Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jerzy Rypina, Sędziowie: NSA Edyta Anyżewska (sprawozdawca), WSA del. Dariusz Skupień, Protokolant Szymon Mackiewicz, po rozpoznaniu w dniu 26 lutego 2010 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej W. K. i K. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 3 lipca 2008 r. sygn. akt I SA/Rz 462/08 w sprawie ze skargi W. K. i K. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w R. z dnia 28 lutego 2008 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2002 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od W. K. i K. K. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w R. kwotę 1.800 (tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 3 lipca 2008 r. w sprawie o sygn. akt I SA/Rz 462/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej P.p.s.a., orzekł o oddaleniu skargi W K i K.K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w R. z dnia 28 lutego 2008 r. wydanej w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2002 r.

2. Powyższą decyzją organ odwoławczy, działając na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), dalej jako O.p., utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w J. z dnia 10 grudnia 2007 r., określającą wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2002 rok w kwocie 187.600,00 zł.

3. W postępowaniu przed organami podatkowymi ustalono, iż w dniu 27 stycznia 2003 r. K. K. złożył w Urzędzie Skarbowym w J. wniosek w sprawie stwierdzenia nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2002 r. We wniosku podniósł, iż płatnik Zakład Tworzyw Sztucznych "G." S.A. w J. bezzasadnie pobrał zaliczki na podatek dochodowy od wypłaconych w 2002 r. wynagrodzeń z tytułu opatentowanego pracowniczego wynalazku. Zdaniem podatnika, zasądzone wyrokiem Sądu Okręgowego w Krośnie z dnia 24 stycznia 2002 r. na jego rzecz jako współtwórcy opatentowanego wynalazku, wynagrodzenie z tytułu stosowania pracowniczego projektu wynalazczego zgłoszonego, przyjętego do realizacji i zastosowanego w zakładzie w 1987 r. na podstawie ustawy o wynalazczości winno korzystać ze zwolnienia od opodatkowania. Decyzją z dnia 25 lutego 2003 r. Urząd Skarbowy w J. odmówił stwierdzenia nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2002 rok stwierdzając, że wynagrodzenia i nagrody dla twórców pracowniczych projektów wynalazczych, zgłoszonych i przyjętych do realizacji po 1 stycznia 1992 r., wypłacone po dniu 1 stycznia 1992 r. korzystały ze zwolnienia od opodatkowania do dnia 31 grudnia 1994 r., a następnie w okresie od 1 stycznia 1995 r. do dnia 31 grudnia 2000 r. Urząd Skarbowy stwierdził, że uzyskany przez podatnika w 2002 r. przychód ma swe bezpośrednie źródło w wykonywanej pracy, związanej z zatrudnieniem w tamtym okresie w ZTS "G." w J. i płatnik zasadnie w sposób wskazany w art. 32 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) dalej jako u.p.d.o.f., obliczył i pobrał zaliczki na podatek w 2002 r. Na skutek odwołania Izba Skarbowa w R. utrzymała w mocy decyzję organu pierwszej instancji. Na powyższą decyzję K. K. wniósł skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Rzeszowie, który wyrokiem z dnia 6 lipca 2004 r. sygn. akt SA/Rz 1173/03 uchylił zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję organu pierwszej instancji. Sąd stwierdził, że sprawa dotycząca wynagrodzenia za pracowniczy projekt wynalazczy nie jest sprawą z zakresu prawa pracy w rozumieniu art. 476 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego a także nie jest sprawą pozostającą w związku ze stosunkiem pracy, a związek taki jest czysto faktyczny, nie zaś prawny. Ponadto wskazał, że kwoty wypłacone z tytułu stosowania pracowniczego projektu wynalazczego stanowią przychód, do którego mają zastosowanie koszty uzyskania przychodów w wysokości 50%, zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 1 u.p.d.o.f.

