Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Adam Lipiński, Sędziowie WSA Ewa Grochowska-Jung (spr.), Olga Żurawska-Matusiak, Protokolant specjalista Elwira Sipak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 listopada 2015 r. sprawy ze skargi Ogólnopolskiego [...] Związku Zawodowego na bezczynność Ministra Sprawiedliwości w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej objętej wnioskiem z dnia 8 czerwca 2015 r. oddala skargę.

Wnioskiem z dnia 8 czerwca 2015 r. Ogólnopolski [...] Związek Zawodowy zwrócił się do Ministra Sprawiedliwości o udostępnienie informacji publicznej poprzez przesłanie skanów (w formie pdf) lub kserokopii uzasadnień ocen cząstkowych sporządzonych na piśmie przez przedstawiciela Ministra Sprawiedliwości Sędziego Sądu Apelacyjnego [...] Z. P. jako członka Komisji Egzaminacyjnej nr [...] ds. egzaminu adwokackiego w roku 2014.

W odpowiedzi na powyższy wniosek Minister Sprawiedliwości pismem z dnia [...] czerwca 2015 r. nr [...] podał, że zgodnie z treścią art. 78e ust. 3 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2015 r. poz. 615), każdy z egzaminatorów sprawdzających pracę pisemną wystawia ocenę cząstkową, sporządza pisemne uzasadnienie wystawionych ocen cząstkowych i przekazuje je niezwłocznie przewodniczącemu komisji egzaminacyjnej, który załącza wszystkie uzasadnienia ocen cząstkowych dotyczące prac zdających do protokołu z przebiegu egzaminu adwokackiego. Stosownie zaś do treści art. 78g powołanej ustawy, dokumentację związaną przeprowadzeniem egzaminu, po jego zakończeniu, przewodniczący komisji egzaminacyjnej przekazuje właściwej okręgowej radzie adwokackiej, z czego sporządza protokół. Przekazaniu Ministrowi Sprawiedliwości podlega jedynie kopia protokołu z przebiegu egzaminu oraz kopia protokołu z przekazania dokumentacji okręgowej radzie adwokackiej (por. art. 78g ust. 2. in fine).

Tym samym, stosownie do powołanych przepisów, Minister Sprawiedliwości nie posiada uzasadnień ocen cząstkowych egzaminatorów objętych treścią wniosku, bowiem oceny te zostały załączone do oryginału protokołu z przebiegu egzaminu, przekazanego po przeprowadzeniu egzaminu Okręgowej Radzie [...] i pozostającego w dyspozycji tego organu. Kopia protokołu z przebiegu egzaminu jest przekazywana Ministrowi Sprawiedliwości bez uzasadnień ocen cząstkowych.

Stosownie zaś do treści art. 4 ust. 3 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2014 r. poz. 782. z późn. zm.), obowiązane do udostępnienia informacji publicznej są podmioty będące w posiadaniu takich informacji. Z uwagi na powyższe, nie jest możliwe zrealizowanie wniosku złożonego w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej, albowiem Minister Sprawiedliwości nie posiada żądanych dokumentów, pozostających obecnie w posiadaniu Okręgowej Rady [...].

W skardze na bezczynność Ministra Sprawiedliwości skierowanej przez Ogólnopolski [...] Związek Zawodowy do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wniósł zobowiązanie organu do załatwienia sprawy wniosku z dnia 8 czerwca 2015 r. i zasądzenie kosztów postępowania. W uzasadnieniu skargi wskazano, iż odsyłanie wnioskodawcy przez Ministra Sprawiedliwości do organów samorządu adwokackiego narusza art. 61 ust. 1 Konstytucji, ponieważ wnioskodawca żąda udostępnienia dokumentów bezpośrednio wytworzonych przez przedstawiciela Ministra Sprawiedliwości. Zdaniem skarżącego ustawowy termin 14 dni na wykonanie konstytucyjnego obowiązku wynikającego dla Ministra z art. 61ust. 1 Konstytucji RP jest wystarczający aby w toku postępowania o udostepnienie informacji pozyskać je z miejsca gdzie zostały zdeponowane, a następnie wnioskodawcy udostępnić. Przepis art. 6 ust. 3 ustawy o dostępie do informacji publicznej nie może być interpretowany jako przeszkoda w urzeczywistnieniu konstytucyjne gwarantowanego uprawnienia.

