez skarżącego w tym zakresie są informacjami publicznymi w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej, zaś wójt, reprezentujący gminę, będącą jednostką samorządu terytorialnego, która gospodaruje majątkiem publicznym i wykonuje zadania publiczne, należy do kategorii podmiotów obowiązanych do udostępnienia informacji publicznej w myśl art. 4 ust. 1 pkt 4 in fine ustawy.

Wójt Gminy Domaszowice w odniesieniu do pkt 2 i 3 wniosku skarżącego zawarł w piśmie z dnia 20 października 2014 r. ogólnikowe stwierdzenie o odmowie udzielenia informacji ze względu na art. 6 w związku z art. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych. Udzielając zaś odpowiedzi na skargę stanął na stanowisku, którego skład orzekający niniejszej sprawie nie podziela, że żądana w tych punktach informacja nie jest informacją publiczną.

W tym zakresie stwierdzić trzeba, że dane dotyczące konkretnej osoby fizycznej oznaczonej z imienia i nazwiska, w tym dane o wynagrodzeniu i wykształceniu, zaliczają się do danych osobowych podlegających ochronie na zasadach określonych w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2002 r. nr 101, poz. 926, z późn. zm.). Ten akt prawny w art. 1 stanowi, że każdy ma prawo do ochrony dotyczących go danych osobowych, a przetwarzanie danych osobowych może mieć miejsce ze względu na dobro publiczne, dobro osoby, której dane dotyczą, lub dobro osób trzecich w zakresie i trybie określonym ustawą. Zgodnie natomiast z art. 6 ust. 1 tejże ustawy, danymi osobowymi, w rozumieniu ustawy, są wszelkie informacje dotyczące zidentyfikowanej lub możliwej do zidentyfikowania osoby fizycznej.

Natomiast w odniesieniu do żądania opartego o przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej uznać należy, że na gruncie art. 5 ust. 1 tej ustawy prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych. Informacja o wysokości zarobków oznaczonej osoby fizycznej, a więc dotycząca jej statusu materialnego, jak też wykształcenia, są informacjami odnoszącymi się do prywatności tej osoby, które korzystają z szerokiej ochrony prawnej co do udostępnienia jej osobom trzecim. Dostrzec jednak też przyjdzie, że ograniczenie prawa dostępu do informacji ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy nie ma charakteru bezwzględnego. Zgodnie z treścią art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej nie dotyczy ono bowiem informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, jak też w przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa. Oznacza to, że dostęp do informacji publicznej nie może zostać ograniczony przez organ zobowiązany do jej udostępnienia, z powołaniem się na ochronę prywatności w sytuacji, gdy informacja dotyczy osób pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoby fizyczne zrezygnują z przysługującego im prawa.

Inaczej mówiąc, organ zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej może powołać się na prawo do prywatności tylko w odniesieniu do informacji o osobach nie pełniących funkcji publicznych, nie mających związku z pełnieniem tych funkcji lub osób, które nie zrezygnowały z przysługującego im w tym zakresie prawa ochrony. Informacje dotyczące kwot wynagrodzeń, jak i składników tych wynagrodzeń oraz nagród pracowników jednostki samorządu terytorialnego finansowane są ze środków publicznych i wypłacane za wykonywanie funkcji publicznych, tym samym stanowią informację publiczną, niezależnie od tego, czy są to stałe elementy wynagrodzenia, czy fakultatywne lub uznaniowe. Zgodnie bowiem z zasadą wyrażoną w art. 33 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 885, z późn. zm.), gospodarka środkami publicznymi jest jawna. Skład orzekający w niniejszej sprawie podziela pogląd Naczelnego Sądu Administracyjnego, wedle którego zasada jawności gospodarki środkami publicznymi jest zasadą, która musi być bezwzględnie przestrzegana przez każdą jednostkę dysponującą publicznymi środkami finansowymi. Wydatkujący środki publiczne podlegają kontroli odpowiednich urzędów, kontroli politycznej oraz kontroli ze strony samych obywateli. Jakakolwiek reglamentacja informacji o działalności podmiotów publicznych w stosunku do tych podmiotów musi być podyktowana racjami znajdującymi swoje uzasadnienie w Konstytucji RP. Również w orzecznictwie Wojewódzkich Sądów Administracyjnych utrwalił się pogląd o jawności wydatkowania środków publicznych przeznaczonych na wynagrodzenia osób pełniących funkcje publiczne (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 11 października 2013 r., sygn. akt II SAB/Wa 298/13 i powołane tam orzecznictwo, http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Zważywszy omówiony już wyżej obowiązek szerokiego rozumienia pojęcia informacji publicznej w świetle przepisów ustawy i Konstytucji RP, jak też zawężenie sfery prywatności osób pełniących funkcje publiczne, należy ponadto uznać, że w pojęciu informacji publicznej mieszczą się również szeroko rozumiane dane dotyczące wykształcenia osób należących do kręgu objętego zakresem przepisu art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy, w tym również kierunków ukończonych przez nie studiów, gdyż są to informacje nierozerwalnie związane z posiadanym wykształceniem. Dane o posiadanym wykształceniu związane są niewątpliwie z zajmowanym stanowiskiem oraz przypisanymi do niego kompetencjami decyzyjnymi. Z tego względu informacje te odnoszą się wprost do sfery działalności organu, co rzutuje na ocenę, że posiadają charakter publiczny.