W dniu 15 listopada 2004 r. W. i K. K. dokonali korekty zeznania rocznego PIT-37 za 2002 rok, w której uwzględniono 50% koszty uzyskania przychodu w stosunku do wypłaconego wynagrodzenia. Naczelnik Urzędu Skarbowego w J. ustalił, że zasądzona na rzecz K. K. prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Krośnie z dnia 24 stycznia 2002 r. kwota 801.926,00 zł. nie została zadeklarowana w pełnej wysokości. W odpowiedzi na wezwanie organu do złożenia wyjaśnień K. K. oświadczył, że rozbieżności związane z wysokością deklarowanych kwot w latach 2002-2003, a kwotą zasądzoną wyrokiem Sądu wynikają z tego, że w zeznaniach ujęto należności główne z wypłaconych przez ZTS "G." w J. kwot, natomiast pozostałą część stanowią odsetki za zwłokę, które zdaniem podatnika korzystają ze zwolnienia od opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Postanowieniem z dnia 19 października 2007 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w J. wszczął wobec W. K. i K. K. postępowanie podatkowe w sprawie określenia zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2002 rok.

Decyzją z dnia 10 grudnia 2007 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w J. określił W. K. i K. K. wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2002 rok w kwocie 187.600,00 zł. Organ uznał, że wypłacone przez ZTS "G." K. K. odsetki w wysokości 400.939,00 zł w świetle obowiązujących przepisów podatkowych nie korzystają ze zwolnienia od opodatkowania, podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jako przychód z innych źródeł na podstawie art. 20 ust. 1 u.p.d.o.f.

W odwołaniu od powyższej decyzji podatnicy zarzucili, że organ pierwszej instancji błędnie zinterpretował wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 6 lipca 2004 r., gdyż w wyroku tym Sąd nie rozstrzygał prawnego charakteru wynagrodzenia za projekt wynalazczy, lecz zasadność odmowy stwierdzenia nadpłaty w zaliczkach na podatek dochodowy pobieranych przez płatnika od wypłacanych w 2002 r. wynagrodzeń z tytułu stosowania pracowniczego projektu wynalazczego. Zdaniem podatników, kwoty uzyskane przez K. K. od ZTS "G." w J. stanowią przychód ze stosunku pracy w myśl art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. bowiem za przychody ze stosunku pracy uznać należy wszystkie świadczenia, które pracownik otrzymuje ze środków pracodawcy w związku z pozostawaniem w stosunku pracy.

Ponadto podatnicy podnieśli, iż z interpretacji organów podatkowych o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego wynika, że w sytuacji, gdy przedsiębiorcy przysługuje prawo do patentu, twórca pracowniczego wynalazku (dokonanego w warunkach art. 20 ust. 1 ustawy o wynalazczości sprzed nowelizacji w 1993 r.), a także twórca wynalazku, dokonanego w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy (dokonanego w warunkach art. 20 ust. 2 ustawy o wynalazczości po nowelizacji), otrzymuje wynagrodzenie stanowiące przychód ze stosunku pracy, a więc przychód ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.f. Podatnicy zarzucili również, iż w świetle materiału dowodowego zebranego w sprawie nie ma dowodu, który wskazywałby, że należy zmienić kwalifikację źródła otrzymanego przychodu, albowiem nie było ku temu podstaw prawnych. WSA w wyroku z dnia 6 lipca 2004 r. wskazał jedynie na istnienie możliwości uwzględnienia kosztów uzyskania przychodów w wysokości 50% przychodu, stosownie do treści art. 22 ust. 9 pkt 1 u.p.d.o.f., co zdaniem podatników odbyło się przy przyjęciu przez Sąd, że przychód dotyczył wynagrodzenia za stosowanie pracowniczego projektu wynalazczego.

Dyrektor Izby Skarbowej w R. w decyzji z dnia 28 lutego 2008 r. wskazał, że organ pierwszej instancji prawidłowo zakwalifikował otrzymane odsetki do przychodów z innych źródeł określonych w art. 20 ust. 1 u.p.d.o.f.

Odnosząc się do zarzutu dotyczącego powołania się Naczelnika Urzędu Skarbowego w J. na wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 6 lipca 2004 r. Dyrektor Izby Skarbowej w R. stwierdził, że znajduje on częściowe uzasadnienie. Wskazał, iż powyższy wyrok nie dotyczył zakwalifikowania otrzymanego za pracowniczy projekt wynalazczy wynagrodzenia do określonego źródła przychodów, lecz kwestii istnienia bądź nie nadpłaty w podatku dochodowym. Organ odwoławczy podkreślił, że powołanie się na przedmiotowy wyrok wynikało z interpretacji jego uzasadnienia, w którym stwierdzono, że sprawa o wynagrodzenie za pracowniczy projekt wynalazczy nie jest sprawą z zakresu prawa pracy w rozumieniu art. 476 § 1 k.p.c., ani sprawą pozostającą w związku ze stosunkiem pracy, a związek taki jest czysto faktyczny, nie zaś prawny.