W odpowiedzi na skargę Minister Sprawiedliwości wniósł o jej oddalenie. Wskazując, iż nie miał możliwości udostępnienia żądanych dokumentów, ponieważ nie jest w ich posiadaniu. Jednocześnie odnosząc się do charakteru prawnego żądanych przez stronę informacji organ podniósł, iż informacja ta nie posiada informacji o sprawach publicznych w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. W tym zakresie powołał się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 11 marca 2015 r. sygn. akt IV SAB/Wr 277/14 wydany w analogicznym stanie faktycznym i prawnym.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył co następuje:

Skarga nie jest zasadna.

Zgodnie z art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r.- Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), dalej p.p.s.a., kontrola działalności administracji publicznej sprawowana przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1- 4a. W takich przypadkach kontroli poddany jest brak aktu lub czynności w sytuacji, gdy organ miał obowiązek podjąć działanie w danej formie w określonym przez prawo terminie.

Wskazać należy, że dostęp do informacji publicznej i zasady oraz tryb jej udostępnienia reguluje ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz 1198), dalej u.d.i.p.. Zgodnie z przepisem z art. 1 ust. 1 tej ustawy informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, która podlega udostępnieniu na zasadach i w trybie określonym w przepisach u.d.i.p. Przepis art. 2 ust. 1 u.d.i.p. stanowi zaś, że każdemu przysługuje, z zastrzeżeniem art. 5, prawo dostępu do informacji publicznej, natomiast w przepisie art. 2 ust. 2 u.d.i.p. wskazuje się, że od osoby wykonującej prawo do informacji publicznej nie wolno żądać wykazania interesu prawnego lub faktycznego z tym, że z art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. wynika, że w przypadku informacji publicznej przetworzonej konieczne jest istnienie szczególnie istotnego interesu publicznego przemawiającego za udostępnieniem informacji. Wyrażone w powyższych przepisach prawo do informacji publicznej obejmuje m.in. uprawnienia do uzyskania informacji publicznej, w tym uzyskania informacji przetworzonej w takim zakresie, w jakim jest to szczególnie istotne dla interesu publicznego (art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p.).

Zgodnie z art. 13 ust. 1 i 2 u.d.i.p., udostępnianie informacji publicznej na wniosek winno nastąpić w sposób zgodny z wnioskiem, bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, z wyjątkiem sytuacji przewidzianej w art. 13 ust. 2 i art. 15 ust. 2 u.d.i.p. (w zakresie terminu udostępnienia) oraz w art. 14 ust. 1 u.d.i.p. (w zakresie sposobu udostępnienia). W związku z tym, że ustawa o dostępie do informacji publicznej nie przewiduje żadnej szczególnej formy udzielenia informacji publicznej, udostępnienie informacji następuje w drodze czynności materialno-technicznej.

Forma decyzji przewidziana została w art. 16 ust. 1 u.d.i.p. jedynie dla odmowy udostępnienia informacji publicznej oraz umorzenia postępowania o udostępnienie informacji w przypadku określonym w art. 14 ust. 2 u.d.i.p., a wiec gdy zachodzą określone w tym przepisie przesłanki do umorzenia postępowania. Z powyższego wynika, że wniosek o udostępnienie informacji publicznej rozpatruje się bądź przez udostępnienie informacji (czynność materialno-techniczna) – przy założeniu, że nie zachodzą przesłanki do umorzenia postępowania określone w art. 14 ust. 2 u.d.i.p., bądź w przypadku, gdy istnieją ku temu podstawy prawne przez odmowę udostępnienia, która przybiera formę decyzji administracyjnej.

