Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Adam Lipiński Sędzia WSA Iwona Dąbrowska (spr.) Sędzia WSA Anna Mierzejewska Protokolant Elwira Sipak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 sierpnia 2010 r. sprawy ze skargi D. C. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] lutego 2010 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania pozwolenia na broń palną sportową 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji z dnia [...] listopada 2009 r. nr [...] 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości, 3. zasądza od Komendanta Głównego Policji na rzecz D. C. kwotę 200 (dwustu) zł, tytułem zwrotów kosztów postępowania.

Wnioskiem z dnia 21 czerwca 2009 r. D. C. zwrócił się do Komendanta Wojewódzkiego Policji [...] o wydanie pozwolenia na posiadanie broni palnej sportowej do celów sportowych w ilości czterech egzemplarzy, tj. pistolet sportowy, pistolet standardowy, pistolet centralnego zapłonu oraz karabin dowolny. Wniosek swój uzasadnił tym, że z broni klubowej, będącej na wyposażeniu klubu uzyskuje wyniki, które go nie satysfakcjonują, gdyż za każdym razem zmuszony jest przestrzelać daną jednostkę broni podczas treningów. Wskazał też, że w czasie treningów zdarza się że z przestrzelonej przez wnioskodawcę broni strzela podczas zawodów więcej niż jeden zawodnik. Dlatego też posiadanie indywidualnej broni pozwoli, na skupienie się na celu i uzyskaniu wyższych wyników.

Do wniosku wnioskodawca dołączył orzeczenie lekarskie i psychologiczne, zaświadczenie z Klubu Strzelectwa Sportowego [...] LOK w Z. wraz z wykazem startów w zawodach klubowych w latach 2004 – 2009, 1 dyplom za zajęcie II miejsca w klubowych zawodach strzeleckich z dnia 12 maja 2007 r. w konkurencji karabinek Kdw-30 oraz kserokopię patentu strzeleckiego uprawniającego do uprawiania strzelectwa pneumatycznego i kulowego oraz licencji strzeleckiej uprawniającej do udziału we współzawodnictwie sportowym.

Decyzją z dnia [...] listopada 2009 r. nr [...] , wydaną na podstawie art. 10 ust. 1 i 3 pkt 3 i art. 12 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz.U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 20 marca 2000 r. w sprawie rodzajów szczególnie niebezpiecznych broni i amunicji oraz rodzajów broni odpowiadającej celom, w których może być wydane pozwolenie na broń (Dz.U. Nr 19, poz. 240 ze zm.) oraz art. 104 i 268 a kpa, [...] Komendant Wojewódzki Policji odmówił wydania pozwolenia na broń palną do celów sportowych.

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że w przedmiotowej sprawie nie występują okoliczności uzasadniające konieczność posiadania przez stronę pozwolenia na broń palną do celów sportowych. Wskazał, że ustawa wprowadza ścisłą reglamentację wydawania pozwoleń na broń. Powołując się na art. 10 ust. 1 powołanej ustawy o broni i amunicji, wskazał, że ustawodawca nie określił nawet przykładowo przesłanek, które mogłyby decydować o wydawaniu pozwolenia na broń. Dlatego organy wypracowały takie kryteria w drodze praktyki, uwzględniając reglamentacyjny charakter ustawy oraz posiłkując się orzecznictwem sądów administracyjnych. Na tej podstawie organ uznał, że muszą to być okoliczności szczególne, wyróżniające daną osobę spośród innych osób znajdujących się w podobnej sytuacji i w sposób niekwestionowany potwierdzające potrzebę posiadania przez nią broni. Organ podał też, iż wśród osób, których potrzeby w zakresie posiadania prywatnej broni sportowej nie budzą żadnych wątpliwości, można wymienić zawodników posiadających wybitne osiągnięcia w rywalizacji sportowej oceniane, min. na podstawie komunikatów z zawodów sportowych (brane są pod uwagę liczba i ranga zawodów, ilość startujących zawodników i uzyskane lokaty) i instruktorów strzelectwa, którzy strzelectwo uprawiają od wielu lat, a osiągane wyniki wyróżniają ich na tle innych osób uprawiających sport strzelecki. Organ podał też, że w postępowaniu tym, podobnie jak w sprawach cywilnych, obowiązuje zasada, że to na stronie spoczywa obowiązek udowodnienia, iż wyniki sportowe, predyspozycje, cel treningowy stanowią podstawę do wydania indywidualnego pozwolenia na broń palną sportową.