4. Na powyższą decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w R. W. i K. K. wnieśli skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, domagając się uchylenia zaskarżonej decyzji.

W uzasadnieniu skargi skarżący oświadczyli, iż podtrzymują w całości argumentację zawartą w odwołaniu od decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego w J. z dnia 20 grudnia 2007 r. Ponadto podnieśli, że w sporze nie jest istotny cywilnoprawny charakter wynagrodzeń za projekty wynalazcze, ale to, do jakich źródeł przychodów należy zaliczyć takie wynagrodzenie. W ocenie skarżących, kwalifikacja źródła przychodu powinna być dokonana w oparciu o regulacje ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co czyni nietrafnym stanowisko organów podatkowym, że przedmiotowego wynagrodzenia nie można zakwalifikować jako przychodu określonego w art. 12 u.p.d.o.f. w sytuacji, gdy projekt wynalazczy stanowił rezultat wykonywania obowiązków ze stosunku pracy.

Ponadto skarżący podnieśli, iż nie zgadzają się ze stwierdzeniem, że wypłacone kwoty stanowią przychód, do którego mają zastosowanie koszty uzyskania przychodów w wysokości50 %, zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 1 u.p.d.o.f., gdyż w tym przepisie mowa jest o przeniesieniu prawa własności projektu wynalazczego, a w przedmiotowej sprawie takiego przeniesienia nie było, gdyż ZTS "G." na podstawie powyższego przepisu nabyły prawo własności wynalazku ex lege, stając się pierwszym właścicielem wynalazku. Zdaniem skarżących otrzymane przez K. K. wynagrodzenie nie może być traktowane jako zapłata za przeniesienie prawa własności projektu wynalazczego, ani jako wynagrodzenie za przekazanie wynalazku na rzecz Zakładów "G.", o którym mowa w art. 98 ust. 2 ustawy o wynalazczości po nowelizacji w 1993 r., gdyż skarżącemu nie przysługiwało prawo własności wynalazku.

W konkluzji skarżący podnieśli, iż w oparciu o stan faktyczny i prawny przyjąć należy, że zasądzone wynagrodzenie ma swoje źródło w istniejącym w przeszłości stosunku pracy, do którego zastosowanie ma art. 10 ust 1 pkt 1 u.p.d.o.f., określony treścią art. 12 tej ustawy. Zatem wypłacone odsetki za zwłokę z tytułu nieterminowej wypłaty wynagrodzenia są wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 95 u.p.d.o.f.

5. W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej w R. wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

6. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd wojewódzki przywołał poglądy doktryny i orzecznictwo sądowoadministracyjne. Wskazał, że wynagrodzenie za stosowanie projektu wynalazczego nie jest świadczeniem, którego obowiązek realizowania wynika z przepisów prawa pracy, a otrzymać je może nie tylko pracownik, ale również osoba nie związana z pracodawcą stosunkiem pracy. Sąd podniósł, że skoro sprawa o zapłatę wynagrodzenia za stosowanie projektu wynalazczego nie jest sprawą ze stosunku pracy oznacza to, iż dla celów podatkowych wynagrodzenie to nie jest przychodem ze stosunku pracy w rozumieniu art.10 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.f. Zatem wypłaconej kwoty z tytułu stosowania projektu wynalazczego nie można zaklasyfikować jako świadczenia związanego ze stosunkiem pracy, a zasądzone odsetki za zwłokę z tytułu nieterminowej wypłaty wynagrodzenia nie mogą korzystać ze zwolnienia od opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 95 u.p.d.o.f. W ocenie Sądu, orzekające w niniejszej sprawie organy zasadnie zakwalifikowały kwotę przedmiotowych odsetek jako przychód z innych źródeł określony w art. 20 ust. 1 u.p.d.o.f.