Odmowa udostępnienia informacji, w świetle unormowań omawianej ustawy, może mieć zaś miejsce jedynie w sytuacji, gdy żądana informacja istnieje i faktycznie stanowi informację publiczną, ale nie może być udostępniona z uwagi na przesłanki ograniczające jej dostępność (na skutek ograniczeń określonych w art. 5 u.d.i.p.), albo w przypadku informacji przetworzonej, ze względu na brak szczególnie istotnego interesu publicznego.

Stwierdzić należy, że bezczynność organu w udostępnieniu informacji publicznej występuje wtedy, gdy zobowiązany do udzielenia tej informacji podmiot nie podejmuje w terminie wynikającym z art. 13 u.d.i.p. odpowiednich czynności, tj. ani nie udostępnia informacji w formie czynności materialno-technicznej, ani też nie wydaje decyzji o odmowie jej udzielenia (ewentualnie decyzji o umorzeniu postępowania w przypadku zaistnienia okoliczności z art. 14 ust. 2 u.d.i.p.).

Powyższe determinuje zakres kontroli sądu sprowadzającej się do oceny, czy sprawa podlega załatwieniu przez organ w drodze określonego przez ustawodawcę aktu administracyjnego lub czynności. W razie pozytywnego ustalenia w tym zakresie, stosownie do treści art. 149 P.p.s.a., sąd uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1- 4a P.p.s.a., zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub interpretacji lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa.

Materialnoprawną podstawą żądania zawartego we wniosku skarżącego z dnia 8 czerwca 2015 r. są przepisy u.d.i.p.

Istota problemu sprowadza się zatem do oceny, czy spełniony został zakres przedmiotowy i podmiotowy stosowania u.d.i.p., a więc czy żądane przez skarżącego informacje są informacjami publicznymi, oraz czy Minister Sprawiedliwości jest podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej. Skoro bowiem przedmiotem skargi jest bezczynność organu, to ustalenie czy organ ten jest podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej a informacja, o której udostępnienie wystąpiła strona skarżąca, stanowi informację publiczną, do której mają zastosowanie zasady i tryb określone w ustawie, jest niezbędne do stwierdzenia, czy podmiot zobowiązany pozostaje w bezczynności. W sytuacji gdy żądana przez wnioskodawcę informacja nie stanowi informacji publicznej w rozumieniu ustawy, bądź dotyczy takiej informacji, w stosunku do której istnieje odmienny tryb dostępu, organ nie jest zobowiązany do wydawania decyzji administracyjnej. W takim przypadku może odmówić udzielenia informacji w formie zwykłego pisma, informując jedynie wnioskodawcę, że jego wniosek nie znajduje podstaw w przepisach prawa (por. wyrok NSA z dnia 25 marca 2003 r., sygn. akt II SA 4059/02, LEX nr 78063).

Przepis art. 4 ust. 1 u.d.i.p. określający jej zakres podmiotowy stanowi, że obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, wśród których wymienia m.in. organy samorządów gospodarczych i zawodowych (art. 4 ust. 1 pkt 2). Zgodnie z art. 4 ust. 3 u.d.i.p., obowiązane do udostępniania informacji publicznej są podmioty, o których mowa w ust. 1 i 2, będące w posiadaniu takich informacji. Stosownie zatem do art. 4 ust. 1 u.d.i.p., Minister Sprawiedliwości, co do zasady, jest organem zobowiązanym do udostępniania informacji publicznej.