Organ wskazał też, że rozpatrzył wszystkie przedstawione przez D. C. dokumenty, w tym potwierdzające jego kwalifikacje do uprawiania strzelectwa, patent oraz licencję PZSS uprawniającą do udziału we spółzawodnictwie sportowym oraz jego członkostwo w Klubie Strzelectwa Sportowego [...] LOK w Z. od 2004 r. Następnie organ przeanalizował dokumenty potwierdzające udział D. C. w treningach i w zawodach w latach 2004 do 2009 r. i uznał, że starający się o pozwolenie na broń nie wyróżnia się wśród zawodników, a jego stopień zaangażowania w strzelectwo sportowe nie wymaga dysponowania własną bronią do celów sportowych. Uznał też, że nie posiada on uprawnień instruktora wyszkolenia strzeleckiego. Organ stwierdził, że strona uprawia strzelectwo na arenie klubowej i bierze udział w zawodach strzeleckich, przy czym są to zawody kontrolne osób zrzeszonych w macierzystym klubie strony. Tak więc nie zaliczył wnioskodawcy do grona wybitnych zawodników sportowych z uwagi na nieuczestniczenie w zawodach o zasięgu krajowym czy zagranicznym co nie pozwoliło stronie zweryfikować jego umiejętności strzeleckich w zawodach wyższej rangi. Organ podał też, że jak wynika z dokumentacji w 2004 r. wnioskodawca brał udział 2 razy w zawodach organizowanych przez klub, w 2005 r. – 7 razy, w 2006 r. – 7 razy, w 2007 r. – 8 razy, w 2008 r. – 5 razy i w 2009 r. do chwili złożenia wniosku - 4 razy, zajmując lokaty w pierwszej 10, ale przy niedużej liczbie uczestników.

Ponadto organ wskazał, że spełnienie przez wnioskodawcę wymogów formalnych, określonych w ustawie o broni i amunicji oraz przepisach wykonawczych jest niewystarczające dla uzyskania pozwolenia na broń sportową.

Reasumując organ uznał, że D. C. nie wyróżnia się w rywalizacji sportowej a to nie daje podstaw do przyjęcia, że w jego przypadku występuje ponadprzeciętna potrzeba posiadania indywidualnej broni sportowej, co wskazuje, że powinno się ono odbywać na dotychczasowych zasadach.

Organ dodał też, że decyzja ta nie pozbawia D. C. możliwości uprawiania strzelectwa, uznając, że może on, tak jak dotychczas, korzystać z broni stanowiącej wyposażenie klubu, podnosząc jednocześnie swoje umiejętności, potwierdzając przy tym swoje zaangażowanie w uprawianie strzelectwa sportowego.

Organ wskazał również, że przy wydawaniu tej decyzji rozpatrzył z jednej strony słuszny interes obywateli, a z drugiej – interes społeczny, uznając, że strona nie dowiodła, że ma słuszny interes a z akt nie wynika, by brak własnej broni utrudniał stronie uprawianie strzelectwa bądź udział w treningach i zawodach sportowych.