Ponadto Sąd stwierdził, że organy nie były związane wyrokiem WSA w Rzeszowie z dnia 6 lipca 2004 r. Organy podatkowe podzieliły wyrażone w uzasadnieniu powyższego orzeczenia poglądy prawne i powołały się na stanowisko tego sądu uzasadniając własne rozstrzygnięcia. Wbrew twierdzeniom skarżących wyrok ten nie stanowił "dowodu" w sprawie.

7. W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku podatnicy zaskarżyli wyrok w całości zarzucając naruszenie:

1) prawa materialnego, tj. art. 20 ust. 1 ustawy z 19 października 1972 r. o wynalazczości (Dz.U. z 1984 r. Nr 33, poz. 177 ze zm.) poprzez błędną wykładnię polegającą na całkowitym pominięciu w uwarunkowaniach przedmiotowej sprawy, iż przepis ten rozróżnia trzy kategorie pracowniczych projektów wynalazczych i tym samym błędne przyjęcie generalnej kwalifikacji prawnopodatkowej źródła przychodu, tj. wynagrodzenia otrzymanego przez podatnika w uwarunkowaniach przedmiotowej sprawy;

2) prawa materialnego, tj. art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. poprzez błędną wykładnię polegającą na stwierdzeniu, iż w uwarunkowaniach przedmiotowej sprawy otrzymane przez skarżącego wynagrodzenie z tytułu stosowania pracowniczego projektu wynalazczego w rozumieniu art. 20 ust. 1 ustawy o wynalazczości nie stanowi przychodu ze stosunku pracy, a w dalszej konsekwencji niewłaściwe zastosowanie przepisu art. 21 ust. 1 pkt 95 u.p.d.o.f. polegające na niezastosowaniu w stosunku do odsetek otrzymanych przez podatnika zwolnienia podatkowego;

3) przepisów postępowania, których uchybienie miało wpływ na wynik postępowania, tj. naruszenie art. 133 § 1, art. 134 § 1 i art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ P.p.s.a., poprzez nieuwzględnienie, przy ocenie materiału dowodowego, okoliczności zastosowania się spółki Zakład Tworzyw Sztucznych "G." S.A. w J. do wyjaśnień Izby Skarbowej z czerwca 1996 r. (pismo nr [...]), zgodnie z którymi: "jeżeli twórca wynalazku jest pracownikiem zakładu i dokonał wynalazku w ramach obowiązków służbowych, to zgodnie z art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. wynagrodzenia i nagrody wypłacane na rzecz twórców (...), są przychodami zaliczanymi do przychodów ze stosunku pracy. Prawo do wynalazku jest własnością zakładu." Taki stan rzeczy koliduje z zasadą pogłębienia zaufania do organów państwa (art. 121 § 1 O.p.);

4) prawa materialnego, tj. art. 2 Konstytucji poprzez naruszenie zasady sprawiedliwości społecznej w drodze generalnej kwalifikacji otrzymanego przez wynalazcę – pracownika wynagrodzenia w aspekcie rodzaju źródła przychodu bez uwzględnienia okoliczności konkretnego stanu faktycznego i prawnego. Powyższe należy uznać za wykładnię sprzeczną z zasadą demokratycznego państwa prawnego urzeczywistniającego zasady sprawiedliwości społecznej.

W związku z powyższym strona wniosła o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej skarżący wskazali, że pogląd zaprezentowany przez Sąd co do kwalifikacji źródła przychodu może znaleźć uzasadnienie tylko w odniesieniu do dwóch pierwszych kategorii projektów wynalazczych określonych w przepisie art. 20 ustawy o wynalazczości sprzed nowelizacji w 1993 r. O tym, że w uwarunkowaniach niniejszej sprawy mamy do czynienia z trzecią z kategorii wymienioną w ww. przepisie, tj. wynalazkiem dokonanym przez pracownika, świadczą następujące fakty: zatrudnienie podatnika w Spółce, okoliczność, że wynalazek mieścił się w profilu działalności Spółki oraz fakt, że wynalazek wynikał bezpośrednio z zatrudnienia podatnika w Spółce i stanowił rezultat wykonywania obowiązków wynikających z umowę o pracę.