Pojęcie informacji publicznej określone zostało w art. 1 ust. 1 oraz w art. 6 u.d.i.p. Zgodnie z pierwszym z tych przepisów, każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu na zasadach i w trybie określonym w niniejszej ustawie. Przepis art. 6 ust. 1 u.d.i.p. zawiera zestawienie informacji zaliczonych przez ustawodawcę do informacji podlegających udostępnieniu, jednakże wyliczenie to ma charakter otwarty, na co wskazuje użyty w owym przepisie prawa zwrot "w szczególności". Nadto, jak wynika z art. 6 ust. 2 u.d.i.p., dokumentem urzędowym w rozumieniu ustawy, jest treść oświadczenia woli lub wiedzy, utrwalona i podpisana w dowolnej formie przez funkcjonariusza publicznego w rozumieniu przepisów Kodeksu karnego, w ramach jego kompetencji, skierowana do innego podmiotu lub złożona do akt sprawy.

Zatem w sytuacji, gdy danej informacji nie da się zakwalifikować, tak jak w rozpatrywanej sprawie, do którejkolwiek z kategorii wskazanych w art. 6 ust. 1 u.d.i.p., pozostaje dokonanie oceny, czy należy ona do informacji o sprawach publicznych, co dokonuje się indywidualnie w odniesieniu do każdej sprawy. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym utrwalony jest pogląd, że informacją publiczną będzie każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa, o ile odnosi się do faktów (por. wyrok NSA z dnia 25 marca 2003 r., sygn. akt II SA 4059/02, cbois.nsa.gov.pl).

Na tle analogicznych spraw zarysowały się w orzecznictwie wojewódzkich sądów administracyjnych dwie koncepcje dotyczące uznania żądanej w tych sprawach informacji za informację publiczną.

W uzasadnieniu wyroku z dnia 11 marca 2015 r., w sprawie o sygn. akt IV SAB/Wr 277/14, WSA we Wrocławiu, odwołując się do dorobku doktryny i orzecznictwa wypracowanego w tym zakresie z uwzględnieniem konstytucyjnych gwarancji wyrażonych w art. 47, art. 51 ust. 1 art. 61 oraz 76 Konstytucji RP stwierdził, że żądana w sprawie informacja nie stanowi informacji publicznej, stanowią ja bowiem wewnętrzne dokumenty wytworzone w trakcie działania komisji egzaminacyjnej.

W przekonaniu tego Sądu od "dokumentów urzędowych" w rozumieniu art. 6 ust. 2 u.d.i.p. należy odróżnić "dokumenty wewnętrzne" służące wprawdzie realizacji jakiegoś zadania publicznego, ale nieprzesądzające o kierunkach działania organu. Dokumenty takie służą wymianie informacji, zgromadzeniu niezbędnych materiałów, uzgadnianiu poglądów i stanowisk. Mogą mieć dowolną formę, nie są wiążące, co do sposobu załatwienia sprawy, nie są w związku z tym wyrazem stanowiska organu, nie stanowią więc informacji publicznej (zob. także wyrok NSA z dnia 27 stycznia 2012 r., sygn. akt I OSK 2130/11, niepubl; wyrok z dnia 15 lipca 2010 r. sygn. akt I OSK 707/10, niepubl.).

Odmienne stanowisko wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w wyroku z dnia 9 stycznia 2015 r., sygn. akt II SAB/Łd 176/14. Sąd ten wskazał, że postępowanie związane z egzaminem [...] regulują przepisy ustawy z dnia 26 maja 1982 roku – Prawo o adwokaturze (tekst jedn. Dz. U. z 2014 roku, poz. 635 ze zm.). Właściwa dla siedziby komisji egzaminacyjnej okręgowa rada [...] zapewnia obsługę administracyjną i techniczną działalności komisji, w tym przeprowadzanie egzaminu [...] jako zadanie zlecone z zakresu administracji rządowej. Wydatki związane z działalnością komisji pokrywane są z budżetu państwa. Prawo o adwokaturze udziela Ministrowi Sprawiedliwości delegacji do określenia w drodze rozporządzenia między innymi szczegółowego trybu i sposobu przeprowadzania egzaminu [...], a w szczególności sposobu działania komisji egzaminacyjnych, czasu trwania poszczególnych części egzaminu [...] oraz sposobu zorganizowania obsługi administracyjnej i technicznej komisji egzaminacyjnych przez okręgowe rady [...], w tym przekazywania środków, sprawowania nadzoru nad ich wydatkowaniem i rozliczania wydatków związanych z tą obsługą (art. 78 Prawa o adwokaturze).