D. C. odwołał się od tej decyzji, jednakże Komendant Główny Policji decyzją z dnia [...] lutego 2009 r. nr [...] , wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 i art. 268 a kpa, utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu organ odwoławczy powołał argumenty zawarte już w decyzji organu I instancji oraz dodał, że wnioskodawca sport strzelecki uprawia od 2004 r., w tym też roku uzyskał patent strzelecki w zakresie strzelań pneumatycznych, i kulowych, zaś licencję sportową uprawniającą do udziału we współzawodnictwie sportowym otrzymał w 2007 r. Dodał ponadto, że z dokumentów nie wynika, ażeby strona brała udział w zawodach strzeleckich z broni sportowej centralnego zapłonu, co powoduje, że wyposażenie jej w ten rodzaj broni jest nieuzasadnione.

Organ dodał też, że wg przepisów Polskiego Związku Strzelectwa Sportowego nie można uznać, iż strona czynnie uprawia strzelectwo sportowe (przepisy te wymagają minimum 6 tzw. osobostartów w danym roku kalendarzowym w zawodach organizowanych przez tę organizację), bowiem w 2008 r. wzięła udział w 5 zawodach a w 2009 r. w 4. Sam fakt, iż strona bierze udział w zawodach klubowych nie świadczy zdaniem organu, że jest ona zaangażowana w sport strzelecki, który by uzasadniał niezbitą potrzebę posiadania przez nią broni sportowej. Także posiadanie srebrnej odznaki strzeleckiej tego nie uzasadnia bowiem z wiedzy Policji jest przyznawana dość powszechnie. Organ odniósł się też do powołanych w odwołaniu orzeczeń sądów administracyjnych i wskazał, że dotyczą one konkretnych, jednostkowych spraw, a zatem wyrażone tam poglądy nie wiążą organu w tej sprawie.

Reasumując organ odwoławczy, podobnie jak organ I instancji stwierdził, że trudno mówić o szczególnych osiągnięciach wnioskodawcy, a ponadto że uczestnictwo skarżącego w zawodach strzeleckich nie świadczy, o takim stopniu zaangażowania w sport strzelecki, który uzasadniałby niezbitą potrzebę posiadania własnej broni sportowej. W takim zaś przypadku, zgodnie z art. 11 pkt 4 ustawy, posiadanie własnej broni nie jest niezbędne.

Dodał też, że zasadą w sporcie strzeleckim jest korzystanie z broni klubowej, natomiast sam fakt spełnienia przez stronę przesłanek formalnych nie nakłada na organy Policji obowiązku przyznania pozwolenia na broń. Tak więc uznał, że, wnioskodawca nie udowodnił, że powołane przez niego okoliczności uzasadniają przyznanie mu prawa do broni sportowej.

Decyzja ta stała się przedmiotem skargi D. C. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, w której wniósł on o uchylenie i zasądzenie kosztów postępowania wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi podał, że zarówno we wniosku, jak i w odwołaniu od decyzji udowodnił, że czynnie uprawia sport strzelecki. Posiada patent i licencję strzelecką, niezbędną do uprawiania sportu kwalifikowanego, a zatem posiada cechy odróżniające go od innych osób, nieposiadających takich uprawnień. Podał, że strzelectwo sportowe uprawia od 28 lat, a od 2004 r. do chwili obecnej jest członkiem – zawodnikiem KSS [...] LOK Z., a zatem istnieje po jego stronie uzasadniona potrzeba posiadania broni palnej sportowej indywidualnej, której macierzysty klub nie jest mu w stanie zapewnić. Posiadanie takiej broni umożliwi mu dalsze podnoszenie kwalifikacji w tej dziedzinie. Wskazał również, że Prezes jego klubu także poparł jego wniosek i potwierdził jako profesjonalny podmiot w dziedzinie sportów strzeleckich, jakimi nie są z pewnością urzędnicy administracji Policji, że bez własnej broni, indywidualnej i dopasowanej, skarżący nie ma możliwości efektywnie uprawiać tej dyscypliny sportu. Dodał ponadto, że podczas zawodów strzeleckich uzyskiwał dobre wyniki zawodnicze i została mu nadana "Srebrna odznaka strzelecka". Skarżący podał, że w swoim wniosku wskazywał, że czyni duże postępy w tej dziedzinie sportu, a osiągnięty przez niego wysoki poziom wyszkolenia strzeleckiego obiektywnie kwalifikuje go do posiadania broni własnej, niezbędnej w celu dalszego podnoszenia umiejętności strzeleckich oraz sięgania po wyższe nagrody i wyróżnienia sportowe. Skarżący odniósł się też do możliwości uprawiania sportu na terenie klubu, uznając, że praktycznie jest to niemożliwe. Skarżący uznał, że udowodnił tym samym, że spełnia wszystkie wymogi formalne wymagane dla uzyskania pozwolenia na broń do celów sportowych.