W świetle dotychczas powiedzianego, w ocenie Sądu, prywatność osoby fizycznej może co do zasady stanowić podstawę odmowy udzielenia informacji publicznej, jednakże ograniczenie prawa do prywatności nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w warunkach powierzenia i wykonywania funkcji (art. 5 ust. 2 ustawy), natomiast informacje żądane przez skarżącego we wniosku z dnia 8 października 2014 r. niewątpliwie stanowią informację publiczną.

Jeśli więc Wójt Gminy Domaszowice nie udostępnił informacji wskazanej w punkcie 2 i 3 wniosku w odniesieniu do osób pełniących funkcje publiczne, pozostając w błędnym przekonaniu, że nie stanowi ona informacji publicznej i co więcej, podlega ograniczeniu ze względu na ochronę danych osobowych, to odmowa udzielenia informacji publicznej w formie zwykłego pisma oznacza, że w tym zakresie organ nie rozpoznał wniosku skarżącego zgodnie z przepisami powołanej ustawy w wymaganym terminie, a zatem dopuścił się bezczynności. Wójt zobowiązany był bowiem do rozstrzygnięcia wniosku w sposób przewidziany ustawą o dostępie do informacji publicznej, czyli powinien albo udzielić informacji żądanej przez skarżącego, w tym również w punktach 2 i 3 wniosku z dnia 8 października 2014 r., albo wydać decyzję o odmowie udzielenia informacji publicznej.

Zdaniem składu orzekającego w niniejszej sprawie, powyższej bezczynności nie można jednak uznać za rażącą. Dokonując oceny w tym zakresie, Sąd wziął pod uwagę fakt, że organ w piśmie z dnia 14 października 2014 r., przesłanym skarżącemu w dniu 20 października 3014 r., wyraził swoje stanowisko w odniesieniu do wszystkich punktów wniosku, a wadliwe działanie organu w części dotyczącej pkt 2 i 3 wynikało z błędnej interpretacji przepisów prawa co do tego, czy żądana informacja stanowi informację publiczną. Zwłoka w udzieleniu informacji nie ma zatem cech lekceważącego traktowania skarżącego i obowiązków nałożonych ustawą. Dodać trzeba, że istotą rażącego naruszenia prawa jest pozbawiona jakichkolwiek wątpliwości oczywistość stwierdzonego naruszenia. Jak wskazuje się w orzecznictwie "rażącym naruszeniem prawa będzie stan, w którym bez żadnej wątpliwości i wahań, bez potrzeby odwoływania się do szczegółowej oceny okoliczności sprawy można powiedzieć, że naruszono prawo w sposób oczywisty" (por. wyrok NSA z 21 czerwca 2012 r., I OSK 675/12, powołana wyżej strona internetowa). Natomiast regulacje ustawy o dostępie do informacji publicznej mogą powodować i niejednokrotnie powodują wątpliwości interpretacyjne i wymagają dokonywania ich wykładni. Dostrzec też trzeba, że odpowiedź została przez organ udzielona w dniu 20 października 2014 r., tj. po upływie 12 dni od otrzymania wniosku, a zatem z zachowaniem terminu określonego w art. 13 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej przewidującego, że udostępnienie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku. W konsekwencji nie zaistniały podstawy do wymierzenia organowi grzywny w trybie art. 149 § 2 P.p.s.a.

Mając powyższe na uwadze Sąd, na podstawie art. 149 § 1 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji.

O kosztach postępowania orzeczono na wniosek skarżącego w oparciu o przepis art. 200 i art. 205 § 1 P.p.s.a.