W przekonaniu WSA w Łodzi analiza powyższej regulacji nie pozostawia wątpliwości, że komisja ustanowiona do przeprowadzenia egzaminu [...] jest – powołanym przez Ministra Sprawiedliwości – organem władzy publicznej, a zatem treść dokumentów przez nią wytworzonych, w postaci ocen cząstkowych wstawianych w związku z egzaminem [...] z określonej dziedziny prawa, stanowi informację publiczną, w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu na podstawie przepisu art. 6 ust. 1 pkt 4c u.d.i.p., jako treść oceny dokonywanej przez organ władzy publicznej.

Analizując rozbieżne stanowiska WSA we Wrocławiu i WSA w Łodzi skład orzekający w przedmiotowej sprawie w pełni podzielił argumentację zawartą w uzasadnieniu wyroku wydanego w sprawie IV SAB/Wr 277/14 przez WSA we Wrocławiu przyjmując, że żądana w przedmiotowej sprawie informacja w postaci uzasadnień ocen cząstkowych sporządzonych na piśmie przez przedstawiciela Ministra Sprawiedliwości będącego członkiem Komisji Egzaminacyjnej nr [...] ds. egzaminu [...] nie stanowi informacji publicznej.

Postępowanie związane z egzaminem adwokackim regulują przepisy ustawy z dnia 26 maja 1982 r. – Prawo o adwokaturze (j.t. Dz. U. z 2014 r., poz. 635 ze zm.), dalej ustawa. Egzamin przeprowadzają komisje egzaminacyjne powołane do przeprowadzenia tegoż egzaminu na obszarze właściwości jednej lub kilku okręgowych rad adwokackich. Członków komisji powołuje Minister Sprawiedliwości spośród specjalistów z dziedzin prawa objętych egzaminem. W skład komisji wchodzą 4 osoby wskazane przez Ministra Sprawiedliwości i 4 osoby wskazane przez Naczelną Radę [...] spośród adwokatów. Ponadto Minister Sprawiedliwości wskazuje przewodniczącego komisji i jego zastępcę. Przewodniczący kieruje pracami komisji i reprezentuje ją na zewnątrz. (art. 78 ustawy Prawo o adwokaturze).

Nie ulega wątpliwości, że przedmiotowa komisja jest powołanym przez Ministra Sprawiedliwości podmiotem wykonującym zadania publiczne w ramach samorządów zawodowych. Nadto na mocy art. 78 g ust. 2 ww. ustawy w zw. z art. 39 pkt 2 tej ustawy, okręgowa rada [...] jako jeden z organów izby adwokackiej została obarczona obowiązkiem przyjęcia od przewodniczącego komisji dokumentacji związanej z jego przeprowadzeniem. Egzamin [...] składa się z pięciu części pisemnych (art. 78 d ustawy), oceny rozwiązania każdego z zadań w poszczególnych częściach dokonują niezależnie od siebie dwaj egzaminatorzy (art. 78e ust.2) a każdy z nich wystawia ocenę cząstkową, sporządza pisemne uzasadnienie wystawionej oceny cząstkowej i przekazuje ją niezwłocznie przewodniczącemu komisji egzaminacyjnej, który załącza wszystkie uzasadnienia ocen cząstkowych dotyczące prac zdającego do protokołu z przebiegu egzaminu [...] (art. 78e ust.3 ustawy). Ostateczną ocenę z pracy pisemnej dotyczącej danego zadania z części egzaminu stanowi zaś średnia ocen cząstkowych przyznanych przez każdego z egzaminatorów (art. 78 e ust. 4 ustawy). Pozytywny wynik z egzaminu [...] otrzymuje zdający, który z każdej części egzaminu [...] otrzymał ocenę pozytywną. Komisja egzaminacyjna podejmuje uchwałę o wyniku egzaminu adwokackiego większością głosów w obecności wszystkich członków komisji egzaminacyjnej. Komisja doręcza zdającemu uchwałę o wyniku egzaminu [...] a jej odpis przesyła Ministrowi Sprawiedliwości, Prezesowi Naczelnej Rady [...], właściwej okręgowej radzie [...] oraz dołącza do akt osobowych zdającego. Minister Sprawiedliwości publikuje w Biuletynie Informacji Publicznej imiona i nazwiska osób, które uzyskały pozytywny wynik z egzaminu [...] oraz imiona ich rodziców (art. 78 ust.1-3 ustawy). Z przebiegu egzaminu [...] sporządza się niezwłocznie protokół, który podpisują członkowie komisji egzaminacyjnej uczestniczący w egzaminie adwokackim. Członkowie komisji egzaminacyjnej mogą zgłaszać uwagi do protokołu (art. 78g. ust. 1 ustawy).