Skarżący wywiedli, że wynalazek był dokonany w warunkach art. 20 ustawy o wynalazczości sprzed nowelizacji w 1993 r., a więc był to pracowniczy projekt wynalazczy i Spółka prawo do patentu nabyła w sposób pierwotny z mocy samego prawa. Twórcy nabyli na podstawie art. 98 ust. 1 ustawy wyłącznie prawo do wynagrodzenia. Pracodawca nie mógł więc dokonać innej kwalifikacji wypłaconego podatnikowi wynagrodzenia niż przychód ze stosunku pracy. Nie mógł go z całą pewnością zakwalifikować jako przychód z praw majątkowych bowiem nie miał do tego żadnych podstaw prawnych, nie miało bowiem miejsca żadne przekazanie praw do wynalazku. Dlatego też zasądzona od wynagrodzenia za stosowanie projektu wynalazczego kwota odsetek za zwłokę z tytułu nieterminowej wypłaty wynagrodzenia korzysta ze zwolnienia od opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadzie art. 21 ust. 1 pkt 95 u.p.d.o.f.

8. Pełnomocnik Dyrektora Izby Skarbowej w R. na rozprawie w NSA w dniu 26 lutego 2010 r. wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej i zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego na rzecz organu.

9. Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Podstawową kwestią, która wymaga rozważenia w niniejszej sprawie jest zakwalifikowanie otrzymanego przez skarżącego w 2002 r. od zakładu pracy wynagrodzenia za stosowanie pracowniczego projektu wynalazczego (którego skarżący był współtwórcą) do źródeł przychodu w rozumieniu ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tylko bowiem w wypadku prawidłowości ustalenia, że tytułem otrzymania tego wynagrodzenia nie był stosunek pracy, zgodne z prawem było opodatkowanie otrzymanych przez skarżącego w roku podatkowym odsetek od tego wynagrodzenia.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 95 u.p.d.o.f. wolne od podatku dochodowego są bowiem odsetki z tytułu nieterminowej wypłaty wynagrodzeń i świadczeń z tytułów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy. Ten ostatni przepis stanowi o tym, że źródłem przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy (...) (dalsza część przepisu nie ma zastosowania w sprawie).

W zaskarżonym wyroku Sąd powołał się na stanowisko prawne przedstawione w wyroku tego Sądu z dnia 6 lipca 2004 r. sygn. akt SA/Rz 1173/03, wydanym po rozpoznaniu skargi K. K. na decyzję odmawiającą stwierdzenia nadpłaty w konkretnie określonej kwocie, wynikającej z sumy pobranych przez płatnika (zakład pracy) zaliczek na podatek.

W wyroku tym WSA za niezasadne uznał stanowisko strony o zwolnieniu otrzymanego wynagrodzenia z podatku dochodowego, uchylił jednakże wydane w sprawie decyzje stwierdziwszy, że uzyskane przez skarżącego wynagrodzenie za korzystanie z projektu wynalazczego nie jest sprawą z zakresu prawa pracy, lecz ma charakter cywilnoprawny, w związku z tym przy jego opodatkowaniu mają zastosowanie ryczałtowe koszty uzyskania przychodu określone w art. 22 ust. 9 pkt 1 u.p.d.o.f. Ten ostatni przepis przewiduje 50% koszty w stosunku do uzyskanego przychodu z tytułu zapłaty za przeniesienie prawa własności projektu wynalazczego. Sąd wyraził przy tym pogląd, że przepis ten ma również zastosowanie do wynagrodzenia wypłacanego twórcom pracowniczych projektów wynalazczych na podstawie art. 98 ustawy z dnia 19 października 1972 r. o wynalazczości.

Sąd pierwszej instancji był uprawniony do powołania się na wskazany wyrok i wyrażone w nim stanowisko, co więcej w świetle art. 170 P.p.s.a. był związany tym prawomocnym orzeczeniem.

W myśl tego przepisu orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy i inne organy państwowe, a w przypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby.

Stosownie do art. 171 P.p.s.a. wyrok prawomocny ma powagę rzeczy osądzonej tylko co do tego, co w związku ze skargą stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia.

W sprawie, której przedmiotem było istnienie nadpłaty w podatku dochodowym i jej ewentualna wysokość istotna była nie tylko kwestia zwolnienia przychodu od opodatkowania ale również prawidłowość obliczenia podatku.