Reasumując skarżący zarzucił organowi obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 10 ust. 1 i ust. 3 pkt 3 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji i wskazał, że decyzje organów obu instancji zawierają wewnętrzną sprzeczność wykazującą nieznajomość specyfiki uprawiania sportu, jakim jest strzelectwo. Z jednej bowiem strony organ zarzuca skarżącemu, że wyniki, które osiągnął miały miejsce głównie na zawodach rzekomo niskiej rangi, a z drugiej stojąc na stanowisku, że nie ma potrzeby przyznania indywidualnej broni, gdyż "to kluby powinny zapewniać broń zawodnikom", co powoduje, że oczywistym jest, że w świetle ustawy o broni i amunicji nie jest możliwe poruszanie się skarżącego z bronią klubową, poza teren macierzystego klubu.

Decyzji zarzucił również naruszenie art. 7, art. 8 art. 80 kpa tj. swobodnej oceny dowodów jak również art. 107 § 3 kpa, uznając, że pisemne motywy rozstrzygnięć obu organów nie zawierają pełnych wyjaśnień wszystkich okoliczności branych pod uwagę przy odmowie udzielania stronie skarżącej pozwolenia na broń palną do celów sportowych.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie i ponowił argumenty zawarte w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z przepisem art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sadów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę pod względem zgodności z prawem zaskarżonej decyzji administracyjnej i to z przepisami prawa obowiązującymi w dacie jej wydania. Analizując niniejszą sprawę pod tym kątem, Sąd stwierdził, że skarga zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie rozważań zgodzić się należy ze stanowiskiem organu, że prawo do posiadania broni jest ściśle reglamentowane i nie można go zaliczyć do kategorii wolności i praw osobistych obywatela, wynikających z Konstytucji RP.

Trafnie natomiast podniesiono w skardze zarzut naruszenia przepisu art. 10 ust. 1 powołanej ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz.U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525 ze zm.) poprzez przyjęcie zawężającej wykładni tego przepisu.

Wskazać należy, że decyzja w sprawie pozwolenia na broń ma niewątpliwie charakter decyzji związanej. Wykazanie istnienia okoliczności, które z zasady uzasadniają wydanie pozwolenia na broń, przy jednoczesnym braku ustawowych przeciwwskazań (art. 15 powołanej ustawy o broni i amunicji), zobowiązuje organy Policji do wydania pozwolenia na broń. Faktem jest również, że obowiązek wykazania uzasadnionych okoliczności przemawiających za przyznaniem pozwolenia na broń spoczywa niewątpliwie na osobie ubiegającej się o to pozwolenie. Sam bowiem fakt przynależności do klubu strzeleckiego nie uzasadnia udzielenia pozwolenia na broń.

Przypomnieć należy, że zagadnieniem, które stanowi istotę sporu w przedmiotowej sprawie zajął się Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu składu siedmiu sędziów z dnia 20 maja 2010 r., sygn. akt II OPS 6/09. Sąd, mimo iż odmówił podjęcia uchwały rozpatrując przedstawione mu przez Rzecznika Praw Obywatelskich zagadnienie prawne: "Czy okolicznością uzasadniającą w myśl art. 10 ust.1 w związku z art. 10 ust. 3 pkt 3 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525 ze zm.) wydanie pozwolenia na broń jest uprawianie sportu strzeleckiego, czy też uprawnianie tego sportu z wyróżniająco wysokim poziomem wyników?", to jednakże z uzasadnienia tegoż postanowienia wynikają pewne wskazówki co do sposobu interpretacji treści art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji.