Analizując znaczenie żądanych w sprawie dokumentów należy stwierdzić za WSA we Wrocławiu, że nie są one wyrazem ostatecznego stanowiska organu, a w konsekwencji nie mają charakteru informacji publicznej. Taki charakter ma dopiero dokument stanowiący efekt prac całej komisji, czyli uchwała o wyniku egzaminu i protokół z jego przebiegu. Dopiero te dokumenty, podpisane przez pełny skład komisji egzaminacyjnej, wyrażają stanowisko tego organu. Uzasadnienia pisemne oceny cząstkowej z egzaminu adwokackiego nie są także dokumentem urzędowym w rozumieniu u.i.d.p., ponieważ zostały wytworzone w czasie wewnętrznej działalności organu i utrwalają jedynie jeden ze wstępnych etapów realizacji nałożonego na organ większego zadania publicznego - przeprowadzenia egzaminu adwokackiego.

WSA we Wrocławiu słusznie stwierdził, że "Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 20 marca 2006 r., sygn. akt K 17/05 (publ. OTK-A 2006/3/30; Dz.U.2006/49/358), w którym mimo, że w istocie Trybunał opowiedział się za prymatem prawa do informacji publicznej nad ochroną prywatności osoby publicznej, to przy okazji określił ramy tego prawa wskazując, że informacje, których natura i charakter może naruszać interesy i prawa innych osób, nie mogą wykraczać poza niezbędność określoną potrzebą transparentności życia publicznego, ocenianą zgodnie ze standardami przyjętymi w demokratycznym państwie. Wskazał, że muszą to być zawsze informacje mające znaczenie dla oceny funkcjonowania instytucji oraz osób pełniących funkcje publiczne. Po trzecie, nie mogą to być informacje - co do swej natury i zakresu - przekreślające sens (istotę) ochrony prawa do życia prywatnego".