Z wyroku Sądu wynikało, że wprawdzie żądanie strony w sprawie stwierdzenia nadpłaty oparte było na błędnym poglądzie o zwolnieniu uzyskanego podatku, jednakże zaliczki na podatek zostały zawyżone wskutek nieuwzględnienia przy ich obliczaniu 50% kosztów uzyskania przychodu.

Z akt sprawy wynika, że strona skarżąca zastosowała się do tego wyroku, złożyła korektę zeznania podatkowego za 2002 r., w której wykazała nadpłatę wynikłą w związku z uwzględnieniem 50% kosztów uzyskania przychodu od kwoty wypłaconego w 2002 r. wynagrodzenia za stosowanie projektu wynalazczego i nadpłata ta została jej zwrócona.

Zatem za nielogiczne i niekonsekwentne należy uznać stanowisko prezentowane przez stronę skarżącą w niniejszej sprawie, w której kwestią sporną jest to, czy odsetki od nieterminowej wypłaty wynagrodzenia za stosowanie przedmiotowego projektu wynalazczego są zwolnione z podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 95 ustawy podatkowej jako odsetki od wynagrodzenia ze stosunku pracy.

W niniejszej sprawie, jak tego domaga się strona w pkt 3 petitum skargi kasacyjnej prawidłowość orzeczenia Sądu pierwszej instancji powinna być rozważana w świetle całego materiału zgromadzonego w aktach sprawy (art. 133 § 1 P.p.s.a.) oraz przedmiotu sprawy (art. 134 P.p.s.a.), nierozerwalnie związanego z przesądzeniem charakteru należności głównej – wynagrodzenia za stosowanie projektu wynalazczego.

Wbrew poglądowi strony istotne znaczenie w tej kwestii ma powoływany prawomocny wyrok WSA z dnia 6 lipca 2004 r. a nie interpretacje wydawane w innych sprawach tego rodzaju przez organy podatkowe oraz stanowisko prezentowane w toku instancji przez organy podatkowe w sprawie dot. stwierdzenia nadpłaty (w postępowaniu podatkowym uznano, że strona otrzymała to wynagrodzenie w ramach stosunku pracy). Ani strona, ani organ nie złożyli w tej sprawie skargi kasacyjnej, zatem są związane prawomocnym wyrokiem Sądu.

Nie może być na tle okoliczności sprawy uwzględniony zarzut naruszenia art. 2 Konstytucji RP poprzez naruszenie zasady sprawiedliwości społecznej, skoro skarżący skorzystał z zakwalifikowania przychodu do źródeł innych niż art. 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f., opodatkowując tylko 50% uzyskanego wynagrodzenia (50% stanowiły koszty uzyskania przychodu). Koszty uzyskania przychodów ze stosunku pracy określa się bowiem stosownie do art. 22 ust. 2 u.p.d.o.f. kwotowo w wysokości 0,25% kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej. Skarżący wykazuje się zatem brakiem konsekwencji domagając się obecnie przy opodatkowaniu odsetek od tego samego wynagrodzenia uznania, że wynagrodzenie to uzyskał w związku ze stosunkiem pracy.

W tym stanie rzeczy nie mogły być uwzględnione również zarzuty naruszenia przepisów prawa materialnego.

Jak wyżej podkreślono Sąd orzekający w niniejszej sprawie był związany na podstawie art. 170 i 171 P.p.s.a. prawomocnym orzeczeniem WSA z dnia 6 lipca 2009 r., w którym przesądzono, że przedmiotowe wynagrodzenie nie było przychodem ze stosunku pracy, zatem bezprzedmiotowe jest ustosunkowywanie się do stanowiska strony kwestionującej tę ocenę i szczegółowe ustosunkowywanie się do przedstawionych w tym kontekście zarzutów naruszenia art. 20 ust. 1 ustawy o wynalazczości (zróżnicowanie wynalazków pracowniczych) oraz art. 12 ust. 1 (definicja przychodów m.in. ze stosunku pracy). Skoro wynagrodzenie uzyskane przez skarżącego nie było przychodem ze stosunku pracy, odsetki od nieterminowej wypłaty tego wynagrodzenia nie podlegały zwolnieniu z podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 95 u.p.d.o.f.

Z tych względów Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 P.p.s.a. orzekł o oddaleniu skargi kasacyjnej. O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 204 pkt 1 p.p.s.a.