Wskazać należy, że zgodnie z art. 10 ust. 1 ww. ustawy właściwy organ Policji wydaje pozwolenie na broń, jeżeli okoliczności, na które powołuje się osoba ubiegająca się o pozwolenie, uzasadniają jego wydanie. Jak wskazano w uzasadnieniu powyższego postanowienia: "Prawidłowe zastosowanie art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji wymaga nadania zawartemu w tym przepisie zwrotowi ocennemu konkretnej treści, przez co autorytatywne stwierdzenie tego, jakie przyczyny usprawiedliwiają wydanie pozwolenia na broń sportową, a jakie muszą być uznane za niewystarczające, może nastąpić jedynie a casu ad casum. Trudno w tym przypadku dopuścić jakiekolwiek abstrakcyjne określenie pozytywnych przesłanek wydania decyzji (...)". Dlatego też przyjęcie zawężającej wykładni tego przepisu, iż tylko uzyskiwanie wybitnych i ponadprzeciętnych wyników w sportach strzeleckich uzasadnia przyznanie pozwolenia na broń, prowadziłoby do wprowadzenia dodatkowego pozaustawowego kryterium przyznawania tego prawa. Z żadnego przepisu nie wynika bowiem, iż tylko osiąganie wybitnych, ponadprzeciętnych wyników sportowych uzasadnia przyznania pozwolenia na posiadanie broni. Prawo do broni nie może być utożsamiane z nagrodą za wybitne osiągnięcia sportowe. Jak trafnie podniesiono w wyroku NSA z dnia 25 lipca 2007 r., sygn. akt II OSK 1082/06 przyznanie takiego prawa zawodnikowi może właśnie służyć podniesieniu jego kwalifikacji sportowych.

Organy administracji orzekające w sprawie, dokonały zatem zawężającej wykładni art. 10 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 3 pkt 3 ustawy o broni i amunicji, wskazując, że tylko wybitne osiągnięcia sportowe uzasadniają udzielenie pozwolenia na broń sportową bowiem wykładnia art. 10 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 3 pkt. 3 ustawy o broni i amunicji nie może prowadzić do takiego rezultatu, iż tylko osoba, która wygrywa zawody sportowe, bądź posiada uprawnienia instruktora strzelectwa może uzyskać pozwolenie na broń sportową (por. wyrok NSA z dnia 23 grudnia 2008 r., sygn. akt II OSK 1674/07, niepubl.).

Przyjęcie stanowiska prezentowanego przez organy administracji prowadziłoby do dowolnego ustalenia kryterium "ponadprzeciętnych wyników sportowych" bowiem nie zostało skonkretyzowane jakie wyniki i w jakiej rangi zawodach uzyskiwane uzasadniają przyznanie pozwolenia na broń (por. wyrok o sygnaturze akt II OSK 746/09 z 31 maja 2010 r.).