Należy podzielić przy tym stanowisko WSA we Wrocławiu, że z kwalifikacją określonych informacji lub dokumentów jako informacji o sprawach publicznych (art. 1 ust. 1 u.d.i.p.) wiążą się także istotne kontrowersje wyrażone w doktrynie i orzecznictwie, dotyczące charakteru wytwarzanych w toku działalności administracji, bądź w przypadku podmiotów wymienionych w art. 4 ust. 1 pkt 2 u.d.i.p., w zakresie wykonywania zadań publicznych (art. 4 ust. 1 u.d.i.p.) - określonych informacji lub dokumentów niemieszczących się jednak w definicji dokumentu urzędowego, np. wytwarzanych w toku działalności materiałów roboczych oraz dokumentów wewnętrznych, korespondencji.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 14 września 2012 r., sygn. akt I OSK 1203/12, podkreślił, że w istocie ustawa o dostępie do informacji publicznej nie zawiera ograniczeń prawa do informacji mających na celu ochronę procesu decyzyjnego przed zakłóceniami mogącymi powstać wskutek ujawnienia jego przebiegu. Zauważył jednocześnie, że w orzecznictwie sądów administracyjnych wyrażany był już pogląd, że organom władzy publicznej niezbędna jest możliwość podejmowania decyzji dopiero po zebraniu zasobu niezbędnych informacji, uzgodnieniu stanowisk i przeanalizowaniu kilku możliwych wariantów danego rozstrzygnięcia. Dlatego od "dokumentów urzędowych" w rozumieniu art. 6 ust. 2 u.d.i.p. odróżnia się "dokumenty wewnętrzne" służące wprawdzie realizacji jakiegoś zadania publicznego, ale nieprzesądzające o kierunkach działania organu. Dokumenty takie służą wymianie informacji, zgromadzeniu niezbędnych materiałów, uzgadnianiu poglądów i stanowisk. Mogą mieć dowolną formę, nie są wiążące, co do sposobu załatwienia sprawy, nie są w związku z tym wyrazem stanowiska organu, nie stanowią więc informacji publicznej (zob. także wyrok NSA z dnia 27 stycznia 2012 r., sygn. akt I OSK 2130/11, niepubl; wyrok z dnia 15 lipca 2010 r. sygn. akt I OSK 707/10, niepubl.)."

Słusznie WSA we Wrocławiu przyjął, że "procesowi podejmowania decyzji rozumianym szeroko także jako wykonywanie zadania publicznego, biorąc pod uwagę cel regulacji u.d.i.p., nie jest konieczna społeczna kontrola na każdym jego etapie bowiem wykraczałoby to właśnie poza ową "niezbędność określoną potrzebą transparentności życia publicznego ocenianą zgodnie ze standardami przyjętymi w demokratycznym państwie prawa". Co prawda omawiana ustawa nie rozróżnia informacji o charakterze ostatecznym –"ostatecznych informacji publicznych" i nieostatecznym –"materiałów roboczych" , czy też informacji ogólnodostępnych i informacji wewnętrznych, należy jednak stwierdzić, że walor informacji publicznej mają dokumenty w ich ostatecznej wersji, zaakceptowane przez organ i wykorzystane następnie do realizacji powierzonego organowi zadania publicznego. Nadto analiza przywołanej wcześniej definicji dokumentu urzędowego prowadzi do wniosku, że ustawodawca nie przewiduje prawa do zaznajamiania się z dokumentami "roboczymi", które utrwalają procesy decyzyjne. Ustawowa przesłanka "skierowania do innego podmiotu" lub "złożenia do akt sprawy" eliminuje spod obowiązku udostępnienia dokumenty wytwarzane w toku wewnętrznej działalności organów władzy publicznej, aczkolwiek nie przekreśla prawa do informacji o działalności wewnętrznej podmiotu zobowiązanego tyle, że ten ostatni nie jest zobowiązany do udokumentowania udzielonej informacji.

Należy także zwrócić uwagę na charakter oceny cząstkowej z egzaminu adwokackiego, która zawiera, biorąc pod uwagę ściśle określone kryteria takie jak np. język pracy, czy jej estetyka, opis i ocenę wiedzy zdającego z określonej dziedziny prawa, dokonane przez sprawdzającego członka komisji egzaminacyjnej. Natomiast o wyniku egzaminu z danego przedmiotu decyduje uzgodnienie ocen dokonane przez dwóch członków komisji, sporządzających dwie niezależne oceny cząstkowe, Żądana informacja przedstawia jedynie subiektywna ocenę, z punktu widzenia danego egzaminatora, stanu wiedzy aplikanta z danej dziedziny prawa, nie dotyczy zatem sfery publicznej.

Skoro zatem wniosek [...] Związku Zawodowego z dnia 8 czerwca 2015 r. nie dotyczy informacji publicznej, to należało stwierdzić, że Minister Sprawiedliwości nie pozostaje w bezczynności. Mając powyższe na uwadze Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 151 P.p.s.a. orzekł jak w sentencji wyroku.