Należy przy tym zauważyć, że zgodnie z przepisami § 6 pkt 4 i § 22 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 listopada 2001 r. w sprawie uprawiania sportów o charakterze strzeleckim (Dz. U. Nr 141, poz. 1586) patent strzelecki uprawnia do ubiegania się o wydanie pozwolenia na broń sportową i potwierdza zakres kwalifikacji sportowych jakie spełnia osoba ubiegająca się o wydanie zezwolenia na taką broń na podstawie odrębnych przepisów. Dodatkowo podnieść należy, iż stosownie do art. 53 b ust. 3 ustawy z dnia 18 stycznia 1996 r. o kulturze fizycznej, posiadanie dokumentu stwierdzającego posiadanie odpowiednich kwalifikacji niezbędnych do uprawiania sportów o charakterze strzeleckim, wydanego przez właściwy związek sportowy, stanowi potwierdzenie kwalifikacji sportowych, jakie powinna spełniać osoba ubiegająca się o wydanie pozwolenia na broń do celów sportowych na podstawie przepisów o broni i amunicji. Jakkolwiek posiadanie takiego zaświadczenia nie stanowi samodzielnej i jedynej przesłanki przyznania pozwolenia na broń, to jednak okoliczność ta, jak również fakt, iż skarżący jest aktywnym członkiem Klubu Strzelectwa Sportowego [...] LOK w Z. oraz bierze udział w zawodach strzeleckich (według wyliczeń Sądu w 34), powinny być przez organy rozważone. Jak bowiem wskazano w cytowanym wyżej postanowieniu składu siedmiu sędziów NSA: "W orzecznictwie sądowym wskazuje się w związku z tym, że każda ocena dokonywana przez organ stosujący prawo w przypadku stosowania zwrotu ocennego musi być oceną jednostkową i sytuacyjną (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 marca 2005 r. sygn. III PK 83/04, OSNP 2006/1-2/1). Tak jak nie ma, jak wskazał Sąd Najwyższy, kryteriów szacowania "niemożności lub niecelowości" przywrócenia pracownika do pracy, tak też nie ma "okoliczności, która uzasadnia wydanie pozwolenia na broń sportową" w ogóle, lecz tylko konkretne żądanie strony postępowania, które w konkretnych okolicznościach może być przez właściwy organ Policji, a w dalszej kolejności sąd administracyjny, ocenione jako w danym przypadku uzasadnione."

Jeszcze raz należy podkreślić, że organy obu instancji, dokonały zawężającej wykładni art. 10 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 3 pkt 3 powołanej ustawy o broni i amunicji, wskazując, że tylko wybitne osiągnięcia sportowe lub wykonywanie zawodu instruktora strzelectwa uzasadnia udzielenie pozwolenia na broń sportową. Wykładnia zaś art. 10 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 3 pkt 3 tej ustawy nie może prowadzić do takiego rezultatu, iż tylko osoba, która wygrywa zawody sportowe, bądź posiada uprawnienia instruktora strzelectwa może uzyskać pozwolenie na broń sportową. Z taką interpretacją nie można się zgodzić. Tak więc uznać należy za zasadny jest podnoszony przez skarżącego zarzut naruszenia art. 10 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 3 ustawy o broni i amunicji.

Przyjęcie takiej wadliwej wykładni przepisów ustawy o broni i amunicji przez organy, prowadziło do tego, że nie odniesiono się w należyty sposób do twierdzeń skarżącego, popartych pismem Klubu Strzelectwa Sportowego LOK [...] z dnia 31 sierpnia 2009 r., iż skarżący jest członkiem – zawodnikiem Klubu, czynnie biorący udział w treningach oraz wykonuje normy strzelań sportowych. Ponadto z pisma tego wynika, że skarżący ambitnie dąży do uzyskiwania maksymalnych wyników w rywalizacji sportowej zaś posiadanie broni indywidualnej pozwoli mu na większy udział w zawodach oraz osiąganie wyższych wyników we współzawodnictwie sportowym.

Nie odniesiono się również w sposób właściwy do przedstawionego przez skarżącego zaświadczenia Polskiego Związku Strzelectwa Sportowego z dnia 22 listopada 2007 r., z którego wynika, że D. C. posiada odpowiednie kwalifikacje, niezbędne do uprawnia sportów o charakterze strzeleckim, że posiada patent strzelecki i licencję uprawniającą go do udziału we współzawodnictwie sportowym.

Z tych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał skargę za zasadną i na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c powołanej ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) orzekł jak w sentencji.

O wykonalności wyroku orzeczono na podstawie art. 152 powołanej ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 200 i 209 tej ustawy.